Γράφει ὁ ἰατρός Φώτης Μιχαήλ
Τά
γεγονότα εἶναι λίγο πολύ γνωστά: Τό κυνήγι τῆς καλοπέρασης ὁδηγεῖ τούς
περισσότερους ἀπό ἐμᾶς στά εὔκολα δάνεια. Τά δάνεια φορτώνουν τά
νοιοκυριά μέ δυσανάλογα χρέη. Τό χρῆμα, ὡς διά μαγείας, στήν
''κατάλληλη'' ὥρα ἐξαφανίζεται ἀπό τήν κυκλοφορία καί οἱ δουλειές
χάνονται ἡ μία πίσω ἀπό τήν ἄλλη. Ἡ ἀνεργία κορυφώνεται καί τά
εἰσοδήματα περιορίζονται δραματικά. Τά δάνεια εἶναι ἀδύνατον νά
ξεπληρωθούν καί ὁ λαός περιέρχεται σέ κατάσταση οἰκονομικοῦ ἀδιεξόδου. Ἡ
ἀνέχεια κουβαλάει τήν φτώχεια καί τήν ἐξαθλίωση. Ἡ φτώχεια φέρνει τήν
πεῖνα. Ἡ πεῖνα στήνει τίς οὐρές στά συσσίτια. Ἡ ἐξαθλίωση ὁδηγεῖ στήν
ἀπελπισία. Ἡ ἀπελπισία κάνει γνωστή καί στήν Πατρίδα μας τήν αὐτοκτονία!
Τούς αὐτόχειρες τούς ὑπολογίζουνε, λένε, στούς ἑφτά χιλιάδες!
Τό
Γένος μας δέν εἶναι πρώτη φορά πού δοκιμάζεται. Ὑπήρξαν μάλιστα καί
περιπτώσεις στό παρελθόν, πού οἱ δοκιμασίες ἤτανε πιό σκληρές καί πιό
βάρβαρες ἀπό τίς τωρινές. Ἐντούτοις τά περιστατικά αὐτοκτονιῶν ποτέ
ἄλλοτε δέν παρατηρήθηκαν τόσο πυκνά.
Ποιός
ἦταν, ὅμως, ὁ θώρακας ὁ μυστικός καί ἡ ἀσπίδα ἡ ἀόρατη, πού μᾶς
φύλαγαν παλιότερα ἀπό τήν κατάρα τῆς αὐτοκτονίας; Ποιά ἁρματωσιά μᾶς
προστάτευε μέχρι χθές ἀπό τήν αὐτοχειρία καί τώρα τήν χάσαμε καί δέν τήν
βρίσκουμε πουθενά;