Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὅστις ἔκλαυσας ἐπί Λαζάρῳ, καί ἔχυσας
δάκρυα λύπης καί συμπαθείας ἐπάνω εἰς αὐτόν, δέξαι τά τῆς πικρίας μου
δάκρυα·
ἰάτρευσον διά τῶν ἁγίων σου παθημάτων τά πάθη μου·
θεράπευσον διά τῶν πληγῶν σου τάς ψυχικάς μου πληγάς·
διά τοῦ τιμίου σου αἵματος καθάρισόν μου τό αἷμα, καί ἕνωσον τήν εὐωδίαν τοῦ ζωοποιοῦ σου σώματος τῷ σώματί μου·
ἡ χολή, τήν ὁποίαν παρά τῶν ἐχθρῶν ἐποτίσθης, ἄς γλυκάνῃ τήν ψυχήν μου
ἀπό τήν πικρίαν, τήν ὁποίαν ὁ ἀντίδικός μου διάβολος μ’ ἐπότισε·
τό πανάγιόν σου σῶμα, τό ὁποῖον ἐτανύσθη ἐπί τοῦ σταυροῦ, ἄς ἀναπτερώσῃ
πρός σέ τόν νοῦν μου, ὅστις ἐσύρθη κάτω ὑπό τῶν δαιμόνων·
ἡ παναγία σου κεφαλή, τήν ὁποίαν ἔκλινας ἐπί τοῦ σταυροῦ, ἄς ὑψώσῃ τήν
κεφαλήν μου, τήν περιϋβρισθεῖσαν ὑπό τῶν ἀντιπάλων δαιμόνων·
αἱ πανάγιαί σου χεῖρες, αἱ καθηλωθεῖσαι ὑπό τῶν παρανόμων ἐν τῷ σταυρῷ, ἄς μέ ἀναβιβάσωσι πρός σε ἐκ τοῦ χάσματος τῆς ἀπωλείας,
καθώς ὑπεσχέθη τό πανάγιόν σου στόμα·
τό πρόσωπόν σου, τό δεξάμενον ῥαπίσματα καί ἐμπτύσματα ὑπό τῶν καταράτων Ἰουδαίων, ἄς μοῦ λαμπρύνῃ τό πρόσωπον,
τό ὁποῖον ἐμολύνθη ἀπό τάς ἁμαρτίας·
ἡ ψυχή σου, τήν ὁποίαν ἐπί τοῦ σταυροῦ ὑπάρχων, παρέδωκας εἰς τόν πατέρα σου, ἄς μέ ὁδηγήσῃ πρός σέ διά τῆς χάριτός σου·
δέν ἔχω καρδίαν θλιβομένην πρός ἀναζήτησίν σου,
δεν ἔχω μετάνοιαν,
δέν ἔχω κατάνυξιν,
οὐδέ δάκρυα, τά ὁποῖα ἐπαναφέρουσι τά τέκνα είς τήν ἰδίαν αὐτῶν πατρίδα.
Δεν ἔχω, δέσποτα, δάκρυον παρακλητικόν·
ἐσκοτίσθη ὁ νοῦ μου ἀπό τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, καί δέν δύναται ν’ ἀτενίσῃ πρός σέ μετά πόνου·
ἐψυχράνθη ἡ καρδία μου ἀπό τό πλῆθος τῶν πειρασμῶν, καί δέν δύναται νά θερμανθῇ διά τῶν δακρύων τῆς πρός σέ ἀγάπης.
Ἀλλά σύ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός μου, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν,
δώρησαί μοι τελείαν μετάνοια, καί καρδίαν ἐπίπονον, ἵνα ὁλοψύχως ἐξέλθω εἰς ἀναζήτησίν σου·
διότι ἄνευ σοῦ θέλω ἀποξενωθῆ ἀπό παντός ἀγαθοῦ.
Χάρισαί μοι λοιπόν, ὦ ἀγαθέ, τήν χάριν σου·
ὁ πατήρ, ὅστις σ’ ἐγέννησεν ἐκ τῶν κόλπων αὐτοῦ ἀχρόνως καί ἀϊδίως, ἄς ἀνανεώσῃ εἰς ἐμέ τάς μορφάς τῆς εἰκόνος σου·
σ’ ἐγκατέλιπον, μή μ’ ἐγκαταλείπῃς·
ἐχωρίσθην ἀπό σοῦ, ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου,
καί εὑρών εἰσάγαγέ με εἰς τάς νομάς σου,
καί συναρίθμησόν με μετά τῶν προβάτων τῆς ἐκλεκτῆς σου ποίμνης,
καί διάθρεψόν με μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς χλόης τῶν θείων σου μυστηρίων, τῶν ὁποίων ὑπάρχει κατοικητήριον ἡ καθαρά καρδία,
εἰς τήν ὁποίαν ἀναφαίνεται ἡ ἔλλαμψις τῶν ἀποκαλύψεών σου,
ἡ ὁποία ἔλλαμψις εἶναι παρηγορία καί ἀναψυχή τῶν κοπιόντων διά σέ ἐν θλίψεσι καί διαφόροις ἀτιμίαις·
τῆς ὁποίας ἐλλάμψεως εἴθε ν’ ἀξιωθῶμεν καί ἡμεῖς διά τῆς χάριτος καί φιλανθρωπίας σου,
τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
https://paraklisi.blogspot.gr/2018/04/blog-post_751.html#more
ΙΕΡΈΣ ΑΚΟΛΟΥΘΊΕΣ
