Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Ὁ διάλογος ἑνός δωδεκάχρονου κοριτσιοῦ μέ τόν Ὅσιο Δαβίδ καί τό Θαύμα τοῦ Ἁγίου..

Ἀναρτήθηκε τὸν hristospanagia4

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης – Όσιος Δαβίδ

Με βαθιά συγκίνηση θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν 45 χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαβίδ. Την εποχή εκείνη ζούσα με την οικογένειά μου στο χωριό Κοκκινομηλιά, ένα πανέμορφο χωριό της Β. Ευβοίας, ορεινό με θέα το γαλάζιο Αιγαίο. Εκείνη την περίοδο υπηρετούσα ως ψάλτης στο αναλόγιο των ενοριών στη Κούλουρη και Μαρούλη, δύο γειτονικά μικρά χωριά με ξεχωριστή και αυτά ζωντάνια και ομορφιά.
Στις 31 Οκτωβρίου 1960 είχαμε αποφασίσει με την σύζυγό μου να πάμε στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ για να προσευχηθούμε επειδή την άλλη ημέρα ήταν η γιορτή του Αγίου. Η μετάβαση τότε γινόταν ή με τα ζώα ή με τα πόδια.
Αιφνιδίως όμως το κοριτσάκι μας, αρρώστησε γεγονός που συνέβαλε στη ματαίωση του προσκυνήματος μας. Αν και κατά τη διάρκεια της νύχτας συνήλθε εν τούτοις η αναχώρηση μας για το μοναστήρι αναβλήθηκε.Στις 5 Δεκεμβρίου 1960, την παραμονή του Αγίου Νικολάου ξεκινήσαμε να πραγματοποιήσουμε το προσκύνημά μας. Στο μοναστήρι συναντήσαμε και άλλους 30 περίπου προσκυνητές από ένα κεντρικό χωριό της Ευβοίας, την Αγία Άννα. Στην Ιερά Μονή βρισκόταν ως προσκυνητής και ο σημερινός ηγούμενος της Μονής π. Κύριλλος, λαϊκός τότε με την μητέρα του, εκμεταλλευόμενος την άδεια του από το στρατό, όπου υπηρετούσε. Κατά τον Εσπερινό που τελέστηκε από τον πατέρα Ιάκωβο Τσαλίκη και τον πατέρα Γρηγόριο (που σήμερα βρίσκεται στην Αλόννησο), οι προσκυνητές από την Αγία Άννα μας πληροφόρησαν ότι μαζί τους είναι και ένα δωδεκάχρονο κορίτσι Γυμνασίου που συνομιλεί με τον Άγιο.
Η πρώτη επικοινωνία του έγινε στην Εκκλησία της Αγίας Άννας, όπου είχαν μεταφερθεί τα ιερά λείψανα του Οσίου Δαβίδ. Το δωδεκάχρονο κορίτσι έβλεπε τον Όσιο Δαυίδ και αυθόρμητα άρχισε διάλογο μαζί του. Αυτό επαναλήφθηκε και στο μοναστήρι του Οσίου. Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη. Παρακολουθούσαμε το διάλογο και από τις απαντήσεις συμπεραίναμε τι έλεγε στη μικρή ο Όσιος Δαυίδ. Σημειωτέον πως δεν βλέπαμε ούτε ακούγαμε την φωνή του Αγίου.
Αξέχαστος ο διάλογος του Αγίου
Παραθέτω ορισμένα τμήματα από τον καταπληκτικό αυτό διάλογο που ειλικρινά σημάδεψε από τότε τη ζωή μας:
Ο Άγιος είπε, «Ο καθηγητής σου Μαντζ …; είναι αμαρτωλός». «Όχι Όσιε, είναι πολύ καλός» του απάντησε η κοπελίτσα. «Ναι, θα ‘;ρθει μια μέρα που θα μετανοήσει και στο κήρυγμά του θα πιστέψουν δύο χιλιάδες άνθρωποι» συμπλήρωσε ο Άγιος Δαυίδ.
Σε ερώτηση του Αγίου, αν επιθυμεί να δει την κόλαση, η απάντηση του κοριτσιού ήταν καταφατική. «Ναι, θα ήθελα να δω την κόλαση και τους κολασμένους», (εδώ θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι το κορίτσι καθόταν και βρισκόταν σε κατάσταση έκστασης). Αμέσως τότε βρέθηκαν στην κόλαση. Η κοπελιά τρόμαξε μ’; αυτά που αντίκρισε και ξεφώνησε: «Πάρε με Άγιε από εδώ, γιατί δεν αντέχω να βλέπω». Ρώτησε όμως τον Άγιο να εξηγήσει για μια φρικτή εικόνα που αντίκρισε. «Γιατί αυτή η γυναίκα τρώει το παιδί της;» «Επειδή το γέννησε και το σκότωσε, για αυτό το τρώει;» απάντησε ο Όσιος Δαυίδ. Τότε ξανά παρακάλεσε τον Άγιο να φύγουν, διότι δεν άντεχε να βλέπει άλλο το φρικτό εκείνο θέαμα. Από τους μορφασμούς του προσώπου του κατανοούσες τη φρίκη που έβλεπε.
Όσιος Δαυίδ : «Θέλεις τώρα να δεις τους εκλεκτούς του παραδείσου»;
«Ναι, θέλω Όσιε» ήταν η απάντηση της μικρής. Αμέσως βρέθηκαν στον Παράδεισο.
Κοπελίτσα: «Όσιε, τι λαμπρός που είναι ο Ήλιος εδώ και τι ωραία τριαντάφυλλα; Όσιε, γιατί τα τριαντάφυλλα είναι άλλα ανοιγμένα, άλλα μισανοιγμένα και άλλα κλειστά»;
Όσιος Δαυίδ: «Τα ανοιγμένα είναι οι καθαρές ψυχές των χριστιανών, τα μισανοιγμένα όχι και τόσο καθαρές και τα κλειστά οι άπιστες».
Κοπελίτσα: «Όσιε αυτοί με τα λευκά φτερά γιατί σκουπίζουν τους δρόμους»;
Όσιος Δαυίδ: «Αυτοί είναι οι Άγγελοι και σκουπίζουν τους δρόμους για να περάσει η ψυχή του πατρός Ιακώβου» (ο πατήρ Ιάκωβος ήταν μαζί μας και τ’; άκουγε αυτά).
Κοπελίτσα: «Και θα ‘;ρθει τώρα η ψυχή του πατρός Ιακώβου;
«Θα αργήσει πολύ γιατί πρέπει να εξομολογεί τον κόσμο». Τότε είδα τον γέροντα Ιάκωβο να σκουπίζει με ένα λευκό μαντήλι τα δάκρυά του.
Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας ήλθε ένα λεωφορείο με 25 περίπου επιβάτες. Εισήλθαν στον Ιερό Ναό. Η ησυχία που επικρατούσε τους ώθησε την περιέργεια. Τι συμβαίνει, μας ρώτησαν. Τους εξηγήσαμε πως ζούμε ένα θαύμα. Παρακολουθούμε μια συζήτηση του κοριτσιού με τον Άγιο Δαυίδ. Γέλασαν ειρωνικά και μας χλεύασαν.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σταμάτησε η συνομιλία του κοριτσιού με τον Άγιο. Με απορία η κοπελίτσα απευθυνόμενη στον Άγιο ρωτά: «Όσιε, γιατί φεύγεις; μήπως οι ψυχές των χριστιανών δεν είναι καθαρές»;
«Το πούλμαν που ήλθε τώρα με τα 25 άτομα είναι όλοι άθεοι; εκτός από μια γερόντισσα 85 περίπου ετών, η οποία είναι πολύ πιστή και χάριν αυτής της ψυχής έφτασε εδώ το πούλμαν; Τι είπες Άγιε; στο πούλμαν υπάρχει και ένας Αθηναίος ψηλός και άκληρος που έχει ένα σκυλί που το ταΐζει καλύτερα από το παιδί του, ενώ πολλοί φτωχοί που έπεσαν στα χέρια του τους πέταξε στους δρόμους»; (τα λόγια τούτα του Αγίου συμπεραίνουμε από τις ερωτήσεις της κοπελίτσας.
Ο άνθρωπος που περιέγραψε η κοπελιά κατά σύμπτωση με πλησίασε και με ρώτησε: «Κύριε, τι είναι εδώ που ήλθαμε»; Είναι το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, του είπα. «Μα αυτά που είπε το κορίτσι, αυτός που περιέγραψε είμαι εγώ. Πού ξέρει αυτό για μένα»;
Την στιγμή εκείνη πήρε την γυναίκα του και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Αγίου λέγοντας: «Άγνωστε Άγιε, δεν σε ξέρω ποιος είσαι, αλλά σ’; ευχαριστώ που μέσα σ’; αυτή την ερημιά βρήκα τον Θεό μου».
Τότε το κοριτσάκι απευθυνόμενη προς αυτούς που είχαν εισέλθει στον Ιερό Ναό είπε: «Σας παρακαλώ, όσοι έχουν βαριά την συνείδησή τους ας βγουν έξω, διότι ο Άγιος δεν θέλει να τους βλέπει».Οι επιβάτες του πούλμαν αναχώρησαν αφού δεν είχαν σκοπό και να μείνουν άλλο.
Μόλις έφυγαν άρχισε πάλι η συζήτηση με τον Άγιο. Ήταν πλέον περασμένα μεσάνυχτα. «Μη φεύγεις Όσιε, δεν κουράσθηκα» είπε η κοπελίτσα και αμέσως συμπλήρωσε: «Α! θα ‘ρθεις στις 3.00 η ώρα και θα κάνεις και θαύμα»; Στη συνέχεια έτριψε τα μάτια του και απευθυνόμενη στη φίλη της που στεκόταν δίπλα της είπε: «Κοιμήθηκα»; «Ναι, σε είχε πάρει ο ύπνος» απάντησε εκείνη. «Συγχώρεσέ με Άγιε, ήλθα να σε προσκυνήσω και κοιμήθηκα» μονολόγησε. Τότε πράγματι καταλάβαμε ότι αυτά που προηγήθηκαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τα αγνοούσε.
Εμείς όμως με αγωνία περιμέναμε το θαύμα στις 3.00 π.μ. που είχε προαναγγείλει ο Άγιος. Ήταν 2:45 π.μ όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό.
Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο;
Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι. Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει. Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα. Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο.
Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μια γλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου.
Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε το κοριτσάκι φωνάζει δυνατά: «Παναγιά μου! Χριστέ μου! περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος». Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα.
Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε. Μέσα σε όλα αυτά οφείλω να σας διηγηθώ και ένα εξίσου σοβαρό περιστατικό που συνέβη στη σύζυγό μου την βραδιά εκείνη. Κρατούσε το μικρό μας κοριτσάκι στην αγκαλιά της όλη την νύχτα χωρίς να αισθάνεται κούραση. Σε μια στιγμή όμως που προσπαθούσε να δει καλύτερα, αισθάνθηκε ότι το μικρό έγινε φοβερά βαρύ. Προσπάθησε να αφήσει κάτω το μικρό αλλά εκείνο παρέμεινε στην αγκαλιά της χωρίς ωστόσο η ίδια να το κρατά.
Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του. «Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία».
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο. «Είδες Κώστα είπα απόψε τι έγινε»; «Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω». Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.
Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους.
Πηγή: Oρθόδοξος Κόσμος

