Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

ΑΕΙ  ΠΑΡΘΕΝΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ
 του πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασίλειου Βολουδάκη
 
     διδασκαλία τς κκλησίας µας εναι δόγµατα καί δόγµα σηµαίνει: λήθεια, Πραγµατικότητα. Ατό πού δέν εναι λλις.
 
 
Πολλοί σκοντάφτουν στήν λέξη «δόγµα» γιατί εναι προκατειληµµένοι καί ατή προκατάληψη, λλά καί προπαγάνδα πού τήν ποδαυλίζει, χρηστεύουν τή λογική καί θον τούς νθρώπους νά παραλογίζονται.
 
 
ν σκεφθοµε ψύχραιµα θά διαπιστώσουµε πώς κάθε λήθεια, κάθε πραγµατικότητα εναι δόγµα.
 
 
Δόγµα εναι πώς γ εναι σφαιρική καί περιστρέφεται. Δόγµα εναι πώς καρκνος εναι σθένεια. Δόγµα εναι πώς κάθε νθρωπος χει κεφάλι καί καρδιά. Δόγµα εναι πώς  τό νερό ποτελεται πό τά συστατικά Η2Ο. Δόγµα εναι πώς λιος εναι µιά θερµή σφαίρα ερίων, πού κπέµπει κτινοβολία καί κλύει νέργεια. Καί πόσα λλα πιστηµονικά δόγµατα πάρχουν...
 
 
Κάθε νθρωπος, βεβαίως, µπορε νά µφισβητήση λα τά παραπάνω, πως καί κάθε ποδεδειγµένη πό τήν πιστήµη πραγµατικότητα. µως ατός νθρωπος θά χαρακτηρισθ –καί δικαίως– µαθής, σχετος καί φρενοβλαβής.
 
 
ντιθέτως, στον χρο τς πίστεως, στον χρο τν ποδεδειγµένων πνευµατικν πραγµατικοτήτων, ο νθρωποι τς προπαγάνδας δέν δέχονται την δια λογική καί µάχονται την κκλησία µας γιατί... δογµατίζει!
 
 
Σε πεσµα τν παραλόγων Θεότητα εναι Τρία Πρόσωπα. Εναι, δεν λλάζει! Χριστός χει δύο φύσεις: Θεία και νθρώπινη. Ατό δεν συζητεται, Εναι. πραγµατικότητα δεν χει κδοχές, εναι µία! χει δικαίωµα ποιοσδήποτε να την ρνηθ λλά για να µς πείση πρέπει να µς ποδείξη τι πάρχει, ντί γι’ ατήν, µια λλη µοναδική πραγµατικότητα, χι πειρες κδοχές, πως χει καταντήσει νά δέχεται τάχα σοφός σύγχρονος παράλογος νθρωπος, ρκε να ρνηθ και να µφισβητήση τή µία λήθεια καί Πραγµατικότητα.
 
***
 
 
να πό τά Δόγµατα-Πραγµατικότητες τς κκλησίας µας εναι ειπαρθενία τς Παναγίας µας.
 
 
Παναγία µας εναι πρό το Θείου Τοκετο της Παρθένος, κατά τόν Τοκετό της Παρθένος και µετά τόν Τοκετό της Παρθένος. Ατό µνε κκλησία µας, ατό ζε στή Θεία Λατρεία, ατή εναι λήθεια, γιατί ειπαρθενία τς Παναγίας µας εναι ρρηκτα συνδεδεµένη µε τον Θεάνθρωπον Υόν της καί, ποιος µφισβητε το ειπάρθενον τς Θεοτόκου, ατός µφισβητε τήν Θεότητα το Χριστο!
 
 
 
ς προσπαθήσουµε, τας πρεσβείαις και τ φωτισµ τς Θεοτόκου, νά προσεγγίσουµε, κάπως, τό µυστήριο τς ειπαρθενίας της.
 
 
 
νθρωπίνη φύσις το Χριστο µς δωρήθηκε πό τον Ορανό, διά τς περαγίας Θεοτόκου, τελεία, ναµάρτητη και φθαρτη. Τήν πρώτη πόδειξη ατς τς ληθείας λάβαµε πό τόν Θεό µε τόν τρόπο πού τέχθη Χριστός. Κύριός µας ξλθε πό τήν κοιλία τς Παναγίας µας ν ταν κεκλεισµένη Παρθενική θύρα, την ποία και φησε κεκλεισµένη και θικτη, διότι φθαρτος δεν προκαλε φθορά.
 
