Σε ένα δείπνο,
για
φιλανθρωπικό
σκοπό, ενός
σχολείου για
παιδιά με
ειδικές
ανάγκες, ο
πατέρας ενός
αυτιστικού
παιδιού
διηγήθηκε την
παρακάτω
ιστορία, που
δεν θα την
ξεχάσει κανείς
απο όσους την
άκουσαν εκείνη
τη μέρα.
Μετά την
τελετή, έκανε
μια ερώτηση.
"Όταν η φύση
δεν
παρεμποδίζεται
απο εξωτερικές
επιρροές, όλα
γίνονται
τέλεια.
Ακόμα ο γιος
μου, ο Shay,
δεν μπορεί να
μάθει τα
πράγματα όπως
τα άλλα
παιδιά. Δεν
μπορεί να
καταλάβει τα
πράγματα όπως
τα άλλα
παιδιά. Πού
είναι η φυσική
τάξη των
πραγμάτων στο
γιο μου;"
Όλοι στην
αίθουσα
αναρωτιόνταν
σιωπηλά και
γεμάτοι
απορία.
Ο πατέρας
συνέχισε.
"Όταν ένα
παιδί σαν τον
Shay που είναι
πνευματικά
ανάπηρο,
έρχεται στη
ζωή, η
ευκαιρία να
καταλάβεις την
αληθινή
ανθρώπινη φύση
είναι, το πώς
οι υπόλοιποι
άνθρωποι θα
συμπεριφερθούν
σ' αυτό το
παιδί."
Και αφηγήθηκε
την παρακάτω
ιστορία, που
θα σας
παρακαλέσω
θερμά να
διαβάσετε
μέχρι το τέλος
της..
Ο Shay κι εγώ,
περάσαμε έξω
απο ένα πάρκο,
όπου κάποια
αγόρια που
γνώριζαν τον
Shay, έπαιζαν
μπέιζμπολ.
Ο Shay με
ρώτησε,
"μπαμπά,
νομίζεις ότι
θα μ' αφήσουν
να παίξω μαζί
τους;"
Εγώ ήξερα ότι
τα περισσότερα
αγόρια, δεν θα
ήθελαν κάποιον
σαν τον Shay
στην ομάδα
τους.
Μα ήξερα, και
καταλάβαινα
σαν πατέρας,
ότι αν του
δινόταν η
ευκαιρία να
παίξει, θα του
έδινε πολύ
μεγάλη χαρά
και επίσης ένα
αναγκαίο
αίσθημα
ένταξης, μαζί
με κάποια
εμπιστοσύνη
που θα γινόταν
αποδεκτός από
τα άλλα
παιδιά, παρά
την αναπηρία
του.
Πλησίασα
λοιπόν ένα απο
τα παιδιά, και
το ρώτησα
χωρίς βέβαια
να περιμένω
και πολλά, αν
ο Shay θα
μπορούσε να
παίξει μαζί
τους.
Το αγόρι
κοίταξε γύρω
του σαν να
ζητούσε κάποια
υποστήριξη, μα
στο τέλος
απάντησε,
"χάνουμε έξι
γύρους, και το
παιχνίδι είναι
στον όγδοο
γύρο. Γιατί
όχι, μπορεί να
παίξει στην
δική μας
ομάδα, και θα
προσπαθήσουμε
να τον βάλουμε
να παίξει στον
επόμενο γύρο,
να αποκρούσει
τις βολές αν
το θέλει.
Ο Shay πήγε με
δυσκολία μέχρι
τον πάγκο της
ομάδας, για να
φορέσει την
μπλούζα της
ομάδος. Τον
παρακολουθούσα
με μάτια
δακρυσμένα και
μια θέρμη στην
καρδιά μου.
Τα αγόρια της
ομάδας, είδαν
την χαρά μου,
που τον
αποδέχτηκαν
στην ομάδα
τους.
Στο τέλος του
όγδοου γύρου,
η ομάδα του
Shay νικούσε
μερικούς
πόντους, αλά
ήταν ακόμη
πίσω τρείς
πόντους για να
κερδίσουν τον
γύρο.
Στην αρχή του
ένατου γύρου,
ο Shay έβαλε
το γάντι και
έπαιξε δεξιά
στο γήπεδο.
Αν και οι
μπαλιές δεν
ήρθαν προς την
κατεύθυνσή
του, έδειχνε
ενθουσιασμένος,
δείχνοντας την
χαρά του, και
μόνο που
βρισκόταν
εκεί,
χτυπώντας όλο
χαρά τα
χεράκια του.
Το χαμόγελό
του ήταν απο
το ένα αυτί
στο άλλο, όταν
με κοίταζε που
τον χαιρετούσα
απο την
εξέδρα.
Προς το τέλος
του ένατου
γύρου, η ομάδα
του Shay πήρε
κι άλλους
πόντους.
Με δύο παίκτες
έξω, και τρείς
έξω απο την
βάση, οι
πιθανότητες να
κερδίσει
γύρους, ήταν
κοντά στην
βάση, και ο
Shay
καθορίστηκε
σαν ο επόμενος
για να
αποκρούσει τις
βολές.
Σ' αυτό το
κρίσιμο
σημείο,
αναρωτήθηκα αν
θα αφήσουν τον
Shay να
δοκιμάσει να
αποκρούσει,
και να χάσουν
τις
πιθανότητες να
κερδίσουν το
παιχνίδι.
Για μεγάλη μου
έκπληξη, ..τον
άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε
ότι ήταν
αδύνατον να
χτυπήσει ο
Shay την
μπάλα, τη
στιγμή που δεν
ξέρει καν, πώς
να κρατήσει
κατάλληλα το
ρόπαλο, πόσο
μάλλον να
στοχεύσει την
μπάλα.
Εντούτοις, ο
Shay πήρε
θέση.
Ο αντίπαλος
παίχτης, που
πετάει την
μπάλα,
αναγνώρισε ότι
η ομάδα του
Shay έβαλε την
νίκη του
παιχνιδιού σε
δεύτερη μοίρα,
για να δώσουν
την ευκαιρία
στο παιδί
αυτό, να χαρεί
αυτήν τη
στιγμή, γι
αυτό και ήρθε
πιο κοντά,
προσπαθώντας
να τον
βοηθήσει να τα
καταφέρει
ρίχνοντας την
μπάλα απαλά
στον Shay.
Στην πρώτη
προσπάθεια, ο
Shay κούνησε
αδέξια το
ρόπαλο και
αστόχησε.
Ο αντίπαλος
παίκτης, ήρθε
ακόμη πιο
κοντά του λίγα
βήματα, για να
του πετάξει
ακόμη πιο
απαλά την
μπάλα. Ο Shay
κούνησε πάλι
αδέξια το
ρόπαλο, μα
αυτή τη φορά
βρήκε τυχαία
την μπάλα,
στέλνοντάς την
πολύ κοντά,
και μάλιστα σε
έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι
τώρα, κανονικά
θα είχε
τελειώσει.
Ο αντίπαλος
όμως, σήκωσε
την μπάλα,
και, ενώ θα
μπορούσε να
την πετάξει
στην πρώτη
βάση,
βγάζοντας τον
Shay έξω απο
το παιχνίδι,
πέταξε
επίτηδες την
μπάλα πολύ
ψηλά, πάνω απο
το κεφάλι του
συμπαίκτη του,
και μακρυά κι
απο τους
άλλους
συμπαίκτες
του.
Όλοι στις
εξέδρες, και
απο τις δύο
ομάδες,
άρχισαν να
φωνάζουν,
"Shay τρέξε
στην πρώτη
βάση, τρέξε,
τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή
του ο Shay δεν
έτρεξε τόσο
μακρυά, μα
έφτασε στην
πρώτη βάση
γεμάτος
ενθουσιασμό
και με
ορθάνοιχτα απο
χαρά μάτια,
κοιτώντας γύρω
του απορημένα
και
σαστισμένα, να
καταλάβει τι
άλλο πρέπει
τώρα να
κάνει...
Η εξέδρα
συνέχισε τότε,
"Shay, τρέξε
στη δεύτερη
βάση, Shay
τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα
κομμένη και
άτσαλα, έτρεξε
προς τη
δεύτερη βάση.
Μέχρι
όμως να φτάσει
ο Shay στη
δεύτερη βάση,
ο δεξιός
αντίπαλος είχε
ήδη πιάσει την
μπάλα.
Ήταν ο
μικρότερος της
αντίπαλης
ομάδας, και
είχε πλέον όλη
την ευκαιρία,
να γίνει ο
ήρωας της
ομάδας του.
Θα μπορούσε να
πετάξει την
μπάλα στον
συμπαίκτη της
δεύτερης
βάσης, όπου θα
έβγαζε έξω τον
Shay, μα
κατάλαβε τις
προθέσεις του
συμπαίκτη του
που έριχνε τις
βολές, και την
έριξε ψηλά,
πρός τον
συμπαίκτη της
τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε
πρός την τρίτη
βάση σαν
ξετρελαμένος,
καθώς οι
παίκτες της
ομάδας του
έτρεξαν κι
εκείνοι προς
τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε,
"Shay, Shay,
Shay!!!"
Ο Shay έφτασε
στην τρίτη
βάση, αλά με
την κρυφή
βοήθεια του
αντίπαλου
παίχτη της
τρίτης βάσης,
ο οποίος
σταμάτησε να
τρέχει να
προλάβει την
μπάλα, για να
δείξει στον
Shay την σωστή
κατεύθυνση, το
πού ήταν η
τρίτη βάση,
λέγοντάς του
"απο δώ, απο
δώ Shay.."
Καθώς ο Shay
πέρασε απο την
τρίτη, τα
αγόρια και των
δύο ομάδων και
οι θεατές στις
εξέδρες,
ξεσηκώθηκαν
φωνάζοντας
"Shay, τρέξε
στη βάση ένα
τώρα, τρέξε
στη βάση
ένα.."
Ο Shay έφτασε
στη βάση,
πάτησε στον
βατήρα,
κερδίζοντας το
παιχνίδι, και
όλοι τον
ζητωκραύγασαν
σαν τον ήρωα,
που βοήθησε να
νικήσει η
ομάδα.
Εκείνη την
ημέρα,
συνέχισε με
δάκρυα ο
πατέρας, τα
αγόρια και απο
τις δύο
ομάδες, και ο
κόσμος στις
εξέδρες,
βοήθησαν να
φέρουν ένα
κομμάτι
αληθινής
αγάπης και
ανθρωπιάς σ'
αυτόν τον
κόσμο, να
δώσουν χαρά σε
μια ψυχούλα,
που τόσο την
λαχταρούσε και
που τόσο την
είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα
κατάφερε μέχρι
το επόμενο
καλοκαίρι,
πέθανε εκείνο
τον χειμώνα,
χωρίς όμως να
ξεχάσει ποτέ,
πώς ήταν ο
"ήρωας" που με
έκανε τόσο
χαρούμενο
εκείνη την
ημέρα, και την
χαρά που έδωσε
στην μητέρα
του, και που
με δάκρυα
αγκάλιασε τον
μικρό της ήρωα
σαν πήγαμε
σπίτι.
Και τώρα,
..κυρίες,
...κύριοι,
...ο
επίλογος..
Υπάρχουν
χιλιάδες
ανέκδοτα που
στέλνονται δια
μέσου
internet,
χωρίς δεύτερη
σκέψη.
Μα όταν
πρόκειται για
ιστορίες που
έχουν να
κάνουν με
επιλογές ζωής,
οι άνθρωποι
διστάζουν.
Το
ακατέργαστο,
το χυδαίο, και
συχνά άσεμνο,
περνάει
ελεύθερα μέσω
του
κυβερνοχώρου,
αλλά η δημόσια
συζήτηση για
την ευπρέπεια,
πάρα πολύ
συχνά
καταστέλλεται,
ακόμη και στα
σχολεία η και
τους
εργασιακούς
χώρους μας.
Εάν σκέφτεσαι
να προωθήσεις
αυτό το
κείμενο,
πιθανότατα θα
κάνεις ίσως
επιλογή, στα
άτομα στα
οποία θα το
στείλεις.
Θεωρώ
προσωπικά πως
ανήκω στα
άτομα, που
πιστεύουν πως
μπορούν να
κάνουν τη
διαφορά.
Όλοι έχουμε
χιλιάδες
ευκαιρίες στην
καθημερινή μας
ζωή, να
καταλάβουμε
την φυσική
τάξη των
πραγμάτων.
Τόσες πολλές,
φαινομενικά
τετριμμένες
αλληλεπιδράσεις
μεταξύ δύο
ανθρώπων, μας
δίνουν μια
επιλογή:
Περνάμε κατά
μήκος ενός
μικρού
σπινθήρα
αγάπης και
ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε
κάθε ευκαιρία,
αφήνοντας
αυτόν τον
κόσμο ακόμη
πιό κρύο;
Ένας σοφός
είπε κάποτε, "κάθε
κοινωνία
κρίνεται, από
το πώς
μεταχειρίζεται
τους πιό
αδύναμους
ανάμεσά της"
