Σάββατο 25 Αυγούστου 2012


Ἀποκάλυψη:”…ὅταν ἀρχίσει τό κακό ἀπό τή Συρία…”

http://hristospanagia1.files.wordpress.com/2012/02/cf83ceaccf81cf89cf83ceb700012.jpg?w=452&h=305
Δεξιά ο μακαριστός Επίσκοπος Σισανίου & Σιατίστης και αριστερά ο επίσης μακαριστός Παπά-Γιάννης Καλαΐδης
Επέστρεψα πριν λίγο από τον πνευματικό μου, πνευματικό τέκνο του μακαριστού Αντώνιου Σισανίου & Σιατίστης, τον οποίο τιμούν οι περισσότεροι ως σύγχρονο Άγιο. Ο πάτερ είναι προσηλωμένος στην σωτηρία της ψυχής και μόνο, αποφεύγοντας τις αναφορές για το μέλλει γεννέσθαι αλλά συζητώντας για τον μακαριστό Επίσκοπο, απεκάλυψε μερικά πράγματα των οποίων ήταν μάρτυρας ο ίδιος και δείχνουν ότι ο μακαριστός πέραν όλων των χαρισμάτων που είχε, έγινε δέκτης μεγάλων αποκαλύψεων από τον Θεό.
«Μας έλεγε, συνέχεια και πολλές φορές με στενοχώρια, τον καιρό της ευδαιμονίας “μεγάλη πείνα θα πέσει στην Ελλάδα, παιδί μου, μεγάλη πείνα…” κι εμείς δυσκολευόμασταν να τον πιστέψουμε…
Τον καιρό δε που ήταν στο νοσοκομείο στα τελευταία του, μετά την τελευταία εγχείρηση που έκανε μόλις τον φέρανε στο δωμάτιο κοιτούσε απέναντι την εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού και έκλαιγε σαν μικρό παιδί λέγοντας με την γνωστή ταπεινότητά του “πώς με αξίωσες Χριστέ μου, εμένα και μου απεκάλυψες αυτά τα πράγματα!”, προφανώς κάτι σοβαρό είχε δει πιο μπροστά…
Όταν τον ρωτήσαμε “τι είδες Δέσποτα;” με δυσκολία μας απάντησε γιατί είχε πρόβλημα με την φωνή του, “όταν αρχίσει το κακό από την Συρία να αρχίσετε να προσεύχεστε!” και το επανέλαβε πολλές φορές “εκεί, από την Συρία όταν ξεκινήσει…” εννοώντας ότι μετά θα πιάσει η μπόρα και εμάς… Τον ξαναρωτήσαμε “τι άλλο είδες Δέσποτα;” και μας είπε “θα σας πω μετά…” αλλά μετά εκοιμήθη…»
Αυτό ήταν προφανώς το θέλημα του Κυρίου…
Σημείωση : για την ενδεχόμενη μη πιστή μεταφορά των λεγομένων υπεύθυνος είναι ο υποφαινόμενος και μόνο
 http://hggiken.pblogs.gr

 Ανέκδοτες μαρτυρίες καί νουθεσίες ἀπό τόν …ἀπο-γειωμένο π. Γιάννη Καλαΐδη


 Δημοσιεύουμε νέες ανέκδοτες μαρτυρίες και νουθεσίες από τον …απο-γειωμένο παπά-Γιάννη Καλαΐδη. Τέτοια στοιχεία μάς επαναφέρουν στην πραγματικότητα της πνευματικής ζωής από την οποία μας αποσπά και μας φθείρει η ενασχόληση με την οδυνηρή – όπως κατάντησε – καθημερινότητα της χώρας μας.
Την ευχή του νά ‘χουμε.

Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμά σας για μαρτυρίες σχετικά με τον μακαριστό π. Ιωάννη Καλαΐδη σας στέλνω ορισμένα στοιχεία ανέκδοτα, καθώς τα περισσότερα έχουν δημοσιευτεί στη μαρτυρία μου στο βιβλίο που έχει εκδοθεί για τον όσιο πατέρα.
Μαρτυρία 1η
Σε μια παράκληση του Αγίου Ραφαήλ, στο Νεοχώρι Σιντικής, μετά το τέλος της ακολουθίας, είχα την ευλογία να τον μεταφέρω στην οικία του. Ευωδίαζε ολόκληρος και τον ρώτησα «πάτερ Ιωάννη τι είναι αυτή η ευωδία;», «οι Άγιοι παιδί μου» μου είπε χαμογελώντας. Όταν όμως ύστερα από λίγο πήγαμε στην οικία του, ήμασταν πλέον σίγουροι ότι η ευωδία ερχόταν κύματα-κύματα από τον ίδιο προς εμάς, μέχρι την ώρα που φύγαμε.
2η Μαρτυρία
Κάποτε μας διηγήθηκε τα σχετικά με τη στράτευσή του κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου (1946-1949). «Οι μάχες ήταν φονικές. Πηγαίναμε στις διάφορες αποστολές συνήθως 40 στρατιώτες και γυρίζαμε 15 ζωντανοί. Εγώ διάβαζα καθημερινά την προχευχή «Ευχή προς Ιησού Χριστόν» από ένα μικρό προσευχητάριο που είχα μαζί μου. Επειδή προσευχόμουν συνεχώς, πίστεψαν ότι είμαι μάρτυρας του Ιεχωβά. Έκαναν έρευνα στο σακίδιό μου και κατάλαβαν το λάθος τους. Ο αξιωματικός της μονάδας μου, βλέποντάς με να γυρίζω ζωντανός από τις φονικές μάχες μου έλεγε ότι σίγουρα έχω κάποιον Άγιο μαζί μου και με βοηθάει. Σε μια μάχη μια σφαίρα ήρθε επάνω μου και χτυπώντας το τουφέκι μου, εξοστρακίστηκε και με χτύπησε στον δείκτη του χεριού μου. Το μικρό αυτό σημάδι στο δάχτυλό μου, έμεινε για να θυμάμαι το θαύμα αυτό!
Μια μέρα όπως ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του θαλάμου μας, είδα τον Ιησού Χριστό στην οροφή, όπως βλέπουμε στον τρούλο τον Παντοκράτορα, αλλά ζώντα και μου είπε “μη στενοχωριέσαι Ιωάννη, όλα θα πάνε καλά”. Αυτό το θαύμα μού έδωσε μεγάλο θάρρος«.
Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ και σε δυο νουθεσίες του οσίου πατρός :
1η – «Οι μητέρες πρέπει να κάνουν καθημερινά, για τα παδιά τους, την παράκληση της Παναγίας ή κάποιου Αγίου»
2η – «Όταν δίνουμε ονόματα στην Εκκλησία για να τα διαβάσουν οι ιερείς, πρέπει να γράφουμε πρώτο το όνομα του πνευματικού μας»
ΤΣΕΣΜΕΤΖΗΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

