Προ της Χριστού Γεννήσεως

 

(Εβρ. ΙΑ' 9-10, 32-40)

Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
 

Ήδη φθάνουμε στη μεγάλη εορτή. «Προεόρτιος ημέρα σήμερον της ενανθρωπήσεως Χριστού του Θεού»! Όπως ψάλλει και η Αγία μας Εκκλησία.

Έτσι λοιπόν, όλα τα μέλη του Σώματος «προεορτάσωμεν Χριστού τα Γενέθλια». Αυτό δηλ. που δε θα μπορούσε ποτέ άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις να διανοηθεί.

Όμως, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, δεν έχει μόνο ιστορία. Έχει και προϊστορία. Έχει ακόμα και προγόνους, οι οποίοι ήταν άνθρωποι πολλής φλογερής πίστεως, αλλά και άλλους με ανθρώπινες αδυναμίες, δίχως αυτό να θίγει τον ενανθρωπήσαντα. Αντιθέτως μάλιστα, αποδεικνύει ότι ο Χριστός δέχεται να σαρκωθεί και να σώσει όλο το γένος των ανθρώπων. Γι' αυτό και το Αποστολικό ανάγνωσμα, μας προετοιμάζει για το μεγάλο γεγονός της «κατά σάρκα γεννήσεως», προβάλλοντας αυτούς τους κατά σάρκα προγόνους του Ιησού. Και επόμενο είναι, ως πρώτος απ' όλους ν' αναφέρεται ο Γενάρχης. Ο Πατριάρχης Αβραάμ. Προβάλλεται η μεγάλη του πίστη, η οποία αποτελεί παράδειγμα προς όλους τους κατά πνεύμα απογόνους του, οι οποίοι πιστεύουν και σώζονται διά του Ιησού.

Προβάλλεται από το Ιερό κείμενο ο Αβραάμ, διότι μέσω της πίστεώς του, ζούσε την ουράνια πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού.

Πράγματι, μοναδικό φαινόμενο στον προ Χριστού κόσμο. Η εκλεκτή αυτή ψυχή, «εξεδέχετο την τους θεμελίους έχουσαν Πόλην, ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός» (Εβρ. ΙΑ' 10).

Βίωνε τόσο πολύ το γεγονός της πίστεως, ώστε έμενε ως ξένος στη γη που του υποσχέθηκε ο Θεός και τη θεωρούσε ξένη χώρα και όχι δική του. Και διέμενε εκεί σε σκηνές, μαζί με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που ήταν συγκληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως του Θεού.

Φυσικά, όπως γίνεται κατανοητό, αυτή την πραγματικότητα την βίωναν και όλα τα πρόσωπα που αναφέρονται στη συνέχεια του Αποστολικού μας αναγνώσματος. Και όχι μόνο αυτά, πολλά, πάρα πολλά άλλα πρόσωπα, σε σημείο να καταγράφει ο ιερός συγγραφέας «επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος» (Εβρ. ΙΑ' 32).

Πίστη λοιπόν προς την «πόλην του Θεού», χαρακτηρίζει όσους είχαν την εμπειρία του άσαρκου ακόμα Λόγου.

Αλλ' ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας στη συνέχεια, επάνω στο Θέμα αυτής της Ουράνιας Βασιλείας.

Γνωρίζουμε οι πιστοί την πικρή αλήθεια, ότι πριν γεννηθεί ο Κύριος, η Βασιλεία του Θεού ήταν κλειστή. Δεν μπορούσε καμμιά ψυχή να την απολαύσει, από τη στιγμή που οι πρωτόπλαστοι φυγαδεύτηκαν από τον κήπο της Εδέμ. Από τη στιγμή που έκλεισαν οι θύρες του επίγειου παράδεισου, για ολόκληρο το γένος των ανθρώπων, είχε κλείσει πλέον και η ολόφωτη Βασιλεία της Χάριτος.

Βεβαίως, την Βασιλεία αυτή ο Τριαδικός Θεός την είχε προετοιμάσει «από καταβολής κόσμου» (Ματθ. ΚΕ' 34), και ουδέποτε το κακό θα μπορούσε να ανατρέψει τα προαιώνια σχέδια της αγάπης του Θεού. Όμως, τώρα, μετά την παράβαση, παραμένει «προσωρινώς» κλεισμένη.

Ας έχει δόξα ο Θεός, διότι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, υπήρχε και υπάρχει ο βαθύτατος αυτός πόθος.

Όλοι οι άνθρωποι, πολύ περισσότερο όμως οι δίκαιοι, ενσυνείδητα για τα δεδομένα της προ Χριστού καταστάσεως, στις προσευχές τους αποκάλυπταν τον φλογερό πόθο που έκαιγε την καρδιά τους και δεν τους άφηνε να βρουν ησυχία. Οι κόποι και οι στερήσεις, οι περιπέτειες και οι διωγμοί που υπέστησαν και τόσα άλλα, δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τον πόνο αυτής της λαχτάρας, αυτής της νοσταλγίας και προσμονής της Βασιλείας του Θεού!

Αυτή λοιπόν η αγία επιθυμία, οδήγησε τον Αβραάμ στο ν' αφήσει τα πάντα και να ζει μέσα στις σκηνές ως πάροικος, όπως του υπέδειξε ο ίδιος ο Θεός.

Παρά όμως τις τόσες προσπάθειες, την αγωνία και τους αγώνες, η ποθητή Βασιλεία του Θεού, παρέμενε κλειστή.

Κλειστή, έως ότου ήλθε το «πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. Δ' 4). Οι ουρανοί άνοιξαν και ο άνθρωπος, επιτέλους, μπορούσε τώρα να βρει αυτό που ποθούσε.

Η Γέννησις του Χριστού, η ενανθρώπησις του Υιού και Λόγου του Θεού, άνοιξε τις κλειστές πύλες.

Ήλθε εκείνος ο οποίος μας συμφιλίωσε με τον Ουράνιο Πατέρα. Και αυτό έγινε δια μέσου του Θεανθρώπου και μόνον.

Ξεκάθαρη αυτή η αλήθεια, διασαλπίζεται από τον Απόστολο Παύλο: «δι αυτού έχομεν την προσαγωγήν προς τον Πατέρα».

Με το μυστήριο της θείας οικονομίας του, (της σωτηρίας μας), ο Θεάνθρωπος άνοιξε τον δρόμο και το «πλησίασμα» στην τριαδική Θεότητα.

Γεμάτος Ιερό ενθουσιασμό ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς ερμηνεύει: «Στο Θεανθρώπινο μυστήριο της Θείας Οικονομίας, όλα ''υφίστανται'' και όλα υπάρχουν ''εκ του Πατρός, δια του Υιού, εν Αγίῳ Πνεύματι''. Αυτός είναι ο ύψιστος νόμος στο Θεανθρώπινο Σώμα της Εκκλησίας. Ο ύψιστος νόμος στην ζωή της Εκκλησίας, ο ύψιστος νόμος στη ζωή του κάθε μέλους της Εκκλησίας μας».

 

Όντως, φίλοι μου, λόγια που αποκαλύπτουν εμπειρίες της χάριτος και ξεχείλισμα της αγάπης προς την Τριαδική Θεότητα. Και επειδή, η Ορθόδοξη υμνολογία μας, είναι ταυτοχρόνως και η αυθεντική ερμηνεία των θείων γραφών και των Ιερών δογμάτων, ας προσέξουμε πόσο όμορφα ψάλλουν και υπογραμμίζουν την αλήθεια αυτή που αναπτύσσουμε, οι φωτισμένοι μας υμνογράφοι: «Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ». Και σε άλλον πάλι ύμνο, ακούμε και συγκλονιζόμαστε: «Εν Βηθλεέμ γεννάται ο του παντός ποιητής και την Εδέμ ανοίγει ο προ αιώνων βασιλεύς».

Από τη στιγμή της ενανθρωπήσεως, δεν υπάρχει τίποτε πλέον που να μας στέκει ως εμπόδιο προς τον ουρανό, παρά η κακή και διεστραμμένη προαίρεση του ίδιου του ανθρώπου.

Τώρα, η «φλογίνη ρομφαία» των Χερουβίμ, δεν φυλάσσει την είσοδο του παραδείσου. Τώρα, ο ίδιος ο σαρκωθείς Θεός, μας δίνει το δικαίωμα της εισόδου, αλλά και της κληρονομίας αυτής της ποθητής Βασιλείας. Της Βασιλείας βεβαίως, την οποία και προγευόμαστε με την είσοδό μας στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Χρειάζεται να το τονίσουμε; Χρειάζεται να επισημάνουμε ότι αυτή η πολιτογράφησή μας στην ουράνια Βασιλεία, με απώτερο σκοπό την κληρονομία της, αρχίζει διά του μυστηρίου του Βαπτίσματος και αναπτύσσεται δια της εν γένει μυστηριακής και αγωνιστικής ζωής;

Όλοι οι άγιοι κηρύσσουν και με το λόγο τους, κυρίως όμως με το ευλογημένο τους παράδειγμα, ότι για να κάνουμε χρήση αυτού του δικαιώματος και για να βρεθούμε στην ουράνια πόλη για την οποία μας ομιλεί το σημερινό ανάγνωσμα είναι ανάγκη να κοπιάσουμε. Να κοπιάσουμε, χωρίς όμως να στενοχωρούμαστε ή να χάνουμε τον ιερό μας ενθουσιασμό.

Ναι, θα παλέψουμε εναντίον του εχθρού, θα «υποπιάσουμε και θα δουλαγωγήσουμε το σώμα μας» (Α΄Κορ. Θ΄29), που στην πράξη αποδεικνύεται ο χειρότερος των εχθρών, θα πονέσουμε, ίσως δε και να τραυματιστούμε. Ουδέποτε όμως θα παραδώσουμε τα όπλα τα ιερά.

Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριός μας, ξεκαθαρίζει το όλον θέμα και μας προετοιμάζει για τον ορθό δρόμο. Όχι για έναν ψευδοσυναισθηματισμό, αλλά για έναν αυθεντικό και αγωνιστικό τρόπο ζωής: «Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. ΙΑ΄ 12).

Αυτός ο τρόπος ζωής, ο ασυμβίβαστος και ρωμαλέος έναντι των εμποδίων, και συνάμα ταπεινός έναντι του Θεού και των αδελφών, μας χαρίζει την ευλογία και μας κάνει να βιώνουμε τις δωρεές του ενανθρωπήσαντος Θεού.

Αλλά ας δούμε και πάλι το κείμενο του Οσίου Ιουστίνου που ξεχειλίζει και στο σημείο αυτό από την Αγιοπνευματική του Ερμηνεία: «Τι είναι σωτηρία; Ζωή στην Εκκλησία. Και τι είναι ζωή στην Εκκλησία; Ζωή στον Θεάνθρωπο. Και τι είναι ζωή στον Θεάνθρωπο; Ζωή στην Αγία Τριάδα. Γιατί, ο Θεάνθρωπος είναι το δεύτερο πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος, ομοούσιος με τον Άναρχο Πατέρα και το Ζωοποιό Πνεύμα. Έτσι η σωτηρία στην πραγματικότητα είναι διαβίωση στην Παναγία Τριάδα. Η σωτηρία είναι ο κεχαριτωμένος αγώνας για εκκλησιοποίση, για εν- εκκλησιοποίηση, για Τριαδοποίηση και εντριάδωση. Ό,τι είναι στην Εκκλησία θεανθρώπινο, είναι και Τριαδικό. Και διαμέσου του Θεανθρώπου πάντα (ό,τι είναι είναι της Εκκλησίας) οδηγεί στην Τριαδική Θεότητα».

Ας έχουμε την ευχή του. 

 

 

 ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