Ρήματα ζωῆς ἀπό τό Γέροντα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο

-Γεγονότα που φαίνονται τώρα ως συμφορές, αργότερα αποδεικνύονται ευλογίες Θεού.

 

-Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, δεν θα αναζητού­σαμε τον Παράδεισο.

 

-Τις θλίψεις πρέπει να τις δεχόμαστε όπως δε­χόμαστε την ταλαιπωρία μιας χειρουργικής επεμ­βάσεως, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την υγεία μας. Ο πόνος ταπεινώνει τον άνθρωπο, και όσο αυ­τός ταπεινώνεται, τόσο πλησιάζει τον Θεό.

 

-Στις μεγάλες θλίψεις μόνο ο Θεός μπορεί να παρηγορήσει. Γι’ αυτό, το καλύτερο είναι η προσευχή και όχι τόσο οι λόγοι παρηγοριάς.

- Ερώτησις: Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να υποφέρουν από φρικτές αρρώστιες δίκαιοι και ενάρετοι άνθρωποι; 

 

- Απάντησις: Για να καθαρισθούν και από τα ε­λάχιστα ίχνη των παθών τους και για να πάρουν μεγαλύτερο στεφάνι στον ουρανό. Εξάλλου αφού στον Υιό Του τον αγαπητό επέτρεψε να υποφέρει και να πεθάνει επί του Σταυρού, τι να πούμε για τους ανθρώπους, οι οποίοι, όσο άγιοι κι αν είναι, έχουν ρύπους και κηλίδες από αμαρτίες; 

-Μην αφήνετε σε καμία περίπτωση την θλίψη να σας κυριεύση… Η κατάθλιψις είναι ο δήμιος που σκοτώνει την πνευματική ενεργητικότητα, που είναι αναγκαία για την υποδοχή του Αγίου Πνεύ­ματος μέσα στην καρδιά. Ένας καταθλιμμένος άνθρωπος χάνει την δυνατότητα να προσεύχεται και είναι νεκρός για τους πνευματικούς αγώνες».

Με απόλυτη εμπιστοσύνη να αναφωνούμε και να ζούμε το «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα ».

 

Βγάλε τό Σταυρό, ἀλλιῶς ἀπολύεσαι!

Βγάλε τό Σταυρό, ἀλλιῶς ἀπολύεσαι!

Μία ἀναγνώστρια μᾶς ἀπέστειλε τή δική της προσωπική ἐμπειρία στήν Ἀγγλία, πού περιγράφει τήν ἐπιμονή τῆς ἐταιρίας ὅπου δούλευε νά ἀφαιρέσει τόν Σταυρό πού φοροῦσε. Ἐμεῖς τή συγχαίρουμε γιατί προτίμησε νά ἀπολυθεῖ, τήν πρώτη μάλιστα ἡμέρα ἐργασίας, παρά νά ἀφαιρέσει τό ἱερό σύβολο τοῦ Σταυροῦ. Τέτοιοι νέοι μας γεμίζουν ἐλπίδα!

Ἤμουν φοιτήτρια σέ ἐπαρχιακή πόλη τῆς Ἀγγλίας τό 2001, στό Λίνκολν συγκεκριμένα, πρίν μετατεθῶ στό Λονδίνο γιά σπουδές καί περισσότερες εὐκαιρίες ἐργασίας. Χρειάστηκε νά ἐνισχύσω λίγο τό εἰσόδημά μου κι ἔτσι ἐπίασα δουλειά σέ ἐργοστάσιο συσκευασίας λαχανικῶν μόνο γιά τό Σαββατοκύριακο. Ἦταν τό πρῶτο Σαββατοκύριακο πού ξεκινοῦσα τή δουλειά, θυμᾶμαι ὅτι θά ἐρχόταν τό πουλμανάκι τοῦ ἐργοστασίου νά μᾶς πάρει ἐμένα καί ἄλλους φοιτητές ἀπό τήν ἑστία στίς 5 τό πρωί. Φτάσαμε στό ἐργοστάσιο, μᾶς καλοδεχτήκανε, μᾶς ἔδωσαν εἰδικές φόρμες, μπότες καί γάντια καί μᾶς ἐξήγησαν τί θά κάναμε γιά 6 ὧρες. Ἐγώ ἤμουν στόν τομέα, ὅπου ἔπρεπε νά βγάζω τά πλυμένα μαρούλια  ἀπό τήν κορδέλα καί νά τά τοποθετῶ σέ ἄλλη γιά νά πᾶνε γιά συσκευασία.

Φοροῦσα τόν Σταυρό μου, ὅπως πάντα τόν φοράω, γιά φυλαχτό καί εὐλογία. Ἦταν ἀπό τό Ἅγιο Ὅρος,  ξύλινος μέ τόν Ἐσταυρωμένο πάνω του. Θεώρησα ὅτι ἔπρεπε νά τόν βγάλω ἔξω ἀπό τό πουλόβερ πού φόραγα ἀλλά μέσα ἀπό τή φόρμα. Ἡ κορδέλα ἔτρεχε γρήγορα, τά γάντια ἐμπόδιζαν τά χέρια μου νά πιάσουν γρήγορα τά μαρούλια, τά χέρια μου πάγωναν ἀπό τό κρύο νερό καί ἔκανα προσευχή νά μέ βοηθήσει ὁ Θεός νά πάω καλά στή δουλειά μου.

Κάποια στιγμή ἦρθε ἡ ὑπεύθυνη, ἡ ὁποία μου ζήτησε πολύ εὐγενικά νά βγάλω τόν Σταυρό μου γιατί, ὅπως εἶπε, δέν ἐπιτρέπεται νά φορᾶμε κοσμήματα σέ ὥρα ἐργασίας. Τῆς ἀπάντησα τό ἴδιο εὐγενικά ὅτι τόν Σταυρό δέν τό φοράω γιά κόσμημα ἀλλά γιά προστασία καί εὐλογία. Αὐτή συνέχισε νά ἐπιμένει ὅτι δέν τήν ἐνδιαφέρει γιά ποιό λόγο φοράω τόν Σταυρό καί ὅτι ἔπρεπε νά τόν βγάλω ἄμεσα. Τῆς εἶπα ὅτι εἶναι σύμβολο τῆς πίστεώς μου, ἕνα ἱερό σύμβολο γιά μένα, καί ὅτι εἶναι ὁ Σταυρός πού σταυρώθηκε ὁ Θεός πού πιστεύω. Μοῦ ἀπάντησε ξανά ὅτι μέ καταλαβαίνει ἀλλά πρέπει νά τόν βγάλω γιά νά μή πέσει στά μαρούλια καί μπεῖ σέ συσκευασία. Μοῦ εἶπε ὅτι μόνο οἱ βέρες ἐπιτρέπονται. Ἐκείνη τήν ὥρα μου ἦρθε νά βάλω τά γέλια ἀλλά δέν τό ἔκανα.

Τήν ρώτησα γιά ποιό λόγο ἐπιτρέπουν τίς βέρες καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι εἶναι ἱερό σύμβολο γάμου.  Τῆς ἐπανέλαβα ὅτι καί ὁ Σταυρός γιά ἐμένα εἶναι ἱερό σύμβολο πίστεως καί δέν τόν βγάζω, καί ὅτι ὁ Σταυρός δέν θά πέσει στά μαρούλια γιατί εἶναι μέσα ἀπό τή φόρμα πού φοράω καί τόν φοράω γιά προστασία. Μοῦ δήλωσε ὅτι ἄν δέν τόν βγάλω τόν Σταυρό θά πρέπει νά φύγω ἀπό τή δουλειά. Τῆς ἀπάντησα ὅτι τόν Σταυρό δέν πρόκειται νά τόν βγάλω καί προτιμῶ νά φύγω ἀπό τή δουλειά. Μέ ὁδήγησε στά ἀποδυτήρια, τούς παρέδωσα τή φόρμα καί τίς μπότες καί ἔφυγα.

Τό συμβάν τό ἀνέφερα στό γραφεῖο εὑρέσεως ἐργασίας ὡς ἀπαράδεκτο καί καταχρηστικό. Δέν γνώριζα ἄν καλύπτεται νομικά ἡ ἀπαγόρευση νά φοράει κάποιος τόν Σταυρό του. Καί βέβαια δέν ξανασυνεργάστηκα μέ τό συγκεκριμένο γραφεῖο.

Δύο ἡμέρες ἀργότερα μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, βρῆκα ἐργασία σέ ἑλληνικό ἑστιατόριο ὅπου εἴχαμε μία πολύ καλή συνεργασία καί ἀκόμα καί τώρα μετά ἀπό τόσα χρόνια διατηροῦμε μία πολύ καλή φιλία.

Ποτέ ξανά ὅσα χρόνια καί ἄν ἔμεινα Ἀγγλία καί ὡς ἀπόφοιτη ἀπό τή σχολή μου, ἐργαζόμενη σέ ἑταιρεῖες καί γραφεῖα δέν ἀντιμετώπισα τέτοιο θέμα ξανά οὔτε ἄκουσα φίλους μου νά τό ἀντιμετωπίζουν.

Πάντως εἶναι ἰδιαίτερα θλιβερό τό γεγονός νά ζητεῖται ἀπό τή μία νά ἀφαιροῦν οἱ πιστοί τόν Σταυρό ἐν ὥρα ἐργασίας καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἐπιτρέπουν τίς βέρες  πού ἀσφαλῶς κρύβουν μεγάλο κίνδυνο εἰδικά σέ μία χειρωνακτική ἐργασία μέ μηχανήματα.

Χρυσή.

«ΟΧΙ ΑΛΛΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Μέχρι και ο Τόμσεν απηύδησε
Πιθανή επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές το 2015, χρηματοδοτικό κενό στις ανάγκες της χώρας ύψους 164,5 δισ. ευρώ που πάντως αναμένεται να καλυφθεί επαρκώς από το νέο δανειακό πρόγραμμα στήριξης της χώρας μας από ΕΕ και ΔΝΤ, διαμόρφωση του χρέους της χώρας στο 116,5% επί του ΑΕΠ το 2020 και κανένα περιθώριο επιβολής νέων φόρων ή αύξησης των υπαρχόντων. Aυτά τα δεδομένα συνθέτουν την εικόνα της ελληνικής οικονομίας έτσι όπως την παρουσίασε ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στη χώρα μας Πολ Τόμσεν, κατά τη διάρκεια της τηλεδιάσκεψης (conference call) που ακολούθησε την τυπική έγκριση του Δ.Σ του ΔΝΤ για τη... συμμετοχή του Ταμείου, ύψους 28 δισ. ευρώ, στο νέο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα ο κ. Τόμσεν εκτίμησε πως έως το 2014 η χώρα θα καλύπτεται από τα δάνεια ΕΕ /ΔΝΤ/ΕΚΤ ενώ το 2015 είναι πιθανή μια επιστροφή της στις αγορές. Διευκρίνισε όμως ότι «η Ελλάδα έχει πετύχει πολλά, αλλά έχει πολλά να κάνει ακόμη».  Μίλησε για την ανάγκη μεγαλύτερης δημοσιονομικής προσαρμογής και προσήλωση στους οικονομικούς στόχους του προγράμματος και προειδοποίησε πως «η αποτυχία επίτευξης οικονομικών στόχων θα οδηγήσει σε μη διατηρήσιμη δυναμική του προγράμματος».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του κ. Τόμσεν ότι «δεν υπάρχει περιθώριο αύξησης των φορολογικών συντελεστών στην Ελλάδα, άρα η προσπάθεια θα πρέπει να γίνει στο μέτωπο της βελτίωσης των μηχανισμών συλλογής φόρων αλλά και στην πάταξη της φοροδιαφυγής».

Την ίδια ώρα ο κύριος Μάρκ Φλάναγκαν, υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ που συμμετείχε στην τηλεδιάσκεψη, υπογράμμισε ότι το Ταμείο έχει επικεντρώσει τη δράση του στην Ελλάδα στην οργάνωση της φορολογικής διοίκησης στην χώρα. Και κατέληξε λέγοντας πως η προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας είναι μια «πολυετής διαδικασία».

Αμέσως μετά το πέρας της συνεδρίασης του ΔΝΤ, η επικεφαλής του κυρία Κριστίν Λαγκάρντ, επικρότησε στις δηλώσεις της τις τεράστιες προσπάθειες που έχει καταβάλλει η χώρα μας για την εφαρμογή επώδυνων μέτρων ευρείας κλίμακας τα τελευταία δύο χρόνια.

Και κατέληξε λέγοντας πως το νέο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας διασφαλίζει την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ

«Η ΘΕΟΠΑΙΣ ΜΑΡΙΑΜ»:ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΔΕΣΣΗΣ ΙΩΗΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΕΔΕΣΣΗΣ ΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΙΩΗΛ

«Η ΘΕΟΠΑΙΣ ΜΑΡΙΑΜ»

Η Ιερά Μητρόπολις Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κυκλοφόρησε πρόσφατα μία νέα έκδοση αφιερωμένη στο ιερό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Φέρει τον τίτλο «Η Θεόπαις Μαριάμ» και είναι πόνημα του Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ.

Πρόκειται κυρίως για σύντομα κείμενα, τα οποία εκφωνήθηκαν ως κηρύγματα
και αντλούν τα θέματά τους από διάφορες θεομητορικές εορτές και ακολουθίες. Τα περιεχόμενα του βιβλίου διαιρούνται σε τέσσερεις ενότητες. Το πρώτο κεφάλαιο περιλαμβάνει κηρύγματα σε ακίνητες θεομητορικές εορτές, το δεύτερο κηρύγματα στον Ακάθιστο Ύμνο... το τρίτο κηρύγματα στις Παρακλήσεις και το τέταρτο αποτελείται από τρεις εκτενέστερες ομιλίες για το πρόσωπο της Θεοτόκου.

Το ευσύνοπτο των θεμάτων διευκολύνει ιδιαίτερα την ανάγνωση, ενώ για όσους ασχολούνται με το κήρυγμα, τη διδασκαλία και την κατήχηση η μεγάλη ποικιλία των θεμάτων σε συνδυασμό με την τεκμηρίωση που προσφέρουν οι πλούσιες παραπομπές στις πηγές και την βιβλιογραφία καθιστά το έργο πολυδιάστατο βοήθημα.

Το βιβλίο προλογίζει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

ΟΛΑ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΘΑ ΔΙΑΤΕΘΟΥΝ ΓΙΑ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ

Για πληροφορίες και παραγγελίες μπορείτε να απευθύνεστε στο Βιβλιοπωλείο της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας:
Τηλέφωνο: 2381025278
Ε-mail: ddimparis@gmail.com

ΤΟ ΘΑΥΜΑ, ΤΗΕ ΜIRACLE (ЧУДО). Μια ρωσική ταινία βασισμένη σ'ένα θαύμα που συγκλόνισε την Σοβιετική Ενωση του 1956

Προκειται για την ταινία Το Θαύμα (Miracle), (ЧУДО), του Αlexander Proshkin η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο. Βασίζεται σ'ένα αληθινό γεγονός, σ΄ένα θαύμα που συγκλόνισε την πόλη Σαμάρα της Σοβιετικής Ένωσης το 1956!
Παρακάτω παραθέτω το συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Νικολάου,το οποίο βρηκα στο http://www.talantoblog.blogspot.com/ .

Ένα αληθινό γεγονός που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας το έτος 1956

Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό. Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων(1) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.

Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι , αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό. Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί , κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: «Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια, αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: «Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»

Άρχισε να χορεύει , έκανε δύο γύρους , οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.

Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος , απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο. Οι γιατροί , που γρήγορα κατέφθασαν , δεν μπόρεσαν να την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. Οι βελόνες των ενέσεων , που ήθελαν να της κάνουν , στράβωναν και έσπαζαν καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλά δεν μπόρεσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. Τα πόδια της λές και ήσαν καρφωμένα στο πάτωμα. Αλλά , η καρδιά χτυπούσε! Η Ζωή ήταν ζωντανή . δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιεί…

Όταν η μητέρα της γύρισε και είδε τι συνέβη, έπεσε αναίσθητη και την μετέφεραν στο νοσοκομείο , από το οποίο βγήκε σε μερικές ημέρες. Η πίστη της στην ευσπλαχνία του Θεού και οι θερμές μητρικές της προσευχές για συχώρηση της δύστυχης, ανανέωσαν , με τη Χάρι του Θεού , τις ζωτικές της δυνάμεις.

Η Ζωή ήλθε σε συναίσθηση και με δάκρυα ζητούσε συγχώρηση και βοήθεια.

Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι , γιατροί , και πνευματικά πρόσωπα. Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ ανά οκτάωρο. Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι(28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές.

Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα.

-Μαμά, προσευχήσου! Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή.

Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρεκάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. Ο Πατριάρχης απάντησε

Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!

Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:

1 Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.

2. Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της ζωής.

3. Ο ιερομόναχος Σεραφείμ από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: «Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε , σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθειά του πίστη σ’ ένα θαύμα.

4. Ο Μητροπολίτης Νικόλαος , ο ποίος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.

Τις παραμονές της εορτής του Ευαγγελισμού (που εκείνη τη χρονιά έπεσε το Σάββατο της τρίτης εβδομάδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής) πλησίασε προς τους φύλακες της Ζωής ένα καλοσυνάτος Γέροντας και τους παρεκάλεσε να του επιτρέψουν να ιδεί την Ζωή. Αλλά οι φύλακες αστυνομικοί αρνήθηκαν να του επιτρέψουν. Ήρθε ο Γέροντας και την επόμενη ημέρα, αλλά πάλι οι επόμενοι φύλακες δεν τον άφησαν. Την Τρίτη φορά ,ανήμερα του Ευαγγελισμού , οι φύλακες τον άφησαν. Η φρουρά τον άκουσε πόσο εύσπλαχνα μίλησε στην Ζωή μπαίνοντας: «Λοιπόν , κουράστηκες από την ορθοστασία;»

Πέρσς λίγη ώρα και, όταν οι φρουροί θέλησαν να βγάλουν έξω τον Γέροντα, αυτός δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο…

Όλοι ήσαν βέβαιοι ότι εκείνος ήταν ο ίδιο ο άγιος Νικόλαος. Έτσι η ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).

Τη νύχτα της Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού η Ζωή άρχισε να φωνάζει ιδιαίτερα δυνατά:

-Προσεύχεσθε!

Οι νυχτερινοί φύλακες ανατρίχιασαν και άρχισαν να την ρωτούν: «Γιατί φωνάζεις τόσο φοβερά;»

Ακολούθησε η απάντηση:

-Φοβερό ! Καίγεται η γή! Προσεύχεσθε! Όλος ο κόσμος χάνεται για τις αμαρτίες του, προσεύχεσθε!

Από εκείνη τη στιγμή η Ζωή αναζωογονήθηκε, οι μύς άρχισαν να μαλακώνουν , να ζωντανεύουν. Τελικά την έβαλαν στο στρώμα, αλλά εκείνη συνέχισε να φωνάζει και να καλεί όλου σε προσευχή για τον κόσμο που χάνεται για τις αμαρτίες, για την γη που καίγεται για τις ανομίες της.

-Πως έμεινες ζωντανή μέχρι τώρα; Ποιος σε έτρεφε; την ρώτησαν

-Περιστέρια, περιστέρια με έτρεφαν, ήταν η απάντηση . Από αυτό έγινε φανερό ότι έλαβε έλεος και συγχώρηση από την Δεξιά του Κυρίου Παντοκράτορος. Ο Κύριος συγχώρησε τις αμαρτίες της Ζωή, με την παρουσία του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού , και λόγο των μεγάλων βασάνων της και της ορθοστασίας κατά την διάρκεια των 128 ημερών.

Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. Πολλοί άνθρωποι βλέποντας τα θαύματα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια. Όσοι δεν φορούσαν σταυρό , άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια τν εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.

Με φόβο και δάκρυα ζητούσε ο λαός συγχώρεση των αμαρτιών , επαναλαμβάνοντας τα λόγια της Ζωής: «Φοβερό, η γη καίγεται, χανόμαστε για τις αμαρτίες μας! Προσεύχεσθε! Οι άνθρωποι χάνονται για τις ανομίες τους!».

Την τρίτη ημέρα του Πάσχα η Ζωή έφυγε για τον Κύριο , αφού διήνυσε τον δύσκολο δρόμο της ορθοστασίας των 128 ημερών μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου για την συγχώρεση όλων των αμαρτιών της. Το άγιον Πνεύμα την διατηρούσε στη ζωή όλες αυτές τις ημέρες για να αναστήσει την ψυχή της από τον θάνατο της αμαρτίας, ώστε στην μέλλουσα αιώνια ημέρα να την αναστήσει εν σώματι για την ζωή την αιώνιο. Όπως, άλλωστε το λέει και το ίδιο το όνομά της: Ζωή.

Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη. Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. Δεύτερον , μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν. Τρίτον , η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεό και δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν ηθικά. Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεό, αλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία. Αυτός έμπρακτα στερεώνει την πίστη, για να λυτρώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες και από τη τιμωρία γι’ αυτές.


(1) Στη Ρωσία οι Εορτές ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Η νηστεία των Χριστουγέννων διαρκεί από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι τις 6 Ιανουαρίου του επόμενου έτους.

(από το περιοδικό ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, τεύχος 21 του 1996, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους)

” Οἱ πληγές τοῦ Χριστοῦ “

 Μου γράφεις ότι άκουσες από την γιαγιά σου κάτι (σαν παραμύθι), για τις πέντε πληγές του Χριστού. Και ρωτάς: Ποια είναι η πραγματικότητα; Διάβασε την Καινή Διαθήκη. Είναι ντροπή να μην ξέρουμε την Πίστη μας. Άφησε στην άκρη κάθε άλλο διάβασμα! Άρχισε την μελέτη σου από τα ιερά Ευαγγέλια. Αυτή ειναι η πιο σπουδαία και η πιο λυτρωτική μελέτη. Πρώτη στην σειρά, έρχεται η γνώση της Πίστεως. Και μετά η κάθε άλλη γνώση. Να τον μελετάς τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού δίνει αξία στον δικό μας λόγο. Όπως τα διαμάντια στα γυναικεία κοσμήματα.  Η Αγία Γραφή μας τα λέει καθαρά ότι οι πληγές του Χριστού είναι πέντε. Μα είναι η φοβερή πραγματικότητα: δύο στα χέρια δύο στα πόδια και μία στα πλευρά. Από τα καρφιά. Και από τις αμαρτίες μας. Τρυπημένα τα χέρια που ευλογούσαν! Τρυπημένα τα πόδια που βάδιζαν τον δρόμο της αληθείας! Τρυπημένη η πλευρά, πού άναψε την θεία και ιερή φλόγα της αγάπης! Έτσι το θέλησε ο Υιός του Θεού. -Να Του τρυπηθούν τα χέρια, για τις αμαρτίες πού εκάμαμε με τα χέρια μας- (φόνους, κλεψιές, βιαιότητες). -Να Του τρυπήσουν τα πόδια, για τις αμαρτίες πού έκαμαν τα πόδια, (ένα δάσος πόδια!), που έτρεξαν να κάνουν το κακό, το κάθε κακό! -Του τρύπησαν την πλευρά κοντά στην καρδιά, γιατί η δική μας καρδιά, ήταν γεμάτη με κάθε κακία ασέβεια, βλάσφημες σκέψεις, κτηνώδεις επιθυμίες, μίσος και φθόνο, και σχέδια δαιμονικά εναντίον αδελφών, εναντίον φίλων, εναντίον του Θεού! -Τρυπήθηκαν τα χέρια του Χριστού, για να θεραπευθούν οι αμαρτίες που έκαμαν τα δικά σου χέρια! -Τρυπήθηκαν τα πόδια Του, για να επιστρέψουν τα πόδια τα δικά σου από τον δρόμο της απώλειας! -Τρυπήθηκε η πλευρά Του, για να καθαρίσει η δική σου καρδιά από τις αμαρτωλές σκέψεις και επιθυμίες!  Οταν ο Κρόμβελ, ο φοβερός αυτός δικτάτορας της Αγγλίας, άρχισε να αρπάζει τις περιουσίες των Μοναστηριών και των Εκκλησιών, έγινε μια μεγαλειώδης πορεία διαμαρτυρίας. Μια διαδήλωση. Χιλιάδες λάβαρα και πανώ, που έγραφαν «Οι πέντε πληγές του Χριστού». Και ο δικτάτορας υποχώρησε. Μετάνοιωσε. Οχι για άλλο λόγο. Σεβάστηκε τα λόγια, που ήταν γραμμένα στο πλακάτ: Πέντε είναι οι πληγές του Χριστού! Μάθε να τις σέβεσαι και συ! Πέντε είναι οι πληγές του Χριστού! Πέντε οι κρουνοί του Αίματός Του. Από αυτές έρευσε το Αίμα Του, που αγίασε την γη και εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος. Με το Αίμα Του, που έρευσε από τις πέντε πληγές Του πλένει τον κάθε πιστό Του.  Σαν θαυματουργός και παντοδύναμος ο Κύριος πήρε πέντε ψωμιά, και έθρεψε με αυτά πέντε χιλιάδες ψυχές! Έτσι και με το Αίμα Του. Μπορεί να θρέψει ψυχικά εκατομμύρια πιστών! Αυτό είναι η Θεία Μετάληψη! Φρόντισε λοιπόν την Μεγάλη Παρασκευή να σταθείς κάτω από τον Σταυρό Του. Και παρακάλεσέ Τον. Να σε καθαρίσει και σένα με το Αίμα Του. Και να ζωοποιήσει την ψυχή σου. Ώστε, την Ανάσταση, να φωνάζεις και συ μαζί με τις άγιες μυροφόρες ότι Ανέστη ο Κύριος όντως.

Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Επίσκοπος Αχρίδος

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ σημασία του στὴν ζωή μας

^{Τοῦ Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου}

Οἱ ὀδυνηρὲς καὶ ἀνίατες ἀσθένειες, ὁ θάνατος προσφιλῶν μας προσώπων, ὅπως καὶ ὁ ἰδικός μας θάνατος, ἡ ἀδικία, ἡ ἀχαριστία καὶ περιφρόνησις, οἱ διωγμοὶ ποὺ ἐνίοτε ὑφιστάμεθα, ἡ πτωχεία καὶ ἄλλες δοκιμασίες, ἀποτελοῦν εὐκαιρίες πού, ἂν τὶς χρησιμοποιήσουμε σωστά, μᾶς συσταυρώνουν καὶ συνεγείρουν μὲ τὸν Χριστό.
Ἂν ἀγανακτήσουμε, ζημιωνόμαστε πνευματικά. Ἂν τὶς δεχθοῦμε παθητικά, στωικά, γιατὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά, πάλι δὲν ὠφελούμεθα. Ἂν ὅμως τὶς δεχθοῦμε ὡς ἐπίσκεψι Θεοῦ καὶ ὡς εὐκαιρίες γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι, τότε πολὺ εἶναι τὸ κέρδος. Ἡ ἑκούσια ἀποδοχὴ τοῦ πόνου ὡς Σταυροῦ, ὡς δώρου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι, μᾶς ἀνεβάζει στὸ ὕψος τῶν ἁγίων μαρτύρων. Ὁ Χριστιανὸς π.χ. ποὺ στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου ὀδυνᾶται καὶ ὑπομένει καὶ εὐχαριστεῖ τὸν Θεό, ἀναδεικνύεται σὲ ὁμολογητὴ τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως καὶ σὲ σύγχρονο μάρτυρα, ἐφ’ ὅσον διὰ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Σταυροῦ μεταβάλλει τὸ ἀκούσιο τοῦ πόνου σὲ ἑκούσιο.
Ἁγιορείτης ἀσκητὴς εἶπε ἐνδεικτικά: Ἕνα «δόξα σοι ὁ Θεὸς» τὴν ὥρα ποὺ πονᾶμε, ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ χίλια «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», ὅταν δὲν πονᾶμε.

Ὁ συσταυρωμένος μὲ τὸν Χριστὸ Παῦλος, ὁ φέρων στὸ σῶμα του τὰ στίγματα τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἐβεβαίωσε ὅτι: «εἰ ὑπομένομεν, καὶ συμβασιλεύσομεν» ^{(Β ́ Τιμ. β ́, 12)}. Αὐτὴν τὴν στάσι ἔδειξαν στὰ παθήματα τῆς ζωῆς ὅλοι οἱ Ἅγιοι, μὲ κορυφαῖο τὸν μακάριο καὶ πολύαθλο Ἰώβ, ποὺ γι’ αὐτὸ θεωρεῖται καὶ τύπος Χριστοῦ. Ὁ Ἰὼβ ἦταν δίκαιος, δὲν ἦταν ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλός. Καὶ ὅμως παρεχώρησε ὁ Θεὸς νὰ περάση ἀβάστακτους πόνους, ἐνῷ ἄλλοι ἀσεβεῖς εὐημεροῦσαν.[...]
Κατὰ ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο συμμετεῖχε στὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ ἡ Θεοτόκος, «συμπράττουσα καὶ συμπάσχουσα τῇ δι’ αὐτῆς ὑψοποιῷ κενώσει τοῦ Λόγου» (ἡ Θεοτόκος συνέπραττε καὶ συνέπασχε μὲ τὸ νὰ συνεργήση στὴν ὑψοποιὸ κένωσι τοῦ Λόγου), κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ.¹ Ἀπὸ τὴν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σύλληψι, στὴν ἁγία γαστέρα της, τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ της, ἄρχισαν καὶ οἱ δοκιμασίες της. Μὴ μπορώντας ὁ Ἰωσὴφ νὰ ἐξηγήση τὴν ὑπερφυῆ σύλληψι καὶ ἐγκυμοσύνη της «ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν» ^{(Ματθ. α ́, 19)}. Μεγάλη ἔπρεπε νὰ εἶναι τότε ἡ ὀδύνη τῆς ἁπλῆς καὶ ἀσήμου κόρης Μαρίας.
Δοκιμασία καὶ οἱ δυσκολίες νὰ βρεθῆ τόπος ἐν τῷ καταλύματι γιὰ νὰ γεννήση τὸν Μονογενῆ της. Σπανίως γυναίκα ἔγκυος καὶ ἑτοιμόγεννη δὲν εὑρίσκει τόπο νὰ γεννήση.
Δοκιμασία ἡ προσπάθεια τοῦ Ἡρώδου νὰ φονεύση τὸ Θεῖο Βρέφος, δοκιμασία καὶ ἡ φυγή τους στὴν Αἴγυπτο. Ἄστεγη στὴν Βηθλεέμ, πρόσφυγας στὴν Αἴγυπτο.
Δοκιμασία καὶ ἡ ἀγωνία, ὅταν κατὰ τὸ προσκύνημά τους στὰ Ἱεροσόλυμα ἔχασε ἐπὶ τριήμερο τὸν δωδεκαετῆ Ἰησοῦ.
Κάθε πόνος καὶ κατατρεγμὸς τοῦ Ἰησοῦ κατὰ τὴν τριετῆ του δράσι ἦταν καὶ ἰδική της δοκιμασία.
Ἂς ἀκούσουμε τὸν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα: «Καὶ συμμετεῖχε μὲ τὸν Υἱό της στὴν αἰσχύνη καὶ στὶς ὕβρεις καὶ σὲ ὅλα ὅσα ἀποκάλυπταν τὴν φτώχεια, στὴν ὁποία ἦρθε γιὰ χάρη μας. Καὶ ἀνεχόταν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ φαινομενικοῦ πατέρα του, τοῦ Ἰωσήφ, καὶ μακροθυμοῦσε, παίρνοντας τὸ μέρος τοῦ Υἱοῦ της γιὰ τὴν δική μου σωτηρία…
Κι ὅταν ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους εὐεργετοῦσε τὸν φθονοῦσαν καὶ τὸν μισοῦσαν, ἡ Παρθένος πονοῦσε μαζί Του καὶ δεχόταν τὰ βέλη τοῦ μίσους των…
Ὅταν πάλι χρειάσθηκε νὰ ὑποφέρη γιὰ μᾶς ὁ Σωτὴρ καὶ νὰ πεθάνη, πόσο μεγάλες ἦσαν οἱ ὀδύνες, μὲ τὶς ὁποῖες τοῦ συμπαραστάθηκε ἡ Παρθένος! Τί βέλη τὴν διαπέρασαν! Γιατὶ κι ἂν ὁ Υἱός της ἦταν μόνο ἄνθρωπος καὶ τίποτε ἄλλο, τίποτε ὀδυνηρότερο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προσθέση κανεὶς σὲ μιὰ μητέρα. Ἀλλὰ τώρα εἶναι ὁ μόνος Υἱός της, ποὺ τὸν ἔφερε στὸν κόσμο μόνη της, κατὰ τρόπο παράδοξο, ποὺ δὲν λύπησε ποτὲ οὔτε τὴν ἴδια οὔτε κανένα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀντίθετα, τοὺς εὐεργέτησε ὅλους τόσο, ὥστε νὰ ξεπεράση ὅλες τὶς προσδοκίες τους. Τί λοιπὸν συναισθήματα εἶναι φυσικὸ νὰ εἶχε ἡ Παρθένος, ὅταν ἔβλεπε τὸν Υἱό της σὲ τόσο φοβερὲς ὀδύνες, αὐτὸν ποὺ ἦταν ὁ εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, «τὸν πρᾶον, τὸν ταπεινὸν τῇ καρδίᾳ», αὐτὸν ποὺ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ «ἐρίζων οὐδὲ κραυγάζων», τὸν ὁποῖον κανεὶς ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κατηγορήση γιὰ τὸ παραμικρό, ὅταν τὸν ἔβλεπε νὰ σέρνεται ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ἄγρια θηρία, νὰ γυμνώνεται, νὰ δέρνεται, νὰ κρίνεται ἄξιος τῆς χειρότερης καταδίκης, νὰ πεθαίνη τὸν ἐξευτελιστικότερο θάνατο μαζὶ μὲ τοὺς ἁμαρτωλότερους ἀνθρώπους, ἔξω ἀπὸ κάθε ἔννοια δικαιοσύνης καὶ νόμου, ὅπως συμβαίνει σὲ τυραννικὰ καθεστῶτα; Προσωπικὰ πιστεύω ὅτι τέτοια ὀδύνη ποτὲ σὲ κανένα ἄνθρωπο δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη…
Γι’ αὐτὸ τὴν ὥρα τῶν παθῶν κατέλαβε τὴν Παρθένο θλίψη ὑπερβολικὴ καὶ ἀπερίγραπτη, τέτοια ποὺ παραπλήσια ποτὲ δὲν ἔνοιωσε ἄνθρωπος. Γιατὶ αὐτὴ εἶδε τὴ σταύρωση σὰν μητέρα, ἀλλὰ καὶ σὰν ἄνθρωπος μὲ σωστὴ κρίση, σὰν κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ διακρίνη καθαρὰ τὴν ἀδικία.
Γιατὶ ἔπρεπε νὰ λάβη μέρος σὲ κάθε τι ποὺ ἔκανε ὁ Υἱός της γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ὅπως τοῦ μετέδωσε τὸ αἷμα καὶ τὴν σάρκα της κι ἔλαβε ἀμοιβαῖα μέρος στὶς δικές του χάριτες, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἔλαβε μέρος καὶ σὲ ὅλους τοὺς πόνους καὶ τὴν ὀδύνη του. Κι αὐτὸς βέβαια καρφωμένος στὸν Σταυρὸ δέχθηκε στὴν πλευρὰ τὴν λόγχη, ἐνῷ διαπέρασε τὴν καρδιὰ τῆς Παρθένου ρομφαία, ὅπως ἀνήγγειλε ὁ ἁγιώτατος Συμεών. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ὅλα τὰ ἄλλα μαρτύρια τὰ προξενοῦσαν οἱ «κύνες» ἐκεῖνοι ἀπὸ κοινοῦ στὸν Υἱὸ καὶ στὴ μητέρα. Τὸ ἴδιο καὶ ὅταν χρησιμοποιώντας παλαιοτέρους λόγους του τὸν κατηγοροῦσαν σὰν ἀλαζόνα, κι ὅταν τὸν ὀνόμαζαν πλάνο κι ἀγωνίζονταν ν’ ἀποδείξουν τὴν πλάνη του».²
Ὁ δίκαιος Συμεὼν κατὰ τὴν Ὑπαπαντὴ εἶχε προφητεύσει ὅτι ρομφαία θὰ περνοῦσε τὴν ἁγία ψυχὴ τῆς Θεοτόκου.
Αὐτὴ ἡ ρομφαία πολλὲς φορὲς τὴν ἐπόνεσε. Πάντα ὅμως ὑπέμενε καὶ ἐπιτελοῦσε, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, «ἆθλον τῆς ἀπαραμίλλου καρτερίας».
Καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψι τοῦ Υἱοῦ της, πάλι ἀνάμεσα στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς πρώτους Χριστιανοὺς πρώτη αὐτὴ σηκώνει τὸν Σταυρὸ τῶν διωγμῶν, τοὺς στηρίζει καὶ τοὺς καθοδηγεῖ στὸ ἀποστολικό τους ἔργο. Ὅπως τότε στὴν Σταύρωσι τοῦ Υἱοῦ της «εἱστήκει παρὰ τῷ Σταυρῷ» καὶ συνέπασχε καὶ συσταυρωνόταν μαζί Του, ἔτσι καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψί Του αὐτὴ σηκώνει τὸν Σταυρὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ συμπάσχουσα μητέρα τῶν Χριστιανῶν.
Παραπομπές
1. Ἁγ. Γρηγ. Παλαμᾶ, Εἰς τὴν Κοίμησιν, Ε.Π.Ε., τ. 10, σελ. 443.
2 . Ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα, ἐνθ’ ἀνωτ. σελ. 209-213.
Πηγή: Περιοδικὸ Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος, τόμος 18, Ἅγιον Ὄρος, 1993
Πειραϊκὴ Ἐκκλησία – Τεῦχος 225

Πειραιῶς Σεραφείμ: Ἀπάντηση στό Ρωμαιοκαθολικό Ἀρχιεπίσκοπο Τήνου, Νάξου καί Αἰγαίου κ. Νικόλαο

                               Εν Πειραιεί τη 16η Μαρτίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ο Εκλαμπρότατος Αρχιεπίσκοπος των εν Τήνω, Νάξω και Αιγαίω Ρωμαιοκαθολικών κ. Νικόλαος στις 12/3/2012 εξέδωκε «ανοικτήν επιστολήν προς κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως» όπως την επιγράφει, με την οποία ευγενώς μας επικρίνει όχι με θεολογικά επιχειρήματα όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά με συναισθηματικές προσεγγίσεις επιδιδόμενος σε ένα κήρυγμα αγαπισμού και αποπειρώμενος να θεμελιώσει το συγκρητιστικό οικουμενισμό εν τη πράξει με ευγενείς ωραιολογίες, που «κνήθουν» τα ώτα των ακουόντων, αλλά που απέχουν παρασάγκας από την αλήθεια.

Είναι πασίδηλον ότι οι οικουμενιστικοί κύκλοι κατακρεουργούν τα Κυριακά λόγια της Αρχιερατικής προσευχής εις το 17ο κεφ. του κατά Ιωάννην ευαγγελίου στ. 21-25 «ίνα πάντες εν ώσι» αποσιωπώντες δολίως την όλην πρότασιν του Κυρίου ως και τα του ιδίου περιεχομένου επόμενα χωρία που απευθύνει ο Σωτήρ του κόσμου στον Αρχίφωτο Πατέρα Του λέγων:
«Ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευσόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ, ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας. και εγώ την δόξαν ην δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμεν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν, και ίνα γινώσκη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς  καθώς εμέ ηγάπησας. πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ  ἐμοῦ, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου.» Αποσιωπούν και αποκρύπτουν τα ανωτέρω Κυριακά λόγια απομομώνοντες εξ αυτών  τέσσερις λέξεις για να στηρίξουν την κακοδοξία των και δι’ αυτής την νόθευσιν της αληθούς πίστεως διότι ο Κύριος της Εκκλησίας προσεύχεται υπέρ της ενότητος των παιδιών Του με πρότυπον όμως τον Τριαδικό τρόπο υπάρξεως του αιωνίου Θεού, δηλ. εν αληθεία, αληλοπεριχωρήσει και πιστότητι και όχι ασφαλώς εν αιρέσει, διαστρεβλώσει της Θείας Αποκαλύψεως, εν πλάνη και απομειώσει των δογματισθέντων υπό του Παναγίου Πνεύματος. Ο ιερός Μάρκος ο Ευγενικός εις την επιστολή του «τοις απανταχού της γης» γράφει: «Προ χρόνων πολλών απεσχίσθη της Δυτικής Εκκλησίας, της Ρώμης φαμέν, το περιώνυμον άθροισμα εκ της των ετέρων τεσσάρων αγιωτάτων Πατριαρχών κοινωνίας, αποσχοινισθέν εις έθη και δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αλλότρια» και συνεχίζει «Πόθεν ουν ημίν ανεφάνησαν όντες ορθόδοξοι οι δια τοσούτων χρόνων και τοσούτων πατέρων και διδασκάλων κριθέντες αιρετικοί;»

Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν έχει την αποστολική πίστη εφ’ όσον το filioque, η κτιστή χάρις, το πρωτείο ως προνόμιο παγκοσμίου δικαιοδοσίας, τα υπέρτακτα έργα, το καθαρτήριο αποτελούν βασικά και αδιαπραγμάτευτα δόγματά του. Δεν έχει έγκυρα εισαγωγικά μυστήρια, ιερωσύνη και ευχαριστία, διότι έχει αποσχισθεί από την Καθολική Εκκλησία του Χριστού και ισχύει δι’αυτόν ο επικυρωμένος από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο Α  Κανών του Μ. Βασιλείου ορίζων «οι της Εκκλησίας αποστάντες ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς· επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν… απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο Χάριν Πνεύματος Αγίου παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασι». Ο Ρωμαιοκαθολικισμός κατά τον Αγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο δεν έχει αποστολική διαδοχή διότι η Ορθοδοξία του φρονήματος βεβαιώνει την Αποστολική διαδοχή και η κακοδοξία του φρονήματος την καταλύει: «Το μεν γαρ ομόγνωμον και ομόθρονον, το δε αντίδοξον και αντίθρονον· και η μεν προσηγορίαν, η δε αλήθειαν έχει διαδοχής», Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου (Εις τον Μ. Αθανάσιον η , PG, 1089). Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν μπορεί να αποβάλη τον παποκεντρισμό του, παλαιότερο και νεώτερο γιατί τον έχει επισφραγίσει δια των αποφάσεων δέκα τριών δικών του «Οικουμενικών» Συνόδων.

Θυμίζουμε τις διακηρύξεις του «αγιοποιηθέντος» από τον Ρωμαιοκαθολικισμό Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ με την Εγκύκλιο Ut Unum Sint (1995) (10): «Η Καθολική Εκκλησία έχει την πεποίθηση ότι διατήρησε τη διακονία του διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου, του Επισκόπου Ρώμης, που ο Θεός ίδρυσε “ως παντοτεινή και ορατή αρχή και θεμέλιό της ενότητας”» (παράγρ. 88). Και, «Είμαι πεπεισμένος ότι έχω στο σημείο αυτό μία ιδιαίτερη ευθύνη… να βρίσκω μία μορφή άσκησης του πρωτείου, το οποίο, χωρίς ν’ αποποιηθώ με κανένα τρόπο την ουσία της αποστολής του, ν’ ανοίγεται σε μία νέα κατάσταση» (παράγρ. 95). Ταυτόσημη άλλωστε είναι και η διακήρυξις του παπικού Πρωτείου από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ  στό Φανάρι το 2006 και υπενθυμίζομε την οδηγία του Βατικανού του Ιουλίου 2007 με τις γνωστές «Απαντήσεις» με τις οποίες ο νυν Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ  χαρακτήρισε «ελλειματικές» τις Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες επειδή δεν έχουν κοινωνία με τον δήθεν διάδοχο του Πέτρου.

Ο όσιος πατήρ ημών Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει: «Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον δε το παν-δόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων…».

Οι προυποθέσεις που τίθενται βιβλικώς από τον Θεό Λόγο για την ενότητα και κοινωνία των εις Χριστό πιστευόντων κατά τα ανωτέρω, είναι η κοινή και αΐδιος δόξα του Τριαδικού Θεού. Εν άλλοις λόγοις η ενότητα του κτιστού ανθρώπου με τον άκτιστο Θεό Λόγο πραγματοποιείται μόνο με την άκτιστη θεοποιό ενέργεια και δόξα του Τριαδικού Θεού. Αλλ’ αυτή η θεοποιός δόξα παρέχεται δια του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι, αποκλειστικά και μόνο στο μυστηριακό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Ο Ρωμαιοκαθολικισμός απορρίπτει δογματικώς τον άκτιστο χαρακτήρα της θεοποιού χάριτος και επομένως η οποιαδήποτε κοινωνία μαζί του θα είναι και θα παραμένει μόνο σε ανθρώπινο κτιστό επίπεδο. Οι Ρωμαιοκαθολικοί κάνουν σύγχυση θεολογίας και οικονομίας στον Τριαδικό Θεό, ορατός καρπός της οποίας είναι το filioque.

 Συγκεκριμένα αποκλείοντας την εμπειρία της άκτιστης Θείας Χάριτος και της Θεοποιού άκτιστης Δόξας αρνούνται ουσιατικά την κοινωνία κτιστού και ακτίστου, αρνούνται δηλαδή το μυστήριο της πραγματικής κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, ως εκκλησιαστικό γεγονός. Αρνούνται στην πράξη την ίδια την έννοια της Εκκλησίας.

Όλα τα παραπάνω συνδέονται αρρήκτως με το filioque για την αποδοχή του οποίου ιδιαίτερα συγχέουν οι Ρωμαιοκαθολικοί τα υποστατικά με τα φυσικά προσόντα του Θεού και ειδικώτερα συγχέουν την αΐδια εκπόρευση του Αγ. Πνεύματος, ως Θείου Προσώπου με την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος ως κοινής άκτιστης ενέργειας του Τριαδικού Θεού. Σύμφωνα όμως, με την Αγιοπνευματική και δογματική εμπειρία της Εκκλησίας κατά τους δέκα (10) πρώτους αιώνες η έκφανση, ως οικονομία του Αγ. Πνεύματος, που φανερώνεται και λειτουργεί «εκ Πατρός δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι» είναι εκείνη που μας ενοποιεί ακτίστως με τον Τριαδικό Θεό.

Κατά συνέπεια εφ’ όσον ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν αποδέχεται την περί ακτίστου χάριτος θεολογία, πράγμα που εκφράζεται θεσμικά και με το filioque δεν είναι εφικτή καμμία θεολογική Εκκλησιολογική και Αγιοπνευματική ενότητα μαζί του.

Δράττομαι της ευκαιρίας απαντώντας γενικά στον κ. Νικόλαο, να απαντήσω και στον γνωστό δίγαμο, τον προσφυώς αποκαλούμενο «Καρδινάλιο Φραντζολίνι», που αυτόκλητα άνευ πανεπιστημιακής καθέδρας, έχει αναλάβει ρόλο τιμητού των Εκκλησιαστικών προσώπων και πραγμάτων, λέγων ότι η Αγία μας Χώρα δεν είναι προτεκτοράτο των Η.Π.Α., αλλά κράτος δικαίου του οποίου η εν συναλληλία λειτουργούσα Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, διέπεται υπό των Ι. Κανόνων και των Νόμων του. Η Ιεραρχία της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος δεν αποδέχεται τους εκβιασμούς των Σιωνιστικών διεθνών Κέντρων, όπως απεδέχθη δυστυχώς η Ιεραρχία της αδελφής ομοδόξου Σερβικής Εκκλησίας για την Ισλαμοποίηση του Κοσσόβου, καρατομώντας αδίκως και αντικανονικώς τον Κανονικό Επίσκοπο Ράτσκας και Πριζρένης κ.κ. Αρτέμιο, όπως απεδείχθη πασιδήλως πλέον από την γνωστή Απόφαση  1410/2010 του Στ  Ποινικοῦ Τμήματος του Αρείου Πάγου της χώρας μας, που κονιορτοποίησε τα ψεύδη της Σερβικής Ι. Συνόδου και της Σερβικής Πολιτείας κατά του δήθεν «καταχραστού» και όντως αγίου Επισκόπου Ράτσκας και Πριζρένης κ.κ. Αρτεμίου.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