Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Ὅποιος ἀντιδράσει, θά πονέσει.


π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Ὅποιος ἀντιδράσει, θά πονέσει. Ἀλλά ἐγώ ξέρω ὅτι σέ αὐτόν τόν τόπο ὑπάρχει μιά ἱστορία ἀντιδράσεως!

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
Ἔχω καί μία παρατήρηση. Γιά χίλιους λόγους, διάφοροι φορεῖς -ὁποιοιδήποτε- ὅλο αὐτόν τόν καιρό τρομοκρατοῦν τό λαό μας, μέ διάφορους ἐκφοβισμούς. Καί αὐτός ὁ ἐκφοβισμός εἶναι διπλός. Ὁ ἕνας ἐκφοβισμός εἶναι τί θά γίνει ἄν θά φύγουμε ἀπό τήν ΕΟΚ καί ὁ ἄλλος εἶναι τί θά γίνει ἄν δέν θά φύγουμε. Προσέξτε, κανένα ἀπό αὐτά τά μεγέθη δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσει στοιχεῖο ἐκφοβισμοῦ. Θά τό ἀναλύσω τώρα. Γιατί καλῶ τό λαό νά εἶναι ἐλεύθερος. Καί ἐπειδή βρισκόμαστε σέ μιά καίρια καμπή τῆς ἱστορίας, πού τώρα θά τή δηλώσω κατά τή γνώμη μου, καί καλό εἶναι νά πάρετε θέση, θέλετε δέν θέλετε, ὄχι μπροστά μου, στό νοῦ σας. Θέλω νά σᾶς τονίσω τά ἑξῆς. Πρῶτα-πρῶτα, ἡ θέση μου γιά τά μνημονιακά εἶναι σαφέστατη, τήν ἔχω πεῖ χίλιες φορές. Τό εἶπα πρίν ἀπό λίγο, τό θεωρῶ βαθύτατη προδοσία τοῦ λαοῦ καί τοῦ τόπου. Αὐτό εἶναι δεδομένο. Ἀλλά αὐτό δέν μοῦ ἀρκεῖ. Αὐτή εἶναι ἡ βασική μου ἀντίδραση. Τί παρακάτω ἔχω νά προσθέσω, γιά νά προσέξει ὁ λαός. Κοιτάξτε, τό δαιμονομασονικό κίνημα τό ὁποῖο διοικεῖ τήν Εὐρώπη, ὅπως τό λέω εἶναι -καθαρά ἔτσι- δέν εἶναι μιά γενική ἱστορία. Ἡ Εὐρώπη διοικεῖται ἀπό κατεξοχήν κέντρα μασονικά, πρόσωπα μασονικά· ἀπόδειξη ὅλοι ὅσοι προβάλλονται μέσα ἀπό....

 τήν ταραχή, τή βαβούρα, ὡς ὑπουργοί καί πρωθυπουργοί τῶν διαφόρων χωρῶν τῆς Εὐρώπης ἀνήκουν σέ μασονικές λέσχες. Ἀπόδειξη οἱ δύο τελευταῖοι πρωθυπουργοί μας, δηλωμένοι ἐπίσημα, μπασμένοι στό πράγμα. Εἶναι ἡ ἱστορία δηλαδή ὅτι μᾶς διοικεῖ ἕνα σύστημα τό ὁποῖο θέλει τήν ὑποδούλωση τοῦ λαοῦ βαθύτατα, σέ συστήματα δαιμονικά. Τί σημαίνει αὐτό τώρα; Τί εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο νοιάζει τό λαό; Κοιτάξτε, κι ἄν ἀκόμη γιά μιά στιγμή ξεφύγω ἀπό τή δουλεία τοῦ μνημονίου -πού δέν μπορῶ νά ξεφύγω, μέ κυνηγάει συνέχεια γιατί εἶναι ἡ δουλεία τοῦ ἐργάτη, ὅπως εἶπα πρίν ἀπό λίγο, καί δέν μπορῶ νά δεχτῶ νοήμονα Ἕλληνα πού δέχεται τήν ὑποδούλωση τῆς Ἑλλάδος σέ συστήματα, προσέξτε, τά ὁποῖα οὔτε τά σκέφτηκε, σέ συστήματα πού δέν τά σκέφτηκε ποτέ. Δέν θά ἐπικαλεστῶ τό ἄρθρο 120 τοῦ σημερινοῦ Συντάγματος. Δέν θά τό ἐπικαλεστῶ. Ἐγώ τό Χριστό ἐπικαλοῦμαι, ἀλλά ἁπλῶς θυμίζω ὅτι αὐτό τό ἄρθρο λέει ὅτι ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος αὐτοῦ ἐπαφίεται στόν πατριωτισμό τῶν Ἑλλήνων. Δέν τό ἐπικαλοῦμαι, ἀλλά τό λέει τό Σύνταγμα, ἁπλῶς τό θυμίζω, ἦταν τό παλιό 114, εἶναι στό ἄρθρο 20, ὄχι ὡς ἀκροτελεύτιο. Ἄρα ἐδῶ ὑπάρχει μιά ἐπίκληση γιά τόν πατριωτισμό τῶν Ἑλλήνων. Πρέπει νά ἀναλογιστεῖ ὁ καθένας πόσο ἔχει πατριωτισμό.

Τί θέλει γιά τή συνέχεια αὐτοῦ τοῦ τόπου. Ἄν αὐτός ὁ τόπος προετοιμάζεται νά ἐνταχθεῖ σέ ἕνα γενικότερο σύστημα δαιμονομασονικό, ὅπως τό ἀποκάλεσα ὑπεύθυνα -γιατί αὐτά εἶναι τά κέντρα σήμερα, εἶναι αὐτά τά κέντρα πού λειτουργοῦν τό σήμερα, τά ὁποῖα ἔχουν ὡς καίριο, προσέξτε δέν εἶναι τυχαῖο, ἄξονά τους τό τραπεζικό σύστημα. Μήν ξεχνᾶτε τήν Ἀποκάλυψη ὅτι θά ἔρθει ἕνα σύστημα τό ὁποῖο θά εἶναι τελείως ἐγκλωβιστικό γιά τόν ἄνθρωπο, δέν θά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά σηκώσει κεφάλι καί δέν θά μπορεῖ νά ψωνίσει ἤ νά ἀγοράσει. Ὅλα τά χρήματα σήμερα λειτουργοῦν μέσα ἀπό τίς τράπεζες. Γι ᾽αὐτό οἱ τράπεζες εἶναι τά καλά παιδιά τῆς ἱστορίας. Ἐν μέσω κρίσεως δέν ξέρω πόσα δισεκατομμύρια πῆραν αὐτό τόν καιρό οἱ τράπεζες στήν Ἑλλάδα, γιά νά εἶναι τά καλά παιδιά αὐτοῦ τοῦ συστήματος. Εὐχαριστῶ, δέν θά πάρω. Σημαίνει πώς αὐτή ἡ Εὐρώπη, μέ αὐτό τό εὐρώ, εἶναι πουλημένη ἐκ προοιμίου. Κι ἐγώ συντασσόμενος μαζί τους, παίρνω τήν εὐθύνη, ἔτσι νομίζω, ἡ Ἑλλάδα νά ἔρθει σέ αὐτό τό σύστημα τό ὁποῖο ἑτοιμάζει τήν κόλαση καί τήν πολιτεία τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐγώ ἔτσι νιώθω. Καί νιώθω ὅτι πρέπει νά τό πῶ στό λαό τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος ἀντιδράσει, θά πονέσει. Ἀλλά ἐγώ ξέρω ὅτι σέ αὐτόν τόν τόπο ὑπάρχει μιά ἱστορία ἀντιδράσεως καί δέν ζητῶ νά ἀντιδράσετε σέ ὁτιδήποτε. Νά ἀντιδράσετε σέ αὐτό πού σᾶς εἶπα. Τί σᾶς εἶπα; Δαιμονομασονοκρατία σᾶς εἶπα καί τό λέω ὑπεύθυνα. Ὅλοι οἱ κεντρικοί φορεῖς αὐτοῦ τοῦ τόπου καί τῆς Εὐρώπης εἶναι αὐτοί καί ἀπεργάζονται αὐτό τό σχέδιο γιά τήν Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη, ἐγκλωβισμένη σέ ἕνα παγκόσμιο δῆθεν κράτος τό ὁποῖο ἐξυπηρετεῖ ἄλλα συμφέροντα μέ ἄξονα τό τραπεζικό σύστημα, τό ὁποῖο ἀναφέρεται στήν Ἁγία Γραφή, στήν Ἀποκάλυψη. Ἐγώ δέν θά πάρω, εὐχαριστῶ.

Ὑπ’ αὐτή τήν ἔννοια, φυσικά δέν δέχομαι τά κόμματα τά μνημονιακά, δέν δέχομαι ὁποιονδήποτε θέλει ἡ Ἑλλάδα νά συνεχίζει μές στήν Εὐρώπη καί στό εὐρώ. Τό φωνάζω ἐπίσημα. Εἶναι κι αὐτό πούλημα τῆς Ἑλλάδας. Δέν μπορῶ ἐγώ προσωπικά νά συνεργήσω καί νά μήν τό πῶ στό λαό τοῦ Θεοῦ ὅτι ἔχετε εὐθύνη. Γιά τό αὔριο, τό ὁποιοδήποτε τραγικό, δέν μέ φοβίζει ἡ φτώχεια. Σᾶς τρομοκρατοῦν μέ τή φτώχεια. Ὄχι, αὐτός ὁ λαός ἔζησε καί φτωχός. Ἀλλά ἐγώ κινοῦμαι μέσα ἀπ᾽ τήν Ὀρθοδοξία μας. Σᾶς τρομοκρατοῦν μέ τή φτώχεια κάθε μέρα. Αὐτό σᾶς λένε: τί θά πάθει ἡ Ἑλλάδα. Ἡ Ἑλλάδα θά ’ναι ἐλεύθερη, ἀλλά θά ’ναι πιό φτωχιά. Ἄν δέχεστε αὐτή τή σύμβαση, μήν πουλήσετε τήν Ἑλλάδα πιά στίς καρδιές σας, ἔχετε εὐθύνη. Δέν μπορεῖτε νά κρυφτεῖτε πιά. Δέν μπορεῖτε νά τό κάνετε αὐτό τό πράγμα πιά. Ἔχετε εὐθύνη γιά τό αὔριο τῆς Ἑλλάδας ἄν παιχθεῖ αὐτή ἡ ἱστορία τοῦ ὁποιουδήποτε Ἀντιχρίστου μέσα καί ἀπό τήν Ἑλλάδα. Ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πρέπει νά ποῦμε ὄχι. Δέν ξέρω τί θά ποῦν οἱ ἄλλοι. Ἄρα ἀντιδρῶ καί στά μνημονιακά καί σέ ὅσους χαϊδεύοντας καί τά αὐτιά τῶν ψηφοφόρων, λένε εἴμαστε ἀντιμνημονιακοί, ἀλλά ἐμεῖς θά μείνουμε ἐκεῖ. Μᾶς κοροϊδεύουν καί αὐτοί. Συγχωρέστε με. Ἐγώ δέν ἔχω νά πῶ κάτι ἄλλο, ἀλλά ἔνιωσα σ’ αὐτή τήν τελευταία συνάντηση σήμερα -δέν ξέρω πῶς θά εἴμαστε τόν Ὀκτώβριο- ἔνιωσα ὅτι πρέπει αὐτό νά τό πῶ. Ἄλλο τίποτε δέν θά πῶ, δέν ἔχω νά κάνω ἄλλο κήρυγμα, ἐγώ σωπαίνω, εἶπα ὅ,τι εἶπα, πεῖτε με ἠλίθιο, πεῖτε με βλάκα, ἀλλά μπρός στήν τρομοκρατία πού σᾶς κάνουν κάθε μέρα, ἐγώ δέν σᾶς τρομοκρατῶ, σᾶς ἐλευθερώνω. Καί θέλω ἕνα λαό πού εἶναι στήν Ἐκκλησία καί εἶναι ἐλεύθερος καί δέν τρέμει τό φυλλοκάρδι του γιατί φοβᾶται τίς καταθέσεις του, ποῦ θά κρύψει τά δικά του, ποῦ θά κρύψει ὅ,τι ἔχει. Ἐδῶ δέν μπορεῖς νά κρυφτεῖς πιά. Τό σύστημα εἶναι δαιμονιῶδες.

Πότε θά τελειώσει ἡ κρίση καί θά ἀπελευθερωθεῖ ἡ Ἑλλάδα;

 
Τι λέγει σύγχρονος γέροντας ασκητής και ποιά λύση προτείνει για τους Έλληνες και την Ελλάδα! Πότε οι προφητείες αγίων γερόντων θα υλοποιηθούν;
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η οικονομική κρίση και κυρίως οι συνέπειες που είθισται πάντοτε να την συνοδεύουν, όπως λ. χ. απόγνωση, απελπισία, θλίψη, κατήφεια, ανασφάλεια φανερώνουν στην πράξη την απουσία του Θεού από τη ζωή του ανθρώπου.
Η λήθη του Θεού άλλωστε αποτελεί το μοναδικό αίτιο δημιουργίας της κατάστασης αυτής. Αν για παράδειγμα υπήρχε μνήμη Θεού στο σύγχρονο άνθρωπο δεν θα αναπτύσσονταν οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με επίκεντρο την πάλαι ποτέ «μισθοδοτική ασφάλεια» του Δημοσίου τομέα, η οποία στην ουσία κάλυπτε την ανασφάλεια του ανθρώπου εξ αιτίας της απομάκρυνσής του από το Θεό. Αν υπήρχε μνήμη Θεού δεν θα αυξανόταν ο φοβερός δράκοντας της διαφθοράς και της σήψης, ο οποίος συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή σήμερα στην κοινωνία μας!Αν υπήρχε μνήμη Θεού η πορνεία, η κλοπή, η μοιχεία, η ανωμαλία (βλ. ομοφυλοφιλία -κιναιδισμός), η ψευδομαρτυρία δεν θα συνιστούσαν το μεγαλύτερο κίνδυνο διάσπασης της κοινωνικής συνοχής και κυρίως της χριστιανικής οικογενείας. Αν υπήρχε μνήμη Θεού δεν θα υπήρχαν μεγάλες δοκιμασίες και κρίσεις ούτε διενέξεις και πόλεμοι. Εάν υπήρχε μνήμη Θεού δεν θα είχαν κανένα λόγο στην οικουμένη οι εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας, οι οποίοι κρύβονται σαν τους αρουραίους σε σκοτεινές στοές και λέσχες και σατανικές επιτροπές και συμβούλια… Εάν υπήρχε μνήμη Θεού δεν θα υφίστατο ο κίνδυνος να καταστεί ο άνθρωπος δούλος αδίστακτων αφανών δικτατόρων και των πολιτικών υπαλλήλων τους που κινούν σαν πιόνια προκειμένου να κρύβουν τις παρανομίες τους… (βλ. ηλεκτρονικό φακέλωμα)!
Στο γεγονός λοιπόν ότι ο άνθρωπος, έβγαλε το Θεό από τη ζωή του οφείλεται σήμερα όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε. Στο ότι δηλαδή ξέχασε το Θεό θα υποστηρίζαμε παντελώς παραβλέποντας  και μην ακολουθώντας τη διδασκαλία Του’ Και επιπλέον με το να επιλέγει συνειδητά αντίθετους δρόμους απ’ αυτούς που Εκείνος όρισε κατά τη δημιουργία του κόσμου, μη αποδεχόμενος την οδό της αληθείας την οποία συστηματικά διαστρέβλωνε και συνεχίζει να διαστρεβλώνει σε μια προσπάθεια να εντάξει τα σχέδια του Θεού μέσα στις εγωπαθείς αντιλήψεις του περί της ζωής…
Λησμονούμε λοιπόν ως ορθόδοξοι χριστιανοί ότι τα οδυνηρά γεγονότα, όπως τονίζει ο όσιος Μάρκος ο ασκητής χαρίζουν μνήμη Θεού στον συνετό άνθρωπο και προκαλούν αντιστοίχως θλίψη σ’ εκείνον που έχει ξεχάσει τον Θεό. Γιατί εύκολα θα διαπιστώσουμε ρίχνοντας μια ματιά σήμερα στην ευλογημένη από τον τριαδικό Θεό χώρα μας ότι ως ανήμερα θεριά στέκονται η θλίψη και η απόγνωση, η αβεβαιότητα για το αύριο, η απελπισία και η απογοήτευση…
Οι διάφορες δημοσκοπήσεις άλλωστε καταγράφουν την τραγική αυτή εικόνα που στην ουσία καταδεικνύει δυστυχώς το γεγονός της λήθης του Θεού από την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Καταδεικνύεται στην κυριολεξία η τεράστια απουσία της ειλικρινούς μετανοίας, λογιζομένης κυρίως ως έξοδος και επιστροφή στην ασφάλεια του ουρανού, ως διαφυγή από την καλοστημένη παγίδα μιας σατανικής επινοήσεως ευημερίας… Μιας σατανικής ευημερίας που χτίσθηκε με την ψευδαίσθηση ότι το χρήμα και ο πλούτος ταυτίζονται απόλυτα με την ευτυχία!
 Εάν όμως καλοί μου άνθρωποι βρείτε σήμερα έναν πλούσιο να είναι ευτυχισμένος -χωρίς φυσικά να υποκρίνεται- τότε να τον φέρετε να τον γνωρίσω προσωπικά, γιατί θα είναι φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο, λέγει συχνά γέροντας ασκητής του Παγγαίου Όρους. Τότε θα αναρωτηθείτε ποιός είναι ο λόγος να παγιδευόμαστε στην ψευδαίσθηση απόκτησής του; Πρόκειται για μια καλοστημένη παγίδα του Σατανά, ο οποίος γνωρίζει καλώς πως να οδηγεί σ’ αυτή τους ανύποπτους ανθρώπους… Κάποιοι δεν εξ αυτών μοιάζουν του πλουσίου νεανία που αν και εφάρμοζε το νόμο του Θεού εν τούτοις παρέμεινε εγκλωβισμένος σε εφήμερα πλούτη…
Δυστυχώς παρά την πολύχρονη συνεχιζόμενη δοκιμασία οι περισσότεροι σήμερα Έλληνες δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει την ανάγκη της προσωπικής αλλαγής, που θα τους απελευθέρωνε από την πονηρή αυτή παγίδα. Και αλλαγή σημαίνει μετάνοια. Και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει γιατί από τις συζητήσεις τους διαπιστώνεται το πόσο εγκλωβισμένοι βρίσκονται στα δίκτυα μιας άνομης φιλοσοφίας. Επιμένουν δηλαδή σήμερα να ανακαλύψουν σε κοσμικά συστήματα ή σε πρόσωπα άλλων τις αιτίες που απώλεσαν, τον δρόμο τους προς την απόκτηση αγαθών ( νεο-πλουτισμός), αυτήν την χωρίς κόπο, καλοπέραση, την οποία είθισται να ονομάζουν ανάπτυξη!!! Τους φταίνε και μας φταίνε πάντα οι άλλοι, γιατί όλο αυτό το χρονικό διάστημα ο άλλος εξελισσόταν σε ανταγωνιστή και λογιζόταν ως εχθρός που απειλεί την σατανική νοούμενη «ανάπτυξη» μας μέσα σε περιβάλλοντα πλήρους διαφθοράς και σήψης.
Είναι λοιπόν πάρα πολύ δύσκολο από τη μια ημέρα στην άλλη να απαλλαχθούμε από νοσηρές νοοτροπίες. Και είναι δύσκολο γιατί βασικό μοχλό στις ανθρώπινες σχέσεις έχουμε όλοι ανεξαιρέτως ορίσει την ιδιοτέλεια ή κοινά θα λέγαμε συμφέρον. Και ο μοχλός τούτος έχει ως θεμέλιο λίθο το εγώ! Έχει θα υποστηρίζαμε ως βάση στοιχεία που είναι παντελώς αντίθετα και ξένα με την Ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή, η οποία έχει ως βάση την αγάπη προς τον πλησίον, το θυσιαστικό σταυρο-αναστάσιμο μονοπάτι της πραγματικής ευτυχίας και αληθινής ζωής.
Εύλογα λοιπόν σ’ αυτούς που επιμένουν να ρωτούν ή τρέχουν να βρουν απαντήσεις σε σύγχρονους γέροντες και γερόντισσες για το πότε θα τελειώσει η κρίση θα απαντούσαμε με το να μεταφέρουμε τα λόγια σοφού σύγχρονου γέροντα ασκητή που ζει στο Παγγαίο Όρος.
«Θα τελειώσει όταν οι ίδιοι αφεθούν ψυχή και σώματι στον Σωτήρα Χριστό, όταν συνειδητά και με συντριβή κατανοήσουν το πόσο λάθος δρόμο πήραν, όπως λέγει γνωστό τραγούδι, όταν σηκώσουν τα χέρια στο Θεό, χωρίς ωστόσο να απαιτούν απ’ Αυτόν να λύσει το οικονομικό πρόβλημα τους! Γιατί πολλοί είναι αυτοί που λένε «βοήθησε με Κύριε» αλλά τη βοήθεια του Θεού θέλουν να την ορίζουν εκείνοι. Επιδιώκουν να βάλουν τον άπειρο Θεό στα εφήμερα σχέδιά τους!!! Ε! Αυτό δεν γίνεται. Ο τριαδικός Θεός δεν λειτουργεί με ιδιοτέλεια και συμφέρον. Ο τριαδικός Θεός είναι Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη. Και μέσω της αγάπης Του οδηγούμαστε στη λύση και στη σωτηρία.
Πριν από ημέρες δέχθηκα μία επίσκεψη ενός ζευγαριού. Ο σύζυγος ήταν άνεργος και η γυναίκα του τα έβαζε με το Θεό αποκαλώντας Τον άδικο, αφού δεν ακούει τις δεήσεις. Απευθυνόμενος στο σύζυγο του πρότεινα να εργαστεί κοντά μου και να με βοηθήσει λίγο στα χωράφια της Μονής και στο άρμεγμα των προβάτων. Εκείνος αντέδρασε! Μα πάτερ δεν τελείωσα το Πανεπιστήμιο για να γίνω αγρότης, απάντησε αυθόρμητα. Τότε του είπα: Καλό μου παλικάρι και εγώ σπούδασα στο Πανεπιστήμιο και χαίρομαι με οιανδήποτε εργασία και αν κάνω. Αφήνω στον Κύριο να ορίζει το θέλημά Του και προσπαθώ ο αμαρτωλός να γίνομαι καλός αγωγός της θείας χάρης. Βλέπετε γιατί ο Θεός δεν άκουε τις δεήσεις του  ζευγαριού; Γιατί αυτές έκρυβαν ιδιοτέλεια… Σ’ αυτήν πατούσε ο πονηρός Σατάν προκειμένου να τους στρέφει ενάντια του Χριστού. Αλλά τα καημένα τα παιδιά τις φταίνε; Που είναι οι επίσκοποι μας; Που βρίσκονται οι ραβδούχοι σήμερα που θα αναλάβουν να οδηγήσουν τους χριστιανούς και να οδηγήσουν τον τόπο στη μετάνοια;   Γιατί καλοί μου άνθρωποι με μερσεντές, λιμουζίνες και επισκοπεία σαν τα παλάτια, με πολυτελή γραφεία και χλιδή δεν διδάσκεις τη μετάνοια ούτε μπορείς να πας προς το Παράδεισο. Έτσι δεν είναι;
Χωρίς μετάνοια η κρίση θα παραμένει και θα γίνεται ανήμερο θεριό που θα καταπίνει καθημερινά όλο και περισσότερους Έλληνες! Με τη μετάνοια μας αντίθετα θα κλείσει η αυλαία γιατί τότε θα έχουμε την παρέμβαση του Θεού που θα λύσει οριστικά την τραγωδία που βιώνει σήμερα η Ελλάς. Με τη μετάνοια θα αξιωθούμε όχι μόνο να δούμε καλές ημέρες αλλά λαμπρές ημέρες. Με τη μετάνοια μας η χώρα μας θα καταστεί το λαμπρό εκείνο αστέρι που θα οδηγήσει την οικουμένη στην ευτυχία και σωτηρία. Είθε ο Θεός να ορίσει ποιμένα και ηγούμενο αντάξιο του Μωυσή και του Δαυίδ. Γένοιτο!»
http://agathan.wordpress.com

Οἱ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ.α’ μέρος


  ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ – ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
Ἀναδημοσίευση: Ἐκ τοῦ τεύχους ”Ἐν συνειδήσει” – Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου
 Οἱ διαφορὲς ἀνάμεσα στὴ Ὀρθοδοξία καὶ τὸν παπισμὸ εἶναι πολλὲς καὶ μεγάλες, παλαιὲς καὶ νεότερες καὶ ἀφοροῦν τόσο σὲ δογματικὰ ζητήματα ὅσο καὶ σὲ θέματα ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας, λατρείας, τέχνης καὶ γενικώτερα ἀντιλήψεων καὶ βιοθεωρίας. Θὰ ἐπιχειρήσουμε ἐδῶ μία συνοπτικὴ παρουσίασή τους ἀντλώντας ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ συγχρόνων θεολόγων, Μητροπολιτῶν καὶ Γερόντων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐνάργεια καὶ ὀρθόδοξο φρόνημα ἀναδεικνύουν τὴν παρεκτροπὴ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ τὶς κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ. Γιὰ τὴν καλύτερη κατανόηση τῶν διαφορῶν ὀρθοδοξίας καὶ παπισμοῦ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐξετάσουμε συνολικὰ τὸν ἐκκλησιαστικό, κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ περίγυρο τῆς ἐποχῆς. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ παραθέτουμε πολὺ σύντομα κάποια ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ στάθηκαν σταθμοὶ στὴν γέννηση τοῦ παπισμοῦ καὶ στὴν πορεία του πρὸς τὴν διαίρεση καὶ τὸ σχίσμα.Ἱστορικὴ ἀναφορὰ
Ἡ ἀρχαία Ὀρθόδοξη Λατινικὴ Ἐκκλησία τῆς Δύσεως στὴν παλαιὰ Ρώμη εἶχε πάντοτε κοινωνία μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ καὶ τὰ πατριαρχεῖα της. Τὸ γεγονὸς ποὺ ἀνέτρεψε τὴν ἁρμονικὴ αὐτὴ κοινωνία μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως εἶναι ἡ κατάληψη τῆς δυτικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τοὺς Φράγκους κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ 5ου καὶ 6ου αἰ., ὅταν ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη ζεῖ τὸν καταιγισμὸ τῶν βαρβαρικῶν ἐπιδρομῶν ποὺ μετέβαλαν ριζικὰ τὰ πολιτιστικὰ καὶ θρησκευτικὰ δεδομένα της.
Οἱ Φράγκοι, λαὸς πρωτόγονος καὶ ἀπολίτιστος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τους ἐξέλαβαν καὶ ἀφομοίωσαν μὲ λανθασμένο τρόπο τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Ἡ χριστολογία καὶ ἡ τριαδολογία τους ὑπῆρξε ἀνέκαθεν προβληματική, καθὼς οἱ ἀντιλήψεις τους γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα ἦταν ἔντονα ἐπηρεασμένες ἀπὸ τὸν ἀρειανισμό.
Στὴν φραγκικὴ Σύνοδο τοῦ Τολέδο τὸ 589, παρὰ τὴν φαινομενικὴ καταδίκη του ἀρειανισμοῦ, υἱοθετοῦν μία ἄλλη μορφὴ λανθασμένης τριαδολογίας, τὴν ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὴν ὁποία ἀργότερα προσέθεσαν καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Τὸν 8ο αἰώνα βασιλιὰς τῶν Φράγκων γίνεται ὁ Κάρολος ὁ Μέγας (Καρλομάγνος) ὁ ὁποῖος ὑποτάσσει τοὺς ἄλλους λαοὺς καὶ τοὺς ἡγεμόνες τῆς Εὐρώπης καὶ συγκροτεῖ τὴν ἑνιαία Δυτικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Ὁ πολιτικὸς καὶ θρησκευτικὸς προσανατολισμὸς τῆς νέας δυτικῆς αὐτοκρατορίας ἔχει ἔντονο τὸ στίγμα τῆς διαφοροποιήσεως καὶ τῆς ἀντιθέσεως πρὸς τὴν ἀνατολικὴ αὐτοκρατορία τοῦ Βυζαντίου. Αὐτὴ ἡ ἀντίθεση λαμβάνει διαστάσεις περιφρονήσεως καὶ χλευασμοῦ τῶν Ἑλλήνων Βυζαντινῶν, ποὺ ἤδη εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἀποκαλοῦνται ὑποτιμητικὰ ἀπὸ τοὺς Φράγκους «αἱρετικοὶ» καὶ «Γραικοὶ» (=κλέφτες). Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἀπὸ τὸν 9ο ἕως τὸν 13ο αἰώνα συναντοῦμε ἐπανειλημμένα στὴν Δύση συγγράμματα μὲ τὸν τίτλο “Contres errors Graecorum” – «Κατὰ τῶν πλανῶν τῶν Ἑλλήνων». Ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ ὀρθόδοξη πίστη τῶν Ἑλλήνων ἦταν γιὰ τοὺς ἀπολίτιστους Φράγκους μέγεθος ἀκατανόητο καὶ ἀσύλληπτο, ἀλλὰ καὶ ταυτόχρονα ἀπλησίαστο καὶ ἀνέφικτο, γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ προτίμησαν νὰ τὸ προβάλουν ὡς πλάνη καὶ αἵρεση!
Ἀπὸ τὸν 9ο αἰώνα οἱ Φράγκοι, ἀφοῦ ἐξεδίωξαν τοὺς Ρωμαίους ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, διόρισαν τοὺς ἑαυτοὺς τους ἐπισκόπους καὶ ἡγουμένους τῆς Γαλλίας. Κατέλαβαν, ἐπίσης, διὰ τῆς βίας τὸ Ὀρθόδοξο Λατινικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης καὶ ἀπὸ τὸ 1009 ἕως τὸ 1046 ἀντικατέστησαν τοὺς ὀρθοδόξους Πάπες τῆς Ρώμης μὲ Φράγκο – Λατίνους, ἱδρύοντας τὸν σημερινὸ Παπισμό. «Ἑπομένως, τὸ λεγόμενο Σχίσμα μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς δὲν ἔγινε μεταξὺ Δυτικῶν καὶ Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων, ἀλλὰ μεταξὺ τῶν Φράγκων κατακτητῶν τῶν Δυτικῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων (Πατριαρχεῖο Ρώμης) καὶ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων της Ἀνατολῆς (Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως)». (π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, Τὰ αἴτια τοῦ Σχίσματος).
     Μὲ τὴν ἐκφράγκευση τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριαρχείου τῆς Ρώμης εἰσάγονται σ’ αὐτὸ οἱ κακοδοξίες καὶ ὁ ἀνθελληνισμὸς τῶν Φράγκων, στοιχεῖα ποὺ δὲν ἔπαψαν ἔκτοτε νὰ συνιστοῦν τὰ κύρια γνωρίσματα καὶ τὴν πεμπτουσία τοῦ παπισμοῦ.

Filioque (καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ)

Πρόκειται γιὰ τὴν ἀντίληψη τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (filioque) καὶ ὄχι μόνον ἐκ τοῦ Πατρός. Ἡ ἀντίληψη αὐτή, ποὺ προστέθηκε καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὰ λόγια του ἰδίου τοῦ Κυρίου μας στὸ Εὐαγγέλιο ὅπου λέγει «ὅταν δὲ ἔλθη ὁ παράκλητος…, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται» (Ἰω. 15,26). Ἔρχεται, ἐπίσης, σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Δεύτερης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ διετύπωσε τὸ σχετικὸ ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ ἄλλων Συνόδων.
Ἡ προσθήκη τοῦ filioque στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως συνιστᾶ οὐσιαστικὴ καὶ ἀπροκάλυπτη αἵρεση, ἀφοῦ ἀντιβαίνει στὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Καὶ μόνον γιὰ τὴν κακοδοξία τους αὐτὴ οἱ παπικοὶ εἶναι αἱρετικοὶ καὶ ὄχι σχισματικοί, ὅπως λανθασμένα ὑποστηρίζεται ἀπὸ μερικούς, ποὺ τεχνηέντως ἰσχυρίζονται πὼς δὲν ὑπάρχει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ νὰ καταδίκασε τὸν παπισμὸ ὡς αἵρεση. Πρόκειται, βεβαίως, γιὰ ἀφελὲς ἐπιχείρημα ἀφοῦ ὡς γνωστὸν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἐδογμάτισαν καὶ ὁριοθέτησαν τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ κάθε ἀπόκλιση ἀπὸ αὐτή, κάθε θέση ἀντίθετη μὲ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι αὐτονόητο ὅτι συνιστᾶ αἵρεση. Δὲν ὑπάρχει, ἄλλωστε, Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ νὰ κατεδίκασε π.χ. τοὺς Προτεστάντες, τοὺς Πεντηκοστιανοὺς κ.α, ὡς αἱρετικοὺς χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει πὼς δὲν εἶναι.
Ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Φωστήρας αὐτὸς καὶ Μέγας Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας καταδικάζει μὲ χαρακτηριστικὸ τρόπο τὴν παπικὴ αἵρεση τοῦ filioque: «Τὶς οὐ κλείσει τὰ ὦτα πρὸς τὴν ὑπερβολὴν τῆς βλασφημίας ταύτης; Αὕτη κατὰ τῶν Εὐαγγελίων ἵσταται, πρὸς τὰς ἁγίας παρατάσσεται Συνόδους, τοὺς μακαρίους καὶ ἁγίους παραγράφεται πατέρας, τὸν Μ. Ἀθανάσιον, τὸν ἐν θεολογίᾳ περιβόητον Γρηγόριον, τὴν βασίλειον τῆς Ἐκκλησίας στολήν, τὸν Μ. Βασίλειον, τὸ χρυσοῦν τῆς οἰκουμένης στόμα, τὸ τῆς σοφίας πέλαγος, τὸν ὡς ἀληθῶς Χρυσόστομον. Καὶ τί λέγω τὸν δείνα ἤ τὸν δείνα; Κατὰ πάντων ὁμοῦ τῶν ἁγίων προφητῶν, ἀποστόλων, ἱεραρχῶν, μαρτύρων καὶ αὐτῶν τῶν δεσποτικῶν φωνῶν ἡ βλάσφημος αὕτη καὶ θεομάχος φωνὴ ἐξοπλίζεται».
 Ἡ προσθήκη τοῦ filioque εἶναι μία ἀπὸ τὶς βασικότερες καὶ παλαιότερες δογματικὲς διαφορές μας μὲ τοὺς παπικούς, τὴν ὁποία, ὅπως προαναφέραμε, τὴν εἰσήγαγαν οἱ Φράγκοι καὶ τὴν ἐπέβαλαν στὸ ὀρθόδοξο τότε Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης. Εἶναι αὐτὴ πού, ἀπὸ τὴν θέσπισή της ἀκόμη καὶ σὲ ὅλη τὴν μετέπειτα πορεία Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ἀπετέλεσε καὶ συνεχίζει νὰ ἀποτελεῖ ἀνυπέρβλητο χάσμα, καθὼς ὑπῆρξε μία ἀπὸ τὶς κυριότερες αἰτίες ποὺ ὁδήγησε στὸ σχίσμα. «Τὸ σχίσμα γέγονεν μάλιστα διὰ τὴν ἐν τῷ Συμβόλῳ πρόσθεσιν καὶ ὅτι καλῶς ἀπεστράφημεν τοὺς Λατίνους διὰ τὴν πρόσθεσιν ἀποστροφῆς οὖσαν ἀξίαν». (Γεννάδιος Σχολάριος).
     Ἔφθασαν μάλιστα οἱ παπικοὶ αἱρετικοὶ νὰ κατηγοροῦν ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους ὅτι ἀφαιρέσαμε ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὸ filioque!!! Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ βασικὴ κατηγορία ποὺ ἀπέδωσε στοὺς ὀρθοδόξους ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Πάπα, Καρδινάλιος Οὐμβέρτος, ὅταν στὶς 15 Ἰουλίου τοῦ 1054 ἀπέθεσε τὸν λίβελλο μὲ τὰ ἀναθέματα τοῦ Πατριάρχου καὶ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων στὴν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὅτι δῆθεν δηλαδὴ οἱ ὀρθόδοξοι «ὡς Πνευματομάχοι ἤ Θεομάχοι ἀπέκοψαν ἀπὸ τοῦ Συμβόλου τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν ἐκπόρευσιν ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Ἡ ἐμμονὴ τῶν παπικῶν στὴν αἱρετικὴ θέση τοῦ filioque τοὺς κρατᾶ ἀποκομμένους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἀλήθεια καὶ ἀποτελεῖ οὐσιαστικὸ ἐμπόδιο σὲ κάθε προσπάθεια ἐπανόδου τους στὴν ὀρθόδοξη πίστη, παρὰ τὶς ὅποιες πρωτοβουλίες καλῆς θελήσεως, ἀκόμη καὶ αὐτῆς τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων.
Ὅπως εὔστοχα διατυπώνει ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεος: «Μερικοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι ἤρθησαν αὐτὰ τὰ ἀναθέματα καὶ ἑπομένως δὲν ὑπάρχει πρόβλημα. Βεβαίως καὶ ὑπάρχει πρόβλημα, γιατί μὲ μία ἁπλὴ πράξη ἤρθησαν τὰ ἀναθέματα, ἀλλὰ δὲν ἤρθη ἡ αἵρεση τοῦ Filioque, ἡ ὁποία μάλιστα ἰσχυροποιήθηκε ἀκόμη περισσότερο».

Διδασκαλία περὶ τῆς ἀκτίστου οὐσίας καὶ ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ.

     Μία πολὺ μεγάλη καὶ βασικὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν ὀρθοδοξία καὶ τὸν παπισμὸ εἶναι τὸ θέμα τῆς οὐσίας καὶ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὀρθὴ διδασκαλία σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι ἀφοῦ ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστη, εἶναι ἄκτιστες καὶ οἱ ἐνέργειές Του. Ἀντίθετα οἱ δυτικοὶ θεωροῦν κτιστὲς τὶς ἐνέργειες καὶ κτιστὴ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.
     Γράφει σχετικὰ ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Μέχρι σήμερα οἱ Δυτικοὶ θεωροῦν κτιστὴ τὴν θεία Χάρι, τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δυστυχῶς καὶ τοῦτο μία ἀπὸ τὶς πολλὲς διαφορές μας, ποὺ πρέπει νὰ λαμβάνεται σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν στὸ θεολογικὸ διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς. Δὲν εἶναι μόνο τὸ filioque, τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ τὸ «ἀλάθητο» τοῦ πάπα, ἀπὸ τὶς βασικὲς διαφορὲς μεταξύ της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν Παπικῶν. Εἶναι καὶ τὰ ἀνωτέρω. Ἂν δὲν δεχθοῦν οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστος, δὲν μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μαζί τους, ἔστω κι’ ἄν, δεχθοῦν ὅλα τὰ ἄλλα. Διότι ποιὸς θὰ ἐνεργήσει τὴν θέωσι, ἂν ἡ θεία Χάρις εἶναι κτίσμα κι’ ὄχι ἄκτιστος ἐνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος;»

Τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα.

     Μία ἀπὸ τὶς βασικὲς αἱρετικὲς δοξασίες τοῦ παπισμοῦ ἀποτελεῖ τὸ «πρωτεῖο» τοῦ πάπα. Σύμφωνα μὲ ἀπόφαση τῆς Α’ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ (1870), ὁ πάπας εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ καὶ μοναδικὸς ἀντιπρόσωπός Του πάνω στὴ γῆ. Εἶναι ὁ ἀρχηγὸς καὶ ἡ ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ πρόσωπό του συνοψίζεται ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἡ θέση, ὅμως, εἶναι καθαρὰ αἱρετική, ἀφοῦ «ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μόνον ὁ Χριστὸς εἶναι Κεφαλὴ καὶ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ διαβάζουμε καὶ στὴν ἐπιστολὴ πρὸς Ἐφεσίους τοῦ Ἀπ. Παύλου (Ἐφεσ. α’, 22-23), ὅτι δηλαδὴ ὁ οὐράνιος Πατέρας, ”Αὐτὸν (τὸν Κύριον Ἰησοῦν) ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τὴ Ἐκκλησία, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ” Αὐτὸν κατέστησε κεφαλή, πάνω ἀπὸ ὅλους, στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τὸ σῶμα Του», Ἀρχιμ. Γέρβ. Ραπτοπούλου, Αἱρέσεις στὴν Ἑλλάδα καὶ οἱ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ, σέλ. 153-154.

Tὸ ἀλάθητo τοῦ Πάπα.

     Ἡ Α’ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ θέσπισε τὸ δόγμα τοῦ ἀλάθητου τοῦ πάπα. Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ τὴν ἀλαζονικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸ «ἐκ καθέδρας» ἀλάνθαστο τοῦ Πάπα. Σύμφωνα μὲ τὸ δόγμα αὐτὸ ὁ πάπας εἶναι πάνω καὶ ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ ἔχει τὴν πλήρη καὶ ὑπέρτατη δικαιοδοσία νὰ ἀποφαίνεται ἀλάθητα καὶ τὴ διδασκαλία του εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ παραδεχτεῖ ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Ὅποιος τολμήσει νὰ «ἀντείπη», νὰ φέρει ἀντίρρηση στὴ διδασκαλία του, «ἀνάθεμα ἔστω» (κέφ. Δ’ τῆς Β’ Βατικάνειας Συνόδου). Οἱ θεολόγοι μάλιστα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς «Ἐκκλησίας» φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ διακηρύττουν ὅτι καὶ ψέμα νὰ πεῖ ὁ πάπας πρέπει αὐτὸ νὰ γίνει δεκτὸ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς σὰν ἀλήθεια!
     Ἡ ἀνακήρυξη ἑνὸς καὶ μόνου ἀνθρώπου σὰν ἀλάθητου, ὅσο κι’ ἂν αὐτὸς κατέχει τὸν ἀνώτατο βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης, εἶναι πράξη ξένη καὶ ἀντίθετη πρὸς τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση. Κατὰ τὸν Ὀρθόδοξο Ρῶσο Θεολόγο Βουλγάκωφ «τὸ ἀλάθητον ἀνήκει εἰς τὴ ὅλην Ἐκκλησίαν». Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀπὸ 6 Μαΐου 1848 ἐγκύκλιος τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ὁρίζει ὅτι «ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τούτ’ ἔστιν ὁ λαὸς αὐτός ἐστι». Ἡ Ἐκκλησία στὸ σύνολό της, κλῆρος καὶ λαὸς μαζί, εἶναι ἡ «πιστὴ φρουρὸς τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως, φυλάττουσα αὐτὴν ὡς πεπιστευμένην ταύτη παρακαταθήκην». (βλ. σχ. Ἀρχιμ. Γέρβ. Ραπτοπούλου, ὄ.π. σελ. 163-166)
     Ὁ Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης σημειώνει ὅτι «τὸ ἀλάθητο ἐπεκτάθηκε σὲ κάθε ἀπόφαση τοῦ Πάπα. Δηλαδή, ἐνῶ μὲ τὴν Α’ Βατικάνειο Σύνοδο μόνον οἱ ἀπὸ καθέδρας καὶ μὲ τὴν χρήση τοῦ ὄρου definimus (ὁρίζομεν) ἀποφάσεις τοῦ Πάπα ἦσαν ἀλάθητοι, ἡ Β’ Βατικάνειος Σύνοδος ἀποφάνθηκε ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος ὄχι μόνον ὅταν ἀποφαίνεται ἐπισήμως ὡς Πάπας, ἀλλὰ ὁσάκις ἀποφαίνεται. Εἶναι ἀκόμη φανερὸ ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω ὅτι ἡ οἰκουμενικὴ σύνοδος γίνεται ἕνα συμβουλευτικὸ σωματεῖο τῶν Παπῶν. Τὸ ἀλάθητο στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀνήκει στὴν οἰκουμενικὴ σύνοδο, ἀλλὰ στὸν Πάπα. Ποιὸς ὅμως ἀνεκήρυξε τὸν Πάπα ἀλάθητο; Ἡ λαθητὴ σύνοδος;
     Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ συνοδικὴ ἀρχή, ἡ παραδοθεῖσα ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους, ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν παποκεντρικὴ ἀρχή. Ὁ «ἀλάθητος» Πάπας καθίσταται κέντρο καὶ πηγὴ ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὴν διατηρῆ σὲ ἑνότητα. Ἔτσι παραμερίζεται καὶ ὑποβαθμίζεται ἡ θέσις τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἀκόμη μὲ τὴν μεταφορὰ τοῦ ἀλάθητου ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα περιορίζεται ἡ ἐσχατολογικὴ προοπτική της Ἐκκλησίας μέσα στὴν ἱστορία καὶ καθίσταται ἐγκοσμιοκρατική».

 Συνεχίζεται…

About these ads

Ρομπέν τῶν Δασῶν. Ἕνας… ὀρθόδοξος μάρτυρας!



Ο Ελληνοαμερικανός Ορθόδοξος, πατέρας Ιωάννης Ρωμανίδης (†2001) που ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου Γέηλ και αργότερα καθηγητής στα Πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Αθηνών και Θεσσαλονίκης, αποκαλύπτει, ότι ο Ρόμπεν του Λόκσλεϋ ή «Ρομπέν των Δασών», ήταν ένας Ορθόδοξος επαναστάτης o oποίος μαζί με τον αδελφικό του φίλο «Μικρό Ιωάννη» πολέμησαν κατά των Φραγκονορμανδών εισβολέων στην Mάχη του Χέιστινγκς το 1066 μ.Χ.
Στην διάρκεια εκείνης της εποχής, κάποιοι Ιρλανδοί Σάξωνες πιάστηκαν σκλάβοι, μερικοί πήγαν στην μητέρα Κωνσταντινούπολη για να ενταχθούν στο τάγμα των Βαράγγων του «Βυζαντινού» Έλληνα αυτοκράτορα και κάποιοι άλλοι σαν τον Ρομπέν, παρέμειναν στην πατρίδα τους να παλέψουν εναντίον του βάρβαρου εισβολέα.
Οι Άγγλοι στρατιώτες που πήγαν στην Κωνσταντινούπολη ήταν πολλοί περισσότεροι από τους Σκανδιναβούς Βάραγγους στρατιώτες του Έλληνα αυτοκράτορα, των οποίων στρατηγός τους, ήταν ο Νορβηγός Χάραλντ Χαντράδα Γ΄. Κάτι που σημαίνει ότι εκείνη την εποχή, η Νορβηγία ήταν ακόμη Ορθόδοξη!
Μετά τους πανηγυρικούς εορτασμούς των επαναστατών προς τιμήν της νίκης τους το 1089 μ.Χ. εναντίον των εισβολέων, ο Ρομπέν τραυματίστηκε σε μια μάχη, πήγε σε ένα κοντινό μοναστήρι, ζήτησε βοήθεια από μια Νορμανδή μοναχή αλλά εκείνη τον άφησε να πεθάνει από αιμορραγία, επειδή αυτή, μόλις είχε αρνηθεί την Ορθοδοξία προς χάριν του Παπισμού! Η αγγλική ιστορία που αναφέρει ότι ο Ρομπέν πάλεψε εναντίον του «κακού Βασιλέα Ιωάννη» και υπέρ του «καλού Βασιλέα Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου», είναι ένας έξυπνος μύθος! Από τότε και στο εξής και μετά την οριστική ήττα των Ορθοδόξων επαναστατών, ο απλός Ορθόδοξος λαός τοποθετήθηκε από τους κατακτητές σε μικρά χωριά και οι άνθρωποι μακριά ένας από τον άλλον. Tότε ο σκλαβωμένος λαός εξαναγκάστηκε να ζει με 40.000 κάστρα από στρατιώτες να τον παρακολουθούν από το πρωί έως το βράδυ! Nα πώς και γιατί οι Ορθόδοξοι, τότε, Ιρλανδοβρετανοί σκλάβοι, εξαναγκάστηκαν να χάσουν την Ορθόδοξη Πίστη τους, ενώ παράλληλα και οι Επίσκοποί τους δολοφονήθηκαν από τους κατακτητές.

To μοναστήρι του “Kirklees Priory” στο οποίο ο Ρομπέν αφέθηκε στον θάνατο το 1089 μ. Χ, ήταν ένα Κιστερκιανό γυναικείο μοναστήρι που σήμερα βρίσκεται στο “Kirklees Park” του Clifton κοντά στο Brighouse, στο Yorkshire της Αγγλίας.

Ο τάφος του Ρομπέν όπως είναι σήμερα στο Kirklees Park
Το παρόν αποτελεί απάνθισμα από τις κάτωθι πηγές:
Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Ρωμανίδου, «Ρωμηοσύνη Ρωμανία Ρούμελη», εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 47-48, 328-329.
http://www.oodegr.com/english/brit_celt_orthodoxy/brit_celt_orthodoxy.htm
http://www.orthodoxresurgence.com/petroc/index.htm#A%20BRIEF                                                          Από: http://www.oodegr.com/oode/ierapostoli/xwres/aglia/istoria_ws_sxisma_1.htm
http://www.johnsanidopoulos.com/2010/05/fr-john-romanides-on-robin-hood-and.html                         Από: http://www.romanity.org/htm/rom.02.en.the_cure_of_the_neurobiological_sickness_of_rel.03.htm#s25
http://en.wikipedia.org/wiki/Kirklees_Priory
http://www.oodegr.com/english/istorika/britain/British_saints.htm
http://oodegr.com/oode/synaxaristis/agioi_dysi/agioi_dysi-skandinavia.htm
Πολλές ευχαριστίες στον κ. Θωμά Δρίτσα και στους πνευματικούς του αδελφούς που μας παρείχαν πολλές από αυτές τις θαυμάσιες πληροφορίες.
http://www.romnios.gr/

http://vatopaidi.wordpress.com