Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Οἱ ἑπτὰ φράσεις τοῦ Χριστοῦ στὸν σταυρό.

 


Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)
Θέλετε νὰ µάθετε τὴ σηµασία ἐκείνων τῶν ἑπτὰ φράσεων τὶς ὁποῖες εἶπε ὁ Κύριος πάνω στὸν σταυρό. Δὲν εἶναι σαφεῖς;
Πρώτη φράση: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι»(Λούκ. 23,34). Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὸ ἔλεός του ἀπέναντι στοὺς ἐκτελεστές Του, τῶν ὁποίων ἡ µοχθηρία δὲν ὑποχώρησε οὔτε ὅταν ὑπέφερε στὸν σταυρό. Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι βροντοφώναξε ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ βράχου τοῦ Γολγοθᾶ µία ἀποδεδειγµένη ἀλλά ποτὲ καλὰ συνειδητοποιηµένη ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι αὐτοὶ ποὺ πράττουν τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν. Σκοτώνοντας τὸν Δίκαιο στὴν πραγµατικότητα σκοτώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ταυτόχρονα δοξάζουν τὸν Δίκαιο. Καταπατώντας τὸν νόµο τοῦ Θεοῦ δὲν βλέπουν τὴ µυλόπετρα, ἡ ὁποία ἀόρατα κατεβαίνει πρὸς αὐτοὺς γιὰ νὰ τοὺς συνθλίψει. Ἐµπαίζοντας τὸν Θεὸ δὲν βλέπουν τὰ πρόσωπά τους νὰ µεταµορφώνονται σὲ θηριώδη ρύγχη. Διαποτισµένοι ἀπὸ τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν.
Δεύτερη φράση: «Ἀµὴν λέγω σοι, σήµερον µετ’ ἐµοῦ ἔση ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. 23,43). Αὐτὸς ὁ λόγος ἀπευθύνεται στὸν µετανιωµένο ληστὴ στὸν σταυρό. Πολὺ παρήγορος λόγος γιὰ τοὺς ἁµαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι τουλάχιστον τὴν τελευταία στιγµὴ µετανοοῦν. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπερίγραπτα µεγάλο. Ὁ Κύριος ἐκπληρώνει τὴν ἀποστολὴ Του ἀκόµα καὶ στὸν σταυρό. Ἕως τὴν τελευταία του πνοὴ ὁ Κύριος σώζει ἐκείνους ποὺ δείχνουν καὶ τὴν παραµικρὴ ἐπιθυµία νὰ σωθοῦν.
Τρίτη φράση: «Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» (Ἰωαν. 19,26). Ἔτσι εἶπε ὁ Κύριος στὴν Ἁγία Μητέρα Του ποὺ στεκόταν κάτω ἀπὸ τὸν σταυρὸ µὲ τὴν ψυχὴ σταυρωµένη. Καὶ στὸν ἀπόστολο Ἰωάννη λέγει: «Ἰδοὺ ἡ µήτηρ σου» (Ἰωαν. 19,27). Αὐτὸς ὁ λόγος δείχνει τὴ φροντίδα, ποὺ ὁ καθένας χρωστᾶ στοὺς γονεῖς του. Γιὰ δές, Ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἀνθρώπους: «Τίµα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν µητέρα σου» (Ἐξ. 20,12) ἐκπληρώνει τὴν ἐντολὴ Του τὴν ὕστατη στιγµή.
Τέταρτη φράση: «Θεέ µου, Θεέ µου, ἱνατί µὲ ἐγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46). Αὐτὲς οἱ λέξεις δείχνουν, τόσο τὴν ἀδύναµη ἀνθρώπινη φύση, ὅσο καὶ τὴν προορατικότητα τοῦ Κυρίου. Ὁ ἄνθρωπος πάσχει, ἀλλά κάτω ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο πόνο ὑπάρχει ἕνα µυστήριο. Δές, µόνον αὐτὲς οἱ λέξεις µποροῦσαν νὰ διαλύσουν τὴν αἵρεση, ἡ ὁποία ἀργότερα τράνταζε τὴν ἐκκλησία καὶ ἡ ὁποία λανθασµένα κήρυττε ὅτι ἡ Θεία φύση ὑπέφερε στὸν σταυρό. Ὅµως, ἐν τῷ µεταξύ, ὁ αἰώνιος Υἱος τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸ καὶ ἐνσαρκώθηκε ὡς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ εἶναι ὡς ἄνθρωπος στὸ σῶµα καὶ τὴν ψυχή, γιὰ νὰ µπορέσει ὅταν ἔλθει ἡ στιγµὴ νὰ πάσχει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ πεθάνει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Γιατί ἂν ἡ Θεία φύση τοῦ Χριστοῦ ἔπασχε στὸν σταυρό, θὰ
σήµαινε ὅτι ἡ Θεία φύση τοῦ Χριστοῦ θὰ πέθαινε. Καὶ αὐτὸ οὔτε κἄν ἐπιτρέπεται νὰ διανοηθοῦµε. Ἐντρυφῆστε ὅσο πιὸ πολὺ µπορεῖτε σ’ αὐτὲς τὶς µεγάλες καὶ φοβερὲς λέξεις: «Θεέ µου, Θεέ µου, ἱνατί µὲ ἐγκατέλιπες;».
Ἡ πέµπτη φράση: «Διψῶ» (Ἰωαν 19,28). Τὸ αἷµα Του ἔρρεε. Γι’ αὐτὸ καὶ διψοῦσε. Ὁ ἥλιος ἦταν κατὰ τὴ δύση του, ἤδη Τοῦ χτυποῦσε τὸ πρόσωπο καὶ µαζὶ µὲ τὰ ἄλλα βασανιστήρια καιγόταν πολύ. Φυσικὸ ἦταν νὰ διψᾶ. Ἀλλά, Κύριε, διψοῦσες ὄντως γιὰ νερὸ ἤ γιὰ ἀγάπη; Μήπως διψοῦσες ὡς ἄνθρωπος ἤ ὡς Θεός, ἤ καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο; Ἰδοὺ ὁ Ρωµαῖος λεγεωνάριος Σοῦ πρόσφερε ἕνα σπόγγο βρεγµένο στὸ ξύδι. Μιά σταγόνα ἐλέους, τὴν ὁποία δὲν αἰσθάνθηκες ἀπό τούς ἀνθρώπους γιὰ τρεῖς ὁλόκληρες ὧρες κρεµασµένος στὸν σταυρό! Αὐτὸς ὁ Ρωµαῖος στρατιώτης ἁπαλύνει κάπως τὴν ἁµαρτία τοῦ Πιλάτου -τὴν ἁµαρτία τῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας- ἀπέναντί Σου, ἔστω καὶ µὲ ξύδι. Γι’ αὐτὸ θὰ ἀφανίσεις τὴ Ρωµαϊκὴ αὐτοκρατορία, ἀλλά στὴ θέση της θὰ οἰκοδοµήσεις νέα.
Ἡ ἕκτη φράση: «Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεµαι τὸ πνεῦµά µου» (Λουκ. 23,46). Πού σηµαίνει ὅτι ὁ Υἱός παραδίδει τὸ πνεῦµα Του στὰ χέρια τοῦ Πατρός Του. Γιὰ νὰ γίνει γνωστό, ὅτι ἀπὸ τὸν Πατέρα ἦρθε καὶ ὄχι αὐτεξουσίως, ὅπως Τὸν κατηγοροῦσαν οἱ Ἑβραῖοι. Ἀλλά ἀκόµα οἱ λέξεις αὐτὲς ἐλέχθησαν γιὰ νὰ τὶς ἀκούσουν οἱ βουδιστές, οἱ πυθαγόρειοι, οἱ ἀποκρυφιστές, καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι φλυαροῦσαν περὶ µετοίκισης τῆς ψυχῆς τῶν νεκρῶν ἀνθρώπων σὲ ἄλλους ἀνθρώπους, ἤ ζῶα, ἤ φυτά, ἤ ἀστέρια, ἤ µεταλλικὰ στοιχεῖα. Πετάξετε ὅλες αὐτὲς τὶς φαντασίες καὶ δεῖτε ποῦ κατευθύνεται τὸ πνεῦµα τοῦ νεκροῦ Δικαίου: «Πάτερ, εἰς χεῖράς σου παρατίθεµαι τὸ πνεῦµά µου»!
Ἡ ἕβδοµη φράση: «Τετέλεσται» (Ἰωαν.19,30). Αὐτὸ δὲν σηµαίνει ὅτι τελειώνει ἡ ζωή. Ὄχι! Ἀλλά ὅτι τελειώνει ἡ ἀποστολὴ ἡ ἐπικεντρωµένη στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τελείωσε, καὶ ἐπισφραγίσθηκε µὲ τὸ αἷµα καὶ τὸν ἐπίγειο θάνατο, τὸ θεῖο ἔργο τοῦ µοναδικοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία τῶν ἀνθρώπων. Τελείωσαν τὰ βασανιστήρια, ἀλλά ἡ ζωὴ µόλις ἀρχίζει. Τελείωσε ἡ τραγωδία ἀλλά ὄχι καὶ τὸ δράµα. Στὴ σειρὰ ἕπεται, τὸ µεγαλειῶδες ἀξίωµα: νίκη πάνω στὸν θάνατο, ἀνάσταση, δόξα.

