Τό θεολογικό ἔργο τοῦ Ἱερέως καί οἱ αὐθαιρεσίες

 

Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου

Ἡ ἱερωσύνη εἶναι «ἐπιστήμη ἐπιστημῶν καί τέχνη τεχνῶν», κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο. Ὁ ἴδιος μεγάλος Πατέρας στόν λόγο του γιά τήν ἱερωσύνη προσδιορίζει ποιός πρέπει νά εἶναι ὁ Ἱερεύς καί ποιό εἶναι τό ἔργο του μέσα στήν Ἐκκλησία.

Τό ἴδιο περιγράφει τήν ἱερωσύνη ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στούς λόγους του περί ἱερωσύνης, καί μάλιστα γράφει ὅτι ἡ ψυχή τοῦ Ἱερέως πρέπει νά εἶναι καθαρότερη καί ἀπό τόν ἥλιο.

Αὐτό φαίνεται καί στήν χειροτονία τοῦ Διακόνου καί τοῦ Πρεσβυτέρου. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ Ἐκκλησία τήν θεολογία γιά κάθε Μυστήριο τήν ἔβαλε μέσα στίς εὐχές τῶν Μυστηρίων. Ἔτσι, ὅταν διαβάση κανείς τά κείμενα τῶν εὐχῶν καί τῶν δεήσεων στίς χειροτονίες, τότε καταλαβαίνει ποιό εἶναι τό ἔργο τῶν Ἱερέων-Πρεσβυτέρων.

Τό βασικότερο εἶναι ὅτι, ὅταν χειροτονῆται ὁ Ἱερεύς, ὁ Ἀρχιερεύς μετά τόν καθαγιασμό τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, δίδει στόν χειροτονηθέντα Ἱερέα τόν Ἄρτο -τόν Χριστό καί τοῦ δίνει σαφέστατη ἐντολή: «Λάβε τήν παρακαταθήκην ταύτην καί φύλαξον αὐτήν ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’ αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν». Παρακαταθήκη εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ὅπως Τόν κρατᾶ, Τόν διδάσκει καί Τόν προσφέρει ἡ Ἐκκλησία, ὅπως Τόν ὁμολογοῦν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτή, τελικά, εἶναι ἡ παράδοση. Εἶναι ὁ παραδίδων, τό παραδιδόμενο καί τό παραλαμβανόμενο• εἶναι ὁ Χριστός καί ὄχι οἱ ἰδιαίτερες φιλοσοφίες καί στοχασμοί τοῦ καθενός καί οἱ τραυματισμένες καταστάσεις κάθε Κληρικοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία διά τοῦ Ἐπισκόπου χειροτονεῖ Διακόνους καί Ἱερεῖς γιά νά μεταδίδουν τήν δική της παράδοση, τήν δική της ζωή, τούς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί νά ἀσκοῦν ποιμαντική, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μέσα στήν προοπτική τῶν Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Δυστυχῶς, σήμερα ὑπάρχουν Κληρικοί πού, ἐνῶ εἰσῆλθαν στόν Κλῆρο κάτω ἀπό αὐτές τίς προϋποθέσεις, τίς ὁποῖες ἀποδέχθηκαν στήν πράξη καί εἶναι ὑποχρεωμένοι νά διδάσκουν καί νά ποιμαίνουν τούς Χριστιανούς σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀσκοῦν μιά δική τους αὐθαίρετη «ποιμαντική», μιά «ἐμπαθῆ ποιμαντική», ὡσάν νά εἶναι ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές, κοινωνιολόγοι καί «προπονητές τῆς ζωῆς».

Αὐτό δέν τό κάνουν οἱ ἄνθρωποι πού ἀνήκουν στήν πολιτική, στίς ἐπιχειρήσεις, στά Σχολεῖα, ἀφοῦ εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἐργάζονται καί νά δραστηριοποιοῦνται σύμφωνα μέ τίς κατευθύνσεις τῶν ὀργανισμῶν στούς ὁποίους ἀνήκουν, σύμφωνα μέ τά συμφωνημένα προγράμματα, διαφορετικά πρέπει νά παραιτοῦνται ἤ τούς ἀπομακρύνουν.

Διερωτῶμαι: Γιατί οἱ «αὐτοχειροτόνητοι θεολόγοι» καί «αὐτοχειροτόνητοι Κληρικοί» ἐνεργοῦν σύμφωνα μέ τά πάθη τους; Γιατί αὐθαιρετοῦν, ἄν καί εἰσῆλθαν στήν ἱερωσύνη μέ ἄλλες συμφωνίες καί συνθῆκες; Γιατί περιφρονοῦν τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί αὐθαιρετοῦν; Ἄν κάποιος Κληρικός «εἶναι πάσχων», πού ζῆ τήν δική του ἐσωτερική «κόλαση», τότε τό καλύτερο πού πρέπει νά κάνη εἶναι νά μήν εἶναι ὑποκριτής, νά μήν εἶναι παραβάτης τῶν δικῶν του ὑποσχέσεων, νά μήν ψεύδεται στόν ἑαυτό του καί στήν Ἐκκλησία καί στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά νά ἀφήση τήν ἁγία ἱερωσύνη καί νά ἀσχοληθῆ μέ τούς στοχασμούς του καί τά σχέδιά του. Δέν μπορεῖ νά παρουσιάζεται ὡς Κληρικός τῆς Ἐκκλησίας, νά ζῆ καί νά διδάσκη διαφορετικά ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί στήν πραγματικότητα νά ψεύδεται.

Ἕνας παλαιός εὐλαβέσατος Ἱερομόναχος μοῦ εἶπε ὅτι «ἡ Ἁγία Τράπεζα, ἀργά ἤ γρήγορα, θά ἀπομακρύνη αὐτόν πού δέν τήν σέβεται, πού δέν σέβεται τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας».