«Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει» ( Α’ Κορ. ιγ΄ )

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 

Δέν ἔχει τέλεια ἀγάπη

ἐκεῖνος πού ἀλλάζει διάθεση πρός τούς ἀνθρώπους

 ἀνάλογα μέ τόν χαρακτῆρα τους,

 τόν ἕναν π.χ. τόν ἀγαπᾶ καί τόν ἄλλον τόν μισεῖ,

 ἤ τόν ἴδιον ἄνθρωπο ἄλλοτε τόν ἀγαπᾶ

καί ἄλλοτε τόν μισεῖ γιά τίς ἴδιες αἰτίες.

( Α’ Ιωάν. δ’, 8 )

Μακάριος ὁ ἄνθρωπος

πού μπορεῖ νά ἀγαπήσει κάθε ἄνθρωπο στόν ἴδιο βαθμό.

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

( Κεφάλαια περί ἀγάπης )

 

 

 ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη!

( καί ὁ Παρακλητικός Κανών τοῦ Ἁγίου φυσικά )

Γιά ὅσους ἐπιθυμεῖτε νά γνωρίζετε τήν Ἀκολουθία τοῦ νεοαγιοκατατεχθέντος Ἁγίου μας, θά τήν βρεῖτε ἐδῶ:

http://www.scribd.com/doc/188128478/akolouthia-agiou-porfyriou

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!

 ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ἡ μοναχική ζωή ὡς μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄. 

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

2. 
   

3. Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

   Ἡ μοναχική ζωή ὡς μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.
   
   Ὁ Κύριος ἐνήστευε καί μάλιστα ἀμέσως μετά τήν Βάπτισή Του στόν Ἰορδάνη. Γιά σαράντα ἡμέρες δέν ἔφαγε τίποτε⁶⁰. Ἐπίσης ὁ Κύριος ἀγρυπνοῦσε, «διανυκτέρευε στήν προσευχή»⁶¹ κατά μόνας, προσευχόταν ἀδιάλειπτα, κακοπαθοῦσε, δέν εἶχε σπίτι, δέν εἶχε περιουσία, δέν εἶχε χρήματα, ἔκανε συνεχῶς ὑπακοή στόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα⁶² Του, ταύτιζε ἀδιαλείπτως τό ἀνθρώπινο θέλημά Του μέ τό θεῖο, δέν ἁμάρτησε ποτέ⁶³. Ζοῦσε ὡς τέλειος μοναχός καί ἀσκητής ἤ πιό σωστά οἱ μοναχοί-ἀσκηταί ζοῦν κατά μίμηση τοῦ Κυρίου.
   «Στήν περιοχή τοῦ Χριστιανισμοῦ», παρατηρεῖ ὁ καθηγητής Γ. Μαντζαρίδης «ὁ ἀσκητισμός, πάνω στόν ὁποῖον οἰκοδομήθηκε ἀργότερα ὁ μοναχισμός, δέν ἐμφανίστηκε ὡς παρείσακτο στοιχεῖο, ἀλλά ὡς οὐσιώδης διάσταση τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ὡς βασική συνέπεια τῆς μορφώσεως τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου.
   Ἡ ἀποταγή τῶν πάντων, πού ἀποτελεῖ τό θεμέλιο τῆς ἀσκητικῆς καί μοναχικῆς ζωῆς στόν Χριστιανισμό, παρουσιάστηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό ὡς προϋπόθεση γιά ὅλους, ὅσοι θέλουν νά Τόν ἀκολουθήσουν: “Εἰ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι” (Ματθ. 16, 24). “…, ὃς οὐκ ἀποτάσσεται πᾶσι τοῖς ἑαυτοῦ ὑπάρχουσιν, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής” (Λουκ. 14, 33).
   
   
   
   Ὁ Χριστιανός καλεῖται νά ζεῖ στόν κόσμο ὡς «πάροικος καί παρεπίδημος» μέ τήν προσδοκία τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης, ἡ προτίμηση τῆς παρθενίας ἤ τῆς ἀγαμίας ἀντί τοῦ γάμου, ἐν ὀνόματι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, διαφαίνεται καθαρά στά βιβλία τῆς Καινῆς διαθήκης. Πολλοί Χριστιανοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, παρατηρεῖ ὁ ἀπολογητής Ἰουστῖνος στίς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 2^ου αἰῶνα, διατηροῦν τήν παρθενία τους (ἐνῶ ἔχουν φθάσει) σέ ἡλικία ἑξήντα καί ἑβδομήντα ἐτῶν.
   Καί ὁ ἀπολογητής Ἀθηναγόρας λίγο ἀργότερα σημειώνει: ‘’Θά βρεῖς πολλούς ἀπό αὐτούς πού εἶναι σέ ἐμᾶς καί ἄνδρες καί γυναῖκες πού ἔφθασαν σέ βαθειά γεράματα καί ἔμειναν ἄγαμοι μέ τήν ἐλπίδα νά εἶναι (πάντα) μαζί μέ τόν Θεό’’⁶⁴. Τέλος, ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ὑπακοή καί ἡ καλλιέργεια τῆς ἀρετῆς ἀποτελοῦσαν οὐσιώδη στοιχεῖα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἀπό τήν πρώτη ἐμφάνισή της»⁶⁵.
   Ὅλα αὐτά, τήν ἄσκηση, τήν νηστεία, τήν ἀγρυπνία, τήν προσευχή, τήν ἀκτημοσύνη, τήν παρθενία, τήν ὑπακοή, προσπαθοῦσαν νά τά ζοῦν πάντοτε διαχρονικά οἱ ἀληθινοί μοναχοί-μιμητές τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί οἱ ἀληθινοί Χριστιανοί στόν κόσμο. Ἀκόμη καί οἱ ἔγγαμοι ἀσκοῦσαν ὅλες τίς ἀρετές καί μάλιστα τήν ἀκτημοσύνη-κοινοκτημοσύνη, τήν σωφροσύνη τοῦ σώματος καί τήν παρθενία τοῦ νοός. Προσπαθοῦσαν διά τῆς θεοφιλοῦς ἀμεριμνίας, τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς καί τῆς νήψης νά ἔχουν καθαρότητα νοός ἐπιτηρώντας τον, ὥστε νά ἀποφεύγεται ἡ εἴσοδος σ’ αὐτόν κάθε λογισμοῦ εἴτε κακοῦ, εἴτε καλοῦ.
   
   Ὁ μοναχισμός ἐμφανίστηκε δυναμικά στήν ἱστορία ὅταν ἡ χριστιανική ζωή στίς πόλεις ἄρχισε νά ἐκκοσμικεύεται.  
   
   
   Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα
   
   
   
   
   
   
   60 Πρβλ. Μτ. 4, 2.
   61Λκ. 6, 12.
   
   62Ἰω. 6, 38.
   63Ἰω. 8, 46 καί Β΄ Πετ. 2, 22: « ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι Αὐτοῦ·»
   64 Athenagoras Apol., Legatio sive Supplicatio pro Christianis (1205: 001) “Athenagoras. Legatio and De resurrectione”, Ed. Schoedel, W.R. Oxford: Clarendon Press, 1972. Chapter 33, section 2, line 4 (στό πρόγραμμα Diogenes) «Εὕροις δ’ ἄν πολλούς τῶν παρ’ ἡμῖν καί ἄνδρας καί γυναῖκας καταγηράσκοντας ἀγάμους ἐλπίδι τοῦ μᾶλλον συνέσεσθαι Θεῷ».
   65 Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη,«Κοινωνιολογία τοῦ Χριστιανισμοῦ», ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ-Θεσ/νίκη, σελ. 101-110,Ἡ Γένεση τοῦ μοναχισμοῦ,http://vatopaidi.wordpress.com/2011/10/27.
4. 60 Πρβλ. Μτ. 4, 2.
   61Λκ. 6, 12.
   
   62Ἰω. 6, 38.
   63Ἰω. 8, 46 καί Β΄ Πετ. 2, 22: « ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι Αὐτοῦ·»
   64 Athenagoras Apol., Legatio sive Supplicatio pro Christianis (1205: 001) “Athenagoras. Legatio and De resurrectione”, Ed. Schoedel, W.R. Oxford: Clarendon Press, 1972. Chapter 33, section 2, line 4 (στό πρόγραμμα Diogenes) «Εὕροις δ’ ἄν πολλούς τῶν παρ’ ἡμῖν καί ἄνδρας καί γυναῖκας καταγηράσκοντας ἀγάμους ἐλπίδι τοῦ μᾶλλον συνέσεσθαι Θεῷ».
   65 Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη,«Κοινωνιολογία τοῦ Χριστιανισμοῦ», ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ-Θεσ/νίκη, σελ. 101-110,Ἡ Γένεση τοῦ μοναχισμοῦ,http://vatopaidi.wordpress.com/2011/10/27.

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Σημαντικές σκέψεις ἐν ὄψει τῶν Χριστουγέννων...

ΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΟΙ ΕΥΧΕΣ!

 

Την περίοδο των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς συνηθίζουμε να ανταλλάζουμε ευχές. Αλλά πίσω από αυτές τις ευχές κρύβεται η δυστυχία που υποβόσκει στις καρδιές μας. Γιατί προφανώς, κανείς δεν εύχεται στον άλλο να αποκτήσει αυτό που έχει, αλλά αυτό που του λείπει. Τι μας λείπει; Το μαρτυρούν οι λέξεις που πλεονάζουν στα ευχολόγιά μας τούτες τις μέρες. Η αγάπη, ειρήνη, χαρά, ευτυχία, υγεία, κ.λπ. 

Με αυτές τις ευχές, χωρίς να το θέλουμε, αναδεικνύουμε την εσωτερική μας φτώχεια. Ακούσια αποσύρουμε το καταπέτασμα που αποκρύπτει τη δυστυχία και τον πόνο που φωλιάζει στις καρδιές μας. Αλλά η εσωτερική μας κατάσταση είναι απόρροια της σχέσης και του δεσμού μας με το Χριστό. Και επειδή οι σχέσεις των περισσότερων συνανθρώπων μας με τον Κύριο είναι χαλαρές ή και ανύπαρκτες, γι' αυτό το λόγο απουσιάζει η λέξη Θεός από αυτές τις Χριστουγεννιάτικες ευχές. Αντί να λέμε, ο Θεός να σου δίνει χαρά, ο Κύριος να μας δώσει ειρήνη, κ.λπ, αλληλοευχόμαστε αγάπη, ειρήνη, χαρά, σαν να έχουμε τη δύναμη ή την εξουσία να υλοποιήσουμε τις επιθυμίες μας. Όσο βαθαίνει το κενό μέσα μας, τέτοιες ευχές ακούγονται μάλλον σαν δυνατές κραυγές απόγνωσης.

 Οι πόλεμοι, η πείνα, η διάδοση ανίατων ασθενειών, η εξάπλωση της τρομοκρατίας, το λιώσιμο των παγετώνων, κάνουν την ανθρωπότητα να τρέμει όσο ποτέ άλλοτε στη σκέψη των επερχόμενων δεινών. Με τις Χριστουγεννιάτικες ευχές εξωτερικεύουμε έμμεσα και επιγραμματικά τους φόβους και τις ανησυχίες μας. Όμως τα προβλήματά μας δεν μπορούν να εξαλειφθούν με ευχολόγια. Κανείς δεν μπορεί να ξεδιψάσει με μια ευχή, παρά μόνο όταν τρέξει το δροσερό νερό μέσα του. Έτσι και οι καρδιές μας θα βρουν τη χαρά, την ειρήνη και την αγάπη που αναζητούν, όταν «κατοικήσει δια της πίστεως εν ταις καρδίαις ημών ο Χριστός» (Εφ.3/17). Διότι Αυτός είναι ο μοναδικός φορέας κάθε πνευματικής δωρεάς. «Αυτός εστιν η ειρήνη ημών» (Εφ.3/14). Αν πιστεύουμε ότι θα έχουμε ειρήνη χωρίς τον Άρχοντα της ειρήνης (Ησ.9/6), είναι σαν να περιμένουμε βροχές χωρίς σύννεφα. Τα ευχολόγιά μας θα παραμείνουν κούφια λόγια, αν λείπει από τη ζωή μας Εκείνος που μπορεί να τα πραγματοποιήσει.

Παναγιώτης Σταυρινού
Μαθηματικός
Λεμεσός
stavrinoup@hotmail.com

 ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Μήν ἀφήνετε τόν καιρό νά περνᾶ ἀνώφελα!

Γέροντας Παΐσιος Ὀλάρου

Γέρων Παΐσιος Ὀλάρου

Ἕνα ἀπό τά πρῶτα βράδυα, μετά τήν κοίμηση τοῦ γέροντος Παϊσιου Ὀλάρου ( + 1990 ), ὁ μαθητής του, ἀπό τήν κούραση ἀποικοιμήθηκε στά γόνατα. Εἶδε, τότε, τόν Γέροντα ντυμένον στά ράσα, μέ τό Σχῆμα, τό ἐπιτραχήλιο, καθήμενον στήν ἄκρη τοῦ κρεββατιοῦ του, μέ τόν Σταυρό στό χέρι καί ἔκλαιγε. Ὁ μαθητής του, μοναχός Γεράσιμος, τοῦ φίλησε τόν Σταυρό, τό χέρι καί λυπημένος τόν ἐρώτησε:

-Γιατί κλαῖς, πάτερ Παΐσιε; Σέ πονάει κάτι;

-Ὄχι, ἀγαπητέ μου. Ἐπειδή ἐσεῖς δέν κλαῖτε, κλαίω ἐγώ γιά ἐσᾶς, διότι εἶναι πολύ δύσκολο νά φθάση κανείς στόν Παράδεισο. Ὤ, πόση ἀγωνία, πόση δυσκολία καί φόβο ἔχει τότε ἡ ψυχή! Καί, ἐάν δέν κλάψης ἐσύ γιά τόν ἑαυτό σου ἐδῶ, ποιός θά κλάψη τότε ἐκεῖ μετά θάνατον; Διότι μόνο αὐτός πού ἔχει πόνο στήν καρδιά καί ἔχει καθαρή συνείδησι, ἠμπορεῖ νά κλάψη. Βλέπεις πῶς περνάνει ὁ καιρός! Ἀλλοίμονο, ἀλλοίμονο, μήν ἀφήνετε νά περνάη ὁ καιρός ἀνώφελα, διότι δέν θά τόν βρῆτε πάλι. Ὅ,τι μπορεῖτε κάνετε σήμερα καί μήν τό ἀφήνετε γιά αὔριο, διότι δέν γνωριζετε, ἄν αὔριο θά ξημερώσετε.

Ἐάν ἠμπορῆς καί δέν τό κάνεις, ἔχεις μεγάλη ἁμαρτία καί ἀπό τά μάτια τοῦ Θεοῦ τίποτε δέν ἠμπορεῖ νά κρυφθῆ...Ὁ,τιδήποτε κάνεις, ἐξέτασε τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖον τό κάνεις. Ἐπιθυμεῖς νά ἀρέσης στόν Θεό ἤ στούς ἀνθρώπους; Ἔχε στό νοῦ σου ὅτι εἶναι πολύ ἀκριβός ὁ Παράδεισος καί πολύ δύσκολα φθάνει κάποιος ἐκεῑ! Φρόντισε πολύ γιά τήν ψυχή σου, διότι θ' ἀπολογηθῆς γιά κάθε ἔργο καί καθε λογισμό σου. Δέν μᾶς βοηθοῦν τά χρόνια, ἀλλά τά ἔργα, ἀγαπητέ μου...

( Ἁπό τό βιβλίο "Ὁ Γέροντας Παΐσιος Ὀλάρου", ἔκδοσις Ὀρθόδοξος Κυψέλη )

 ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Υπογράψτε ώστε η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ να λειτουργήσει ξανά ως Ορθόδοξος Ναός

Μια πάρα πολύ σημαντική πρωτοβουλία πήρε το blog "ΗΓΓΙΚΕΝ" , αφορά ψήφισμα για την λειτουργία της Αγιά-Σοφιάς ως Ορθόδοξου Ναού όπως της αρμόζει! Ένα όνειρο όλων των Ελλήνων που κάποτε πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Όμως για να μην είναι αόριστο το «κάποτε» πρέπει να παίρνουμε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες ώστε να δείχνουμε το δυνατό παρόν σε όλους αυτούς που μας θέλουν τελειωμένους και ταπεινωμένους.
Προσέξτε : διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα ψηφίσματα που υποστηρίζουν "να μην γίνει τζαμί"!
Εκτός όλων όσων αναφέρονται στο ίδιο το ψήφισμα νομίζουμε πως είναι προτιμότερο να πιέζουμε εμείς τους Τούρκους παρά να τους ικετεύουμε να μην κάνουνε το Κέντρο της Ορθοδοξίας τζαμί...

Εδώ θα βρείτε τo ψήφισμα, μπείτε άμεσα και ψηφίστε : 

secure.avaaz.org

Pentapostagma