http://hggiken.pblogs.gr

Μαρτυρία πού ἐπιβεβαιώνει τό μεγάλο πνευματικό ἀνάστημα τοῦ παπᾶ-Γιάννη Καλαΐδη


ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε την μαρτυρία ενός ακόμη θαυμαστού γεγονότος με πρωταγωνιστή τον “νέο Πλανά” κατά τον μακαριστό μητροπολίτη Σισανίου & Σιατίστης Αντώνιο Κόμπο, παπά-Γιάννη Καλαΐδη.
Τα λόγια και οι περιγραφές είναι φτωχές και αδυνατούν να περιγράψουν ανθρώπους που κινήθηκαν – κι εξακολουθούν να κινούνται για όσους τους το ζητάνε… – σε απρόσιτους πνευματικούς χώρους, καθιστώντας τον εαυτό τους δοχεία χάριτους μέσω της άκρας ταπείνωσης που βίωσαν.
Η μαρτυρία :
Ο π. Ιωάννης Καλαίδης πού γνώρισα ατο πανέμορφο Νεοχώρι Σιντικής Σερρών πρίν από πολλά πολλά χρόνια, είναι ένας ακόμη άγιος ιερέας που συναριθμείται στον χορό των τόσων αγίων μορφών που κοσμεί την Εκκλησία μας. Ταπεινός, ευγενικός, φιλόξενος, πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο πού φώτιζε πλατειά το πρόσωπό του, τους δεχόταν όλους γιατί η καρδιά του ήταν γεμάτη από την αγάπη του Θεού. Ακόμη και τις τελευταίες μέρες που η υγεία του είχε επιδεινωθεί, ήθελε να είναι στην διάθεση όλων όσων είχαν την ανάγκη να τον δούν και να τον συμβουλευθούν.Ο παπούλης είναι μεγάλη πνευματική μορφή. Τον αγάπησε τόσο πολύ ο καλός Θεός μας που τον προίκησε με το διορατικό χάρισμα, καί όχι μόνο, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Είναι ένας χαριτωμένος Αγγελος πού έζησε στη γη αλλά πού ακόμη είναι μαζί μας μετά την κοίμησή του κάθε φορά που τον αποζητούμε μέσα στην κούραση και τον προβληματισμό της καθημερινότητας μας. Είναι εκεί…πάντοτε φύλακας ακοίμητος για να μας προστατεύει καί φάρος φωτεινός για να μας δείχνει τον δρόμο.
Κάθε φορά που έφευγε κάποιος που τον είχε επισκεφτεί θυμάμαι ότι τον συνόδευε μέχρι το πλατύσκαλο και – Θεέ μου… – όταν άνοιγε τα χέρια του για να μας χαιρετήσει ήταν σαν να αγκάλιαζε όλο τον κόσμο, σάν να έφερνε τον ουρανό πάνω στην γη…..
Έτσι τον θυμάμαι την τελευταία μέρα πού έφευγα για το εξωτερικό για να συνεχίσω τις σπουδές μου. Στεκόταν εκεί στην σκάλα με ανοικτά χέρια που άνοιγαν με την πατρική τους αγάπη τον δρόμο που θα οδηγούσε σε χαρά και ικανοποίηση πολλή αλλά και σε τόσες τόσες πίκρες.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα γεγονός που με ανεξίτηλα χρώματα έχει σφραγίσει την πορεία των σπουδών μου στο εξωτερικό.
Πριν από κάποια χρόνια καί ύστερα από ανυπέρβλητες δυσκολίες, ήμουν τελικά σχεδόν έτοιμη να ξεκινήσω  το ερευνητικό μου πρόγραμμα, αλλά ξαφνικά μετά από κάποιες παρεμβολές που δεν τις περιμέναμε δεν είχα πιά την τεχνολογική υποστήριξη να το συνεχίσω. Είχα σχεδόν ετοιμάσει τις βαλίτσες μου για το ταξίδι της επιστροφής. Οταν μίλησα με τον παπούλη μου είπε με αγάπη, “κάνε υπομονή παιδί μου και ο καλός Θεός θα μας δείξει τον δρόμο”. Προσπάθησα να διαχειριστώ το όλο θέμα με ελπίδα καί πίστη αλλά δεν σας κρύβω ότι είχα και αγωνία. Περιμέναμε την απάντηση από κάποιον άνθρωπο που είχε αναλάβει να διερευνήσει τις τυχόν πιθανότητες να δοθεί μία θετική λύση στο πρόβλημά μου. Ύστερα από μια σχεδόν μακρά αναμονή να ακούσουμε κάποια νέα πάνω στο όλο θέμα, ένα πρωινό που ένοιωσα ότι δεν αντέχω άλλο στην πίεση τηλεφώνησα τον παπούλη και μίλησα μαζί του. Μου είπε ακριβώς αυτά τα λόγια,”γιατί καλό μου παιδί έχεις τόση αγωνία και δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στην αγάπη του Θεού? Μην ανησυχείς, το μηχάνημα που χρειάζεσαι φεύγει σήμερα από το εργοστάσιο που είναι στην Νορβηγία, το έχουν ήδη φορτώσει στο καράβι και σε λίγες μέρες θα είναι στο Λονδίνο”. Είχαμε μιλήσει με το παππούλη για το ότι χρειαζόμουν ένα μηχάνημα για να αρχίσω το πρόγραμμά μου αλλά ούτε εγώ δεν ήξερα που κατασκευάζονται τα μηχανήματα αυτά αλλά και ούτε που περίμενα ότι θα έστελναν ένα ολοκαίνουργιο μηχάνημα κατ’ ευθείαν από το εργοστάσιο μόνο για το δικό μου ερευνητικό θέμα!!! Ο παππούλης όμως είχε την πληροφορία άμεσα από τον ουρανό!!! Έκλεισα το τηλέφωνο και καθόμουν εκεί μέσα στο γραφείο μου και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, από την χαρά μου!!! Μετά από μερικά λεπτά ήρθε και με βρήκε στο γραφείο η υπεύθυνη που είχε το όλο πρόγραμμα κάτω από την ευθύνη της. Με ρώτησε “μίλησες με τον υπεύθυνο για το μηχάνημα;”. Της απάντησα ότι δεν είχα επικοινωνήσει μαζί του κατά την διάρκεια εκείνης της περιόδου. “Λοιπόν”, συνέχισε, “οι δυσκολίες πέρασαν πια, μόλις μίλησα εγώ μαζί με τον υπεύθυνο και μου είπε ότι το μηχάνημα που χρειάζεσαι φεύγει σήμερα από το εργοστάσιο που είναι στην Νορβηγία, το έχουν ήδη φορτώσει στο καράβι και σε λίγες μέρες θα είναι στο Λονδίνο” ακριβώς μόνο που τα ίδια λόγια τα είπε στα αγγλικά.
Μόλις έφυγε η συνάδελφός μου κάλεσα αμέσως ξανά τον αριθμό του παππούλη. “Καλώς την” μου απάντησε πριν καλά καλά του μιλήσω. “Τώρα λοιπόν δουλειά, ο καλός Θεός δεν θα σε αφήσει”.
Και πόσα άλλα θαυμαστά δώρα από την πατρική αγάπη του Θεού και του παππούλη Ιωάννη αλλά και του μακαριστού γέροντά μου, που κάποια μέρα πιστεύω να κατατεθούν σε ένα βιβλίο για να τα μοιραστώ με τους αδελφούς μου με αγάπη πολλή.
Εύχομαι από τα πιο βαθειά βάθη της καρδιάς μου όλοι μας να έχουμε πάντοτε την ευλογία του π. Ιωάννη σε κάθε βήμα της ζωής μας. Θα είναι πάντοτε κοντά μας, αρκεί να το ζητάμε με απλότητα αλλά και βαθειά πίστη στην αγάπη του Θεού.
Ανατολή Κιοτσέκογλου
Ιατρός

Υ.Σ.
Όσοι άλλοι έχουν μαρτυρίες από τον άγιο γέροντα, με χαρά θα δεχθούμε να τις δημοσιεύσουμε.

http://hggiken.pblogs.gr

Στυλιανός Κυριακίδης: ένας αφανής Έλληνας ήρωας

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο 
Γνωρίστε την άγνωστη, συγκλονιστική ιστορία ενός σύγχρονου μεγάλου Έλληνα πρωταθλητή και άξιου διάδοχου του θρυλικού Σπύρου Λούη, τον μαραθωνοδρόμο Στυλιανό Κυριακίδη, ο οποίος το 1946 βοήθησε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να γλιτώσουν από την πείνα.
Όταν ήμουν μικρός, πολλές βραδιές κοιμόμουν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς μου στην Κυψέλη. Ήταν πολύ ευχάριστη η διαμονή μου στο σπίτι τους. Δεν βαριόμουν ποτέ. Ένα απόγευμα ο παππούς μου μού είπε: «Σήμερα το βράδυ, ο Φρέντυ Γερμανός, στην εκπομπή του στην τηλεόραση, έχει τον Στέλιο Κυριακίδη». Όταν τον ρώτησα ποιος ήταν ο Κυριακίδης, μου διηγήθηκε σύντομα την ιστορία του. Η διήγηση αυτή ήταν τόσο συναρπαστική που εκείνο το απόγευμα δεν διάβασα τα μαθήματά μου ανυπομονώντας να παρακολουθήσω την εκπομπή για να δω ποιος ήταν αυτός ο τόσο σπουδαίος άνθρωπος.
Τον Απρίλιο του 1946 η Ελλάδα ήταν ρημαγμένη από την Κατοχή και ο Εμφύλιος πόλεμος ήδη μαινόταν. Ο κυπριακής καταγωγής Στέλιος Κυριακίδης (1910-1987), πρωταθλητής μεγάλων αποστάσεων, ήταν τότε 36 ετών. Επανειλημμένα πανελληνιονίκης και βαλκανιονίκης, είχε ήδη λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936). Μάλιστα, κατά την διάρκεια της Κατοχής είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς, αλλά αφέθηκε ελεύθερος, όταν έμαθαν ότι είχε συμμετάσχει στους αγώνες αυτούς. Ο Κυριακίδης με δική του πρωτοβουλία και έξοδα ταξίδεψε στην Αμερική για να λάβει μέρος στο Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης με σκοπό να τραβήξει τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας προς την χειμαζόμενη Ελλάδα. Αφού έφτασε στη Βοστώνη, δήλωσε συμμετοχή στον αγώνα, αλλά, επειδή ήταν αδύνατος λόγω της ανέχειας, αρχικά οι διοργανωτές δίστασαν να του δώσουν άδεια συμμετοχής. Τελικά, με πολλές πιέσεις από τους απόδημους της Βοστώνης, δόθηκε στον Κυριακίδη η άδεια να αγωνιστεί και έτσι στις 20 Απριλίου 1946 ο Κυριακίδης έλαβε θέση στην αφετηρία του μαραθωνίου της Βοστώνης μαζί με άλλους 134 αθλητές. Τηρώντας μια έξυπνη στρατηγική, τελικά τερμάτισε πρώτος με χρόνο 2 ώρες, 29 λεπτά και 27 δεύτερα μπροστά από μεγάλους μαραθωνοδρόμους της εποχής, όπως ο Άγγλος Κένεθ Μπέιλι, ο Αμερικανός Τζίν Κέλυ και ο Καναδός Κοτέ, που ήταν νικητές του συγκεκριμένου αγώνα στο παρελθόν. Μάλιστα ο Κέλυ, όταν αργότερα ρωτήθηκε πως ήταν δυνατόν να ηττηθεί από κάποιον που ήταν αδύνατος και με δυσκολία εξασφάλισε δικαίωμα συμμετοχής απάντησε: «Πώς μπορούσα να τον κερδίσω; Εγώ έτρεχα για μένα ενώ εκείνος για μια ιδεολογία!».
Η πιο πάνω επίδοση του Κυριακίδη αποτέλεσε τότε πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Μετά τον αγώνα παρέμεινε για μεγάλο διάστημα στις ΗΠΑ πετυχαίνοντας να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικανούς και μαζεύοντας σημαντική υλική βοήθεια, η οποία μοιράστηκε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα. Η βοήθεια αυτή έμεινε γνωστή ως «πακέτο Κυριακίδη». Ο ίδιος αρνήθηκε να λάβει οποιοδήποτε χρηματικό έπαθλο. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα, ένα εκατομμύριο Έλληνες τον ανέμεναν για να τον αποθεώσουν.
Στη Βοστώνη, σε ανάμνηση του θριάμβου του, οι Αμερικανοί φιλοτέχνησαν γλυπτό στο οποίο εμφανίζεται ο πρώτος σύγχρονος ολυμπιονίκης του μαραθωνίου, Σπύρος Λούης, να δείχνει στον Στέλιο Κυριακίδη το δρόμο προς τη νίκη…

Λίγα χρόνια μετά την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού, το 1987, όταν η Εθνική μπάσκετ στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, ο παππούς μου μού είπε: «τόσους πολλούς Έλληνες μονιασμένους έχω να δω από την ημέρα της απελευθέρωσης (ενν. από τους Γερμανούς) και από την υποδοχή του Κυριακίδη…».

Τό Πρόσφορο τοῦ Γέροντα Ἰάκωβου, ἡ γιαγιά καί τά ἐγγονάκια της

 
 Εκείνη την εποχή, τα πρώτα χρόνια της ιερωσύνης του, ο π. Ιάκωβος πολλές φορές λειτουργούσε, γιορτές και Κυριακές, στα γύρω μικρά χωριά.
Οι προσκυνητές της Μονής τότε (1950-1970) ήσαν σχεδόν ανύπαρκτοι ή ελάχιστοι. Κι εγώ ο ίδιος, καίτοι είχα υπηρετήσει στο Πρωτοδικείο Χαλκίδος ως Πρόεδρος Πρωτοδικών την 2ετία 1971-1973 και είχα επισκεφθεί προσκυνηματικά πολλά Μοναστήρια της περιοχής (Αγίου Νικολάου Γαλατάκη, Αγίου Γεωργίου Ιλίων, Αγίου Νικολάου Αμαρύνθου κ.λπ.) δεν είχα επισκεφθεί τον Όσιο Δαβίδ ούτε μία φορά.Μια γιορτή λοιπόν ο Γέροντας λειτούργησε στην εκκλησία ενός μικρού χωριού στο νότιο μέρος της Μονής. Τότε αυτοκίνητο η Μονή δεν διέθετε, γι΄ αυτό οι Πατέρες εξυπηρετούντο με ένα μουλάρι της Μονής. Είχε μεταβεί λοιπόν ο π. Ιάκωβος στην εκκλησία ενός χωριού με το μουλάρι, με το οποίον,αφού ετελείωσε την Θεία λειτουργία, την κατάλυση και όλα τα σχετικά, επέστρεφε.
Στο δρόμο ανηφορίζοντας, υπήρχε αριστερά ένα αγροτικό σπιτάκι, στο οποίο έμενε μια φτωχή αγροτική οικογένεια, αποτελούμενη από τους δύο γονείς, 3 μικρά παιδιά, ηλικίας 2-5 ετών, και μία ηλικιωμένη γιαγιά.
Περνώντας κοντά από το σπιτάκι ο π. Ιάκωβος βλέπει την γιαγιά ξαπλωμένη κάτω από μια συκιά στην αυλή του σπιτιού, σκεπασμένη με κουβέρτες.
Όποτε έπλησίασε και την ρώτησε:
-«Τί κάνεις Γερόντισσα, πως περνάς;».
-«Πώς να περνώ παπά μου, κρυώνω, αλλά τί να κάνω. Το σπίτι είναι μικρό και δεν παίρνει το αντρόγυνο και τα 3 παιδιά κι έμενα. Κι έτσι μένω εγώ εδώ, μέχρις ότου φθινοπωριάσει. Μετά έχει ο Θεός».
Τότε ο π. Ιάκωβος λυπήθηκε την γιαγιά όπως την είδε εξωσμένη από το σπιτάκι, κρυωμένη και πεινασμένη. Αλλά τι να της κάνει. Λεφτά δεν είχε, τρόφιμα δεν είχε. Είχε μόνο ένα μικρό πρόσφορο που περίσεψε από την λειτουργία, και πήρε μαζί του δια τους φτωχούς Πατέρες της Μονής.
Κατέβηκε από το μουλάρι  και το έδωσε στην παγωμένη και πεινασμένη γιαγιά, η οποία φίλησε το χέρι του Γέροντα, του είπε χίλια ευχαριστώ και καλά λόγια και το έκρυψε κάτω από τις κουβέρτες.
Ο π. Ιάκωβος ανέβηκε στο μουλάρι του και ξεκίνησε να φύγει. Δεν είχε όμως απομακρυνθεί ούτε 20 μέτρα, οπότε γυρίζοντας το κεφάλι του να δει τί συμβαίνει, γιατί άκουσε φωνές, βλέπει τα 3 εγγονάκια της γιαγιάς να την έχουν πλησιάσει, να αρπάζουν το πρόσφορο του Γέροντα και μπαίνουν τρέχοντας στο σπίτι τους,  ενώ η γιαγιά έκλαιγε και διεμαρτύρετο με κραυγές.Τότε ο Γέροντας, γυρίζοντας πίσω, κατέβηκε από το μουλάρι, ζήτησε το πρόσφορο από την μητέρα των παιδιών, το έκοψε με το μαχαίρι στα δύο,έδωσε το ένα κομμάτι, το μικρό στη γιαγιά και το άλλο, το μεγάλο, στην μητέρα των παιδιών με την συναίνεση πάντων. Αλλά και την ικανοποίηση πάντων.
Έφυγε δε, αφού προηγουμένως έβαλε τα παιδιά να φιλήσουν το χέρι της γιαγιάς και να ζητήσουν συγχώρεση. Έτσι ηρέμησαν τα πνεύματα και απεκατεστάθη η ομόνοια και η γαλήνη στην οικογένεια.
 Από το βιβλίο “Ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης όπως τον γνώρισα” του Δημητρίου Αλεξ. Τζούμα (Πρωτοπρεσβυτέρου Αρεοπαγίτου ε.τ.), εκδόσεις “Επτάλοφος”
 
πηγή:http://proskynitis.blogspot.gr