Είναι η απόλαυση της ζωής ο σκοπός μας;

Με αφορμή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα και ειδικά το οικονομικό, ακούω συχνά από πολλούς οι οποίοι είναι κάπως αισιόδοξοι για τα πράγματα το εξής: Σκοπός είναι ν' απολαύσουμε τη ζωή, να μην είμαστε απογοητευμένοι και να βλέπουμε τη θετική πλευρά.

Βέβαια, δεν διαφωνώ με το να μην είμαστε απογοητευμένοι και αρνητικοί, θα σταθώ όμως στο σημείο της απόλαυσης ως σκοπού της ζωής.

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και καθ 'ομοίωσή Του. Ο άνθρωπος όμως επέλεξε να παρακούσει το θέλημα του Θεού με αποτέλεσμα να διωχθεί από τον παράδεισο.

Θα πει ίσως κανείς: Εμείς τι φταίμε;
Μα ο Θεός ως φιλεύσπλαχνος μας απάλλαξε από το προπατορικό αμάρτημα με τη Σταύρωση Του.
Μας αγαπάει τόπο πολύ που θυσιάστηκε για να φέρει πίσω τον άνθρωπο στον παράδεισο. Να δικαιωθούν οι δίκαιοι, διότι μέχρι τότε όλοι πήγαιναν στον Άδη. Ο Χριστός όμως με την Ανάσταση Του πάτησε τον θάνατο για να σώσει το πλάσμα Του!

Η σωτηρία της ψυχής μας είναι πλέον γεγονός!
Με το βάπτισμα γινόμαστε μέλη της Εκκλησίας του Χριστού. Άρα, λοιπόν έχει εξαλειφθεί το προπατορικό αμάρτημα σε μας και ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε είναι πλέον δική μας επιλογή.

Επιπλέον, αφού σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε ένα με τον Θεό, η ζωή μας δεν θα είναι απλή. Όλοι κουβαλάμε ένα σταυρό. Χωρίς θλίψεις δεν πρόκειται να μπει κανείς στον παράδεισο. Μέσω των δοκιμασιών ο άνθρωπος αγωνίζεται να ανεβεί την σκάλα προς τον ουρανό! Μπορεί να μην απολαύσεις τίποτα στη γη, όπως τόσοι άγιοι μάρτυρες.

Έχουμε το διαβατήριο για να περάσουμε στη Βασιλεία του Θεού αλλά εμείς επιλέγουμε να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο από αυτόν που αναγράφεται στο διαβατήριο. Πόσο χρόνο άραγε έχουμε αφιερώσει για να πετύχουμε το στόχο μας; 

Έχουμε σκεφτεί ποτέ το πρωί ότι ο Θεός επέτρεψε να ξυπνήσουμε για να προσπαθήσουμε την ημέρα αυτή να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να κάνουμε πάλι τα πάθη μας; Πόσοι άνθρωποι δεν ξύπνησαν το πρωί; Πόσες φορές ο Θεός μας φύλαξε ώστε να είμαστε σώοι για να μπορούμε να ζήσουμε με στόχο ό,τι κάνουμε να είναι εις δόξαν Του και ν’ αγωνιστούμε; Έχουμε σκεφτεί ότι ενώ νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο για να προσπαθήσουμε και δεν υπάρχει λόγος να βιαστούμε , ίσως να είναι λιγότερος από όσο πιστεύουμε;

Να μη ξεχνάμε όμως ότι χωρίς τη βοήθεια του Θεού και το έλεος Του δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμη και το ποτήρι που σηκώνουμε για να πιούμε νερό με τη δύναμη του Θεού το σηκώνουμε. Να τον ευχαριστούμε για ό, τι μας έχει δώσει, ακόμη και για τις θλίψεις οι οποίες μας οδηγούν... Εκεί. Η νηστεία, η προσευχή και όλα αυτά δεν είναι ο στόχος αλλά το μέσο για τον παράδεισο. Όπως όταν ταξιδεύουμε με το αυτοκίνητο για παράδειγμα, ο στόχος είναι το μέρος που θέλουμε να πάμε κι όχι το αυτοκίνητο.

Αυτοί οι άνθρωποι άραγε, δεν έχουν αναρωτηθεί ότι έστω και ο χρόνος που σπαταλάνε στις σωματικές απολαύσεις γίνεται για κάποιο λόγο ; Δεν έχουν ποτέ σκεφτεί ότι όλα αυτά που ζουν τώρα κάποια στιγμή θα έχουν τέλος; Η επίγεια ζωή είναι προσωρινή και αν τη συγκρίνουμε με την αιώνια θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει. Εμείς επιλέγουμε αν θέλουμε να αγαπήσουμε τον Θεό, όχι όμως πλεονεκτικά για να πάμε στον παράδεισο. Αυτός που είναι ερωτευμένος με Εκείνον δέχεται να πάει και στην κόλαση αρκεί να είναι μαζί Του!

Είναι μεγάλη η ευλογία που είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί και ξέρουμε την Αλήθεια. Να δοξολογούμε τον Θεό για τα άπειρα καθημερινά θαύματα Του. Και αυτά που αντιλαμβανόμαστε αλλά και αυτά που δεν ξέρουμε!

Afroditi Blogger