Πατήρ Νικόλαος Πέττας, εἷς ἅγιος σύγχρονος ἱερεύς.

Ἀντί τίτλου: «Παπᾶ-Χαράλαμπε, δέν θά μέ ξαναδεῖς, ὁ π. Νικόλαος μέ κάλεσε νά συνεορτάσωμεν ἐν οὐρανοῖς».

Τάδε ἔφη πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα, τῇ 17ῃ μηνός Σεπτεμβρίω 2012 ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας,... καί τήν πρωίαν τῆ 6ης Δεκεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, ἀπεδήμησεν εἰς οὐρανούς… «Καί ὄψεσθε, καί χαρήσεται ἡ καρδία ὑμῶν, καί τά ὀστᾶ ὑμῶν ὡς βοτάνη ἀνατελεῖ· καί γνωσθήσεται ἡ χείρ Κυρίου τοῖς φοβουμένοις αὐτόν». Καί θά ἴδετε τήν νέαν Ἱερουσαλήμ καί τήν δόξαν αὐτῆς, θά χαρῇ ἡ καρδία σας, καί τά ὀστᾶ σας θά ἀναθάλλουν· θά ἀναζωογονηθοῦν ὡσάν τήν ἀναβλαστάνουσαν χλόην. Θά γίνῃ πλέον γνωστή ἡ παντοδύναμος δεξιά τοῦ Κυρίου στούς φοβουμένους αὐτόν. (Ἡσ. 66, 14).  

Τάδε λέγει Κύριος διά τοῦ μεγαλοφωνοτάτου τῶν Προφητῶν, τοῦ Ἠσαΐου, διά τούς φοβουμένους Αὐτόν∙ φόβος γάρ Θεοῦ ἀπαρχή σοφίας ἐστί. Οὐκοῦν εἷς μέγας σύγχρονος πνευματκός ἀστήρ ὑπῆρξεν, ὁ Πατρο-Νικόλαος Πέττας, οὗτινος ἡ ψυχή καί ἡ τοῦ σώματος αὔρα χαίρουσιν ἐν κόλποις Ἀβραάμ,  τά δέ τούτου ὀστᾶ ἀναθάλλουν παῤῥησίᾳ τε καί θαυματουργίᾳ εἰς πάντας τούς ἀγωνιζομένους Χριστιανούς, οἵτινες πᾶν ὅ,τι πράττουσιν, ἀποσκοπεῖ εἰς τήν τοῦ Χριστοῦ δόξαν, ἀλλ’ καί εἰς τήν ἀνακούφισιν τῶν χειμαζομένων συναθρώπων ἐν μέσῳ τῆς λαίλαπος τῆς Σκύλλας καί τῆς Χαρύβδεως, ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς τοῦ Δ. Ν. Τ., καί τῆς προκρούστειας κλίνης, ἐν  τῇ ὁποίᾳ κεῖνται Ἔθνη τε καί λαοί.

Ἀσφαλῶς πάντες οἱ ἐν πατράσιν οἰκοῦντες γιγνώσκουσιν ὅτι ἡ ἡμετέρα ὑπό-μηδαμινότης καί ἡ λίαν ἐγνωσμένη ἄμεσος ἐν τῇ αἰωνιότητι παροδικότης, ὁμιλεῖ διά τόν Πατρο-Νικόλα, διά τόν Σημειοφόρον καί Ἡγιασμένον π. Νικόλαον Πέτταν, οὗτινος ἡ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀλλά καί ἐν τῆ κοινωνίᾳ  διακονία ὑπήρξεν  ὄντως ὑποδειγματική,  δεικνύουσα πάσι-φανεστάτως ὁδόν ἀρίστην διά τούς συγχρόνους κληρικούς, καί δή τούς ἔχοντας θεῖον ἔρωτα μέ τήν ἱερωσύνην καί τούς θέλοντας νά ὑπερκεράσουν τό «παπαδίστισκον συντεχνεῖον», εἰσερχόμενοι εἰς τήν τῶν ἱερέων χορείαν. 

Τοῦτο δέ λέγω ὡς ὁ Πατρο-Νικόλαος ἔφη δι’ ἐμέ, προορατικῶς: «Παπᾶς θά γίνεις, ἀλλά θά σέ παρακαλέσω νά γίνεις καί ἱερεύς, διότι ἀπό παπάδες ἡ κοινωνία εἶναι κορεσμένη, τουτέστιν ἔχει χρείαν ἱερέων!». Καί ἀληθῶς ἔφη,  παπᾶς, καί μάλιστα κρατικό-τρωκτικό ἔγινα, ἀλλ’ ἱερεύς, καίτοι διήνυσα 21 ἔτη ἐντός τοῦ ράσου, τό βλέπω χλωμό, καθότι ἡ ἀπόστασις μεταξύ παπαδαριοῦ καί ἱερωσύνης ἐστί τεραστία, καί οἱ παροικοῦντες ἐν Ἱερουσαλήμ γιγνώσκουσιν τοῦτο.

Ἦτο ὄντως προορατικός ὁ Σημειοφόρος π. Νικόλαος καί ταύτην τήν χάριν ὁμολογῶ, ἐν δέ ταῖς μοιχαλίσιν ἡμέραις ταύταις  -ὁρῶν δή  καθαρῶς τά γενόμενα- τολμῶ νά εἴπω καί ὁμολογῶ στεντορείως:  Ναί εἶναι ἅγιος ὁ π. Νικόλαος, ὑπῆρξεν μάρτυς Χριστοῦ ζώντος  καί δυστυχῶς μάρτυς ἐξ οἰκείων ἥλων, καθότι συντεχνίαι παπαδίστικαι μισοῦντες τήν δόξαν,  ἥντινα, ὁ παμμακάριστος ἀπολάμβανε παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις, ἐφρόντισαν διά Βυζαντιο-μηχανιῶν ν’ ἀπαξιώσωσιν τό τεράστιον τούτου ἔργον ὡς κληρικοῦ καί νά ἐξοντώντωσιν αὐτόν ἐντός τῶν τειχῶν τῆς στενοχωρίας καί τῆς πικρίας. Ὅσον ἠγαπήθη ὑπό τῶν συναδέλφων του καθηγητῶν καί τῶν φοιτητῶν του, τόσον κατεδιώχθη ἔκ τινων κακίστων τῷ λειτουργήματι. Καί ἐστί εὐκολώτερον νά ἀντιμετωπίσῃ εἷς ἱερεύς δύο τρεῖς λεγεῶνας διαβόλων παρά δύο τρεῖς κακούς συνοδοιπόρους ἐν τῷ ἱερατείῳ. «Ἐξελοῦ με,   Κύριε,   ... ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ, ἀπὸ ἀνδρός ἀδίκου ῥῦσαί με». «Γλύτωσε μέ, Κύριε, ἀπό πονηρόν ἄνθρωπον,  ἀπό ἄδικον ἄνθρωπον σῶσε με (Ψαλμ. 139, 2).

Ταῦτα δή πολλάκις ἐν τῇ προσευχῇ ἔλεγε καί ἐνίοτε, συμπροσευχόμενός του, ἐκ τῶν πικραμένων αὐτοῦ χειλέων ἤκουον:  «Ἐξελοῦ με, Κύριε, ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ, ἀπό ἀνδρός ἀδίκου ρῦσαί με, οἵτινες ἐλογίσαντο ἀδικίαν ἐν καρδίᾳ, ὅλην τήν ἡμέραν παρετάσσοντο πολέμους».

Ἠκόνησαν γλῶσσαν αὐτῶν ὡσεί ὄφεως,  ἰός ἀσπίδων ὑπό τά χείλη αὐτῶν... «Ἐξελοῦ με, Κύριε, ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ, ἀπό ἀνδρός ἀδίκου ῥῦσαί με». Ἐστί  μεγίστη τραγωδία  μοί ἔλεγεν τό νά εἶναι τῖς παπᾶς ἄνευ χάριτος, διότι ἡ τοῦ ἀνθρώπου προσωπική σχέσις μετά τοῦ Θεοῦ οὐ δεδομένη ἐστι, οὔτε ἐχέγγυον σωτηρίας συνεπάγεται, καθότι ὁ παπᾶς ἠμπορεῖ νά ξεκινήσει μέ θρησκευτικό ἐνθουσιασμό τήν ἱερατικήν πορείαν του καί μέ τήν τῶν ἐτῶν πάροδον νά παραμένῃ παπᾶς καί κενός χάριτος. Εἷς ἀγωνιστής, ὅστις ἀπ’ ἀρχῆς δέν ἀποβλέπει εἰς τήν αὑτοῦ νίκην, καταδικασμένος  ἐστί νά χάσῃ, εἰς τούς τοῦ πνεύματός τε καί φρονήματος ἀγῶνας. Ἡ τοῦ ἀγωνιστοῦ πίστις εἰς τόν Μέγαν Ἀγωνοθέτην καί ἡ τούτου πεποίθησις, ὅτι μέ τήν Αὐτοῦ Χάριν καί αὐτός θά νικήσῃ, ἐστί τό πρῶτον τῆς «νίκης σημεῖον».

Ὄντως ὁ Σημειοφόρος π. Νικόλαος Πέττας, ὡς νέος ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ἔστη εἰς στερρό τῆς πίστεως ἕδρασμα. Ἡ ἐπιτυχής τοῦ ἀγῶνος ἡμῶν ἔκβασις, ἔλεγεν, ἔρχεται μέ τήν ὁλοκλήρωσίν του, ἐφ’ ὅσον ὁ ἱερεύς ἤ ὁ πιστός ἔμεινε σταθερός εἰς τήν πορείαν του, ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐπηρεάσθη ἐξ ἀντιδράσεών τε καί μυκτηρισμῶν. Δέν ἦτο εἷς ὀνειροπόλος ὁ καθηγητής τῶν ΤΕΙ καί ἱερεύς Πατρο-Νικόλαος Πέττας, ἀλλ’ ἦτο κατ' οὐσίαν πραγματιστής, ὑπερβάλλων δή συμπληγάδας πολεμίων ἐπαγγελματιῶν εἰς τό Λειτούργημα, ὄντως ὑπερβάλλων λίαν ἐπιτυχῶς καί μοναχικάς τάσεις, αἵτινες λόγῳ κλήσεως ὁδήγουν αὐτόν εἰς τήν «θεωρίαν», τουτέστιν εἰς τήν θέαν τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης, καί τήν πνευματικήν αὐτοῦ ἱκανοποίησιν τήν ἐκ ταύτης προερχομένην. Σημειωτέον ὅτι ὁ οὐρανοβάμων πατήρ, καίτοι ἔγγαμος, καί δή σύζυγος τῆς πολυάθλου πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πατήρ δώδεκα τέκνων, ἦτο πρότυπον ἀψόγου οἰκογενειάρχου, ἁγίου ἀνθρώπου, ἱερέως καί ἀσκητοῦ.

Εἶχον τήν παρ’ αὐτοῦ εὐλογίαν ἵνα ἀποτίσω φόρον τιμῆς καί εὐλαβείας καί εἰς τά τρία τούτου Ἀσκηταριά, ὡς ἤρεσκετο ἵνα ταῦτα ἀποκαλῇ. Ἕν πλησίον τῶν ἐργατικῶν πολυκατοικιῶν Ἀνθείας Πατρῶν, ὅπου διέμενε, ἕτερον, ὡς πτωχική φάτνη εἰς χωρίον Φράγκα Ἀχαΐας καί τρίτον, τσίγκινον καλύβην εἰς τήν Ἁγίαν Μαρίναν παλαιοῦ χωρίου Φράγγα, εἰς ὄρος Μπαρπά, ὅπου κεῖται ἐπί τῆς ἀνατολικῆς παρειᾶς τοῦ Παναχαϊκοῦ.  Εἰς τό τῆς πόλεως, συμπροσευχόμενος μαζί του, καί εἰς τά ἕτερα δύο, μετά τήν εἰς Κύριον  ἄνοδόν του, καί τά ἐπί γῆς σημεῖά τε καί θαυμαστά  εἰς ἐμέ προσωπικῶς, ἀλλά καί εἰς πλεῖστα πρόσωπα, ἅτινα μοί ἐξομολογήθησαν ἐξαίσιά τε καί διά τοῦ Σημειοφόρου γενόμενα, καί τά ὁποῖα ἀβιάστως μαρτυροῦσιν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ τήν ἄμετρον τοῦ διακόνου Του Πατρο-Νικόλα μεσιτείαν πρός τόν Κύριόν του, καί Θεόν του καί Θεόν ἡμῶν.

Θελκτικός γάρ ἐστι κατ’ ὄψιν  ὁ κόσμος οὗτος, ἔλεγεν. Ἡμεῖς ὅμως, διά νά τόν γίνωμεν ἀνώτεροι αὐτοῦ, πρέπει νά εἴμεθα ὅλως ἑκουσίως  μωροί ἐνταῦθα, ἵνα σοφοί γενώμεθα κατά Θεόν. «Ἡ  τοῦ κόσμου ἀγάπη», ἔλεγεν, ὡς ὁ Θειότατος  Παῦλος «ἔχθρα εἰς τόν Θεόν ἐστι, καί ὁ ἀγαπῶν τόν κόσμον γεγύμνωται τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης». Ἡμεῖς ἐκλήθημεν διά τήν κατάκτησιν τοῦ Οὐρανοῦ. Πρόκειται διά μίαν αἰώνιον κληρονομίαν, κληρονομίαν ὁλοκλήρου του Θεοῦ∙ «Πάντα γάρ ἀπέδωκας ἡμῖν».

Ὤ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Τί γάρ ἐδώκαμεν εἰς τόν Θεόν, ἵνα χαρίσῃ εἰς ἡμᾶς τήν ἀπέραντον Αὐτοῦ βασιλείαν; Τάς κακίας μας; Τάς ἀσεβείας μας καί γενικῶς τά ἄπειρα εἰς μέτρον καί ἐνοχήν σφάλματά μας; Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, οὐ κρύπτομεν τό ἔλεος. Ἄς ἀγωνισθῶμεν, βραβεῖα αἰώνια ἀπόκεινται εἰς τούς ἀγωνιστάς, τρέχε ὀπίσω καθαρότητος βίου. Σπεῦδε μακρύναι τόν κόσμον ἐκ τῆς διανοίας σου καί πλησίαζε τήν καρδίαν σου εἰς τόν ἄνω κόσμον, ὅπου βασιλεύει ἡ αἰώνιος χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακαριότης. Σύ δέ σπεῖρε ἔργα καλά μετά δακρύων, εὐκαίρως ἀκαίρως, ὡς Ἀπόστολος ἔλεγεν.

Σήμερον πολλάκις, δυστυχῶς,  ἐλλείπουσιν  οἱ ἀφανεῖς καί ταπεινοί,  τοῦ διαμετρήματος τοῦ Πατρο-Νικολάου Πέττα, μάρτυρες τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἤθους, οἵτινες συνδυάζουσιν ἀρρήκτως Ὀρδοδοξίαν τε καί Ὀρθοπραξίαν, λόγον τε καί πρᾶξιν. Ὁ πειρασμός τοῦ ἀκράτου εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ ἀκορέστου ὑλισμοῦ, οἵτινες κατεπόρθησαν ἀμαχητί σχεδόν  τήν γενεάν μας, παράγοντες πού δέν ἀφήνουν διόδους ὄντως ζωῆς καί οὕτως  ἐπεκτείνομεν τήν ὅρασίν μας πέραν τοῦ παροδικοῦ τε καί χοϊκοῦ κόσμου, εἰς τό ἐπέκεινα,  «ἔνθα ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως τό Κύριε, δόξα σοι»! Ὁ Χριστός ὅμως ἐστίν: «χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8).

Ἡ Αὑτοῦ διδασκαλία ὅμως καί τό βίωμα τῆς Χάριτος, τό ὁποῖον εἰς ἡμᾶς μετέδωσεν, δέν ἀνήκουσι μόνον εἰς τήν πάλαι ἐποχήν, ἀλλά εἰς ἁπάσας τάς ἐποχάς, καί ἑπομένως, καί εἰς τήν μοιχαλίδα ταύτην ἐποχήν. Διά τοῦτο δ’ ἀκριβῶς ἄνθρωποι, οἵτινες  ἔζησαν ἐντόνως τήν ἐν Χριστῷ ζωήν εἰς τάς ἡμέρας ταύτας ἤ εἰς τό πρόσφατον παρελθόν, δέν πρέπει νά παρέρχονται ἀπαρατήρητοι ἐξ ἡμῶν, τουλάχιστον ἀπ’ ὅσους  «πεινοῦν τε καί διψοῦν» τόν  Θεόν καί τήν αἰώνιον ζωήν.

Τοιαῦτα παραδείγματα ἁγίων ἀνθρώπων ἀποδεικνύουσι τήν ἁγιότητα κατορθωτήν καί εἰς τούς καιρούς μας, ὅσον ἀντίξοες καί ἐάν εἶναι αἱ συνθῆκαι. Οὕτως ὁ ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς, ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὁ ἐν Αἰγίνῃ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ τῆς Κοστάνδης, ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, ὁ παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης, ὁ σημειοφόρος ἐκ Πατρῶν Πατρο-Νικόλαος Πέττας, ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς, ὁ Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ὁ μέγας του Ἐρυμάνθου Τριταίας, ὁ ἐπί ἑκατονταετίαν Καθηγούμενος π. Σάββας Δημητρόπουλος, ὁ Γέροντας Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης, ὁ νεοκαταταγής ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς καί πλεῖσται  σύγχρονοι μορφαί τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί πλῆθος ἑτέρων πνευματικῶν τοῦ αἰῶνος ἡμῶν μορφῶν, ἐμπνέουν καί ἐμψυχώνουν  ἡμᾶς τούς πιστούς μέ τήν ἁγιότητα αὐτῶν καί ἀποτελοῦν μάρτυρας τῆς ἐπί τῆς γῆς πνευματικῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Βοηθοῦν ἡμᾶς ἵνα γνωρίσωμεν «τί ἐσμέν», εἶτα «διατί ἐσμέν», κατόπιν «πού ἐσμέν» καί, καταληκτικῶς, «ποῦ πάλιν πορευσόμεθα».

Ταῦτα ἔγραφον τήν Παρασκευήν 5ην Δεκεμβρίου 2014, ἡμέραν, ἐν ἡ ὁ ἱερομόναχος Σάββας Δημητρόπουλος ἑορτάζων καί αἰωνόβιος εἰσέτι, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Εὐαγγελισμοῦ Ἐρυμάνθου δή, ἰδών τήν τοῦ π. Νικολάου Πέττα ἁγιότητα, ἐξομολογήθη ὅλως αὐθορμήτως τε καί ἀπολύτως εἰλικρινῶς, κάτωθεν τοῦ ταπεινοῦ τούτου ἀμολύντου ἐπιτραχηλίου τοῦ ἱερέως.

Μέγιστοι πνευματικοί πατέρες ἀμφότεροι, φωτεινοί ὁδοδεῖκται, οἵτινες  σταυρούμενοι ἀενάως νάνων τῆς πίστεως ἔφυγαν, καταπικραμένοι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, διό καί ὁ Κύριος τιμᾷ τούτους τούς μεγίστους Πατέρας, οἵτινες εἶχον τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς αὐτῶν ἀνοικτούς καί ἠδυνήθησαν ἵνα ἴδωσιν ὅτι τό τῆς Σταυρώσεως θαῦμά ἐστι μεγαλύτερον τοῦ τῆς Ἀναστάσεως θαύματος… καί οἱ νοοῦντες νοήτωσαν…

Σ’ εὐχαριστῶ σημειοφόρε, ἅγιε Νικόλαε Πέττα!

Σ’ εὐχαριστῶ γέροντα ὅσιε, π. Σάββα Δημητρόπουλε!

Ταπεινῶς αἴρων τούς ὀφθαλμούς μου,

αἰτοῦμαι τήν ὑμετέραν μεσιτείαν

πρός Κύριον Ἰησοῦν. Ἀμήν.

Υ.Σ. Ἐν ἑτέρῳ ἀφιερώματι καί ἐφ’ ὅσον συγκεντρώσω ἁπάσας τάς τῶν θαυμάτων αὐτοῦ μαρτυρίας, θά δημοσιεύσω ταύτας πρός ἐνίσχυσιν τῶν διά τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν πίστιν διωκομένων παρ’ ἀνοήτων ἀνθρώπων καί πρός ἐνδυνάμωσιν τῆς πίστεως ἡμῶν πρός Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου 2014.

Παπα-Χαράλαμπος Πανουτσακόπουλος

Αναρτήθηκε από Delis - Pan. Charalampos