Ὅσο πιό ψηλά πετᾶμε ἕνα ἀντικείμενο, μέ τόσο περισσοτερη ὁρμή τραβιέται κάτω ἀπό τήν ἕλξη τῆς
γῆς καί συντρίβεται (νόμος φυσικός). Ὅσο ὑψώνεται κανείς, τόση θά εἶναι καί ἡ πτώση του ἡ πνευματική, καί ἀνάλογα μέ τό ὕψος τῆς ὑπερηφανείας του θά συντριβῆ.
Ἐκτός ἐάν ἡ ὑπερηφάνεια του ξεπεράση τήν ἀνθρώπινη καί φτάση τήν
δαιμονική καί τότε δέν τόν πιάνει ὁ πνευματικός νόμος σέ τούτη τήν ζωή,
ἀλλά συμβαίνει τό Ἀποστολικό: "Πονηροί ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι" (Β' Τιμ. γ' 13).
Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος καταλάβη ἀμέσως τό ἀνέβασμα τῆς ὑπερηφανείας του καί ζητήση
ταπεινά
συγχώρηση ἀπό τόν Θεό, ἀμέσως τά σπλαγχνικά χέρια τοῦ Θεοῦ τόν ἁρπάζουν
μέ χαρά καί τόν κατεβάζουν ἁπαλά, χωρίς νά γίνη ἀντιληπτή ἡ πτώση του,
καί ἔτσι δέν συντρίβεται, μιά πού εἶχε προηγηθῆ ἡ καρδιακή συντριβή μέ
τήν μετάνοια πού ἔδειξε.
Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος καταλάβη ἀμέσως τό ἀνέβασμα τῆς ὑπερηφανείας του καί ζητήση
ταπεινά
συγχώρηση ἀπό τόν Θεό, ἀμέσως τά σπλαγχνικά χέρια τοῦ Θεοῦ τόν ἁρπάζουν
μέ χαρά καί τόν κατεβάζουν ἁπαλά, χωρίς νά γίνη ἀντιληπτή ἡ πτώση του,
καί ἔτσι δέν συντρίβεται, μιά πού εἶχε προηγηθῆ ἡ καρδιακή συντριβή μέ
τήν μετάνοια πού ἔδειξε.
Τό
ἴδιο δέ συμβαίνει καί μέ αυτόν πού ἔδωσε μάχαιρα· ὅταν μετανοήση
εἰλικρινά, μέ πόνο, δέν ἐπιτρέπει ὁ καλός Θεός νά ἐξοφλήση ἐδῶ μέ
μάχαιρα, ἀφοῦ ἡ καρδιά τοῦ μετανοιωμένου ἀνθρώπου μαχαιρώνεται ἀπό τόν
ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως καί ὑποφέρει. Τότε τοῦ δίνει ὁ Θεός σάν στοργικός
Πατέρας, ἀντί μάχαιρα, βάλσαμο στήν πονεμένη του καρδιά, τήν Θεία
παρηγοριά Του.
Ἐάν ὅμως ὁ ἄνθρωπος πού ἔσφαλε, ἀπό πολύ φιλότιμο ζητήση ἐπίμονα ἀπο τόν Θεό νά τιμωρηθῆ σ' αὐτήν τήν ζωή για τό σφάλμα του, ἐνῶ τοῦ τό χάρισε ὁ καλός Θεός καί ἀπαλλάχθηκε ἀπό τούς πνευματικούς νόμους, τοῦ κάνει καί αὐτό τό φιλότιμο αἴτημά του, ἀλλά τοῦ ἑτοιμάζει καί στεφάνι ἄφθαρτο, Οὐράνιο.
Ἑπομένως,
οἱ πνευματικοί νόμοι διαφέρουν ἀπό τούς φυσικούς νόμους, διότι οἱ
πνευματικοί ἔχουν σπλάγχνα, καί ὁ ἄνθρωπος ἔχει νά κάμη μέ τόν
Δημιουργό του, τόν Πολυεύσπλαγχνο Θεό.
Ὅταν δηλαδή συνέρχεται τό ἄτακτο παιδί, μετανοῆ καί δέρεται ἀπό τήν συνείδησή του, τότε ὁ πατέρας του τό χαϊδεύει μέ ἀγάπη καί τό παρηγορεῖ.
Ὁ Πατέρας λοιπόν παιδαγωγεῖ τά παιδιά Του ἀπό ἀγάπη, μέ σκοπό νά συνέλθουν καί νά ἔλθουν κοντά Του, καί ὄχι ἀπό κακότητα, οὔτε ἀπό κοσμική, νομική δικαιοσύνη, ἀλλά ἀπό θεία καλωσύνη γιά τό καλό πάντα τῶν παιδιῶν Του, γιά νά σωθοῦν καί νά κηρονομήσουν τήν Οὐράνια Βασιλεία Του.
Μοναχοῦ Παΐσίου Ἁγιορείτου,
ἀπό τό περιοδικό "Ὀρθόδοξη Μαρτυρία",
Αὔγουστος 1986, σελ. 2
Ἐάν ὅμως ὁ ἄνθρωπος πού ἔσφαλε, ἀπό πολύ φιλότιμο ζητήση ἐπίμονα ἀπο τόν Θεό νά τιμωρηθῆ σ' αὐτήν τήν ζωή για τό σφάλμα του, ἐνῶ τοῦ τό χάρισε ὁ καλός Θεός καί ἀπαλλάχθηκε ἀπό τούς πνευματικούς νόμους, τοῦ κάνει καί αὐτό τό φιλότιμο αἴτημά του, ἀλλά τοῦ ἑτοιμάζει καί στεφάνι ἄφθαρτο, Οὐράνιο.
Ἑπομένως,
οἱ πνευματικοί νόμοι διαφέρουν ἀπό τούς φυσικούς νόμους, διότι οἱ
πνευματικοί ἔχουν σπλάγχνα, καί ὁ ἄνθρωπος ἔχει νά κάμη μέ τόν
Δημιουργό του, τόν Πολυεύσπλαγχνο Θεό.Ὅταν δηλαδή συνέρχεται τό ἄτακτο παιδί, μετανοῆ καί δέρεται ἀπό τήν συνείδησή του, τότε ὁ πατέρας του τό χαϊδεύει μέ ἀγάπη καί τό παρηγορεῖ.
Ὁ Πατέρας λοιπόν παιδαγωγεῖ τά παιδιά Του ἀπό ἀγάπη, μέ σκοπό νά συνέλθουν καί νά ἔλθουν κοντά Του, καί ὄχι ἀπό κακότητα, οὔτε ἀπό κοσμική, νομική δικαιοσύνη, ἀλλά ἀπό θεία καλωσύνη γιά τό καλό πάντα τῶν παιδιῶν Του, γιά νά σωθοῦν καί νά κηρονομήσουν τήν Οὐράνια Βασιλεία Του.
Μοναχοῦ Παΐσίου Ἁγιορείτου,
ἀπό τό περιοδικό "Ὀρθόδοξη Μαρτυρία",
Αὔγουστος 1986, σελ. 2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου