«Εγώ είμαι ο Άγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης» (Θαυμαστό περιστατικό!)

Ένα ακόμη συγκλονιστικό θαύμα της πίστεως μας που έγινε στους Αγίους Τόπους καθώς και άλλες δύο θαυμαστές επεμβάσεις του Αγίου Ιωάννη του Χοζεβίτη.

~ Τό ἔτος 1986, τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως ἦλθαν στούς Ἁγίους Τόπους πολλοί Ἕλληνες προσκυνητές. Μία γυναῖκα ἀπό τήν Κρήτη ἔδωσε στόν ἡγούμενο τῆς μονῆς τοῦ ἁγίου Γεωργίου Χοζεβίτου ἕνα χρυσό κοχλιάριο καί τοῦ εἶπε:

-Μία γυναῖκα ἡ ὁποία ἐπισκέφθηκε τούς Ἁγίους Τόπους καί τήν μονή σας παλαιότερα, προσκύνησε μέ πολλή εὐλάβεια τούς ἁγίους τῆς Μονῆς σας. Κάποτε αὐτή ἀρρώστησε καί οἱ γιατροί δέν τήν ἄφηναν νά κάνη τίποτε, διότι πλησίαζε καί ὁ θάνατός της. Παρέμενε ἀκίνητη μέ τά μάτια της κλειστά, δέν ὡμιλοῦσε καθόλου καί ὅλοι περίμεναν νά παραδώση καί τήν ψυχή της. Ξαφνικά καί ἀπροσδόκητα, ἄνοιξε τά μάτια της καί ἄρχισε νά λέγη τά ἑξῆς: Εἶδα ἕναν ἱερέα μέ τό Ἅγιο Ποτήριο στό χέρι καί μοῦ εἶπε νά μοῦ κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Μετά μέ ἄγγιξε μέ τήν λαβίδα στήν γλῶσσα μου καί μοῦ εἶπε: «Ἐγώ εἶμαι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χοζεβίτης». Καί κατόπιν ἔγινε ἄφαντος.

Ἡ γυναῖκα θεραπεύθηκε καί ἀπό τήν πολλήν χαρά της ἐπλήρωσε ἔνα κοσμηματοπώλη καί τῆς ἔκανε αὐτή τήν λαβίδα, τήν ὁποία στέλλει μέ μένα γρήγορα ἐδῶ στό μοναστήρι σας, σάν ἕνα δῶρο εὐγνωμοσύνης της πρός τόν ἅγιο Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος τήν ἐθεράπευσε.

~ Ἕνας ἕλληνας ἱερεύς, ὁ ὁποῖος ἐβοήθησε στήν μεταφορά τοῦ Σκηνώματος τοῦ ὁσίου Ἰωάννου ἀπό τήν σπηλιά του στό μοναστήρι τοῦ ἁγίου Γεωργίου, εἶπε τά παρακάτω: Ἕνα πρόσωπο ἔκοψε τρεῖς τρίχες ἀπό τά μαλλιά τοῦ ὁσίου Ἰωάννου γιά νά τά ἔχει γιά εὐλογία. Τοῦ φανερώθηκε ὁ ὅσιος Ἰωάννης καί τοῦ εἶπε νά τοποθετήσει πάλι τίς τρίχες στά μαλλιά του διότι τίς χρειάζεται. Καί πράγματι τό ἄτομο αὐτό ἐπέτρεψε τίς τρίχες στόν Ἅγιο. (Τό πρόσωπο αὐτό εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἱερεύς, ὁ ὁποῖος καί ἀποκρύπτει τό ὄνομά του).

~ Επίσης τό ἔτος 1965 ἀσθένησε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἀρχιμ. π. Ἀμφιλόχιος καί μπῆκε στό νοσοκομεῖο. Ἐδῶ, στό μοναστήρι ἦλθε ἕνας σέρβος ἱερεύς, ὁ ὁποῖος δέν γνώριζε καλά τά ἑλληνικά κι αὐτός φρόντιζε γιά τό μοναστήρι, γιά τήν ἐκκλησία διότι δέν ὑπῆρχε ἄλλος. Οἱ ἄλλοι μοναχοί ἦσαν ἡλικιωμένοι. Αὐτός ἄναπτε τά καντήλια καί θυμιάτιζε. Μία ἤ δύο φορές δέν θυμιάτισε, μετά πού ἄναψε τά καντήλια. Τοῦ φανερώθηκε ὁ ὅσιος Ἰωάννης καί τοῦ εἶπε: «Γιατί δέν θυμιατίζεις στήν ἐκκλησία;» Ἀπό τότε ὁ ἱερεύς ἦταν προσεκτικός καί θυμιάτιζε πάντοτε.

από το βιβλίο: «Θαυμαστές ιστορίες για μικρούς και μεγάλους» – Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, 2010

πηγή: www.pentapostagma.gr