"Μάχαιραν ἔδωκες, μάχαιραν θά λάβεις" (Ματθ. 5,3) Γιατί βλέπουμε μόνο τό μαχαίρι πού παίρνουμε;...

"Μάχαιραν ἔδωκας, μάχαιραν θά λάβεις" (Ματθ. 5,3), εἶπε ὁ Κύριος στόν Ἀπόστολο Πέτρο τό βράδυ τῆς προδοσίας τοῦ Ἰοῦδα, ὅταν ὁ Ἀπόστολος ἔβγαλε μαχαίρι κι ἔκοψε τό αὐτί τοῦ στρατιώτη Μάλχου, πού μαζί μέ τούς ὑπόλοιπους "μετά φανῶν καί λαμπάδων", ἦλθαν γιά νά συλλάβουν τόν Χριστό καί διδάσκαλό του.

Ὅμως ὁ Κύριος, Οἰκτίρμων καί Ἐλέημων, ἡ Προσωποποιημένη συγχωρητικότης καί ἀγάπη, πῆρε τό αὐτί τοῦ συνεργοῦ τῶν μελλοντικῶν φονέων του καί θαυματουργικῶς τό ἔβαλε στήν θέση του καί τόν ἀπεκατατέστησε!

Γιατί ἄραγε; 

Μόνο ἀπό ἔλεος πρός τόν αἱμορραγοῦντα Μάλχο; 

Ὄχι μόνο ἀπό αὐτό!

Καί ἀπό ἔλεος γιά τόν ἀγαπητό Του μαθητή Πέτρο. Ἡ φράση μέ τήν ὁποία συνέχισε τήν ἀγαπητική Του ἐπίπληξη πρός τόν μαθητή Του, μᾶς τό ἀποκαλύπτει αὐτό:

"Πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν, μέ μάχαιραν θά χαθοῦν". Ἄν ὁ Κύριος ἄφηνε τό αὐτί κομμένο, τόν Μάλχο αἱμορραγοῦντα καί τόν Πέτρο νά κουβαλᾶ στήν πλάτη του αὐτήν τήν ἁμαρτία τῆς βιαιότητος καί τῆς ἀποδόσεως "ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης", κάπου παρακάτω στήν ζωή του, θά λάμβανε καί ὁ ἴδιος τό ἐπισκεπτήριο ἀνταποδόσεως τῆς πράξεώς του καί πού ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΓΑΠΗ ἐν προκειμένῳ πρός τόν συνάνθρωπό του.

Ὁ Ἀγαπητός Κύριός Του Ἰησοῦς, τόν ἔσωσε ἀπό μία μελλοντική "λαβωματιά" πού θά καραδοκοῦσε στήν ζωή του νά τοῦ ἀποδοθεῖ, παραχωρήσει τῆς Θείας Δικαιοσύνης, προκειμένου νά τόν καθαρίσει ἀπό αὐτήν τήν ἀπερίσκεπτη ἁμαρτία πού διέπραξε στό παρελθόν καί νά τόν φέρει σέ ἐπίγνωση καί  μετάνοια!

Στήν ζωή ὅλων μας, μέχρι τελευταίας πνοῆς, πολλά μαχαίρια θά δοῦμε νά ἐκσφενδονίζονται στόν ἀέρα πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν. Εἴτε ἀπό ἐμᾶς πρός τούς ἄλλους, εἴτε ἀπό τούς ἄλλους πρός ἐμᾶς.

Ὅμως, τό παράλογον τοῦ πράγματος εἶναι πώς κατά συντριπτική πλειοψηφία τά μαχαίρια τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας, τοῦ θυμοῦ, τῆς ψυχρότητος καί τῆς ἔλλειψης καί ἀδιαφορίας μέ τά ὁποῖα ἐμεῖς "ὡς Πέτρος ἐν βρασμῷ"  ἐπιτιθέμεθα πρός τούς συνανθρώπους μας, ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ! Καί ὁ Πέτρος εἶχε καί κάποιο ἐλαφρυντικό. Ἐνήργησε ἐν παροξυσμῷ γιά τό ἄδικο πού γινόταν στόν Κύριό Του; Ἐμεῖς; Ἐνεργοῦμε ἐπιθετικά καί ἀπερίσκεπτα, γιά νά ὑπερασπιστοῦμε τόν ἑαυτούλη μας καί τά θελήματά του!

Βλέπουμε καί κοπτόμεθα μόνο γιά τά μαχαίρια πού ἐμεῖς λαμβάνουμε ὡς ἄλλοι Μᾶλχοι καί τά ὁποῖα παιδαγωγικῶς "μᾶς τραβᾶνε τό αὐτάκι", τόσο γιά παροντικές, ὅσο καί γιά παρελθοντικές μας ἁμαρτίες, τίς ὁποῖες λησμονήσαμε ἤ σκοτισμένοι δέν ἀντιληφθήκαμε.

Τά αὐτιά τῶν συνανθρώπων μας πού ματώσαμε, μέ τόν κακό τόν λόγο, μέ τά πάθη μας, μέ τά ἔργα μας καί μέ τήν ἰδιοτέλειά μας, δέν μᾶς κοστίζουν τίποτε!

Οἱ πεσμένοι ἀπό πόνο αἱμορραγοῦντες πλησίον μας πού ἐμεῖς μέ εὐθύνη μας καταντήσαμε καί παρατήσαμε αἱμόφυρτους χάμω, δέν μᾶς κοστίζουν τίποτε!

Καί ἕναν ἄνθρωπο μονάχα νά ἔχουμε κάνει Μάλχο κι ἄς ἦταν κι ἐχθρός μας, φτάνει γιά νά μᾶς πάει στήν κόλαση. 

Βλέπετε πῶς ὁ Κύριος ὑπερασπίστηκε τόν ἐχθρό Του καί ἐπέπληξε τόν μαθητή Του;

Βλέπετε πῶς ἔκανε ἀγαθοεργία σἐ αὐτόν πού ἦλθε νά Τόν συλλάβει καί νά Τόν παραδώσει στά συνέδρια τῶν φονιάδων Του;

Πῶς ἐμεῖς, ὄχι μόνο τόν ἐχθρό μας, ἀλλά ἄκουσον ἄκουσον ὦ ταλαίπωρη ψυχή, φονεύουμε ἀκόμη καί αὐτούς πού ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ. Τόν πατέρα μας, τήν μητέρα μας, τό παιδί μας, τόν φίλο μας, τόν συμπατριώτη μας, τόν πνευματικό μας ἀδελφό...

Ἀλλοίμονο σέ ἐμᾶς πού κρατᾶμε μαχαίρια. Κάλλιο νά μείνουμε ἀνυπεράσπιστοι καί νά δεχθοῦμε τά μαχαίρια τῶν ἄλλων, ἐφόσον τό παραχωρεῖ ὁ Κύριος καί πού σίγουρα εἶναι πρός τό συμφέρον καί τήν σωτηρία μας, παρά νά μπήξουμε τό δικό μας μαχαίρι σέ ὁποιονδήποτε πλησίον μας!

Ὁ Κύριος δέν θά μᾶς ἀφήσει νά πεθάνουμε ἀπό τήν αἱμορραγία. Ἐφόσον ἔκανε καλά κι ἀνόρθωσε τόν  ἐχθρό Του, πῶς δείχνουμε ἀπιστία ὅτι δέν θά ἐγείρει καλῶς ἔχοντες καί ἐμᾶς τούς ἀγαπητούς Του καί παιδιά Του;

Ὁ καθένας πού διαβάζει αὐτές τίς λίγες γραμμές, ἄς πάψει νά πονᾶ γιά κάποιο "μαχαίρι" πού πιθανόν νομίζει πώς δέχθηκε κι ἄς καθίσει νά ἀναλογιστεῖ καλά, ποιούς καί πόσους ἄφησε ὁ ἴδιος μέχρι τοῦδε στήν ζωή του, πετσοκομμένους ἀπό τήν συμπεριφορά του!

Ἐκτός ἀπό τά μαχαίρια πού σκοτώνουν, ὑπάρχουν καί τά μαχαίρια πού μᾶς σώζουν. Δέν εἶναι φονικά ὅπλα, ἀλλά ὄργανα λύτρωσης κι ἀπελευθέρωσης. Κάποιοι συνάνθρωποί μας πού μᾶς ἀγαπᾶνε πραγματικά ἤ πού τούς χρησιμοποιεῖ ὀ Θεός ὡς ὄργανα σωτηρίας μας, μπαίνουν στήν ζωή μας γιά νά κόψουν μέ τά μαχαίρια τους (ὅπως ἐμεῖς τά βλέπουμε ἐχθρικῶς ἤ ἐσφαλμένως) τά σχοινιά τῶν παθῶν μας καί τῆς συσκότισής μας καί νά μᾶς ἐλευθερώσουν ἀπό τίς ἁμαρτίες καί τά λάθη μας πού δέν βλέπουμε ἤ δέν θέλουμε νά δοῦμε! Ἐμεῖς τούς βλέπουμε ὡς δημίους μας, ἐνῶ αὐτοί προσπαθοῦν νά μᾶς βοηθήσουν καί νά μᾶς ἐλευθερώσουν ἀπό τήν αἰχμαλωσία μας!

Τό κείμενο γράφτηκε ἀπό:
Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ (http://kaiomenivatos.blogspot.gr/)