Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Βρέθηκε άφθαρτο το λείψανο του ομολογητού π.Γεωργίου Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα!



Στην Μονή Πέτρου Βόντα της Ρουμανίας,κατά το ειδικό τυπικό που τηρεί η Εκκλησία μας έγινε η ακολουθία για την εκταφή του π.Γεωργίου Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα,με την συμπλήρωση επτά ετών από την κοίμησή του(+21 Νοεμβρίου 2006).Το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο επιβεβαιώνοντας έτσι την αγιότητα του βίου του.
pr Ghe Calciu - moastele
Έζησε τον κομμουνισμό στο απόγειο της κτηνωδίας του,όταν φυλάκιζε και βασάνιζε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τους χριστιανούς.Πέρασε βασανιστήρια που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους.Τον βασάνισαν φριχτά,τον κράτησαν στο κρύο και στο σκοτάδι,τον χλεύασαν,τον τρομοκράτησαν,είδε τους συντρόφους του να πεθαίνουν ένας-ένας.

Έδειξε όμως ένα απιστευτο θάρρος ,θάρρος που συνορεύει με την σαλότητα,την δια Χριστόν σαλότητα.Είχε καταλάβει πως πρόκειται για μια μάχη του Θεού με τον σατανά και αυτός πάλευε για αυτά που θεωρούσε ουσιώδη:Την Εκκλησία,την πίστη,την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.

*******Περισσότερα για τον π.Γεώργιο σ'ένα παλαιότερο άρθρο μας********
π.Γεώργιος Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα-Ο προσωπικός εχθρός του Νικολάε Τσαουσέσκου
                                               

                                                                             

Ο διαιτητής που κρέμασε τη σφυρίχτρα και φόρεσε ράσο και πετραχήλι


Ο διαιτητής που κρέμασε τη σφυρίχτρα και φόρεσε ράσο και πετραχήλι
του ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΙΖΟΥΛΗ
Ξύπνησε ήρεμος το πρωί της Κυριακής και επιστρέφοντας από την εκκλησία ετοίμασε τη στολή του με προσοχή, όπως έκανε πριν από όλα τα μεγάλα ματς. Το απόγευμα δεν είχε έναν τυχαίο αγώνα αλλά ντέρμπι. Ετοιμάστηκε, μελέτησε τις σημειώσεις του για τους παίκτες, χαιρέτησε την οικογένεια του και ξεκίνησε για το γήπεδο. Πριν φτάσει όμως στο αθηναϊκό στάδιο έπρεπε να «οπλιστεί» κατάλληλα για όσα θα αντιμετώπιζε. Ήξερε ότι το περιβάλλον θα ήταν φορτισμένο και οι απαιτήσεις πολλές. Έπρεπε να είναι έτοιμος. Το αυτοκίνητο του σταμάτησε στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. Κατέβηκε, προσκύνησε και προσευχήθηκε. Τώρα ήταν πλέον έτοιμος να σφυρίξει στο μεγάλο ματς.
Αυτό έκανε για 20 χρόνια ο Ναούμ Σταύρου πριν από τους 2.500 περίπου αγώνες που διαιτήτευσε. Από το 1986 στο τοπικό πρωτάθλημα της Φλώρινας έως το 2006 που κρέμασε τη σφυρίχτρα του ως διαιτητής της Α' Εθνικής (και μάλιστα διεθνής) είχε σύμμαχο και βοηθό του μέσα στο γήπεδο μόνο τον Θεό. Η βαθιά του πίστη ήταν γνωστή άλλωστε στην πατρίδα του τη Λίμνη Ευβοίας.
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Παράλληλα όμως ήταν και τόσο αταίριαστη με τον «κολασμένο» κόσμο του ποδοσφαίρου. Παρ' όλ' αυτά ο Ναούμ δεν άλλαξε ούτε επηρεάστηκε. Αντίθετα η πίστη του δυνάμωσε μέσα από τις δυσκολίες τόσο, ώστε να πάρει τη μεγάλη απόφαση: Να γίνει ιερέας! Ο διαιτητής Ναούμ Σταύρου λοιπόν αποφάσισε να κρεμάσει τη σφυρίχτρα του και να φορέσει το ράσο, προκαλώντας έκπληξη στον κόσμο του ποδοσφαίρου. «Για μένα ήταν ό,τι αναζητούσα σε όλη μου τη ζωή» λέει ο πατήρ Ναούμ στην «κυριακάτικη δημοκρατία», δείχνοντας με καμάρι τις φωτογραφίες της χειροτονίας του από τον μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο. Η ιστορία της ζωής του πατέρα Ναούμ ξεκινά στη Λίμνη της Εύβοιας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η οικογένεια του ήταν ιδιαίτερα πιστή και ο μικρός Ναούμ είχε από παιδί δύο αγάπες. Τον αθλητισμό και την εκκλησία. Έπαιζε ποδόσφαιρο στη γειτονιά και είχε μάθει βυζαντινή μουσική για να γίνει ψάλτης. Λύκειο πήγε στη Χαλκίδα και το 1986 περνάει με πανελλαδικές εξετάσεις στο τμήμα Ζωικής Παραγωγής της Θεσσαλονίκης. Η ζωή του αλλάζει και μετακομίζει στη νύμφη του Βορρά. Ο Ναούμ, παράλληλα με τις σπουδές παίζει ποδόσφαιρο σε τοπικές ομάδες και ελπίζει βάσιμα σε μεταγραφή. Όμως οι οικονομικές δυσκολίες μεγαλώνουν, τα έξοδα αυξάνονται και η οικογένεια του δεν έχει μεγάλες δυνατότητες. Τότε ο Ναούμ αποφασίζει να ψάξει για δουλειά. Ένας συμφοιτητής του τον φέρνει σε επαφή με τον πρόεδρο του ποδοσφαιρικού συνδέσμου Φλώρινας που τον ενημερώνει ότι αναζητούσαν διαιτητές. Αποφασίζει λοιπόν να φορέσει τη στολή, να βάλει τη σφυρίχτρα στο στόμα και να δοκιμάσει, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους.
ΟΙ ΥΒΡΕΙΣ
Όπως φάνηκε όμως, ο Ναούμ είχε ταλέντο κι έτσι γρήγορα προβιβάζεται από το τοπικό πρωτάθλημα στη Δ' Εθνική, ξεκινώντας μια μεγάλη διαιτητική καριέρα. «Οι συνθήκες ειδικά στα μικρά πρωταθλήματα ήταν δύσκολες» λέει ο π. Ναούμ και προσθέτει: «Ήθελα να αποδίδω πάντα δικαιοσύνη. Τα υβριστικά συνθήματα δεν τα άκουγα ποτέ. Έκλεινα τα αυτιά». Το 1992 και μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας επέστρεψε στην Εύβοια και έγινε διαιτητής του εκεί συνδέσμου. Πιάνει παράλληλα δουλειά στο κτηνιατρείο της Ιστιαίας, μια πολύ καλή εργασία για τον ίδιο λόγω της μεγάλης του αγάπης για τα ζώα. Είναι υπεύθυνος για την αναπαραγωγή τους, παρακολουθεί σεμινάρια και γίνεται ένας καλός επαγγελματίας. Παράλληλα είναι ενεργό μέλος της ενορίας του. Ψάλτης, ταμίας στο φιλόπτωχο ταμείο και δραστήριο μέλος της εκκλησίας, που δεν έλειπε ποτέ από τις ακολουθίες. Ήξερε τα πάντα για τη λειτουργία του ναού, τις ανάγκες, τα προβλήματα και τις απαιτήσεις. Την Κυριακή το πρωί έψελνε στον ναό και το βράδυ γινόταν ο δίκαιος κριτής του γηπέδου. Ο πατήρ Ναούμ, που παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά συνέχισε την πορεία του ως βοηθός αλλά και πρώτος διαιτητής σε Α' και Β' Εθνική. Καταξιώθηκε και ποτέ δεν αναμείχθηκε σε «περίεργες υποθέσεις». Ωστόσο, ομολογεί, «ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι βρόμικος. Υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο. Είναι θέμα του διαιτητή αν θα υποκύψει στις πιέσεις ή τα χρήματα». Τα χρόνια της διαιτητικής του καριέρας δέχτηκε κριτική και βρέθηκε σε δύσκολη θέση, όπως όλοι άλλωστε. Πολλές φορές όμως αυτό έγινε σκόπιμα, όπως λέει. «Ήρθε ένας παρατηρητής μετά τον αγώνα άρχισε να με κατηγορεί. Ήξερα ότι το έκανε επειδή δεν είχα υποκύψει. Γύρισα την πλάτη και του είπα ότι αν έχω κάνει έστω κι ένα λάθος θα παραιτηθώ την επόμενη μέρα. Είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση. Το βίντεο με δικαίωσε και από τότε κατάλαβαν ότι δεν είμαι του χεριού τους. Έκλεινα πάντα το τηλέφωνο πριν από τους  αγώνες και δεν με ξαναενόχλησαν. Κατάλαβαν ότι δεν πλησιάζομαι».
Τα ΛΑΘΗ
Ωστόσο θυμάται δύο μεγάλα ένα λάθος οφσάιντ σε αγώνα Ολυμπιακού – Ηρακλή κι άλλο ένα σε ματς Ιωνικός- Γιάννινα όπου ήταν βοηθός. «Ήταν ανθρώπινα λάθη. Κι εγώ το βράδυ στις ειδήσεις το κατάλαβα. Δυστυχώς ουδείς αναμάρτητος» λέει χαμογελώντας και συμπληρώνει: «Μπήκα φτωχός στο ποδόσφαιρο και είμαι περήφανος που και όταν έφυγα παρέμεινα φτωχός. Πάντα έλεγα ότι πρέπει να παίξω για μένα και για να έχω καθαρό το κούτελο μου. Πριν από κάθε αγώνα προσευχόμουν και ξεκινούσα με τη βοήθεια του θεού».
Παρέμεινε στα γήπεδα ως το 2006 έχοντας διαιτητεύσει μάλιστα και δύο διεθνείς αγώνες, ένα φιλικό και ένα ματς του (τότε) UEFFA. Αποσύρθηκε με τιμές και γεμάτος εμπειρίες. Σήμερα εξομολογείται αυτό που πάντα αναρωτιούνται οι φίλαθλοι για τους διαιτητές. Τι ομάδα είναι. «Νόμιζαν ότι ήμουν Παναθηναϊκός επειδή είχα διαιτητεύσει πολλά ματς των "πράσινων". Εγώ όμως είμαι ΠΑΟΚ. Χωρίς να το μάθει κανείς είχα ζητήσει εξαίρεση από τους αγώνες του ΠΑΟΚ. Δεν ήθελα να διαιτητεύω την αγαπημένη μου ομάδα».
Ο Ναούμ μετά την απόσυρση του συνέχισε να δουλεύει στο κτηνιατρείο. Ένα βράδυ όμως πηγαίνοντας στη Χαλκίδα για δουλειά αλλάζει ξαφνικά προορισμό και χτυπάει την πόρτα της Μητρόπολης. Γνώριζε τον σεβασμιότατο και του μίλησε με θάρρος. «Σεβασμιότατε, δεν με γεμίζει πλέον η δουλειά μου. Θέλω να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου. Θέλω να γίνω παπάς». Ο μητροπολίτης τα έχασε και δεν τον πίστεψε. Ο Ναούμ όμως επέμεινε και τον παρακάλεσε να το σκεφτεί.
ΚΡΥΦΟΣ ΠΟΘΟΣ
Πέρασαν μερικές ημέρες και αφού πρώτα ο κ. Χρυσόστομος άκουσε από την τοπική κοινωνία τα καλύτερα λόγια για τον πιστό ενορίτη Ναούμ, τον κάλεσε και τον ρώτησε: «Το κάνεις με την καρδιά σου; Είσαι βέβαιος γι΄ αυτή την επιλογή;». Ο Ναούμ χωρίς δεύτερη σκέψη δήλωσε έτοιμος και αποφασισμένος. Τότε ο μητροπολίτης συμφώνησε και του ανακοίνωσε ότι θα τον χειροτονήσει. «Ο σεβασμιότατος είναι ο αρωγός μου, ο καλός βοηθός που έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις» λέει σήμερα ο π. Ναούμ, αναπολώντας με συγκίνηση τις στιγμές. Στις 5 Απριλίου του 2009 χειροτονήθηκε διάκονος και στις 31 Μαΐου πρεσβύτερος. Οι φίλοι του από το ποδόσφαιρο, αν και στην αρχή ξαφνιάστηκαν μαθαίνοντας τα νέα, παραβρέθηκαν όλοι στη χειροτονία. Ο ναός την ημέρα εκείνη είχε γεμίσει από διαιτητές. Την απόφαση του για τη νέα ζωή είχε στηρίξει με θέρμη και η σύζυγος του Σοφία, που τον παρότρυνε να μην κάνει πίσω. «Ήταν μάλλον ο κρυφός πόθος που είχα από παιδί αλλά δεν είχα ανακαλύψει ως εκείνη τη στιγμή» εξομολογείται ο π. Ναούμ. «Ήμουν όμως ψημένος. Ήμουν έτοιμος, εκείνη φαίνεται ότι ήταν η σωστή ώρα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού
«Ζω με 860 ευρώ τον μήνα και δεν παίρνω τυχερή»
Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ του ζωή κύλησε ήρεμα και φυσιολογικά. Αφιερώθηκε στην Εκκλησία και υπηρετεί σήμερα στην Αγία Τριάδα Στροφυλιάς και στον Άγιο Ιωάννη της Αγκάλης. Είναι 47 ετών και διαιτητεύει πλέον μόνο παιδικούς αγώνες των κατηχητικών.
«Ήταν περίεργη η μετάβαση από τον κόσμο του ποδοσφαίρου στον κόσμο του Θεού» ομολογεί ο π. Ναούμ, «αλλά εγώ ήμουν γεννημένος για την Εκκλησία. Όταν με είδαν οι δικοί μου με τα ράσα το κατάλαβαν. Ήμουν αποφασισμένος να υπηρετήσω την Εκκλησία από κάθε πόστο. Ορισμένοι είπαν ότι έγινα παπάς νια βιοποριστικούς λόγους. Πριν αμειβόμουν με 1.100 ευρώ και τώρα παίρνω μισθό μόνο 860 ευρώ. Με αυτά ζω την οικογένεια μου με τα τρία παιδιά.
Όσο για τα "τυχερά"; Αυτά δεν υπάρχουν. Ο κόσμος υποφέρει, εμείς είμαστε για να τον βοηθάμε όχι για να τον επιβαρύνουμε. Εδώ δεν πήρα "τυχερά" ως διαιτητής, θα τα πάρω τώρα ως παπάς;».
Από την εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», Σάββατο – Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Τά κέρατα δίνουν καί παίρνουν στό κεφάλι τοῦ πάπα!!!

20130316-220103.jpg 
Πηγή: http://olympia.gr
 

Στόν κόσμο μέσα θά δοκιμάσετε θλίψη, ἀλλά μήν ἀπελπίζεστε!

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος
 http://www.diakonima.gr/wp-content/uploads/2013/07/%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%82%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%82-%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82_.jpg
Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εὐεργέτησε τήν ἀνθρωπότητα, καί ἰδιαιτέρως τούς συμπατριῶτες του Ἰουδαίους, μέ ποικίλες καί πολύτροπες εὐεργεσίες. Ὅμως ἔλαβε ὡς ἀμοιβή ἀπό τούς εὐεργετηθέντες, ὀνειδισμούς, ἐμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, καταφρονήσεις· δέχτηκε στό κεφάλι του ἕνα στεφάνι πλεγμένο μέ ἀγκάθια, ποτίστηκε ξίδι καί χολή καί στό τέλος καταδικάστηκε μέ τόν σταυρικό θάνατο, τόν θάνατο τῆς πιό μεγάλης ντροπῆς. 
 
http://www.varbak.com/bulgariaphotos/%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9-nk14153.jpghttp://www.georgebyzantineicons.gr/images/panagias/4.png

Ἀλλά καί στούς Μαθητές Του λίγο πρίν ἀπό τόν σταυρικό Του θάνατο εἶπε: «ἄν καταδίωξαν ἐμένα, και σᾶς θά κυνηγήσουν. Ἄν τήρησαν τόν λόγο μου, καί τόν δικό σας λόγο θά σεβαστοῦν καί θά τηρήσουν…Ἐπειδή δέν εἶστε ἕνα κομμάτι ἀπό τόν ἁμαρτωλό κόσμο, θά σᾶς μισήσει ὁ κόσμος ὁ ἁμαρτωλός. Στόν κόσμο θά δοκιμάσετε θλίψη, ἀλλά μήν ἀπελπίζεστε, ἡ θλίψη θά μεταβληθεῖ σέ χαρά καί αὐτή τή χαρά κανείς δέν θά μπορεῖ νά σᾶς τήν ἀφαιρέσει, γιατί θά εἶναι διαρκής, παντοτινή». 
 
 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1W_IjrenO-Ju4XdwEy7tgmvSSdo-nHMoK9qsoCcQjN6BWxGMOZhr_chzZhU3r9Vr4yFxAC-22m4QjRcRccpfCP4-9ZuGjdjdjoZrWaZK4NhIeehzyMK7uZ1P9AE4b2rL2iVZWESR-brde/s640/248126_1869925120387_1608889721_1815028_5802897_n.jpg
Λοιπόν μή λυπηθεῖτε. Μᾶλλον νά χαρεῖτε, διότι μέ τό πού σᾶς καταφρόνησαν οἱ ἄνθρωποι πού εὐεργετήσατε, περισσότερο σᾶς τίμησαν. Σᾶς  ἀνέδειξαν συναθλητή καί συναγωνιστή ὅλων ἐκείνων τῶν μεγάλων καί ἐπιφανῶν ἀνδρῶν, πού ἔπαθαν γιά τήν ἀγάπη, τήν ἀλήθεια, τή δικαιοσύνη, τήν καλοκαγαθία καί πού ὁ Κύριος τούς ἐμακάρισε λέγοντας: «μακάριοι θά εἶστε, ὅταν σᾶς μισήσουν οἱ ἄνθρωποι καί σᾶς ὀνειδίσουν καί σᾶς καταδιώξουν. Νά χαίρεστε τότε, γιατί ὁ μισθός πού θά πάρετε στούς οὐρανούς, θά εἶναι μεγάλος».
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9YCEVrGsFQ-gcTSJjwI1uZ6gq1vp5ZIMjzTl2SRJsWYcfd4CvNGtH1p1z3F7mYK9Y2Mm90FFF9YjEvAgsWVI_PwHa4vgax2MvAHJiA8OqWtP6yma_OvZdgf3nZf1bDISJbsyR61eW8y0d/s640/971471_290542421090988_426958825_n.jpg
Ὁ Κύριος, σάν ἦταν κρεμασμένος ἐπάνω στόν Σταυρό, προσευχόταν γιά τούς σταυρωτές Του κι ἔλεγε: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι», πού θά πεῖ: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δέν καταλαβαίνουν τί κάνουν».
http://www.impantokratoros.gr/dat/52864460/%5Bel%5Dimage1.png?635169631715113750http://www.miscellaneoushi.com/thumbnails/detail/20121022/flowers%20white%20background%20red%20flowers%201999x1280%20wallpaper_www.miscellaneoushi.com_15.jpg
Ὅπως ὁ Κύριος, ἔτσι καί οἱ περισσότεροι Ἅγιοι καί μεγάλοι σοφοί ἄνθρωποι, προσεύχονταν γιά τούς ἐχθρούς, γιά κείνους πού τούς μισήσαν καί τούς ἀδικοῦσαν. Αὐτούς νά μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς, γιά νά ἔχουμε μεγάλο μισθό στούς οὐρανούς.








http://1.bp.blogspot.com/-OfF_dVyGUzc/TqRBoSANfdI/AAAAAAAABcw/-1CkMv914sw/s400/215117_205597556156180_100001178127309_514108_8368865_n.jpg

Διδαχές πατρικές και Θαυμαστά γεγονότα 
τοῦ Γέροντος ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980)
http://orthodoxiachristianismos.files.wordpress.com/2013/02/ymnos.png
"ἐν τ κόσμ θλψιν ξετε·

 λλ θαρσετε,

γ νενίκηκα τν κόσμον".
 ( Ἰωάν. 16:33 )

Συμμετοχή στήν Θεία Λειτουργία μέ τήν εὐλαβική παρασκευή τοῦ προσφόρου.



ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

3.ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ
Συμμετοχή στήν Θεία Λειτουργία μέ τήν εὐλαβική παρασκευή τοῦ προσφόρου.
Ἡ λειτουργιά ἤ πρόσφορο, πού θά γίνει Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά παρασκευάζεται μέ πολλή προσοχή καί εὐλάβεια ἀπό τούς εὐλαβεῖς ἐνορῖτες καί ὄχι ἀπό τό φοῦρνο βιομηχανικά καί τυποποιημένα. Γιά τό λόγο αὐτό παραθέτουμε τήν μαρτυρία εὐλαβοῦς γυναικός, ὅπως μᾶς τήν διέσωσε ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί καθηγητής τῆς Φιλοσοφίας Λάμπρος Σιάσος στό βιβλίο του: Ἀπό τήν ἐκκλησιαστική στήν λαϊκή εὐσέβεια, Ἐκδ. Πουρναρᾶ Θεσ/νίκη 1994 καί ἀναδημοσίευσε ὁ π. Ἀθ. Κατζιγκᾶς στό βιβλίο του Ἀκολουθία τῆς Ἱερᾶς Προθέσεως ἤ Προσκομιδῆς, Ἐκδ. Μυγδονία,ἀπό ὅπου καί λάβαμε τό κείμενο.
Ἡ προετοιμασία γιά τίς λειτουργιές-
Ἀληθινό ἀφήγημα ἀπό τήν Δυτική Στερεά.
« - Πές μου γιαγιά Μαρία, σέ παρακαλῶ, πῶς ἔφτιαχναν στά χρόνια σου τίς λειτουργιές.
  • Ἡ μάννα μου, παιδί μου, ἦταν Χριστιανή…, πάντοτε ἔκανε αὐτή τήν ἑτοιμασία. Τ’ ἀλεύρι τό εἶχε χώρια· ὅταν ἤτανε καθαρή, θά τό συμμάζευε τ’ ἀλεύρι -μήν πάει ἀκάθαρτη καί ἁπλώσει μέσα.
  • Χώρια, λοιπόν, τ’ ἀλεύρι γιά τίς λειτουργιές.
  • Τότε ἐμεῖς εἴχαμε τήν ἀλισσίβα. Ἔβανε μιά κατσαρόλα στήν φωτιά μέ νερό καί πέταγε μέσα στάχτη· ἔβραζε ἡ στάχτη μέ τό νερό, κι’ αὐτή ἤτανε ἡ ἀλισσίβα. Ἔπαιρνε ὕστερα μικρό κατσαρολάκι, τό ἔβραζε, τό ἔβγαζε, τό ἔτριβε μέ τήν ἀλισσίβα, τό ἔφτιανε μέ ἄμμο καί ἔφεγγε. Μετά ἔπλενε τά σαγάνια, τά χαλκοματένια. Ἔπαιρνε αὐτό γιά τό προζύμι χωριστά.
  • Γιατί χωριστά;
  • Γιά νά βράσει, νἄναι καμμένο, νά καθαρίσει καλά, νἄναι εὐχαριστημένη, μήν πέρασε φίδι, πέρασε ποντίκι…
  • Πότε γινόταν αὐτό;
  • Μιά μέρα πρίν. Ἄς ποῦμε ὅτι ἤθελε τίς λειτουργιές γιά τήν Κυριακή. Θά τίς πήγαινε Σάββατο τό βράδυ. Αὐτή ἡ ἑτοιμασία γινόταν τήν Πέμπτη ἤ τήν Παρασκευή. Μόλις ἔπλενε τά χαλκώματα, τά τύλιγε μέ καθαρό πανί, τἄδενε μέ κλωστή καί τά κρέμαγε ψηλά τά κατσαρολικά καί τά σαγάνια, νἄναι σίγουρη ὅτι αὐτά εἶναι πεντακάθαρα.
  • Ὕστερα, παραμονή τό βράδυ, θά ἀνάπιανε τό προζύμι· ξανάβγανε τό κατσαρολάκι τό ξεχωριστό, ζέσταινε τό νερό, ἔπαιρνε μέ τό μικρό κουτάλι νά δεῖ πόσο ζεστάθηκε, μήν καεῖ τό προζύμι…
  • Ποῦ ἔριχνε νερό;
  • Ἔγερνε ἐπάνω στό χέρι της, νά δεῖ εἶναι μαλακούλι τό νερό· ἅμα καίει, πάει τὄκαψε, δέν γίνεται λειτουργιά, δέν ἀναπιάνεται τό προζύμι. Ἀναπιάνει λοιπόν τό προζύμι καί τ’ ἀφήνει νά γένει.
  • Πῶς γινόταν αὐτό, θειά Μαρία;
  • Ἐδῶ πού ἦρθα ηὗρα τά ἴδια· ὅ,τι ἔκανε ἡ μάννα μου τό βρῆκα κι’ ἀπ’ τήν πεθερά μου, τήν Βασίλω. Ἔβανε, πού λές, τό χλιαρό νερό, κοσκίναγε τ’ ἀλεύρι καί τὄπαιρνε μέ τό κουτάλι καί τά ἀναπιάνει νά εἶναι σίγουρη ὅτι ἡ λειτουργιά θά γίνει σῶμα καί αἷμα.
  • Ἐκεῖ τό μυαλό της.
  • Ἐκεῖ καρφωμένο. Τ’ ἀνάπιανε καί τόβανε κοντά στήν φωτιά γιά νά φουσκώσει. Καί στίς δύο τήν νύχτα σηκωνόταν νά ζυμώσει τήν λειτουργιά. Μετά θανάπαιρνε, μόλις τελείωνε τό προζύμι, θερμό νερό νά πλύνει τό σκαφίδι· ξύλινο σκαφίδι, τόσο δά, (μικρό) ἴσα γιά τίς λειτουργιές.
  • Τόσο μικρό;
  • Ἦταν μικρό μόνο γιά λειτουργιές, ἄς ποῦμε μισό μέτρο, ὅσο εἶναι ἡ γωνιά καί λιγότερο. Τό ἄλλο γιά τό ψωμί ἤτανε ἐδῶ καί ἐκεῖ πέρα· γιόμιζε τό φοῦρνο καρβέλια. Ἐπαιρνε λοιπόν τό μικρό σκαφίδι καί τό ζεμάταγε κι’ αὐτό.
  • Πότε;
  • Ἀπό τό βράδυ τῆς παραμονῆς. Τὄπαιρνε ὕστερα μ’ ἕνα μεσάλι τό σκαφιδάκι αὐτό καί τό τύλιγε καλά κι’ ἔβανε ἕνα σκαμνί ξύλινο καί τό ἀναποδογύριζε ἀπό πάνω, δίπλα στήν φωτιά, δίπλα στό προζύμι κι αὐτό· γιά νά στεγνώσει τό σκαφίδι ἀπό μέσα. Ἀφοῦ ἐκεῖ θά κοσκίναγε ἔπειτα.
  • Τί ἄλλο ἑτοίμαζε, θειά Μαρία;
  • Νά ἔβλεπες παιδί μου, τί φοροῦσε θἄκοβες τό αἷμα σου. Τά ἴδια γινότανε καί μέ τήν ἀδερφή τοῦ πατέρα μου.
  • Δηλαδή;
  • Αὐτά πού θά ἀκούσεις τά εἶδα μέ τά μάτια μου: πλένονταν, ἄλλαζε ἀπό τό πρωΐ πού θά σηκωνόταν νά ζυμώσει λειτουργιά…, θά φόραγε κουρελάκια, ἀλλά ἔλαμπαν ἀπό τήν καθαριότητα, πλυμένα μέ ἀλισσίβα.
  • Δέν ἦταν καινούργια, ἀλλά καθαρά!
  • Ναί, κουρελάκια… δέν χώραγαν ἄλλα μπαλώματα σοῦ λέω· σάκκο καί φουστάνι, τό φουστάνι τό φτιάχνανε μοναχές, κάθε μία μοδίστρα μοναχή της, τά χεράκια της ὅλη τήν νύχτα ἔραβαν.
  • Καί ὁ σάκκος;
  • Ὁ σάκκος ἤτανε τό ἀπό πάνω, μπλούζα πού λέμε τώρα. Ἤτανε ἀνοιχτός κάπως ἐδῶ μπροστά, ἀλλά τόφκιανε μέ μέση καί ἔπεφταν τά καμφάκια ἐδῶ, νά χαρίζει καί λίγο. Κουμπάκια ἤ σοῦστες ἔβανε κάτω-κάτω, ἀλλά ὁ λαιμός ἐκεῖ κλειστός.
  • Ντυμένη λοιπόν πεντακάθαρα.
  • Κατακάθαρα ὁπωσδήποτε. Καί στόν ἑαυτό της ἤξερε ὅτι εἶναι καθαρή καί ἤξερε ὅτι θά τήν φκιάσει τήν λειτουργιά· ἀλλιῶς δέν τήν ἔφκιανε.
  • Ἀλήθεια;
  • Δέν τήν ἔφκιανε· θά ἔβαζε ἐμένα πού ἤμουνα κοριτσάκι καί θά τήν ζύμωνα· καί μέ ὁρμήνευε, ἔτσι φκιάσε… καί τήν ἔφκιανα. Ἔπρεπε νά εἶναι σίγουρη ὅτι ἡ λειτουργιά θἄναι καθαρή· ἀλλιῶς δέν τήν πήγαινε στόν παπᾶ.
  • Ὅλα αὐτά λοιπόν τήν παραμονή.
  • Τήν ἄλλη μέρα τό πρωΐ θ΄ασηκωνότανε, χαράματα;
  • Ἄλλοτε χαράματα, ἄλλοτε στίς τρεῖς, δέν εἶχε ὕπνο· ἅμα τό προζύμι φούσκωνε, τότε θά ἄρχιζε. Μόλις ἔβλεπε ὅτι ἔγινε τό προζύμι, ἔπαιρνε τήν σήτα τήν πλυμένη, πού τήν εἶχε μέσα στήν σακούλα, γιά νά κοσκινίσει τό ἀλεύρι, λίγο ἀλεύρι· δέν ἔφκιανε τίς λειτουργιές ὅπως τίς κάνουν τώρα, ἀλλά τόσο μικρές.
  • Πόσο δηλαδή;
  • Νά πατάει ἡ σφραγίδα καί λίγο νά μένει στήν ἄκρη. Ἔπαιρνε τό ἀλεύρι καί τό ζύμωνε, ἔπαιρνε τό πλαστράκι, ὄχι μεγάλο, ἀλλά μικρό καί ἐκεῖ ἐπάνω ζύμωνε. Μετά ἔβαζε τίς λειτουργιές στά σαγανάκια πού τά ζέσταινε καί πάταγε τό ζυμάρι. Ἐκείνη τήν ὥρα πρόσεχε πολύ. Τά μαλλιά της καλοτυλιγμένα μέσα στό μαντήλι νά μήν ξεπέχει τίποτε ἀπ’ ἔξω.
  • Γιατί;
  • Γιατί ἔχει καί ὁ πειρασμός μ’ αὐτά νά κάνει. Νάρθει, λέει, νά τήν τραβήξει νά πέσει μέσα στό ζυμάρι. Τρέμει ἡ νοικοκυρά ἐκείνη τήν ὥρα, ἡ λειτουργιά της θά γίνει σῶμα και αἷμα. Λεει στό Θεό: «Εἶμαι καθαρή Θεέ μου; συγχώρα με, συγχώρα με…». Καί προσεύχεται ἀσταμάτητα. Λέει τό «Πάτερ ἡμῶν…» χωρίς σταματημό. Ὁ μακαρίτης ὁ παπα-Νταλιάνης μᾶς ἔλεγε: «Ὅταν ζυμώνετε λειτουργιά νά προσέχετε. Νά μή λούζεστε ἐκείνη τήν ὥρα, ἀλλά τήν προηγούμενη μέρα. Κι’ ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα γιά τό ζύμωμα τά μαλλιά νά τά δένετε σφιχτά μέ τό μαντήλι γιά νά μήν ἔχει δικαίωμα ὁ πειραυθλφσμός νά ἁπλώσει…».
  • Πόση ὥρα ζυμώνει τό ζυμάρι;
  • Πολλή ὥρα θέλει, ὅπως τό ψωμί· νά γένει ἡ λειτουργιά. Φαίνεται αὐτό, γιατί κάνει φουσκάλες τό ζυμάρι· ἅμα τό ζυμώσει, καλά, μαρτυράει μοναχό του τό ζυμάρι. Ἅμα ζυμωθεῖ, λοιπόν ἀπό τήν δύναμη, καί κούλημα καί ζύμωμα, ἔρχεται αὐτό μοναχό του καί ἀμολάει. Τό καταλαβαίνει ἡ νοικοκυρά. Μετά κάνει τό σταυρό ἀπό πάνω καί τ’ ἀφήνει.
  • Πῶς γίνεται αὐτό;
  • Νά ἔτσι μέ τήν παλάμη ὄρθια τρεῖς φορές τό πατᾶς τό ζυμάρι νά χαράζεται. Τό σκεπάζει μέ τήν πετσετούλα, παίρνει τά σαγανάκια, τά ζεσταίνει ἅμα κάνει κρύο, βάζει μιά σταγόνα λάδι καί τά ἀλείφει καί τά δύο τά σαγανάκια. Μετά θά κόψει τό ἀνάλογο. Θά κανονίσει μέσα στήν μέση στό ζυμάρι νά τό χωρίσει. Τό χωρίζει… κοντεύει νά κοπεῖ καί τό πατάει πρός τά κάτω. Κι αὐτό γίνεται σάν λειτουργιά ξεχωριστή κάτω.
  • Τό ἄλλο; Τό ἀπάνω μένει αὐτό καί τό στρίβει ἔτσι λιγάκι καί τό πατάει ἀπό πάνω καί εἶναι χωρισμένο. Τό βλέπεις, χωρίζει.
  • Τί σημαίνει αὐτό;
  • Τό κάτω εἶναι ἡ γῆς καί τό πάνω ὁ οὐρανός· καί συνδέεται ἡ γῆς μέ τόν οὐρανό. Τό βάζει λοιπόν στό σαγανάκι καί πατάει μέ τήν σφραγίδα ἀπό πάνω… τά τυλίγει, τά βάζει στό κρεββάτι καί δέν βάζει πιάτα ἀπό πάνω γιατί ἱδρώνει καί χαλᾶνε τά γράμματα. Θά βάλει καθαρό μεσάλι και τρία μαξιλάρια ὁλόγυρα. Τό μεσάλι ἀπό πάνω νἄναι ψηλότερο, νά μήν ἀγγίζει πάνω στήν λειτουργιά. Καί ἡ κουβέρτα, ἀπό πανω. Γιατί, ἅμα εἶναι χειμώνας δέν γίνεται. Αὐτή κρατάει ζέστα. Ἔτσι περιμένεις νά φουσκώσει.
  • Τήν παρακολουθάει δηλαδή.
  • Ὁπωσδήποτε. Αὐτό γίνεται τό Σάββατο τό πρωΐ. Ἅμα θά γίνει, θά τήν φουρνίσει. Ἡ νοικοκυρά πρέπει νά κουβεντιάζει μέ τό ζυμάρι. Ξέρει πού θά πάει αὐτό. Κι ὅλη τήν ὥρα δέν ἔχει ἄλλη ἔγνοια, μόνο αὐτή, μέχρι νά τήν βάλει στό φοῦρνο. Κι ὅσο τήν φουρνίζει, προσέχει νά μη χαλάσει, νά μή γίνουν ἐλιές ἀπάνω της.
  • Δηλαδή;
  • Οἱ παλιές λέγανε ὅτι ὁ Θεός τότε σοῦ δείχνει σημάδια· νά μήν τήν πᾶς στήν ἐκκλησία. Δέν εἶναι εὔκολα πράγματα αὐτά. Πώς λένε ὅτι κατεβαίνουν ἄγγελοι καί λειτουργᾶνε μέ τόν παπᾶ. Σ’ αὐτό βοηθάει καί ἡ νοικοκυρά, ἡ ἄξια καί ἡ καθαρή, μέ τά χέρια της καί μέ τήν ψυχή της.
  • Ὁ παπᾶς τῆς ἐνορίας θά διαλέξει τήν λειτουργιά πού θά εἶναι καθαρή. Μπορεῖ νά πᾶνε καί πενήντα λειτουργιές στήν ἐκκλησία· αὐτός ὅμως θά διαλέξει τήν καθαρή καί τήν σωστή. Ἐκείνη θά προσκομίσει»42.
Θά μποροῦσε ὁ ἱερέας νά προχωρήσει, ἔπειτα ἀπό ἐνημέρωση καί σχετική διδασκαλία τοῦ ποιμνίου του, σ’ ἕνα ρηξικέλευθο μέτρο: Νά δέχεται γιά προσκομιδή μόνο πρόσφορα χειροποίητα παρακινώντας τό ποίμνιό του στήν ἐκμάθηση καί εὐλαβική παρασκευή τους.
Παράλληλα μέ τήν παρασκευή τοῦ προσφόρου πολύ καλό θά ἦταν οἱ ἐνορῖτες νά παρασκευάζουν μόνοι τους τούς ἄρτους τῆς Ἀρτοκλασίας καθώς καί τά κόλλυβα τῶν μνημοσύνων ἤ τῶν τιμωμένων Ἁγίων. Ὅ,τι προσφέρουμε στόν Θεό πρέπει νά εἶναι τέλειο.

 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα 
42 Λάμπρου Σιάσου, Ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική στή λαϊκή εὐσέβεια, Ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσ/κη 1994, στό: Πρωτ. Ἀθ. Κατζιγκᾶ, Ἀκολουθία τῆς Ἱερᾶς Προθέσεως ἤ Προσκομιδῆς, Ἐκδ. Μυγδονία, Α΄ἔκδ. 1999 σελ. 136-144.

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων ὁ προστάτης τῆς Μελισσοκομίας

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ἦταν ὑπόδειγμα κάθε ἀρετῆς καὶ ἰδιαίτερά της ἀγαθοεργίας. Ἔζησε στοὺς χρόνους τοῦ Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου καὶ τῆς μητέρας αὐτοῦ Εἰρήνης τῆς Ἀττικῆς (780 – 797 μ.Χ.). Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ἀμνία (ἢ Ἀμνεία) τῆς Γάγγρας (Παφλαγονία) ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Γεώργιο καὶ τὴν Ἄννα. Παντρεύτηκε τὴν Θεοσεβῶ καὶ ἀπόκτησε τρία παιδιά. Ἕνα γιό, τὸν Ἰωάννη, καὶ δύο κόρες, ποὺ τὴν πρώτη ἔλεγαν Ὑπατία καὶ τὴ δεύτερη Εὐανθία. Ὁ Φιλάρετος ἦταν γεωργὸς καὶ ἀπὸ τὰ εἰσοδήματά του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς. Πεινασμένο ἔβρισκε; τὸν χόρταινε. Γυμνό; τὸν ἕντυνε. Χήρα καὶ ὀρφανό; βοηθοῦσε καὶ παρηγοροῦσε.
Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε καὶ ὁ Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολὺ φτωχός. Τὰ κτήματα τοῦ τὰ ἅρπαξαν οἱ γείτονές του καὶ τὸ βίος τοῦ διασκορπίστηκε .Ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέμεινε χωρὶς ποτὲ νὰ λυπηθεῖ ἢ νὰ βλαστημήσει ἢ νὰ ἀγανακτήσει. Στὸ τέλος τοῦ ἔμειναν μόνο τα μελίσσια του, 250 κυψέλες, δυνατὲς καὶ παραγωγικές. Καὶ ὅταν ἐρχόταν πρὸς αὐτὸν κάποιος φτωχός, μὴ ἔχοντας τί ἄλλο νὰ τοῦ δώσει, τὸν ἔπαιρνε, πήγαινε στὰ μελίσσια, τρυγοῦσε μιὰ κυψέλη καὶ ἔδινε τὸ μέλι στὸ φτωχὸ γιὰ νὰ χορτάσει. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ εἴτε ἦταν καιρὸς γιὰ νὰ τρυγήσει εἴτε δὲν ἦταν, ἐξάλειψε ὅλα τα μελίσσια του.

Ὁ Θεὸς ποὺ εἶδε τὴν ἀσυναγώνιστη πίστη τοῦ οἰκονόμησε μὲ τὴν πρόνοιά Του, ὥστε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ γιὸς τῆς βασίλισσας Εἰρήνης, νὰ πάρει γιὰ γυναίκα τοῦ τὴν ἐγγονὴ τοῦ Ἁγίου, Μαρία, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ὡραία στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα. Τοὺς γάμους τέλεσε ὁ Ἅγιος Ταράσιος (βλέπε 25 Φεβρουαρίου) τὸν Νοέμβριο τοῦ 788 μ.Χ., ὁ ὁποῖος ἦταν τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Τὸν δὲ Φιλάρετο, ὁ Αὐτοκράτορας τὸν τίμησε μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ὑπάτου (ἔπαρχος). Ἔτσι ἔγινε κάτοχος πολλοῦ πλούτου, ποὺ τὸν διαμοίραζε ἀκόμα πιὸ ἄφθονα στοὺς φτωχούς.

Λίγο πρὶν πεθάνει, κάλεσε τοὺς συγγενεῖς του καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Παιδιά μου, μὴ ξεχνᾶτε ποτὲ τὴ φιλοξενία, μὴ ἐπιθυμεῖτε τὰ ξένα πράγματα, μὴ λείπετε ποτὲ ἀπὸ τὶς ἀκολουθίες καὶ λειτουργίες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γενικὰ ὅπως ἔζησα ἐγὼ ἔτσι νὰ ζεῖτε καὶ ἐσεῖς». Καὶ αὐτὰ ἀφοῦ εἶπε, ξεψύχησε μὲ τὴ φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου».

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος εἶναι ὁ προστάτης τῆς Μελισσοκομίας.
 
 http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας, Β΄ ἐπιστολή πρός τόν Ρωμαιοκαθολικό Ἀρχιεπίσκοπο κ. Νικόλαο


 
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ
Ἀριθμ. Πρωτ. 953
Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε,
Καθολικέ Ἀρχιεπίσκοπε Νάξου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου
Χαίρετε καί ὑγιαίνετε!
1. Ἔλαβα τήν ἐπιστολή Σας, ἀπάντηση σέ ἰδική μου. Ἡ ἐπιστολή Σας μέ βρῆκε σέ μία ἀγωνία γιά ἕνα ἑρμηνευτικό ἔργο σέ ἕνα ἕκαστο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς κεχωρισμένο, πού θέλω νά παρουσιάσω μέ τήν νέα χρονιά, καί γι᾽ αὐτό ἀργοπόρησα νά σᾶς ἀπαντήσω. Μέ πονάει, πραγματικά, τό ὅτι πολλοί ἀδελφοί μου χριστιανοί δέν γνωρίζουν ἑρμηνευτικῶς τήν Ἁγία Γραφή καί πιστεύω ὅτι, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ βιβλική θεολογία, μέ τήν πατερική της ἑρμηνεία, τότε χωλαίνει καί ἡ πνευματική ζωή. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία μας, Ἐντιμότατε, ἔχει ὡς δόγμα τήν ἀλήθεια ὅτι: «Ὁ θεολόγος γεννᾶται στίς Γραφές, ὅπως αὐτές τίς ἑρμήνευσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες»! Πιστός ἐγώ, ὡς ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, στήν βάση αὐτή, στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή ὅ,τι σᾶς ἔγραψα τό ἐστήριζα σέ ἁγιογραφικά καί πατερικά χωρία. Σᾶς ζητῶ συγγνώμη γι᾽ αὐτό πού θά Σᾶς πῶ τώρα, Ἐντιμότατε, ἀλλά εἶδα ὅτι ἡ δική σας ἀπαντητική ἐπιστολή πρός ἐμέ ἦταν γυμνή ἀπό βιβλική καί πατερική θεολογία.Ἄν θά ἤθελα νά τήν χαρακτηρίσω, θά ἔλεγα ὅτι ἡ ἐπιστολή Σας περιέχει ἀοριστολογίες, γενικολογίες καί ἀγαπητισμούς. Δέν μοῦ ἀπαντᾶτε σέ σπουδαία θεολογικά θέματα, τά ὁποῖα Σᾶς ἔθιγα.

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ. Πειραιώς: Η συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου σε Παπική Ημερίδα.

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ. Πειραιώς: Η συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου σε Παπική Ημερίδα.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 10ῃ Δεκεμβρίου 2013

Η συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος
κ. Ιγνατίου σε Παπική Ημερίδα.
Η συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου και μάλιστα με εισήγησή του σε Hμερίδα, που οργάνωσε η ιεραρχία της «Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος» στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων στις 9 Νοεμβρίου με θέμα: «Β΄ Οικουμενική Σύνοδος Βατικανού, 50 χρόνια Πίστης και Ελπίδας», αλλά και τα όσα διετύπωσε στην εισήγησή του αυτή, δημιουργούν θλίψη και οδύνη στον κλήρο και στον πιστό λαό της Εκκλησίας. Με δεδομένη την αγάπη προς το πρόσωπό του και την οφειλομένη τιμή προς το αρχιερατικό του αξίωμα, όπως επίσης με την εξ’ ίσου δεδομένη άπειρη οφειλόμενη αγάπη προς την Αλήθεια-Χριστός και την φιλτάτη μας Ορθοδοξία, προχωρούμε στις γραμμές που ακολουθούν, προς ανασκευή και ανατροπή  κακοδόξων θέσεων και θεωριών, τις οποίες διετύπωσε.
Μια πρώτη γενική παρατήρησή μας είναι το γεγονός, ότι στην ομιλία του ο εν λόγω ιεράρχης εκφράζει στοχασμούς, προσωπικές του θέσεις και απόψεις, τις οποίες αδυνατεί να θεμελιώσει πάνω στους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό και στην εισήγησή του δεν υπάρχουν πουθενά Πατερικές παραπομπές. Και αυτό βέβαια ήταν φυσικό και αναμενόμενο, διότι ως εκφραστής της Μεταπατερικής «θεολογίας» περιθωριοποιεί και παραμερίζει την αυθεντία των Πατέρων και θέτει εαυτόν υπεράνω αυτών για να προβάλει τις ιδικές του θέσεις.
Μια πρώτη κακόδοξη θέση του, που διατυπώνεται ήδη στην πρώτη φράση της εισηγήσεως του είναι, ότι αποκαλεί την παπική παρασυναγωγή ως Εκκλησία: «Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού αποτελεί μεγάλο ιστορικό γεγονός όχι μόνο για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά και για ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο». Το ότι ο Παπισμός είναι αίρεση στη διαχρονική συνείδηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μάλιστα μιά από τις φοβερότερες αιρέσεις της εποχής μας με πλήθος αιρετικών θεωριών, αποδεικνύεται από ένα πλήθος Ορθοδόξων Συνόδων[1] στις οποίες έχει χαρακτηριστή και καταδικαστή ως τοιαύτη,  με πρώτη αυτήν της Κωνσταντινουπόλεως του 879-880 επί Μεγάλου Φωτίου, η οποία ασχολήθηκε με την αιρετική διδασκαλία του Filioque. Η Σύνοδος αυτή θεωρείται στη συνείδηση της Εκκλησίας ως η Η΄ Οικουμενική Σύνοδος, επειδή σ’ αυτή συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των Πατριαρχείων καί του τότε Ορθοδόξου Πάπα της Ρώμης Ιωάννου του Η΄ καί οι αποφάσεις της έγιναν ομόφωνα αποδεκτές. Δεύτερη δε μεγάλη σε σπουδαιότητα Σύνοδο, που  θεωρείται στη συνείδηση της Εκκλησίας ως η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος, αναφέρουμε αυτή της  Κωνσταντινουπόλεως το 1341 επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Πέραν αυτού όλοι οι μετά το σχίσμα του 1054 άγιοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας όπως ο άγιος Γερμανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς κ.α. χαρακτηρίζουν απερίφραστα τον Παπισμό ως αίρεση.[2]
Επίσης ο Σεβασμιώτατος θεωρεί την Β΄ Σύνοδο του Βατικανού ως «μεγάλο ιστορικό γεγονός όχι μόνο για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά για ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο... ελπίζουμε για το μέλλον των σχέσεων των δύο μεγάλων παραδόσεων του Χριστιανισμού με βάση τις αρχές που έθεσε η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού». Πότε όμως στο παρελθόν υπήρξε για την Εκκλησία και τους Πατέρες μεγάλο ιστορικό γεγονός ψευδοσύνοδος των αιρετικών; Μπορεί να μας αναφέρει έστω ένα παράδειγμα; Και τι μπορούμε εμείς οι Ορθόδοξοι να ελπίζουμε από μια ψευδοσύνοδο, η οποία καμιά από τις αιρετικές διδασκαλίες, που επεσώρευσε ο Παπισμός επί μία χιλιετία ολόκληρη, μπόρεσε να καταδικάσει; Από μια ψευδοσύνοδο η οποία, παρά το πλήθος των Συνέδρων της (2500 μέλη), δεν ηδυνήθη δυστυχώς να συνειδητοποιήσει την μεγίστη ευθύνη του Παπισμού για την απόσχισή της από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία;  Από μια ψευδοσύνοδο, η οποία αντί να καταδικάσει, αντιθέτως ισχυροποίησε τα δύο βασικά δόγματα πάνω στα οποία στηρίζεται όλο το οικοδόμημα του Παπισμού, το Πρωτείο και το Αλάθητο, τα οποία καθιέρωσε για πρώτη φορά ως δόγματα πίστεως η Α΄ Βατικάνεια Σύνοδος; Όπως σημειώνει σχετικά ο αείμνηστος καθηγητής κ. Ιωάννης Καρμίρης: «Η Β΄ Βατικάνειος ‘Σύνοδος’... δέν παρέλειψε νά εξάρει καί ενισχύσει ακόμη περισσότερον καί τό παπικόν αξίωμα, μέχρι του σημείου μάλιστα ώστε υπό τινών υμνητών αυτού εν τη ‘Συνόδῳ’ εδημιουργήθη η υπόνοια ότι κεφαλή της Εκκλησίας δέν είναι πλέον ο Χριστός, αλλ’ ο Πέτρος καί μέσω αυτού ο Πάπας».[3] Επίσης ομιλεί περί «των δύο μεγάλων παραδόσεων του Χριστιανισμού», χαρακτηρίζοντας έτσι τον Παπισμό και την Ορθοδόξη Εκκλησία, αποφεύγοντας (σκοπίμως) να χαρακτηρίσει αυτήν ως την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και τοποθετώντας αυτήν στην ίδια ευθεία και στο ίδιο επίπεδο με την αίρεση, πράγμα το οποίο μαρτυρεί βαθειά εκκλησιολογική σύγχυση.
Στη συνέχεια αναφέρεται σε ορισμένες αλλαγές, και ποιό συγκεκριμένα στο άνοιγμα του Βατικανού απέναντι στις άλλες Εκκλησίες και ομολογίες, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν χάρις στη σύγκληση της Β΄ Βατικανής. Ωστόσο οι επιφανειακού τύπου και για λόγους παπικής διπλωματίας γενόμενες  αυτές αλλαγές δεν πρέπει να μας ενθουσιάζουν, διότι αυτές δεν προχωρούν εις βάθος, στην εκ θεμελίων αναίρεση και ανατροπή καμιάς από τις αιρετικές διδσκαλίες του Παπισμού. Κριτήριο αξιολογήσεως της όποιας αλλαγής στους κόλπους του Παπισμού δεν μπορεί να είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία κανένα άλλο, παρά μόνο η καταδίκη και αναίρεσις των αιρετικών της διδασκαλιών. Τα ανοίγματα αυτά μπορούν άριστα να εξηγηθούν στην προσπάθεια του Βατικανού να ανταγωνιστεί τον Προτεσταντισμό, ο οποίος ήδη από το 1948 είχε ιδρύσει, (με την συμμετοχή δυστυχώς τότε ως ιδρυτικών μελών και τριών Ορθοδόξων Εκκλησιών, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Εκκλησίας της Κύπρου), το Π.Σ.Ε. και να παίξει ηγετικό και πρωταγωνιστικό ρόλο  στους οικουμενικούς διαλόγους, ιδρύοντας τον ιδικό του Παπικό Οικουμενισμό. Εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι ο Παπισμός, ακολουθώντας με συνέπεια την εκκλησιολογική του αυτοσυνειδησία και θεωρώντας ότι αυτός μόνος αποτελεί την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δεν μετέχει μέχρι σήμερα ως μέλος του Π.Σ.Ε. παρά μόνον από θέσεως παρατηρητού, δεν μπορούμε να ομιλούμε για ουσιαστικό άνοιγμα του Βατικανού απέναντι στον προτεσταντικό κόσμο, παρά μόνον προς την Ορθόδοξη Εκκλησία.    
Στη συνέχεια προχωρεί στο εξής ανεπίτρεπτο για Ορθόδοξο πιστό και δή επίσκοπο: «είναι γνωστό ότι η δεύτερη χιλιετία της ιστορίας της Εκκλησίας περιέχει μελανές σελίδες, για τις οποίες πρέπει να λυπούμεθα». Οι «δύο μεγάλες παραδόσεις» μετά το σχίσμα, «αποξενώθηκαν η μια από την άλλη, ακολουθώντας ανεξάρτητους δρόμους και το χειρότερο, ανέπτυξαν εχθρότητα και πολεμική στάση μεταξύ τους. Έτσι εψύγη η αγάπη που πρέπει να συνδέει όσους πιστεύουν στον Διδάσκαλο της αγάπης…». Κατ’ αρχήν εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με «δύο μεγάλες παραδόσεις», αλλά με την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία και την αίρεση του Παπισμού, ο οποίος επειδή ακριβώς ανέπτυξε μέσα στους κόλπους του αιρετικές διδασκαλίες, ως ήτο φυσικό και επόμενο αποξενώθηκε από την Ορθοδοξία και ακολούθησε ιδικό του ανεξάρτητο δρόμο, τον δρόμο της πλάνης και του σκότους, που οδηγεί στην απώλεια. Γι’ αυτήν την αποξένωση βέβαια δεν ευθύνεται καθόλου η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά φέρει ακεραία την ευθύνη ο Παπισμός. Ούτε βέβαια ευθύνονται οι άγιοι Πατέρες μας, οι οποίοι αγωνίστηκαν και συνοδικώς απέκοψαν τον παπισμό από το σώμα της Εκκλησίας, προκειμένου να διαφυλάξουν ανόθευτη και απαραχάρακτη από κάθε πλάνη την Ορθόδοξη πίστη. Αντίθετα μάλιστα οι αντιπαπικοί αυτοί Πατέρες τιμώνται ως άγιοι από την Εκκλησία μας και προβάλλονται ως παραδείγματα προς μίμησιν σε όλους μας. Ούτε επίσης μπορούμε να καταλογίσουμε στους Πατέρες εχθρότητα και έλλειψη αγάπης, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Σεβασμιώτατος, επειδή καταπολέμησαν και απέκοψαν συνοδικώς την αίρεση. Αν καταλογίσουμε στους Πατέρες έλλειψη αγάπης, τότε θα πρέπει να καταλογίσουμε και στον ίδιο τον Κύριο έλλειψη αγάπης , αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον λόγον του: «παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν αίρει αυτό, και παν το καρπόν φέρον…» (Ιω.15,2). Ο αμπελουργός–Πατήρ αποκόπτει από την άμπελο–Χριστόν κάθε κλήμα-μέλος της Εκκλησίας, το οποίο δεν παράγει καρπούς αρετής. Τι λοιπόν συμβαίνει; Μήπως και ο Χριστός δεν έχει αγάπη επειδή «αίρει» τα άκαρπα κλήματα; Αν λοιπόν ο Θεός αποκόπτει τα μέλη εκείνα που απλώς δεν καρποφορούν, πολύ περισσότερο αποκόπτει τα μέλη εκείνα, που παράγουν τους δηλητηριώδεις καρπούς της αιρέσεως. Σίγουρα αν ζούσε σήμερα ο Χριστός, δεν θα δίσταζαν οι σημερινοί Οικουμενιστές να Τον κατηγορήσουν για έλλειψη αγάπης επειδή «αίρει» τα άκαρπα κλήματα-μέλη της Εκκλησίας Του. Οι άγιοι Πατέρες μας επομένως δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά εφάρμοσαν στην πράξη και συνοδικώς αυτό το «αίρει» του Κυρίου. Την έλλειψη αγάπης ας ψάξει να την βρή ο Σεβασμιώτατος όχι στους αγίους Πατέρες μας αλλά στον Παπισμό, ο οποίος από του σχίσματος και εντεύθεν δεν παύει, (φορώντας μάλιστα το προσωπείο μιάς ψευτοαγάπης), να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να πλήξη την Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, παλαιότερα και πρόσφατα. Ας την αναζητήσει στις Σταυροφορίες, στην ιερά Εξέταση, στην επάρατη Ουνία, η οποία μέχρι σήμερα εξακολουθεί να δρά διαβρωτικώς εις βάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην Γενοκτονία των Σέρβων το 1941, στον ενεργό ρόλο που έπαιξε το Βατικανό παρασκηνιακά στους βομβαρδισμούς εναντίον των Ορθοδόξων Σέρβων αδελφών μας το 1999 κ.λ.π. Ποιά είναι λοιπόν «η επαναφορά της αγάπης» που έφερε η Β΄ Βατικανή; Μήπως ο Σεβασμιώτατος ζή εκτός τόπου και χρόνου;
Αναφέρει παρά κάτω πως «η Β΄ Βατικανή Σύνοδος … άνοιξε και τους εκκλησιολογικούς ορίζοντες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με θεολογικές ιδέες που βοηθούν και διευκολύνουν  την προσέγγισή της με όσους βρίσκονται εκτός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας». Με όσα δε στη συνέχεια παραθέτει, προσπαθεί να αποδείξει, ότι η εν λόγω Σύνοδος με συγκεκριμένα διατάγματά της έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου με τα οποία έχει προσεγγίσει την  Ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Έτσι κάνει λόγο για την Διάταξη Lumen gentium με την οποία εισάγει την ιδέα του λαού του Θεού. Ωστόσο η Δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως γνωρίζουμε, δεν περιέχει ιδέες και ιδεολογίες, ανθρώπινα κατασκευάσματα, αλλά αιώνιες διαχρονικές αλήθειες. Η εισαγωγή νέων δογμάτων-ιδεών στον Παπισμό, τι άλλο μπορεί να μαρτυρεί παρά το ότι ο Παπισμός μόλις τον 20ο αιώνα ανακαλύπτει νέες δογματικές «αλήθειες», και άρα μέχρι τώρα δεν κατείχε «πάσαν την αλήθειαν». Το Πνεύμα το άγιο όμως ήδη από την ημέρα της Πεντηκοστής οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιω.16,13). Κάνει λόγο επίσης για το Διάταγμα περί Οικουμενισμού, με το οποίο «η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζεται ως ‘Εκκλησία’ με πλήρη εκκλησιολογική έννοια». Και πανηγυρίζει τρόπον τινά ο Σεβασμιώτατος διότι οι Παπικοί, μάς έκαναν επί τέλους την Χάρι, να μας αναγνωρίσουν ως πλήρη Εκκλησία. Αλοίμονο σε πιό κατάντημα φθάσαμε! Να περιμένουμε από τους αιρετικούς, να μας δώσουν πιστοποιητικά εκκλησιαστικότητος! Ας γνωρίζει λοιπόν ο άγιος Δημητριάδος, ότι η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία δεν έχει καμιά ανάγκη από τους παπικούς να της δοθούν εύσημα εκκλησιαστικότητος, ούτε έχει ανάγκη να δοθή σ’ αυτήν η αναγνώριση, ότι «οι Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν πλήρες το δικαίωμα της αυτοδιοικήσεώς των σύμφωνα με το δικό τους Κανονικό Δίκαιο», όπως αναφέρει παρά κάτω. Η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει «συν πάσι τοις αγίοις» πλήρη και βεβαία την εσωτερική πληροφορία και πεποίθηση, ότι αυτή και μόνη αποτελεί την Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία.
Πέραν αυτών εάν τόσον ο Παπισμός όσον και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Εκκλησίες «με πλήρη εκκλησιολογική έννοια», τότε η Εκκλησία είναι συγχρόνως μία και διηρημένη και επί πλέον περιέχει στους κόλπους της αληθή και ψευδή δόγματα, αφού όπως γνωρίζουμε υπάρχουν ουσιώδεις δογματικές διαφορές μεταξύ αυτών. Τούτο όμως είναι αδύνατον, διότι όπως λέγει ο απόστολος η Εκκλησία είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ Τιμ.3,15). Τις παρά πάνω κακόδοξες θέσεις περί διηρημένων Εκκλησιών συντρίβει κυριολεκτικά και κονιορτοποιεί ο μεγάλος σύγχρονος άγιος της Εκκλησίας μας άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς στο μνημειώδες έργο του «Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός»: «Η ενότης της Εκκλησίας απορρέει αναγκαίως εκ της ενότητος του προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού. Η Εκκλησία ούσα καθολικώς είς και μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός εις όλους τους κόσμους, δεν είναι δυνατόν να διαιρεθή. Κάθε διαίρεσις θα εσήμαινε τον θάνατόν της…Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι όχι μόνον μία, αλλά και μοναδική, διότι ο είς και μοναδικός Θεάνθρωπος, η κεφαλή της δεν δύναται να έχει πολλά σώματα. Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Είναι οντολογικώς αδύνατος ο χωρισμός της Εκκλησίας, διά τούτο ποτέ δεν υπήρχε διαίρεσις της Εκκλησίας αλλά μόνον χωρισμός από την Εκκλησία».[4]
Παρά κάτω ο άγιος Δημητριάδος κάνει λόγον γιά τον «Θεολογικό Διάλογο Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας» και τον παρουσιάζει ως «τον σπουδαιότερο ίσως καρπό της Β΄ Βατικανής Συνόδου», ως «τον πιό σημαντικό αλλά συγχρόνως και τον πιό δύσκολο θεολογικό διάλογο», διεξαγόμενο «στη βάση της κοινής πίστεως της πρώτης χιλιετίας». Κάνει λόγον για «τα κοινά κείμενα που παρήγαγεν η Διμερής Επιτροπή του Διαλόγου μέχρι σήμερα», τα οποία θεωρεί «σημαντικά». Αναφέρεται στο «πρόβλημα της Ουνίας, το οποίο οξύνθηκε μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων». Επίσης αναφέρεται στην παρούσα φάση του διαλόγου, κατά την οποία συζητείται «το ακανθώδες ζήτημα του πρωτείου στην Εκκλησία, με ιδιαίτερη αναφορά στο πρωτείο του επισκόπου Ρώμης». Ωστόσο η εικόνα που μας δίδει σχετικά με τους διαλόγους και την μέχρι τώρα πορεία του είναι πλασματική και παραπλανητική. Δεν λέγει τίποτε για τις μέχρι τώρα παραμένουσες δογματικές διαφορές, παρά τον επί 33 χρόνια συνεχιζόμενο διάλογο. Και φυσικά τι θα μπορούσε να πή αφού οι διαφορές αυτές απλούστατα δεν συζητήθηκαν αλλά παρεκάμφθησαν μέσω του κειμένου του Balamand. Δεν κάνει επίσης καμία αναφορά στο επαίσχυντο και προδοτικό αυτό κείμενο, πράγμα που σημαίνει ότι το θεωρεί και αυτό «σημαντικό», όπως και τα άλλα κείμενα της Μικτής Επιτροπής και άρα αποδέχεται το περιεχόμενό του. Έτσι αφήνει να εννοηθή, ότι ο Διάλογος έχει λύσει τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές, (προφανώς με τα «κοινά κείμενα» και ιδιαιτέρως με το κείμενο του Balamand) και ότι οι δύο πλευρές, αφού επέτυχαν  επί τέλους δογματική συμφωνία επί Ορθοδόξου βάσεως, έφθασαν τώρα πλέον στο σημείο να συζητούν για «το ακανθώδες ζήτημα του πρωτείου».
Κατ’ αρχήν για να έχουμε μια σαφή εικόνα των διαλόγων και της μέχρι τώρα πορείας του, είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στους πρώτους αρχιτέκτονες και θεμελιωτές του, τον πρώην Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα και τον πρώην Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄. Εάν λάβουμε υπ’ όψη μας τα όσα ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απεκάλυψε τον Αύγουστο του 1971: «το ’65 εσηκώσαμεν το σχίσμα, εις την Ρώμην και εδώ, με αντιπροσώπους μας εκεί και αντιπροσώπους εκείθεν εδώ…»[5], αλλά και την πλήρη ευθυγράμμιση των διαδόχων του, Δημητρίου και Βαρθολομαίου, με την γραμμή, που αυτός εχάραξε, συμπεραίνουμε, ότι τουλάχιστον για το Φανάρι, σχίσμα πλέον δεν υφίσταται και η ένωση των Εκκλησιών ήδη έγινε, αλλά δεν είναι ακόμη ‘τελεία’».  Τελεία ένωση θα γίνει όταν θα φθάσουμε πλέον στο κοινό Ποτήριο. Πρώτο βήμα προς την ένωση αυτή υπήρξε η αντικανονική άρση των αναθεμάτων μεταξύ Ρώμης και Φαναρίου το Δεκέμβριο του 1965. Προς τον σκοπό αυτό εξεπονήθη ένα καλά μελετημένο σχέδιο ενώσεως από το Βατικανό, το οποίο σταδιακά εφαρμόζεται σε στενή συνεργασία με τους Οικουμενιστές, μέχρις ότου πραγματοποιηθεί η τελεία ένωση Ορθοδοξίας και Παπισμού, η οποία θα είναι κατά τα πρότυπα των Ουνιτικών Εκκλησιών της Ανατολικής Ευρώπης. Το σχέδιο αυτό αποκαλύπτουν εκκλησιαστικές προσωπικότητες, που έλαβαν μέρος σε Διαχριστιανικούς Διαλόγους και ασχολήθηκαν εις βάθος με αυτούς. Ένας εξ αυτών ο μακαριστός καθηγητής κ. Ιωάννης Καρμίρης παρατηρεί: «Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν».[6]
Σύμφωνα με το παραπάνω σχέδιο του Βατικανού, επινοήθηκε και εφαρ-μόσθηκε ο λεγόμενος «Διάλογος της Αγάπης», σαν ένα προκαταρκτικό στάδιο πρίν από τον Θεολογικό διάλογο, ο οποίος αποσκοπούσε στην κατάλληλη ψυχο-λογική προετοιμασία, με την δημιουργία κλίματος καλών σχέσεων και φιλίας, με παροχή οικονομικών ενισχύσεων προς τους Ορθοδόξους, με υπερτονισμό της αγάπης και παραμερισμό της σημασίας των δογματικών αληθειών της πίστεως, ώστε να αμβλυνθεί και αποδυναμωθεί κάθε διάθεση μαρτυρίας και ομολογίας, με ανταλλαγές επισκέψεων των προκαθημένων εκατέρωθεν, με επιστροφές αγίων λειψάνων από την πλευρά του Βατικανού ως ένδειξη φιλίας προς τους Ορθοδόξους, με συμπροσευχές και κοινές διακηρύξεις περί «αδελφών εκκλησιών» για την δημιουργία ψεύτικων εντυπώσεων και τετελεσμεσμένων γεγονότων. Όπως δε εύστοχα παρατηρήθηκε «η Ορθόδοξη θεολογία και η Ορθόδοξη εκκλησιολογία παραχωρούν τη θέση τους στην διπλωματία και την πολιτική. Η τήρηση των ισορροπιών, η προσχώρηση στη λογική των συσχετισμών, η υπαγωγή στα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα και απαιτήσεις, αποτελούν τη νέα κυρίαρχη αντίληψη στη σύγχρονη οικουμενιστική θεολο-γία».[7]
Μεθοδεύεται η έναρξη του θεολογικού διαλόγου, όχι από τα διαιρούντα αλλά από τα ενούντα, κάτι ξένο προς την Ορθόδοξη παράδοση, ενώ παράλληλα καλλιεργείται το πνεύμα της «αμοιβαίας αναγνωρίσεως» γιά την δημιουργία ψευδαισθήσεων ενότητος και ταυτότητος πίστεως. Το πνεύμα αυτό μόλις δια-κρίνεται στα πρώτα κείμενα της Μικτής Επιτροπής, για να φανεί πλέον ξεκάθαρα και με κάθε επισημότητα στο κοινό κείμενο της Ζ΄ Συνελεύσεως του Balamand. Με το κείμενο αυτό Παπικοί και «Ορθόδοξοι» Οικουμενιστές, κάνοντας ένα θεαματικό άλμα και παρακάμπτοντας πλήθος αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού, φθάνουν ξαφνικά στο σημείο να αναγνωρίσουν αλλήλους ως πλήρεις και αληθείς «αδελφές Εκκλησίες», με έγκυρα μυστήρια, με ταυτότητα πίστεως, με αποστολική διαδοχή και διά τούτο «από κοινού υπευθύνους διά την τήρησιν της Εκκλησίας του Θεού εν τη πιστότητι προς την θείαν οικονομίαν, ιδιαίτατα ως προς την ενότητα» (παράγρ.13 και 14), πράγμα που συνιστά πραγματική προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως. Πέραν τούτου η επιτευχθείσα καταδίκη της Ουνίας στο Freising το 1990, ανατρέπεται με νέες αποφάσεις στο Balamand, όπου πανηγυρικά αθωώνεται και επί πλέον οι Ουνίτες αποκτούν το δικαίωμα να συμμετέχουν στο διάλογο με εκπροσώπους της.
Στη συνέχεια οι Ορθόδοξες Εκκλησίες επιμένουν για μιά επανεξέταση του θέματος της Ουνίας. Με «Μήνυμα» των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών (1992), στο οποίον καταδικάζουν ρητά την Ουνία και τον προσηλυτισμό, αποφασίζουν «ότι δεν μπορεί να προχωρήσει ο Θεολογικός Διάλογος με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αν δεν επέλθει συμφωνία επί του ζητήματος της Ουνίας». Ωστόσο για το Βατικανό το θέμα της Ουνίας έχει λήξει με όσα συνεφωνήθησαν και υπεγράφησαν στο Balamand. Νέα συζήτησις επί του θέματος της Ουνίας στη Βαλτιμόρη το 2000 καταλήγει σε ναυάγιο, χάρη στην πεισματώδη επιμονή των Ρωμαιοκαθολικών. Το Βατικανό έκανε το πάν για να περισώσει την Ουνία. Και τούτο είναι εύλογο αφού η σχεδιαζομένη ένωση πρόκειται να είναι ουνιτικού τύπου. Έτσι ο  πολυδιαφημησθείς «Διάλογος της Αγάπης», αποδεικνύεται μια απάτη και ένα θέατρο εντυπώσεων.
Το Βατικανό, μετά το ναυάγιο της Βαλτιμόρης, επιτυγχάνει νέα επανέναρξη του διαλόγου το 2006, με άλλη θεματολογία, χωρίς βέβαια να έχει λυθεί το πρόβλημα της Ουνίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες σύρονται κυριολεκτικά και πάλι στο διάλογο, αθετούντες την από-φαση της Γ΄ Πανορθοδόξου Διασκέψεως, ότι: «Ουνία και Διάλογος είναι ασυμ-βίβαστα ταυτοχρόνως»[8]  και διαψευδόμενοι με όσα εδήλωσαν  στο παρά πάνω «Μήνυμά» τους το 1992. Η διπλωματία του Βατικανού θριαμβεύει, αφού πλέον κατώρθωσε να προχωρήσει και να εφαρμόσει το καλά μελετημένο σχέδιό της, το οποίον προέβλεπε την παράκαμψη του θέματος της Ουνίας, όπως επίσης και την παράκαμψη της συζητήσεως των δογματικών διαφορών. Οι πολλές δογματικές μας διαφορές με τους Ρωμαιοκαθολικούς (Filioque, Κτιστή Χάρις, άζυμα, καθαρτήριον πύρ, άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου, κ.λ.π.) ουσιαστικά παραμερίστηκαν και δεν πρόκειται να συζητηθούν. Απλώς θα θεωρηθούν ως ποικίλες παραδόσεις, ή θεολογούμενα, μη δυνάμενα να αποτελέσουν εμπόδιο στην ένωση των Εκκλησιών. Διότι τί νόημα έχει η συζήτησή τους μετά τις αμοι-βαίες αναγνωρίσεις του Balamand; Εφ’ όσον το σχέδιο του Βατικανού προβλέπει ουνιτικού τύπου ένωση, για τη Ρώμη δεν υφίστανται άλλες αναγκαίες προϋποθέσεις εκκλησιαστικής κοινωνίας με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Εκείνο που την ενδιαφέρει ουσιαστικά είναι η αναγνώριση του Πρωτείου του Πάπα, που είναι γι’ αυτήν η μόνη αναγκαία προϋπόθεση για να επιτευχθεί πλήρης εκκλησιαστική κοινωνία. Έτσι εξηγείται πως στην πορεία του διαλόγου φθάσαμε από τα «ενούντα» κατ’ ευθείαν στο πρωτείο, σαν να ήταν αυτή η μόνη δογματική διαφορά μας με τους Ρωμαιοκαθολικούς, αν εξαιρέσουμε βέβαια το θέμα της Ουνίας, το οποίο ούτως ή άλλως δεν ήταν προγραμματισμένο στο σχέδιο του Βατικανού, αλλά προσετέθη εκτάκτως μετά την πτώση των αθεϊστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης.
Περαίνοντες την μικρή αυτή αναφορά μας, εκφράζουμε και πάλι την λύπη μας και την απογοήτευσή μας τόσο για την συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου στην εν λόγω Ημερίδα, όσον επίσης και για τις κακόδοξες και αιρετικές θέσεις και απόψεις τις οποίες διετύπωσε με την εισήγησή του.


Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών.

Ο υπεύθυνος
Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.


[1] Όπως οι εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδοι του 1170, 1341, 1450, 1722, 1838, 1895, σαφέστατα καταδικάζουν τόν παπισμό ως αίρεση. Βλ. Πρεσβ. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, Η συμπροσευχή μέ αιρετικούς. Προσεγγίζοντας τήν κανονική πράξη της Εκκλησίας, εκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 40-42.
[2] Ό.π. σελ. 33-36.
[3] Ιωάννης Καρμίρης, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ.1, Αθήναι 1964, σελ.25.
[4] Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, καθ. Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός, εκδ. Ιεράς Μονής Αρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο, Σερβία, σελ. 80-82.
[5] Πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνού, «Οι διάλογοι χωρίς προσωπείον», Διαδικτυακός Τόπος: Ορθόδοξος Λόγος  www.Orthodox. net.gr  σελ. 2
[6]  Ιω. Καρμίρη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ. ΙΙ, Αθήναι 1965, σ. 170
[7] Αρχ. Αθανασίου Αναστασίου, καθ. Ι. Μονής Μεγ. Μετεώρου, Η πορεία του οικουμενικού διαλόγου με βάση την ορθόδοξη πατερική διδασκαλία και την δογματική εκκλησιολογική συνείδηση, στο περιοδ. «Εν Συνειδήσει», Εκδ. Ι. Μονής Μεγ. Μετεώρου, Ιούνιος 2009, σ. 9.
[8] Βλ. Ιω. Καρμίρη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ. ΙΙ, Αθήναι 1965, σ 38