Ὁ χωρικός, ὁ γέροντας Πορφύριος καὶ οἱ νέοι

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸνhristospanagia4

Ἕνα πρωινὸ Κυριακῆς ὁ γέροντας κατηφόριζε, μαζὶ μ’ ἕνα γνωστό του ἡλικιωμένο χωρικὸ πρὸς τὴν ἐκκλησία ἑνὸς χωριοῦ. Στὸ δρόμο συνάντησαν μία παρέα ἔξι-ἑπτὰ νεαρῶν ποὺ βάδιζαν πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση. Ὁ χωρικὸς ρώτησε τοὺς νεαρούς: “Ποῦ πάτε παιδιά;” Ἐκεῖνοι ἀπάντησαν: “Στὸ καφενεῖο”. Τότε ὁ χωρικὸς (ποῦ ἦταν πολὺ αὐστηρός) τους εἶπε: “Δὲ ντρέπεστε, Κυριακὴ πρωὶ σήμερα, ἀντὶ νὰ βρίσκεστε στὴν ἐκκλησία, πηγαίνετε στὸ καφενεῖο; Χριστιανοὶ εἶστε σεῖς;” Καὶ τοὺς ἐξαπέλυσε ἕνα ὑπαίθριο ζηλωτικὸ κήρυγμα. Οἱ νεαροί του μίλησαν ὑβριστικὰ καὶ συνέχισαν τὸ δρόμο τους. Ὁ Γέροντας σιωποῦσε.
Ὁ χωρικός, γεμάτος ἔξαψη καὶ αὐταρέσκεια, εἶπε στὸ Γέροντα: “Καλὰ τὰ εἶπα στὰ παλιόπαιδα;” Κι ὁ γέροντας: “Δὲν τὰ εἶπες καλά”. Ὁ χωρικός, ποὺ περίμενε συγχαρητήρια, πικράθηκε ἀπ’τὴν ἀπάντηση τοῦ γέροντα. Ἔφτασαν στὴν ἐκκλησία. Ὁ γέροντας μπῆκε στὸ ἱερὸ καὶ ὁ χωρικὸς ἔπιασε ἕνα στασίδι. Δὲ πέρασε μισὴ ὥρα καὶ νὰ’σοὺ ὅλοι οἱ νεαροί της παρέας καὶ μπαίνουν στὴν ἐκκλησία. Ὁ χωρικὸς ἔτριβε τὰ χέρια του ἀπὸ ἱκανοποίηση. Μόλις τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ βγῆκε ὁ γέροντας ἀπ’τὸ ἱερό, ὁ χωρικὸς ἔσπευσε νὰ….
τὸν συναντήσει καὶ τοῦ’ δεῖξε τὰ παιδιὰ λέγοντας: “Εἶδες ποῦ μου εἶπες ὅτι δὲν τοὺς τὰ εἶπα καλά; Σκέφτηκαν τὰ λόγιά μου καὶ ἦρθαν στὴν ἐκκλησία”. Κι ὁ γέροντας χαμογελώντας τοῦ ἐξήγησε ὅτι ἦρθαν ἐπειδὴ προσευχόταν σιωπηλὰ γι’αὐτὰ καὶ ὄχι διότι ἐπηρεάστηκαν ἀπὸ τὸν τρόπο του.
ἀπόσπασμα ἀπ’τὸ βιβλίο Ἀνθολόγιο συμβουλῶν τοῦ γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, ἔκδ. Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι Ἀττικῆς
Ἀόρατη Γωνιὰ
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ἅγιος Ἰωάννης Μαξιμόβιτς, Ἀρχιεπίσκοπος Σαγκάης καί Σάν Φρανσίσκο (1896-1966)

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν hristospanagia4

2 Ιουλίου με το νέο Γρηγοριανό ημερολόγιο (και 19 Ιουνίου 1966, με το Ιουλιανό πάτριο εορτολόγιο),
εκοιμήθη εν Κυρίω, ο αγιώτατος ιεράρχης των Ρώσων της Διασποράς, Ιωάννης Μαξιμόβιτς.
Αναφέρω τα σχετικά με την προσωπική εμπειρία μου, στην παλιότερη ανάρτηση:
Η φανέρωση του Αγίου Ιωάννη Μαξιμόβιτς στη ζωή μου.
Σήμερα θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα απ’ την βιογραφία του.
Ας έχουμε την άγια ευχή του.
Ας μας στερεώνει Ορθοδόξως, σε αυτούς τους καιρούς, της άθλιας υποκρισίας, της εωσφορικής αποστασίας.
Ας μας στερεώσει μέχρι το Τέλος.
Αν δεν είχαμε τους Αγίους, καθημερινούς συμβοηθούς, σε αυτό τον ασταμάτητο Πνευματικό Πόλεμο, πώς θα αντέχαμε;
-Άγιε Βλαντίκα Ιωάννη που αγαπούσες πολύ και τα περιστεράκια πρέσβευε υπέρ πάντων ημών…
Ευαν. Παναγοπούλου -Κουτσούκου
η διαδικτυακή
Σαλογραία
………………………………………………………………………………………………

Εἶναι ἀδύνατο νά ὑποτιμήσει κανείς τή σημασία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ 20ου αἰῶνα.

Ὅσοι διάβασαν ὁλόκληρο αὐτό τό βιβλίο ἄκουσαν ἀναντίρρητες μαρτυρίες -ἀπό κάθε γωνιά τοῦ κόσμου- τῆς τρομερῆς πνευματικῆς δύναμης πού κατοικοῦσε σέ αὐτό τόν εὔθραυστο καί ἀδύναμο ἄνθρωπο.

Ὁ Θεός τραβήχτηκε στή φλεγόμενη, γεμάτη ἀγάπη καρδιά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἡ ὁποία ἔγινε ὄργανο τῆς Χάριτός Του.

Ἐμπιστεύτηκε τά μυστικά τῶν οὐρανίων στόν Ἅγιο καί τήν ἱκανότητα νά ὑπερνικᾶ τούς φυσικούς νόμους, καθιστώντας τον ἔτσι σημεῖο ἐπαφῆς ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον, τό Δημιουργό καί ἐμᾶς, τά πλάσματά Του.

Τώρα πού ὅσοι εὐλαβοῦνται τόν Ἅγιο Ἰωάννη προσπαθοῦν γιά περισσότερο ἀπό εἴκοσι χρόνια νά διαδώσουν τή δόξα του σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, τό ὄνομά του ἔχει συνδεθεῖ μέ τήν εἰκόνα ἑνός θαρραλέου, ριψοκίνδυνου ἥρωα ὁ ὁποῖος ἔκανε θαύματα σέ κάθε στροφή τῆς ζωῆς.

Αὐτή, πραγματικά, εἶναι ἡ εἰκόνα πού παίρνει κανείς ἐάν κοιτάξει τή ζωή του ἀπό μιά πνευματική σκοπιά.

Ἀλλά αὐτοί πού δέν τόν γνώριζαν ἐνόσω ζοῦσε, θά πρέπει νά ρωτήσουν εἰλικρινά τούς ἑαυτούς τους:

Θά τόν εἴχαμε δεῖ ὡς τέτοιο, ἄν τόν εἴχαμε δεῖ ἀπευθείας καί ὄχι μέσα ἀπό τό πρῖσμα τῆς εἰκοσαετοῦς παγκόσμιας εὐλάβειας καί προσκύνησης γι’ αὐτόν;

Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι πολλοί πιστοί, εὐσυνείδητοι κληρικοί καί σεβαστοί ἀπό ὅλο τόν κόσμο ἱεράρχες ἀπέρριπταν ἤ καί μισοῦσαν ἀκόμη τόν Ἅγιο Ἰωάννη ἐνόσω ζοῦσε.

Τόν ἔβριζαν ἀνοιχτά μόλις ἔμπαινε στήν Ἐκκλησία, τοῦ φώναζαν πώς ἦταν ἀλαζόνας καί πλανεμένος καί τόν παρομοίαζαν μέ τόν ἄσχημο χαρακτήρα τοῦ πατρός Φέραποντ ἀπό τούς Ἀδελφούς Καραμαζώφ τοῦ Ντοστογιέφσκι.

Ἡ πρώτη μας ἀντίδραση ὅταν ἀκοῦμε γιά τέτοιους ἀνθρώπους εἶναι:

«Πῶς μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά εἶναι τόσο τυφλοί;

Δέν ἦταν φανερό πῶς ἦταν Ἅγιος;»

Ὄχι, δέν ἦταν «φανερό».

Ἄν ἔβλεπε κανείς τόν Ἅγιο ἐξωτερικά, ἦταν ἕνα θέαμα πού σίγουρα σόκαρε:

Ἀσουλούπωτος, καμπούρης, μέ ἕνα ἐλάττωμα πού ὅταν μιλοῦσε ἀκουγόταν σάν νά ἔλεγε ἀσυναρτησίες.

Ἡ σταθερότητα τῆς, ὁδηγούμενης ἀπό τό Θεό, θέλησής του –αὐτή ἡ ἀρετή πού τοῦ ἐπέτρεψε νά φτάσει τέτοιο ἀσκητικό ὕψος- παρεξηγεῖτο ὡς ἀλαζονεία καί παράλογο πεῖσμα.

Γιά πολλούς ἦταν ἁπλά ἕνας γκρινιάρης, ξεροκέφαλος γέρος πού ἐπέμενε πάντοτε στίς δικές του, «λανθασμένες» ἰδέες σχετικά μέ τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Καί τό χειρότερο γιά τούς μηχανορράφους καί τούς δολοπλόκους ἦταν πώς δέν μποροῦσε νά χρησιμοποιηθεῖ γιά τή δόξα καμμίας κλίκας καί κανενός κόμματος.

Ἦταν ἐλεύθερος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Μέ λίγα λόγια, ἦταν μιά ἀπόλυτη προσβολή στή λογική τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία κοιτάει μόνο τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση καί ψάχνει γιά προσωρινά πλεονεκτήματα γιά τήν ἴδια ἤ γιά κάποια συγκεκριμένη ὁμάδα της.

Ὁ κόσμος, πού κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ καί κυβερνιέται ἀπό τόν πρίγκιπά του, τό διάβολο, προσπάθησε νά ἐκμηδενίσει τήν ἐπιρροή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη.

Ἄν καί εἶναι ἀδύνατον γιά τό θεϊκό νά «πετύχει» , ὅπως ἐννοεῖ τήν “ἐπιτυχία” αὐτός ὁ ἔκπτωτος, διεφθαρμένος κόσμος, ἅγιοι σάν τόν Ἅγιο Ἰωάννη εἶναι πράγματι νικητές ἐνώπιον τῆς αἰωνιότητος καί τῆς τελικῆς κρίσεως.

Ἡ παροῦσα κυριαρχία τοῦ κακοῦ δέν πρέπει νά μᾶς μετατρέψει σέ ἀπαθεῖς παρατηρητές πού ἐπιτρέπουν στήν κτηνωδία νά θριαμβεύσει.

Εἶναι καθῆκον μας νά ὑπερασπιζόμαστε τό καλό ἀπό τίς ἐπιθέσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Ἔτσι λοιπόν, ἀκόμα καί ἄν ἀνήκαμε ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού βλέπουν πέρα ἀπό ἐξωτερικές ἐμφανίσεις καί τήν κοινή γνώμη, ἀκόμα καί ἄν εἴχαμε νιώσει συμπόνια γιά τόν Ἅγιο Ἰωάννη ὅταν τόν κατηγοροῦσαν καί τόν δίκαζαν, καί πάλι δέν εἶναι ἀρκετό.

Ἐάν πρόκειται νά ἀκολουθήσουμε αὐτό πού εἶναι Θεϊκό, πρέπει νά γίνουμε ἥρωες, ὅπως ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης.

Πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά διακινδυνεύσουμε ἀκόμη καί «τό καλό μας ὄνομα»- τήν προσωπική ἤ ὁμαδική μας ἀξιοπιστία καί θέση- γιά νά διακηρύξουμε τήν ἀσυγκράτητη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δοξάζεται μέσα ἀπό τούς Ἁγίους Του!

Ἕνας Ὀρθόδοξος ἱερέας ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί ὁ ἴδιος μάρτυρας σέ ὁρισμένα θαύματα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, εἶπε πολύ σωστά πώς: «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶναι μιά ὄαση κατά κάποιο τρόπο, εἰδικά στούς καιρούς μας, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους>>.

Μπορεῖ νά δεῖ κανείς ἄπειρα ξεκάθαρα παραδείγματα:

Αὐτοί πού εὐλαβοῦνται τόν Ἅγιο Ἰωάννη ἀποδεικνύεται πώς εἶναι ἄνθρωποι ἀφιερωμένοι καί πιστοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐνῶ αὐτοί πού δέν τόν εὐλαβοῦνται καί φτάνουν μάλιστα νά τόν συκοφαντοῦν, ἀποδεικνύονται ξιπασμένοι καί ἰδιοτελεῖς.

Στίς περισσότερες περιπτώσεις, εἶναι ὁ φθόνος πού κάνει τούς ἀνθρώπους νά κρύψουν τή δόξα ἑνός Ἁγίου.

Ὡς ἕνας γνήσιος ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔφερνε σέ ἀμηχανία τούς γραφειοκράτες οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν τό πνεῦμα του.

Παρεκινεῖτο ἀπό ἀγάπη καί αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ ἐπιστρεφόταν τό ἴδιο ἁγνή, δίχως ὅρους.

Αὐτοί πού τόν φθονοῦσαν παρακινοῦνταν ἀπό ἄψυχους ὑπολογισμούς τοῦ τί ἦταν πιό «συνετό» καί ὅποια «ἀγάπη» λάμβαναν ἦταν πολύ ἁπλά ὁ καθιερωμένος σεβασμός πού ἀπολαμβάνουν τά ἄτομα τά ὁποῖα κατέχουν ὑψηλά ἀξιώματα.

Ἤθελαν νά ξεγράψουν τόν Ἅγιο Ἰωάννη γιατί ἡ ἀγάπη του τούς ἔκανε νά νιώθουν ἄβολα.

Διαφωνίες ὅσον ἀφορᾶ τήν προσκύνηση ἑνός Ἁγίου εἶναι ἰδιαίτερα συνηθισμένες στήν Ἐκκλησία.

Γιά παράδειγμα, ὅλοι γνωρίζουμε καί ἀγαπᾶμε τόν Ἅγιο Σεραφείμ σάν ἕναν ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἁγίους τῆς Ρωσίας.

Αὐτό πού δέν εἶναι πολύ γνωστό, ὅμως, εἶναι σέ τί βαθμό ὑποτιμοῦσαν οἱ ἄνθρωποι τόν Ἅγιο Σεραφείμ ἐνόσω ζοῦσε καί μέ τί μανία προσπάθησαν νά σβήσουν τή μνήμη του ἀπό τούς πιστούς μετά τό θάνατό του.

Οἱ πιστοί του ἀντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες στήν πορεία γιά τήν ἁγιοποίηση τοῦ ἀγαπημένου τους δάσκαλου καί πατέρα.

Οὐσιαστικά, ἄν δέν ἦταν ἡ ἐπιρροή τοῦ Τσάρου-Μάρτυρα Νικολάου τοῦ Δευτέρου γιά τήν ἁγιοποίησή του, οἱ ζηλόφθονοι ἐχθροί του θά εἶχαν κάνει τό δικό τους καί σήμερα δέν θά τόν ἤξερε σχεδόν κανένας.

Παρά τίς προσπάθειες τοῦ Διαβόλου νά ἀποκρύψει τίς εὐγενικές εἰκόνες τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖες εἶναι ἱκανές νά ξυπνήσουν καί νά ἐμπνεύσουν πίστη ἀνεκτίμητης δύναμης ἀνάμεσα στούς Χριστιανούς, ὁ Χριστός ὑποσχέθηκε πώς οἱ πύλες τοῦ ἄδου δέν πρόκειται νά κατισχύσουν τῆς Ἐκκλησίας.

Στήν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, οἱ μαρτυρίες τῆς ἁγιότητας εἶναι τόσο πολλές καί ὀφθαλμοφανεῖς, πού ὅλες οἱ ἀπάτες καί τά κόλπα τοῦ πονηροῦ στάθηκαν ἀνίκανα νά τήν κρύψουν.

Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἔχουν τελέσει ὁλόκληρες ἀκολουθίες στόν Ἅγιο Ἰωάννη καί ἔχουν γίνει τοπικές ἀνακηρύξεις του σέ Ἅγιο.

Δὲν χωράει ἀμφιβολία πώς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης στάλθηκε σάν δῶρο ἁγιότητας στούς ἀνθρώπους τῶν τελευταίων ἡμερῶν.

Σέ μιά ἐποχή πού ἡ μίμηση θεωρεῖται πλέον φυσιολογική σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς, ὅταν τό πραγματικό πνεῦμα τῆς Χριστιανικῆς Πίστης ἔχει κρυφτεῖ τόσο πολύ, ὥστε οἱ περισσότεροι ἀγνοοῦν τήν ὕπαρξή του ἀκόμα, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶναι ἕνα παράδειγμα γνησιότητας.

Εἶναι ἕνα σταθερό μέτρο πού δείχνει ποιός καί τί εἶναι ἀληθινό στούς μπερδεμένους καιρούς μας.

Ἡ μονάδα μέτρησης δέν εἶναι καμιά ἄλλη παρά ἡ ἁγνή Χριστιανική ἀγάπη, τήν ὁποία ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶχε καί μοίραζε ἁπλόχερα.

Μέ αὐτή τήν ἀγάπη, ἡ σκληρή μάχη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀξίζει τόν κόπο.

Χωρίς αὐτή, τό μόνο πού ἀπομένει ἀπό τίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί τήν ἐκκλησιαστική ζωή εἶναι μιά σχέση συμφέροντος: Εἴτε μέ τή μορφή συκοφαντίας καί δόλιων παγίδων, εἴτε μέ τή μορφή τῆς ἀμοιβαίας κολακείας καί ἀναγνώρισης.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔδωσε τόν σωστό τόνο τοῦ γνήσιου ἀποστολικοῦ ἔργου στόν σύγχρονο κόσμο.

Καθώς ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι εἰσρέουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρίν τήν τελική μάχη μέ τό κακό, εἴθε νά βλέπουν τόν Ἅγιο Ἰωάννη σάν τόν γεμάτο ἀγάπη ὁδηγό τους καί σάν ποιμένα, ὁ ὁποῖος δέν γνώρισε ποτέ τό θάνατο!

ΠΡΑΞΗ

Τῆς Συνοδικῆς ἐπιτροπῆς ἡ ὁποία ὁρίσθηκε γιά τήν ἐξέταση τῶν λειψάνων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη τῆς Σαγκάης καί τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου

Σέ συνδυασμό μέ τήν ἐπικείμενη ἁγιοποίηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σαγκάης καί Ἁγίου Φραγκίσκου, Ἰωάννου (ἡ ὁποία θά λάβει χώρα τήν 2α Ἰουλίου) καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Δυτικῆς Ἀμερικῆς καί Ἁγίου Φραγκίσκου κ.κ. Ἀντωνίου, ἀνοίχθηκε ὁ τάφος τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου (Βλαντίκα) Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος βρίσκοταν κάτω ἀπό τόν καθεδρικό ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Χαρᾶς Πάντων τῶν Θλιβομένων στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου τῶν ΗΠΑ.

Πρό τοῦ ἀνοίγματος καί τῆς ἐξετάσεως τῶν σεπτῶν λειψάνων τοῦ μακαριστοῦ Βλαντίκα Ἰωάννου, χρειάζοταν προετοιμασία τόσο πνευματική όσο και πρακτική γιά τήν ἐπίλυση τεχνικῶν προβλημάτων.

Ἦταν ἀνάγκη νά ἐκτιμηθεῖ ἡ δυσκολία τοῦ ἀνοίγματος τῆς σαρκοφάγου ἡ ὁποία περιεῖχε τό φέρετρο τοῦ ἐπισκόπου, ἡ κατάσταση τοῦ φερέτρου καί ἡ ἐλεύθερη προσπελασιμότητά του.

Τό ἔργο αὐτό πραγματοποιήθηκε στίς 17/30 Σεπτεμβρίου τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων μαρτύρων Πίστεως, Ἐλπίδος, Ἀγάπης καί τῆς μητρός των Σοφίας.

