OCTPOB ΤΟ ΝΗΣΙ η ταινία

Ο Τσάρος

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ: Βαλτή από Πεταλωτή η Καλού για την προφυλάκιση του Γέροντας Εφραίμ!

Ο Τσοχατζόπουλος μέσα από το ημερολόγιό του(δες εικόνα παραπάνω) αναφέρεται  στη ποινική δίωξη σε βάρος του ηγούμενου της Μονής Βατοπεδίου Γέροντα Εφραίμ λέγοντας ότι:
 προκλήθηκε κατόπιν επιμονής της εφέτου ειδικής ανακρίτριας Ειρήνης Καλού που χειρίστηκε την υπόθεση, έπειτα από «εντολή» του Γ. Πεταλώτη.

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος γράφει όπως μπορείτε να δείτε και παραπάνω στο αντίγραφο:

«Κλίμα στη Δικαιοσύνη !


Η Καλού επέμενε για δίωξη του Παπά !!!! Ανήκει και αυτή στην ομάδα της Εισαγγελίας Αθήνας! Έχουν επαφή μέσω Ράικου (εννοεί την προϊστάμενη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών) με Μαξίμου και Πεταλωτή Υφ. Δικ. Εντολέας!!!».


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

Προσευχή τῶν πατέρων τῆς Ὄπτινα

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν hristospanagia4

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

ΚΥΡΙΕ, βοήθησέ με ν᾿ ἀντιμετωπίσω μέ ψυχική γαλήνη ὅλα,

ὅσα θά μοῦ φέρει ἡ σημερινή ἡμερα.

Βοήθησέ με να παραδοθῶ ὁλοκληρωτικά στό ἅγιο θέλημά Σου.

Στήν κάθε ὥρα τῆς ἡμέρας φώτιζέ με καί δυνάμωνέ με γιά τό κάθε τι.

Ὅποιες εἰδήσεις κι ἄν λάβω σήμερα, δίδαξέ με νά τίς δεχθῶ μέ ἡρεμία

καί μέ τήν ἀκλόνητη πεποίθηση

ὅτι τίποτε δέν συμβαίνει, χωρίς νά τό ἐπιτρέψεις Ἐσύ.

Καθοδήγησε τίς σκέψεις καί τά συναισθήματά μου σέ ὅλα μου τά ἔργα καί τά λόγια. Στίς ἀπρόοπτες περιστάσεις μή μ᾿ ἀφήσεις νά ξεχάσω

ὅτι ὅλα παραχωροῦνται ἀπό Σένα.

Δίδαξέ με νά συμπεριφέρομαι σέ κάθε μέλος τῆς οἰκογένειάς μου

καί σ᾿ ὅλους τούς συνανθρώπους μου

μέ εὐθύτητα καί σύνεση,

ὥστε νά μή συγχύσω καί στενοχωρήσω κανένα.

ΚΥΡΙΕ, δός μου τή δύναμη νά ὑποφέρω τόν κόπο

καί ὅλα τά γεγονότα τῆς ἡμέρας αὐτῆς σέ ὅλη τή διάρκειά της.

Καθοδήγησε τή θέλησή μου καί δίδαξέ με νά προσεύχομαι,

νά πιστεύω, νά ὑπομένω, νά συγχωρῶ καί ν᾿ ἀγαπῶ.

ΑΜΗΝ.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Τό μυστικό σπήλαιο τοῦ μαρμαρωμένου βασιλιᾶ Ἰωάννη! Συγκλονιστικές μαρτυρίες!

 ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΙΩΑΝΝΗ! ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ!

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/11/blog-post_167.html#ixzz1vuH4ZtB3

Αγιορείτες Γέροντες, λένε πως ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς είναι ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, ο Αυτοκράτορας δηλαδή Νικαίας, ο οποίος βρέθηκε παντελώς άφθαρτος στον τάφο του στην Μικρασία, τόσο ο ίδιος, όσο και τα βασιλικά του ενδύματα!

http://noiazomai.tripod.com/vatatzis.html

  Όμως με τις αλώσεις των Φράγκων και των Τούρκων, χάθηκαν τα ίχνη του αγίου άφθαρτου και ολόσωμου λειψάνου, το οποίο βρίσκεται όπως φαίνεται στην Κωνσταντινούπολη, κεκρυμμένο, σε μυστικό σπήλαιο, το οποίο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, που φυλούν το ιερό μυστικό για αιώνες, αναμένοντας την έγερση του μαρμαρωμένου!

  Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ – δεκαετία 1950

  Την πρώτη βάσιμη και αξιόπιστη μαρτυρία την έχουμε δια στόματος του μεγάλου Γέροντος Εφραίμ της Αμερικής, τέως  Καθηγουμένου της Ι. Μ. Φιλοθέου Αγίου Όρους, ο οποίος έχει διηγηθεί ότι την πληροφορία για την ύπαρξη του Ιωάννη, τους την μετέφερε πριν το 1955 στο Άγιον Όρος ο Αρχιερεύς Ιερόθεος εκ Μικρασίας, ο οποίος μάλιστα τον είχε χειροτονήσει! Αυτός ο Αρχιερέας Ιερόθεος τους είπε πως είχε δει με τα ίδια του τα μάτια τον κοιμώμενο Βασιλέα Ιωάννη!

  Να τι είχε διηγηθεί συγκεκριμένα ο Γέροντας Εφραίμ της Αμερικής, το οποίο πρωτακούσαμε άφωνοι πριν 14 σχεδόν χρόνια στο Άγιον Όρος από κασέτα με τη φωνή του ίδιου του γέροντα:

   “ …Υπάρχει κοιμώμενος Στρατηγός ονόματι Ιωάννης, ο οποίος, τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θα υποδείξει εις τους Χριστιανούς ότι αυτός θα βασιλεύσει τώρα. Θα τους υποδείξει με το δάχτυλό του τον τόπο και θα τον καλέσουν να ηγηθεί και να βασιλεύσει εις τον ελληνικό και ορθόδοξο λαό. Και θα γίνει αυτό.

   Πριν από χρόνια εις το Άγιον Όρος ήταν ένας Αρχιερέας ονόματι Ιερόθεος. Αυτός ήρθε από την Μικρά Ασία. Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον έβαλε στο Άγιον Όρος να κάνει χειροτονίες, μνημόσυνα, Λειτουργίες, κλπ. Ήταν ένας άγιος Αρχιερέας, στον τύπου του Αγίου Νικολάου. Από αυτόν τον άγιον Αρχιερέα αξιώθηκα της Ιεροσύνης. Από την Μικρά Ασία. Ευλογημένος άνθρωπος του Θεού!

   Ένα θα σας πω. Αγρυπνίες που κάμναμε! Δεκαπέντε ώρες αγρυπνία, αυτός ο άνθρωπος, ογδοηκοντούτις γέρων, δεν εκάθετο καθόλου στο κάθισμα. Από το θρόνο κατέβαινε στο στασίδι πάλι όρθιος. Και στην Λειτουργία τρεις ώρες που ακολουθούσε μετά την πολύωρη Ακολουθία του Όρθρου, όρθιος! Τον βάζαμε μια καρέκλα να καθίσει και δεν ήθελε. Έλεγε «ακόμη η Παναγία μας δεν με κούρασε» και ας έτρεμε όλος από την κούραση.

   Αυτός ο άγιος Αρχιερέας, αυτός μας είπε. Αυτός είδε τον κοιμώμενο αυτόν Στρατηγό Ιωάννη, που θα αναστηθεί όταν θα γίνει ο 3ος μεγάλος αυτός Παγκόσμιος Πόλεμος! Τον είδε!. Διότι χείλη αρχιερέως και ιερέως ου ψεύδονται.

   Λοιπόν μας είπε την αλήθεια. Και τον ρωτήσαμε. Διότι ζούσε τότε και ο μακαριστός μου και ο άγιος γέροντάς μου(σ.σ. ο περίφημος Ιωσήφ Ησυχαστής και Σπηλαιώτης) και όλοι μαζί συνοδεία, τον είχαμε πάρει στο εκκλησάκι μας και εκεί καθίσαμε και τον κάμναμε τις ερωτήσεις. Και μας τα έλεγε. Τα ακούσαμε με τα αυτιά μας.

   Λέει «υπάρχει αυτός ο κοιμώμενος βασιλεύς και θα αναστηθεί»!

   Του λέμε «ποτέ Γέροντα; Πότε άγιε Αρχιερέα του Θεού»;

   Λέει, «όταν θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος»!

   Και επίσης μας είπε ότι «το δεξί του χέρι είναι στη λαβή του σπαθιού! Το οποίο σπαθί είναι μες στην θήκη».

   Και μας έλεγε «όταν το σπαθί βγει από τη θήκη του, τότε θα αρχίσει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος».

   Και εμείς από την περιέργεια μας του λέγαμε:

   «Σεβασμιότατε πόσο απέχει το σπαθί από την θήκη»;

   «Ολίγοι πόντοι εναπέμειναν για να βγει» λέει…”!

   Η αποκάλυψη αυτή του Αρχιερέως Ιεροθέου έγινε λίγο πριν τα γεγονότα του Πογκρόμ του 1955 σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, ζώντος του οσίου Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή του Σπηλαιώτη, ο οποίος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959 μ.Χ..

  Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ – δεκαετία 1970

   Η παρακάτω μαρτυρία έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο:

   “Η διήγηση που ακολουθεί περιγράφει την επίσκεψη ενός Καθηγητού του Πανεπιστημίου στην Κωνσταντινούπολη μέσα στη δεκαετία του 70.

   Εκεί είχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητές του Πανεπιστημίου της Κων/πολης. Σε συζήτηση που είχε μαζί τους για τα επερχόμενα ήρθε και το θέμα της επανάκτησης της Πόλης.

   Τότε οι Τούρκοι καθηγητές (που απ´τη συνέχεια φαίνεται ότι ήταν κρυπτοχριστιανοί) του είπαν:

   “Θέλεις να σε πάμε να δεις κάτι μοναδικό, με την προΰπόθεση ότι θα σου δέσουμε τα μάτια καθ´όλη την διαδρομή, ώστε να μην μπορείς να εντοπίσεις το μέρος. Γιατί αυτό που θα αντικρύσεις, αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό“!

    Εκείνος δέχτηκε καί ξεκίνησαν με ένα τζίπ, αυτός με δεμένα τα μάτια, αλλά από την ώρα πού έκαναν να φτάσουν στόν προορισμό τους, υπολόγισε πως πρέπει να ήταν περί τα 10 χιλιόμετρα έξω απ´την Κων/πολη. Τον κατέβασαν με δεμένα μάτια και τον οδήγησαν σε ένα μέρος που απ´την υγρασία κατάλαβε ότι ήταν σπήλαιο.

   Προχώρησαν αρκετά μέσα στο σπήλαιο και όταν έφθασαν σε μια εσωτερική στοά του σπηλαίου του άνοιξαν τα μάτια. Αυτό που αντίκρυσε υπερέβαινε ό,τι μπορούσε να είχε πρίν φανταστεί! Η στοά ήταν αρκετά μεγάλη και σε κάποιο σημείο υπήρχε ένας ανοικτός τάφος χωρίς κανένα διακριτικό. Μέσα στόν τάφο είδε ένα άνδρα ντυμένο με ρούχα βασιλικά της Ρωμαΐκής αυτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυρούς σταυρούς στούς ώμους, αλλά το συγκλονιστικό ήταν ότι ο άνδρας αυτός ήταν σαν ζωντανός που κοιμάται, είχε δηλαδή ροδαλό χρώμα σαν ζωντανός. Έφερε πλήρη πολεμική εξάρτιση της εποχής και είχε το χέρι του στο ξίφος το οποίο ήταν βγαλμένο σχεδόν όλο απέμεναν δε λίγα εκατοστά για να αποσπαστεί από τή θήκη του. Καί ενώ παρατηρούσε άναυδος, οι φίλοι του του είπαν:

   “Αυτός είναι ο δούξ Ιωάννης Βατάτζης, βασιλεύς της Νίκαιας, αυτός θα ηγηθεί του γένους των Ρωμιών. Το μυστικό αυτό μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, σε κάποιους έμπιστους και η παράδοση λέει ότι όταν θα βγεί το σπαθί του τελείως απ´το θηκάρι, οι Έλληνες θα πάρουν πίσω ότι έχασαν τότε. Καί είναι γεγονός, το έχουμε παρατηρήσει ότι το ξίφος μετακινέιται κατα ενα-δύο χιλιοστα την πενταετία” (δεν είναι βέβαιο το διάστημα).

