Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΜΕΣΟ ΙΔΡΥΟΝΤΑΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuDUu8YtWRRQFNgnI-l3-y_Fz111PQTEo2zE6z7BxO3DYMEW31le3dF1gvfnCyJuw49zY5dFCjBP9vImelorweToLdSLaxzhd_ksMkL359E97jYbcOrq7zSqIx3Q0aWZU22h81xJde3BQ/s1600/%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%A3+%CE%A3%CE%91%CE%9B%CE%A0%CE%99%CE%93%CE%93%CE%91.gif

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

 



ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ 
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ 
ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ 
ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΜΕΣΟ 
ΙΔΡΥΟΝΤΑΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ 
Ως εκ τούτου δικαιούται π.χ., να κατακρίνει δημοσία τις αιρέσεις, να προειδοποιεί τους πιστούς περί τις επικινδυνότητός τους με οποιοδήποτε μέσον, να ιδρύει αντιαιρετικές υπηρεσίες κεντρικές και περιφερειακές, με τις οποίες οι κρατικές αρχής υποχρεούνται, να συνεργάζονται, να ζητά την συνδρομή των κρατικών αρχών προς επιβοήθηση του αντιαιρετικού της έργου, να επεμβαίνει σε ευαίσθητους χώρους κρατικής αρμοδιότητος προς ενημέρωση του κοινού όπως π.χ. εις τα δημόσια σχολεία, τα νοσοκομεία, τον στρατό κ.λ.π.
Γ.  ΚΡΙΠΠΑΣ
(ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΦΟΡΩΣΑ ΤΗΝ ΚΑΤΩΘΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ)
Της  9ης  ΙΟΥΛΙΟΥ 2013  (ανάλυση παραγράφου  165)

Σημείωση Αντιαιρετικού Εγκολπίου: Η παρούσα παρέμβαση του κ. Γεωργίου Κρίππα στην 6η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ (19 - 22  ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ – ΧΑΤΖΗΔΗΜΟΒΟ, ΝΕΥΡΟΚΟΠΙ – ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ) τάραξε για τα καλά τα νερά της κατεστημένης ηττοπαθούς νοοτροπίας κάποιων που φοβούνται και τη σκιά τους έναντι των αιρετικών αρνούμενοι ακόμη και της υποτυπώδους απολογίας.
Ας μας συγχωρέσει ο αναγνώστης για τη σκληρότητα των λόγων μας  αλλά από αυτό εδώ το πόστο έχουμε γίνει άπειρες φορές ακροατές τέτοιων δηλώσεων από τα χείλη αρμοδίων, τόσο που κοντέψαμε και εμείς να πειστούμε για την αλήθεια τους. Πόσες φορές δεν ακούσαμε ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κάποια αίρεση που σαφώς προσβάλει και παραβιάζει την ελευθερία των Ελλήνων μέσω προσηλυτιστικών μεθόδων κλπ., διότι «δεν είναι εύκολα τα πράγματα» ή ότι «πρέπει να μην προκαλούμε» ή ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».  
Μόλις προχθές ακούσαμε σε ομιλία υπευθύνου κάποιου αντιαιρετικού φορέα, ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι πολύ προσεκτική, ότι δεν μπορεί να κάνει μηνύσεις, ότι σε λίγο τα αντιαιρετικά γραφεία θα κλείσουν και άλλους πολλούς λόγους ηττοπάθειας και μιζέριας. Όπως βεβαιώνει ο κ.Κρίππας ΤΙΠΟΤΑ από αυτά, ΟΧΙ μόνο δεν ισχύει, ΑΛΛΑ η Εκκλησία με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ και ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να αμύνεται με ΟΠΟΙΟ ΜΕΣΟ ΘΕΛΕΙ έναντι των αιρέσεων και των λατρειών.
Εμείς καλούμε όλους τους αδελφούς να διαδώσουν την απόφαση αυτή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παντού ώστε να μπει σε κάθε Ενορία, σε κάθε Μητρόπολη και σε κάθε Αντιαιρετικό γραφείο, διότι είναι μια Ιστορική απόφαση που λύνει τα χέρια της Εκκλησίας και των Αρμοδίων Οργάνων της και τα καλεί να αναλάβουν την ευθύνη τους έναντι της Ίδιας της Εκκλησίας και του Πληρώματός Της. 
Ευχαριστούμε τον κ.Κρίππα, τον ακούραστο αυτόν Εργάτη του Χριστού για την προσφορά του προς την Εκκλησία και στον αντιαιρετικό Της αγώνα. Ο Θεός να τον ελεεί!

Ως γνωστόν από πολλές πλευρές  μας αντιτάσσεται, ότι όλες οι θρησκείες είναι ίσες, καλύπτονται από την θρησκευτική ελευθερία, προστατεύονται εξ ίσου κ.λ.π. και καμμία δεν μπορεί, να κατακριθεί, ότι παραβιάζει βασικές αρχές, επομένως το θέμα «αιρέσεις ή επικίνδυνες αιρέσεις» και προστασία έναντι αυτών είναι απαράδεκτο και αντισυνταγματικό
Κατ’ αρχήν επί των ενστάσεων αυτών πρέπει, να παρατηρήσουμε,  ότι σε μία δημοκρατική κοινωνία κανένας δεν μπορεί, να παριστάνει τον συνταγματολόγο και να αποφαίνεται, ότι η τάδε ή η δείνα ενέργεια είναι αντισυνταγματική κ.λ.π. επειδή αφορά τις αιρέσεις και την έναντι αυτών προστασία. Σε όλα τα κράτη υπάρχει διάταξη εις το Σύνταγμα, η οποία ορίζει, ότι επί της συνταγματικότητος ή  αντισυνταγματικότητος ορισμένης ενεργείας ή δράσεως αποφαίνονται τα δικαστήρια. Εις δε τα ευρωπαϊκά κράτη υπάρχει ειδικό πανευρωπαϊκό όργανο, το οποίο αποφαίνεται, περί του  εάν κάποια ενέργεια  αποτελεί ή όχι παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν προκειμένω παραβίαση του ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας. Το όργανο αυτό είναι, ως γνωστόν,το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Μέχρι  σήμερον το εν λόγω Ευρωπαϊκό  Δικαστήριο δεν είχε αποφανθεί, εάν και κατά πόσον, ορισμένες αιρέσεις είναι επικίνδυνες και εις ποίαν έκταση δικαιούμεθα, να αντιτασσόμεθα εις αυτές και ιδιαιτέρως η επίσημη Εκκλησία.Έτσι ελλείψει αποφάσεως του εν λόγω Δικαστηρίου  πάρα πολλοί εκμεταλλευόμενοι το δεδομένο αυτό μας κατέκριναν καιμάλιστα άφηναν υπόνοια, ότι αντιτασσόμενοι εις τις αιρέσεις  παραβιάζουμε το ατομικό δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας κ.λ.π.Και βεβαίως τα εναντίον τους επιχειρήματά μας ήσαν κατά ένα μέρος αποδυναμωμένα.
Σήμερα ευρισκόμεθα εις την ευχάριστον θέση, να πληροφορήσουμε το ακροατήριό μας, ότι  την 9ηνΙουλίου 2013 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συνελθόν εις ολομέλεια και εκδικάζον μίαν υπόθεση αφορώσα την ίδρυση συνδικαλιστικής ενώσεως των ιερέων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας εξέδωσε υπό την ιδίαν ημερομηνίαν μία απόφαση (απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της 9ης Ιουλίου 2013 υπόθεση  «Sindicatul «Pästorul cel Bun» c.  Roumanie» προσφυγή Νο 2330/09) διά το θέμα αυτό (συνδικαλισμός ιερέων και πότε επιτρέπεται). Η απόφαση αυτή  εις την παράγραφον 165 αναφέρεται εις τις αιρέσεις  επί λέξει ως εξής εις ελληνική μετάφραση:
«Ο σεβασμός της αυτονομίας των θρησκειών, που είναι ανεγνωρισμένες υπό του κράτους συνεπάγεται την αναγνώριση εις αυτές του δικαιώματος κατά τους κανόνες και τα συμφέροντά τους, να αντιδρούν εναντίον σχισματικών κινήσεων, που αναφύονται εις τους χώρους τους και μπορεί, να εμφανίζουν κίνδυνον διά την συνοχήν τους και την ενότητά τους. Δεν επιτρέπεται επομένως εις τις κρατικές υπηρεσίες, να αναλαμβάνουν ρόλο διαιτητού μεταξύ των ανεγνωρισμένων εκκλησιών και των σχισματικών κινήσεων, που υπάρχουν ή που θα εμφανισθούν προσεχώς εις τους χώρους τους».
Εν όψει επομένως της πολύ σπουδαίας αυτής παραγράφου της εν λόγω αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου προκύπτουν εφεξής τα εξής δεδομένα:
1) Εις την επίσημη Εκκλησία αναγνωρίζονται (δηλ. θεσμοθετούνται) ιδιαίτερες αρμοδιότητες δράσεως και τοποθετήσεως της έναντι των αιρέσεων
2)  Οι εν λόγω αναγνωριζόμενες εις την επίσημη Εκκλησία αρμοδιότητεςαφορούν οποιοδήποτε θέμα σχετιζόμενο με  τις αιρέσεις και την δράση τους χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμόν.
3) Οι αρμοδιότητες αυτές δεν θεωρούνται πλέον ούτε παράνομες, ούτε αντισυνταγματικές.
4)  Αναγνωρίζεται εις την επίσημη Εκκλησία το δεδομένο, ότι οι αιρέσεις, ιδίως οι επικίνδυνες, αποβαίνουν εις βλάβην τηςκαι την θίγουν πολλαπλώς.Εφ’ όσον επομένως ευρίσκεται εις κατάσταση προσβολής εναντίον της,δικαιούται, να αμυνθεί.Ευρισκομένη δε εις κατάσταση αμύνηςέχει την ευχέρεια, να επιλέξει η ιδία κυριαρχικώς τα μέσα αμύνης που θα χρησιμοποιήσει.
Ως εκ τούτου δικαιούται π.χ.,να κατακρίνει δημοσία τις αιρέσεις, να προειδοποιεί τους πιστούς περί τις επικινδυνότητός τουςμε οποιοδήποτε μέσον,να ιδρύει αντιαιρετικές υπηρεσίες κεντρικές και περιφερειακές, με τις οποίεςοι κρατικές αρχής υποχρεούνται, να συνεργάζονται, να ζητά την συνδρομή των κρατικών αρχών προς επιβοήθηση του αντιαιρετικού της έργου, να επεμβαίνει σε ευαίσθητους χώρους κρατικής αρμοδιότητος προς ενημέρωση του κοινού όπως π.χ. εις τα δημόσια σχολεία, τα νοσοκομεία, τον στρατόκ.λ.π.
 Ειδικώς διά τον στρατό υπενθυμίζουμε και μίαν άλλη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία αφορά την Ελλάδα. Πρόκειται διά την απόφαση της 24.2.1998 (υπόθεση Λαρίσης κατά Ελλάδος), η οποία επικυρώνει καταδίκη επί προσηλυτισμώ επιβληθείσα υπό των ελληνικών δικαστηρίων εις βάρος αξιωματικών της Πολεμικής Αεροπορίας, οι οποίοι επεχείρησαν να προσηλυτίσουν εις την αίρεση των πεντηκοστιανώνστρατιώτες που είχαν υπό τις διαταγές τους.Άρα κατοχυρούται και η πρόσβαση της Εκκλησίας και εις τον στρατό προς προστασία της έναντι των αιρέσεων.
5) Οι προαναφερόμενες αρμοδιότητες που αναγνωρίζονται εγκύρως εις τη επίσημη Εκκλησία αναφέρονται εδώενδεικτικώς και όχι περιοριστικώς. Επομένωςκαι κάθε άλλη αρμοδιότης προσήκουσα εις το ως άνω σχήμα μπορεί, να ασκηθεί από την Εκκλησίακαι μάλιστα υπό την κάλυψη του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
6) Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω συνιστώ εις τους παρόντας εκπροσώπους των Εκκλησιών, να ενημερώσουν τις αρμόδιες κρατικές τους υπηρεσίες, περί των νέων αρμοδιοτήτων που αναγνωρίζονται εις την Εκκλησία από την προαναφερομένη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να ζητήσουν και την συνδρομήν τους. 
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
21  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013
Πηγή: http://elekklesia.blogspot.gr/

Νά μετανοήσουμε! Προφητικό μήνυμα

Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη
( μήνυμα ἀφιερωμένο σέ ὅλους μας 
καί εἰδικά στούς ἀνθρώπους τῶν ἡμερῶν μας, 
πού ζοῦμε ἀκόλαστα, 
παρά φύσιν 
καί μακρόθεν τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ!!! )
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1UoUBhyphenhyphenv6tm-7JZcAELaHgPpBLGt_UGBkw8r7UCbMljz7rjSyHUCAjjqt_UEYaGMn2oR_3xjPbfvD_IcmdNbi8MprZUvQKmfb-yBBZyUMTgw-2MnIIl41Zb7kFnGik-KATsD2sBSQ8Xod/s1600/ayg+kantiotis1.jpg
Ὑπῆρχαν, ὅπως γνωρίζουμε, δύο πλούσιες πόλεις πού τίς ἔλεγαν Σόδομα καί Γόμαρρα. Ἀπ' ὅλα εἶχαν, Θεό δέν εἶχαν. 
Ἡ ζωή τους ἦταν γλέντια καί ὄργια, ζοῦσαν σάν τά σκυλιά καί χειρότερα. Καί μιά μέρα ὁ οὐρανός ἔβρεξε φωτιά καί θειάφι καί τούς ἔκαψε ( βλ. Γεν. κεφ. 19ο ). Μετά ἔγινε σεισμός, ὁ τόπος βούλιαξε καί σκεπάστηκε ἀπό νερά. Αὐτή εἶναι η Νεκρά θάλασσα. Ψαράκι δέν ζεῖ μέσα σ' αὐτήν. Ἐκεῖ ἧταν τά Σόδομα καί Γόμορρα. 
 http://www.sakketosaggelos.gr/Images/Uploaded/image001(401).jpg

Ἔ, ἀδελφοί μου, Σόδομα καί Γόμορρα γίναμε, καί χειρότερα! Τό εἶχε πεῖ ὁ Χριστός· θά 'ρθουν μέρες κατηραμένες σάν τά Σόδομα καί Γόμορρα ( βλ. Ματθ. 10, 15 ). Ποιός ἀκούει;! Τί περιμένουμε λοιπόν; Σήμερα-αὔριο, μεγάλο κακό θά γίνῃ στόν κόσμο. Ὁ Θεός νά μᾶς λυπηθῇ καί νά μᾶς σώσῃ χάρις στά ἀθῶα παιδιάκια.
 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEoXXnwl0EYuPUHWTTlln-9DZrP7ZcTrcwTJ7isMVmVLk1idAfD6IY8lGXYSVMXE5H2kz88TWYlRkNAepYE-TT56SSeyplVwaDZp2AsWTCchZHfV1z5uYoTr7nFzgtBfhxFJoZ7z4yem8_/s400/%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%94%CE%99+%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%95%CE%A5%CE%A7%CE%97+%CE%93%CE%9F%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%A3+%CE%A1%CE%A9%CE%9C%CE%91%CE%99%CE%99%CE%9A%CE%9F+%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%99%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%9F.jpg
Νά μετανοήσουμε καί νά προσπαθήσουμε γιά νά μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Χριστός, διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων Πάντων· ἀμήν.
Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3TTh0Qm9igFsdAUbBVB-rMUtu3GMjCu71-c35tbj7g7iSRTrraZDdpvhwF1A8gtIWjrvbHWtkXZ4EKZ9WTEIsunjh-WlfedHbUvjSqpBlZlXwjJg7SHJYAaYGHAEedqiYdjOgNxJk1TA/s200/panagia.jpeg
Οἰ καταστροφές δέν εἶναι ἀσπλαχνία Θεοῦ, ἀλλά στεναγμός τῆς φύσης διά πᾶσαν ἁμαρτίαν δική μας καί συναγερμός γιά μετάνοια!

Πνευματικά ἐφόδια σωτηρίας ( ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη" )

Τί συμβολίζει τό κερί, τό θυμιάμα καί γιατί ἀνάβουμε τό καντήλι;

ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΖΩΗ
 
http://3.bp.blogspot.com/-lfTT-Cv226k/UMj8zGZ4REI/AAAAAAAAE98/E57kq49fcgg/s330/kyrie%2Bihsoy%2Bxriste%2B_n.jpg

Το Κερί
http://www.planetnews.gr/wp-content/uploads/2013/06/%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B9.jpg    Το αγνό και μαλακό κερί συμβολίζει το εύπλαστο της ψυχής μας. Όπως το κερί λιώνει αθόρυβα και φωτίζει, έτσι και εμείς με τη Χάρη του Θεού θα πρέπει να «λειώνουμε » μέχρι τελευταίας πνοής, θυσιαζόμενοι για τον πλησίον μας. Να φωτίζουμε και να ευεργετούμε τους γύρω μας αθόρυβα και χωρίς επίδειξη για χάρη της αγάπης του Χριστού.
    Το κερί επίσης που βρίσκεται στους Ιερούς Ναούς συμβολίζει επίσης τον « νεκρό » εαυτό μας. Όταν το βάζουμε όρθιο και αναμμένο στο μανουάλι συμβολίζει τον Αναστημένο Ιησού και ομολογούμε και τη δική μας Ανάσταση. Με τα κεριά στα μνημόσυνα, στην Κηδεία και στα κόλλυβα ομολογούμε την πίστη μας στην Ανάσταση των Νεκρών και στη δίκαια κρίση της ημέρα που όλοι μας, πλούσιοι οι φτωχοί, άρχοντες οι δούλοι θα σταθούμε έναντι του Δίκαιου Κριτή. Με την λαμπάδα στο Μυστήριο του Βαπτίσματος ομολογούμε την πνευματική ανάσταση του Βαπτιζόμενου ενώ στο μυστήριο του Γάμου ομολογούμε ότι όπως φωτίζουν οι καθαρές λαμπάδες, έτσι και εμείς με τη Χάρη του Θεού θα σταθούμε φωτεινά παραδείγματα των παιδιών μας και δεν θα προδώσουμε την τιμιότητα του Γάμου.
     Ένα ή δύο κεριά είναι υπέρ αρκετά για τους ζωντανούς και τις ψυχές των κεκοιμημένων αδελφών μας. Είναι λαθεμένη η συνήθεια να ανάβουμε πολλά κεριά δήθεν ότι θα μας σώσουν. Ας προσέξουμε τον τρόπο της ζωής μας , διότι όσα κεριά και αν ανάψουμε, δεν μας σώζουν εάν δεν ζούμε με μετάνοια, εξομολόγηση με προσευχή και κοντά στην Εκκλησία και στα Μυστήριά Της.
Το καντήλι
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNJYyvpwDQwQiRmjbYM8D-oTLlIYAXIjZhzDMeaAgkvLzvMd2-ziWCP7AP-zgZMj16WG4oH0b9-puTysMSijSpWaPzTbeCLdMJM1s4LAh74aQAzuHr36Oasa2sKmeWTGNUubkfy6zQjXs/s400/%CE%A7%CE%91%CE%99%CE%A1%CE%95%CE%A4%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%99+%CE%A4%CE%97%CE%A3+%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%93%CE%99%CE%91%CE%A3+%CE%98%CE%95%CE%9F%CE%A4%CE%9F%CE%9A%CE%9F%CE%A5+%CE%91+%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%A3+%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%95%CE%A5%CE%97+%CE%A1%CE%A9%CE%9C%CE%91%CE%99%CE%99%CE%9A%CE%9F+%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%99%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%9F.jpgTο καντήλι συμβολίζει το ανέσπερο φως που είναι ο Χριστός και καλούμαστε να τον μιμηθούμε. Δηλαδή:
• Να φωτίσουμε τους εαυτούς μας με το αληθινό φως της γνώσεως
• Να γίνουμε φώτα όπως οι μαθητές του Χριστού
    Ανάβουμε το καντήλι στην Εκκλησία και στα σπίτια μας για να μας θυμίζει ότι η πίστη μας είναι φως, αφού ο Κύριός είπε « Εγώ ειμί το φως του κόσμου ». Το φως του καντηλιού μας θυμίζει το φως με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας. Ανάβουμε το καντήλι για να μιμηθούμε τους Αποστόλους και όλους τους Αγίους οι οποίοι κατά τον Απόστολο Παύλο είναι τέκνα φωτός. 
  • Για να ελέγχονται από το φως Του τα σκοτεινά μας έργα, οι κακές ενθυμίσεις και να επανερχόμαστε στο δρόμο του φωτός του Ευαγγελίου. 
  • Για να μας θυμίζει το αδιάλειπτο της προσευχής μας. 
  • Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους που μας επιτίθενται με πονηριά πριν και κατά τη διάρκεια της προσευχής και θέλουν να αποκρίνουν τη σκέψη μας από το Θεό. Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως, το φως του Χριστού. 
  • Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία. Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης στο Χριστό.
    Ένα καθαρό ποτήρι, καθαρό και αγνό λάδι ελιάς πρέπει να χρησιμοποιούμε στο καντήλι μας και όχι η κακή συνήθεια να χρησιμοποιούμε σπορέλαιο ή άλλα παράγωγα αυτού. Χρησιμοποιούμε αγνό ελαιόλαδο για να θυμόμαστε την προσευχή του Ιησού στον κήπο των Ελαιών στη Γεθσημανή. Το ελαιόλαδο είναι το καλύτερο λάδι και το πιο καθαρό και αυτό θα προσφέρουμε στον Ένα και Αληθινό Θεό. Το άναμμα του καντηλιού με ελαιόλαδο είναι μι μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα ευγνομωσύνης και αγάπης που οφείλουμε στο Θεό για την μεγάλη θυσία που έκανε για μας με το Σταυρικό του θάνατο. Τον ευχαριστούμε για την Πατρική Του αγάπη, την υγεία που μας χαρίζει, για τη σωτηρία τη δική μας άλλα και όλου του κόσμου μα πάνω απ όλα για όλες τις δωρεές του Παναγίου Πνεύματος.
    Ακοίμητο καντήλι πρέπει να καίει στο εικονοστάσι του σπιτιού μας για να μας θυμίζει ότι ο πνευματικός μας αγώνας πρέπει να είναι ακοίμητος. Το ανάβουμε μπροστά στις εικόνες στους Ιερούς Ναούς, στην Αγία Τράπεζα, στον Εσταυρωμένο πίσω της Αγίας Τραπέζης, στην Ιερά Πρόθεση εντός του Ιερού Βήματος, στους τάφους των προσφιλών κεκοιμημένων συγγενών μας.
To λιβάνι ή θυμίαμα
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8gmMyp_jx-TVr94H7DSW91g302ZiUeOwZipIZGWEeMPjFh8b6sJ-LE3hZY33Nba_trXsH5w0Yx_d7BV6bJfkVh4C8dqWHIP4NbJS5EQ4KhHTmY9LOIoMj6yp3OsDVhmVZaPv2cwi5Pq4/s400/prayer-incense-icon.jpg     Είναι ένα από τα τρία δώρα που προσέφεραν οι τρεις Μάγοι στον Κύριο μας. Συμβολίζει την προσευχή μας που ανέρχεται όπως ο καπνός, στο θρόνο του Θεού. Όπως δηλαδή το λιβάνι συναντάται με το αναμμένο κάρβουνο και δεν μένει εκεί, αλλά αφού αφού θερμανθεί ανέρχεται προς τα άνω και σκορπίζει την ευωδία, έτσι και οι ψυχές μας με ζεστή και θερμή πίστη προσευχόμενες, δεν πρέπει να κολλούν στα γήινα υλικά όταν λατρεύουν το Θεό, αλλά να φτερουγίζουν προς τα άνω μυροβλήζουσες, απαγκιστρωμένες από τις υλικές μέριμνες.
    Με την ανάταση του νου και της ψυχής μας προς τα άνω, η προσευχή μας γίνεται πιο καθαρή και η κοινωνία μας με το Θεό περισσότερο ουσιαστική. Το θυμίαμα μας μεταφέρει στο χώρο της προσευχής των Αγίων στον Ένα και Αληθινό Θεό και τονίζει την παρουσία του Κυρίου και των Αγίων στη ζωή μας. Όταν θυμιάζει ο ιερέας την πρόθεση, το θυμίαμα θυμίζει τα δώρα των Μάγων. Όταν θυμιάζει πριν την Μεγ. Είσοδο το θυμίαμα υποδηλώνει την σμυρναλόη του Νικοδήμου. Κατά την Μεγ. Είσοδο συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα .
    Τα θυμιατά που χρησιμοποιούμε στους Ιερούς Ναούς είναι κινητά μεταλλικά σκεύη που στο κάτω μέρος δέχονται τα αναμμένα κάρβουνα ή καρβουνόσκονη. Εξαρτώνται από τέσσερις αλυσίδες με δώδεκα κουδουνάκια. Συμβολίζουν τους τέσσερις Ευαγγελιστές και τους δώδεκα Αποστόλους αντίστοιχα. Η βάση του θυμιατού συμβολίζει την ανθρώπινη φύση του Χριστού μέσα στα σπλάχνα της Παναγίας Μητέρας Του. Τα ανάμενα κάρβουνα συμβολίζουν το πυρ της θεότητας. Είναι η βάτος η φλεγόμενη αλλά μη κατακαιομένη. Η φωτιά συμβολίζει και τη Θεία Αγαπη τού ως φωτιά καίει την καρδιά του κάθε πιστού.
Λιβανίζουμε στο σπίτι μας κάθε βράδυ πριν την προσευχή μας , όταν διαβάζουμε παράκληση στην Παναγία και όταν ζυμώνουμε πρόσφορα. Λιβανίζουμε τις ιερές εικόνες .


πηγή:  http://apfilipposgrammatikous.blogspot.gr/

Μή φοβᾶσαι τόν καρκίνο!

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, λένε ὅτι 
ὁ Θεός δίνει τίς ἀρρώστειες τοῦ σώματος

γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς!

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg481ZQzEzfsnMXYdQvnNQmY6DJb2s81vlbIR0UilV03IsOcoYivMWqs3cknx_B12EtxS-Wx0aTKpyJSpjgzwKov7l9LZntbDwp8cb-SVKJP4HnbovR4jHNTkRoK9hklMVpyjSQuFqxzePs/s1600/Kyriaki+Paralytou.jpg
Ἰησοῦς Χριστός, ὁ γιατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν!

Γι’ αὐτό χωρίς γογγυσμό, ἀλλά μέ εὐχαριστία καί δοξολογία,
πρέπει νά τίς ἀντιμετωπίζουμε ὡς φάρμακα τῆς αἰωνίου ψυχῆς μας.
«Παιδεία Κυρίου ἀνοίγει μου τά ὦτα,

 ἐγώ δέ οὐκ ἀπειθῶ οὐδέ ἀντιλέγω.» (Ἡσ. 50,5)




http://commons.orthodoxwiki.org/images/thumb/a/a2/Porphyrios.jpg/200px-Porphyrios.jpgὉ μακαριστός Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε:
«Αἰσθάνομαι τήν ἀσθένεια ὠς ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ». ( Βίος καί Λόγοι, σελ. 471 Περί ἀσθενείας ).
«Εὐχαριστῶ τόν Θεό, πού μοῦ ἔδωσε πολλές ἀρρώστειες. Πολλές φορές τοῦ λέω: Χριστέ μου, ἡ ἀγάπη Σου δέν ἔχει ὅρια! Τό πῶς ζῶ εἶναι ἕνα θαῦμα. Μέσα στίς ἄλλες μου ἀρρώστειες ἔχω καί καρκίνο στήν ὑπόφυση. Δημιμουργήθηκε ἐκεῖ ὄγκος πού μεγαλώνει καί πιέζει τό ὀπτικό νεῦρο. Γι’ αὐτό τώρα πιά δέν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι, ὅμως, σηκώνοντας τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μέ ὑπομονή».
Ἐπίσης ἔλεγε:
http://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/ceb3ceb5cf81cebfcebdcf84ceb1-cf80ceb1ceb9cf83ceb9cebfcf82.jpg«Τό τέλειο εἶναι νά μήν προσευχόμαστε γιά τήν ὑγεία μας. Νά μήν εὐχόμαστε νά γίνομαι καλά, ἀλλά νά γίνομε καλοί». ( σελ. 483 ).
Καί:
«Ἄν θέλετε νά ἔχετε ὑγεία καί νά ζήσετε πολλά χρόνια, ἀκοῦστε τί λέγει ὁ σοφός Σολομών:
«Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου καί βουλή ἁγίων σύνεσις· τό δέ γνῶναι νόμον διανοίας ἐστίν ἀγαθῆς· τούτῳ γάρ τῶ τρόπῳ πολύν ζήσεις χρόνον καί προστεθήσεταί σοι ἔτη ζωῆς». Νά τό μυστικό: ν’ ἀποκτήσουμε αὐτή τή σοφία, αὐτή τή γνώση καί τότε ὅλα θά λειτουργοῦν καλά, τά πάντα θά τακτοποιοῦνται καί θά ζοῦμε μέ χαρά καί ὑγεία». ( σελ.485 ).

  http://www.koolnews.gr/wp-content/uploads/2013/10/iliofaneia-5702.jpg

( Ἀπό τό βιβλίο Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, σελ. 106 )
Ὁ Γέρων Πορφύριος σέ μία συζήτηση πού εἶχε μέ κάποιους ἀδελφούς μεταξύ ἄλλων εἶπε:
"Τό φάρμακο μέ τό ὁποῖο καταπολεμεῖται ὁ καρκίνος εἶναι πολύ εὔκολο καί οἱ γιατροί τό «συναναστρέφονται» καθημερινά καί τό ἔχουν μπροστά στά μάτια τους· ὅπως μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ κι ἐγώ τό γνωρίζω. Ὁ Θεός ὅμως δέν τούς τό ἀποκαλύπτει, γιατί τά τελευταῖα χρόνια ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἀσθένειας ἔχει γεμίσει ὁ Παράδεισος"!
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz26fzJ6JxlZI6P-tYlNWv_fax21s0vIhEL5Ml-obY7_4n2NJps2BVm3Pki84YBeZ7vBdnINATvOGUvP9fYIqbfQhOjqspezWblXlTF2qPHTWK10Acsu_3_zajsWLbJMmPPJK0F6QJ2vjF/s1600/moon_3.jpg
Ἡ ἀσθένεια, εἶναι ἕνας ἄλλος ἐπίσης δρόμος πού μᾶς ἀνεβάζει στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὅταν τήν ἀντιμετωπίζουμε χωρίς γογγυσμό, μέ μετάνοια, δοξολογία κι εὐχαριστία πρός τόν Θεό!


Μ.Σ.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Ἡ ζωή μας νά μήν προσκολλᾶται στά γήινα Στάρετς Ἀμβρόσιος Γρένκωφ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVO3pQ9ZWA6Njhc6vRMT33NtnQBjG3DJp_DFtgFPs9olYCRrVt30j3uvNk2DsnJxY_3PxgnWuqpT10a87vctC7H4rJzSnTFiiaDDLjIsM8fFtInGcoyAk1uypBEwT_qCUhhfw05JbSoHE/s1600/1A.JPG 
Ἡ ζωή μας πρέπει νά μοιάζει μέ τήν ρόδα.
Ὅταν ἡ ρόδα κυλάει, 
ἕνα σημεῖο της ἐγγίζει στήν γῆ 
καί τό ὑπόλοιπο βρίσκεται ἀνυψωμένο.
Ἔτσι πρέπει νά εἶναι καί ἡ ζωή μας, 
νά μήν πνιγόμαστε στά γήινα.
https://s-media-cache-ec0.pinimg.com/736x/87/68/d4/8768d4d25b2a4578729778ee9c880fea.jpg

ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ: ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΥΜΝΟΥ ΣΕ ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ!

.Απίστευτο, τρελό, αλλά αληθινό:

Στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA που πλέον ονομάζεται Orchard ανήκουν τα πνευματικά δικαίωματα του Εθνικού μας Ύμνου (στίχοι Διονύσιος Σολωμός, μελοποίηση Νικόλαος Μάντζαρος) και άρα απαγορεύεται η χρήση του χωρίς να αποδίδονται πνευματικά δικαιώματα!

Η αποκάλυψη ήρθε όταν οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ διαμαρτυρόμενοι για την ανακατάληψη του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής από τους αστυνομικούς προσπάθησαν να ανεβάσουν στον ιστότοπο τους στο Youtube το δελτίο ειδήσεων το οποίο έκλεινε με τον Εθνικό Ύμνο.

Μόλις το βίντεο ανέβηκε, το Youtube έστειλε μια ειδοποίηση σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε είτε να αφαιρεθούν τα ηχητικά τμήματα του βίντεο που έχουν πνευματικά δικαιώματα, είτε να επιτραπεί στο YouTube να παίζει στην αρχή του βίντεο διαφημίσεις, προκειμένου να αποδώσει στον κάτοχο των δικαιωμάτων το ποσό που του αναλογεί.

Και σε σχετικό ερώτημα το YouTube αποκάλυψε ότι τα δικαίωματα του ελληνικού Εθνικού Ύμνου ανήκουν στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA που πλέον ονομάζεται Orchard.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 2003 και διαθέτει ένα παγκόσμιο δίκτυο συλλογικής διαχείρισης και διανομής μουσικής και ταινιών.

Δραστηριοποιείται σε 27 χώρες και διατηρεί σχέσεις ελέγχου με τα μεγαλύτερα διαδικτυακά μέσα παροχής περιεχομένου όπως το YouTube, το iTunes, το Amazon κ.λπ, ενώ ανήκει κατά ένα μεγάλο μέρος στην Sony Music Entertainment.

Δηλαδή ο εθνικό μας ύμνος ανήκει στην πολεθνική εταιρεία Sony!

Το ερώτημα είναι ποιος φορέας έχει δηλώσει κάτοχος πνευματικών ή συγγενικών δικαιωμάτων του Εθνικού Ύμνου. Το ερώτημα είναι μήπως τα δικαιώματα εκχωρήθηκαν μεταξύ 2010 και 2012 με τα δύο Μνημόνια που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά.

Το ζήτημα είναι τεράστιο αφού άπτεται συμβολισμών που μπροστά τους απλά όλα τα άλλα είναι μικρά και ασήματα.

Και πρέπει να δοθεί "εδώ και τώρα" μια απάντηση από την κυβέρνηση: Πώς, πότε και από ποιον εκχωρήθηκαν τα δικαιώματα του Εθνικού Ύμνου. Είναι γεγονός ότι η πώλησή τους έγινε για να να καλυφθεί μέρος του εξωτερικού χρέους της χώρας;

Ιωσήφ Βατοπεδινός: «Κραυγή πολέμου έρχεται»



Όταν έγραφε τον στίχο ο Γέροντας της Ορθοδοξίας Ιωσήφ Βατοπαιδινός είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα είχε καταλάβει τι εννοεί: «Με μιας θα ανάψη η φωτιά από μικρή αιτία, κραυγή πολέμου έρχεται από τη Βουλγαρία».
Τι γίνεται σήμερα στη Βουλγαρία;... . ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Θέλει να γίνει βάση-ορμητήριο των ΗΠΑ!

"Η Βουλγαρία ζήτησε από τις ΗΠΑ να εγκαταστήσουν μόνιμο εκστρατευτικό σώμα στο έδαφός της".
Αυτό γράφει η βουλγαρική εφημερίδα Trud επικαλούμενη πηγές στη στρατιωτική ηγεσία της χώρας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκδοσης, η πρόταση έγινε από τον υπουργό Άμυνας Άνια Ανγκέλοφ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις ΗΠΑ, που έγινε στις αρχές Δεκεμβρίου.

Οι βουλγαρικές Αρχές υπολογίζουν ότι η εγκατάσταση στρατιωτικού σώματος των ΗΠΑ θα συμβάλει στην εδραίωση της ασφάλειας στην περιοχή και θα επιτρέψει στον βουλγαρικό στρατό να αφομοιώσει την εμπειρία των Αμερικανών στρατιωτών.

Οι συνομιλίες είχαν προκαταρκτικό χαρακτήρα και κανένα επίσημο έγγραφο δεν υπεγράφη.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Ίσως από εκεί να ξεσπάσει η σπίθα του επερχόμενου μεγάλου πολέμου...

 Ολόκληρη η τρομερή προφητεία του Γέροντα Ιωσήφ του Βατοπαιδινού.
«Ακούσατε Έθνη και λαοί της Οικουμένης πάσης και εσύ αναγνώστα πρόσεχε σ’ αυτό που θα διαβάσης.
Είναι σκληρά και λυπηρά, αλλά είναι πεπρωμένα να γίνουν όσα στας Γραφάς ευρίσκονται γραμμένα.

 Τάγραψαν οι Πατέρες μας ο κόσμος για να μάθη από αυτόν τον πόλεμο τι μέλλεται να πάθη.


Για να προσφύγη στον Θεόν και να μετανοήση αν θέλη για να σωθή και ευτυχής να ζήση. Με μιας θα ανάψη η φωτιά από μικρή αιτία κραυγή πολέμου έρχεται από τη Βουλγαρία.

Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στην Τουρκία και ως χείμαρρος ορμητικός σαρώνει την Περσία.

Και προχωρεί ακάθεκτη φθάνει στην Παλαιστίνη Θεός θέλει ο Αντίχριστος του Κόσμου για να γίνη.

Τότε κατέρχονται ομού της Δύσεως τα κράτη ουαί στα Έθνη του Βορρά γίνονται όλα στάχτη.
Με λύσσα αμύνεται σκληρά η Αρκτος (Ρωσία) στην Τουρκία που αδίκησε την Ελλάδα και όλη αναφλέγεται και καίει σα λαμπάδα. Ματαίως αγωνίζεται η Άρκτος να κράτηση τα περιβόητα Στενά (Σουέζ) στο τέλος θ” απηυδήσει.

Γιατί από την Ανατολή, Κορέα, Μαντζουρία εισβάλλει η Αμερική με την Ιαπωνία και προχωρεί ολοταχώς γραμμή στη Σιβηρία ενώ στη Δυτική πλευρά νικά η Γερμανία και τότε είναι αδύνατον να κρατηθή η Ρωσία και εγκαταλείπει τα Στενά, Αίγυπτον και Τουρκία.
Κτυπιέται η Άρκτος πανταχού και φεύγει προτροπάδην όπως διασκορπίζεται ένα άτακτο κοπάδι.

Τότε ομού θα ητηθή και η δόλιος Τουρκία γιατί θα πράξη πονηρά μεγάλη προδοσία.
Γιατί αφού καταβληθή όλη από τη Ρωσία Θα συμμαχήσει μετ’αυτής και με την Βουλγαρία.

Για τούτο όσοι χριστιανοί ευρίσκονται στην Πόλη και στα περίχωρα αυτής,πρέπει να φύγουν όλοι.
Γιατί η Πόλις θα καή και ουδείς θα απομείνη κάτοικος ζων εντός αυτής.

Μον” ο Ναός θα μείνη ο οίκος ούτος και Ναός της του Θεού Σοφίας όστις θα μείνει αείφωτος φάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας εξ ού το φως θα ξαπλωθή σ” όλη την Οικουμένη της Βασιλείας του Χριστού που ο κόσμος αναμένει.

 Η πρώτη φάσις έληξε του τρομερού πολέμου τόσα δεινά πέντε μηνών δεν επαρκούν Θεέ μου; κι πάλιν νέος πόλεμος θ” αρχίση να ξεσπάση αλλοίμονο στον άνθρωπο τι έχει να περάση.

 Το ζήτημα της Πόλεως πάλι θα βγει στη μέση κι ο κόσμος θα περιπλεχθεί και δε θα ξεμπερδεύση.

Αμέσως η διχόνοια ενσκήπτει εις την Κρήτη και ανάπτουν εις τα αυθωρεί τα μίση και τα πάθη.
Αφού οι ισχυροί της γης απογοητευθώσιν τότε θα γίνη πόλεμος, που ουδέποτε έχει γίνει, αλλοιμονον στους ασεβείς κανείς δε θα απομείνη.
Τότε η Ελλάς ουδέτερη και πάντα αδικημένη το δίκαιο της θα ζητή και έτοιμη θα αναμένη χωρίς ν” αναμιχθή.

Και τότε θα μιλήση όταν η σάλπιγξ του Θεού εκ του ουρανού σαλπίση για να δικαιωθεί.
Τότε τα Έθνη μεληδόν θα σφάζωνται αγρίως στα όρια της Πόλεως για τα Στενά κυρίως.

Τότε θα πλεύση και πνιγή στο αίμα το μοσχάρι τότε θα εκκαθαρισθή η ήρα απ” το σιτάρι. Στη θάλασσα όπου βρεθή πλοίο δεν θ” απομείνει και από το αίμα η θάλασσα κοκκινωπή θα γίνη.

Η Πόλις θα κατακαυσθή κι ίχνος δεν θα υπάρξη πλέον ανθρώπου υλιστή γιατί πολλά έχει πράξη.
Μόνος θα μείνει ο Ναός της του Θεού Σοφίας το στόλισμα της Νύμφης του Αγίας του Εκκλησίας. Τρία ημερονύκτια θα διαρκέση η μάχη όποιος εξέλθει ζωντανός μεγάλη τύχη θάχη.

Κράτη ομού δέκα οκτώ με πείσμα αγριεμένα θα σφάζωνται αλλόφρονα στο αίμα βουτυγμένα.
Την τρίτη ημέρα ακριβώς όσοι εξηντλημένοι από την μάχη ο” οποζούν θα δούνε ξαφνιασμένοι εκεί ψηλά στον ουρανό στα δεξιά τα μέρη να λάμπη υπέρ τον ήλιον ένα μεγάλο αστέρι.

Και από τ” αστέρι κάτωθεν ένας Σταυρός ν’αστράπτη πύρινος κατακόκκινος κι’έκπληκτα τα Κράτη ακούσουνε εκ του ουρανού μια φωνή βροντώδη αγγέλου απροσδόκητον που θα σταθούν στο πόδι.

Τα όπλα θα πετάξουμε στη γη και τρομαγμένοι τ” αστέρι θα κοιτάξουνε σαν απολιθωμένοι.
Σταθήτε θ” ακουσθή φωνή.
Σταθήτε επί τόπου
Γιατί αρκετά εχύθηκε το αίμα του ανθρώπου.
Σπεύσατε πάραυτα εκεί στα δεξιά τα μέρη το τόξο ακολουθήστε που βγαίνει από το αστέρι.
Κι εκεί θα βρήτε άνθρωπον άγιον δικόν μου. Ποιμένα αυτόν εξέλεξα δια το ποίμνιόν μου.

Τούτον και σεις εκλέξατε ποιμένα να ποιμάνη τα πρόβατα μου, που γυρνούν έρημα δίχως στάνη.
Νύκτα θ” ακουσθή η φωνή μου και ο κόσμος τρομαγμένος εκ της φωνής της σάλπιγγος θα μείνη σαστισμένος.

Κι ευθύς το τόξον θα στραφή προς νότον στην Ελλάδα που απ” τό φως τό ουράνιον θα φέγγη σάν λαμπάδα.

Τότε θα καταφθάνουνε οι Πρέσβεις στην Ελλάδα ολόχαρη δε η Ελλάς με βία και γρηγοράδα.
Τότε η Ελλάς θα σηκωθή πρώτη με το στρατό της να εκπληρώσει ολόχαρη τον Ιερόν σκοπόν της.

Να καταλάβη αμαχητί, τα ιερά της μέρη που της τα πήραν οι εχθροί, που όλος ο κόσμος ξέρει.

Τότε οι πρόσφυγες ομού από χαρά σκιρτώντες θα τρέξουνε στα μέρη τους σαν αετοί πετώντας.

Τότε ο Έλλην Βασιλεύς, ο εκλεκτός Κυρίου εις πάντα θάναι άριστος και επί της υφηλίου θα άρχη και θα διοική μετά δικαιοσύνης και η γη θα χαίρεται εκ διαρκούς ειρήνης.
Τα όπλα τα πολεμικά θα γίνουν εργαλεία και άροτρα γεωργικά κι ειρήνη και ευτυχία.

Θα Βασιλεύση πανταχού κι ως αδελφοί να ζώσι οι άνθρωποι επί της γης και δεν θα ερωτώσι ο εις τον άλλον άνθρωπον μήπως και είναι ξένος αλλά θα λέγεται αδελφός και εκ του Αδάμ το γένος. Έλληνες ανανήψατε αυτή είναι η αλήθεια μή σας πλανούν οι άπιστοι πώς είναι παραμύθια.
Όλα αυτά θα γίνουνε η ώρα πλησιάζει το σύμπαν αναταράσεται και σας δεν σας τρομάζει:

Η συμφορά που έρχεται τους ασεβείς να πλήξη και εκ της γης αλύπητα να τους αξαφανίση.

Πάρετε την απόφασιν και λογικά σκεφθήτε αν θέλετε να ζήσετε και αιώνια να σωθήτε όλοι μετανοήσατε στραφήτε προς τα θεία γιατί ουδεμία απ” αυτήν υπάρχει σωτηρία.
Ο πόλεμος που έρχεται ουδέποτε έχει γίνει τόσον μεγάλος και φρικτός και δεν θα γένη ειρήνη.

Εάν δεν εκκαθαρισθή η ήρα από το σιτάρι και τα ζιζάνια θα καούν σαν το ξήρο χωρτάρι.

 Οι Γέροντες της Ορθοδοξίας τα «έβλεπαν» χρόνια πριν...

 http://www.katohika.gr/

Σήμερα, έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η Αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου!!!

Σήμερα, έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η Αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου!!!

                                                                     





Η Αγιοκατάταξη του Γέροντος θὰ τελεσθεῖ τήν Κυριακή, 1 Δεκεμβρίου 2013 στο Ἱερὸν Γυναικεῖον Ἡσυχαστήριον “Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος”



Παιδικά χρόνια

Ο μακαριστός Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας, που είναι κοντά στο Αλιβέρι. Οι γονείς του ήσαν πτωχοί, αλλ’ ευσεβείς γεωργοί. Ο πατέρας του ονομαζόταν Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και η μητέρα του Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου. Ο πατέρας του είχε κλήση μοναχική, αλλά τελικά δεν έγινε μοναχός. Υπήρξε, όμως, ψάλτης στο χωριό του και δίδαξε στο Γέροντα την παράκληση της Παναγίας και ό,τι άλλο μπορούσε από την αγία πίστη μας.

Ο Γέροντας Πορφύριος κατά τη βάπτισή του πήρε το όνομα Ευάγγελος, ήταν δε το τέταρτο από τα πέντε παιδιά των γονέων του. Η φτώχεια ανάγκασε τον πατέρα του Γέροντα να ξενιτευτεί και να πάει να δουλέψει στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.

Φοίτησε στο σχολείο του χωριού του μόνο για δύο χρόνια. Από οκτώ χρονών εργαζόταν. Έπιασε δουλειά στο ανθρακωρυχείο της περιοχής του και στη συνέχεια σε παντοπωλείο στη Χαλκίδα και στον Πειραιά.

Ο Γέροντας ως παιδί είχε έντονα πρόωρη ανάπτυξη. Όπως διηγήθηκε ο ίδιος, από οκτώ χρονών ξυριζόταν. Από την παιδική ηλικία ήταν σοβαρός, εργατικότατος, επιμελής και έδειχνε πολύ μεγαλύτερος από τα χρόνια του.







Στο Άγιον Όρος

Η μοναχική κλήσις

Διαβάζοντας το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη συλλαβιστά, εκεί που έβοσκε τα πρόβατα, αλλά και όταν δούλευε στο παντοπωλείο, αισθάνθηκε τον πόθο να τον μιμηθεί. Αρκετές φορές ξεκίνησε για το Άγιον Όρος, αλλά για διάφορους λόγους γύριζε πίσω. Τελικά, μεταξύ δώδεκα και δεκατεσσάρων ετών, ξεκίνησε με σταθερή απόφαση να φθάσει. Και ο Κύριος ευλόγησε την απόφασή του και έφθασε.

Ο προνοητής των πάντων και κυβερνήτης της ζωής μας Κύριος έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε να συναντήσει μέσα στο καράβι, που πήγαινε από τη Θεσσαλονίκη στο Άγιον Όρος, το μέλλοντα Γέροντά του, τον ιερομόναχο και πνευματικό Παντελεήμονα. Αυτός τον ανέλαβε υπό την προστασία του μέσα από το καράβι, τον παρουσίασε ως ανεψιό του και τον έμπασε στο Άγιον Όρος, παρόλον που δεν επιτρεπόταν τότε η είσοδος στα παιδιά



Η μοναχική ζωή

Ο Γέροντάς του, ο παπα-Παντελεήμονας, τον οδήγησε στα Καυσοκαλύβια, στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου, στην οποία ασκήτευε μαζί με τον ομομήτριο αδελφό του παπα-Ιωαννίκιο.

Έτσι ο Γέροντας Πορφύριος απέκτησε ταυτόχρονα δύο Γεροντάδες και έκανε και στους δύο άκρα, αδιάκριτη και χαρούμενη υπακοή. Επιδόθηκε με ζήλο στην εκούσια άσκηση και το παράπονό του ήταν ότι οι Γέροντές του δεν του απαιτούσαν ακόμη μεγαλύτερη. Δεν γνωρίζουμε ακόμη επακριβώς τα ασκητικά παλαίσματά του, γιατί δεν μιλούσε γι’ αυτά. Από τα λίγα, που ανέφερε σπανίως σε ελάχιστα πνευματικά του παιδιά, συμπεραίνουμε ότι η άσκησή του ήταν συνεχής, εντατική, χαρούμενη και σκληρή. Ξυπόλυτος στα χιόνια και στα κακοτράχαλα μονοπάτια. Με λίγο ύπνο στο πάτωμα, με μια κουβέρτα και με ανοιχτό το παράθυρο, ακόμη κι όταν χιόνιζε. Με πολλές μετάνοιες, με γυμνό το σώμα από τη μέση και πάνω για να μην τον ενοχλεί η νύστα. Με εργασία την ξυλογλυπτική και στο ύπαιθρο, για ξύλα, για σαλιγκάρια, για κουβάλημα χώματος στην πλάτη από μεγάλες αποστάσεις, προκειμένου να δημιουργηθεί μικρός κήπος στα βραχώδη μέρη της καλύβης του Αγίου Γεωργίου.

Και ταυτόχρονα εντονώτατη συγκέντρωση της προσοχής στα αναγνώσματα και τα τροπάρια των ιερών ακολουθιών και αποστήθισή τους. Επί πλέον αποστήθιση των ιερών Ευαγγελίων κατά τη διάρκεια του εργοχείρου και συνεχής επανάληψή τους, ώστε στο μυαλό να μη μπορεί να μπει αργός λόγος ή μη καλός λογισμός. Ήταν, κατά το χαρακτηρισμό, που ο ίδιος έδωσε στη ζωή του εκείνα τα χρόνια “αεικίνητος”.

Αλλά το βασικό, το κύριο γνώρισμα της άσκησής του, δεν ήταν τα σωματικά παλαίσματα. Ήταν η πλήρης υποταγή στο Γέροντά του, η απόλυτη εξάρτησή του από αυτόν, η ολοκληρωτική εξαφάνιση του θελήματός του μέσα στο θέλημα εκείνου, η γεμάτη αγάπη, εμπιστοσύνη και θαυμασμό αφοσίωσή του στο Γέροντά του, η ταύτισή του με εκείνον, η οποία τον έκανε δεκτικό της διοχέτευσης των βιωμάτων του στη δική του ζωή. Αυτό είναι το μυστικό, αυτό είναι το κλειδί, το ουσιώδες και κύριο.

Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς, αλλά φαίνεται ότι σύντομα μετά την εγκαταβίωσή του στο Άγιον Όρος, εκάρη μοναχός και ονομάσθηκε Νικήτας.





Η επίσκεψη της θείας Χάριτος

Σ’ αυτόν το γεμάτο φλόγα νέο μοναχό, που τάδωσε όλα για την αγάπη του Χριστού και που δεν υπολόγισε ποτέ κόπους και αγώνες, δεν είναι παράδοξο ότι αναπαύθηκε αισθητά η θεία Χάρις. Ήταν ξημερώματα, ο κεντρικός ναός των Καυσοκαλυβίων, το Κυριακό, ήταν ακόμη κλειστός. Ο μοναχός Νικήτας, όμως, περίμενε σε μια γωνιά του προνάρθηκα να κτυπήσουν οι καμπάνες και ν’ ανοίξει η εκκλησία.

Δεύτερος μπήκε στον προνάρθηκα ο γερο-Δημάς, πρώην Ρώσος αξιωματικός, ενενηκοντούτης, ασκητής, κρυφός άγιος και, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν ήταν άλλος εκεί (δεν είδε το μοναχό Νικήτα που ήταν απόμερα), άρχισε να κάνει στρωτές μετάνοιες και να προσεύχεται μπροστά στην κλειστή πόρτα του ναού. Η θεία Χάρις ξεχείλισε από τον όσιο γερο-Δημά και έλουσε και κατεκάλυψε τον έτοιμο να τη δεχθεί νεαρό Νικήτα. Τα αισθήματά του δεν περιγράφονται. Γεγονός είναι ότι μετά τη θεία Λειτουργία και τη θεία Κοινωνία του ο νεαρός μοναχός Νικήτας αισθανόταν τέτοια αισθήματα, ώστε, πηγαίνοντας για το καλύβι του, σταμάτησε, άνοιξε τα χέρια του τεντωμένα και φώναζε δυνατά “Δόξα Σοι, ο Θεός. Δόξα Σοι, ο Θεός. Δόξα Σοι, ο Θεός”.

Την επίσκεψη της Χάριτος ακολούθησε μια ριζική αλλαγή των ψυχοσωματικών ιδιοτήτων του νεαρού μοναχού Νικήτα. Ήταν η αλλοίωσις, η εκ της δεξιάς του Υψίστου. Ενεδύθη δύναμιν εξ ύψους και απέκτησε χαρίσματα υπερφυσικά.

Πρώτο σημείο ήταν ότι “διείδε” από μεγάλη απόσταση τους Γέροντές του, που επέστρεφαν από μακριά. Τους “διείδε” εκεί που ήσαν, ενώ ανθρωπίνως δεν ήσαν ορατοί. Αυτό το εξομολογήθηκε στον παπα-Παντελεήμονα, ο οποίος του σύστησε προσοχή και σιωπή. Συμβουλές, προς τις οποίες συμμορφώθηκε, μέχρις ότου έλαβε άλλη εντολή. Έπειτα ακολούθησαν και άλλα. Τα αισθητήριά του ευαισθητοποιήθηκαν σε ανυπέρβλητο βαθμό και οι ανθρώπινες δυνατότητές του αναπτύχθηκαν στο έπακρο.

Άκουε και γνώριζε τις φωνές των πουλιών και των ζώων, τόσο ως προς την προέλευση όσο και προς το νόημά τους. Οσφραινόταν τις ευωδιές από μεγάλες αποστάσεις. Αναγνώριζε τα αρώματα και τη σύνθεσή τους. Διέκρινε από πάρα πολύ μακριά τις ευωδιές των λουλουδιών. “Έβλεπε”, όταν ύστερα από ταπεινή προσευχή ερχόταν στην κατάλληλη κατάσταση, στα βάθη της γης και στο χάος του ουρανού, νερά, πετρώματα, πετρέλαια, ραδιενέργεια, θαμμένα αρχαία, κρυμμένους τάφους, ρωγμές στα έγκατα της γης, υπόγειες, πηγές, χαμένες εικόνες, σκηνές που είχαν διαδραματισθεί αιώνες πριν, προσευχές που είχαν αναπεμφθεί, πνεύματα αγαθά και πονηρά, την ψυχή την ίδια το κάθε τι. Δοκίμαζε το νερό από το βάθος της γης και μετρούσε τα απρόσιτα. Ρωτούσε τα βράχια και του διηγόντουσαν τα παλαίσματα των προ αυτού ασκητών. Κύτταζε και θεράπευε. Έψαυε και ιάτρευε. Ηύχετο και εγένοντο. Αλλά ποτέ δεν διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει τα χαρίσματα αυτά του Θεού για δικό του όφελος. Ποτέ δεν παρακάλεσε να γίνει καλά από δική του αρρώστια. Ποτέ δεν θέλησε να κερδίσει κάτι από κάποια γνώση που του πρόσφερε η θεία Χάρη.

Η διόρασή του, όσες φορές ενεργούσε, του αποκάλυπτε τα απόκρυφα των ανθρωπίνων διαλογισμών. Μπορούσε με τη χάρη του Θεού να βλέπει το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα. Επιβεβαίωνε ότι ο Θεός είναι παντογνώστης και παντοδύναμος. Κατόπτευε και ψηλαφούσε την κτίση από τα άκρα του σύμπαντος μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και Ιστορίας. Ίσχυε γι’ αυτόν το: “Ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται” (Α΄ Κορ. ιβ΄ 15).

Η ζωή μέσα στη Χάρη όμως είναι ένα άγνωστο μυστήριο για μας. Και κάθε επιπλέον λέξις θα είναι αυδάδης ενασχόληση με θέματα που αγνοούμε. Αυτά ο Γέροντας τα τόνιζε πάντοτε σε όλους όσοι απέδιδαν τις ικανότητές του σε άλλα αίτια εκτός από τη Χάρη του Θεού. Έλεγε επιγραμματικά και ξανάλεγε: “Δεν είναι επιστήμη, δεν είναι τέχνη, είναι ΧΑΡΙΣ”.





Η επάνοδος στον κόσμο

Ο μοναχός Νικήτας ποτέ δεν σκέφθηκε να αφήσει το Άγιον Όρος και να γυρίσει στον κόσμο. Ο πύρινος θείος έρωτάς του προς το Σωτήρα Χριστό μας τον έσπρωχνε να επιθυμεί και να ονειρεύεται να βρεθεί στην απόλυτη έρημο, μόνος με μόνον τον άκρον των εφετών, τον γλυκύτατο Ιησού.

Όμως, μια βαρειά πλευρίτιδα, που άρπαξε μαζεύοντας σαλιγκάρια στα απόκρημνα βράχια, η οποία τον βρήκε καταεξαντλημένο από τη συνεχή υπεράνθρωπη άσκηση, ανάγκασε τους Γεροντάδες του να του δώσουν εντολή να εγκατασταθεί σ’ ένα μοναστήρι στον κόσμο, για να γίνει καλά. Υπάκουσε και γύρισε, αλλά, μόλις συνήλθε, επέστρεψε στην καλύβη της μετανοίας του. Ξαναρρώστησε όμως, και έτσι οι Γέροντές του με μεγάλη θλίψη τον ξανάστειλαν στον κόσμο οριστικά.

Έτσι τον βρίσκουμε να μονάζει στα δεκαεννέα του χρόνια στη Μονή Λευκών του Αγίου Χαραλάμπους, κοντά στη γενέτειρά του. Συνέχισε κι εδώ την αγιορείτικη τακτική του, “τα ψαλτήρια του” και τα όμοια, μόνο που αναγκαστικά περιόρισε τη νηστεία του μέχρις ότου αποκατασταθεί η υγεία του.



Χειροτονείται ιερεύς

Στο μοναστήρι αυτό τον βρήκε, όταν έμενε για λίγο εκεί ως φιλοξενούμενος επισκέπτης, ο Αρχιεπίσκοπος Σιναίου Πορφύριος ο Γ΄. Από τη συζήτηση μαζί του διέγνωσε την αρετή του και τα θεία χαρίσματά του και τόσο εντυπωσιάσθηκε, ώστε στις 26 Ιουλίου του 1927, εορτή της Αγίας Παρασκευής, τον χειροτόνησε διάκονο και την επομένη, εορτή του Αγίου Παντελεήμονος, τον προεχείρισε πρεσβύτερο, ως σιναΐτη και τον ονόμασε Πορφύριο. Οι χειροτονίες έγιναν στο παρεκκλήσιο του εν Κύμη επισκοπείου της Ιεράς Μητροπόλεως Καρυστίας, συμπροσευχομένου και του τότε Μητροπολίτου αυτής κυρού Παντελεήμονος Φωστίνη. Ήταν τότε ο Γέροντας εικοσιενός μόνο ετών.



Πνευματικός

Στη συνέχεια ο τότε επιχώριος Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων του ανέθεσε, με την κεκανονισμένη ενταλτήρια επιστολή, έργον πνευματικού. “Δεικνύς το ανθρώπινον” ο Γέροντας και “φιλοπόνως” εργαζόμενος το δοθέν σ’ αυτόν νέο τάλαντον μελέτησε το Εξομολογητάριον. Αλλ’ όταν εδοκίμασε να εφαρμόσει κατά γράμμα τα αναγραφόμενα σ’ αυτό επιτίμια, διαπίστωσε ότι χρειαζόταν εξατομικευμένη μεταχείριση των πιστών και πολύ προβληματίστηκε. Αλλά βρήκε στον Άγιο Βασίλειο τη λύση, που συμβουλεύει: “Πάντα δε ταύτα γράφομεν, ώστε τους καρπούς δοκιμάζεσθαι της μετανοίας. Ου γαρ πάντως τω χρόνω κρίνομεν ταύτα, αλλά τω τρόπω της μετανοίας προσέχομεν” (Επιστ., 217, αρ. 84). Και αποστήθισε τη συμβουλή και την εφάρμοσε. Μέχρι τα βαθειά του γεράματα την υπενθύμιζε στους νεώτερους πνευματικούς.

Έτσι ωριμασμένος ο νεαρός ιερομόναχος Πορφύριος άσκησε ευδοκίμως, με τη χάρη του Θεού, το έργο του πνευματικού στην Εύβοια μέχρι το 1940. Αναδεχόταν καθημερινώς τις εξομολογήσεις πλήθους πιστών, πολλές μάλιστα φορές για πολλές αδιάκοπες ώρες. Γιατί η φήμη του ως πνευματικού, γνώστου της ψυχής και ασφαλούς οδηγού, πολύ σύντομα διαδόθηκε στα περίχωρα και πολύς κόσμος συνέρεε στο εξομολογητήριό του στην Ιερά Μονή Λευκών, κοντά στο Αυλωνάρι της Ευβοίας, ώστε μερικές φορές να περνά όλη την ημέρα και τη νύχτα χωρίς διακοπή και χωρίς ανάπαυση, στην εκπλήρωση του ιερού αυτού έργου και Μυστηρίου. Τους προσερχομένους βοηθούσε και με το διορατικό του χάρισμα, με το οποίο τους οδηγούσε στην αυτογνωσία, την ειλικρινή εξομολόγηση και την εν Χριστώ ζωή. Με το ίδιο χάρισμα αποκάλυπτε και πολλές πλεκτάνες του πονηρού και έσωζε ψυχές από τα δίκτυά του και τις μεθοδείες του.



Αρχιμανδρίτης

Το 1938 του απονεμήθηκε, και πάλι από το Μητροπολίτη Καρυστίας, το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη: “προς βράβευσιν των υπηρεσιών σου, ας υπέρ της Εκκλησίας προσήνεγκας μέχρι σήμερον ως Πνευματικός Πατήρ και δια τας χρηστάς ελπίδας, ας τρέφει εις σε η Αγία ημών Εκκλησία”, όπως επί λέξει γράφει το υπ’ αριθμ. πρωτ. 92/10-2-1938 έγγραφον του εν λόγω Μητροπολίτου, του οποίου, πράγματι, με τη χάρη του Θεού επιβεβαιώθηκαν οι χρηστές ελπίδες.



Εφημέριος στους Τσακαίους Ευβοίας

και στη Μονή Αγίου Νικολάου Άνω Βάθειας

Για λίγους μήνες τοποθετήθηκε από τον οικείο Μητροπολίτη ιερέας στο χωριό Τσακαίοι της Εύβοιας, όπου η αγαθή ανάμνηση του περάσματός του διατηρείται ακόμη σε μερικούς από τους παλαιότερους. Γύρω στο 1938 τον βρίσκουμε εγκατεστημένο στην εγκαταλελειμμένη και ερειπωμένη (τότε) ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Άνω Βάθειας Ευβοίας, που υπάγεται στην ιερά Μητρόπολη Χαλκίδας. Είχε αποχωρήσει από την ιερά Μονή του Αγ. Χαραλάμπους, επειδή μετετράπη σε γυναικεία.



Στην έρημο της Ομονοίας

Ενώ η λαίλαπα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου προσήγγιζε την Ελλάδα, ο πανάγαθος Κύριος επιστράτευσε τον πιστό δούλο του Πορφύριο σε νέα υπηρεσία, πλησιέστερη προς το δοκιμαζόμενο λαό του. Από τις 12 Οκτωβρίου 1940 του ανατέθηκαν καθήκοντα προσωρινού εφημέριου στο παρεκκλήσι του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών, που βρίσκεται στη γωνία των οδών Σωκράτους και Πειραιώς, δίπλα στην Ομόνοια. Στη θέση αυτή ζήτησε ο ίδιος να διορισθεί, διότι, από μεγάλη και σφοδρή αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, ήθελε να βρίσκεται κοντά του στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής του, όταν ο πόνος και η νόσος και ο επικείμενος θάνατος απεδείκνυαν άχρηστες όλες τις άλλες ελπίδες, εκτός της ελπίδας του Χριστού.

Για το διορισμό στη θέση αυτή υπήρχε και άλλος ενδιαφερόμενος με μεγάλα τυπικά προσόντα, αλλά ο Κύριος φώτισε το διευθύνοντα στην Πολυκλινική να προτιμήσει τον αγράμματο κατά κόσμον και σοφό κατά Θεόν, ταπεινό, αλλά χαριτωμένο Πορφύριο. Για την εκλογή του αυτή ο επιλέξας έχαιρε αργότερα και διηγείτο έκθαμβος ότι βρήκε αληθινό ιερέα λέγοντας: “Βρήκα παπά τέλειο, όπως τον θέλει ο Χριστός”.

Στην Πολυκλινική άσκησε τα καθήκοντα του εφημέριου επί τριάντα συνεχή έτη ως εν ενεργεία εφημέριος και επί τρία εν συνεχεία οικειοθελώς και περιορισμένος κάπως, προς εξυπηρέτηση των αναζητούντων αυτών εκεί πνευματικών του τέκνων. Ασκήθηκε συνολικά 33 έτη στην έρημο της Ομονοίας, όπως έλεγε ο ίδιος, αντί της ερήμου του Αγίου Όρους, όπως ποθούσε η ψυχή του. Εδώ, παραλλήλως προς το έργο του εφημερίου, το οποίο ασκούσε με τέλεια ευλάβεια και αφοσίωση, τελώντας με θαυμαστή ιεροπρέπεια της εκκλησιαστικές ακολουθίες, εξομολογώντας, νουθετώντας και θεραπεύοντας τις ψυχικές και πολλάκις και τις σωματικές αρρώστιες των ασθενών, ασκούσε και το έργο του πνευματικού για όλους όσους πήγαιναν σ’ αυτόν.

“Ταις χρείαις μου και τοις ούσιν μετ’ εμού υπηρέτησαν αι χείρες αύται” (Πράξ., κ΄, 34)

Ο Γέροντας Πορφύριος, ελλείψει τυπικών προσόντων, ελάμβανε ως εφημέριος της Πολυκλινικής γλισχρότατες αποδοχές, οι οποίες δεν επαρκούσαν για τη συντήρηση τόσο του εαυτού του, όσον και των γονέων του και μερικών άλλων στενών οικείων του, των οποίων την προστασία είχε αναλάβει. Γι’ αυτό αναγκάσθηκε να εργασθεί βιοποριστικά και οργάνωσε μαζί τους διαδοχικά ορνιθοτροφείο και πλεκτήριο. Επιπλέον, από ζήλο για τη μυσταγωγικότερη τέλεση των ιερών ακολουθιών, επιδόθηκε στη σύνθεση αρωμάτων, καταλλήλων για την παρασκευή του χρησιμοποιουμένου στη θεία λατρεία μοσχοθυμιάματος, επιτυγχάνοντας άριστα αποτελέσματα. Μάλιστα, κατά την δεκαπενταετία του 1970 είχε επιτύχει την πρωτότυπη εφεύρεση, να ενοποιήσει το καρβουνάκι με το άρωμα του θυμιάματος και να θυμιατίζει μόνο με το ιδικής του συνθέσεως σιγοκαίον καρβουνάκι, το οποίο απέπνεε πνοή ευωδίας πνευματικής.



Άγιος Νικόλαος Καλλισίων

Από το 1955 είχε μισθώσει από την ιερά Μονή Πεντέλης το ευρισκόμενο στην Παλαιά Πεντέλη μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή του, την οποία καλλιεργούσε συστηματικά και φιλόπονα, θέλοντας να συστήσει εκεί το ησυχαστήριο, που τελικά εγκατέστησε αλλού. Βελτίωσε τις πηγές, κατασκεύασε αρδευτικό δίκτυο, φύτευσε πολλά δένδρα και με σκαπτικό μηχάνημα, το οποίο χειριζόταν ιδιόχειρα, καλλιεργούσε τη γη. Όλα δε αυτά παράλληλα προς το νυχθήμερο εφημεριακό και εξομολογητικό του έργο.

Εκτιμούσε ιδιαιτέρως την εργασία και καμιά ανάπαυση δεν επέτρεπε στον εαυτό του, γνωρίζοντας από πείρα και όχι από τα βιβλία αυτό, που γράφει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος: “Ο Θεός και οι άγγελοι αυτού εν ανάγκαις χαίρουσιν, ο δε διάβολος και οι εργάται αυτού εν αναπαύσει”.



Αποχωρεί από την Πολυκλινική

Στις 16.3.1970 έλαβε μικρή σύνταξη από το Ταμείο Ασφαλίσεως Κληρικών Ελλάδος, ως συμπληρώσας τριακονταπενταετία και αποχώρησε τυπικά από την υπηρεσία του στην Πολυκλινική.

Παρέμεινε όμως κατ’ ουσίαν λίγο ακόμη, μέχρι προσλήψεως του διαδόχου του. Αλλά και μετά ταύτα συνέχισε για λίγο διάστημα να μεταβαίνει στην Πολυκλινική, για να συναντά τα πολυπληθή πνευματικά του τέκνα, που τον αναζητούσαν εκεί. Τελικά, γύρω στο 1973, περιόρισε στο ελάχιστο τις μεταβάσεις του στην Πολυκλινική και δεχόταν τα πνευματικά του τέκνα στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων Πεντέλης, όπου λειτουργούσε και εξομολογούσε.





“Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται”

Ο Γέροντας Πορφύριος πέρα από την αρχική ασθένειά του, εξαιτίας της οποίας και βγήκε από το Άγιον Όρος, δοκιμάσθηκε και με πολλές άλλες, κατά καιρούς, ασθένειες.

Προς το τέλος της υπηρεσίας του στην Πολυκλινική αρρώστησε από πάθηση των νεφρών και εγχειρίσθηκε πολύ καθυστερημένα. Αυτό έγινε, διότι εργαζόταν ακούραστα, παρά την ασθένειά του. Είχε συνηθίσει να υπακούει “μέχρι θανάτου” και έτσι υπάκουσε ακόμη και στο Διευθυντή της Πολυκλινικής, ο οποίος του είπε να αναβάλει την εγχείρηση, για να να εκτελέσει τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος… Το αποτέλεσμα ήταν να περιέλθει σε κωματώδη κατάσταση και να ειδοποιηθούν οι οικείοι του από τους ιατρούς να μεριμνήσουν για την κηδεία του. Αλλά ο Γέροντας επανήλθε στην κατά σάρκα ζωή, για να συνεχίσει να υπηρετεί το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Παλαιότερα είχε υποστεί και κάταγμα του ποδιού, για το οποίο διηγήθηκε ένα θαυμαστό γεγονός μερίμνης γι’ αυτόν του Αγίου Γερασίμου, στο ναΰδριο του οποίου, στην Πολυκλινική, ιερουργούσε.

Επίσης, λόγω των κόπων του κατά τη μεταφορά βαριών φορτίων στο σπίτι του στα Τουρκοβούνια, όπου έμενε για πολλά χρόνια, επεδεινώθη η κήλη του, από την οποία πολύ εταλαιπωρείτο μέχρι της κοιμήσεώς του.

Στις 20.8.1978, ευρισκόμενος στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων, υπέστη έφραγμα του μυοκαρδίου και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσηλευτήριο “Υγεία”, όπου ενοσηλεύθη επί 20ήμερον. Όταν βγήκε από την κλινική, συνέχισε τη νοσηλεία του σε σπίτια μερικών πνευματικών του παιδιών μέσα στην Αθήνα, γιατί στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων δεν μπορούσε να μεταβεί ελλείψει δρόμου, αφού έπρεπε να διανύσει πεζός μεγάλη απόσταση, ενώ το σπίτι του στα Τουρκοβούνια δεν παρείχε ούτε τις στοιχειωδέστερες ανέσεις και, ακόμα, γιατί έπρεπε να είναι κοντά στους γιατρούς.

Αργότερα, όταν πλέον είχε εγκατασταθεί σε προχειρότατο οικίσκο του κατασκευαζομένου στο Μήλεσι μετοχίου του Ησυχαστηρίου που είχε ιδρύσει, υποβλήθηκε σε εγχείρηση καταρράκτη στο αριστερό μάτι και από σφάλμα του γιατρού καταστράφηκε το μάτι και μετά από λίγα χρόνια (1987) ο Γέροντας τυφλώθηκε εντελώς. Κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως ο γιατρός, χωρίς την έγκριση του Γέροντα, που είχε ιδιαίτερη ευαισθησία στα φάρμακα και ακόμη μεγαλύτερη στην κορτιζόνη, του έκανε ένεση ισχυρής δόσεως κορτιζόνης. Συνέπεια αυτού ήταν ότι υπέστη μετά από λίγο χρόνο συνεχείς γαστρορραγίες που επαναλαμβανόντουσαν επί τρίμηνον και πλέον.

Εξαιτίας της καταστάσεως αυτής δεν μπορούσε να τραφεί κανονικά και διατηρήθηκε με μερικές κουταλιές γάλα και νερό την ημέρα, με αποτέλεσμα να φτάσει στον έσχατο βαθμό της εξαντλήσεως, μέχρι σημείου να μη μπορεί ούτε καθιστός να σταθεί. Του έγιναν περίπου 12 μεταγγίσεις, όλες στο κατάλυμά του στο Μήλεσι και τελικώς επεβίωσε, χάριτι Θεού, παρ’ όλον ότι και πάλι δρασκέλισε το κατώφλι του θανάτου.

Έπασχε επίσης από σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, χρονία βρογχίτιδα και αδένωμα (καρκίνο) της υποφύσεως στο κρανίο.

Από τότε διεταράχθη σφοδρά η σωματική του υγεία, αλλά συνέχισε το έργο του πνευματικού συμβούλου και, όσο μπορούσε, του εξομολόγου, διεκπεραιώνοντας αυτά πάρα πολλές φορές μέσα σε φρικτούς πόνους.

Αποκαλυπτική και συγκλονιστική μαρτυρία για τις ασθένειες και την ιώβειο υπομονή του Γέροντα απέναντι σ’ αυτές αποτελεί η επιστολή του Γεωργίου Παπαζάχου (περιοδ. Σύναξη, Ιαν.-Μάρτιος 2002, σελ. 93-97), επίκουρου Καθηγητή της Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θεράποντος ιατρού του Γέροντος Πορφυρίου.





Η πνευματική διαθήκη του

Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.

Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι’ αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνη. Επιθυμώ όμως να ενεργήση η αγάπη του Θεού.

Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώση να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχωμαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.

Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα



Ιερομόναχος Πορφύριος

Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991


 Ypapanti Kyriou