Γιά λύπη καί παραμυθία σέ θάνατο νέων παιδιῶν.

                                       Εἰδική ἀντιμετώπιση ἀπό τή μητέρα.

Μέγας Ἀντώνιος

β) Εἰδική ἀντιμετώπιση ἀπό τή μητέρα.

Τό μάτι πού εἶναι ἐρεθισμένο ἐνοχλεῖται καί ἀπό τό πιό ἁπαλό ἄγγιγμα. Ἔτσι καί ἡ ψυχή, πού ὑποφέρει ἀπό βαριά θλίψη, γίνεται ἐνοχλητικός ὁ λόγος, καί ἄν ἀκόμα εἶναι λόγος παρηγοριᾶς. Ἄν ὅμως ὁ λόγος ἀπευθύνεται πρός Χριστιανή, πού εἶναι ἀπό τά παλιά ἀσκημένη στά Θεῖα καί  προετοιμασμένη πρός τά ἀνθρώπινα, εἶναι δίκαιο νά τῆς ποῦμε αὐτό πού ἐπιβάλλεται. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶναι εὐτελῆ καί εὐαίσθητα τά σπλάχνα τῶν μητέρων· μάλιστα ὅταν ὁ υἱός τυγχάνει νά εἶνα ἀγαπητός σέ ὅλους· (ἤ ἡ κόρη)· τότε σκέφτεται κανείς πόσο δίκαος εἶναι ὁ πόνος· ὅταν μάλιστα στή ζωή τόν μακαρίζουν ὅλες οἱ μητέρες καί εὔχονται καί τά δικά τους παιδιά νά γίνουν ὅμοια. Στό θάνατο ἑνός τέτοιου παιδιοῦ, ὅλες οἱ μητέρες στενάζουν καί λυποῦνται, σά νά ἔθαψε ἡ καθεμία τό δικό της παιδί στή γῆ. Ὁ θάνατος ἐκείνου γίνεται πληγή γιά δυο πατρίδες, τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας. 

Ὅ ἥλιος, ἄν αἰσθανόταν θά ἔφριττε μπροστά σέ ἕνα τέτοιο σκυθρωπό θέαμα. Καί ποιός θά μποροῦσε νά εἰπεῖ τόσα ὅσα δημιουργεῖ ἡ ἀμηχανία τῆς ψυχῆς; Ὅμως, ὅπως μάθαμε ἀπό τό Ἱερό μας Εὐαγγέλιο, τά γεγονότα στή ζωή μας δέν εἶναι τυχαῖα καί ἀπρονόητα· οὔτε σπουργίτι δέν ψοφάει χωρίς τή θέληση τοῦ Πατέρα· ὥστε ὅ,τι γίνεται, γίνεται μέ τή θέληση τοῦ Δημιουργοῦ μας. Καί στή θεληση τοῦ Θεοῦ ποιός μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ; πρέπει νά δεχόμαστε τά συμβάντα· διότι μέ τή δυσαρέσκεια δέ διορθώνουμε τίποτα καί βλάπτουμε τόν ἑαυτό μας.

Δέν πρέπει νά κατηγορήσουμε τή δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ· δέ γνωρίζουμε τίς ἄγνωστες κρίσεις Ἐκείνου.

Σέ τέτοιες στιγμές δοκιμάζει τήν ἀγάπη μας πρός Αὐτόν· τώρα εἶναι καιρός μέ τήν ὑπομονή ὅλες οἱ μητέρες νά πάρουν τή μερίδα τῶν Μαρτύρων. Ἡ μητέρα τῶν ἑπτά παιδιῶν Μακκαβαίων εἶδε τό θάντό τους, δέν ἐστέναξε ἄπρεπα, οὔτε ἄφησε "ἀγενές δάκρυον"· εὐχαρίστησε τόν Θεό, γιατί ἔβλεπε αυτούς νά ἐλευθερώνονται ἀπό τά δεσμά τῆς σάρκας μέ σίδερο καί φωτιά· καί ἔτσι κρίθηκε ἀπό τόν Θεό "εὐδόμικος" καί ἀπό τούς ἀνθώπους "ἀοίδιμος". 

Πράγματι μεγάλο τό πάθος γιά μιά μητέρα· ἀλλά μεγάλη καί οἱ μισθοί σέ αὐτούς πού ὑπομένουν. 

Ὅταν ἔγινες μητέρα, γνώρισες τό παιδί σου, εὐχαρίστησες τό Θεό· ἤξερες πάντως ὅτι γέννησες ἕνα θνητό, ἀφοῦ καί ἐσύ εἶσαι θνητή. 

Δέν εἶναι λοιπόν παράδοξο, ἄν πέθανε ὁ θνητός. Μᾶς λυπεῖ βέβαια ὅλους ὁ ἄγουρος θάνατος. Ὅμως ἐμεῖς δέ γνωρίζουμε ἄν ἦταν ὁ κατάλληλος καιρός ἤ ὄχι· μόνο ὁ Θεός τό γνωρίζει καί ρυθμίζει τίς προθεσμίες τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. 

Κοίταξε γύρω σου ὅλον τόν κόσμο πού κατοικεῖς· κατάλαβε ὅτι ὅλα τά βλεπόμενα εἶναι θνητά καί ὅλα ὑπόκεινται στή φθορά. 

Κοίταξε πρός τόν οὐρανό· καί αὐτός κάποτε θά καταργηθεῖ· κοίταξε πρός τόν ἥλιο· οὔτε αὐτός θά μείνει· ὅλα εἶναι φθαρτά· ὅλα τά ἄστρα, ὅλα τά ζῶα τῆς ξηρᾶς καί τῆς θάλασσας, ὅλες οἱ ὀμορφιές τῆς γῆς, καί αὐτή ὁλόκληρη ἡ γῆ· λίγο καιρό θά εἶναι, ὕστερα δέν θά ὑπάρχουν.

Ἡ ἔννοια ὅλων αὐτῶν να΄γίνει παρηγοριά γιά τό θάνατο τοῦ παιδιοῦ στή μητέρα του.

Ἐσύ πού εἶσαι ἠ παθοῦσα μητέρα, μή μετρᾶς τό πάθος σου μόνη, μέ τά δικά σου δεδομένα· γιατί ἔτσι θά σοῦ φανεῖ πολύ δύσκολο· ἀλλά νά συγκρίνεις μέ ὄλα τά ἀνθρώπινα· ἀπό ἐκεῖ θά βρεῖς τήν παρηγοριά. Τό πιό δυνατό ἀπό ὅλα εἶναι νά λυπηθεῖς τόν ἄντρα σου· νά γίνει ὁ ἕνας στόν ἄλλον παρηγοριά. 

Μήν τόν στεναχωρεῖς περισσότερο μέ τό νά καταγίνεσαι συνέχεια μέ αὐτό τό δυσάρεστο. 

Μόνο τά λόγια δέ φτάνουν γιά παρηγοριά· ἀλλά χρειάζεται καί προσευχή· τότε ὁ Θεός μέ τή μεγάλη Του δύναμη ἀγγίζει τήν καρδιά· φωτίζει τήν ψυχή μέ ἀγαθούς, καλούς λογισμούς, ὁπότε αὐτή γίνεται πηγή παρηγοριᾶς. 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΟΝΟΥ

Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Κυνηγόπουλος