Σκέψεις-Φώτης Κόντογλου (+1966)

(γλαφυρότατη περιγραφή τῆς ἐποχῆς μας)

Ἡ παραζάλη, γίνεται μέρα μέ τή μέρα χειρότερη. Ὁ πόθος τῆς ἀπόλαυσης ἔγινε μιάν ἄγρια τρέλα στούς ἀνθρώπους, πού τσαλαπατᾶνε ὁ ἕνας τόν ἄλλον γιά νά μή χάσουνε τίς διάφορες φαρμακερές ἡδονές, πού ὁλοένα τίς πληθαίνει ὁ σατανᾶς μέ τά πολύπλοκα μηχανήματά του, σάν τόν ψαρᾶ πού βάζει στ' ἀγκίστρι του ὅλο καί πιό ὀρεχτικό δόλωμα, γιά νά τραβήξη τά λαίμαργα τά ψάρια καί νά τά ψήση στή φωτιά νά τά φάγη. Ὁ μαμωνᾶς σκέπασε μέ τίς σκοτεινές φτεροῦγες του τόν κόσμο, καί τόν κουνᾶ σάν νἆναι κανένα κόσκινο, καί ὅπως ἀναταράζεται τό σιτάρι, χοροπηδᾶνε οἱ ἄνθρωποι μέσα στόν κόσκινό του καί δαγκάνει ὁ ἕνας τόν ἄλλον, καί ἐξοντώνει ὁ ἀδελφός τόν ἀδελφό, λέγοντας:"ὁ θάνατός σου, ζωή μου!"...

 

Ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐξουσιαστής ἀπάνω στή διάνοια καί στήν καρδιά μας, καί αὐτός χαίρεται γιά τά ἔργα πού κάνουμε, θέλοντας νά βγάλουμε ὁ ἕνας τό μάτι τ' ἀλλουνοῦ....

Καί οἱ ἄνθρωποι γινήκανε τρελοί ἀπό κακία, γεμᾶτοι ὑποκρισία, μεγαλομανία, φιληδονία, πιστοί στρατιῶτες τοῦ διαβόλου. Καί μέσα σ' αὐτή τή λύσσα πού τούς ἔπιασε, θέλουν ν' ἀπολαύσουνε, οἱ ἀνόητοι, τήν εἰρήνη, πού εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι τοῦ διαβόλου...

 

Ἔρημος οἶκος εἶναι σήμερα ὁ κόσμος ἀπό εἰρήνη. Μέρα-νύχτα στέκεται ἀνύσταχτο τό μάτι τῆς πονηρῆς ἀνθρωπότητας. Μέρα-νύχτα δουλεύουνε οἱ ἐφευρέσεις τῆς καταστροφῆς, τά συμβούλια τοῦ θανάτου. Καί ἀπό τ' ἄλλο μέρος, οἱ καταδικασμένοι γλεντοκοποῦνε, κυλιοῦνται στήν ἀκολασία, κόλακες καί δολοφόνοι, βλάκες καί πονηρότατοι, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς τίποτα ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ...Σέ κανένα καλό δέν συμφωνοῦνε, μά στό κακό, εἶναι ὅλοι θερμοί συνεργάτες...

Θεέ μου, τί φρικτή καταδίκη βγάλνε οἱ κακοί ἄνθρωποι καταπάνω στόν ἑαυτό τους, νά ζοῦνε ἀγριεμένα μέσα στήν ἔρημο τῆς κακίας, τῆς ἀναισθησίας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ, μέσα στή Σαχάρα τῆς ψευτιᾶς!...

 

Ποτέ δέν φοβότανε τόσο πολύ ὁ ἄνθρωπος 

τή φτώχεια, τήν ἀρρώστεια καί τόν θάνατο, 

ὅσο τά φοβᾶται τώρα,

 πού δέν φοβᾶται τόν Θεό.