Τά μυστικά τῆς ἐξομολόγησης πού ἴσως δέν γνωρίζεις...

Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Αυτό σημαίνει ότι η άφεση των αμαρτιών δεν εξαρτάται από την (άγνωστη στον εξομολογούμενο) αμαρτωλότητα του ιερέως που τελεί το μυστήριο. Όμως εξαρτάται κατά ένα μέρος και από το πρόσωπο του εξομολόγου, εφόσον δι' αυτού δίνεται η συγχώρηση, κατά το: «άν τινων αφείτε τας αμαρτίες, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατείτε, κεκράτηνται». (Ιω. Κ 23).

Όταν προσερχόμαστε στο μυστήριο αυτό, πρέπει να θέλομε να βελτιώσουμε πνευματικά τον εαυτό μας. Στην ερώτηση ποια είναι η ουσία του μυστηρίου της Μετανοίας και Εξομολόγησης, ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως απαντάει: 

«α. Η συναίσθηση του μετανοούντος σαν παραβάτη των θείων εντολών, και
β. Η διάθεση για επιστροφή προς τον Θεό και τήρηση των θείων εντολών». (2, 186).

Χρειάζεται, όμως, υποβοήθηση ο μετανοών, συνήθως, για να μπορέσει να διακρίνει στα προβλήματά του την συμφέρουσα (πνευματικά) λύση. Από αυτό συνεπάγεται ότι πρέπει να βρει ένα καλό πνευματικό οδηγό, όχι απλά ένα εξομολόγο. Και όπως κάποιος ψάχνει για ένα καλό γιατρό για το σώμα του, έτσι πρέπει να αναζητάει και ένα καλό πνευματικό για την ψυχή του. Υπάρχει μάλιστα μαρτυρία από ζωντανή εμφάνιση σε νέους του γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη μετά την κοίμησή του, που τους τόνισε ακριβώς αυτή την ανάγκη. 

Ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης (+1994) μιλούσε για το θέμα αυτό με τον ίδιο τρόπο: «Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύονται. Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζονται, κοινωνούν, τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σ' αυτήν την ζωή. Η ψυχή πρέπει να παρακολουθείται από τον πνευματικό, για να μη λαθέψει τον δρόμο της. Μπορεί να βοηθάει στον αγώνα λ.χ. και η πνευματική μελέτη, αλλά, αν κανείς δεν έχει πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνη δικές του ερμηνείες σ' αυτά που διαβάζει, και να πλανηθεί. Βλέπεις, και όταν κάποιος πάει κάπου με το αυτοκίνητό του και δεν γνωρίζει καλά τον δρόμο, μπορεί να συμβουλεύεται τον χάρτη, αλλά σταματάει κιόλας και ρωτάει, για να μην πάρει λάθος δρόμο... Τον πνευματικό οδηγό φυσικά κανείς θα τον διαλέξει. Δεν θα εμπιστευτεί στον οποιονδήποτε την ψυχή του. Όπως για την υγεία του σώματος ψάχνει να βρει καλό γιατρό, έτσι και για την υγεία της ψυχής του θα ψάξει να βρει κάποιον καλό πνευματικό και θα πηγαίνει σ' αυτόν, τον γιατρό της ψυχής, τακτικά». (3)

ὙπέρτιμοςκαίἜξαρχοςἌνω Μακεδονίας

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Κάποιοι ἁρμόδιοι, δικοί μας καί ξένοι πολιτικοί ἀξιωματοῦχοι, χωρίς αἰδώ,ἀποφασίζουν νά παραδώσουντάἍγιατοῖςκυσί. Ξεσκίζουν μέμιᾶςτήνἘθνική μας ταυτότητα, ἁρπάζουνἀπό τό Ἐθνικό μας Ὑποθηκοφυλακεῖο τό ὄνομα τόἱερότῆς Μακεδονίας, καί τό παραδίδουν ὑβριστικῶςστόμωσαϊκό τοῦγειτονικοῦ κρατιδίου.

Κατάγομαι ἀπότά χωριά τῆς Φλώρινας. Ἡ ἰδιαίτερη πατρίδα μου εἶναι ἡ Ἄνω Μακεδονία. Ἔτσιὀνομάζεταιἀρχαιόθεν ἡ περιοχή τῆς Φλώρινας καίτῆςΚαστοριᾶς. Κάτω Μακεδονία εἶναι ἡ περιοχή τοῦ Κίτρους, τῆς Κατερίνης.

Τώρα, πού λέμε νά χαρίσουμε τό καταγωγικό μας ὄνομαστά Σκόπια, νά τάὀνομάσουμε, δηλαδή, Ἄνω Μακεδονία, ἐμεῖςοἱΦλωρινιῶτεςκαίοἱ Καστοριανοί πῶςθά συστηνόμαστεἀπό ‘δῶκαί μπρός; Ἀπόποῦθά λέμε ὅτι καταγόμαστε; ἈπότήνἌνω Μακεδονία; Τότε νά δεῖς μπερδέματα! ἘντόςἙλλάδος, θάμᾶςθεωροῦνἀλλοδαπούς, θάμᾶςκοιτᾶνε περίεργα. ἘκτόςἙλλάδος, θάμᾶςπερνᾶνεστάἴσιαγιά Σκοπιανούς!

Ἐάντά Σκόπια, μέτήν δική μας ὑπογραφή, ὀνομαστοῦν’’Ἄνω Μακεδονία’’, καίκαταστοῦνἔτσιδιεθνῶςοἱ κύριοι καίἀποκλειστικοί διαχειριστές τοῦὀνόματοςτῆς Μακεδονίας, τότε ποιός θάμᾶς γλυτώσει ἀπότόν ξενοκίνητο ἀλυτρωτισμό τους;

Ὁ ἑκάστοτεΜητροπολίτης Καστοριᾶς, ἀπότά χρόνια τά παλιά, φέρει τόν τίτλοτοῦὙπερτίμουκαίἘξάρχουἌνω Μακεδονίας. Τό ίδιο καί ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης.

Ἐάντά Σκόπιαθάὀνομάζονταιδιεθνῶς ’’Ἄνω Μακεδονία’’, ποιᾶς ’’Ἄνω Μακεδονίας’’ θά συνεχίσουν νά εἶναιὙπέρτιμοικαίἜξαρχοιοἱ παραπάνω Ἕλληνες Μητροπολίτες; Ποιά θάεἶναι ἡ ἕδρατῆςἘκκλησιαστικῆς τους ἀρχῆς; Σέ ποιά πολιτική δικαιοδοσία θάἀνήκουν; Πῶςθά συστήνονται στόἐξωτερικό; Ἕλληνες ἤ Σκοπιανοί;

Πρέπει να βροντούν και να αστράφτουν οι άμβωνες για την Μακεδονία...

"Σε θέματα της Πίστεως και της Πατρίδας δεν χωράνε υποχωρήσεις. Πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός"

άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Στον βιβλίο του αείμνηστου καθηγητή Λεων. Φιλιππίδου, «ο Σμύρνης Χρυσόστομος, ο μεγαλομάρτυρας Μητροπολίτης»-ο Φιλιππίδης διετέλεσε προσωπικώς γραμματέας του εθνοϊερομάρτυρος-διαβάζουμε στην σελ. 35: «Οι τελευταίοι του λόγοι προς τους προτρέποντας αυτόν να φύγει ήταν: ΟΧΙ! Παράδοσις του Έθνους και της Εκκλησίας μας δεν είναι η φυγή εν όψει κινδύνου, αλλ΄ ο αγών μέχρις εσχάτων και η θυσία. Εάν μεν ο εχθρός
φεισθή(λυπηθεί)  του ποιμνίου μου, ποίος θα το περιθάλψη; Εάν δε σφαγή πως ημπορώ εγώ να επιζήσω; Είτε το ένα είτε το άλλο, η θέσις μου είναι εδώ, μαζί με το ποίμνιό μου». Αυτή είναι απάντηση ΟρθοδόξουΙιεράρχη, η οποία υπογράφτηκε με το τίμιο αίμα του.

Χαρακτηριστικό της απηχήσεως που είχε παγκοσμίως το ηρωϊκό φρόνημα και το μαρτύριο του αγίου Χρυσοστόμου είναι το εξής γεγονός: ο Αρμένιος αρχιεπίσκοπος της Σμύρνης Γεβάντ Τουριάν, που διασώθηκε από τη σφαγή και κατέφυγε στην Αμερική, όταν έφθασε εκεί φονεύθηκε από ομοεθνείς του, γιατί εγκατέλειψε το ποίμνιό του και δεν τήρησε την γενναία στάση του Χρυσοστόμου, του και μακεδονομάχου Επισκόπου Δράμας και μετέπειτα Σμύρνης. Μεγαλειώδες είναι και το συμβάν κατά την στιγμή της υποχρεωτικής αποχώρησης του Χρυσοστόμου από την Δράμα, στις 30 Αυγούστου του 1907. Πομπή χιλιάδων λαού προστατευτικά-διά τον φόβο των Τούρκων και των Κομιτατζήδων-συνόδευε τον μητροπολίτη μέχρι να επιβιβασθεί στο τραίνο. Τότε ο δημογέροντας Νίκας εν μέσω της συγκινήσεως και για να ανακουφίσει τον πόνο όλων, φώναξε δυνατά:

4 Φεβ 2018. Δεν ήρθαμε να ακούσουμε. Ερχόμαστε να ακουστούμε.

Άρθρο Γνώμης του Ευάγ. Αθανασιάδη (*)

4 Φεβρουαρίου 2018

Ημέρα του Έθνους. Ημέρα Πατρίδος. Ημέρα Μακεδονίας. Ημέρα της Ελλάδος.

Σημαίες παντού, σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα μπαλκόνια.

Η σημαία είναι δημοψήφισμα.

Κάποτε στο Σύνταγμα, συγκεντρωνόταν το κίνημα «δεν πληρώνω».

Στις 4 Φεβ. θα συγκεντρωθεί το κίνημα «όλα εδώ πληρώνονται».

Και το τίμημα είναι ακριβό !

Προσοχή στο προαιώνιο σαράκι της διχόνοιας και του διχασμού.

Όχι, σε οποιαδήποτε κατηγόρια και διχαστικό λόγο και εκφορά.

Όποιος τροφοδοτεί διχόνοια και διχασμό θα χρεωθεί τις συνέπειες.

Η Μακεδονία μας ενώνει. Το Έθνος χρειάζεται τον καθένα μας.

Κανένας δεν μας καπελώνει, κανένας δεν Ηγείται. Ο Λαός απαιτεί.

Οι διοργανωτές, δεν ηγούνται, εκτελούν ένα διεκπεραιωτικό έργο.

Τους ευχαριστούμε.

Δεν μας νοιάζει ποιος είναι διοργανωτής.

Δεν μας νοιάζει ποιος είναι ομιλητής.

Δεν μας νοιάζει τι θα ειπωθεί .

Δεν είναι διάλεξη, είναι λαοθάλασσα

Και μάλιστα θάλασσα τρικυμισμένη.

Το βουβό κύμα της Μακεδονίας μας.

Δεν ήρθαμε να ακούσουμε. Ερχόμαστε να ακουστούμε.

Μεγαλύτερη σημασία έχει η συμμετοχή και οι εκδηλώσεις του κόσμου, παρά το τι θα λεχθεί.

Προσοχή: Στην Θεσσαλονίκη τα κανάλια της τηλεοράσεως αποσιώπησαν το γεγονός.

Τώρα εφαρμόζουν άλλη τεχνική: διαφημίζουν έντονα, ότι θα καλύψουν «ζωντανά» το συλλαλητήριο. Επιδιώκουν να μας καθηλώσουν στις τηλεοράσεις και να μην κατεβούμε στο συλλαλητήριο.

Απαντούμε: Ευχαριστούμε. Θα σας τιμήσουμε στις ειδήσεις 19:00-20:00.

Από 12:00 έως 16:00, θα έχετε Μηδέν τηλεθέαση.

Όλοι στο συλλαλητήριο, όπως είχατε αποφασίσει

Δεν καπελώνεται , δεν κομματιάζεται, δεν κομματικοποιείται, δεν τιθασεύεται.

Όποιος προσπαθήσει να το καπελώσει, να το οικειοποιηθεί, θα αποτύχει και θα γελοιοποιηθεί .

Είναι εκδήλωση του Έθνους.

Και φωνάξτε.., φωνάξτε, εκτονωθείτε, ..φωνάξτε πολύ.. είναι και ψυχοθεραπευτικό.

Φωνή και τραγούδι. 

Το συλλαλητήριο είμαστε Εμείς. Η παρουσία μας και η φωνή μας.

Λοιπόν, 4 Φεβ 2018.

Ημέρα του Έθνους. Ημέρα Πατρίδος. Ημέρα Μακεδονίας. Ημέρα της Ελλάδος.

Σημαίες παντού, σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα σπίτια.

Η σημαία είναι δημοψήφισμα.

Έβαλες Σημαία; «Ψήφισες, στο δημοψήφισμα;»

Και όλοι στο συλλαλητήριο στην Αθήνα.

(*) Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.

________________

ΥΓ: Καλό είναι να έχουν προκαθοριστεί κάποια συνθήματα. Ζωντανεύουν το συλλαλητήριο, όπως και τα τραγούδια.

Τραγούδια:

-       «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα».

-       «Δεν θα την πάρουνε ποτέ την γή των Μακεδόνων»

Συνθήματα:

-       ΕΛΛΑΣ- ΕΛΛΑΣ

ΜΑΚΕ-ΔΟ-ΝΙΑ

-       ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ  - ΜΙΑ

ΚΙ ΕΛΛΗ-ΝΙ-ΚΗ

-       ΜΑΚΕ-ΔΟΝΙΑ

ΕΛΛΗ-ΝΙ-ΚΗ

-       ΕΛΛΑΔΑ – ΜΙΑ

ΜΕ ΤΗ  - ΜΑΚΕ-ΔΟΝΙΑ

-       ΜΑΚΕ-ΔΟΝΙΑ - ΜΙΑ

ΚΙ ΕΛΛΗ-ΝΙ-ΚΗ

Σε κάθε αναφορά της λέξης Μακεδονίας, ο κόσμος θα απαντά:

-       ΕΙΝΑΙ - ΚΑΙ ΘΑΝΑΙ

ΕΛΛΗ-ΝΙ-ΚΗ

Αλλά και μόνο του σαν σύνθημα

-       ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ – ΕΛΛΗΝΕΣ

ΚΙ ΕΛΛΑΣ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

-       ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - ΕΛΛΗΝΑΣ

ΕΛΛΗΝΩΝ  -  ΑΡΧΗ-ΓΟΣ

-       ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - ΕΛΛΗΝΑΣ

ΚΑΙ  ΜΑ-ΚΕ-ΔΟΝΑΣ

-       ΑΓΡΑΣ - ΚΑΙ  ΜΕΛΑΣ

ΜΑΚΕ-ΔΟΝΙΑ – ΕΛΛΑΣ

-       ΛΑΟΣ - ΕΝΩΜΕΝΟΣ

ΠΟΤΕ – ΝΙΚΗ-ΜΕΝΟΣ

-       Τ΄ ΟΝΟ-ΜΑ ΤΗΣ

ΕΙΝΑΙ - Η - ΨΥΧΗ  ΜΑΣ

-       ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΩΜΕΝΗ

ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΗ

-       ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΣ

ΤΗ ΚΟΡΗ ΜΗΝ ΠΟΥΛΑΣ

-       ΑΜΑ ΤΗΝ ΠΟΥΛΗΣΕΤΕ

ΝΑ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΤΕ

-       ΟΣΑ ΚΙ ΑΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΟΥΛΑΜΕ

Σκέψεις μου για το Σκοπιανό ζήτημα

ΤΟΥ Καθ. Δημητρίου Καραμίτσου

Μέλος ΙΗΑ 

Στη δεκαετία του 1920 κάποιοι βουλγαρόφωνοι νοτιοσλάβοι με υποβολέα τον Κροάτη γραμματέα της «βαλκανικής κομμουνιστικής διεθνούς» Γιόσιπ Μπροζ Τίτο  μιλούσαν για τη «Μακεδονία του Αιγαίου» (δηλαδή τη σημερινή ελληνική Μακεδονία) που όπως έλεγαν «καταλήφθηκε και στενάζει κάτω από τον ελληνικό ζυγό». 

Το 1946 ιδρύθηκε από τον Τίτο η Γιουγκοσλαβία στα νότια της μέρη της οποίας η παλαιά «Βαρντάσκα Μπονοβίνα» μετονομάστηκε —ως συνιστώσα του ομόσπονδου κράτους— ως «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ο Τίτο υποστήριξε τους αντάρτες του ΚΚΕ στον Εμφύλιο πόλεμο (1946-1949) γιατί επιδίωκε ακρωτηριασμό της Ελλάδος με την κατάληψη της Μακεδονίας μας από τους αντάρτες και την ενσωμάτωσή της στη Γιουγκοσλαβία.  

Το 1991 διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και ιδρύθηκαν έξι κράτη ένα εκ τον οποίων ήταν η «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Στο κράτος αυτό το 25% είναι Αλβανοί και το 65% Σλάβοι που μιλούσαν γλώσσα που ομοιάζει με τη Βουλγαρική, αλλά τροποποιήθηκε μετά το 1946 με αλλαγή της γραμματικής και προσθήκες λέξεων αφηρημένων εννοιών. Οι Σλάβοι των Σκοπίων προπαγανδίζουν μέσα στη χώρα τους αλλά και διεθνώς ότι είναι «Μακεδόνες» ως εθνότητα και μιλούν την «Μακεδονική γλώσσα» και η χώρα τους λέγεται «Μακεδονία».

1. Σε μια διαπραγμάτευση δεν προσέρχεται κάποιος εκ των προτέρων με μια παραχώρηση προς την άλλη πλευρά. Η κυβέρνηση αυτό έκανε αλλά και η ΝΔ αυτό κάνει αναφέροντας σύνθετη ονομασία.

2. Θεωρώ ότι η αντίδρασή μας στην παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας μας στο κράτος των Σκοπίων μέσω των συλλαλητηρίων πρέπει να είναι μαζική και έχει την έννοια της βοήθειας προς τον υπουργό των Εξωτερικών της χώρας μας, ώστε να έχει ένα στήριγμα στην κοινή γνώμη και να μην υποκύψει σε πιέσεις. Αν βέβαια είναι ήδη αποφασισμένος να δώσει το όνομα τότε είμαστε κάθετα αντίθετοι.

3. Το κράτος των Σκοπίων θα μπορούσε να έχει ένα οποιοδήποτε όνομα χωρίς τη λέξη Μακεδονία. Π.x., Dardania, Bardaska, Centrobalcan democracy κ.ο.κ. που είναι γεωγραφικά σωστοί προσδιορισμοί. Με ένα τέτοιο όνομα στο εν λόγω κράτος θα δεχθούμε οι Έλληνες ότι το κράτος αυτό συνίσταται από δυο κυρίως εθνότητες: τους Σλαβομακεδόνες και τους Αλβανούς.

Ο άνθρωπος που δεν πηγαίνει συχνά στην εκκλησία…

Ο άνθρωπος που δεν πηγαίνει συχνά στην εκκλησία, που δεν εξομολογείται και δεν κοινωνεί, δε γίνεται μέτοχος της θείας χάριτος. Αυτή είναι η αιτία που η πλειοψηφία των ανθρώπων φτάνουν να είναι ψυχικά άρρωστοι».

Ο στάρετς Ιωσήφ θεράπευε διάφορες ασθένειες. Υποστήριζε πως οι μισοί από τους ασθενείς θεραπεύονταν, ενώ οι άλλοι μισοί έφευγαν αθεράπευτοι. Ο Θεός δεν επέτρεπε να θεραπευτούν, επειδή η θεραπεία τους δε θα ήταν ωφέλιμη για τη σωτηρία τους, αλλά θα προκαλούσε τον πνευματικό τους θάνατο.

Πολλές φορές οι δαιμονισμένοι του προκαλούσαν πολλά προβλήματα. Οι οικείοι του τον προέτρεπαν να μη δέχεται στο σπίτι δαιμονισμένους, επειδή οι δαίμονες εκδικούνταν όλους εκείνους που έμεναν εκεί. Ο γέροντας τους απαντούσε: «Η υπομονή είναι δύσκολο πράγμα, όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε τους δαίμονες!»

Ο κήπος του γέροντα ήταν ποτισμένος με τα δάκρυα των πονεμένων και άρρωστων ανθρώπων που επιθυμούσαν να γίνουν καλά. Πολλές φορές έλεγε πως τα παιδιά στις μέρες μας γίνονται ανυπάκουα, υπερήφανα και χωρίς ντροπή, ενώ αργότερα φτάνουν στο σημείο να δαιμονίζονται. Αυτούς τους ανθρώπους τους προέτρεπε να δείχνουν ταπείνωση και να ζητούν συγχώρεση από τους γονείς τους.

Πρέπει να έχεις μεγάλη Αγάπη στην καρδιά για να μην αρνηθείς ποτέ να δεχτείς τον καθένα. Το εκλεκτό αυτό σκεύος του Θεού είχε τέτοια Αγάπη. Πάντα έβρισκε χρόνο για τον καθένα.

Ο αδελφός Ιωάννης επισκέφτηκε πολλές φορές το γέροντα Ιωσήφ στο χωριό Ίαλόβιτσα και είδε εκεί πολλές θαυματουργικές θεραπείες. «Χωρίς τη χάρη του Αγίου Πνεύματος πιστεύω πως είναι αδύνατο να γίνουν τέτοιες θαυματουργίες που έκανε ο μεγάλος ικέτης της Βολυνίας», έλεγε ο Ιωάννης. Το ίδιο μπορεί να πει και κάθε ηλικιωμένος κάτοικος του Ποτσάεφ. Όπως και χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλη τη χώρα που θεραπεύτηκαν από το γέροντα Ιωσήφ.

ο γέροντας Εφραίμ κατουνακιώτης, απαντά...

ο γέρων Εφραίμ κατουνακιώτης απαντά σέ ερωτήσεις τού κ.Γεωργίου Κρουσταλάκη. από τό δωρεάν cd που περιέχετε στο βιβλίο του κ. Κρουσταλάκη.

Μπροστά στην ώρα του θανάτου…

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Πρόσφατα ρώτησα έναν υγιή ηλικιωμένο, τι θα ήθελε περισσότερο σ’ αυτό τον κόσμο από το Θεό. Βάζοντας το χέρι στο στήθος, μου απάντησε:

-Το θάνατο και μόνο το θάνατο!
-Και πιστεύεις στη ζωή μετά το θάνατο;
-Ακριβώς επειδή το πιστεύω, επιθυμώ όσο πιο σύντομα το θάνατο, είπε ο γέρων.

Οι άπιστοι τρέμουν το θάνατο, επειδή ισχυρίζονται ότι ο θάνατος είναι η πλήρης εξαφάνιση της ζωής. Πολλοί πιστοί πάλι, φοβούνται το θάνατο επειδή νομίζουν ότι δεν έχουν ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους στον κόσμο αυτό, δεν έβαλαν τα παιδιά τους σε μια σειρά, ή δεν αποτελείωσαν αυτό που έχουν ξεκινήσει.
Ακόμη και κάποιοι άγιοι άνθρωποι, φοβήθηκαν κατά την ώρα του θανάτου. Όταν οι Άγγελοι κατέβηκαν για να παραλάβουν τον Όσιο Σισώη, εκείνος ο αγγελικός άνθρωπος προσευχόταν να τον αφήσουν λίγο ακόμη σ’ αυτή τη ζωή για να μετανοήσει και να προετοιμαστεί για την άλλη ζωή.

Οι Άγιοι λοιπόν, δεν φοβόταν το θάνατο αλλά την κρίση του Θεού μετά το θάνατο.
Δίχως την πίστη στην άλλη, την ουράνια ζωή, ο φόβος γίνεται σκοινί γύρω από το λαιμό με το οποίο ο θάνατος έλκει τους καταδίκους στο λαρύγγι του. Η ζωή για τον άπιστο, δεν είναι άλλο από τον άνεμο του θανάτου, άνεμο που φυσά και καταρρίπτει την πεθαμένη του στάχτη και την απονεκρώνει. Αν ο άπιστος σκεφτόταν λογικά μέχρι τέλους, θα έπρεπε να ομολογήσει ότι ζωή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γι’ αυτόν ο θάνατος είναι η μόνη του πίστη, η μόνη αιώνια δύναμη! Ο Θάνατος είναι ο μοναδικός Θεός.  

Σημεία των έσχατων καιρών (Π. Σεραφείμ Ρόουζ)

Το 1982, µόνο τρεις εβδομάδες πριν από τον θάνατό του, μίλησε πάλι για τα σημεία του τέλους του κόσμου:
«Η ανωμαλία του κόσμου. Ποτέ δεν έχουν γίνει βεβαίως αποδεκτές τέτοιες παράξενες και αφύσικες εκδηλώσεις και συμπεριφορές όπως στις ημέρες µας. Εξετάστε µόνο τον κόσμο γύρω σας: τι υπάρχει στις εφημερίδες, ποιο είδος κινηματογράφου παίζεται, τι δείχνει η τηλεόραση, τι σκέφτονται οι άνθρωποι ότι είναι ενδιαφέρον και με τι διασκεδάζουν, με τι γελούν: είναι τελείως αλλόκοτο. Και υπάρχουν άνθρωποι που σκόπιμα προάγουν κάτι τέτοιο, φυσικά για οικονομικό τους όφελος, και επειδή αυτό είναι µόδα, επειδή υπάρχει ένας διεστραµµένος πόθος για αυτού του είδους τα πράγματα.

Οι πόλεμοι και οι φήμες για πολέμους, ο καθένας τους όλο και πιο ψυχρός και ανελέητος από όσους έχουν προηγηθεί, και όλα αυτά να επισκιάζονται από την απειλή του αδιανόητου παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου, ο οποίος θα µπορούσε να αρχίσει από µακριά με την αφή ενός κουμπιού.

Ανακοινωθέν του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ σχετικά με το συλλαλητήριο των Αθηνών στις 4/2/18

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 1ῃΦεβρουαρίου 2018

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὅπως διακηρύσσει ὁ μέγας Παῦλος, «ἡμῶν γάρ, [τῶν Χριστιανῶν], τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ’ οὗ καὶ σωτήρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν» (Φιλιπ. 3,20). Καὶ τοῦτο διότι «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ.13,14). Πραγματικὴ καὶ αἰώνια πατρίδα μας εἶναι ὁ οὐρανός, ἡ ἑτοιμασμένη «ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (Ματθ.25,34), «τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν» (Ρωμ.8,28). Στὸ πρωτοχριστιανικὸ κείμενο «Πρὸς Διόγνητον Ἐπιστολή», ὁ ἄγνωστος συγγραφέας του, ἀναφέρει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ «πατρίδας οἰκοῦσιν ἰδίας, ἀλλ’ ὡς πάροικοι• μετέχουσι πάντων ὡς  πολίται, καὶ πάνθ’ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι• πᾶσα ξένη πατρὶς ἐστιν αὐτῶν, καὶ πᾶσα πατρὶς ξένη» (κεφ. V,4-5).

Ὡστόσο ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἔφερε «ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι», γιὰ νὰ ζήσουμε στὴ γῆ τὴ σύντομη ζωή μας, μᾶς χάρισε καὶ μία ἄλλη, ἐπίγεια πατρίδα, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε τὸν προορισμό μας, νὰ γίνουμε, δηλαδή, «σύσσωμοι καὶ συμμορφοι» τοῦ Χριστοῦ μας. Ἡ Πατρίδα ὡς ἔννοια καὶ ὡς περιεχόμενο, ὡς τόπος κατοικίας ἑνὸς λαοῦ, μὲ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά, μὲ γλῶσσα, μὲ ἱστορία καὶ παραδόσεις, δὲν ἀπαξιώνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀντίθετα μάλιστα ἀποτελεῖ ἀξία, ἡ ὁποία βρίσκει θέση στὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἤδη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τοῦ Δευτερονομίου ἀναφέρεται ὅτι: «ὅτε διεμέριζεν ὁ Ὕψιστος ἔθνη, ὡς διέσπειρεν υἱοὺς Ἀδάμ, ἔστησεν ὅρια ἐθνῶν κατὰ ἀριθμὸν ἀγγέλων Θεοῦ» (32,8). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν ὁμιλία του στὸν Ἄρειο Πάγο ἀναφέρει ὅτι «ἐποίησέ τε ἐξ’ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» (Πράξ.17,26). Ἐπίσης ὁ Χριστὸς κλαίει γιὰ τὴν Ἱερουσαλήμ, τὴν πρωτεύουσα τῆς ἐπιγείου Πατρίδος Του, ἐκφράζοντας τὸ παράπονό Του γιὰ τὴν ἀμετανοησία τῶν κατοίκων της, πρᾶγμα ποὺ δείχνει τὸ πατριωτικό Του συναίσθημα: «Καὶ ὡς ἤγγισεν, ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπ’ αὐτὴ» (Λουκ. 19,41). Τὸ ἴδιο παράπονο ἐκφράζει καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση:«Ἱερουσαλήμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὂν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε. ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Ματθ.23,37-38). Ἐὰν λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἀγαποῦσε τὴν ἐπίγεια πατρίδα Του, γιατί δὲν θὰ πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ ἀγαποῦμε τὴ δική μας;

Ἰδιαίτερα ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε βαθειὰ ἀποτυπωμένη στὴν ἰδιοσυγκρασία μας τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὴν ἐλευθερία. Οἱ προαιώνιοι καὶ διαχρονικοὶ ἀγῶνες τῶν προγόνων μας γιὰ τὴν ἐλευθερία, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐθνικός μας ὕμνος, ποὺ εἶναι ἕνας ὕμνος πρὸς τὴν ἐλευθερία, γραμμένος ἀπὸ τὸν ἐθνικό μας ποιητὴ Διονύσιο Σολωμό, καταδεικνύουν αὐτὴ τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία βεβαίως οὐδόλως ἀντιτίθεται στὴν παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας.