του π.Χριστουδούλου
Καιροί δύσκολοι! Απ’ όποια πλευρά κι αν τους αξιολογήσει κανείς, θα εισπράξει απαισιοδοξία και θα αντικρίσει το ανύπαρκτο αδιέξοδο.
Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, που κάνει τους φτωχούς να απελπίζονται, τους ανέργους να πέφτουν στην απόγνωση και τους νέους να καταρρέουν μαζί με τα συντετριμμένα οράματά τους.
Πιο μεγάλη και περισσότερο απαισιόδοξη είναι η κρίση που μαστίζει τον ίδιο τον σύγχρονο άνθρωπο. Τον ατομιστή, τον καιροσκόπο, τον υποκριτή. Αυτόν που εκούσια οδεύει την οδό της ηθικής αυτής καταπτώσεως. αλλά και αυτόν που αισθάνεται ότι τη βαδίζει σαν αναγκαστική πορεία επιβεβαιώσεως. σε μια κοινωνία αμοραλισμού και φαυλότητος.
Αλλά τί νόημα έχουν τούτη την ώρα οι επισημάνσεις και οι περιγραφές μιάς πραγματικότητας που όλοι τη ζούμε; Και τί θα ‘χε να προσφέρει μια ακόμη περιγραφή της μουντής και δυσοίωνης πραγματικότητος; Τίποτα απολύτως στον ήδη απογοητευμένο σύγχρονο άνθρωπο. Κι αν γίνεται λόγος για τη δυσκολία της σύγχρονης εποχής μας είναι γιατί μέσα στην ανυπέρβλητη δυσκολία της, περισσότερο ίσως από οποιαδήποτε άλλη φορά, παρέχει τη μεγαλύτερη πρόκληση για τον καθένα μας ν’ αναμετρηθεί με τα αδιέξοδά της και να τα υπερκεράσει.
Και σε άλλες εποχές μέσα στο διάβα των αιώνων υπήρχαν δυσκολίες τεράστιες και κατ’ άνθρωπον ανυπέρβλητες. Κι όμως εκείνες οι μελανές χρονικές περίοδοι αποτυπώθηκαν στην ιστορία μαζί με κάποιες μεγάλες μορφές, που ξεπέρασαν τις ανάγκες της εποχής, και μαζί τους πλήθος κόσμου βρήκε ελπίδα, στήριγμα και δρόμο για την υπέρβαση του αδιεξόδου. Τέτοιες ήταν οι περιστάσεις κατά τις οποίες οι Προφήτες με τον αφυπνιστικό τους λόγο καθοδηγούσαν αλάνθαστα τον λαό σε πορεία εξόδου από την κρίση της εποχής τους. Τέτοιες ήταν οι περιστάσεις κατά τις οποίες οι Μάρτυρες με τη θυσία τους και την εμμονή τους στην αλήθεια δεν επέτρεπαν στο σκοτάδι να καλύψει το φως και δεν άφηναν την ελπίδα και την πίστη να εξατμισθεί από τις ψυχές των ανθρώπων. Τέτοιοι ήταν οι καιροί στους οποίους οι Άγιοι παρά τον ηθικό ξεπεσμό συνέχιζαν αταλάντευτοι να βαδίζουν την οδό της αγιότητος καθιστώντας τον εαυτό τους πρότυπο για τους πολλούς και είλκυαν τη Χάρη του Θεού στον παραπαίοντα κόσμο της εποχή τους.
Αυτή είναι και η πρόκληση της δικής μας εποχής. Πρόκληση και πρόκληση προσωπική για τον καθένα μας. ποιος από εμάς θα αναλάβει ρόλο προφητικό να κηρύξει στον διπλανό του μετάνοια; Ποιος από εμάς θα υποστεί μαρτύριο χλευασμού, περιθωριοποιήσεως και ειρωνείας, για να μείνει με την αλήθεια σε μια εποχή που το ψεύδος κυριαρχεί καθολικά; Ποιος από μας θα βαδίσει με σθένος την οδό της αγιότητος, για να ελκύσει το έλεος του Θεού στους πλανεμένους συνανθρώπους μας; ποιος θα υψώσει τα χέρια του στον Θεό, ώστε η Χάρη του να σκεπάσει τον κόσμο μας; Ποιος; Γι’ αυτό και μόνο γι’ αυτό, τούτες οι μελανές ώρες της κρίσεως της Πατρίδος μας είναι οι ώρες οι δικές μας.
Και μη βιαστείς ν’ απορρίψεις την πρόκληση. Μην πεις: «Εγώ Προφήτης; Μάρτυρας; Άγιος; Ξεπερνά κατά πολύ τα μέτρα μου και τις αντοχές μου». Όχι! Μην το πεις!
Τούτες οι ώρες είναι οι ώρες οι δικές μας. Οι ώρες των πιστών χριστιανών. Όσων απόμειναν πιστοί στον Κύριο Ιησού και στο δρόμο του! δεν υπάρχει πλέον άλλος χρόνος. Δεν χωρά άλλη αναβολή. Είναι ώρα όλοι μας κάτι να κάνουμε. Κάτι παραπάνω. Παραπάνω και από τοις δυνάμεις που νομίζουμε ότι έχουμε. Να το κάνουμε επικαλούμενοι τη βοήθεια του Θεού. Γιατί πλέον το ξέρουμε. Δεν ωφελεί μονάχα να συζητάμε και να επικρίνουμε το ξεστράτισμα της νεότητος. Υπάρχει κάποιος που θα θυσιάσει χρόνο, που θα καταβάλλει κόπο για να κάνει ένα κατηχητικό στην ενορία του; Ούτε φτάνει να μετρούμε τους δείκτες της ανεργίας και να ασφαλίζουμε τα σπίτια μας για να μην τα παραβιάσουν οι πεινασμένοι. Υπάρχει κάποιος που θα καταδεχθεί να μαγειρεύσει στα τόσα ενοριακά συσσίτια για να χορτάσουν οι πεινασμένοι συνάνθρωποί μας; Ούτε αρκεί μονάχα να επικρίνουμε ακόμη και πρόσωπα εκκλησιαστικά. Υπάρχει κάποιος που θα θυσιάσει τη σχεδιασμένη καριέρα του για να γίνει ταπεινός λειτουργός των Μυστηρίων του Θεού; Υπάρχει κάποιος να προσφέρει χρόνο και δυνάμεις στην ενορία του για να συντρέξει το έργο των ιερέων όπου υπάρχει ανάγκη;
Δύσκολοι καιροί! Εποχή κρίσεως. Όχι όμως μόνο όπως τη ζουν οι πολλοί. Κρίσεως και με άλλη έννοια. «Νύν κρίσις εστί του κόσμου» (βλ. Ιω. ιβ΄ 31). Τώρα όλοι κρινόμαστε. Κρίνεται η φιλανθρωπία μας!
Μακάριοι όσοι τούτη την ώρα της γενικής απαισιοδοξίας αισθανθούν το μήνυμα των καιρών. Την πρόκληση της εποχής μας ως πρόκληση προσωπική για να καταθέσουν τη δική τους προσφορά υπέρ των άλλων. Τότε και μόνο τότε υπάρχει ελπίδα εξόδου από την κρίση. Τότε και μόνο τότε υπάρχει ελπίδα «ζωής αιωνίου» γι’ αυτούς που θα εργασθούν θυσιαστικά για τους αδελφούς τους. Τότε η κρίση θα γίνει η μεγάλη μας ευκαιρία!
πηγή: www.vimaorthodoxias.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου