«ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ.,δ΄,4)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ  ΜΗΝΑ

Ὁ  Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ προορισμὸ τὰ ἀγαθὰ ἔργα, τὴν ἀρετή, προστάζοντάς τον νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴ θεία ἐντολή Του. Ἔστειλε μάλιστα τόν Υἱό του, τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ἀνάμεσά μας, ὅταν ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγμή, γιά  νὰ μᾶς διδάξει μὲ τὴ ζωή Του καὶ τὴ διδασκαλία Του τὴν ἀρετήν, τὴν ὁποίαν ἀπωλέσαμεν μὲ δική μας ὑπαιτιότητα.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ὑποτάχθηκε στὸ Διάβολο μὲ ἑκούσια ὑπακοὴ καὶ παραβαίνοντας τὴ θεία ἐντολή ἁμάρτησε καὶ καταδικάστηκε δίκαια σὲ θάνατο.

Βεβαίως στόν Θεό δὲν ἦταν ταιριαστὸ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπ’αὐτόν, τὸν Σατανᾶ, κατὰ τρόπον δυναστικόν, διότι ἔτσι θὰ ἀδικοῦσε τὸν διάβολο ἀποσπώντας μὲ βία ἀπὸ τὰ χέρια του τὸν ἄνθρωπο τὸν ὁποῖον ἐκεῖνος, ὁ ἀρχέκακος, δὲν τόν εἶχε λάβει μὲ τὴ βία.

Ἦταν, λοιπόν, ἀναγκαῖο νὰ ὑπάρξει ἕνας ἄνθρωπος ἀναμάρτητος,πού νὰ ζήσει καί ἀναμάρτητα, ὥστε ἔτσι νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἁμάρτησε μὲ τὴ θέλησή του νὰ ἐπανέλθει στὴν προτέρα θέση ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξέπεσε. Γι’αὐτὸ ὁ μόνος ἀναμάρτητος Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται υἱὸς ἀνθρώπου. Γεννᾶται ἀπὸ Παρθένο καὶ μαρτυρεῖται ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς μὲ τὴν Πατρικὴ φωνή(Ματθ.,γ΄,17)· πειράζεται (Ματθ.,δ΄,1) καὶ πολεμεῖται  ἀπὸ τὸ Διάβολο καὶ νικάει τὸν πειραστή. Μὲ ἔργα καὶ λόγια καὶ θαύματα μεγάλα δείχνει καὶ ἐπιβεβαιώνει τὴν πίστη καὶ τὴ διαγωγὴ τῆς σωτηρίας. Ἔτσι μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἀρετὴ ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὸ χρόνο ἀρχαιότερό της, εἶναι ἄναρχη, διότι ἔχει τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸ Μεσσία Χριστὸ μοναδικὸ γεννήτορα τῆς ὑπάρξεώς της ἀϊδίως.

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι ἀληθὴς καὶ παραμένει εἰς τὸν αἰῶνα, ὁ ὁποῖος ἀπεκάλυψε στὸν Ἀπόστολο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη τὸ Θεολόγο ὅτι, σὲ ἐκεῖνον ποὺ ζεῖ θεάρεστα δίνεται ψῆφος λευκή, τὴν ὁποία κανένας δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει παρὰ μόνο ἐκεῖνος ποὺ τὴν ἔλαβε. Ἔχει, λοιπόν, λεχθεῖ σ’ἐμᾶς ἱερῶς, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς δικῆς μας ἱεραρχίας εἶναι αὐτός, δηλαδὴ ἡ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀφομοίωσις καὶ ἕνωσις πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεό μας ἐν Χριστῷ. Τὸ ὑπερτονίζουν αὐτὸ σὺν τοῖς ἄλλοις οἱ δύο Πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος. Καὶ βεβαίως, θὰ τὴν ἐπιτύχουμε αὐτὴν τὴν ἕνωσιν, ὅπως διδάσκουν τὰ Θεῖα λόγια, μόνο μὲ τὴν ἀγάπη τῶν θείων ἐντολῶν καὶ τὶς ἱερουργίες αὐτῶν, γιατί λέγει: «ὅποιος μὲ ἀγαπᾶ θὰ τηρήσει  τοὺς λόγους μου καὶ ὁ Πατέρας μου θὰ  ἀγαπήσει αὐτὸν καὶ θὰ ἔλθουμε σ’αὐτὸν καὶ θὰ κατοικήσουμε μαζί του.»(Ἰωάν.,ιδ΄,23).

Μὲ τὴν ἀρετὴ, λοιπόν, ἤτοι τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Μεσσίου, ὁ κάθε ἄνθρωπος πιστὸς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καθίσταται ἅγιοςκαὶ φανερώνεται στὸ πρόσωπό του, στὴν ψυχή του καὶ στὸ ἦθος του, ἡ ὄμορφη, ἁγνή, ἀγαθή, θεϊκὴ καταγωγή του. Ἐδῶ χρειάζεται ἡ προσοχή μας. Μόνον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι ὁ Πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ὁ Πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ὁ Πρῶτος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν.

Μετὰ ἀπ’αὐτὰ τὰ ἅγια καὶ ἀληθινὰ καὶ σπουδαῖα καὶ ἀφοῦ ἐμάθαμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι πράος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, Πρῶτος ἐν πᾶσι, Πρωτεύων ὅλης τῆς κτίσεως, Ἀλάθητος καὶ Πάνσοφος, θά μποροῦσε ποτέ νὰ ἔρθει κάποιος θνητὸς ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς, πού νὰ ἰσχυρίζεται κι’αὐτὸς ὅτι εἶναι πρῶτος στὴν ἐξουσία καὶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀλάθητος πάνω καὶ πέρα ἀπὸ κάθε θεϊκὴ καὶ ἀνθρώπινη ἐξουσία; Ὄχι βέβαια! Καί ὅμως, ὦ τοῦ παραλόγου καί τῆς ἀνυπερβλήτου βλασφημίας ἡ Β’Βατικάνειος Σύνοδος δογμάτισε ὅτι ἂν ὑπάρχει διαφωνία μεταξὺ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν λόγων τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης ὑπερισχύει ἡ γνώμη τοῦ Πάπα!!!!!

Ἀκόμη, βλασφήμησαν καὶ βλασφημοῦν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Filioque.

Ἐπίσης, σκότωσαν Ὀρθοδόξους κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς σὲ ὁλόκληρη τὴ δύση μὲ πρώτη τὴν Πρεσβυτέρα  σὲ τιμὴ Ρώμη, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

Συκοφάντησαν τὴν Ἐκκλησία κυρίως τῆς Ἀνατολῆς, ἐπειδὴ βοηθοῦσε τοὺς Ὀρθοδόξους στὴ Δύση ποὺ διώκονταν καὶ μαρτυροῦσαν, ὡς σχισματική.

Θέσπισαν ψευτοδιατάξεις, ὅπως οἱ Ἰσιδώρειες, γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν δυναστεία τους.

Ἔσφαξαν ὁλόκληρες ἐθνότητες ἀνθρώπων,

κατεπάτησαν τὶς ἐλευθερίες τῶν λαῶν μὲ τὶς Σταυροφορίες.

Ἔκλεψαν, λεηλάτησαν, ἀφάνισαν καὶ ἀποδυνάμωσαν τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἄνοιξαν ἔτσι τὸ δρόμο γιὰ τὴν ἅλωσή της.

Ἔγιναν σκάνδαλο σὲ ὅλο τὸν κόσμο σὲ σημεῖο ποὺ ὁλόκληροι λαοὶ νὰ ἀλλαξοπιστήσουν καὶ νὰ φύγουν ἀπὸ τὴ Μοναδικὴ Ἀλήθεια καὶ Κιβωτὸ Σωτηρίας, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Ἐκκοσμίκευσαν τή λατρεία τους καί ἔχασαν τούς πιστούς τους.

Μὴν ἔχοντας καμμία κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ μετὰ τὴν ἀποκοπή τους ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς ἀρετὴ καὶ τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ προβάλλουν πρῶτοι αὐτοὶ τὴν ὁμοφυλοφιλία, τὴν παιδεραστία, τὴν ἐκμετάλλευση τῶν ἀδυνάτων, τὸ λαθρεμπόριο ὅπλων καὶ ναρκωτικῶν. (Ἐσχάτως σὲ ὑγρὰ μορφὴ σκληρὰ ναρκωτικὰ μέσα σὲ προφυλακτικὰ μὲ ἀποδέκτη τὸ Βατικανό).

 Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα, ἔφθασαν  στὴν ἑωσφορικὴ ἀναισχυντία νὰ ἀνακηρύσσουν καὶ ψευτοαγίους κάποιους πάπες!

 Τί νὰ ποῦμε; Νὰ πονέσουμε ἢ νὰ μειδιάσουμε; Ἐὰν θέλουν οἱ ἴδιοι νὰ γελοιοποιοῦνται παγκοσμίως δικαίωμά τους. Ὅμως, τί τοὺς φταίει ἡ Ἁγία καὶ Ἄμωμος Ἐκκλησία καὶ οἱ Ἅγιοί της, ὅπως π.χ. οἱ Ἅγιοι τῶν ἡμερῶν μας, Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς, ὁ Ἅγιος Μελέτιος Ὑψενῆς Ρόδου κ.ἄ., ποὺ πράοι, ταπεινοὶ καὶ ἀγαθοὶ στὴν καρδιὰ μιμήθηκαν κατὰ πάντα τὸν Μεσσία Ἰησοῦ Χριστό. Ἂς ἐντραποῦν, λοιπόν, οἱ Φραγκολατίνοι παπικοί, διότι ὁ ἑγωϊσμός, ἡ ἔπαρσις καὶ ἡ μάνα τους ὑπερηφάνεια, τὸ ἔνδυμα τοῦ Σατανᾶ, δὲν ἀφήνουν περιθώρια στὸν Παράκλητο νὰ τοὺς πλησιάσει. Γι’αὐτὸ εἶχε πεῖ ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός: «Ὅσο ἀπομακρύνομαι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς παπικοὺς τόσο πιὸ κοντὰ εὑρίσκομαι στὸ Χριστό». Ἂς μὴ προσβάλλουν, λοιπόν περαιτέρῳ, τὸ λογικό, τὴ νοημοσύνη καὶ τὸ αὐτεξούσιό μας, τὴν ἐλευθερία μας καὶ τὴν καθ’ὅλον ἀνθρωπότητα καὶ ὁλόκληρη τὴν Κτίση, μὲ τὶς φιέστες, τὶς φανφάρες καὶ τὰ μασκαρέματα, ὅπως αὐτὰ συνέβησαν ἐσχάτως στὶς «ἁγιοποιήσεις» τῶν δύο αἱρεσιαρχῶν παπῶν.Στοιχίζουν κιόλας σὲ χρήματα αὐτὲς οἱ σπατάλες, ἐνῶ οἱ λαοὶ ὑποφέρουν καὶ πεινοῦν ἐξαιτίας τους.

Ἀλλά καί μεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἄς μήν τούς ζηλέψουμε σέ τίποτε ποτέ!

Μάθετε, λοιπόν ἐν τέλει, ὅτι «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδοται Χάρις». Μακάρι. Εὐχόμαστε.