Φώτιος ἱερομόναχος Λαυριώτης

 

Φώτιος ιερομόναχος Λαυριώτης (1913-2010)

Φώτιος ιερομόναχος Λαυριώτης (1913-2010)

Φώτιος ιερομόναχος Λαυριώτης (1913-2010) 

Ταύτας τάς ἐσχάτας ἡμέρας ( Γέροντας Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης )

Ταύτας τας εσχάτας ημέρας, όπου τα χνώτα του Αντιχρίστου μολύνουν γην και θάλασσαν και πάσαν πνοήν ζωής, ως δρόσον χάριτος αναψύχουσαν, ως αύραν Προφήτου Ηλιού αναρριπίζει ο Θεός την ενέργειαν της νοεράς προσευχής εις τα στήθη και την καρδίαν της Εκκλησίας, ως αντίδοτον ψυχικής και σωματικής υγείας και σωτηρίας δια τας ημέρας που έρχονται και θα έλθουν.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης

http://elderephraimarizona.blogspot.gr/2017/06/blog-post_11.html

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής: Τόν κόσμο μόνον ὁ πόλεμος θά τόν διορθώσει!

Ἡ Ἐκκλησία, ὁ κόσμος, δέν θά διορθωθῇ ἀπό ἐσένα.

Ἐνῶ ἐσύ θά διορθωθῇς, θά τελειωθῇς, θά φωτισθῇς, διά νά φωτίσῃς τούς θέλοντας.

Τόν κόσμον μόνον ὁ πόλεμος θά τόν διορθώσῃ ὅπου ἤδη θά ἔλθῃ ἤ καί ἔρχεται μετά καλπασμοῦ.

Ἡ δυστυχία θά φέρῃ πολλούς εἰς συναίσθησιν· οἱ δέ ἀμετανόητοι, ἀναπολόγητοι!

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής (Ἐπιστολή ΜΗ΄)

http://orthodoxhparea.blogspot.gr/2017/06/blog-post_42.html?m=1

Περί Θεοπνευστίας - Σχέση Θεοπνευστίας καί ἀλαθήτου

 π. Ιωάννη Σ. Ρωμανίδη (+) Καθηγητή Πανεπιστημίου

Δυστυχώς σήμερα στην Ορθοδοξία υπάρχουν επιρροές παπικές και προτεστάντικες. Προσπαθούν να μας πείσουν είτε πως η Αγία γραφή είναι η μόνη πηγή πίστεως, είτε πως μόνο οι "εκπαιδευμένοι" και "διαβασμένοι" μπορούν να την ερμηνεύσουν.

Στην πραγματικότητα το μόνο κριτήριο ερμηνείας Θεόπνευστων γραφών είναι ο Φωτισμός και η Θέωση. Εαν κάποιος δεν βρίσκεται στην κατάσταση αυτή, τότε η οποιαδήποτε προσπάθεια ερμηνείας πιθανότατα θα πέσει στο κενό. βεβαίως σε κατάσταση φωτισμού και 

θέωσης δεν βρίσκονταν μόνο οι αρχαίοι Πατέρες αλλά και οι σημερινοί. Όμως πολλοί σήμερα, ενώ καμία σχέση δεν έχουν με αυτά έχουν τηνψευδαίσθηση πως μπορούν να ερμηνεύσουν ΠΛΗΡΩΣ τα Θεόπνευστα κείμενα. Αυτό οφείλεται, απλά στον εγωϊσμό και την υπερηφάνεια τους. Ανθρωποι όπως ο Teillard de Chardin, στην παπική Εκκλησία, εφαρμόζοντας έναν κίβδηλο "επιστημονισμό", κατάφεραν να εισάγουν ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΕΣ αντιχριστιανικές αντιλήψεις. Ορισμένοι δικοί μας "Ορθόδοξοι" θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο.

 Όπως λέει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:

"Τι γαρ ακαθαρτότερον, ειπέ μοι, του μετά οιήσεως και υπερηφανίας διδάσκειν επιχειρούντος τα του Πνευματος άνευ Πνεύματος; Τι μιαρώτερον του μη μετανοήσαντος και προκαθάραντος εαυτόν, αλλά τούτο μεν αφέντος δια μόνης δε της ψευδωνύμου γνώσεως και της έξω σοφίας βουλομένου Θεολογείν και περί των όντων και αεί ωσαύτως όντων τολμηρώς διαλέγεσθαι; " .

(Θεολογικός, 1, 271-277, S.C. 122, 116)

Ἕνας ἄγνωστος σπηλαιώτης (+1885)

  Στις σημειώσεις του π. Ντενάσια ευρίσκονται τα εξής στοιχεία από την διήγηση του π. Νήφωνος της Ρουμανικής Σκήτης:

Αυτός ο δούλος του Θεού έμενε σε σπηλιά, που ήταν γειτονική με αυτή του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου. Πόσο έζησε εκεί και πως ονομάζεται δεν είναι γνωστό. Η ζωή του κυλούσε σε παντελή πτωχεία. Δεν κατείχε απολύτως τίποτε.

Περπατούσε χωρίς υποδήματα και χωρίς σκούφο, ήταν δε σκεπασμένος με φθαρμένα άχρηστα ρούχα.

 

Κάποτε δύο μοναχοί της Μολδαβικής Σκήτης διήρχοντο από αυτό το ευλογημένο μέρος. Έχασαν το δρόμο τους και βρέθηκαν στο σπήλαιο του ερημίτου, όπως μας ιστορεί ο π. Νήφων. Ο ασκητής κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό Ψαλτήρι, το οποίο διάβαζε διαρκώς χωρίς διακοπή, ενώ ταυτοχρόνως είχε κατακτήσει και την καρδιακή ευχή. Κατά την συζήτηση με τους μοναχούς, εξομολογούμενος ο όσιος ερημίτης εξέφραζε τον φόβο του μήπως κριθή από τον Θεό για το πάθος της ιδιοκτησίας, εφ' όσον κατέχοντας το Ψαλτήρι δεν είχε απελευθερωθεί από ο,τιδήποτε γήινο. Έτσι παρέδωσε το μοναδικό κτήμα στους συνομιλητάς του, παρακάλώντας θερμά να το πάρουν μαζί τους.

 

π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «Ὅταν σᾶς ἀδικοῦν οἱ ἄνθρωποι, νά ξέρετε ὅτι ἀποκτᾶτε μετοχές στόν Οὐρανό»

 «Οι άνθρωποι έχουν πολλά ελαττώματα και ιδιοτροπίες. Να τους διορθώσουμε όλους, είναι αδύνατον. Δεν μένει, λοιπόν, άλλη λύση από το να μάθουμε να υπομένουμε και να τους ανεχόμαστε όλους.

Αρκετοί άνθρωποι είναι αγνώμονες. Αν περιμένουμε ανταπόδοση, θα στεναχωρηθούμε. Αν όμως δεν περιμένουμε, τότε θα είμαστε ήρεμοι. 

Από τους ανθρώπους, να δεχόμαστε ό,τι μας δίνουν. 

Σε κάποιον προσφέρεις ένα πέλαγος αγάπης. Κι αυτός ανταποκρίνεται με τον εξής τρόπο: παίρνει ένα σταγονόμετρο και σου λέει: “Άνοιξε τα χέρια σου!... Μια..., δύο..., τρεις…”, και σου δίνει δύο–τρεις σταγόνες αγάπης!

ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ - Η ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ὁ παπα- Δημήτρης Γκαγκαστάθης διηγεῖται ...

«Την 14ην Ιουλίου 1965, ημέρα Πέμπτη, και ώρα 5 με 7 μ.μ., παρουσιάσθη το εξής πρωτοφανές και μεγάλο σημείο καταστροφής: Επί 2 ώρες, σκότος μέγα και σύννεφα βαρειά παρουσιάσθηκαν, με πολλές και δυνατές βροντές. 

Έδειχνε πλημμύρα και καταστροφή! Ο κόσμος όλος, μαζεύτηκαν εις τα σπίτια τους και περίμεναν. Οι αστραπές και οι βροντές, πραγματικά, δείχνανε καταστροφή. Η βαζούρα του κακού πλησίαζε και οι βροντές διπλασιάζονταν και οι κεραυνοί έπεφταν βροχή.

Θαρρείς, γίνονταν χαλασμός του κόσμου! Υπήρχε, δε, και μέγα σκότος.

Εγώ, ως εφημέριος του χωριού μου (“Πλάτανος” ή, παλαιότερα· “Βάνια” Τρικάλων), τρέχω και πάλιν εις τον Ναόν των Ταξιαρχών και ανάβω την κανδήλα του Χριστού, της Παναγίας και των Ταξιαρχών. Βάνω το πετραχήλι και, γονυπετής, με δάκρυα και, εκ βάθους ψυχής και καρδίας, προσευχόμουν να απαλλάξει ο Θεός τον κόσμον από τον μεγάλον κίνδυνον. 

Επί μία ώρα και δέκα λεπτά, προσευχόμουν και παρακαλούσα τους Ταξιάρχας. Ο ιδρώτας μου, βγήκεν από την κεφαλήν μέχρι τους πόδας, από την μεγάλην αγωνίαν και δέησιν διά να απαλλαχθή το χωριό και, ω του θαύματος! Ούτε εις τα σύνορα του τόπου μας δεν έπεσε χαλάζι και ούτε οι κεραυνοί μάς έβλαψαν τίποτε! Μόνον ολίγη δροσιά μάς ήρθεν και, έτσι, με την δύναμι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και των παρακλήσεών μου, εσώθη η χώρα. 

Ἡ μεγάλη δοκιμασία ἔφερε τήν σωτήρια ἀλλαγή

  Ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος διηγείται την παρακάτω πολύ διδακτική ιστορία στο βιβλίο του «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς»

Ενθυμούμαι μια οικογένεια, η οποία για 15 χρόνια φαινομενικά ευημερούσε. Η δουλειά θαυμάσια. Ανέσεις πολλές. Αρρώστιες δεν είχαν. Και κατά κάποιον τρόπο, όλοι νόμιζαν ότι ήσαν ευτυχισμένοι μαζί με τα δυο παιδιά τους.

Στην καρδιά όμως του συζύγου υπήρχε πολλή πίκρα, γιατί η γυναίκα του όχι μόνον ήταν αδιάφορη για την θρησκευτική ζωή, αλλά, θα μπορούσε να την πη κανείς, άθεη. Ούτε τον σταυρό της δεν έκανε! Στην Εκκλησία ζήτημα είναι αν πήγαινε μια φορά τον χρόνο, εν αντιθέσει με τον σύζυγό της που εκκλησιαζόταν κάθε Κυριακή. Επιπλέον δε, προς μεγάλη θλίψη του συζύγου της, δεν ήθελε επ’ ουδενί να κάνει άλλο παιδί, και ποτέ δεν κατάλαβε αυτός ο καημένος ότι είχε κάνει δύο εκτρώσεις.

Αλλά και τα δυο παιδάκια που είχε, μήπως τα μεγάλωνε σωστά; Χαρτιά, φιγούρες χορού και αδιάκριτη χρήση τηλεοράσεως και internet. Γι’ αυτό και είχαν καταντήσει γκρινιάρικα, νευρικά, φιλόνικα, ατίθασα. Όσο για την γλώσσα και τους τρόπους τους; Ξεπερνούσαν τα όρια της θρασύτητας.

Τό ἱστορικό τῆς 6ης παραγράφου τοῦ κειµένου «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ λοιπός Χριστιανικός κόσµος»

Τό ἱστορικό τῆς 6ης παραγράφου τοῦ κειµένου
«Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ λοιπός Χριστιανικός κόσµος» *

Τό κείµενο µέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσµον», ὅπως ὑπογράφηκε ἀπό τούς Προκαθηµένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν Γενεύη (Ἰανουάριο 2016), κυρίως οἱ πρῶτες ἑνότητες, ἀπό τήν 1η µέχρι τήν 6η ἑνότητα, ἰδιαιτέρως δέ ἡ τελευταία αὐτή ἑνότητα (6η), ἦταν ἐκεῖνο πού προκάλεσε ἔντονες συζητήσεις στήν
«Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», πού πραγµατοποιήθηκε τόν Ἰούνιο τοῦ 2016 στό Κολυµπάρι τῆς Κρήτης. Οἱ ἑνότητες αὐτές ἀποτελοῦν τό προοίµιο τοῦ κειµένου, πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ἡ ὅλη κατεύθυνσή του.

Στό προοίµιο αὐτό γράφεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, θεµελιώνει τήν ἑνότητά της στήν ἵδρυσή της ἀπό τόν Κύριον ἡµῶν Ἰησοῦν Χριστό καί τήν κοινωνία στήν Ἁγία Τριάδα καί τά Μυστήριά της. Ἡ ἑνότητα αὐτή ἐκφράζεται διά τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί τῆς πατερικῆς παραδόσεως καί βιώνεται µέχρι σήµερα. Οἱ Οἰκουµενικές Σύνοδοι προέβαλαν τόν ὑφιστάµενο δεσµό µεταξύ τῆς ὀρθῆς πίστεως καί τῆς µυστηριακῆς κοινωνίας καί ἡ Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία ἔχει εὐθύνη γιά τήν ἑνότητα καί τήν οἰκουµενική της ἀποστολή. Ἔτσι, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καλλιεργοῦσε πάντοτε τόν διάλογο «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» «µετά τῶν ἐξ αὐτῆς διεστώτων».