Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Γράμμα στὸν πιὸ ταπεινωμένο ἅγιό του σύγχρονου κόσμου

Click to view full size image
Καλέ μου γιε Βασίλη,
Μ σ παραπλανλικία μου: στν πραγματικότητα παραμένω τδιο παιδ πού σοστελνε τνορθόγραφα γράμματα γι ν ζητήσει κάποιο παιχνίδι π τ μαγικό σου ργαστρι κα ν φιξάρει τ ραντεβο μαζί σου  κάθε Πρωτοχρονιά.
Εμαι τδιο παιδ πο πίστευε τι πάρχεις ,τι κι ν λεγαν ο «ψιλιασμένοι» συμμαθητές της: Στν δικό μου κόσμο πάρχεις, σο πάρχουν νθρωποι, ποχουν τν νάγκη τῆς ἀληθινῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης.
πάρχεις κι ς προσπαθον ο μεγάλοι ν σπομυθοποιήσουν στ μάτια τν παιδιν. Πιστεύω μάλιστα τι λη ατ κρίση «λήθειας» δν εναι παρ μιά βουτι στν πανθρωπι κα στ ψέμα τοδ κα το τώρα: Πράγματι, δν πάρχεις γι τν νθρωπο πο ζε χωρς ἀγαπητική διάθεση πρός τόν Θεό καί τόν ἀδελφό, πο διακρίνει τν προσφορ μόνο σ’ να καλοτυλιγμένο μεγάλο κουτ  μ κόκκινους φιόγκους κα πο δν χει διάθεση ν δώσει παρ μόνο κεπου φτάνει τ χρέος  – χειρότερα- τ συμφέρον του.
Δν πάρχεις γι τν νθρωπο πο δέν πιστεύει στό Θεό ὅτι ἔγινε Θεάνθρωπος, πο δν χει τό ὅραμα τῆς Βασιλείας Του, πο ταΐζει τ σμα του μφήνει τν ψυχ κα τ πνεμα του νηστικά κα κακοποιημένα. Δεν  πάρχεις γι τν κακομοίρη μεμψίμοιρο  παισιόδοξο κα γκρινιάρη νθρωπο το 21ου αώνα, γικενον πο δν θέλει ν δώσει στ συνάνθρωπό του, χι να ποτήρι νερό, μ οτε να χαμόγελο καλημέρας.

Νομίζω τι καταλαβαίνεις καλύτερα π μένα τ λόγο γι τν ποον διαψεύδεται παρξή σου στς μέρες μας: νας γιος  πο δίνει, νας γιος πο δν κρατ γι τν αυτ του τίποτα, πο μοιράστηκε τν περιουσία του μ τος συνανθρώπους του κα ποφιερώνει τ νύχτα τς πρωτοχρονις στ ρεβεγιν τς καθαρῆς καρδις κα τς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, εναι πικίνδυνο σύμβολο σ’ ναν κόσμο ρπακτικν.
-Ἐὰν πασχίζω λο τ χρόνο νξαπατήσω τ διπλανό μου γι ν πάρω τ θέση του στ ταμεο, στ πάρκιν κόμα κα στν κκλησία (!)  σ ποιν γιο Βασίλη πιστεύω;
-ν χω διαρκς παράπονα π τος νθρώπους, γιατί δ μ’ γαπον, γιατί εναι μαθες, στοιχείωτοι, μπανάλ, ἀνόητοι κα βαρετοί, ν τος πλησιάζω μόνο ταν  θέλω ν ζητήσω κάτι κα τσαντίζομαι  κα βρίζω ταν δ μο δίνουν σα τος ζητήσω, γι ποιν γιο Βασίλη θ μιλήσω στή φίλη μου, στό παιδί μου ἤ στό ἐγγόνι μου; Προφανς γιναν γιο Βασίλη πο δν πάρχει, γιατί στ’ λήθεια δν πάρχει τέτοιος γιος – προστάτης τς ρπαγς κα τς κερδοσκοπίας , τς γκρίνιας, κα τς λαζονικς κακομοιρις.
Δν ξέρω καλέ μου γιε Βασίλη  ν πάρχει λλος γιος τόσο ταπεινωμένος, σο σύ, θυσιασμένος στ βωμ τς Λουκούλιας περκατανάλωσης.
 νθρωπος πογάπησε τ μόρφωση  μλο του τ εναι, δ μοιράζεις πι βιβλία, οτε γνώση στ μπουχτισμένα π παιχνίδια  παιδι , γιατί «τ βιβλίο εναι φτην κα βαρετ  πρωτοχρονιάτικο δρο». (Γουρλώνουν  τ ματάκια τους πκπληξη κα δυσπιστία  τ παιδιταν κονε τι εσαι σδιος Μέγας Βασίλειος, νας π τος τρες εράρχες).
νθρωπος τς  γκράτειας κα τς προσφορς μφανίζεσαι  πι σν ετραφς θύμα  τν γήινων δεσμάτων, βουτηγμένος στ χοληστερίνη· γίνεσαι cartoon, πίνεις συγκεκριμένα ναψυκτικ  κα κρεμιέσαι π τ μπαλκόνια σὰν  πρωτάρης διαρρήκτης .
Θθελα ν ζητήσω συγγνώμη γι τὸν ἄθλιο τρόπο μέ τόν ὁποῖο σέ παρουσιάζουμε,λλ  τώρα πο τ ξανασκέφτομαι, ἐσύ δέν βλάπτεσαι σέ τίποτε, ἐμεῖς φορτονώμαστε μία ἀκόμη ἁμαρτία. Δανειστήκαμε τό ἅγιο ὄνομά σου καί τό ἐπιγράψαμε στήν προσωποποίηση τοῦ πολυειδωλολατρικοῦ πολιτισμοῦ μας.
Ατς χοντρούλης τύπος  μ τν κόκκινη πρησμένη μύτη, πομφανίζεται  κάθε Χριστούγεννα δν εσαι σύ, λλλοι μες. Τς κοιλις μας γιοποιήσαμε,  τ πάθη μας ντύσαμε μ κόκκινη στολ κι φήσαμε τν μάθεια κα τ ρηχότητά μας νδηγε τλκηθρο τῆς χωρίς ἁγνότητα ζωῆς μας.
Γι’ ατ δν θέλουμε νά πάρχεις  γιε Βασίλη μου, ἔτσι ὅπως ἤσουν καί εἶσαι στήν πραγματικότητα. Γι΄ ατ  βιάζονται  ο μεγάλοι ν σ βγάλουν π τ ζω κα τνειρα τν παιδιν τους: γιατί ν σ γνώριζαν οθες παιδικς ψυχές, ν γνώριζαν τ μεγαλεο κα τν μορφιά σου, τ μόρφωση κα τν καλοσύνη σου, τν γκράτεια κα τ σταθερότητά σου, τήν ἁγιότητα καί τήν ἀνιδιοτελή άγάπη σου, θ  κριναν αστηρότερα τους  γονες, τος παπποδες, τος δασκάλους, τος ερες, τος γείτονες, τν κόσμο τν περφίαλων νηλίκων  κα τν ποκρισία τους. πειδ λοιπν καλέ μου, μία τέτοια κριτικ θταν πώδυνη  γι κάθε πληγωμένο γωισμό, προτιμομε ν διδάσκουμε τ παιδιά μας τι γιος δν πάρχει κι τι τ δρα τ  φέρνουν ο γονες, γιατί στ κάτω – κάτω  δρο γι τούς περισσότερους ( ἤ μήπως …γιά λους μας) εναι μόνο ,τι χει τιμή, ὅ,τι κοστίζει κάποια χρήματα γιά νά τό ἀποκτήσεις. Τνεκτίμητα ο φαλοι δν τ θεωρον δρα, λλ σκουπίδια!
Γι φέτος καλέ μου γιε Βασίλη,  δ θ ζητήσω τκριβό, λλ τνεκτίμητο , γιατί κουράστηκα ν εμαι φαύλη: Σο ζητ λοιπν φέτος, ν πλησιάσεις στ κρεββατάκι κάθε νηπίου κα ν ψιθυρίσεις τν λήθειά σου στ ατί του, πρν προλάβει νήλικη φαυλότητα ν τγγίξει.  Νά τοῦ ψιθυρίσεις ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι τό ἀνεκτίμητο καί  μπορεῖ νά τό φανερώσει, ἄν θέλει, ζώντας ὅπως ἐσύ μέσα στήν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μέ συνέπεια. Ἂν τ παρν μοιάζει χαμένο, ψέλλισε  τνεκτίμητα στν θωότητα το μέλλοντος. τσι γιότητά σου θὰ γίνει λίγο καί δική μας. Ἡ νέα γενιά δέν θά πάει χαμένη, οτε καί οπόμενες…
Μέ σεβασμό
Μάρω
Ἄς ζητήσουμε συγγνώμη ἀπό τόν Θεό διότι βλασφημώντας τόν Ἅγιο στόν Θεό βλασφημοῦμε καί στό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ Ὁποίου ὁ Ἅγιος εἶναι φορέας. Ἄς ἀντιδράσουμε μέ ὅποιο τρόπο μποροῦμε ὥστε νά σταματήσει αὐτή ἡ βλασφημία. Ὁ Θεός μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου ἄς μᾶς δώσει τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει ἐκτελέσαι» Ἀμήν!.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Βασισμένο σέ κείμενο τῆς Μαρίας Σιδέρη 
http://istologio.org/?p=225

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου