Γιά λύπη καί παραμυθία σέ θάνατο νέων παιδιῶν.

Εἰδική ἀντιμετώπιση ἀπό τόν πατέρα.

Μέγας Ἀντώνιος

Ὅταν ὁ υἱός ἤ ἡ κόρη πεθάνει σέ ἄγουρη ἡλικία, αὐτό εἶναι γιά τόν πατέρα γεγονός ἄξιο πολλῶν δακρύων. Ὅμως μέ μέτρο πρέπει νά ὐποφέρει τό πάθος· νά μή χάσει τήν ἀντρική του ψυχραιμία· ἰδιαίτερα ἐάν ὁ νέος ἦταν ἀγαπητός στούς δασκάλους του, διέπρεπε μεταξύ τῶν μαθητῶν του, ἦταν ἔξυπνος στά μαθήματα, πράος στό ἦθος. Ὅ,τι καί ἄν ἦταν, ἦταν ἄνθρωπος ἀπό ἄνθρωπον γενόμενος. Ὁ πατέρας πρέπει νά θυμᾶται τό θάνατο τοῦ δικοῦ του πατέρα· νά μήν στεναχωρεῖται, διότι ὁ υἱός του πέθανε προτοῦ ἀφήσει ἀπογόνους.

Νά εὐχαριστεῖ τόν Θεό πού δέν ἄφησε ὀρφανά, οὔτε γυναίκα χήρα, ἡ ὁποία παραμέλησε τά ὀρφανά, γιατί συζοῦσε μέ ἄλλον. Ἄν ζοῦσε ὁ νέος περισσότερο χρόνο, θά ἔκαμεν περισσότερα κακά· τώρα δέν ἔκανε πολλά κακά· δέ μπλέχτηκε σέ φατρίες, δολιότητες, σέ κακά τῆς ἀγορᾶς· σέ ψεῦδος, σέ ἀγνωμοσύνη, σέ πλεονεξία, σέ φιληδονία, σέ σαρκικά πάθη. 

Μέγας δάσκαλος στίς θλίψεις εἶναι ὁ Ἰώβ πού εἶπε· "Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον". 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΟΝΟΥ

Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Κυνηγόπουλος

Τά παιδιά πού κοιμήθηκαν σπάρθηκαν στήν γῆ
καί ἀνθίζουν γιά πάντα στόν Οὐράνιο Παράδεισο.

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