Η αντιμετώπιση πολλές φορές είναι απαράδεκτη, όχι μόνο από συναδέλφους, αλλά και από άλλους συνανθρώπους, που η στάση τους δείχνει ότι δεν σέβονται την επιλογή του άλλου.Νιώθει κανείς ότι ξεχωρίζει, σε σχέση με το σύνολο, που τις περισσότερες φορές διαφοροποιείται στα θέματα πίστεως και δεν συμφωνεί με την υιοθέτηση κάποιας στάσης ποιό «θερμής» θα λέγαμε στα θέματα αυτά, αφού μερικοί θεωρούν ότι είναι αρκετή μία χαλαρή σχέση με την Εκκλησία, δηλαδή, Βάπτιση, Γάμος, άντε και να πάνε να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη», άσχετα αν κατά βάθος το πιστεύουν ή όχι.
Υποστηρίζουν σθεναρά, ότι δεν χρειάζονται πολλά-πολλά με την Εκκλησία, φέρνοντας μερικές φορές και επιχειρήματα, πράγμα που τους αναδεικνύει ως «ειδήμονες» σε καταστάσεις που δεν γνωρίζουν καθόλου ή έχουν ελάχιστη γνώση. «Αυτοχρίζονται» οι ίδιοι δηλαδή ειδήμονες.
Κατέστη αδύνατο πολλές φορές να αντιληφθούν ορισμένοι σε διάφορες συζητήσεις που παραβρέθηκα ο ίδιος, ότι η πίστη αποτελεί επιλογή τρόπου υπάρξεως και όχι μία ιδεοληψία που διακατέχει τον πιστό, όπως ένα φιλοσοφικό, ή πολιτικό σύστημα.
Αρκετοί δε, τη θεωρούν γκέτο θρησκευτικών ανθρώπων, που λειτουργούν με παρωπίδες και με νοσηρότητα.
Οτιδήποτε δεν συμφωνεί με το ρεύμα των ανθρώπων του σήμερα, είναι γι αυτούς ανορθολογισμός και απορρίπτεται, σύμφωνα με αυτή την ιδιόμορφη αντίληψη.
Καλείται μερικές φορές ο χριστιανός να γίνει ο συνήγορος του κληρικού που σκανδάλισε, να απαντά σε θεολογικά θέματα, που τις περισσότερες φορές αδυνατεί να απαντήσει, διότι του λείπει η κατήχηση κλπ. ενώ ταυτόχρονα και ο ίδιος αισθάνεται στριμωγμένος και αδύναμος, λόγω της ελλιπούς κατάρτισης.
Δύσκολο το συναίσθημα, να νιώθεις ότι μετέχεις στην αλήθεια του Χριστού και να μην μπορείς να την εκφράσεις σωστά, γιατί δεν κατηχήθηκες σωστά.
Αρκετές φορές ο πιστός χριστιανός, αντιμετωπίζεται ως «είδος προς εξαφάνιση», αν μάθουν οι συνάδελφοί του ότι νηστεύει τη Μεγάλη Σαρακοστή.
Όπως θα μπορούσαμε να πούμε για παράδειγμα, οι περισσότεροι δίνουν την εντύπωση ότι συμμερίζονται την άποψη, πως η νηστεία αποτελεί ένα είδος ακραίας θρησκευτικής εκδήλωσης.
Μερικοί πιο αδιάβαστοι, προχωρούν και σε μία εννοιολογική ταύτιση της θρησκοληψίας με τον εκκλησιαζόμενο πιστό, λες και είναι το ίδιο πράγμα.
Και ερχόμαστε να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζει κανείς αυτή την κατάσταση.
Άλλος δυσκολεύεται να ομολογήσει την πίστη του και κρατά υποκριτική συμπεριφορά, παραβλέποντας ότι χριστιανός δεν είναι κάποιος μέχρι την εξώπορτα του σπιτιού του, ούτε μόνο εντός του Ναού.
Ορισμένοι έχουν την εντύπωση, ότι μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας, μπορούν άνετα να «απεκδυθούν» την χριστιανική ταυτότητα και να «ενδυθούν» μία άλλη προσωπικότητα, τελείως διαφορετική.
Η πίστη είναι στάση ζωής και όχι μάσκα συμμετεχόντων σε καρναβάλι.
Για να ξέρουμε τι συζητάμε.
Η υποκρισία αποτελεί νόσο σύμφωνα με την Πατερική διδασκαλία.
Και τίθεται το εξής ερώτημα.
Όταν δεν μπορούμε να ομολογήσουμε την πίστη μας στον εργασιακό μας χώρο, τι σόι νερόβραστοι χριστιανοί είμαστε;
πηγή: euxh.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου