Συζητῶντας μέ δύο σπουδαίους ποδοσφαιριστές

ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

Η συνέντευξη δύο παλαιῶν καί σπουδαίων ποδοσφαιριστῶν πού διάβασα πρόσφατα τράβηξε τήν προσοχή μου. Ὁρισμένες ἀπαντήσεις τους μοῦ φάνηκαν πολύ φιλοσοφημένες ἀλλά καί πολύ ὠφέλιμες, ἰδιαίτερα γιά τούς νέους μας πού βρίσκονται στό ξεκίνημα τῆς ζωῆς τους, καί ἐπιθυμοῦν τήν διάκριση καί τήν ἐπιτυχία.

Ὁ πρῶτος μεγάλος ποδοσφαιριστής ὁ Johan Cruyff, ἦταν πολύ σπουδαῖος παίκτης τῆς Ἐθνικῆς Ὀλλανδίας καί τοῦ Ἄγιαξ. Μετά τά 40 του ἔγινε ἕνας ἐξαιρετικός προπονητής. Σήμερα 64 ἐτῶν πλέον,

παραμένει ἕνας ἰδιαίτερα πολυάσχολος ἄνθρωπος μέ μιά φιλοσοφημένη στάση ἀπέναντι στήν ζωή. Στήν ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου: «Ἄν εἴχατε τή δυνατότητα νά στήσετε μιά φανταστική ὁμάδα, ποιοί μύθοι τοῦ ποδοσφαίρου σήμερα θά τήν ἀποτελοῦσαν;» ἀπάντησε: «Τό νά

μαζέψεις τά μεγαλύτερα ὀνόματα τοῦ ποδοσφαίρου δέν θά ἦταν ἀρκετό γιά νά δημιουργήσεις τήν καλύτερη ὁμάδα τοῦ κόσμου. Αὐτό πού μετράει σέ μιά ὁμάδα εἶναι νά μπορεῖ ὁ ἕνας παίκτης νά συμπληρώνει τόν ἄλλο, νά ὑπάρχει συνοχή ἀνάμεσα στους παῖκτες... Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ὁ καλός παίκτης ἔχει ἀνάγκη κάποιον ἄλλο καλό παίκτη γιά νά λάμψει, γιά νά ἀποδώσει... Ἐγώ χωρίς τόν Χούλσοφ ἤ τόν Νέσκενς δέν θά ἦμουν ὁ Κρόϊφ πού ἐσεῖς ἀγαπήσατε».

Ἕνας πολύ μεγάλος παίκτης μέ τεράστιο ταλέντο κάνει λόγο γιά τήν ἀνάγκη τῆς συνεργασίας καί τῆς ἀλληλοσυμπλήρωσης στα πλαίσια τῆς ὁμάδας. Ἐξαίρει καί ὑπογραμμίζει τήν συμβολή τῶν συμπαικτῶν συναδέλφων του ὡς βασικό παράγοντα – αἴτιο τῆς δικῆς του καλῆς ἀπόδοσης. Δέν ἀραδιάζει ὀνόματα μεγάλων παικτῶν – μύθων τοῦ ποδοσφαίρου ἀλλά τονίζει τήν ἀνάγκη τῆς συνοχῆς στήν ὁμάδα. Πρόκειται γιά ἀπάντηση πού μόνο ἕνας πραγματικά μεγάλος παίκτης θά μποροῦσε νά δώσει.

Σέ ἄλλη ἐρώτηση σχετικά μέ τήν ἐπιτυχία καί τις προϋποθέσεις πού ἀπαιτοῦνται προκειμένου νά πετύχει κανείς στήν ζωή του, ἀπάντησε: «Μά ἡ ἐπιτυχία δέν εἶναι παρά τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀξιοποίησης τῶν ὅποιων δυνατοτήτων μας. Γιά μένα οἱ πραγματικά ἀποτυχημένοι αὐτοῦ τοῦ κόσμου χωρίζονται σέ δύο κατηγορίες: Σε αὐτούς πού πίστεψαν ὅτι μποροῦν νά κάνουν περισσότερα ἀπό τις δυνατότητές τους, καί σέ αὐτούς πού δέν πίστεψαν στίς δυνατότητές τους καθόλου. Τό μέτρο τῆς ἐπιτυχίας ἔχει νά κάνει μέ τίς δυνατότητές μας. Βέβαια ζοῦμε σέ μιά ἐποχή πού μᾶς ὁδηγεῖ νά βάζουμε στοιχήματα, τά ὁποῖα συχνά δέν μποροῦμε να ἱκανοποίησουμε...

Δυστυχῶς αὐτό εἶναι ἕνα πρόβλημα. Δέν εἴμαστε εὐτυχεῖς μέ αὐτό πού μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς, ἀλλά μόνο ἄν καταφέρουμε να κάνουμε αὐτό πού κάνει καί ὁ διπλανός μας. Μετρᾶμε τήν ἐπιτυχία μας συγκρίνοντάς τη μέ τήν ἐπιτυχία τοῦ ἄλλου. Δέν μᾶς φτάνει πού ζοῦμε ἄνετα οἰκονομικά, θέλουμε νά ἔχουμε περισσότερα, ὅσα ἔχει καί ὁ ἀπέναντι. Αὐτό ἀρρωσταίνει τήν ψυχή μας καί μᾶς κάνει δυστυχεῖς». Γιά τόν Κρόϊφ, λοιπόν, ἡ ἐπιτυχία προϋποθέτει τήν αὐτογνωσία καί τήν ἐπίγνωση τῶν ὁρίων καί τῶν δυνατοτήτων μας. Καί ἡ ὑπερτίμηση ἀλλά καί ἡ ὑποτίμηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ἐμποδίζουν την πρόοδό μας, μᾶς καθηλώνουν καί δυσκολεύουν τήν πορεία μας πρός τά ἐμπρός. Μέ τήν στάση μας αὐτή, δημιουργοῦμε ἕναν φανταστικό κόσμο πού ὑπάρχει μόνο μέσα στό μυαλό μας, καί πού δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τήν πραγματικότητα. Τό νά συγκρίνουμε τούς ἑαυτούς μας μέ τούς ἄλλους καί νά τούς ζηλεύουμε ἀγνοῶντας τίς διαφορετικές προϋποθέσεις καί δυνατότητες τοῦ καθενός εἶναι ἀφροσύνη και ἀρρώστια καί μᾶς καθιστᾶ δυστυχεῖς.

Ὁ δεύτερος μεγάλος ποδοσφαιριστής, ὁ Franz Beckenbauer θεωρεῖται ὁ πιό ἐπιθετικός παίκτης πού γνώρισε ποτέ τό ποδόσφαιρο καί συγκαταλέγεται ἀνάμεσα στούς καλύτερους παῖκτες ὅλων τῶν ἐποχῶν. 67 ἐτῶν σήμερα σέ ἐρώτηση δημοσιογράφου ποιό κατά τήν γνώμη του ὑπῆρξε τό μεγαλύτερο προσόν του ἀπάντησε: «Ὅλα μου τά ἐλαττώματα. Ἔμαθα νά χειρίζομαι τά ἐλαττώματά μου. Πιστεύω ὅτι τά ἐλαττώματά μας, ἄν καταφέρουμε καί τά κάνουμε πλεονεκτήματα, λάμπουν πολύ περισσότερο ἀπό τά ἴδια τά πλεονεκτήματα. Κι αὐτό γιατί λάμπει περισσότερο ὅ,τι περιέχει κόπο, πόνο, δουλειά, ἐφευρετικότητα. Εἶναι πιό μεγάλης ἀξίας ὁ ἱδρώτας ἑνός ἀνθρώπου πού ξεπερνᾶ ἕνα ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο ἀπό αὐτόν πού ἁπλῶς τρέχει σέ ἕναν ἡλεκτρικό διάδρομο γιά νά ξεμουδιάσει. Γιά νά ξεπεράσουμε ἕνα μειονέκτημά μας καταβάλλουμε πολύ περισσότερη προσπάθεια. Ἐπίσης τά

πλεονεκτήματά μας μᾶς ἡσυχάζουν. Γενικῶς οἱ εὐκολίες σκοτώνουν τή διάθεσή μας γιά δουλειά, μᾶς ἐφησυχάζουν». «Ἄρα ἐσεῖς δέν πιστεύετε στό ταλέντο...», σχολιάζει ὁ δημοσιογράφος. «Πιστεύω στό μοναδικό ταλέντο» ἀπαντᾶ ὁ Μπεκενμπάουερ «πού ἔχουν κάποιοι ἄνθρωποι νά κάνουν τό μειονέκτημά τους πλεονέκτημα. Αὐτό γιά μένα εἶναι τό ταλέντο». «Γεννιόμαστε μέ αὐτό τό ταλέντο;» ρωτᾶ πάλι ὁ δημοσιογράφος. Γιά νά πάρει τήν ἀπάντηση: «Ὄχι, γεννιόμαστε γιά νά δουλεύουμε. Γιά μένα οἱ ἄνθρωποι πού δέν δουλεύουν ἔχουν πάντα προβλήματα μέ τήν ψυχή τους».

Βλέπουμε λοιπόν ὅτι ὁ Μπεκενμπάουερ ἀπό τήν πλευρά του τονίζει τήν ἀξία τῆς ἐργασίας κυρίως πάνω στά μειονεκτήματά μας. Ἀντί νά μελαγχολεῖ κανείς ἤ νά ἀπογοητεύεται λόγω τῶν μειονεκτημάτων του, μπορεῖ νά ἐργαστεῖ καί νά κοπιάσει, ὥστε τά μειονεκτήματα νά τά μετατρέψει σέ πλεονεκτήματα. Μᾶς θυμίζει ἡ τοποθέτηση αὐτή τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι ἔχει μεγάλο μισθό ὁ Χριστιανός πού ἀγωνίζεται ἐνάντια στα πάθη του καί τίς ἀδυναμίες του καί ὄχι αὐτός πού ἐπαναπαύεται στις ὅποιες ἀρετές του.

Ἄρα, λοιπόν, αὐτογνωσία, ἐργασία καί συνεργασία, ἐπίγνωση καί σκληρή δουλειά ἀποτελοῦν βασικές προϋποθέσεις σύμφωνα με τούς δύο μεγάλους ποδοσφαιριστές μας, ὥστε νά πετύχει κανείς στήν

ἐργασία του καί στήν ζωή του.

Αὐτό τό μήνυμα εἶναι πολύ σημαντικό ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας, πού μέ πολλούς τρόπους βομβαρδίζει τους νέους μας μέ τήν ἀντίληψη, ὅτι μποροῦν νά πετύχουν τά πάντα χωρίς κόπο καί ἱδρώτα. Ἔτσι καταλήγουμε νά ἔχουμε μιά κοινωνία μέ πολῖτες πού μόνο ἀπαιτοῦν χωρίς ποτέ νά δουλεύουν. Πού μόνο διεκδικοῦν τά δικαιώματά τους χωρίς ποτέ νά ἐκπληρώνουν τίς ὑποχρεώσεις τους.

Κρόϊφ καί Μπεκενμπάουερ μᾶς ὑπογραμμίζουν μια μεγάλη ἀλήθεια.

Ὅτι δέν ἀρκεῖ ἡ καλή φυσική κατάσταση καί τό ταλέντο. Χρειάζεται καί θέληση, καί ἐργατικότητα, καί σοβαρή σκέψη μέ αὐτογνωσία. Μόνο τότε, ἡ ὅποια ἐπιτυχία, δέν εἶναι μόνο γιά μιά στιγμή, ἀλλά για ὅλη μας τήν ζωή.

π. Πασχάλης Γρίβας

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεῦχος 120