 
Ατό περισσς το µολογε κκλησία µας: «Φυλάξας τά σήµαντρα σα Χριστέ, ξηγέρθηςτο τάφου, τάς κλες τς Παρθένου µη ληµηνάµενος ν τ τόκ σου» (στ΄. δή Κανόνος το Πάσχα).
 
 
Χαρακτηριστικά εναι κόµη, το διόµελον τν Ανων τς ορτς τν Χριστουγέννων˙ «Δετε νυµνήσωµεν τήν Μητέρα το Σωτρος, τήν µετά τόκον πάλιν φθεσαν Παρθένον», καθώς πίσης και Οκος τς 26ης Δεκεµβρίου: «Σύ ε καρπός µου (µολογε ειπάρθενος), σύ ε ζωή µου. φ’ ο γνων, τι και µην εµί, σύ µου Θεός˙ τήν γάρ σφραγδα τς Παρθενίας µου ρσα κατάλυτον, κηρύττω σε τρεπτον Λόγον, σάρκα γενόµενον. Οκ οδα σποράν, οδα σε λύτην τς φθορς˙ γνή γάρ εµι, σο προελθόντος ξ µο˙ ς γάρ ερες, λιπες µήτραν µήν».
 
 
Χριστός δεν φθειρε τήν Παρθενία τς Θεοτόκου κατά τήν Γέννησή Του, διότι ταν φθαρτος. λλ’ οτε µποδίσθηκε ξοδος το βρέφους ησο πό τόν φυσικό φραγµό τς παρθενίας, πως δεν µποδίσθηκε µετά πό τριάντα τρία χρόνια ξοδός Του πό το σφραγισµένο µνµα κατά την νάστασή Του και ν συνεχεία εσοδός Του πρός τούς Μαθητάς Του «τν θυρν κεκλεισµένων».
 
 
δια νθρωπίνη φύσις το Χριστο, πού τέχθη πό τήν Παναγία µας, παρέµεινε καί µετά την νάσταση και νάληψή Του. Με τις διες διότητες: Τελεία, ναµάρτητη, «µόθεος». Ατό φρονε κκλησία µας ταν ψάλλη: «Κύριε, σφραγισµένου το τάφου πό τν παρανόµων, προλθες κ το µνήµατος, καθώς τέχθης κ τς Θεοτόκου» (ναστάσιµοι Ανοι, χος πλ. Α΄ ).
 
 
Συνεπς, ειπαρθενία τς Παναγίας µας δεν φείλεται στο τι κείνη εναι θεά, πως την θεωρον σφαλµένα ο Ρωµαιοκαθολικοί, λλά στο τι εναι Θεοτόκος και χι µόνο νθρωποτόκος. γέννησε Θεάνθρωπο και χι «ψιλόν (δηλαδή πλόν) νθρωπον».
 
 
ν Παναγία µας τεκε πλόν νθρωπο, βεβαίως και θα εχε ποστε φθορά παρθενία της. πειδή, µως, δεν γέννησε «νθρωπον ποθεωθέντα (=νθρωπο πού µετά γινε Θεός) λλά Θεόν νανθρωπήσαντα» (γ. ω. Δαµασκηνός), δηλαδή «µα σάρξ, µα Θεο Λόγου σάρξ» (=συγχρόνως σάρκα καί συγχρόνως Θεο Λόγου σάρκα), γι’ ατό εναι βλασφηµία να δεχθοµε τι προκάλεσε παρθενική φθορά στήν Παναγία µας ναµάρτητος, σπορος, φθαρτος Κύριος καί Θεός µας.
 
 
Ο αρετικοί Προτεστντες –πό τούς ποίους και χει διαδοθε ρνηση τς ειπαρθενίας τς Θεοτόκου– ποβιβάζοντας και ποτιµντας τήν Παναγία µας (φο ρνονται να δεχθον τά νεξίτηλα “σηµεα” τς Θείας νανθρωπήσεως, πού φησε στο Πάντιµο Σµα της Υός της καί Θεός µας), οσιαστικά βλασφηµον καί ρνονται τήν Θεότητα τοΧριστο.
 
 
τσι ξηγεται ετελισµός το ερο Εαγγελίου πό τούς Προτεστντες και ποβιβασµός το Χριστο χι πλς σε κοινόν νθρωπο λλά και σέ διεστραµµένο µοφυλόφιλο νθρωπο (!), κατ’ εκόνα το ποίου “χειροτονον” καί τούς ποιµένες τους και καθοδηγον τούς “πιστούς” τους...
 
 
 
Πρωτοπρ. Βασίλειος . Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»
Τεχος 36-38  ΙΟΥΛΙΟΣ- ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2005

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου