Πίστις καὶ ὑγεία

 Ὅλα τὰ θέματα στὴ ζωὴ μας εἶναι στὴν οὐσία θέματα πίστεως. Εἶναι δηλαδὴ θεολογικὰ, δείχνουν ποιὰ εἶναι ἡ σχέσι μας καὶ ἡ ἀναφορά μας πρὸς τὸν Θεὸν. Καθημερινὰ λειτουργοῦμε περισσότερο μὲ τὴν πίστι παρὰ μὲ τὴν λογικὴ. Ὅταν ταξιδεύουμε π.χ μὲ ἕνα αὐτοκίνητο, μὲ ἕνα πλοῖο ἤ μὲ ἕνα ἀεροπλάνο, χωρίς νὰ τὸ σκεφτόμαστε καὶ χωρὶς ποτὲ νὰ τὸ περάσουμε ἀπὸ τὴν λογικὴ μας, ἐμπιστευόμαστε τὴν ἴδια τὴν ζωὴ μας, (τὴν ὁποίαν ὅλοι μας, τόσο πολὺ ἀγαποῦμε), στὴν ὑποτιθεμένη ἀσφάλεια τοῦ μέσου μεταφορᾶς καὶ τοῦ ὁδηγοῦ, γιὰ τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν ἄπειρες πιθανότητες ἀνά πᾶσαν στιγμὴ νὰ ἀνατραποῦν. Αὐτὴν τὴν τόσο πολύτιμη ὑγεία μας, γιὰ τὴν ὁποία ἐλοχεύει, ὁ θάνατος, σὲ κάθε λεπτὸ, τὴν ἐμπιστευόμαστε σὲ κτιστὰ καὶ ἀνθρώπινα πράγματα! Μὲ τὴν ἵδια λογικὴ, ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωὴ μας στὸν γιατρὸ, στὴν ἐπιστήμη, στὰ φάρμακα, ἤ σὲ ἕναν τυχαῖο ἄνθρωπο-ὁδηγὸ, τὸν ὁποῖο οὔτε κἄν γνωρίζουμε καὶ ὄχι στὸν οὐράνιο Πατέρα μας, τὸν Θεό ! Τό δῶρο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὑγείας, ποιός μᾶς τὸ χάρισε; Μήπως ἐμεῖς ἀπὸ μόνοι μας, ἤλθαμε στὴν ὕπαρξη ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία; Ἤ μήπως προήλθαμε ἀπὸ κάποιες τυχαῖες χημικὲς ἑνώσεις, ὅπως λέγει ἡ ‘’ἐπιστήμη’’, οἱ ὁποῖες κατὰ λάθος ἔφτιαξαν, κάποιο ὄν ποὺ τὸ ὠνόμασαν ἄνθρωπον, ἤ μήπως ἔχουμε ὡς πρόγονό του κάποιον πίθηκο, ὁ ὁποῖος ἐξελίχθηκε σὲ ἄνθρωπο, καὶ πετάχθηκε σ’ αὐτὴν τὴν σφαῖρα τῆς φτωχογειτονιᾶς τῆς γῆς, γιὰ νὰ βασανίζεται, ἄλλος γιὰ 20 ἤ 30 ἤ 80 ἤ τὸ πολὺ γιὰ 100 χρόνια μίζερης ζωῆς; 

Ὄντως, ὅλα αὐτὰ τὰ γελοῖα καὶ ἄλλα παρόμοια, τὰ λέγει ἡ ‘’ἐπιστήμη’’ καὶ οἱ ‘’πολυδιαβασμένοι’’ καὶ τὰ πιστεύουν οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ὑλιστὲς, καὶ τὰ διδάσκουν στὰ σχολεῖα στὰ παιδιὰ μας, ὡς ἐπιστήμη! Ἐμεῖς, ὅμως, ἀντίθετα, πιστεύουμε, ὅτι καὶ ἡ ζωή μας, καὶ ἡ ὑγεία μας καὶ ὁ θάνατός μας εἶναι δῶρα Θεοῦ, εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ εὑρίσκονται ὑπὸ τὴν θεία σκέπη καὶ πρόνοια. Ἐμπιστευόμαστε στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, « ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἡ πηγή τῆς ζωῆς μας, ὁ ἰατρός μας καὶ ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς, ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας. Πιστεύουμε, ὅτι « Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος»; Ἤ ἁπλὰ τὸ ψέλνουμε ἀπὸ συνήθεια; Πιστεύουμε ὅτι ἡ φθορὰ, ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος γιὰ τὸν Χριστιανὸ ἔχουν χάσει τὴν δύναμί τους, καὶ ἔχουν νικηθεῖ ἀμετακλήτως; Πιστεύουμε αὐτὸ ποὺ ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς πίστεώς μας, « προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» ; Ἄς ψάξει ὁ καθένας τὴν συνείδησί του, διότι χωρὶς αὐτὴν τὴν πίστι κανένας δὲ σώζεται. « Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος...Ποῦ σου, θάνατε τὸ κέντρον; Ποῦ σου Ἅδη, τὸ νῖκος; Ἀνέστη Χριστὸς καὶ σὺ καταβέβλησαι. Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες. Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται ». ( Κατηχητικὸς Λόγος τοῦ ἐν Ἁγίοις ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου). Ὅλοι ἐμεῖς ποὺ ὀνομάζουμε τὸν ἑαυτό μας Χριστιανὸ καὶ μάλιστα Ὀρθόδοξο τὰ πιστεύουμε αὐτά; Ὅλοι μας, ἄλλος λίγότερο ἤ περισσότερο, πάχουμε, τελκὰ ἀπὸ ἀπιστία ἤ ὀλιγοπιστία.

  Σήμερα, μὲ ἀφορμὴ μία κατασκευασμένη καὶ προσχεδιασμένη ‘’πανδημία’’ τοῦ κοροϊδο-ιοῦ, διότι σύμφωνα μὲ ἐπιστημονικὲς ἀποδείξεις, ὁ συγκεκριμμένος κορονοϊὸς εἶναι ἕνας ἐργαστηριακὸς ἰὸς, (βλέπε, ἐργασία-καταγγελία τοῦ Δημητρίου Ἀντωνιου, ἰατροῦ PHD, FRCS καὶ τοῦ καθηγητοῦ Ζὰν Μπερνὰντ Φουρτιγιὰν, ὁ ἰὸς SARS-COV-2, κατασκευάστηκε στὸ Ἰνστιτοῦτο Παστὲρ τῆς Γαλλίας ἀπὸ τὸ 2003 κλπ.). Ὅπως ἀποδεικνύεται, λοιπὸν δὲν εἶναι μιὰ φυσικὴ λοίμωξι-ἴωσι, ἀλλὰ κάποιοι ‘’ἐπιστήμονες’’ τὴν κατεσκεύασαν στὰ πειραματικὰ ἐργαστήριά τους, ὡς βιολογικὸ ὄπλο κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος, καὶ κατὰ ‘’λάθος’ τοὺς ξέφυγε ὁ κορονοϊὸς, καὶ μᾶς χρησιμοποιοῦν σήμερα ὡς πειραματόζωα γιὰ πειράματα. Μὲ ἀφορμὴ, λοιπὸν τὸν κορονοϊὸ, ἐπιτυγχὰνουν καὶ ἄλλες ποικίλες σκοπιμοτήτες, οἰκονομικὲς, κοινωνικὲς, καὶ κυρίως ψυχολογικὲς, χρησιμοπιώντας τὴν φοβία τῆς ἀσθενείας καὶ τὴν τρομοκρατία , μᾶς κατήργησαν ὅλες τὶς ἐλευθερίες μας καὶ μᾶς ἐπιβάλλουν τὴν δικτατορία τοῦ Ἀντιχρίστου, τὴν λεγομένη παγκοσμοποιημένη μετανθρωπιστικὴ ἐποχὴ, τὴν ὀποίαν ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες προετοιμάζουν (!) Κανεὶς, βέβαια δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι δὲν ὑπάρχει ὄντως ἡ συγκεκριμένη ἀσθένεια ἤ ὅτι δὲν πεθαίνουν ἄνθρωποι. Ἀλλὰ πάντοτε ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν ἀσθένειες καὶ θὰ πεθαίνουν ἄνθρωποι, τὶ τὸ πρωτοφανὲς; Στὴν ἱστορία, πολλὲς φορὲς εἴχαμε λοιμώδεις ἀσθένειες, μὲ χιλιάδες θύματα. Ἀλλὰ ἡ κατασκευασμένη-ἐργαστηριακὴ λοίμωξι, εἶναι πρωτοφανὴς στὴν ἀνθρωπότητα. Τελικὰ ἀποδεικνύεται ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα παγκόσμιο πείραμα καὶ τὸ πιὸ ὀργανωμένο ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος, μιὰ καθαρὴ γενοκτονία. Ὅλοι τὸ γνωρίζουν αὐτὸ, καὶ ὅμως κανεὶς δὲν ζητᾶ εὐθύνες, τόσο ἀπὸ τοὺς ἐργαστηριακοὺς ψευτοεπιστήμονες, ὅσο καὶ ἀπὸ τὰ ἀφεντικὰ τους, τὶς Φαρμακοβιομηχανίες, ποὺ τοὺς χρηματοδοτοῦν, καὶ ἀπὸ τοὺς κομπογιαννίτες ἰατροὺς, οἱ ὁποῖοι ἐξαργυρώνονται καί λένε συνέχεια ψέματα. Ὅλες οἱ κυβερνήσεις καὶ τὰ κόμματα, εἶναι συνεννοημένες καὶ τοὺς καλύπτουν! Ναὶ, ὑπάρχει κορονοϊὸς καὶ πεθαίνουν ἄνθρωποι, γιατὶ τοὺς πεθαίνουν οἱ ‘’ἰατροὶ’’, ἡ ψευτοεπιστήμη. Ἀντὶ νὰ τοὺς χορηγοῦν φάρμακα καὶ νὰ θεραπεύουν τούς ἀνθρώπους, τοὺς διασωληνώνουν γιὰ νὰ τοὺς πεθαίνουν, καὶ μάλιστα πληρώνονται γιὰ αὐτὸ, εἶναι, δηλαδὴ πληρωμένοι φονιᾶδες! Καὶ ἀπὸ αὐτοὺς, πάλι κανένας φορέας δὲν ζητάει εὐθῦνες. Οἱ γιατροὶ μετετράπηκαν σὲ φονιᾶδες καὶ τὰ νοσοκομεῖα σὲ στρατόπεδα θανάτου! Ἔτσι ζοῦμε σὲ μιὰ τόσο ‘’ὄμορφη’’ κοινωνία, ὅπου ὁ θανατός σου εἶναι ἡ ζωή μου!

 Ὁ πλησίον μας ἀπὸ ἀδελφός ἔχει ματατραπεῖ σὲ ἕναν ἐπικίνδυνο ἐχθρὸ! Τί ὑπέροχη ‘’χριστιανικὴ κοινωνία’’! Ζοῦμε σὲ μιὰ κόλασι! Τό θέμα, ὅμως γιὰ ἐμᾶς δὲν εἶναι νὰ περιγράψουμε τὶ γίνεται, αὐτὰ, λίγο πολὺ ὅλοι τὰ ἀντιλαμβάνονται. Ἡ ούσία εἶναι ἐμεῖς τὶ κάνουμε; Πῶς τὰ ἀντιμετωπίζουμε ὅλα αὐτὰ σὰν λαὸς, σὰν κοινωνία καὶ σὰν Ἐκκλησία; Μήπως ἁπλὰ ἀγωνιζόμαστε ἀπὸ τὸν καναπὲ μας, ἐφησυχάζουμε, περιμένοντας νὰ λυθοῦν τὰ προβλήματα, ἀπὸ μόνα τους, ὡς διὰ μαγείας, ἤ νὰ πραγματοποιηθοῦν κάποιες ψευδοπροφητεῖες περί ἀναλαμπῆς γιὰ νὰ ζήσουμε σὰν βασιλιᾶδες, καὶ νὰ τρῶμε μὲ χρυσὰ κουτάλια; Ἡ πρᾶξις ἀπέδειξε, ὅτι ἡ πίστις μας στὸν Χριστὸ ὡς Θεὸν, καὶ ἰατρὸν ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, ἔχει κλονισθεῖ πολὺ σοβαρὰ. Μέσα σὲ ἑνάμισυ χρόνο ἀπογυμνωθήκαμε σὰν χριστιανοὶ. Ξεχάσαμε καὶ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, δὲν ζητήσαμε τήν βοήθειά τους. Ποῦ εἶναι ἡ προσευχές μας, τὰ δάκρυά μας, ἡ μετάνοιά μας;  Ἀναθέσαμε ὅλες τὶς ἐλπίδες μας, περισσότερο στὰ κρατικὰ μέτρα ‘’προστασίας’’, ὅπως στὴ γενικὴ χρῆσι τῆς μάσκας, (ἡ ὁποία δὲν προσφέρει καὶ τίποτε, ἀλλὰ μᾶλλον βλάπτει), στὰ τέστ, (τὰ ὁποῖα, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι ἀναξιόπιστα), κατώρθωσαν καὶ ἔπεισαν τὸν ἀφελῆ ὄχλο, νὰ πιστεύσει, ὅτι εἶναι μόνιμα ἄρρωστος καὶ μάλιστα ἄρρωστος χωρὶς συμπτώματα, καὶ κινδυνεύει ἀπό ἕναν ἀόρατο ἐχθρὸ ! Ὅτι μὲ ὅλα αὐτὰ μᾶς ὑπέταξαν σὲ ἕνα ἀφήγημα ἠλιθιότητας, ἀπόδειξις εἶναι, ὅτι ὅλοι ὅσοι κόλλησαν κορονοϊὸ καὶ πέθαναν, ὅλοι αὐτοὶ, καὶ μάσκα φοροῦσαν καὶ τέστ ἔκαναν, ἀποστάσεις κρατοῦσαν κλπ. Τώρα, τοὺς ἔχει ἀπομείνει, μόνο μία σωτηρία, τὸ ἐμβόλιο ! Τὸ σωτήριο ἐμβόλιο, ὅπως τὸ διαφημίζουν.

 Ὅλοι τώρα, πρέπει νὰ τρὲξουν, νὰ προλάβουν, ὅπως συνιστᾶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, νὰ κάνουν τὸ ἐμβόλιο, διότι εἶναι τὸ μόνο, τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς σώσει ! Λόγος περὶ πίστεως ἀπὸ ἱερατικὰ χείλη, δὲν ἀκούγεται. Τὸ εἶπε λένε ἡ ‘’Ἐκκλησία’’, τὸ ἀποφάσισε ἡ ‘’ Σύνοδος’’, νὰ ἀφήσουμε, δηλαδὴ τὸν Θεὸν, νὰ μὴ τὸν ἐνοχλοῦμε, καὶ νὰ τρέχουμε μόνο στοὺς γιατρούς! Ὦ τῆς ἀπιστίας, ὦ τῆς ἀνοησίας, καὶ τοῦ σκοτισμοῦ! Ὅλοι αὐτοὶ, ποὺ τὸ πιστεύουν αὐτὸ, ὅτι αὐτὲς μπορεῖ νὰ ἀποτελοῦν ἀποφάσεις ‘’ἐκκλησίας’’, ἀποδεικνύουν, ὅτι ἔχασαν τὴν πίστι τους, καὶ πίστις σημαίνει προπάντων ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ, δηλαδὴ ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωή μας, στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στὴν παντοδυναμία του, καὶ στὰ θαύματα τῶν Ἁγίων. Οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς, ἀντί νὰ ἐνισχύσουν αὐτήν τὴν πίστι τοῦ λαοῦ, ἔπραξαν τὸ ἀντίθετο, ἔκλεισαν τοὺς ναοὺς, σταμάτησαν τὴν προσευχὴ καὶ τὰ μυστήρια καὶ στέλνουν γιὰ θεραπεία τοὺς ἀνθρώπους, στὴν θεὰ ἐπιστήμη. Ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν ἐκπέσει, λοιπὸν ἀπὸ τὴν πίστι καὶ ἔχουν ἀντικαταστήσει τὸν Θεὸν μὲ τὸν γιατρὸ καὶ τὴν θεὰ ἐπιστήμη! Ὅλοι αὐτοὶ τὶ σχέσι, μπορεῖ νὰ ἔχουν μὲ τὸν Χριστὸ, τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Ὁ Χριστὸς θεράπευε ὁ ἴδιος τοὺς ἀσθενεῖς, δὲν τοὺς ἔστελνε στοὺς γιατροὺς. Ἔδωσε τὴν θαυματουργικὴ χάρι Του, στοὺς Ἀποστόλους νὰ θεραπεύουν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

 Οἱ σημερινοὶ ἐπίσκοποι καὶ ποιμένες τὸ πιστεύουν αὐτὸ; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκφράζουν ἤ νὰ ἐκπροσωποῦν, ὅπως ἰσχυρίζονται, ὅτι αὐτοὶ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, λαμβάνοντας ἐν Συνόδῳ τέτοιες ἀσεβεῖς καὶ ἀντίχριστες ἀποφάσεις; Ὅποιος κληρικὸς ἤ λαϊκὸς πιστεύει κάτι τέτοιο, ἄς γνωρίζει ὅτι εὑρίσκεται ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ δὲν γνωρίζει οὔτε τί σημαίνει Ἐκκλησία, οὔτε τὶ σημαίνει ἱερωσύνη. Ὁ Θεὸς καὶ ὁ γιατρός. Στὴν Ἁγία Γραφὴ, διὰ τῆς ὁποίας μιλάει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχουν ὅλες οἱ λύσεις καὶ οἱ ἀπαντήσεις, ἀλλὰ οἱ Χριστιανοὶ, σήμερα δὲν μελετοῦν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν Πατερικὴ ἑρμηνεία, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν, κατὰ τὸν ἅγιο Χρυσόστομο. Ἡ Ἁγία Γραφὴ κάνει λόγο καὶ γιὰ τοὺς γιατροὺς καὶ γιὰ τὰ φαρμάκα, καὶ πῶς πρέπει ὁ πιστὸς ἄνθρωπος νὰ τὰ χρησιμοποιεῖ. Στὴν Σοφία Σειράχ λέγει, « Τέκνον, ἐν ἀρρωστήματί σου μὴ παράβλεπε, ἀλλ’ εὔξαι Κυρίῳ, καὶ αὐτὸς ἰάσεταί σε». ( Σοφία Σειράχ, λη’, 9).  Μᾶς ἐπισημαίνει πρωταρχικὰ, ὅταν ἀρρωστήσεις μὴ παραμελήσεις τὴν ὑγεία σου, (ἐξάλλου ὅλοι μας ἔχουμε μέσα μας τὸ αἴσθημα τῆς αὐτοσυντηρήσεως, καὶ θέλουμε νὰ ζήσουμε). Ὁ πιστὸς, ὅμως ἄνθρωπος, πρῶτα ἀπ’ ὅλα θὰ τρέξει στὴν προσευχὴ, θὰ παρακαλέσει τὸν Κύριον γιὰ τὴν ὑγεία του, καὶ ἀπὸ αὐτὸν θὰ περιμένει τὴν ἴασι. Ἄν ἔχει καὶ τὴν ἀνάλογη πίστι καὶ εἶναι γιὰ τό πνευματικὸ του συμφέρον, τότε ὁ Κύριος θὰ τὸν ἰατρεύσει. Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος, ἐμπιστεύεται πρωτίστως καὶ ἐξ ὁλοκλήρου τὴν ὑγείαν του καὶ τὴν ζωὴ του στὰ χέρια τοῦ Κυρίου « καὶ αὐτὸς ἰάσεταὶ σε» καὶ « παρὰ Ὑψίστου ἐστίν ἡ ἴασις», (Σοφία Σειράχ, λη’. 2). 

Πηγαίνουμε, μὲν στοὺς γιατροὺς, ἀλλὰ στὸν Θεὸ ἐμπιστευόμαστε καὶ ἀπὸ τὸν Θεὸ προσδοκοῦμε τὴν θαραπεία μας. Ἐξάλλου, οὔτε ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν ἀπορρίπτει τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, τὴν ἀληθινὴ ἐπιστήμη καὶ τὰ φάρμακα. « Τίμα ἰατρὸν πρὸς τὰς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισε ὁ Κύριος...ἐπιστήμη ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλὴν αὐτοῦ... Κύριος ἔκτισεν ἐκ τῆς γῆς φάρμακα, καὶ γὰρ ἀνὴρ φρόνιμος οὐ προσοχθιεῖ αὐτοῖς...καὶ αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ». (Σοφία Σειρὰχ, λη’, 2-7). Τὸν ἰατρὸν, τὰ φάρμακα καὶ τὴν ἐπιστήμη τὰ ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θεραπεύονται οἱ ἄνθρωποι καὶ γιὰ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἡ ἐπιστήμη λειτουργεῖ κατ’αὐτὸν τὸν τρόπο, τότε μόνο ἀποτελεῖ ἐπιστήμη, διαφορετικὰ « ἐπιστήμη ἀρετῆς χωριζομένης πανουργία ἐστὶ» καὶ ὄχι ἐπιστήμη. Σήμερα στὸ ὄνομα αὐτῆς τῆς θεοποιημένης ἐπιστήμης, ἐπιτελοῦνται τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος! Ὁ γιατρὸς εἶναι ἄξιος τιμῆς γιὰ τὴν ὑπηρεσία του πρὸς τὸν ἀσθενῆ, ἀλλὰ τὴν σοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη του, δὲν πρέπει νά ξεχνᾶ, ὅτι τοῦ τὴν χάρισε ὁ Θεὸς. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ προνόησε καὶ σκόρπισε πλουσιοπάροχα τὰ φάρμακα - βότανα, μέσα στὴν φύσι ὑπάρχουν ὅλα τὰ φάρμακα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ θεραπεύονται οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς. Ἀπὸ τὸ 1948, μετὰ τὸν Β’ παγκόσμιο πόλεμο ἡ ‘’ἐπιστήμη’’ πολέμησε καὶ κατήργησε τὰ βότανα καὶ ἀνέπτυξε τὶς φαρμακοβιομηχανεῖες μὲ τὰ χημικὰ φάρμακα-δηλητήρια. Ἀλλὰ καὶ σὲ καμμία περίπτωσι, ὅμως ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσει, ὁ γιατρὸς τὸν Θεὸν, διότι τότε τιμᾶς τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ, τὸ ὄργανο, περισσότερο ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ καὶ πίπτεις στὴν εἰδωλολάτρεία. Διότι ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ σὲ κάνει καλὰ, καὶ χωρίς τὸν ἰατρὸ καὶ τὰ φάρμακα! Πόσες φορὲς οἱ ἴδιοι οἱ γιατροὶ δὲν σηκώνουν τὰ χέρια ψηλὰ καὶ λένε, ἐμεῖς κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε, τώρα ὅ,τι πεῖ ὁ Θεὸς! 

Οἱ γιατροὶ καὶ τὰ φάρμακα πρέπει νὰ λειτουργοῦν ὡς ἀπὸ προσώπου Θεοῦ,« αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ». Ἄς δοῦμε, ὅμως καὶ ἀπό μία ἄλλη διάστασι τὸ θέμα τῆς ὑγείας καὶ τῆς ἰατρικῆς βοήθειας, τὴν ὁποία ἐκφράζει ἡ πατερικὴ καὶ ἀσκητικὴ παράδοσι τοῦ μοναχισμοῦ, καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας μέσα στό γενικὸ πλαίσιο τῆς ἀσκήσεως. Ἄν κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος,« μοναχός ἐστίι βίας φύσεως διηνεκὴς», ὁ μοναχὸς ἀναχωρώντας ἀπὸ τὸν κόσμο, ἐμπιστεύεται τὴν ζωὴ του στὴν θεία πρόνοια καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξασκεῖται στὴν πίστι. Πίστις σημαίνει ἐμπιστοσύνη. Αὐτὸ ἐκφράζεται γλαφυρὰ ἀπὸ ἕναν κορυφαῖο πατέρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ θεμελιωτὴ τῆς  νηπτικῆς καὶ ἡσυχαστικῆς παραδόσεως τὸν ἅγιο Διάδοχο ἐπίσκοπο Φωτικῆς (σημερινὴ Παραμυθιά) τῆς Ἠπείρου. «Ἰατροὺς μετεκαλεῖσθαι ἐν τῷ καιρῷ τῶν νόσων οὐδὲν τὸ κωλύον. Ἐπειδὴ γὰρ ἔμελλεν ἐπὶ τῆς ἀνθρωπίνης πείρας ποτὲ συλλέγεσθαι ἡ τέχνη, διὰ τοῦτο καὶ προϋπῆρχε τὰ φάρμακα. Πλὴν οὐκ ἐχρῆν εἰς αὐτοὺς ( τοὺς ἰατροὺς) τὴν ἐλπίδα ἔχειν τῆς ἰάσεως, ἀλλ’ εἰς τὸν ἀληθινὸν ἡμῶν σωτῆρα καὶ ἰατρὸν Ἰησοῦν Χριστὸν. Ταῦτα δὲ λέγω τοῖς ἐν κοινοβίοις ἤ ἐν πόλεσι τὸν σκοπὸν τῆς ἐγκρατείας κατορθοῦσι διὰ τὸ μὴ δύνασθαι αὐτοὺς ἐκ τῶν συμβαινουσῶν περιστάσεων ἄπαυστον ἔχειν διὰ τῆς ἀγάπης τὴν ἐνέργειαν τῆς πίστεως, ἄλλως τε καὶ διὰ τὸ μὴ εἰς κενοδοξίαν αὐτοὺς εἰς πειρασμὸν ἐμπίπτειν τοῦ διαβόλου. Ἐξ ὧν τινες αὐτῶν ἰατρῶν μὴ χρήζειν ἐπὶ πολλῶν ἐπαγγέλονται (ἀπὸ κενοδοξία θεωροῦν, ὅτι δὲν ἔχουν ἀνάγκη τοὺς ἰατροὺς). Εἰ δὲ τις τὸν ἀναχωρητικὸν βίον ἐν ἐρημοτέροις μεταξὺ δύο ἤ τριῶν ὁμοτρόπων ἀδελφῶν κατορθοῖ τόποις, μόνῳ τῷ Κυρίῳ ἑαυτὸν τῷ ἰωμένῳ ἡμῶν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν πίστει προσαγέτω, κἄν ὁποίοις ἄν περιπίπτοι πάθεσιν». (βλ. Τὰ ἑκατὸ Γνωστικὰ Κεφάλαια, κεφ. νγ’). Οἱ Χριστιανοὶ καὶ οἱ μοναχοὶ, μᾶς λέγει, δύνανται νὰ καταφεύγουν στοὺς ἰατροὺς, ἀλλὰ αὐτὸ ἄς τὸ κάνουν, τουλάχιστον μὲ τὴν συναίσθησι, ὅτι γίνεται ἐξ αἰτίας τῆς ἀδυναμίας τους, τῆς πίστεώς τους στὸν Θεὸν. Διότι, ἔχουμε χάσει τὴν ἁπλότητα τῆς πίστεως, τὴν ταπείνωσι καὶ τὴν αὐταπάρνησι. Ἐπειδὴ θὰ νομίζουμε, ὅτι ἄν δὲν πᾶμε στοὺς γιατροὺς, ἔχουμε μεγάλη πίστι, καὶ κινδυνεύουμε νὰ πέσουμε στὴν κενοδοξία, γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο δὲν ἐμποδίζεται κανεὶς νὰ καταφεύγει στοὺς γιατροὺς.

 Στὸ Ἅγιον Ὄρος, οἱ παλαιοὶ Ἁγιορεῖτες, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ αἰῶνες ἀκολουθοῦσαν αὐτὴ τὴν ἀσκητικὴ παράδοσι, μέχρι καὶ πρίν μερικὲς δεκαετίες (1970-1980). Ὅταν, ὅμως ἦλθαν οἱ νέες Συνοδεῖες ἀπὸ τὸν κόσμο, καὶ οἱ ὁποῖες, τελικῶς, μπορεῖ μὲν νὰ ἐπάνδρωσαν τὶς Μονὲς, ἀλλὰ συγχρόνως ἐν πολλοῖς ἀλλοίωσαν, καὶ ἀπώλεσαν τὸ παλαιὸ ἁγιορείτικο φρόνημα καὶ ἦθος, ὅπως τὴν ἁπλότητα, τὸ ἀπόκοσμον, τὴν ἡσυχία τοῦ τόπου, καὶ εἰσήγαγαν, ἀντ’ αὐτῶν τὴν ἐκκοσμίκευσι καὶ τὶς βιοτικὲς-κτηριακὲς μέριμνες κ.α. Περισσότερο χὰθηκε ἡ ἐμπιστοσύνη στὶς ὑποσχέσεις καὶ στὴν πρόνοια τῆς Παναγίας. Γεμίσαμε ἀπὸ γιατροὺς καὶ κέντρα ὑγείας καὶ εἴμαστε οἱ περισσότεροι ἄρρωστοι κ.α. Οἱ παλαιοὶ ἁγιορεῖτες, μόλις ἀρρώσταιναν, δὲν κατέφευγαν ἀμέσως στοὺς γιατροὺς. Καὶ ὅσο γιὰ νὰ βγοῦν στὸν κόσμο, καὶ μόνο νὰ τὸ σκεφθοῦν, τὸ θεωροῦσαν ἁμαρτία. Ἔκαναν, λοιπὸν πρῶτα ὑπομονὴ, ὅσο μποροῦσαν, ἔπαιρναν καὶ τὰ γιατροσόφια τους, τὰ ὁποῖα βασίζονταν ἀποκλειστικὰ στὰ φυσικὰ φάρμακα τοῦ Θεοῦ, τὰ βότανα καὶ τὶς ἀλοιφὲς, ἀλλὰ κυρίως κατέφευγαν στὴν προσευχὴ, καὶ στὴν δύναμι τῆς πίστεως. Εἶχαν κυρίως, τὴν ἐλπίδα τους στὴν Κυρία Θεοτόκο, ὅπως ἀποκαλοῦσαν, τὴν Παναγία. Ὅταν, ὅμως ἔβλεπαν ὅτι δὲν θεραπεύονταν, καὶ γίνονταν βάρος στοὺς ἀδελφοὺς, τότε καλοῦσαν τὸν πνευματικὸ, ἐξομολογοῦντο καὶ ἔκαναν εὐχέλαιο. Καὶ, τότε δὺο τινὰ θὰ συνέβαιναν, ἤ θὰ θεραπεύονταν καὶ θὰ σηκώνονταν, ἤ θὰ ἀναπαύονταν τὸν αἰώνιο ὕπνο στὸ κοιμητήρι, καὶ θὰ ἀναχωροῦσαν γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ. Ἔτσι, κάποτε, ὅταν ἕνας μοναχὸς στὴ Μονὴ τῆς Λαύρας, ἀρρώστησε, ἀφοῦ ἔκανε ὑπομονή γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ, καὶ ἡ ἀρρώστεια δὲν ὑποχωροῦσε, τότε κάλεσε τόν πνευματικὸ ἐξομολογήθηκε, καὶ ἔκανε εὐχέλαιο.  Τὴν ἄλλη ἡμέρα τὸν εἶδε ὁ παπᾶς, ποὺ τοῦ ἔκανε τὸ εὐχέλαιο, στὸν κῆπο νὰ σκάβει. Ἔ, τοῦ φώναξε, ἔγινες καλὰ; Παπᾶ μου, τοῦ ἀπάντησε, γιατὶ χθές, μοῦ ἔκανες τὸ εὐχέλαιο; Δὲν μοῦ τὸ ἔκανες γιὰ νὰ γίνω καλὰ; Εἶχαν παιδικὴ καὶ ἁπλὴ πίστι στὴν Παναγία, οἱ παλαιοὶ Ἁγιορεῖτες, διότι πίστευαν πολὺ στὶς ὑποσχέσεις τῆς Παναγίας, ποὺ ἔδωσε στὰ παιδιὰ της, ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι, καὶ ἰατρός ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, καὶ τροφὸς, καὶ ὁδηγὸς, καὶ οἰκονόμος, καὶ παρηγοριὰ, καὶ μεσίτρια πρὸς τὸν Υἱόν της στὴν ἄλλη ζωὴ. Συνεπῶς, καλὰ, μὲν εἶναι καὶ ὁ ἰατρὸς, καὶ τὰ φάρμακα καὶ ἡ ἐπιστήμη, ὅλα τὰ ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θεραπεύονται οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομα Του.

 Ὅλα εἶναι καλὰ καὶ ἅγια, ἀλλὰ, ὅμως ὄχι καὶ νὰ τὰ θεοποιοῦμε, ὅπως γίνεται σήμερα ἀπό κλῆρο, μοναχισμὸ καί λαό. Αὐτὰ πρέπει νὰ λειτουργοῦν ὡς ἀπὸ προσώπου Θεοῦ, καὶ ὄχι, ὅπως πιστεύει ἡ σύγχρονη μεταμοντέρνα ἀθεϊστικὴ ὑλιστικὴ ἰατρικὴ καὶ ἐπιστήμη, ὅτι, δηλαδὴ αὐτοὶ θὰ ἀντικαταστήσουν καὶ τὸν Θεό! Οἱ ἄνθρωποι, γενικὰ σήμερα ἔχουν πέσει στὴν εἰδωλολατρία, διότι ἔχουν θεοποιήσει, τὴν ἐπιστήμη, καὶ τὴν γνῶσι. Βλέπουμε μία δαιμονικὴ ἀλαζονία νὰ ἔχει ἐξαπλωθεῖ πάνω σὲ ὅλη τὴν γῆ. Ἐπιδιώκουν νὰ ἀλλάξουν τὸν κόσμο, τοὺς φυσικοὺς νόμους, καὶ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα, τὸ λένε ‘’μεταλλαγμένα προϊόντα’’. Ἐπεμβαίνουν στὸ DNA καὶ στὴν βιολογία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἀλλοιώνουν τοὺς νόμους τῆς φύσεως. Μὲ τὴν λεγομένη τετάρτη βιομηχανικὴ ἐπανάστασι ἤ ματανθρωπισμό ἤ μὲ τὴν λεγομένη ‘’μεγάλη ἐπανεκκίνηση’’( The Great Reset), τὴν ἡλεκτρονικὴ, τὴν τεχνιτὴ νοημοσύνη, τὴν ρομποτεχνικὴ, τὴν νανοτεχνολογία κ.α, ‘’ψὴλωσε ὸ νοῦς τους’’ καὶ χτίζουν συνέχεια τὸν νέο ὑπερήφανο πύργο τῆς δικῆς τους Βαβὲλ γιὰ νὰ ‘’νικήσουν’’ τὸν Θεὸ καὶ νὰ διορθώσουν τὰ ‘’λάθη’’ τοῦ Θεοῦ! Ὅλη αὐτὴ ἡ κατάστασις ποὺ ζοῦμε, σήμερα ἀποτελεῖ ὕβρι καὶ βλασφημία κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ καὶ ἐπαναφορὰ τῆς εἰδωλολατρείας. « Καὶ λόγους πρὸς τὸν Ὕψιστον λαλήσει (θὰ βλασφημίσει) καὶ τοὺς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει ( ἡ ἁγιότητα καὶ ἡ ἀρετὴ, γιὰ τὴν σύγχρονη ὑλιστικὴ κοινωνία εἶναι ξεπερασμένα πράγματα, ἔχουν παλαιώσει. Ἀξία ἔχουν τό χρῆμα, ἡ ἀπάτη, τὸ συμφέρον κλπ ) καὶ ὑπονοήσει καὶ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμους ( νόμος, εἶναι ὁ ἠθικὸς νόμος, ἡ ἠθικὴ, καὶ καιροί, εἶναι ἡ φύσις. ( Δανιὴλ. ζ’, 25). Ἀλλοιώνουν τὰ πάντα. Τὸ παράνομο ἔγινε νόμιμο, τὸ πάρα φύσιν ἔγινε κατὰ φύσιν. Ἔφθασε ἡ ἀνθρωπότης, π.χ τοὺς κίν-αιδους, ὅπως ὠνομάζονταν κατὰ τοὺς ἀρχαίους, διότι κινοῦσαν-προκαλοῦσαν τὴν αἰδὼ- ντροπὴ, ἐπειδὴ ἔκαναν πράξεις ντροπῆς, ἤ ἀρσενοκοίτας καὶ σοδομίτας, κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ. Σήμερα, ὅλοι, ἀκόμη καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ, τοὺς ὠνομάζουν, ‘’ὁμοφυλόφυλους’’. Αὐτοὶ διάλεξαν σὰν σύμβολό τους τὸ οὐράνιο τόξο, διαστρέφοντας τὴν ἔννοιά του, τὸ ὁποῖο ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ὑπενθυμίζει, στὴν ἀνθρωπότητανὰ νὰ μὴ ξαναπέσει, καὶ γίνουν οἱ ἄνθρωποι πάλι σάρκες, ὅπως πρὶν τὸν κατακλυσμὸ τοῦ Νῶε !

 Τὰ πάθη, σήμερα, μοιχεία, πορνεία, καὶ παρὰ φύσιν ἁμαρτήματα κ.α, δὲν θεωροῦνται κάτι κακὸ, ἀλλὰ θεωροῦνται ὡς ἀρετὲς. Σήμερα, ὅλα αὐτὰ προβάλλονται καὶ στά σχολεῖα διδάσκονται ὡς μαθήματα, στὰ μικρὰ παιδιὰ, πρός μίμησιν καὶ πρότυπα ζωῆς,κλπ. Καὶ ἡ κοινωνία τὰ ἀνέχεται καὶ τὰ ἐπικροτεῖ. Ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ἀλαζονεία καὶ ἡ αὐτοθέωσις. Τὸ πρῶτο ἁμάρτημα τοῦ Ἑωσφόρου ἦταν ἡ αὐτοθέωσις, καὶ ἀμέσως ἔπεσε ὡς ἀστραπὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ,  καὶ ἀπὸ φορέας τοῦ φωτὸς (ἑωσφόρος) ἔγινε φορέας τοῦ σκότους, σκοτάδι, « ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» ( Λουκ, ι’, 18). Μὲ τὸ ἴδιο, λοιπὸν ὅπλο, ὁ διάβολος ἐξέβαλε ἀπὸ τὸν παράδεισο καὶ τὸν πρωτόπλαστον ἄνθρωπον, « ᾗ ἄν ἡμέρα φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοὶ, γινώσκειν καλόν καὶ πονηρὸν » (Γεν.γ’,4). Γευόμενος, ὅμως τὸν καρπὸ τῆς θεοποιημένης γνώσεως, τῆς παρακοῆς, ἀντὶ γιὰ νὰ γίνει θεὸς, ἀποχωρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸν, σκοτίσθηκε ὁ νοῦς του, καὶ δέθηκε μὲ τὴν φθορὰ, τὴν ἀρρώστεια καὶ τὸν θάνατον, « ἐν ᾗ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε»(Γεν.β’,17). Ὁ πιστὸς, ὅμως ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, δὲν φοβᾶται μπροστὰ στὶς ἀσθένειες, δὲν χάνει τὴν πίστι του, οὔτε κλονίζεται, οὔτε παρασύρεται, ἀπὸ τὶς ἀπάτες τοῦ πονηροῦ διὰ μέσῳ τῶν ΜΜΕ, διότι γνωρίζει, θεολογικὰ, ὅτι οἱ ἀσθένειες, εἶναι οἱ παιδαγωγικὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μᾶς θεραπεύσουν πνευματικὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ μᾶς φέρουν σὲ μετάνοια.

 Οἱ περισσότερες ἀσθένειες προέρχονται ἐξ ἁμαρτιῶν μας, καὶ παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Θεὸν, ὡς μάστιγες καὶ φάρμακα γιὰ νὰ μᾶς θεραπεύσουν καὶ νὰ μᾶς καθαρίσουν τήν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας. Κακὸ, λέγει ὁ Μ. Βασίλειος δὲν εἶναι κατ’ οὐσία ἡ ἀσθένεια, κακὸ εἶναι μόνο ἡ ἁμαρτία « κακὰ δὲν εἶναι ὅσα μᾶς προκαλοῦν ὀδύνη στὸ σῶμα, ὅπως οἱ ἀρρώστιες καὶ τὰ τραύματα, ἡ φτώχεια, οἱ ταπεινώσεις, οἱ οἰκονομικὲς ζημίες, οἱ θάνατοι συγγενῶν, κ.α, τὰ ὁποῖα ἐνεργεῖ (κατὰ παραχώρησι) πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς, ὁ σοφὸς καὶ ἀγαθὸς Θεὸς» ( Ὁμιλία, περὶ τοῦ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι αἴτιος τῶν κακῶν). Κακὸ εἶναι μόνο ἡ ἁμαρτία, καὶ ἀρχὴ καὶ ρίζα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ κακὴ χρῆσις τοῦ αὐτεξουσίου μας. Καὶ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος λέγει, « Πρῶτον μέν γὰρ κακὸν, τὸ ἁμαρτάνειν· δεύτερον τὸ ἁμαρτάνοντας μηδεμιᾶς τυγχάνειν θεραπείας, καὶ τοὺς ἁμαρτάνοντας ἀτιμωρητὶ θρηνεῖν καὶ πενθεῖν, ὥσπερ γὰρ οὐ τὸ νοσεῖν χαλεπὸν, ἀλλὰ τὸν νοσοῦντα μὴ θεραπεύεσθαι». ( Ὁμλ. εἰς τὸ ζ’ ψαλμόν, Ἰω. Χρυσοστόμου). Ὁ Θεὸς ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον ἐλεύθερον, γιὰ νὰ ἔχει τὴν δύναμιν νὰ ὑπακούει στὶς ἐντολές του ἑκουσίως, καὶ ὄχι διὰ τῆς βίας, διότι στὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει βία, ἀλλὰ μόνο εὐδοκία. Προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ μείνει ὅπως τὸν ἔπλασε ὁ Θεὸς, δηλαδὴ νὰ παραμείνει στὸ κατὰ φύσιν καὶ νὰ ἀνεβεῖ στὸ ὑπέρ φύσιν, νὰ γίνει τέλειος κατὰ τὴν ἀρετὴ, καὶ ἔτσι νὰ φθάσει στὴν κατὰ χάριν θέωσιν. Ἡ ἠθικὴ τελείωσις πραγματοποιεῖται μόνον ἐν ἐλευθερίᾳ. Ὁ Θεὸς καθοδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους ὄχι ἀναγκαστικῶς, ἀλλὰ διὰ συμβουλῶν, νουθεσιῶν καὶ διὰ τῶν θεοποιπῶν ἐντολῶν του, οἱ ὁποῖες δείχνουν τὸ κατ’ εὐδοκίᾳ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ λύτρωσίς του ἀπὸ τὸν θάνατο τὴν φθορὰ καὶ τὴν ἀσθένεια, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, τῆς παρακοῆς καὶ τῆς πτώσως τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντίθετα ὁ διάβολος μὲ ὅλα τὰ κοσμικὰ συστήματά του, ἐπιβάλλονται στὸν ἄνθρωπο διὰ τῆς βίας, τοῦ φόβου και τῆς τρομοκρατίας. Συνεπῶς ἡ κρίσις τοῦ κορονοϊοῦ εἶναι πρῶτα θέμα πίστεως καὶ κατόπιν θέμα ὑγείας.  Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας τῆς ἀνθρωπότητος ἀπὸ τὸν Θεὸν, καὶ καρπὸς τῆς ἁμαρτίας, ἰδιαιτέρως τῆς ἐπιστημονικῆς ἀλαζονείας τῆς θεοποιημένης γνώσεως, καὶ τῆς ὑπερβολικῆς ἀσωτίας.

 Ἡ θεραπεία εἶναι μόνον μία, ἡ μετάνοια. Ὁ Θεὸς, μέσα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, δύο φορὲς ἐξαφάνισε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, τὴν μία μὲ τὸν κατακλυσμὸ ἐπὶ τοῦ Νῶε « Καὶ εἶπεν Κύριος ὁ Θεὸς· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα· διὰ τό εἶναι αὐτοὺς σάρκας» ( Ἐξ. στ’, 3), καὶ τὴν δεύτερη κατέκαυσε μὲ πῦρ καὶ θειάφι, τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα καὶ τὰ ἔκανε μία νεκρὴ θάλασσα, γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν νέκρα τῆς ἁμαρτίας, ἐξ αἰτίας τῆς ἀρσενοκοιτίας τῶν κατοίκων τους. Καὶ σήμερα, ἀκριβῶς, εἶναι αὐτὴ ἡ ἁμαρτία ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ἀνθρωπότητα. Ἔχει γίνει τόσος σαρκικὸς καὶ ἀνόητος, ὅπου ἔχει ξεπεράσει καὶ τὰ ζῶα στὴν ἀνοησία καὶ τὴν ἀναισθησία, « ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (ψλ. 48). Ὅλα ἔχουν γίνει σάρκα καὶ ἡ ἀνθρωπιὰ ἔχει σχεδὸν χαθεῖ. Τὸ πνεῦμα, ἡ πνευματικότης, καὶ ἡ ἀρετὴ ἔχουν ἐξορισθεῖ ἀπὸ τὴν γῆ, πλήν ἐλαχίστων. Καὶ ἡ τρίτη καταστροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ὁποία ἔρχεται, καὶ θὰ εἶναι, καὶ ἡ τελικὴ, θὰ εἶναι ἐν πυρί, ὅπως μᾶς τὴν περιγράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, « Ἥξει δὲ ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, ἐν ᾗ οὐρανοὶ ῥοιζηδὸν παρελεύσονται, στοιχεῖα δὲ καυσούμενα λυθήσονται, καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται» (Β’ Πετρ.γ’, 10).

 Ὅλοι, γνωρίζουμε ὅτι ἡ εἰδωλολατρικὴ ἐπιστὴμη μὲ τὴν ἀνακάλυψι τῆς ἀτομικῆς βόμβας,ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ τινάξει δεκάκις φορὲς, ὅλη τὴν γῆ στὸν ἀέρα ! Αὐτὴ εἶναι ἡ ‘’πρόοδος’’ καὶ ὁ ‘’πολιτισμὸς’’ τῆς ἄθεης καὶ ὑλιστικῆς ἀποστασιοποιημένης ἀνθρωπότητος, τῆς ὁποίας ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, προσκυνᾶ καθημερινά τὴν χρυσῆ εἰκόνα τοῦ ‘’πολιτισμοῦ’’της. Ἤδη ἡ ‘’θεὰ’’ ἐπιστήμη, ἔχει μετατρέψει τὴν ζωή μας σὲ μιὰ κόλασι, καὶ γευόμαστε τοὺς πρώτους καρποὺς της. Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, τὸ ζήτημα εἶναι, ὄχι νὰ περιγράψουμε τὶς ἀθλιότητές μας, ἀλλὰ ἐμεῖς τὶ πρέπε νὰ κάνουμε.Ὅλοι ἐμεῖς, οἱ λεγομένοι χριστιανοὶ, ὡς Ὀρθόδοξοι καὶ ὡς Ἕλληνες, ἔχουμε ἕνα τεράστιο μερίδιο εὐθύνης ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τῆς ἱστορίας μας. Μὲ τὴν δικὴ μας ἀδιαφορία, καὶ μὲ τὴν δικὴ μας ψῆφο, ἐπιτρέψαμε στοὺς πολιτικούς ὅλων τῶν κομμάτων καὶ ὅλων τῶν χρωμάτων, ὅπου ὅλοι τους, ὁ ἕνας εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν ἄλλο, καὶ μᾶς τὸ ἀποδεκνύουν καθημερινὰ, καὶ ἰδαιτέρως μὲ τὴν κατασκευασμένη ὑγεινομικὴ κρίσι τοῦ κορονοϊοῦ. Δὲν ἔχουν ἐπάνω τους, οὔτε ἴχνος, ἀνθρωπισμοῦ, ἑλληνισμοῦ, χριστιανισμοῦ, ἀρετῆς, ἀξιοπρεπείας, εὐθύνης, φιλοπατρίας καὶ φόβου Θεοῦ. Ἰδιαίτερα δὲ μετὰ τὴν λεγομένη ‘’ματαπολίτευση’’. Ὅλοι αὐτοὶ μᾶς κατεξουσιάζουν δικτατορικῶς καὶ τυραννικῶς, ἔχουν καταλύσει κάθε ἔννοια ἐλευθερίας καὶ ἀξιοπρέπειας, καὶ μᾶς διαφθείρουν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας. Καταπατοῦν ὅλες τὶς ἐλευθερίες μας καὶ τὰ διαιώματά μας, ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεὸς. Ποῖος τοὺς ἔδωσε αὐτό τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐξουσία; Δυστυχῶς, ἐμεῖς, οἱ ἁμαρτίες μας καὶ ἡ ἀδιαφορία μας! Ψηφίζουν νόμους στὴ βουλὴ, οἱ ὁποῖοι ὑβρίζουν ἀπροκάλυπτα τὴν πίστι τοῦ λαοῦ, τὴν πίστι στὸν Χριστό μας καὶ Θεὸ μας. Στοχεύουν νὰ ξεθεμελιώσουν τήν Ἐκκλησία μας, τὴν Πατρίδα μας καὶ κάθε ἔννοια ἠθικῆς καὶ ἀξιοπρέπειας τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὁ ἀνόητος, ὁ ἀμνήμων, ὁ ἀφελὴς καὶ εὐκολόπιστος λαὸς, ὁ δυσεβῆς καὶ παράνομος, ὁ ὁποῖος ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἕνα  ὄχλο πονηρευομένων, συνεχίζει καὶ τοὺς ψηφίζει. Τέτοιος ὁ λαὸς, τέτοιοι καὶ οἱ ἄρχοντες, « κατὰ τὸν λαὸ καὶ οἱ ἄρχοντες».

 Ἕνας τέτοιος λαός, ὁ ὁποῖος πετάει στὰ σκουπίδια μιὰ τέτοια πίστι, παράδοσι καὶ ἱστορία αἰώνων· ἕνας τέτοιος λαὸς, ποὺ προδίδει τὰ αἵματα τῶν προγόνων του, τῶν μαρτύρων καί τῶν ἡρώων του, μὲ τόση εὐκολία γιὰ ἕνα ξεροκόμματο ψωμὶ καὶ μιὰ εὐτελῆ ἡδονή· ἕνας τέτοιος λαὸς, ἔστω καὶ τώρα, ἐὰν δὲν ματανοήσει καὶ ἄν δὲν ἀποτινάξει τὸν ζυγὸ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς προδοσίας του, ὅπως πάντοτε ἔπραττε στὶς κρίσιμες ἱστορικὲς στιγὲς τῆς ἱστορίας του. Ἄν δὲν ξαναβρεῖ τὸν χαμένο ἑαυτὸ του, τὸν ἡρωϊσμὸ του, τὸ μαρτυρικό του φρόνημα, τὴν αὐτοθυσία καὶ τὴν φιλοπατρία του, τὸ φιλότιμό του, τότε, ἕνας τέτοιος λαὸς δὲν ἀξίζει καὶ νὰ ζεῖ, καὶ εἶναι ἄξιος τῆς ἀπωλείας του, καὶ γρήγορα θὰ ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς... Ὅμως, τήν μεγαλύτερη εὐθύνη, ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς διεφθαρμένους, ἄθεους καὶ ἀντίχριστους πολιτικοὺς, τὴν ἔχουν οἱ ἐπίσκοποι, οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες καὶ οἱ ποιμένες τοῦ λαοῦ. Ἐὰν οἱ ἐπίσκοποι εἶχαν στοιχειωδῶς ἐπιτελέσει τὴν ἱερατικὴ τους ἀποστολὴ, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐὰν οἱ ἐπίσκοποι σέβονταν τὴν ἱερωσύνη τους, τὴν ὁποίαν τοὺς χάρισε ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ ὁποία δὲν εἶναι δικό τους κτῆμα, δὲν εἶναι ἀξίωμα, ἀλλὰ διακονία καὶ λειτουργία. Ἐὰν οἱ ἐπίσκοποι εἶχαν φόβο Θεοῦ καὶ σέβονταν τὸ ποίμνιό τους, ἐὰν οἱ ἐπίσκοποι εἶχαν φανεῖ ἀντάξιοι τῆς ἱστορίας, ὅπως μέχρι τώρα συνέβαινε, καὶ δὲν εἶχαν προδώσει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς πίστεως μας καὶ τῆς φυλῆς μας, τότε οἱ διεφθαρμένοι πολιτικοὶ, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν τὸ παραμικρὸ κακὸ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν πατρίδα μας. Θὰ καταλάβαιναν, ὅτι « πρὸς κέντρα λακτίζουν». Ἀλλὰ οἱ ἐπίσκοποι, ἐδῶ καὶ δεκαετίες εὑρίσκονται σκοτισμένοι πνευματικὰ. 

Ἡ κύρια αἰτία ὅλου τοῦ κακοῦ, εἶναι ἡ προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐδῶ καὶ 120 χρόνια ἔχει ἐπιφέρει ὅλον αὐτὸν τὸν σκοτισμὸ καὶ τὴν σύγχυσι στὸν νοῦν τους καὶ ποιοῦν τὰ μὴ καθήκοντα. Οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν δουλέψει καλὰ, καὶ ἔχουν τοποθετήσει παντοῦ τὰ δικὰ τους ὄργανα, γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὸ ὀλέθριο ἔργο τους. Μὲ τὴν οὐνία τους οἱ ἑνωτικοὶ οἰκουμενιστὲς, μὲ τὶς αἱρετικὲς τους διδασκαλίες, τὴν ἀπερίγραπτη φαρισαϊκὴ τους ὑποκρισία κ.α, ἔχουν διεστρεβλώσει τὴν ἀληθεία τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ἔχουν μολύνει σχεδὸν ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ζοῦμε, ἐπιβεβαιώνουν, τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές, τὴν προδοσία τῆς πίστεως. Ἔχουν ἐκ τῶν ἔσωθεν ἀλλοιώσει, δόγματα, παραδόσεις, ἦθος καὶ κάθε χριστιανικὴ ἀρετὴ, καὶ ἔχουν μετατρέψει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σὲ μία δική τους ἐξουσιαστικὴ ἱεραρχικὴ φεουδαρχία. Αὐτοὶ μὲ τὸν ἀρρωστημένο παπικὸ ἐπισκοποκεντρισμό τους, τὴν ἀλαζονία τους καὶ τό δουλικὸ τους φρόνημα μπροστὰ στὴν κοσμικὴ ἐξουσία, ἔχουν ἀνατρέψει κάθε ἔννοια ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας, καὶ θεολογικῆς πατερικῆς παραδόσεως. Ἔχουν μετατραπεῖ σὲ πειθήνια ὄργανα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Ἀπόδειξις; Ἡ μετακοροναϊκὴ ἐποχὴ ποὺ διανύουμε ἐδῶ καὶ ἑνάμισυ χρόνο, ὅπου ἐπίσημα διὰ ‘’συνοδικῶν ἀποφάσεων’’ προτρέπουν τὸν λαὸ νὰ ὑπαταχθεῖ σὲ ὅλα τὰ ἄνομα, παράνομα, ἀντισυνταγματικὰ, ρατσιστικὰ, ἀντίχριστα καὶ ἀνθελληνικὰ καὶ ἀπάνθρωπα κελεύσματα τῆς μασωνικῆς νεοεποχίτικης καὶ ἀντιχριστιανικῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, παίζοντας τὸν ρόλο τοῦ  ψευδοπροφήτου, καὶ προετοιμάζοντας προδρομικὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Ἀντιχρίστου. 

 Οἱ ἐπίσκοποι ἔκλεισαν τοὺς ναοὺς, ἔπαυσαν τὶς θεῖες λειτουργίες καὶ τὶς ἑορτὲς, ἄφήνουν τὸν λαὸ ἀνεξομολόγητον, ἀκοινώνητον καὶ ἀκήδευτον κ.α. Πρᾶγμα πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστο σὲ ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία 2000 ἐτῶν! Δὲν εἶναι, δυνατὸν, λοιπὸν μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνοσιουργίες νὰ πιστεύει κάποιος, ὅτι τέτοιοι ἐπίσκοποι ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ!! Αὐτὸ, ὅμως εἶναι ἕνα ἄλλο κεφάλαιο, γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε, ἤδη κάποιοι ἄλλοι, θεολόγοι καὶ πνευματικοὶ Πατέρες μὲ ἀνδρεῖο φρόνημα, ἄν ἀγαπούσαν ἀληθινὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν Ἁγιοπατερικὴ θεολογικὴ γνῶσι τους, καὶ τὴν ἁγιότητά τους, νὰ ὀρθοτομήσουν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, μιὰ ποὺ οἱ ἐπίσκοποι σήμερα ἔπαψαν νὰ τὸν ὀρθοτομοῦν, καὶ ἔχει καταστρατηγηθεῖ κάθε ἔννοια ἐκκλησιολογίας. Ὅλοι αὐτοὶ, ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ κριτηρίου τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ λαοῦ, ἕως τότε, θὰ παραμένουν πάντα ὡς ὑπόδικοι καὶ κάποτε θὰ τοὺς ἀποδοθοῦν οἱ εὐθύνες τους, ἄν ὄχι στήν παροῦσα ζωὴ, ἀπαξάπαντως στὴν μέλλουσα. Ἐμεῖς δὲν τοὺς κατακρίνουμε, ἐξάλλου « οὐ χρήζουσιν κατηγόρων», ἀπὸ τὰ ἴδια τους τὰ ἔργα καὶ λόγια αὐτοκατακρίνονται. Ἐὰν ὅμως λειτουργοῦσε καὶ ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, τὴν ὁποίαν καὶ αὐτὴ ἔχουν πλήξει θανάσιμα, τότε ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴν σύγκλησι μιᾶς ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Συνόδου, δὲν θὰ ἦταν μία οὐτοπία, ὅπως εἶναι σήμερα, ἀλλὰ ὅλοι αὐτοὶ θὰ ἦταν ὑπὸ καθαίρεσι καὶ ἀνάθεμα, ὅπως, πάντοτε ὥριζαν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Θὰ καταδικάζονταν ὡς αἱρετικοὶ καὶ προδότες τῆς πίστεως. Ἐμεῖς, ἁπλὰ ὡς συνειδητὰ μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλουμε νὰ διακρίνουμε κάθε φορὰ, σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ Πατερικὴ παράδοσι, τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένες ἀπὸ τοὺς ψευδοποιμένες, καὶ νὰ ἀποφεύγουμε ἀποτειχιζόμενοι ἀπὸ τὴν αἵρεσί τους, τὴν ἀσέβειά τους καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους, γιὰ νὰ μή συναπωλεσθοῦμε καὶ ἐμεῖς στὴν αἰώνια ἀπώλεια. Ἐὰν αὐτὰ, σήμερα θεωροῦνται ἀκραῖα καὶ ἀκατανόητα γιὰ τοὺς πολλοὺς, αὐτὴ ἦταν ἡ οὐσία τῆς ἱερᾶς παραδόσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. 

 Πρωτίστως, ὅμως τοὺς κατακρίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὡς ἡ κεφαλὴ καὶ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ, λέγοντὰς μας νὰ φεύγουμε μακρυὰ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ψευδοποιμένες-λυκοποιμένες καὶ ψευδοεπίσκοπους : « Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ὁ μισθωτὸς δὲ ( αὐτὸς ποὺ πληρώνεται ἀπὸ τὸ κράτος) καὶ οὐκ ὤν ποιμὴν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα, ὁ μισθωτὸς φεύγει ὅτι μισθωτὸς ἐστι καὶ οὐ μέλει περὶ τῶν προβάτων». « τὰ πρόβατα ἀλλοτρίῳ (ἐπισκόπῳ) οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξωνται ἀπ’ αὐτοῦ» ( Ἰω. ι’, 4-15). « Διό ἐξέρχεσθε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος καὶ ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξωμαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς Πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ», ( Β’ Κορ. στ’,17). Ἡ διδασκαλία ὅλης τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι μία. Καμμία κοινωνία μὲ τὰ εἴδωλα καὶ τίς  αἱρέσεις. Ἄς προσευχώμεθα στὸν Κύριον, νὰ μᾶς διαφυλάττει καὶ νὰ μᾶς στερεώνει, μὲ τὴν χάριν του, ἕως τέλους στὴν ἁγίαν καὶ Ὀρθόδοξη πίστι, γιὰ νὰ τύχουμε καὶ τῆς αἰωνίου βασιλείας. Ἀμὴν. Στῶμεν Καλῶς.  Αὐτόν τόν μισθωτὸ λυκοποιμένα δὲν πρέπει τὰ πρόβατα νὰ τὸν ἀκολουθοῦν ἀλλὰ νὰ φεύγουν μακρυά του, δηλαδὴ νὰ κάνουν, διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους ἕως ὅτου καθαιρεθοῦν, ὅπως ὁρίζουν καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα, λέγεται ἀποτείχησις. 

 Τὶ σημαίνει ἀποτείχησις; Σημαίνει σηκώνω τεῖχος προστασίας καὶ ἀποκρούω τὴν αἵρεσι νὰ μὴ εἰσέλθει ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὴν αἵρεσι δὲν βγαίνουν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ὅπως κάποιοι, ἀνεύθυνα καὶ σατανικὰ τοὺς κατηγοροῦν, διότι δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν τὴν ἔννοιαν τῆς λέξεως, οὔτε δημιουργοῦν σχῖσμα. Διότι ὁ ὁ ἴδιος ὁ Κανόνας αὐτοερμηνεύει τὴν ἀποτείχησι : « οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονκῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχείζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψεδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».( 15ος Κανόνας τῆς Α’καὶ Β’ λεγομένης Συνόδου 861 μ. Χ). Ἀποτείχησις δὲν σημαίνει, ἐπίσης ἁπλὴ διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου, ἀλλὰ διακοπὴ τῆς κοινωνίας μὲ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο καὶ τούς μνημονεύοντας αὐτὸν, εἴτε συμφωνοῦν μὲ τὰ αἱρετικὰ φρονήματά του εἴτε ἔχουν ὀρθὸδοξο φρόνημα, ἀλλὰ δέν ἀποφασίζουν τὴν ἀποτείχησιν καὶ παραμένουν μέσα στὴν αἵρεσι. Ἡ ἀποτείχησις εἶναι ὅρος τοῦ 15ου Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ τοῦ Μ.Φωτίου. Ὁ κανόνας αὐτὸς ἀποτελεῖ μιὰ κωδικοποίησι ὅλης τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. 

Ὅσοι ἀντιδροῦν καὶ πολεμοῦν τὸν ὅρο τῆς ἀποτειχήσεως ἤ δὲν τὸν ἀποδέχονται ὡς πράξι ἐκκλησιαστικὴ ἤ τὸν διεστρεβλώνουν, ὡς δυνητικὸν κανόνα, αὐτοὶ, ἄς ἔχουν ὑπόψιν τους, ὅτι ἁμαρτάνουν καὶ ἀθετοῦν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία, διότι ἡ ἀποτείχησις εἶναι νόμος καὶ κανόνας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι κατ’ ἐπίνοιαν ἀνθρώπων. Παρακαλοῦμε ὅλους τοὺς καλοπροαιρέτους κληρικοὺς, μοναχοὺς καὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς λαϊκοὺς, ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν ἐκφράζουμε, ἀπολύτως τίποτε ἰδικὸ μας καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη διαχρονικὴ καὶ ἱστορικὰ ἐνδεδειγμένη στάσι, ἀντιμετωπίσεως καὶ θεραπείας, ἔναντι ὅλων τῶν αἱρέσεων, δηλαδὴ ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς: « Μὴ γίνεσθε  ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τὶς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τὶς συμφώνησις Χριστῷ καὶ Βελίαλ»; ( Β’ Κορ. στ’,14), Αὐτὴ εἶναι πρωτίστως καὶ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου καὶ διδασκαλία ὅλης τῆς Ἁγίας Γραφῆς: « τὰ πρόβατα ἀλλοτρίῳ (ἐπισκόπῳ) οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξωνται ἀπ’ αὐτοῦ» ( Ἰω. ι’, 4-15). « Διό ἐξέρχεσθε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος καὶ ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξωμαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς Πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέμοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ», ( Β’ Κορ. στ’,17).

 Ὅλοι μας ἄς προσευχόμεθα στὸν Κύριον, νὰ μᾶς διαφυλάξει καὶ νὰ μᾶς στερεώνει στὴν ἁγίαν καὶ Ὀρθόδοξη πίστι ἕως τέλους.

 Στῶμεν Καλῶς.

 Ιερομ.Χαρίτων, Ι.Κ. Αναλήψεως Καρυές Αγ.Ορους