Ἐγκύκλιος Ἁγίου Πάσχα 2012

 

† Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Σ

ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

 

Πρός

Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας

Ἐγκύκλιος Ἁγίου Πάσχα 2012

Ἀγαπητοί μου,

Ἀρκετοί σοφολόγοι καί τεχνολόγοι μελετοῦν τίς συμβολοποιήσεις ἀναστάσεων ἀρχαίων πολιτισμῶν. Ἡ διαλεκτική ἀντιπαράθεση εἰδικῶν, πιστευόντων στό Θεό ἤ μή, ἐπεκτάθηκε καί στό σύχρονο πεδίο τοῦ διαδυκτιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ. Μιά σειρά ἀποκλειστικοτήτων ἀποθηκεύεται ἀσταμάτητα στό στερέωμα τῆς δίψας τῆς μοναδικότητας, πού ἀναζητοῦν τήν πρόσκαιρη τέρψη μιᾶς νοησιαρχικῆς αὐτοδικαίωσης. Ἀρκεῖ ὅμως ἡ ἀποδεικτική θέση τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης ἄποψης, σέ ἕνα νέο θρηνοῦντα κόσμο πού ψάχνει ὑπό βιωματικές προϋποθέσεις τόν Θεό;

Ὁ Ἀναστάς Ἰησοῦς καταπάτησε τόν θάνατο, μετέβαλε τόν θρῆνο τῶν Μυροφόρων γυναικῶν καί ἐνῶ οἱ Μαθητές Του τόν ἔβλεπαν, τελικά ἐκεῖνο πού τούς βεβαιώνει, εἶναι τό ἐσωτερικό βίωμα, ὅπου διά τῆς χάριτος διανοίχθηκαν οἱ ὀφθαλμοί τους καί γεύτηκαν τό ὡράϊσμα τῆς δόξας Του. Οἱ θεοφόροι Πατέρες συνέχισαν στόν ἴδιο δρόμο τῆς ἐσωτέρας ἐμπειρίας, μή ἔχοντες ἀνάγκη ἀπολογητισμῶν καί οἱ ὁποῖοι φυσικά δέν ἔγραψαν γιά νά γίνουν καταξιωμένοι συγγραφεῖς.

Τό Φῶς τῆς Θεότητος τοῦ Κυρίου δέν εἶναι ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «ὑπόκριση Θεότητος, ἀλλά Φῶς Θεότητος» καί ὄχι «φάντασμα ὑποκρίσεως». Γιά τοῦτο, τό ζῶ τήν Ἀνάσταση σημαίνει γιά τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, καθορῶ, ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος: «…κατ᾽ αἴσθηση καί ὑπέρ αἴσθηση τό φῶς τό ἀπρόσιτο, τό ἀπόρρητο, τό ἄϋλο, τό ἄκτιστο, τό θεοποιό». Ὁ δέ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει: «Δέν ἔλαβε ὁ Κύριος ἐπίκτητο τό ὡράϊσμα τῆς Θείας Δόξας, ὅπως ὁ Μωϋσῆς, ἀλλά ἀπό ἔμφυτη Θεία Δόξα καί λαμπρότητα».

Γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί τό ἀνέσπερο Φῶς Του, ἀποτελοῦν βιωμένα γεγονότα καί ὄχι μόνο σύμβολα τετραγωνισμένης λογικῆς, ντυμένα μέ μεταφυσικό μανδύα. Μάλιστα ἡ ὀρθόδοξη λατρεία δέν τελεταρχεῖ, ἀλλά λειτουργεῖ διαχρονικά τό βιούμενο μυστήριο, κυρίως κατά τίς Κυριακές, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀναστάσιμες καί κατ᾽ ἐπέκταση τροφοδοτεῖ τόν πολιτισμό καί τήν ἠθική τῶν ἠθῶν. Γι᾽ αὐτό ἡ λατρεία μας δέν ἐμπεριέχει θρησκευτικές τελετές, μαγικές πράξεις, ἀλλά ἱερά μυστήρια καί προσευχές.

Συμβαίνει ὅμως σήμερα αὐτό; Εἶναι προσανατολισμένο τό ἐκκλησιαστικό γεγονός στόν ἀναστάσιμο χαρακτῆρα τῶν Κυριακῶν; Γιά νά ἀνταποκριθεῖ πρέπει πρότιστα νά δροσίσει τήν ὑπαρξιακή ἀγωνία ἰδιαιτέρως τῶν νέων ἀνθρώπων πού μεγαλώνουν μέσα σέ ἕνα ἐντελῶς ἀφηρημένο περιβάλλον. Τό παρελθόν εἶναι  βάση, πάνω στήν ὁποία ἡ ὀρθόδοξη πατερική ἀνθρωπολογία, καλεῖται νά ἀπαντήσει στό αἴτημα τόσων νέων ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑορτάζουσα τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ξεπερνᾶ τόν κοσμολογικό κυκεώνα τῶν ἰδεῶν, ὑπάρχει μέ τό βίωμα τό ὁποῖο δέν ἔχει σκοπό νά πείσει, μά νά ἀναστήσει συνειδήσεις. Εἶναι ὑπόθεση εἰλικρινείας καί γεγονός χωρίς τό ρεαλισμό ἀποδείξεων.

Ἔτσι ἀκόμα καί σέ καιρούς κρίσης, δέν λυγίζουμε, «ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Βοηθούμαστε ἀπό τήν κρίση γιά νά ξαναβροῦμε διά τοῦ Σταυροῦ τήν ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης, νά ἀποτινάξουμε κάθε ξερό τύπο ἀνούσιας ἐπανάληψης ἤ μονόπλευρης τροφοδοσίας ἀπό τή λογική τῶν καταμετρήσεων ἄψυχων ἀριθμῶν.

Καλούμαστε, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, νά ἐκκλησιάσουμε ἀκόμα καί τήν πλέον πνευματική φαντασμαγορία στό ὑπερῶο τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὥστε πιθανή ἀποστασία ἀρετῆς, ἀπό θάνατος νά γίνει ὑπακοή ζωῆς καί χαρμοσύνη ἀνάστασης. «Ἡ ἁγιότητα, ὅπως γράφει ἕνας θεολόγος, δέν χαρακτηρίζει μιά κάστα θρησκευομένων, δέν ὀνοματίζει μιά μερίδα ἐναρέτων, πού ἀντιμάχονται τούς λοιπούς τῶν ἀνθρώπων, πού μάχονται τούς πόνους τῆς Ἱστορίας, ἀλλά τόν καινόν ἄνθρωπο, μέ ἄλφα γιῶτα ἡ λέξη καινόν, πού βαπτίζει αὐτούς τούς πόνους στή ζωή τῆς Ἀναστάσεως.»

Ἀδελφοί καί τέκνα, ἡ Ἁγία Γραφή ἀναφέρει: «Παρατηρήσατε στίς ἀρχαῖες γενεές καί δεῖτε, ποιός ἐπιστεύθηκε τόν Κύριο καί ντροπιάστηκε; Ἥ ποιός ἔμεινε ἀκλόνητος στή πίστη πρός αὐτόν καί ἐγκατελείφθηκε; Ἥ ποιός παρεκάλεσε τόν Κύριο καί ὁ Κύριος τόν ὑπερεῖδε;» (Σοφ. Σειράχ 2,10)

Παρακαλοῦμε μήν ἀπελπίζεστε, ἔχετε πίστη, πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Πανάγαθος Θεός τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, ἡ καταφυγή καί σωτηρία μας. Μήν ἀκοῦτε προπαντός τούς ψευδομεσσιανισμούς καί τίς αἱρέσεις, ὁπαδοί τῶν ὁποίων ἐσχάτως κτυποῦν ἐπίμονα τίς πόρτες σας. Κρατεῖστε τήν ὀρθόδοξη πίστη. Μήν ἀκοῦτε τίς προφητολογίες καί τούς ψευδοζηλωτισμούς τῶν καιρῶν. Τά ἔσχατα, τό τέλος τῆς ἱστορίας καί τοῦ κόσμου, εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὅπως λέει ἡ Καινή Διαθήκη: «Καθετί πού ἔχει γεννηθεῖ ἀπό τό Θεό νικᾶ τόν κόσμο. Καί αὐτή εἶναι ἡ νίκη πού νίκησε τόν κόσμο, ἡ πίστη μας.»(Ἐπ. Ἰωάννου Α΄ 5,4)

Χριστός Ἀνέστη! Μέ ἄπειρες ἀναστάσιμες πατρικές εὐχές

† Ὁ Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Μακάριος