Σάββατο 5 Ιουνίου 2021

Ἡ γερόντισσα Γαλακτία μοῦ θεράπευσε τά μάτια

 


Νά ποιά ἦταν ἡ «Πορφύραινα» τῆς Κρήτης

Στίς 20 Μαΐου ἔφυγε γιὰ τὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ μία ἀπό τὶς πλέον ἅγιες μορφὲς ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια.

Εἶμαι μοναχὴ σὲ ἕνα μοναστήρι τῆς Κρήτης.  Νομίζω πὼς ἔχω σώας τὰς φρένας.  Αὐτὰ ποὺ θὰ ἐξιστορήσω ἴσως παραξενέψουν πολλοὺς καὶ μὲ χαρακτηρίσουν ἀλαφροΐσκιωτη, πλανεμένη, σαλεμένη καὶ δὲν ξέρω καὶ ἐγὼ τί ἄλλο. Ὅμως ξέρω τί λέω κοιτάζοντας κατάματα τὸν Χριστὸ στὴν εἰκόνα Του.  Προτιμῶ νὰ ἀδικήσω τὴν ἀλήθεια ἀφαιρώντας κάτι, παρὰ νὰ προσθέσω τὸ παραμικρό.

Τὴν Γερόντισσα Γαλακτία γνώρισα στὸ σπιτάκι της μετὰ ποὺ ἦταν κατάκοιτη καὶ ἔγινε μοναχή.  Πήγαιναν ἄλλες ἀδελφὲς ἀπὸ τὸ μοναστήρι κι ἐγὼ προτιμοῦσα νὰ μὴν πηγαίνω γιὰ νὰ πηγαίνουν οἱ μεγαλύτερες ἀπὸ ἐμένα. Τῆς ἔκανα ὅμως κάθε βράδυ ἕνα κομβοσχοίνι.  Ἀπαντοῦσε ἐκείνη μὲ μία παραδεισένια ἠρεμία καὶ χαρὰ ποὺ ἔνοιωθα ἐκείνη τὴν ὥρα.  Κάποτε πῆγα.  Τὸ πῶς ἔνοιωσα, δὲν περιγράφεται.  Ἐκείνη ἔκανε σὰν παιδάκι ἀπὸ τὴ χαρά της.  Μοῦ ἔλεγε: «ἔλα, ἔλα παιδί μου. Ἔλα κόρη μου. Μόνο στὸ τηλέφωνο θὰ μιλᾶμε κάθε βράδυ; (ἐννοοῦσε τὴν προσευχητικὴ ἐπικοινωνία). Ἔλα νὰ σὲ χορτάσω ἐδῶ κοντά μου…».  Ἄρχισε…καὶ τί δὲν μοῦ εἶπε!

«πάψε νὰ κλαῖς γιὰ τὸν ἀδελφό σου τὸν Μανώλη.  Ἔφυγε νέος ἀλλὰ ἕτοιμος.  Ζεῖ στὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ».

Τό «κρινάκι», μελοποιημένο ποίημα τῆς Γερόντισσας Γαλακτίας (Γαλάτειας)

 



Τό «κρινάκι» εἶναι ποίημα πού ἔχει γράψει ἡ εὐλογημένη ἀείμνηστη Γερόντισσα Γαλακτία (Γαλάτεια), καί τό ὁποῖο ἐδῶ καί χρόνια τραγουδοῦν οἱ κατασκηνωτές τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Τό ἠχητικό εἶναι μιά ἁπλή ἠχογράφηση τῆς μελοποίησής τους ἀπό Κατηχήτριες τῆς Μητροπόλεώς μας.

 Τό κρινάκι

ποίημα Γερόντισσας Γαλακτίας (Γαλάτειας)

 

Ἕνα κρινάκι ὁλόλευκο

φύτρωσε στήν αὐλή μου

πῶς θἄθελα νά τοῦ ‘μοιαζε

ἡ ἄθλια ψυχή μου.

 

Τά πέταλά του ἄνοιξε

τόν οὐρανό κοιτάζει

κι Αὐτόν πού τό ‘στειλε στήν γῆ

ὑμνεῖ καί Τόν δοξάζει.