  Του έδεσαν τα μάτια πάλι και επέστρεψαν. Φίλος φίλου του καθηγητού και αυτόπτου μάρτυρος, το έχει διηγηθεί γύρω στο 1992 απ’ευθείας σε αδελφικό μου φίλο, γιατρό, αναπληρ.διευθυντή κλινικής, πιστό και σοβαρό άνθρωπο, ο οποίος μου το μετέφερε.

   Τότε είμασταν πολύ δύσπιστοι. Μάλιστα εγώ το είπα στόν γέροντά μου που είναι δυσκολόπιστος σ´αυτά και έχει διάκριση και το άκουσε με προσοχή. “Γιατί όχι;”τον άκουσα έκπληκτος να μου λέει,”το κρατάμε στην καρδιά μας αφού είναι προσδοκία μας και εφ´όσον οι άγιοί μας έχουν πεί ότι θα γίνουν αυτά, δεν ψεύδονται”. Ναί αλλά είναι ο Βατάτζης ο αγαθός βασιλεύς και θα αναστηθεί; τον ρώτησα. “Πολύ πιθανόν”μου απήντησε. Ξέροντας τον γέροντά μου κι εγώ κι ο φίλος μου θεωρήσαμε την απάντησή του σαν απόλυτη επιβεβαίωση. Παρ´όλα αυτά είμασταν ακόμα επιφυλακτικοί.

   Πολύ αργότερα το διασταυρώσαμε με ένα βίντεο όπου μιλάει ο γέρων Εφραίμ, κτήτωρ πολλών μοναστηριών στην Αμερική και λέει πώς στό Αγ. Όρος είχε γνωρίσει έναν άγιο αρχιερέα τον Μηλιτουπόλεως Ιερόθεο που ζούσε τότε μονάζοντας στο αγ. Όρος και του είχε διηγηθεί ότι σε επισκεψή του το 1952 στην Κων/πολη είχε δει (κάτω απο ποιές συνθήκες δεν ξέρω) ακριβώς τα ίδια που περιγράψω πιό πάνω. Μάλιστα έλεγε “στον γ. Εφραίμ ότι “…λίγα εκατοστά παιδάκι μου είχε για να βγεί το σπαθί απ´το θηκάρι του…”. Του το διηγήθηκε το 1955 και φοβόταν (με την εκδίωξη των Ελλήνων απ´την Πόλη) μήπως είχε έρθει η ώρα του μεγάλου πολέμου. Στό βίντεο αυτό ο γέρων Εφραίμ τονίζει:”…και χείλη αγίου αρχιερερέως ού ψεύδονται…”"

   Και η παραπάνω μαρτυρία επικαλείται την αποκάλυψη του Γέροντος Εφραίμ της Αμερικής.

  Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ – δεκαετία 1980

  Η επόμενη μαρτυρία δημοσιεύθηκε σε άρθρο της δημοσιογράφου Ελένης Κυπραίου, παραμονή της Αλώσεως, 28 Μαΐου του 1990. Ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει μια συνταρακτική αποκάλυψη:

  “Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα από δεκαετία, υπηρετούσαν, απ’ τη μια κι’ από την άλλη πλευρά του Έβρου, στα σύνορα, που διαιρούν τη Θράκη μας στα δύο, αντίστοιχα, Έλλην και Τούρκος στρατηγός. Οι δύο άνδρες είχαν συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φιλία. Πολύ περισσότερο που ο Τούρκος στρατηγός, είχε σύζυγο Ελληνίδα.

   Όταν έφθασε ο καιρός να μετατεθούν για άλλη υπηρεσία, προσκάλεσε ο Τούρκος τον Έλληνα συνάδελφό του.

   «Τόσον καιρό», του είπε, «περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές που έχουν οι δύο χώρες μας , μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Αλλά κι’ εμείς οι Τούρκοι θεωρούμε τη φιλία ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω».

   Την επόμενη, στις 10 ακριβώς, ο Έλλην επιβιβαζόταν στο ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν. Ερημικοί οι δρόμοι. Ανοιχτή κι η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη. Κοντά μεσάνυχτα πρέπει να πλησίασαν στις παρυφές της, Ύπνος βαθύς είχε καθηλώσει στα κρεβάτια τους κατοίκους της. Ησυχία στους δρόμους.

   Γρήγορος, ο οδηγός Τούρκος, μπήκε, βγήκε από στενά, από περιπεπλεγμένα σαν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα Ελληνικά.

   Ο γοργός ρυθμός, η αγωνία, η περιέργεια, δεν άφηναν στον Έλληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί. Ακολουθούσε τον Τούρκο πειθήνια, σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ’  το μυαλό, πως μπορούσαν να ’ναι και κακές οι προθέσεις του.

   Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμένη σιδερένια στενή θύρα. Έβγαλε κλειδί απ’ την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Άνοιξε. Υπόγειο ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στα έγκατα της γης. Περπάτησαν κι οι δύο, σε διαδρόμους, χωρίς να σκοντάφτουν. Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Που πήγαιναν, έτσι στα τυφλά; Που κατευθύνονταν; Ανάστροφα στο χρόνο. Σε ποιον χρόνο; Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό;

   Ο Τούρκος ήξερε. Αλλά δεν ήξερε ακόμη ο Έλληνας. Δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την περιπλάνηση. Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί. Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ήταν μοναδική. Πως δεν θα ’χε την ευκαιρία, ποτέ ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε; Υπνοβατούσε; Φτερωμένη η φαντασία του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ ύπνο βαδίζει κανείς; Ένα ήταν σίγουρο: Δεν θα ξανάβρισκε ποτέ τον δρόμο. Δεν θα τον ξανάβρισκε χωρίς οδηγό.

   Είχαν φτάσει στο τέρμα. Θύρα και πάλι αρματωμένη μπροστά τους. Βαριά σιωπή. Η σιγή της ύστατης ώρας. Που ήρθε να διακόψει μόνο το τρίξιμο της κλειδαριάς. Το γκρίνιασμα του σκουριασμένου σίδερου.

   Μισάνοιξε η βαριά θύρα. Ισχνό φως στο εσωτερικό. Υπερκόσμιο. Μυστηριακό. Υπόγειο; Μπουντρούμι; Κενοτάφιο;

   Και τότε, τότε μόνον μίλησε ο Τούρκος:

   «Εσείς οι Έλληνες, δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε; Πως δεν τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης; Αλλά πως τον τράβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κάνει Αθάνατο. Δεν είστε βέβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ; Δεν είναι θρύλος. Ψεύτικη ελπίδα. Ονειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μόνος σου».

   Στο πάτωμα, μισοανασηκωμένο στον ένα αγκώνα ο Έλληνας είδε, είδε με τα μάτια του, τον ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.

   Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θόλωσαν απ’ τα δάκρυα τα μάτια μου. Θαμπώθηκε η όραση του. Έκανε το σταυρό του. Μπροστά του, εκεί, σε απόσταση ανάσας, το ΘΑΥΜΑ. Κι ήταν αυτός, ο τυχερός, που είχε αξιωθεί να το ζήσει με τις αισθήσεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

   Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβόταν με το μαχαίρι.

   Μίλησε και πάλι ο Τούρκος:

   «Πριν μερικά χρόνια κειτόταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά – σιγά ν’ ανασηκώνεται. Πάμε».

   Ξανάκλεισαν τη θύρα. Την ξανακλείδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν μέχρι την αυλή απ’ τα υπόγεια. Ξαναπέρασαν την καγκελένια πόρτα.

   Δεν άφησαν πίσω ίχνη απ’ τις πατημασιές τους. Κανείς δεν τους είχε δει. Μπήκαν στο αυτοκίνητο πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Σιωπηλοί. Χωρίς ν’ ανταλλάξουν κουβέντα.

   Δεν είχε ακόμη ξημερώσει σαν έφτασαν στον Έβρο. Προτού αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτά.

   Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαίο.

   «Γυρίζει πίσω το ποτάμι», μονολόγησε ο Έλλην στρατηγός «Γυρίζει όταν το θελήσει ο Θεός».

   Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο.

   Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωση του ν’ αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και τον στρατηγό, κάτω από το βλέμμα του Θεού και της Παναγιάς. Κάναμε και μείς το σταυρό μας μουρμουρίζοντας «Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΑΛΩ»”!

   Ο Στρατηγός αναφέρεται πως κοιμήθηκε το 2001 και τη μαρτυρία επιβεβαίωσε η αδελφή του Ελένη, η οποία ανέφερε επιπρόσθετα πως ο αδερφός της είχε δει και μια επιγραφή πάνω από το κεφάλι του  Μαρμαρωμένου Βασιλέα, που έγραφε το όνομα “Ιωάννης”! Η  εξακρίβωση των παραπάνω περιγράφεται και στο βιβλίο http://www.marmaromenosautokratoras.gr/marmaromenos10th.pdf σελ. 32

   ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ

   Σύμφωνα με τις παραπάνω μαρτυρίες (πολλά στενάκια – ελληνικά γράμματα) ο Μαρμαρωμένος πρέπει να βρίσκεται κάπου στην Κωνσταντινούπολη και το όνομά του είναι πράγματι ΙΩΑΝΝΝΗΣ!

   Αφού υπάρχουν και διάφοροι Βυζαντινοί Χρησμοί και Προφητείες Αγίων μας, που μιλούν επακριβώς για αυτόν, αναφέροντας το όνομα “Ιωάννης” και προσδιορίζουν το μέρος που βρίσκεται:

   1. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΑΤΑΡΩΝ γράφει: “απέλθετε επί τα δεξιά μέρη της Επταλόφου, και εκεί ευρήσεται άνθρωπον επί δύο κίονας, ιστάμενον εν κατηφεία πολλή (έσται δε λαμπρός το είδος, δίκαιος, ελεήμων, φορών πενιχρά, τη όψει αυστηρός και τη γνώμη πράος) έχοντα επί τον δεξιόν αυτού πόδα καλάμου τύλωμα, και φωνή υπό του αγγέλου κηρυχθήσεται, συνήσατε αυτόν Βασιλέα, και δώσουσιν αυτώ εις την δεξιάν χείρα ρομφαίαν, λέγοντες αυτώ, ανδρίζου Ιωάννη, και ίσχυε και νίκα τους εχθρούς σου, και επάρας την ρομφαίαν παρά αγγέλου, πατάξει τους Ισμαηλίτας Αιθίοπας, και πάσαν γενεάν άπιστον”!

   2. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΚΩΔΙΚΑ ΣΎΜΦΩΝΩΝ (χωρίς φωνήεντα) ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (την οποία αποκωδικοποίησε ο Πατριάρχης Γεννάδιος) γράφει: “σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά μέρη άνδρα εύρητε γεναίον θαυμαστόν και ρωμαλέον τούτον έξετε δεσπότην”!

   3. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ αναφέρει: ” Εν γαρ ταις εσχάτοις ημέραις αναστήσει Κύριος ο Θεός βασιλέα από πενίας και πορεύεται εν δικαιοσύνη πολλή…”

   4. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ γράφει σχετικά: “Και τότε εξυπνήσει ο Άγιος Βασιλεύες, ο εν αρχή μεν του ονόματος αυτού το ι, και εν δε τω τέλει σ, έχων, α σημαίνουσι σωτηρίαν….” δηλαδή το όνομα Ιωάννης.

