Οι αυτοκτονίες ή αυτοχειρίες ήταν ένα πανάρχαιο
φαινόμενο, τό οποίο αποδίδεται πολλές φορές μέ τήν φράση «απονενοημένο
διάβημα», πού δηλώνει μιά πράξη πού γίνεται μέ απόνοια (ρήμα
απονοέομαι), δηλαδή μέ έλλειψη λογικής καί μέ απελπισία.
Η αυτοκτονία στήν ουσία είναι έλλειψη νοήματος γιά τήν ζωή, ταύτιση τής
ζωής μέ μικρούς σκοπούς, μέ οικονομικά αγαθά, καί δείχνει μιά
ανερμάτιστη ζωή.
Τόν τελευταίο καιρό αυξήθηκε ο αριθμός τών αυτοκτονούντων καί γι’ αυτό
γράφονται διάφορα άρθρα καί γίνονται αναλύσεις γιά τό φαινόμενο αυτό.
Στήν εφημερίδα «Τό Βήμα» (8-7-2012) η Ιωάννα Σουφλέρη ασχολήθηκε μέ τό
θέμα απαντώντας στό ερώτημα: «Γιατί τόσες αυτοκτονίες;» μέ τήν
διαπίστωση ότι: «Οι αυτοκτονίες έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο στήν
Ελλάδα τής Κρίσης».
Μεταξύ τών άλλων παραθέτει τήν άποψη τού ψυχιάτρου Κυριάκου Κατσαδήμου
ότι «τό 2008, οπότε καί τοποθετείται διεθνώς η έναρξη τής οικονομικής
κρίσης, ξεπεράστηκε τό φράγμα τής μίας αυτοκτονίας τήν ημέρα», εννοείται
στήν Ελλάδα.
Έτσι, «οι εκτιμήσεις μας σήμερα είναι ότι έχουμε 2-3 αυτοκτονίες τήν
ημέρα». Όμως, η αυτοκτονία δέν προέρχεται μόνον από τήν οικονομική
κρίση, γιατί κατά τήν Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια Μυρτώ Νίλσεν «ο
αυτόχειρας αρνούμενος τό δώρο τής ζωής, δηλώνει εμπράκτως τήν πίστη του
ότι η ζωή δέν τού αξίζει. Πρόκειται γιά τήν παραδοχή τής ύστατης
αποτυχίας».
Οπότε, εκείνο πού δίνει τό έναυσμα στόν αυτόχειρα νά βλάψη τόν εαυτό του είναι η «μοναξιά», «η αίσθηση ότι δέν ανήκει κάπου».
Η Εκκλησία θεωρεί ότι η ζωή είναι δώρο τού Θεού στόν άνθρωπο καί
επομένως δέν μπορεί νά τήν αφαιρέση ο άνθρωπος, αλλά έχει ο Θεός
αποκλειστικότητα γι’ αυτήν. Πρόκειται γιά μιά μεγάλη αμαρτία πού είναι
συνέπεια τού ότι ο άνθρωπος απομακρύνεται από τόν Θεό, δέν τόν
αισθάνεται Πατέρα του καί ζή μακρυά από τήν Εκκλησία τήν οποία δέν
αισθάνεται ως μητέρα του καί ως πραγματική του οικογένεια. Τελικά,
εκείνος πού έχει τάσεις αυτοκτονίας δέν πιστεύει στόν Θεό, ή είναι
άρρωστος καί έχει σύγχυση φρενών.
Ο ψυχίατρος Κυριάκος Κατσαδήμος, στό ίδιο δημοσίευμα, λέγει: «Παλαιότερα
η στάση τών ιερέων πρός τίς οικογένειες τών αυτοχείρων ήταν
καταδικαστική. Σήμερα παρατηρούμε μιά τεράστια αλλαγή, η οποία
επιβεβαιώνεται καί στά ιερατικά συνέδρια στά οποία καλούμαστε νά
συμμετέχουμε. Πραγματικά, αισθάνομαι τήν ανάγκη νά πώ ένα "μπράβο" στήν
Εκκλησία γιά τό έργο πού προσφέρει στήν στήριξη τών ατόμων πού θέλουν νά
αυτοκτονήσουν.
Δέν είναι μικρός ο αριθμός μελλοντικών αυτοχείρων πού έφτασε σέ εμάς
μέσω τής Εκκλησίας. Συχνά πρόκειται γιά άτομα πού έχουν πάει γιά
εξομολόγηση καί εκεί έχουν εκφράσει τήν επιθυμία νά δώσουν τέλος στήν
ζωή τους. Μέ πρωτοβουλία τής Εκκλησίας βλέπουμε αυτά τά περιστατικά τά
οποία δέχονται καί τήν δική μας φροντίδα παράλληλα μέ τήν στήριξη πού
τούς παρέχεται εκεί».
Τελικά, πρέπει νά δούμε τήν προσφορά τής Εκκλησίας όχι μόνον στό φαγητό
καί τήν οικονομική υποστήριξη, αλλά καί στόν ψυχολογικό καί κυρίως στόν
πνευματικό τομέα. Η Εκκλησία είναι ένα πνευματικό θεραπευτήριο πού
νοηματοδοτεί τόν ανθρώπινο βίο.
Ν.Ι.
Εκκλησιαστική Παρέμβαση, Ιούλιος 2012