Η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ






Mείγμα λαδιού και 57 διαφορετικών φαρμακευτικών φυτών και αρωματικών ουσιών. 

Η παρασκευή και ο καθαγιασμός του Αγίου Μύρου, γεγονός ιδιαίτερης σημασίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, θα πραγματοποιηθεί φέτος κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδος στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Άγιο Μύρο ονομάζεται ένα μείγμα λαδιού και 57 διαφορετικών φαρμακευτικών φυτών και αρωματικών ουσιών, το οποίο παρασκευάζεται κατ' αρχαίο προνόμιο αποκλειστικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, κάθε δέκα περίπου χρόνια, και κατόπιν αποστέλλεται σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί κατά το μυστήριο του χρίσματος (μετά τη βάπτιση). Ονομάζεται και «έλαιον ευχαριστίας», «έλαιον χρίσεως», «χρίσμα ευχαριστίας», «χρίσμα επουράνιον»...
 
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα καθαγιάσει για δεύτερη φορά κατά την Πατριαρχία του νέα ποσότητα Αγίου Μύρου σήμερα το πρωί, Μ. Πέμπτη, παρουσία εκπροσώπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Η όλη προετοιμασία της παρασκευής του Μύρου ξεκινά την Κυριακή των Βαΐων, όταν ο Πατριάρχης με ειδική ευχή αναθέτει στον Άρχοντα Μυρεψό και στους συνεργάτες του Μυρεψούς, την ευθύνη της όλης διεργασίας.

Πρόκειται για ένα έργο πολύ υπεύθυνο, που απαιτεί ειδικές γνώσεις. Για αυτό το αξίωμα του Μυρεψού πάντα αναλαμβάνουν φαρμακοποιοί και χημικοί.

Η διαδικασία της παρασκευής και «εψήσεως», του ψησίματος δηλαδή, του Μύρου γίνεται στο ειδικά διαμορφωμένο κουβούκλιο που βρίσκεται στον περίβολο του Πατριαρχείου.

Τα υλικά με τα οποία παρασκευάζεται το Άγιο Μύρο, είναι αρωματικά φυτά, δρόγες και αιθέρια έλαια, από τα οποία το σημαντικότερο είναι το ροδέλαιο το οποίο αποστέλλεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας.

Τα συστατικά αυτά με διάφορες παραλλαγές και προσθήκες, εμφανίζονται σε καταλόγους από τον 8ο αιώνα μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα.

Ενδεικτικά αναφέρουμε το έλαιο, τον οίνο, το κιννάμωμο, την ίριδα, την μαστίχη Χίου , την αγγελική, το σάψιχο, τα μύρα, το    μυροβάλανο, τη ζινγκίβερη, την νάρδο και τα φύλλα ινδικού. Επίσης, χρησιμοποιείται και μόσχος, αιθεριούχο ζωικό έκκριμα από τον αδένα του αρσενικού μοσχαριού.

  Η «έψησις» αρχίζει τη Μ. Δευτέρα το πρωί μετά τη Θεία Λειτουργία, οπότε αγιάζονται τα βασικά συστατικά του Μύρου κατά τη διάρκεια ειδικής ακολουθίας, στην οποία προΐσταται ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Κι όπως ορίζει το τυπικό, ο Πατριάρχης ραντίζει με αγιασμένο ύδωρ τους λέβητες, τα σκεύη και τα υλικά για την παρασκευή του Αγίου Μύρου.


 Στη συνέχεια, κρατώντας αναμμένα τα δικηροτρίκηρα, ανάβει τον κάθε λέβητα (πέντε συνολικά), στους οποίους έχουν τοποθετηθεί ως καύσιμη ύλη, φθαρμένα εκκλησιαστικά έντυπα, καθώς και άχρηστα ξύλα από διάφορα μέρη του ναού (αναλόγια, στασίδια κ.α.). Κατόπιν, ο Πατριάρχης αναγινώσκει περικοπές από το ιερό Ευαγγέλιο.

Η ανάγνωση συνεχίζεται από Αρχιερείς και ιερείς οι οποίοι εναλλάσσονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Η διαδικασία αυτή ακολουθεί με την ίδια τυπική διάταξη την Μ. Τρίτη και την Μ. Τετάρτη, οπότε το Μύρο διαυγές πλέον, μεταγγίζεται σε μεγάλους αργυρούς αμφορείς, σε μικρά αργυρά δοχεία, καθώς και σε αλαβάστρινα, τα οποία μεταφέρονται στο Πατριαρχικό παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέου. Από εκεί τη Μ. Πέμπτη το πρωί με λιτανεία μεταφέρονται στον Πατριαρχικό ναό από 24 ιερείς που κρατούν τους 12 αμφορείς, από 35 περίπου Αρχιερείς που κρατούν αργυρά και αλαβάστρινα δοχεία και τον Πατριάρχη που κρατεί αργυρό δοχείο.

Στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας που προεξάρχει ο Πατριάρχης, γίνεται ο καθαγιασμός του Μύρου που παρασκευάσθηκε. Οι αμφορείς και τα υπόλοιπα δοχεία τοποθετούνται γύρω και επάνω στην Αγία Τράπεζα.

Στο τέλος της Λειτουργίας, πάλι με πομπή, μεταφέρονται τα δοχεία στο Μυροφυλάκιο του Πατριαρχείου.


Το Άγιο Μύρο το οποίο αποστέλλεται και σε άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, χρησιμοποιείται επίσης για το χρίσμα των προσερχομένων στην Ορθόδοξη Εκκλησία ετεροδόξων, οι οποίοι ήδη έχουν βαπτισθεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος σύμφωνα με την τάξη του δόγματος τους καθώς και στον καθαγιασμό νέων Ιερών Ναών, κ.α...

Άγιο Μύρο παρασκευάσθηκε στο Φανάρι στη διάρκεια του 20ου αιώνος 9 φορές:

1. 1903 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄

2. 1912 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄

3. 1928 επί Πατριαρχίας Βασιλείου του Γ΄

4. 1939 επί Πατριαρχίας Βενιαμίν του Α΄

5. 1951 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρου του Α΄

6. 1960 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρου του Α΄

7. 1973 επί Πατριαρχίας Δημητρίου του Α΄

8. 1983 επί Πατριαρχίας Δημητρίου του Α΄

9. 1992 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

Οι κατοχικές αρχές κατάσχεσαν Καινές Διαθήκες και προσευχητάρια




Οι Καινές Διαθήκες και τα προσευχητάρια, που προορίζονταν για τους ελληνοκύπριους μαθητές του Δημοτικού και του Γυμνασίου στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο, κατασχέθηκαν από τις τουρκικές αρχές.


Τα συγκεκριμένα βιβλία προσπάθησε να μεταφέρει στα κατεχόμενα σχολεία ο επίσκοπος Μεσαορίας Γρηγόριος, ως δώρα προς τα παιδιά.
Παρόλα αυτά, το λεγόμενο τελωνείο στο κατοχικό οδόφραγμα απαγόρευσε τη μεταφορά τους και κράτησε τα βιβλία.

Ο επίσκοπος μαζί με τον επαρχιακό επιθεωρητή Λάρνακας του υπουργείου Παιδείας, Μιχάλη Λοϊζίδη, και έναν εκπαιδευτικό, θέλησαν να επισκεφθούν το Ριζοκάρπασο.

Η τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Κίπρις» υπό τον τίτλο «Και τώρα κρίση με τα βιβλία», έγραψε για αριθμό βιβλίων θρησκευτικού περιεχομένου που προορίζονταν για Ε/Κ μαθητές του Ριζοκαρπάσου, τα οποία κατασχέθηκαν.
Η «Αφρίκα» αφιέρωσε το κύριο άρθρο της στο συγκεκριμένο θέμα, με τον τίτλο «Ισλαμικός φανατισμός - Απαγόρευση του Ιησού».
Στον επίτιτλο, μάλιστα, έγραψε ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι στην «ΤΔΒΚ» υπάρχει ελευθερία έκφρασης των θρησκευτικών πιστεύω, απαγόρευσαν βιβλία με θρησκευτικό περιεχόμενο.

Τέλος, η εφημερίδα «Βολκάν» τιτλοφόρησε το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα «Και πάλι οι παπάδες, και πάλι προβοκάτσια». Η εν λόγω εφημερίδα έγραψε ότι όπως πιστεύεται, τώρα η ε/κ διοίκηση, όπως αποκάλεσε την Κυπριακή Δημοκρατία, θα καταγγείλει το γεγονός στην ΕΕ.

Romfea.gr

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Μεγάλη Παρασκευή - Τα Άγια Πάθη Του Κυρίου
Την Παρασκευή, στέλνεται ο Ιησούς δέσμιος από τον Καϊάφα στον τότε ηγεμόνα της Ιουδαίας Πόντιο Πιλάτο. Αυτός, αφού Τον ανέκρινε με πολλούς τρόπους και αφού ομολόγησε δυο φορές ότι ο Ιησούς είναι αθώος, έπειτα, για να ευχαριστηθούν οι Ιουδαίοι, τον καταδικάζει σε θάνατο και αφού τον μαστίγωσε σαν δραπέτη δούλο τον Δεσπότη των όλων, Τον παρέδωσε για να σταυρωθεί. Από ’κει και πέρα ο Ιησούς, αφού παραδόθηκε στους στρατιώτες, γυμνώνεται, φοράει κόκκινη χλαμύδα, στεφανώνεται με ακάνθινο στεφάνι, κρατάει κάλαμο σα σκήπτρο, προσκυνείται χλευαστικά, φτύνεται και χτυπιέται στο πρόσωπο και στο κεφάλι. Μετά, φορώντας πάλι τα ρούχα του και βαστάζοντας το Σταυρό, πηγαίνει προς τον Γολγοθά, τον τόπο της καταδίκης και εκεί, γύρω στην Τρίτη ώρα της ημέρας, σταυρώνεται μεταξύ δυο ληστών, βλασφημείται από αυτούς που είχαν πάει στον Γολγοθά μαζί του, μυκτηρίζεται από τους αρχιερείς, ποτίζεται από τους στρατιώτες με ξύδι ανακατεμένο με χολή. Γύρω στην ενάτη ώρα, αφού βγάζει πρώτα φωνή μεγάλη, και λέει: «Τετέλεσται», εκπνέει «ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», την ώρα κατά την οποία σφάζονταν, σύμφωνα με τον νόμο, ο πασχαλινός αμνός, ο οποίος καθιερώθηκε ως έθιμο στους Ιουδαίους, προτυπώνοντας τον Εσταυρωμένο Χριστό, πρίν από 1043 χρόνια.

Το δεσποτικό αυτό θάνατο και η άψυχη κτίση, πενθώντας, τον τρέμει και αλλοιώνεται από το φόβο αλλά ο Δημιουργός της κτίσεως ακόμα και όταν είναι νεκρός, λογχίζεται την ακήρατη πλευρά Του και ρέει απ’ αυτή αίμα και νερό. Τέλος, κατά τη δύση του ηλίου, έρχεται ο Ιωσήφ από Αριμαθείας και ο Νικόδημος μαζί με αυτόν, και οι δυο κρυφοί μαθητές του Ιησού, αποκαθηλώνουν από το Σταυρό το πανάγιο του διδασκάλου σώμα, το αρωματίζουν, το τυλίγουν με καθαρό σεντόνι και αφού το έθαψαν σε καινούργιο τάφο, κυλούν στο στόμιο του μεγάλο λίθο.

Αυτά τα φρικτά και σωτήρια πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού επιτελούμε σήμερα και εις ανάμνηση αυτών παραλάβαμε από αποστολική διαταγή, τη νηστεία της Παρασκευής.

«Μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθεις ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου»

Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου
Το άρθρο αναφέρεται στη σταύρωση του Χριστού μαζί με τους δύο ληστές. Ο ένας από τους δύο ενώ ήταν στο Σταυρό, κορόιδευε και χλεύαζε τον Χριστό, ενώ ο άλλος του ζήτησε να τον συγχωρέσει και να τον πάρει μαζί του στον Παράδεισο.
Σήμερα μάς άνοιξε τον παράδεισο που ήταν κλεισμένος πάνω από πέντε χιλιάδες χρόνια. Γιατί την ημέρα αυτή και την ώρα άνοιξε ο Θεός τις πύλες του στο ληστή και πραγματοποίησε έτσι δύο κατορθώματα, πρώτον, ότι άνοιξε τον παράδεισο και δεύτερον, το ότι έβαλε μέσα το ληστή. Σήμερα μάς ξανάδωσε την παλαιά μας πατρίδα, σήμερα μάς ξανάφερε στην πόλη των προγόνων μας και προσέφερε κατοικία σ’ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Γιατί είπε ο Κύριος (στο ληστή): «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Τι λες; Σταυρώθηκες και καρφώθηκες και υπόσχεσαι παράδεισο; Ναι, λέει, για να γνωρίσεις καλά τη δύναμη που έχω ακόμη και πάνω στο σταυρό. Επειδή λοιπόν είναι λυπηρό το γεγονός που έγινε και για να μη στρέψεις την προσοχή σου στη σταύρωση, αλλά να γνωρίσεις τη δύναμη του Εσταυρωμένου, γι’ αυτό κάνει πάνω στο σταυρό το θαύμα αυτό, γεγονός που δείχνει ολοφάνερα τη δύναμή Του. Γιατί μπόρεσε να μεταστρέψει την πονηρή διάθεση του ληστή όχι την ώρα που ανέστησε κάποιον νεκρό, ούτε όταν πρόσταζε τη θάλασσα και τους ανέμους, ούτε όταν εξεδίωκε τους δαίμονες, αλλά με την σταύρωση και την προσήλωσή Του στο σταυρό, με τις βρισιές και τους εμπτυσμούς και τους χλευασμούς και τις κακολογίες, για να δεις και από τις δυο πλευρές τη δύναμή Του. Γιατί και ολόκληρη τη δημιουργία συγκλόνισε (κατά την ώρα της σταύρωσής Του) και ράγισε τις πέτρες, και την ψυχή του ληστή που ήταν σκληρότερη από την πέτρα συγκίνησε και της έδωσε αμοιβή γι’ αυτό, γιατί είπε: «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο».[...]

Θα ρωτούσε όμως κανείς, τι το σπουδαίο έκανε ο ληστής για να κερδίσει μετά τη σταύρωση τον παράδεισο; Θέλεις να σου πω με συντομία την ανδρεία πράξη του; Όταν ο Πέτρος αρνήθηκε, αν και δεν σταυρώθηκε, τον Κύριο, ο ληστής που βρισκόταν πάνω στο σταυρό, πίστεψε σ’ Εκείνον. Και το αναφέρω αυτό όχι για να κατηγορήσω τον Πέτρο, προς Θεού, αλλά για να καταδείξω τη γενναιοψυχία του ληστή. Ο μαθητής κάμφθηκε στην απειλή μιας υπηρέτριας, ενώ ο ληστής αν και έβλεπε το πλήθος που φώναζε και μαινόταν και έβριζε και περιγελούσε, δεν έδωσε σημασία σ’ αυτά, ούτε επηρεάσθηκε από τη φαινομενική αδυναμία του Εσταυρωμένου, αλλά αφού τα παρέβλεψε όλα αυτά, με τα μάτια της πίστεως υπερπήδησε τα ασήμαντα εμπόδια, πίστεψε στον Κύριο των ουρανών, τον παρακάλεσε θερμά και με συντριβή του είπε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έλθεις στη βασιλεία σου».
Ας μην περιφρονήσουμε επιπόλαια τον ληστή και ας μη ντραπούμε να θεωρήσουμε δάσκαλό μας αυτόν που δεν δίστασε ο Κύριος μας να βάλει πρώτον στον παράδεισο. Ας μη ντραπούμε να θεωρήσουμε δάσκαλό μας τον άνθρωπο που αξιώθηκε πρώτος απ’ όλους τους ανθρώπους να εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών, αλλά ας εξετάσουμε με προσοχή το καθετί για να δούμε τη δύναμη του σταυρού. Δεν είπε στον ληστή, όπως στον Πέτρο, «Ακολούθησέ με και θα σε κάνω αλιέα ανθρώπων», ούτε όπως στους δώδεκα μαθητές, «θα καθίσετε σε δώδεκα θρόνους για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ». Και μάλιστα δεν του είπε ούτε μία λέξη. Ούτε επέδειξε σ’ αυτόν (το ληστή) ο Χριστός τη δύναμή του με κάποιο θαύμα, ούτε και ο ίδιος ο ληστής είδε κάποιον νεκρό να ανασταίνεται, ούτε δαίμονες να κατατροπώνονται, ούτε την τρικυμισμένη θάλασσα να υπακούει. Τίποτε δεν του είπε ο Χριστός για τη Βασιλεία των ουρανών ή για την κόλαση, αλλά παρόλα αυτά ο ληστής ομολόγησε μπροστά σ’ όλους την πίστη του σ’ Εκείνον και μάλιστα τη στιγμή που ο άλλος ληστής Τον χλεύαζε. Επειδή υπήρχε και άλλος ληστής σταυρωμένος μαζί μ’ εκείνον για να επαληθευτεί η προφητεία που έλεγε: «συγκατελέγη μεταξύ των κακούργων». Γιατί οι Ιουδαίοι ήθελαν να εξαφανίσουν τη δόξα Του και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να Τον προσβάλλουν μ’ αυτά που έκαναν, μα η αλήθεια έλαμπε απ’ όλες τις πλευρές και πλήθαινε μ’ αυτές τις αντιδράσεις τους.
Τον χλεύαζε λοιπόν ο άλλος ληστής. Είδες, ληστής ο ένας, ληστής και ο άλλος. Και οι δυο στο σταυρό, και οι δύο ένοχοι ληστείας και άλλων κακών πράξεων. Αλλά δεν είχαν και οι δύο το ίδιο τέλος. Ο ένας κληρονόμησε τη Βασιλεία των ουρανών και ο άλλος πήγε στην κόλαση. Έτσι έγινε και χθες, μαθητές οι άλλοι, οι έντεκα, μαθητής και ο Ιούδας, όμως, ενώ εκείνοι ρωτούσαν το Χριστό: «Πού θέλεις να σου ετοιμάσουμε να φας το Πάσχα;», ο Ιούδας ετοιμαζόταν να Τον προδώσει κι έλεγε: «Τι θέλετε να μου δώσετε για να σάς Τον παραδώσω;». Και εκείνοι, οι έντεκα μαθητές, ετοιμάζονταν για να περιποιηθούν το Διδάσκαλο και να πάρουν μέρος στη θεία Μυσταγωγία, ενώ ο Ιούδας έτρεχε για να Τον προδώσει. Έτσι και εδώ, ληστής ο ένας, ληστής και ο άλλος, όμως ο ένας Τον χλευάζει και ο άλλος Τον προσκυνεί, ο ένας Τον βλησφημεί και ο άλλος Τον ευφημεί και κλείνει το στόμα του βλάσφημου λέγοντάς του: «Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ; Γιατί εμείς απολαμβάνουμε άξια εκείνων που κάναμε».
Είδες πόσο είναι το θάρρος του ληστή; Είδες θάρρος μολονότι βρίσκεται πάνω στο σταυρό; Είδες πίστη σε στιγμή τιμωρίας και ευλάβεια σε στιγμή βασάνων; Ποιος λοιπόν δε θα ένιωθε κατάπληξη για το ότι ήταν κύριος του εαυτού του και είχε τα λογικά του, αν και ήταν τρυπημένος με καρφιά; Και όχι μόνον ήτα κύριος του εαυτού του, αλλά αδιαφορούσε για τα δικά του βάσανα και φρόντιζε για τα βάσανα των άλλων και γινόταν στο σταυρό δάσκαλος και επιτιμούσε τον άλλο ληστή λέγοντάς του: «Ούτε το Θεό δεν φοβάσαι εσύ;»
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος