Ένας
νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια
μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να
συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη.
Ο
διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε
εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτέ
τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;»
«Όχι του απάντησε ο νεαρός».
«Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.
«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε.
« Που εργάζεται η μητέρα σου;»
«Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους»
Ο
διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο
νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.
«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»
«Ποτέ,
η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν
περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από
μένα.
Ήταν
Παρασκευή πρωί και στο ιατρείο του νοσοκομείου δεν είχε και πολύ
δουλειά. Είχα τελειώσει τις πρωινές παραγγελίες θεραπειών και είχα κενό.
Χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο αδελφός μου, που εκείνη την εποχή ήταν
με τους γονείς μου στο νησί.
«Να σου πω, ο μπαμπάς δε μιλάει
και πολύ καλά, σαν να είναι μεθυσμένος αλλά δεν έχει πιει». «Δώσέ μου
τον» του απάντησα. Ο πατέρας μου, 73 χρονών με ιστορικό χειρουργηθείσας
καρδιοπάθειας-διπλό bypass, μεταλλική βαλβίδα και χειρουργείου στις
καρωτίδες, υπό αγωγή που ευλαβικά ακολουθεί σύμφωνα με τη συνεννόηση που
κάνουμε μεταξύ μας. Μου τον έδωσε… όντως ο πατέρας μου μίλαγε σαν
μεθυσμένος, σαν να μασούσε τα λόγια του. Ξαναζήτησα τον αδελφό μου:
»περπατάει κανονικά; χαμογελάει κανονικά; έχει δύναμη σε χέρια και σε
πόδια;» «όλα καλά, αλλά δε μιλάει καλά». «Τον φορτώνεις τώρα στο αυτοκίνητο και τον πας νοσοκομείο».
Κλείνω
τη γραμμή και με τη μια παίρνω τον παλιό μου διευθυντή στην παθολογική
και στην καρδιολογική. «Σας έρχεται ο πατέρας μου με δυσλεξία πρόσφατης
έναρξης με το γνωστό του ιστορικό«. Ξαναπαίρνω τον αδελφό μου, «μόλις
ξεκινήσαμε, σε 15 λεπτά θα είμαστε εκεί». «Σας περιμένουν, δεν
περιμένεις στα επείγοντα, πας σφαίρα στην κλινική μέσα, οκ; » «οκ».
Χίλιοι
λογισμοί, χιλιάδες τρομακτικές σκέψεις. Δεν χρειάζεται καν να είσαι
γιατρός για να έρθει η λέξη «εγκεφαλικό» στο μυαλό παρέα με σκέψεις για
μη αναστρέψιμες βλάβες κλπ κλπ. Τους ξαναπήρα. Είχαν ξεκινήσει. Η ομιλία
του πατέρα μου αμετάβλητη.