   5. ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ-ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΔΙΝΟΥΝ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ :

   “Περί τού θρυλουμένου πτωχού καί εκλεκτού βασιλέως, τού γνωστού καί άγνωστου, του κατοικούντος εν τη άκρα της Βυζαντίδος. Ο αληθινός βασιλεύς… ον έδιωξαν της οικίας αυτού οι άνθρωποι… εις το τέλος των Ισμαηλιτών αποκαλυφθήσεται… εν ημέρα Παρασκευή, ώρα τρίτη… αποκαλυφθήσεται…”

   Και σε άλλο σημείο: “Ερωτώσι  δε τον Βασιλέα, γέλοντες πώς ακούει το όνομά σου; ο δε αποκριθείς λέγει, ο πτωχός, ο πτωχολέων, το όνομά μου Ιω, των πάντων ήμην δραπέτης, και ήλθον να πληρώσω μόνον τας λστ’ ημέρας. εγώ ειμί ο ο βασιλεύς ο πένης. π ελεών πτωχούς και πένητας, το δε όνομά μου, ιώτα και ω, συν τη μακρά, ο λέγεται Ιω, και ελήλυθα εις τον κόσμον εις Χριστιανών πρεσβείαν, ίνα φυλάττω χρόνους λστ’. Έπειτα πορεύομαι, όθεν εξήλθον, είτα έρχεται και ο λύκος ολίγας τινάς ημέρας”! “Ιω” όμως σημαίνει ”Ιωάννης” και ως “λύκος” νοείται ο “Αντίχριστος”, ο οποίος θα έρθει μετά τον Άγιο Βασιλέα, επειδή πρέπει να προηγηθεί ο ευαγγελισμός στην Ορθοδοξία όλης της ανθρωπότητας! Όσης απομείνει από τον φονικό Πόλεμο… 

   6. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ γράφει: “Τότε άγγελος εξ  ουρανού καταβήσεται δια νεύσεως Θεού, έχων εν τη χερί αυτού σκήπτρον και ξίφος του Αγιωτάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, και τον ειρηνικόν στέψει βασιλέα. Ος και αυτόν μέσον πάντων εστίν εν τω πολέμω, δώσει δε αυτώ το σκήπτρον και το ξίφος, και το όνομα αυτού Ελεήμονα καλέσει”! Αυτό είναι όμως το προσωνύμιο του Αγίου Ιωάννου Γ´ Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος, Αυτοκράτορος Νικαίας!

   ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΗΜΩΝ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΥ  ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ

        Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Κορομπίλης

sxoligoneon.gr

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

<<Πατρικές Συμβουλες Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου>> α’μέρος

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν hristospanagia4

«Πατρικές Συμβουλες Γέροντος ΦιλοθέουΖερβάκου»

Ἀπό τό ἡμερολόγιο τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ἔτους 2010

• Σᾶς παρακαλῶ ὅλους, ἄνδρες καί γυναῖκες, νέους, γέρους καί παιδιά. Ἀφῆστε τήν κακία καί τήν ἁμαρτία διότι δέν ἔχετε καμμιά ὠφέλεια, μάλιστα ζημία λαμβάνετε πρόσκαιρη καί αἰώνια. Σταματεῖστε οἱ βλάσφημοι τήν βλασφημία, οἱ ἄδικοι τήν ἀδικία, οἱ πλεονέκτες τήν πλεονεξία, οἱ ψεῦτες τό ψεῦδος, οἱ φθονεροί τόν φθόνο, οἱ συκοφάντες τήν συκοφαντία, οἱ μέθυσοι τήν μέθη, οἱ ἄσωτοι τήν ἀσωτία καί οἱ ἀσεβεῖς τήν ἀσέβεια…
• Καθώς στόν καιρό τοῦ Νῶε ὁ κατακλυσμός ἐσάρωσε καί κατεπόντισε ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος, ἐκτός τοῦ δικαίου Νῶε, τῆς οἰκογενείας του καί τῶν ζώων πού ἦσαν στήν Κιβωτόν, ἔτσι καί τώρα ὁ κατακλυσμός τῆς ἁμαρτίας, τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀκολασίας, τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀσέβειας, ἀπειλεῖ ὅλους νά συμπαρασύρη καί καταποντίση. Θά σωθοῦν μόνον ὅσοι θά καταφύγουν στήν πνευματική κιβωτό, τήν Ἐκκλησία.Ὁ ἅγιος Κύριλλος μᾶς λέγει: Ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τά θεῖα Μυστήρια, ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί φίλοι τοῦ διαβόλου γίνονται. Ὅποιος βρίσκεται μέσα στήν Ἐκκλησία, δέν χάνεται.
• Τό μέγα πράγματι μυστήριο τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, τόν ἁμαρτωλό σέ μιά στιγμή τόν κάμνει δίκαιο… Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, καί μιά ὑπάρχει διόρθωση, ἡ ἀληθινή μετάνοια. Ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί ἐξομολόγηση ὅλα τά συγχωρεῖ καί πλησιάζει τόν ἄνθρωπο στόν Θεό.
• Χιλιάδες καί μυριάδες ἁμαρτωλοί ἐσώθησαν καί ἁγίασαν διά τῆς μετανοίας. Καί στόν κόσμο, πού ἦλθε ὁ Κύριος, ἦλθε γιά νά σώση ἁμαρτωλούς.
• Ὁ Θεός ὅλους τούς προσκαλεῖ, θέλει νά σωθοῦν, νά γίνουν παιδιά Του καί κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του, ἀλλά δυστυχῶς οἱ περισσότεροι δέν θέλουν νά σωθοῦν καί προτιμοῦν νά κολασθοῦν… Σύ, τέκνον μου, μή προσέχης στούς πολλούς, ἀλλά στούς ὀλίγους ἐκλεκτούς. Βάδιζε μέ θάρρος καί ἀνδρεία τήν ὁδό τοῦ Κυρίου…
• Οἱ χριστιανοί πιστεύουν σέ ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἀλλά δέν γνωρίζουν οὔτε τά θαύματα τῆς ζωῆς Του, οὔτε τήν ἀλήθεια τῆς διδασκαλίας Του, οὔτε τῶν ἁγίων παθῶν Του τήν ἀξία, οὔτε τήν ὑπερβολή τῆς δόξης Του…
• Οἱ πειρασμοί, οἱ θλίψεις καί οἱ στενοχώριες πού μᾶς ἔρχονται δέν εἶναι γιά βλάβη μας ἀλλά γιά ὠφέλειά μας, γιά σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, γιά αἰώνια χαρά, δόξα, τιμή καί εὐτυχία μας, ἀρκεῖ νά τίς δεχόμαστε μέ ὑπομονή καί μέ εὐχαρίστηση…

Ἡ συμβουλή μου εἶναι νά κάνετε ὑπομονή μέχρι τέλους. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπεν:

«ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν».

• Ὅλες οἱ ἀσθένειες οἱ σωματικές καί ψυχικές θεραπεύονται μέ τήν ὑπομονή καί τήν προσευχή.

Συνεχίζεται…

Ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἐκδοτικό Οἶκο «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

«Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα»

«Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα»

Με τη φράση αυτή ο Άγγλος βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν περιγράφει την κατάληψη της Πόλης από τους Οθωμανούς, τις εκτεταμένες λεηλασίες και την πανηγυρική είσοδο του Μωάμεθ του Πορθητή στην Αγία Σοφία το βράδυ της άλωσης, όπου, «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», ευχαρίστησε τον Αλλάχ.

Οι αιτίες της πτώσης

Η κατάληψη της Πόλης από τους Μωαμεθανούς ήταν το τραγικό τέλος μιας θλιβερής ιστορίας με ποικίλες διαπλοκές, εντός και εκτός των τειχών. Το ειδεχθές έγκλημα των σταυροφόρων του 1204, η πνευματική παρακμή, τα θρησκευτικά πάθη, οι προσπάθειες επιβολής της Ένωσης των Ορθοδόξων με τους Ρωμαιοκαθολικούς, οι εμφύλιοι σπαραγμοί και η περικύκλωση της Κωνσταντινούπολης από διάφορους εχθρούς ήσαν από τις κυριότερες αιτίες της πτώσης της Βασιλεύουσας. Ιδιαιτέρως δε η αίσθηση της αυτάρκειας και η λήθη των ευεργεσιών του Θεού, δεν επέτρεπαν την αλλαγή της νοοτροπίας, παρόλο που, όπως αναφέρεται σε ιστορικές πηγές, ο Θεός προειδοποιούσε, τόσο με φωτισμένους ανθρώπους, όσο και με διάφορα φυσικά φαινόμενα, για την επερχόμενη καταστροφή.

Οι διοικούντες την Πόλη, ενώ η οθωμανική λαίλαπα βρισκόταν προ των πυλών, αναζητούσαν την ανθρώπινη βοήθεια προς τα μέρη της Ευρώπης. Ωστόσο, για να βοηθήσει ο Πάπας έθεσε ξανά την ’Ενωση ως όρο. Με τη σύμφωνη γνώμη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου απέστειλε στην Κωνσταντινούπολη αντιπροσώπους, για το σκοπό αυτό. Όμως, η συμπεριφορά τους προκάλεσε την αντίδραση αντί να φέρει την ομόνοια. Τα τραύματα από τις σταυροφορίες ήταν ακόμη νωπά, αλλά και η κακομεταχείριση των Ορθοδόξων από τους Ρωμαιοκαθολικούς συνεχιζόταν, σε κάποιες περιοχές. Ταυτόχρονα δε, οι οικονομικοί παράγοντες έβλεπαν με καχυποψία τη συμμετοχή της Βενετίας, όπως και της Γένουας, στην διαπλοκή των γεγονότων. Οι σχετικές επαφές, όμως, κατέληξαν χωρίς θετικό αποτέλεσμα.

Η προετοιμασία του Μωάμεθ

Ήδη, το 1453, ο Μωάμεθ ο Πορθητής ήταν σχεδόν έτοιμος για την μεγάλη και τελική επίθεση, αφού από το 1452 οικοδόμησε το φρούριο «Ρούμελη Χισάρ», στο στενότερο σημείο του Βοσπόρου, ώστε να ελέγχει απόλυτα την περιοχή. Έχοντας, λοιπόν, στη διάθεσή του γύρω στις 150.000-300.000 χιλιάδες ανθρώπινο δυναμικό, καράβια και άρματα πυροβολικού, φάνταζε τρομακτικός.

Μάλιστα, έδωσε εντολή σε ένα "τεχνίτη δοκιμώτατο" να κατασκευάσει ένα τεράστιο κανόνι με "χωνείαν μεγάλην, πέτραν φέρουσαν υπερμεγέθη", ειδικό για την περίπτωση των ισχυρότατων τειχών της Πόλης. Το μεγάλο αυτό κανόνι μετέφεραν τριάντα βοϊδάμαξες και πεντακόσιοι τουλάχιστον άνδρες από την Αδριανούπολη, όπου ήταν η έδρα του Μωάμεθ, έξω από τα διπλά τείχη της Πόλης.

Αυτή η έντονη επιθετική δραστηριότητα του Μωάμεθ προκάλεσε την αντίδραση του Αυτοκράτορα, ο οποίος ενίσχυσε την Πύλη του Ρωμανού, όπου είχε τοποθετηθεί το μεγάλο κανόνι, ενώ κατάφερε να συγκεντρώσει μόνο 7.000 μάχιμους άνδρες.

Αρχές Απριλίου του 1453 κηρύχτηκε επίσημα, πλέον, η πολιορκία της Βασιλεύουσας. Οι Τούρκοι κανονιοβολούσαν αδιάκοπα τα τείχη προκειμένου να επιτύχουν άνοιγμα. Ωστόσο, τα τείχη και οι υπερσασπιστές της Βασιλεύουσας κρατούσαν γερά. Ο Μωάμεθ αντιλήφθηκε νωρίς ότι έπρεπε να χτυπήσει και από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη. Έδωσε εντολή, λοιπόν, με την καθοδήγηση ενός ειδικού Ιταλού να φτιαχτεί δίολκος δώδεκα χιλιομέτρων, ανάμεσα στο Βόσπορο και στον Κεράτιο. "Την γην εθαλάσσωσε και την ξηράν ως υγράν», αναφέρουν οι χρονογράφοι της εποχής, για το γεγονός αυτό. Μέσω αυτού μετέφερε σε μία νύχτα εβδομήντα περίπου ελαφρά πλοιάρια και αρκετό στρατό.

Βράδυ Δευτέρας 28ης Μαΐου 1453

Το τρομακτικό βράδυ της Δευτέρας 28ης Μαΐου 1453, όπως διηγείται στο «ΧΡΟΝΙΚΟ» του ο Γεώργιος Φραντζής, ο Αυτοκράτορας σύναξε όλους τους βαθμοφόρους, στους οποίους απηύθυνε τα εξής λόγια:

«Ευγενέστατοι άρχοντες, εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, γενναιότατοι στρατιώτες, τιμημένοι και πιστοί πολίτες, ξέρετε όλοι πολύ καλά ότι έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας αποφάσισε να μας πιέσει ακόμα περισσότερο με όλα τα πολεμικά μέσα και τεχνάσματα που διαθέτει...

...Αν ο Θεός, εξαιτίας των αμαρτιών μας, δώσει τη νίκη στους απίστους, διατρέχουμε τον κίνδυνο να χάσουμε την αγία πίστη που μας έδωσε ο Χριστός με το αίμα του και είναι το σημαντικότερο πράγμα απ' όλα. Τι όφελος μπορεί να έχει κανείς αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, θα χάσουμε την ένδοξη πατρίδα και την ελευθερία μας. Τρίτον, το άλλοτε ένδοξο κράτος μας, που τώρα πια είναι εξασθενημένο και ταπεινωμένο, θα πέσει στα χέρια του άπιστου τυράννου. Τέλος, θα χάσουμε τα αγαπημένα μας παιδιά, τις γυναίκες και τους υπόλοιπους συγγενείς μας.

Ο βάρβαρος σουλτάνος μάς έχει αποκλείσει 57 μέρες τώρα με όλες τις δυνάμεις του και μας πολιορκεί μέρα νύχτα με κάθε μέσο που διαθέτει, αλλά καταφέραμε να τον αποκρούσουμε με τη βοήθεια του Κυρίου μας Χριστού που βλέπει τα πάντα. Μη δειλιάσετε λοιπόν τώρα, αδέρφια μου. Είδατε ότι, ακόμα και στα μέρη όπου έπεσε το τείχος από τα τηλεβόλα και τις πολιορκητικές μηχανές, καταφέραμε να το επισκευάσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Έχουμε στηρίξει όλες τις ελπίδες μας στην ακαταμάχητη δόξα του Θεού...

Οι εχθροί μας διαθέτουν όπλα, ιππικό, δύναμη και πλήθος, αλλά εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στο όνομα του Κυρίου και Σωτήρα μας, στα χέρια μας και στη γενναιότητα που μας χάρισε ο Θεός. Ξέρω ότι η τεράστια αγέλη των απίστων θα επιτεθεί εναντίον μας, όπως συνηθίζει, με βάναυση ορμή, αλαζονεία και θράσος επειδή είμαστε λίγοι, ώστε να μας τρομάξουν, να μας κουράσουν και να μας κάνουν να χάσουμε το ηθικό μας με τις φωνές και τους αλαλαγμούς τους. Εσείς όμως γνωρίζετε καλά πόσο ανόητα είναι αυτά και δε χρειάζεται να σας τα θυμίσω. Σε λίγο θα επιτεθούν και θα ρίξουν εναντίον μας πέτρες και βέλη αμέτρητα σαν την άμμο της θάλασσας, αλλά ελπίζω ότι δεν θα πετύχουν τίποτα...».

Στη συνέχεια, όπως αναφέρει ο Μιχαήλ Κριτόβουλος στη «ΞΥΓΓΡΑΦΗ ΙΣΤΟΡΙΩΝ», ο Μωάμεθ, «με δυνατή φωνή, κάλεσε κοντά του τους υπασπιστές του και τους οπλίτες του και όλο το υπόλοιπο υπ' αυτόν στρατιωτικό σώμα και είπε: «Ορμάτε, φίλοι μου και παιδιά μου, τώρα είναι που πρέπει να φανείτε παλικάρια». Κι αυτοί, με κραυγές και αλαλαγμούς που προκαλούσαν φρίκη, πέρασαν την τάφρο και έφτασαν στο εξωτερικό τείχος. Αυτό το τείχος είχε σχεδόν εξ ολοκλήρου γκρεμιστεί και, αντί γι' αυτό, υπήρχε μόνο ένας ξύλινος φράκτης από μεγάλα δοκάρια και δεμάτια από κληματσίδες, μαζί με κάτι ξύλα και πιθάρια από χώμα. Στο σημείο αυτό έγινε μάχη δυνατή .... Άλλοτε οι επιτιθέμενοι κατάφερναν, πολεμώντας με πάθος και ορμή αλόγιστη, ν' ανεβαίνουν στο τείχος και να περνούν το φράκτη, άλλοτε πάλι αποκρούονταν και απομακρύνονταν...

...Έτσι λοιπόν, και ενώ και οι δύο πλευρές πολεμούσαν παλικαρίσια και με πάθος, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας. Τελικά υπερίσχυσαν οι Έλληνες και ενίσχυσαν σημαντικά τη θέση τους, όπως βέβαια και ο Ιουστινιάνης και οι δικοί του, ώστε διατήρησαν και εξασφάλισαν την κατοχή του φράκτη, αποκρούοντας με γενναιότητα τους επιτιθέμενους...

...Τίποτε δεν στάθηκε ικανό να τους αποσπάσει από το καθήκον τους, ούτε η πείνα ούτε η αγρύπνια ούτε ο ασταμάτητος πόλεμος ούτε οι τραυματισμοί ή οι σφαγές και οι θάνατοι των δικών τους, που έβλεπαν μπροστά τους, κανένα απ' όλα αυτά τα φοβερά κακά, ώστε να υποχωρήσουν κάπως και να μεταβάλουν την αρχική τους αποφασιστικότητα και ορμητικότητα. Αντίθετα διατήρησαν μέσα τους, σ' όλες τις περιστάσεις, την αρχική τους ορμητικότητα έως ότου τους πρόδωσε η πανούργα, η άδικη τύχη».

Ξημερώματα Τρίτης 29ης Μαΐου 1453

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Μιχαήλ Δούκα στη «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», «...οι Τούρκοι, λίγο-λίγο και καλυπτόμενοι από ασπίδες, πλησίασαν τα τείχη και τοποθέτησαν σκάλες... Οι Έλληνες πάλι, μαζί με τον αυτοκράτορα, είχαν αντιπαραταχθεί και πολεμούσαν τους εχθρούς. Όλη τους η προσπάθεια και ο μοναδικός στόχος τους ήταν να μην επιτρέψουν στους Τούρκους να μπουν στην Πόλη απ' τα γκρεμισμένα τείχη.

Έκαναν όμως λάθος, καθώς το θέλημα του Θεού ήταν να μπουν οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, αλλά από άλλη ατραπό. Όταν δηλαδή οι Τούρκοι είδαν το παραπόρτι για το οποίο ήδη μιλήσαμε (η Κερκόπορτα), ανοιχτό και αφύλαχτο, περίπου πενήντα άνδρες, οι πιο φημισμένοι και οι πιο πιστοί δούλοι του Μωάμεθ, πήδησαν μέσα, ανέβηκαν στα τείχη ξεφυσώντας φωτιά, σκοτώνοντας όποιους συναντούσαν μπροστά τους και χτυπώντας τους ακροβολιστές.

Αλήθεια, τι φρικτό θέαμα ήταν εκείνο! Από τους Έλληνες και τους Λατίνους που είχαν αναλάβει την αποστολή να απωθούν όσους έστηναν τις σκάλες, άλλοι σφαγιάστηκαν, ενώ άλλοι, κλείνοντας τα μάτια έπεφταν στο κενό, συντρίβοντας τα σώματά τους και δίνοντας έτσι οικτρό τέλος στη ζωή τους. Τώρα πια οι επιτιθέμενοι έστηναν τις σκάλες, χωρίς κανένα εμπόδιο και σαν αετοί σκαρφάλωναν στο τείχος.

Οι Ρωμαίοι που πολεμούσαν μαζί με τον αυτοκράτορα δεν γνώριζαν τι είχε συμβεί, καθώς ήταν μακριά απ' αυτούς το σημείο από το οποίο οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Άλλωστε όλη την προσοχή τους την είχαν αποσπάσει οι απέναντι εχθροί, οι οποίοι ήσαν δυνατοί και τόσοι πολλοί, ώστε αντιστοιχούσε ένας Έλληνας προς είκοσι Τούρκους, ενώ κι αυτός ο ένας Έλληνας δεν γνώριζε την πολεμική τέχνη τόσο καλά όσο ένας τυχαίος Τούρκος. Σ' εκείνους λοιπόν είχαν συγκεντρώσει όλη τη μέριμνα και τη φροντίδα τους.

Τότε ξαφνικά, βλέπουν βέλη να τους έρχονται απ' το πάνω μέρος των τειχών και να τους σκοτώνουν. Στρέφουν το βλέμμα προς τα εκεί και διαπιστώνουν ότι είναι Τούρκοι. Βλέποντάς τους, σπεύδουν να γλιτώσουν στο εσωτερικό του τείχους. Και καθώς το πλήθος που προσπαθούσε να εισέλθει από την πύλη, την επονομαζόμενη Χαρισού, ήταν μεγάλο, προκλήθηκε φοβερός συνωστισμός. Πάνω σ' αυτόν, οι σωματικά δυνατότεροι κατάφερναν να μπουν πατώντας κυριολεκτικά τους σωματικά αδύναμους.

Όταν η παράταξη του τυράννου είδε την οπισθοχώρηση των Ρωμαίων, με μια φωνή όρμησαν καταπατώντας και κατασφάζοντας τους αξιολύπητους αμύντορες της Πόλης. Φτάνοντας στην πύλη δεν μπόρεσαν να την περάσουν, καθώς αυτή είχε κλείσει απ' τα σώματα των σκοτωμένων, αλλά και των ετοιμοθάνατων. Έτσι οι περισσότεροι Τούρκοι έμπαιναν στην Κωνσταντινούπολη απ' το γκρεμισμένο τείχος και κατέσφαζαν όσους έβρισκαν μπροστά τους.

Ο αυτοκράτορας δεν έκανε πίσω, στάθηκε για λίγο κρατώντας το σπαθί και την ασπίδα και είπε: «Δεν υπάρχει κάποιος χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι»; Κι αυτό γιατί είχε μείνει ολομόναχος. Τότε ακριβώς ένας Τούρκος τον χτύπησε στο πρόσωπο, αλλά ο αυτοκράτορας ανταπόδωσε το χτύπημα. Ωστόσο, ένας άλλος Τούρκος, ερχόμενος από πίσω, του κατάφερε καίριο χτύπημα και ο Κωνσταντίνος σωριάστηκε στο έδαφος, Καθώς λοιπόν οι Τούρκοι αυτοί δεν γνώριζαν ότι ήταν ο αυτοκράτορας, αφού τον σκότωσαν σαν να ήταν ένας κοινός στρατιώτης, τον άφησαν να κείτεται στο χώμα».

«Εκεί έπεσε ο ευσεβής καίσαρ Κωνσταντίνος υπέρ των ιερών ναών και της ορθοδοξίας, μήνας Μάιος, την 29η μέρα, αφού εσκότωσε με το χέρι του, όπως έλεγαν όσοι έμειναν ζωντανοί, πάνω από 600 Τούρκους. Κι έτσι αλήθεψε ο χρησμός: ''Με Κωνσταντίνο έγινε και πάλι με Κωνσταντίνο θ' αποθάνει...'', αναφέρει στο «ΧΡΟΝΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ» ο Νέστορας Ισκεντέρης.

Στη συνέχεια ο χρονογράφος προσθέτει για την Βασιλεύουσα: «...η υπεραγία Θεοτόκος, μητέρα του Χριστού και Θεού μας, με άπειρες ευεργεσίες κι αναρίθμητες δωρεές σ' ελέησε και σε υπεράσπισε σ' όλους τους καιρούς. Όμως η αφροσύνη σου αποστράφηκε τα ελέη και τα δώρα του Θεού κι ενέδωσες στις πονηρίες και ανομίες και τώρα να, σ' έπληξε η οργή του Θεού και σε παραδίνει στα χέρια των εχθρών σου και ποιος να μην κλάψει γι' αυτά, ποιος να μην θρηνήσει».

Οπωσδήποτε δεν υπάρχει ανθρώπινη γραφίδα, η οποία να αποδίδει τον αβάστακτο ανθρώπινο πόνο των τραγικών εκείνων ημερών. Ποιος μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν στ' αυτιά του ηχούν οι κραυγές απόγνωσης και ο τρόμος των παιδιών και των μανάδων τους, υπό την απειλή του ξίφους; Ποιοι μπορούν να παραμείνουν ασυγκίνητοι από την στάση των μάχιμων χριστιανών, οι οποίοι έπεφταν ηρωϊκά ο ένας μετά τον άλλο; Πραγματικά, ιλιγγιά ο νους του ανθρώπου, όταν συλλογίζεται πως «στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα».

Επιμέλεια: Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος – Εκκλησία Κύπρου