Το ἐσπέρας τῆς ἡμέρας αὐτῆς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, ὁ ἱερεύς Γεώργιος Kurtow, ὁ πρωτοδιάκονος Νικόλαος Porshnikoff, ὁ ἀναγνώστης Βλαδίμηρος Krassovsky καί ὁ Βόρις M. Troyan, κατέβηκαν στό μνῆμα καί ξεκίνησαν τό ἔργο μετά τήν Λιτή (μικρή ἐπιμνημόσυνη δέηση) ἡ ὁποία τελέσθηκε από τόν σεβασμιώτατο Ἀντώνιο.

Μέσα σέ δύο ὦρες μπόρεσαν νά ξεσκεπάσουν τήν σαρκοφάγο καί νά τοποθετήσουν τό καπάκι στό δάπεδο. Τό καπάκι ζύγιζε περίπου 200 κιλά.

Τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἀντίκρυσαν μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ σκεπάσματος ἦταν ὁ μανδύας τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἔλαμπε σάν νά ἦταν καινούργιος.

Ὁ μανδύας σκέπαζε τό φέρετρο. Δέν ὑπῆρχε κανενός εἴδους ὀσμή.

Στό καπάκι τοῦ φερέτρου ὑπῆρχαν ἀρκετά σημάδια τά ὁποία ὀφείλοταν σέ διάβρωση.

Μετά τόν ἔλεγχο τοῦ φερέτρου ἡ σαρκοφάγος σφραγίσθηκε καί πάλι, ἐν ἀναμονῇ τῆς ἐξετάσεως τῶν λειψάνων τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Συρακουσῶν καί Ἁγίας Τριάδος κ.κ. Λαύρος, μέλος τῆς ἐπιτροπῆς τήν ὁποία ὥρισε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ὑπερορίου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν προετοιμασία τῆς ἐπικείμενης Ἁγιοποιήσεως, ἔφθασε στίς 28 Σεπτεμβρίου, τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ.

Ἕνα ἀκόμη μέλος τῆς ἐπιτροπῆς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλύπιος δέν μπόρεσε νά παρευρεθεῖ λόγω δύο ἐνοριακῶν πανηγύρεων τῆς ἐπισκοπῆς του. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐπίσκοπος τοῦ Σηάτλ κ.κ. Κύριλλος, ὁ ὁποῖος μόλις εἶχε ἀναλάβει τήν τοποτηρητεία τῆς Ἐπισκοπῆς Δυτικῆς Ἀμερικῆς ἦταν ἐπίσης μέλος τῆς ἐπιτροπῆς.

Συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων καί ἀρκετοί κληρικοί τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπισκοπῆς καθώς καί κληρικοί τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ. Τά ὀνόματά τους παρατίθενται και πιό κάτω.

Συνολικά, τρεῖς ἐπίσκοποι, ἑπτά ἱερεῖς, τρεῖς διάκονοι, ἕνας ἀναγνώστης καί ἕνας λαϊκός συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων.

Ὅλοι ὅσοι συμμετεῖχαν στήν ἱερά αὐτή ἐργασία εἶχαν προετοιμασθεῖ μέ αὐστηρή νηστεία κατά τήν ἡμέρα αὐτή. Ἀρκετοί προετοιμάσθηκαν διά τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, ἄλλοι διά τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς Θείας Μεταλήψεως.

Μετά τίς ἀκολουθίες τοῦ ἐσπερινοῦ καί τοῦ ὄρθρου, ὅλοι ὅσοι συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων, ἄρχισαν νά κατεβαίνουν πρός τήν κρύπτη μέ τόν τάφο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.

Συμμευτείχαν οἱ: Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, Ἀρχιεπίσκοπος Λαύρος, Ἐπίσκοπος Κύριλλος, Πρωθιερεύς Στέφανος Pavlenko, Πρωθιερεύς Πέτρος Perekrestov, Ἱερεύς Γεώργιος Kurtow, Ἱερεύς Σέργιος Kotar, Ἱερεύς Ἀλέξανδρος Krassovsky, Ἱερομόναχος Πέτρος (Luldanov), Ἱερεύς Παῦλος Ivashevich, Πρωτοδιάκονος Νικόλαος Porshnikoff, Διάκονος Ἀλέξιος Kotar, Ἱεροδιάκονος Ἀνδρόνικος (Taratuchin), Ἀναγνώστης Βλαδίμηρος Krassovsky καί ὁ νεωκόρος τοῦ τάφου, Βόρις M. Troyan.

Ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς διάβασαν μέ τή σειρά τό Εὐαγγέλιο πάνω στόν τάφο. Ἀκριβῶς στίς 9:00 μ.μ. ἐψάλη παννυχίδα γιά τόν Βλαντίκα Ἰωάννη ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς.

Μετά τήν παννυχίδα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος ἔκανε μιά σύντομη ὁμιλία στήν ὁποία κάλεσε ὅλους τούς συμμετέχοντες στό ἱερό ἔργο τό ὁποῖο ἐπρκειτο νά τελέσουν να είρηνεύουν καί στήν συνέχεια ζήτησε γονατιστός συγχώρεση ἀπό ὅλους.

Μέ σεβασμό, ντυμένοι μέ τά ἐπιτραχήλια καί ψάλλοντας τό τροπάριο “Ἐλέησον ἡμᾶς Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς”ἄρχισαν νά ἀνοίγουν τήν σαρκοφάγο.

Ἔφεραν στόν τάφο ἕνα καινούργιο ξύλινο φέρετρο τό ὁποῖο εἶχε κατασκευασθεῖ ἀπό τόν ἱερέα Γεώργιο Kurtow. Χάρη στήν προπαρασκευαστική ἐργασία ἡ ὁποία εἶχε γίνει τήν 17η Σεπτεμβρίου, ἦταν δυνατή ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ καπακιοῦ τῆς σαρκοφάγου χωρίς πολλή προσπάθεια.

Ἔχοντας δέσει μέ ζῶνες ἀπό τήν βάση του τό φέρετρο, οἱ κληρικοί τό ἀνέβασαν καί τό τοποθέτησαν σέ ἕνα σανίδι στό πάνω μέρος τοῦ τάφου.

Ὅπως διαπιστώθηκε, τό φέρετρο ἦταν κατασκουριασμένο σέ πολλές μεριές συμπεριλαμβανομένης καί τῆς βάσης του.

Ὁ Ἱερομόναχος Πέτρος ἔφερε το κλειδί καί προσπάθησε νά ἀνοίξει τό φέρετρο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.

Βλέποντας νά ὑπάρχει δυσκολία ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος ἄρχισε νά ψάλλη τό “Ἄλλην γάρ ἐκτός Σοῦ βοηθόν οὐκ ἔχομεν…” καί τότε, σχεδόν ἀμέσως τό φέρετρο ἄνοξε.

ὅλοι ἔκαναν ἕνα βῆμα πρός τα πίσω δίνοντας το προβάδισμα στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντώνιο στό ξεκλειδωμένο καπάκι τοῦ φερέτρου.

Στίς 10:10 μ.μ. ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, τρέμοντας καί μέ φόβο Θεοῦ ἄνοιξε τό φέρετρο μέ τά σεβάσμια λείψανα τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη.

Πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι πλήν τοῦ Ἐπισκόπου Κυρίλλου ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε στήν ἀποκάλυψη τῶν λειψάνων τῶν νεομαρτύρων Μεγάλων Δουκισσῶν Ἐλισσάβετ καί Βαρβάρας στήν Ἰερουσαλήμ, κανείς ἄλλος ἀπό τους παριστάμενους δέν εἶχε παραευρεθεῖ σέ ἀποκάλυψη λειψάνων.

Γιά τόν λόγο αὐτό ὑπῆρχε τό δέος πού τούς εἶχε καταλάβει στό μνῆμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη. Τό πρόσωπο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη ἦταν καλυμμένο καί ἀμέσως ἡ προσοχή ὅλων στράφηκε στά λευκά ἄφθαρτά του χέρια.

Τά λευκά του ἄμφια καί ἡ μίτρα του εἶχαν πρασινίσει.

Ἀφοῦ ἔκανε τόν σταυρό του καί ἀφοῦ διάβασε τόν 50ό ψαλμό, ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος, ἀφαίρεσε τόν ἀέρα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη καί ὅλοι εἶδαν τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχη, ἀδιάφθορο.

Το δέρμα τοῦ προσώπου του ἦταν λευκό.

Ἡ γενειάδα του εἶχε διατηρηθεῖ ἀκέραια.

Στήν θέση τῶν ματιῶν ἦσαν μιρά ἀνοίγματα τά ὁποῖα ὅμως μόλις που διακρίνοταν, ἐπειδή ἡ μίτρα στό κεφάλι τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη εἶχε τοποθετηθεῖ ἀρκετά βαθειά.

Τά ἐσωτερικά ἄμφια τοῦ Βλαντίκα εἶχαν ἀποσυντεθεῖ ὁλοκληρωτικά καί φαίνοταν τά πόδια του, τά ὁποῖα ἦταν σκουρόχρωμα.

Ἦταν γνωστό ὅτι ὁ Βλαντίκα εἶχε προβλήματα μέ τά πόδια του τά ὁποῖα ἦταν μελανιασμένα ἀπό πληγές.

Παρατηρήθηκε ἡ παρουσία ἑνός σημείου στό πόδι τοῦ Βλαντίκα, στό σημεῖο, ὅπου ὑπῆρχε μιά ἀνοιχτή πληγή.

Δέν ὑπῆρχε, οὔτε εὐωδία, ἀλλά οὔτε καί δυσάρεστη ὀσμή, παρά μόνον μιά ἀμυδρή μυρωδιά υγρασίας, τοῦ χώματος ἤ τῆς σκουριᾶς.

Μετά τήν ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, ἀκολούθησε μιά παράξενη σιωπή.

Στήν συνέχεια, ὅλοι ἄρχισαν νά ἐξετάζουν τά Ἅγια λείψανα καί νά σημειώνουν χαμηλόφωνα τήν κατάστασή στήν ὁποία βρέθηκαν, τά ἄμφια, ὁ σταυρός κ.τ.λ.

Μέ τήν σειρά, ὅλοι προσκυνησαν τά ἄφθορα λείψανα τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.

Ἀποφασίσθηκε στήν συνέχεια νά μεταφέρουν τά λείψανα στό νέο, ξύλινο φέρετρο.

Οἱ κληρικοί, δέν γνώριζαν κατά πόσον τό σῶμα του ἦταν εὔθραυστο.

Ἔτσι ἔβαλαν ἀπό κάτω του ἕνα σεντόνι καί μετέφεραν τά λείψανα στό νέο φέρετρο ψάλλοντας το “Ὁ Σωτήρ μου, βοηθός καί σκεπαστής μου….Χριστέ ἐπί τῇ πέτρᾳ τῶν ἐντολῶν Σου”. ὅταν τό σῶμα εἶχε ἤδη μεταφερθεῖ στό νέο φέρετρο οἱ κληρικοί ἄρχισαν νά ἀπομακρύνουν τά λυωμένα ὑφάσματα (καί τό μαξιλάρι) τοῦ φερέτρου.

Τό σῶμα τοῦ Βλαντίκα, ὅπως τό σήκωσαν στόν ἀέρα φαίνοταν ἐλαφρύ καί ἄκαμπτο καί ὄχι εὔκαμπτο ἤ εὔθραυστο ὅπως περίμεναν.

Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι αὐτοί οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στήν ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, εἶχαν μία ἐμπειρία ὑπερφυοῦς εἰρήνης καί ἐπεκράτησε σιωπή δέους.

Κανείς δέν εἶχε καταπλαγεῖ καί κανείς δέν μιλοῦσε.

Ἔμοιαζε σάν ὅλα τά προβλήματα νά εἶχαν ἐξαφανισθεῖ.

Τέτοιας λογῆς ἦταν ἡ χαριτόβρυτη ἐμπειρία τήν ὁποία εἶχαν ὅλοι ὅσοι περιστοίχιζαν τά λείψανα τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.

Δέν ὑπῆρχε οὔτε βιασύνη οὔτε καί ματαιοδοξία.

Κανείς δέν ἤθελε νά φύγη ἀπό τά λείψανα.

Ἁπλᾶ, ἤθελε νά βρίσκεται κοντά τους, νά προσεύχεται καί νά τά ἀγγίζη.

Ἀφοῦ οἱ κληρικοί καθάρισαν τά λείψανα ἀπό τά ἀπομεινάρια τῶν ὑφασμάτων τοῦ φερέτρου καί ἀπό τά χώματα τά ὁποῖα εἶχαν ριχτεῖ κατά τήν κηδεία τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, τά τοποθέτησαν καί πάλι μέσα στό ξύλινο φέρετρο.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος καί ἐνῶ διαβάζοταν τό Κοντάκιο τοῦ Μεγάλου Κανόνα “Ψυχή μου ἀνάστα..” σκέπασε τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη μέ ἕναν καινούργιο ἀέρα καί τό σῶμα του μέ ἕνα σάββανο.

Στήν συνέχεια, ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος ἐνημέρωσε τούς παρόντες γιά τό γεγονός ὅτι ἕνας κληρικός τῆς ἐπισκοπῆς, ὁ ἱερεύς Γιαροσλάβ Belikow, ἔχει ἕναν δίχρονο γυιό πού εἶναι βαρειά ἄρρωστος καί περιμένει νά προσκυνήσει τά λείψανα.

Εἰδοποίησαν τόν π. Γιαροσλάβ ὁ ὁποῖος ἔφτασε μετά ἀπό λίγο στό μνῆμα μέ τό νήπιο καί ὁ γυιός του Βσέβελοντ προσκύνησε τά ἄφθορα χέρια τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.

Τό ξύλινο φέρετρο μεταφέρθηκε στήν σαρκοφάγο ἡ ὁποία στό μεταξύ εἶχε καθαρισθεῖ ἀπ;τίς σκουριές.

Τό φέρετρο σφραγίσθηκε καί καλύφθηκε μέ τόν μανδύα.

Ἐπανατοποθετήθηκε στήν θέση του καί τό καπάκι τῆς σαρκοφάγου ἐνῶ οἱ κληρικοί ἔψαλλαν τό τροπάριο εἰς ἱεράρχας “Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε καί πραότητος…”

Στήν συνέχεια ἐψάλη λιτή γιά τούς κεκοιμημένους καί ὅλοι ἀσπάσθηκαν τόν τάφο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη και μυρώθηκαν μέ τό λαδάκι ἀπό τήν κανδήλα πού βρίσκεται στόν τάφο του.

Στίς 11:15 το βράδυ, ἔφυγαν ὅλοι εὐχαριστῶντας τόν Θεό γιά τό μέγα Του πρός ἡμᾶς ἔλεος, τό ὁποῖο μᾶς ἐξεδήλωσε διά τῶν λειψάνων τοῦ μακαριστού Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη, τῶν ὁποίων οἱ ὑπογραφόμενοι γίναμε μάρτυρες:

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος

Ἀρχιεπίσκοπος Λαύρος

Ἐπίσκοπος Κύριλλος

καί ὑπογραφές τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς ἐπιτροπῆς

28η Σεπτεμβρίου (11 Ὀκτωβρίου ν.ἡ), 1993)

(Μετάφραση: Σ. Π. Κουτσούκος-Πάτρα 2004)

http://salograia.blogspot.gr

Οἱ τρεῖς γέροντες: ὅμορφη διδακτική ιστορία

Ἀναρτήθηκε hristospanagia4

Μία φορά κι έναν καιρό μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού. Παρόλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε: Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.
Αυτοί την ρωτάνε: Ο άντρας σου είναι στο σπίτι; Όχι δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη. Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες. Όταν επέστρεψε ο σύζυγος, η γυναίκα του περίγραψε το περιστατικό. Ας έρθουν, τώρα που επέστρεψα!
Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί. Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι, της λένε οι τρεις γέροντες. Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί!
Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγά ξεκινώντας να της συστήνεται: Είμαι ο Πλούτος, της λέει. Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία. Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη. Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άνδρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας. Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.
Ο άνδρας ενθουσιάζεται και λέει: Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε! Η σύζυγός του όμως δεν συμφωνούσε: Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας; Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει: Δε θα ταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη; Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη! Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.
Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά: Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας. Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι και οι δύο άλλοι να τον ακολουθούν! Έκπληκτη η γυναίκα, ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία: Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι εσείς;
Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί: Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απέξω. Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη, όπου πάει η Αγάπη, πάμε κι εμείς μαζί της!
Προφανῶς ὑπονοεῖται ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη πού εἶναι καί ἡ μόνη ἀληθινή. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον ὅπως μᾶς τήν δίδαξε ὁ Κύριος (ἀνιδιοτελής, θυσιαστική, Ἀγιοπνευματική, χωρίς ὅρια καί διακρίσεις, ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς) αὐτή καί μόνο φέρνει τόν ἀληθινό πλοῦτο (τόν πνευματικό καί ἀσύλητο) καί τήν ἀληθινή εὐτυχία πού δέν τελειώνει ποτέ.
http://opougis.blogspot.gr

Ἕνα θαύμα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου σέ ἕνα μικρό παιδάκι

Ἀναρτήθηκε hristospanagia4

Η Εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου στην Ιορδανία

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ

Σύμφωνα με όσα μας ανακοίνωσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος, ένα αγοράκι τριών μηνών αρρώστησε πολύ βαριά με τρύπα στον πνεύμονα και μπήκε στην εντατική υποστηριζόμενο με οξυγόνο.

Οι γονείς του μικρού αγοριού ήταν πολύ απελπισμένοι, όταν οι γιατροί τους ανακοίνωσαν ότι το παιδί τους δεν είχε καμία ελπίδα σωτηρίας.
Μόλις πληροφορήθηκε το θλιβερό γεγονός ο Μητροπολίτης Βενέδικτος, έδωσε αμέσως εντολή στον π. Νεκτάριο που μαζί με τη νεολαία επισκέπτονται κάθε Σάββατο τα νοσοκομεία για να δώσουν παρηγοριά στους αρρώστους.

Σε κάθε έναν ασθενή πηγαίνουν από ένα Ιερό Ευαγγέλιο, τον βίο του Αγίου Νεκταρίου και λαδάκι από το καντήλι του Αγίου.

Σύμφωνα με εντολή του κ. Βενέδικτου, ο π. Νεκτάριος άλειψε με λάδι το παιδάκι από το καντήλι του Αγίου, και Ω του θαύματος! το τριών μόνο μηνών αγοράκι την άλλη ημέρα ήταν υγιέστατο και οι γονείς του το πήραν σπίτι τους.
Να σημειωθεί, ότι οι γονείς του αγοριού ήταν άγνωστοι στη Μητρόπολη, παρόλα αυτά τηλεφώνησαν αμέσως στον π. Νεκτάριο και ήρθαν στην εκκλησία του Αγίου που βρίσκεται στη Μητρόπολη για να προσκυνήσουν.
Με δάκρυα στα μάτια, ευχαρίστησαν τον Άγιο και δήλωσαν ότι θα βαπτίσουν το παιδί, και θα του δώσουν το όνομα του Αγίου Νεκταρίου του Θαυματουργού.
Ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος, επισκέφθηκε την οικογένεια και το αγοράκι και έδωσε την ευλογία του.
Αξίζει να αναφερθεί, ότι ο Άγιος Νεκτάριος τιμάται ιδιαιτέρως στην Ιορδανία. Έχουν γίνει επίσης από τον Άγιο άλλα επτά θαύματα που είναι καταγεγραμμένα από αυτούς που έλαβαν τη χάρη του.
Τέλος, να σημειωθεί, ότι το γεγονός αυτό είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο και μαρτυρεί την αλήθεια και τη δύναμη της χριστιανικής πίστης .

Πηγή: ixnilatis

http://agiostherapon.blogspot.gr

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΚΑΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ

O Κοσμήτορας    της Θεολογικής Σχολής Mιχ. Γ. Τρίτου στο agioritikovima.gr

Τα τελευταία χρόνια με πόνο ψυχής και Ιερή αγανάκτηση παρακολουθούμε τη βάναυση καταπάτηση στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αχρίδων και Μητροπολίτου Σκοπίων Ιωάννου.

Ο μαρτυρικός Ιεράρχης δέχεται αλλεπάλληλες καταδικαστικές αποφάσεις από τα ποινικά δικαστήρια των Σκοπίων, επειδή είχε το θάρρος να διακηρύξει ότι η << Μακεδονική>> Εκκλησία των Σκοπίων είναι σχισματική, γιατί περιφρονεί βασικές αρχές της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και προτάσσει εθνοφυλετικές σκοπιμότητες.

Το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου άρχισε στις 21 Ιουνίου 2002, όταν η Ιερά Σύνοδος της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων απέρριψε τη συμφωνία του Νις (17 Μαΐου 2002) η οποία έδινε λύση στο υφιστάμενο πρόβλημα1.

Ο Ιωάννης, Μητροπολίτης τότε Βελεσσών και Παραβαρδαρίου, διεφώνησε με την απόφαση της σχισματικής ¨Εκκλησίας¨ των Σκοπίων και επανέφερε τη Μητρόπολη του στους κόλπους της Μητρός εκκλησίας της Σερβίας2.

Η σχισματική ¨Εκκλησία¨ των Σκοπίων ασχολήθηκε με το θέμα στη συνεδρία της 6ης Ιουλίου 2002 και κήρυξε τον Ιωάννη έκπτωτο. Την ίδια ημέρα, χωρίς εντολή του Δικαστηρίου, η Αστυνομία εξέβαλε βίαια τον Μητροπολίτη και τους μοναχούς από το Μητροπολιτικό Μέγαρο των Βελεσσών. Το ίδιο έτος, στις 20 Ιοθλίου, με τον ίδιο βίαιο τρόπο τους έδιωξε από την Ιερά Μονή αγίου Γεωργίου στο Νεγότινο, όπου προσωρινά είχε μεταφερθεί η έδρα της Μητροπόλεως .3

Σʼ αυτήν την αντικανονική ενέργεια της σχισματικής Εκκλησίας των σκοπίων, άμεσα αντέδρασε η Ιερά Σύνοδος της σέρβικης Εκκλησίας, η οποία στη συνεδρία της 23ης Σεπτεμβρίου 2002 όρισε τον Ιωάννη Έξαρχο του Πατριαρχείου της Σερβίας στα Σκόπια.4

Η Ιερά σύνοδος της Σέρβικης Εκκλησίας, με ανακοίνωση της κατηγορεί την Ιερά Σύνοδο της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων, όπως και τα κρατικά όργανα, για άσκηση βίας σε βάρος του Μητροπολίτου Ιωάννου και των κληρικών λαϊκών συνεργατών του. Ενέργεια και συμπεριφορά απάδουσα στους ιερούς κανόνες, αλλά και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.5

Στην προσπάθεια της να βοηθήσει στην επίλυση του εκκλησιαστικού προβλήματος των Σκοπίων, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Σερβίας, στηριζόμενη σε κανονικές εκκλησιολογικές βάσεις, ύστερα από πρόταση του Έξαρχου Αχρίδος Ιωάννου, εξέλεξε στις 23 Μαΐου δύο βοηθούς επισκόπους, τους αρχιμανδρίτες Ιωακείμ Jovceski και Μάρκο Kimev. Από αυτούς ο πρώτος ανέλαβε ως τοποτηρητής της Ιεράς Μητρόπολεως Πολοσκο-Κουμάνοσκα και ο δεύτερος της Μητροπόλεως Πρεσπών και Πελαγονίας.6

Νέα κρίση και τροπή πήρε το υφιστάμενο πρόβλημα στις 20 Ιουλίου όταν ο Μητροπολίτης Ιωάννης συνελήφθη από την Αστυνομία ενώ τελούσε το μυστήριο του βαπτίσματος στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου των Βιτωλίων( Μοναστηρίου).προφυλακίστηκε για πέντε μέρες και με την κατηγορία της αυθαιρέτου εισόδου σε ναό , οδηγήθηκε σε δίκη στις 31 Οκτωβρίου 2003. Το δικαστήριο επέβαλε ποινή ενός έτους φυλάκιση με αναστολή δύο ετών υπό την προϋπόθεση ότι στο διάστημα αυτό δε θα υποπέσει σε παρεμφερές αδίκημα. Εναντίον της αποφάσεως ασκήθηκε έφεση.7

Στις 25 Δεκεμβρίου 2003 η Ιερά Σύνοδος της σερβικής Εκκλησίας κήρυξε την ορθόδοξο Αρχιεπισκοπή Αχρίδος αυτόνομη, προήγαγε τον Μητροπολίτη Ιωάννη σε Αρχιεπίσκοπο Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.8

Η κατάσταση όμως αντί να εκτονωθεί, δυστυχώς επιδεινώθηκε επικίνδυνα, λόγω της αδιαλλαξίας της σχισματικής Εκκλησίας. Στις 11 Ιανουαρίου 2004, ημέρα Κυριακή , μετά το πέρας της θείας λειτουργίας , οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη και τους εκεί παρευρισκόμενους αρχιερείς, ιερείς , μοναχούς, μοναχές και λαϊκούς. Όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι εκτός του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου , ο οποίος προφυλακίστηκε για είκοσι ημέρες, με την κατηγορία της αναζωπυρώσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους. Ο Μακαριώτατος άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος στις 30 Ιανουάριου 2004.9

Η σχισματική Εκκλησία κατεδίωξε τους μοναχούς και τις μονάζουσες κατά το διάστημα που ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν προφυλακισμένος. Απέβαλε όλους από τις μονές της μετανοίας τους. Αιτία του διωγμό τους υπήρξε η προσχώρηση τους στην Αρχιεπισκοπή Αχρίδος.

Σοβαρή εμπλοκή σημειώθηκε στο όλο ζήτημα στις 20 Φεβρουαρίου 2004. Πέντες τρομοκράτες επιχείρησαν να δολοφονήσουν τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, που συνεδρίαζαν στην υπό ανέγερση Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου των Βιτωλίων. Επειδή όμως δεν μπόσεσαν να συλλάβουν τους Αρχιερείς, κακοποίησαν τις μοναχές, έκλεψαν ιερά αντικείμενα και πυρπόλησαν τη Μονή.10

Στις 26 Ιουλίου 2005 το εφετείο της πόλεως Βιτωλίων(Μοναστηρίου) επικύρωσε πρωτόδικη απόφαση του Ιανουάριου 2004 για 18μηνλη φυλάκιση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου με την κατηγορία της « υποδαυλίσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους». Την κατηγορία αυτή είχαν προσάψει στον Αρχιεπίσκοπο οι αρχές της ΠΓΔΜ και κατά της οποίας αυτός είχε εφεσιβάλει. Έμεινε οκτώ μήνες στις φυλακές των Σκοπίων «Ινζίροβο».

Ύστερα από έντονες διαμαρτυρίες των Εκκλησιαστικών Αρχών και των Διεθνών οργανισμών στις Αρχές των Σκοπίων ο Αρχιεπίσκοπος απηλλάγη του υπολοίπου της ποινής του11

Και ενώ όλοι οι άλλοι πίστευαν ότι το μαρτύριο του τελείωσε, άρχισε νέος κύκλος διώξεων με στόχο τώρα να πλήξει την ηθική του υπόσταση. Το δικαστήριο των Σκοπίων τον κατηγορεί ότι καταχράστηκε χρήματα, κατηγορία ψευδής, άδικη και άριστα σκηνοθετημένη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης οδηγήθηκε στις φυλακές των Σκοπίων «Ινζίροβο» μέσα σε θάλαμο έξι ατόμων, που βαρύνονται για εγκληματικές πράξεις. Του αρνήθηκαν την Θεία Κοινωνία, του απαγόρευσαν την ανάγνωση σέρβικων και ελληνικών βιβλίων, παρά μόνο σκοπιανών, αλλά και αυτά ύστερα από έγκριση του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Π.Γ.Δ.Μ. το διαιτολόγιο του είναι απαράδεκτο αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο μόλις 41χρόνος Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης υποφέρει από σάκχαρο.

Από όσα αναφέρθηκαν , καταδεικνύεται η κυβερνητική παρέμβαση στη Δικαιοσύνη για τη σωματική και ηθική εξόντωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου. Δυστυχώς, μια χώρα που ισχυρίζεται ότι σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και επιθυμεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο βάθος της στηρίζει ένα απολυταρχικό καθεστώς, υπό τη σιωπηλή αδράνεια και αδιαφορία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αν και πέρασαν πέντε χρόνια από την αίτηση για νόμιμη αναγνώριση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος ως θρησκευτικής οργανώσεως, το Ανώτατο Δικαστήριο ακόμη δεν πήρε καμιά απόφαση.

Στις 21 Φεβρουάριου 2007, μετά τη συνάντηση της αντιπροσωπείας της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, δικαστήριο της πόλεως Βέλες των Σκοπίων απεφάσισε την μείωση της ποινής του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου από δώδεκα σε εννέα μήνες φυλάκιση. Έτσι ο Αρχιεπίσκοπος αποφυλακίστηκε την 1η Μαΐου 2007.12 Δυστυχώς πριν λίγες μέρες φυλακίστηκε για δυόμιση χρόνια!

Θεωρούμε ότι η επίλυση του εκκλησιαστικού ζητήματος των Σκοπίων υπό τας παρούσας συνθήκας εμφανίζει μεγάλες δυσχέρειες από το Κράτος, αλλά και της χρησιμοποιήσεως της ως κρατικής υπηρεσίας για ξένους προς την πνευματική της αποστολή στόχους.

Για να υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη θα πρέπει να τηρηθούν οι εξής προϋποθέσεις:

    Το επίσημο κράτος να αφήσει ελεύθερη την Εκκλησία να επιτελέσει το λυτρωτικό της έργο.

    Η σχισματική Εκκλησία να αναγνωρίσει ως αντικανονικές τις ενέργειες της από το 1968 μέχρι σήμερα και να ζητήσει συγγνώμη από την Μητέρα Εκκλησία της Σερβίας για όσα άτοπα έπραξε εις βάρος της.

    Να δεχθεί την ονομασία της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Αρχιεπισκοπής Αχρίδος και όχι Μακεδονίας.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι δυνατή αρχικά η χορήγηση αυτονομίας, κατά το προηγούμενο της Φιλανδίας, Εσθονίας και μέχρι πρότινος Τσεχίας και Σλοβακίας και αργότερα αυτοκεφαλίας. Έτσι θα κλείσει μια χαίνουσα πληγή στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησιας και θα πάυσει το ένα και πλέον εκατομμύριο των ορθοδόξων που ζουν στα Σκόπια να γίνει βορά σε κάθε είδος προσηλυτισμού.13

Υ.Γ. Όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν την μαρτυρική αυτή αδελφότητα ας τηλεφωνήσουν στο 6937-257655

1 Λεπτομέρειες για τη συμφωνία του Νις βλ. Μιχαήλ Γ. Τρίτου. Νεότερες εξελίξεις στη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων. ʽʼΕκδόσεις, « Βάνιας», Θεσσαλονίκη 2004,σς.8-11
2 Εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» 16-6-2002. σ.8.
3 Εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» 19- 7-2002
4 Αρχείο Σέρβικου Πατριαρχείου(του λοιπου ΑΣΠ). Φακ. «Μακεδονική»
5 Ο.π
6 . Μιχαήλ Γ. Τρίτου. Νεότερες εξελίξεις στη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων. σ.14
7 Εφημ « Χριστιανική» 22-1-2004. σ. 8
8 ΑΣΠ, ο.π
9 Εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» 13-1-2004 σ.13
10 Τρίτου, ο.π σ. 18
11 Εφημ «Prawslavlie» αριθμ. Φύλλ. 936 /15-3-2006
12 Εφημ. «Ελεύθερος Τύπος», αριθμ. Φύλλ. 1681/16-3-2007, σ.1
13 Τρίτου, ο.π, σ.18

Η ελληνική καταγωγή των Ρωμιών της Συρίας που σήμερα σφαγιάζονται από τους μουσουλμάνους

Κοιτάξτε τα μάτια, κοιτάξτε τα πρόσωπα αυτών των Ρωμιών της Συρίας, αυτών των Ελληνοσύρων, αυτών των Ορθοδόξων Ελλήνων της Αντιοχείας. Κοιτάξτε τους γιατί είναι σαν τα αρνιά στο μαντρί που πάνε για σφάξιμο. Κοιτάξετε αυτούς τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς που σκοτώνονται από τους μουσουλμάνους χωρίς να έχουν καμία βοήθεια από πουθενά. Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας. Εμείς που γράφουμε για τους αγίους, εμείς που γεμίσαμε το διαδίκτυο με Ορθόδοξα ιστολόγια για να γράφουμε για σταρετς, για Φιλοκαλίες και Γεροντικά κι άλλα διάφορα Πατερικά βιβλία, για αδιάλειπτες προσευχές με κομποσκοίνια, και πέστε μου τί όφελος έχουν όλα αυτά όταν οι ομόθρησκοι μας στη Συρία κάθε μέρα σφαγιάζονται και μαρτυρούν για το Χριστό και εμείς τους αγνοούμε; Ας τους κοιτάξουν οι ιερείς και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου και της Ελλάδος που εθελοτυφλούν και συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας και ας προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε, ο καθένας όπως μπορεί, για να φέρουμε στην επιφάνεια αυτή τη σύγχρονη γενοκτονία που συμβαίνει καθημερινά μπροστά στα μάτια μας, αλλά που για διάφορους λόγους τα δικά μας μέσα ενημέρωσης στην Κύπρο και στην Ελλάδα κρύβουν από το κόσμο. Ας απαιτήσουμε από από την Εκκλησία της Κύπρου και της Ελλάδος να σταματήσει τους στρουθοκαμηλισμούς και να συμπεριφερθεί όπως αρμόζει. Ας βάλουμε όλοι στη πράξη τα λόγια του Χριστού και όχι μόνο να τα γράφουμε ή να τα διαβάζουμε.

Ποιοι είναι λιπών αυτοί οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου που τόσοι λίγοι από εμάς γνωρίζουμε την ύπαρξη; Κατ' αρχήν σε αντίθεση με αυτούς τους κοντόφθαλμους που νομίζουν ότι Έλληνες είναι αυτοί που ζουν μόνο μέσα στα σύνορα του Ελλαδικού Κράτους, θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας ότι ο Ελληνισμός ανθούσε πολύ πιο πέρα από τα σύγχρονα σύνορα της Ελλάδας. Αυτοί οι Ρωμιοί που ανήκουν στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι κοινότητα με μακρά ελληνική κληρονομιά που χρονολογείται από την ίδρυση της Αντιοχείας το 323 π.Χ. από το Σέλευκο Νικάτορα και από τη περίοδο της κατάκτησης της Ασίας από το Μέγα Αλέξανδρο. Οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου είναι Έλληνες της Αντιόχειας και η πλειοψηφία από αυτούς κατάγονται από Έλληνες Μακεδόνες εποίκους και Έλληνες της βυζαντινής περιόδου.

Η Συρία αρχικά ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα και ονομαζόταν Μεγάλη Συρία. Η Μεγάλη Συρία συμπεριλάμβανε, εκτός από το Λίβανο, και την επαρχία της Αλεξανδρέττας. Καθώς η επαρχία της Αλεξανδρέττας ήταν τότε μέρος της Συρίας, οι Έλληνες δεν υπόκειντο στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. 'Οταν η επαρχία της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε από την Τουρκία το 1939, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της Αντιοχείας μετανάστευσαν προς τη Συρία και το Λίβανο. Εκεί, βρήκαν άλλους Ρωμιούς της Εκκλησίας της Αντιοχείας που ζούσαν στην περιοχή από τα πανάρχαια χρόνια, που όμως είχαν χάσει την ελληνική γλώσσα και μιλούσαν πλέον μόνο αραβικά. Και αφού τ' αραβικά είναι σήμερα η κοινή γλώσσα της Λεβαντίνης η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της Αντιοχείας έγιναν μια αραβόφωνη χριστιανική κοινότητα αν και μερικοί μιλούν ακόμη και Ελληνικά αλλά και Τουρκικά.

Τί γίνεται όμως με το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πώς επέδρασε πάνω στους Ρωμιούς της περιοχής κατά την πρόσφατη ιστορία; Κατ' αρχήν θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μέχρι το 1897 ο Πατριάρχης Αντιοχείας ήταν Έλληνας στην καταγωγή και ελληνόφωνος. Με τη μεσολάβηση όμως της Ρωσίας η οποία ήθελε να έχει μια μεγαλύτερη επίδραση στη Μέση Ανατολή, ο Έλληνας Πατριάρχης (που ήταν Κύπριος στην καταγωγή) αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στη θέση του εκλέχτηκε αραβόφωνος Πατριάρχης. Την περίοδο εκείνη ήταν σε έξαρση και ο αραβικός εθνικισμός ο οποίος φυσικά ως ιδέα εισήχθη από την Ευρώπη. Όταν η Συρία έγινε ανεξάρτητη χώρα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις και κυρίως το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη χώρα από το 1963, έθεσαν τον εθνικισμό και τον παναραβισμό ως προτεραιότητα για τη ενότητα της χώρας.

Η παρουσία, όμως, των Ρωμιών και του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου στη Δαμασκό (το οποίο είχε μετοικήσει εδώ και αιώνες από την Αντιοχεία) αποτελούσε μια ανωμαλία μέσα στο δόγμα του παναραβισμού αφού οι μουσουλμάνοι που ταύτισαν τον αραβισμό με το Ισλαμ τους θεωρούσαν ως ξένο στοιχείο . Έτσι, το Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη Συρία προθυμοποιήθηκε να προστατέψει τους Ρωμιούς από τους μουσουλμάνους, με αντάλλαγμα να ασπασθούν τον παναραβισμό. Και ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτός το στόχος; Η συνεργασία του Κόμματος Μπάαθ με τον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας φυσικά! Έτσι, εδώ και δεκαετίες βλέπουμε το Πατριαρχείο Αντιοχείας να ασπάζεται τον παναραβισμό και να προωθεί την ιδέα στους Ρωμιούς ότι δεν είναι Έλληνες στην καταγωγή, αλλά Άραβες.

Η προπαγάνδα αυτή του Πατριαρχείου Αντιοχείας ήταν πολύπλευρη αφού ίδρυσε στο Λίβανο τη Θεολογική Σχολή του Μπαλαμάντ από όπου αποφοίτησαν ιερείς και ιεράρχες οι οποίοι προωθούσαν τον αραβισμό στους πιστούς στις ενορίες και στις επισκοπές τους. Μάλιστα πολλοί Ρωμιοί διανοούμενοι συμμετείχαν ενεργά στην προώθηση του αραβισμού ανάμεσα στη κοινότητα των Ρωμιών με αντάλλαγμα την κυβερνητική εύνοια από τη Δαμασκό. Μάλιστα στο Λίβανο δημιουργήθηκε ανάμεσα στους Ρωμιούς και ένα κόμμα με το όνομα Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα το οποίο είχε ως στόχο την ένωση του Λιβάνου με τη Συριά που φυσικά πήρε σώμα και οστά από την Κυβέρνηση της Συρίας με την ευλογία του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Σε συνεργασία με τους προέδρους της Συρίας, ο Πατριάρχης Αντιοχείας, ο σημερινός και οι προκάτοχοί του, έπαιξαν ένα βρόμικο παιχνίδι ενάντια στους Ρωμιούς της Συρίας και του Λιβάνου ξεπουλώντας την ελληνική εθνική τους συνείδηση και προσπαθώντας να τους πέσει ότι είναι Άραβες. Και επειδή η προπαγάνδα του αραβισμού ήταν μεθοδευμένη και μαζική, φαινομενικά, φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι τα κατάφερε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον στη Συρία. Ετσί, εδώ και πολλές δεκαετίες οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου αποκόπηκαν και απομονώθηκαν από τους υπόλοιπους Έλληνες συστηματικά και στοχευμένα από το ίδιο τους το Πατριαρχείο με στόχο να τους αραβοποιήσει.

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας για δεκαετίες τώρα προπαγάνδιζε στο ποίμνιό του ότι ήταν άραβες. Και μπορεί όλα να φαίνονταν μια χαρά, και ότι η συνεργασία του Πατριαρχείου Αντιοχείας με το Κόμμα Μπάαθ να είχε φέρει τα ποθούμενα αποτελέσματα, όμως οι μουσουλμάνοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι οι Ρωμιοί ήταν πραγματικά άραβες αφού τους μισούσαν και ήθελαν να τους εξοντωνόσουν από τη χώρα. Μέχρι και πριν ένα χρόνο έβρισκαν εμπόδιο τη κυβέρνηση Άσαντ και το Κομμα Μπαάθ στην εξολόθρευση των Ρωμιών με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους. Να, όμως που σήμερα το καθεστώς Άσαντ έχει χάσει τον έλεγχο της χώρας και απειλείται με κατάρρευση. Οι μουσουλμάνοι έχουν βγάλει το μένος τους πάνω στους Ρωμιούς και τους Αλεβίτες οι οποίοι υποστήριζαν το κοσμικό καθεστώς του Άσαντ. Καθημερινά οι Ρωμιοί ομόθρησκοί μας εξοντώνονται από τους μουσουλμάνους, ενώ ο παναραβισμός του Πατρειαρχείου Αντιοχείας το μόνο που φαίνεται ότι κατάφερε τελικά είναι να απομονώσει το ποίμνιό του από τον υπόλοιπο ελληνισμό και να το οδηγήσει σαν σφαχτάρι στους Μουσουλμάνους.

Μέσα σε ένα χρόνο όπου ο Άσαντ έχασε τον έλεγχο της Συρίας, έχασε ταυτόχρονα και το Πατριαρχείο Αντιοχείας τον έλενχο πάνω στους πιστούς του. Ο αραβισμός είναι πλέον μια νεκρή ιδέα, αλλά μετά από αυτό, ήρθε στην επιφάνεια και μια απρόσμενη αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι παρ' όλες τις κοινές προσπάθειες Άσαντ και Εκκλησίας, η μάζα των Ρωμιών δεν ταυτίστηκε με τον αραβισμό, πρώτα -πρώτα επειδή η λέξη Ρουμ που σημαίνει Ρωμιός στ' αραβικά, είναι συνώνυμη με τη λέξη Έλληνας, και δεύτερον, επειδή ο αραβισμός είναι στενά συνδεδεμένους με τη θρησκεία του ισλάμ.

Σήμερα, που το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν μπορεί πλέον να τους ελέγξει, οι Ρωμιοί της Συρίας, αλλά πρωτίστως αυτοί του Λιβάνου, προσπαθούν να ξαναπάρουν πίσω τις ελληνικές τους ρίζες, δημιουργώντας κοινοποιήσεις με στόχο να αποβάλουν από πάνω τους τόσα χρόνια αραβικής προπαγάνδας και να ενσωματωθούν πνευματικά με τους Έλληνες της Ελλάδος και της Κύπρου. Στο Λίβανο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα Ελληνορθόδοξο Κόμμα, με στόχο την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας και ελληνικής ταυτότητας των Ρωμιών, με προσπάθεια να αναβιώσουν την Ελληνική γλώσσα. Έγραψαν για βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση στο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το ΛΑΟΣ του Καραντζαφέρη, αλλά δεν πήραν καμία απάντηση από αυτά τα δυο κόμματα που κατά τα άλλα «αγαπούν» τον ελληνισμό.

Εμείς σαν Έλληνες οφείλουμε να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε πρώτα-πρώτα για να μην σφαγιαστούν όλοι τους από τους μουσουλμάνους, και δεύτερον για να πάρουν πίσω την ελληνική τους ταυτότητα.

Αυτό το άρθρο γράφτηκε από NOCTOC

Είπαν

Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΓΙΑ ΤΟ «ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Εκ της Ι.Μ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Η ρήσις πού διϊστορικά πλέον έχει καταστή παγκόσμιο κτήμα τής φιλοσοφίας αλλά καί τού πρακτικού βίου: «Πάσά τε επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καί πάσης άλλης αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται» (Πλάτων, Μενέξενος, 247a), επιβεβαιώνεται κατά τρόπον απόλυτον στήν σύγχρονη Βαβέλ τού πειράματος Cern πού διοργανώνει τό Ευρωπαϊκό Κέντρο Ερευνών στήν Γενεύη τής Ελβετίας.

Σήμερα σέ συνέντευξη Τύπου θά παρουσιαστούν τά αποτελέσματα τών πολυμήνων ερευνών στόν Μεγάλο Επιταχυντή Ανδρονίων καί θά διακηρυχθή όπως διεδόθη, ότι ανεκαλύφθη «επί τέλους» τό Μποζόνιο τού Χίγκς, γνωστότερο καί ως σωματίδιο «Θεός» καί όχι όπως εσφαλμένα λέγεται «σωματίδιο τού Θεού».

Θά παρουσιασθεί, η δήθεν τρομακτική ανακάλυψις, ότι «τό πεδίον τού υποατομικού σωματιδίου Χίγκς δρά σέ ένα αόρατο ενεργειακό πεδίο στό Σύμπαν καί προσδίδει υπόσταση στήν ύλη καί δημιουργεί τή μάζα τών άλλων σωματιδίων» καί επομένως «βρέθηκε τό τελευταίο κομμάτι τού πάζλ γιά τήν κατανόηση τού σύμπαντος».

Στήν παρουσίαση θά παραστούν καί οι τέσσερις φυσικοί, πού είχαν προτείνει τήν ύπαρξη τού σωματιδίου πρίν 48 χρόνια, μεταξύ τών οποίων ο Πήτερ Χίγκς, Ομ. Καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Εδιμβούργου καί ο Τόμ Κίμπλ, Ομ. Καθηγητής στό Ιμπέριαλ Κόλετζ τού Λονδίνου.
Ο άνθρωπος κατά καιρούς προσπάθησε νά ερμηνεύσει τό σύμπαν καί τήν ύπαρξη μέ πλήθος θεωριών. Ειδικώτερα στήν σύγχρονη εποχή η Κβαντομηχανική διατύπωσε θεωρία πού ανέτρεψε τήν νευτώνεια μηχανική καί τήν κλασσική ηλεκτρομαγνητική θεωρία.

Η αρχή τής απροσδιοριστίας τού Χάιζεμπεργκ, κατά τήν οποία δέν είναι δυνατόν νά προσδιοριστεί μέ ακρίβεια η θέση καί η ταχύτητα ενός υποατομικού σωματιδίου καθώς καί η θεωρία τής σχετικότητος τού Αϊνστάϊν σχετικά μέ τόν χρόνο καί τό χωροχρόνο γενικώτερα, μελετά τήν κινητική συμπεριφορά ενός σώματος πού κινείται μέ ταχύτητες πού πλησιάζουν τήν ταχύτητα τού φωτός (ειδική θεωρία τής σχετικότητος) καθώς καί τά φαινόμενα τής καμπύλωσης τού χωροχρόνου ως απόρροια τής ύπαρξης βαρυτικών πεδίων (γενική θεωρία τής σχετικότητος). Η έννοια τής «βαρυτικής ιδιομορφίας» πού είναι τού συρμού ισχυρίζεται ότι τό σύμπαν προέρχεται από μία αρχική κατάσταση μάζας απειροστών διαστάσεων μέ τεράστια πυκνότητα καί θερμοκρασία 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια πρίν.

Η νεώτερη θεωρία τών «χορδών» αποπειράται νά εξηγήσει τήν δομή τού σύμπαντος σέ υποατομικό επίπεδο θεωρώντας καί τήν επίδραση τής βαρυτικής δύναμης μέ τήν βοήθεια όχι σωματιδίων αλλά δομών μέ διαστάσεις, τών λεγομένων χορδών. Τέλος η θεωρία τού «χάους» ασχολείται μέ τήν συμπεριφορά ορισμένων μή γραμμικών συστημάτων καί μελετά ντετερμινιστικά συστήματα καθώς καί τό συγγενές πεδίο τής κβαντικής θεωρίας τού χάους.

Όλες οι ανωτέρω θεωρίες επιχειρούν νά ερμηνεύσουν τό φαινόμενο τής ζωής χωρίς καμμία αναφορά ή μάλλον μέ παγερά άρνηση καί αποστροφή στό Υπερούσιο Πρόσωπο τού Παναγίου Θεού καί αποδεικνύονται μέ τόν τρόπο αυτό ετεροκίνητα νευρόσπαστα τού αρχαίου δαίμονος, τά οποία μεταβάλλουν τήν επιστήμη από αλήθεια καί θάμβος σέ πανουργία καί διαστροφή, γιατί επιδιώκουν νά πείσουν ότι η τάξις, η αρμονία η σκέψις, η τελονομία, η σκοπιμότης καί η πρόδηλος σοφία πού διέπει τό υλικό Σύμπαν προέρχεται από άλλογες καί ασυνείδητες μονάδες ύλης πού μάλιστα, όπως ισχυρίζονται, έδρασαν καί δρούν μέ αιτία τήν τυχαιότητα.

Σήμερα λοιπόν στήν Γενεύη τής Ελβετίας «έξοχα μυαλά» θέλουν νά μάς καταπείσουν ότι τό υποατομικό σωματίδιο μποζώνιο Χίγκς, πού είναι μία ασυνείδητη μονάδα ενέργειας, άν υπάρχει, δημιουργεί, συντονίζει, σχεδιάζει καί καταστρώνει τά τρισεκατομμύρια τών γαλαξιακών σχηματισμών, τούς σέ αυτά υφισταμένους φυσικούς νόμους ώστε μήν συγκρούονται μεταξύ τους, τήν αέναη κίνηση τής συμπαντικής ύλης-μάζης, τήν οργανική διάπλαση καί τή ζωή τών ενοργάνων όντων καί φυσικά τήν αρμονία τού υλικού σύμπαντος.

Αυτό ακόμα τό ασυνείδητο σωματίδιο, πού δέν έχει γνώση τού εαυτού του καί δέν μπορεί νά απαντήσει στό ερώτημα «τί είσαι;» καταστρώνει καί δημιουργεί εκ τού μηδενός συνειδητά όντα όπως ο άνθρωπος, πού έχουν τό συνειδέναι, υπερβαίνει τό αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ανοργάνου καί οργανικής ύλης, τά αγεφύρωτα οργανικά χάσματα μεταξύ όλων τών ειδών τών γενών τών ενοργάνων όντων, τό αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τού φυτικού κόσμου καί τών εμψύχων όντων, τό αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τού ανθρώπου καί όλων τών άλλων ενοργάνων καί εμψύχων όντων. Άν αυτή η αντίληψις δέν αποτελεί τόν απόλυτο ορισμό τού κρετινισμού, τότε τί συνιστά κρετινισμό;

Δυστυχώς όμως δέν είναι τόσο απλά τά πράγματα γιατί πίσω από αυτές τίς τρομακτικές καί αίσχιστες γιά τήν ανθρώπινη προσωπικότητα, τήν ανθρώπινη ιστορία καί τήν ανθρώπινη φιλοσοφία απόψεις κρύβεται τό αποκρουστικό πρόσωπο τού διαμονισμού, γιατί μόνο δαιμόνια καί κατεχόμενοι από αυτά μπορούν νά μωρολογούν μέ τέτοιες ανοησίες.

Προτείνω δέ στούς εκλεκτούς αυτούς «σοφούς», τών οποίων όπως κάθε ανθρώπου ο εγκέφαλος έχει ένα τρισεκατομμύριο νευρικές συνδέσεις πού «τυχαία» έγιναν από τό ασυνείδητο μποζώνιο, εάν έχουν ανάγκη αιμοληψίας αυτοί ή συγγενικά των πρόσωπα νά μήν προστρέχουν πλέον στόν αλτρουϊσμό τών συνανθρώπων τους, αλλά νά χρησιμοποιήσουν τό αίμα τών «εκλεκτών συγγενών» τους χιμπατζίδων, ουρακοτάγκων, γοριλών, γιββώνων κ.λ.π. γιά νά διαπιστώσουν όχι στήν θεωρία αλλά στήν πρακτική εφαρμογή της τήν δήθεν αλήθεια τής «ανακαλύψεώς» των, περί τού «κοινού γεννήτορος μποζωνίου» εκτός καί άν τό μποζώνιο έχει τέτοια ευφυΐα ώστε νά κατασκευάζει σέ κάθε είδος καί έναν συγκεκριμένο αιματολογικό τύπο. Άν είχε όμως τέτοια ευφυΐα γιατί νά συνεντευξιάζον-ται εκ προσώπου του οι συγκεκριμένοι καί όχι τό ίδιο;

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ο Πειραιώς Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

Καθαρισμός τῆς καρδίας. Γέρων Ἰωσήφ Βατοπαιδινός

Ἀναρτήθηκε hristospanagia4

Καθαρισμός της καρδίας Διδαχές από τον Άθωνα

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός
Το κέντρο της ζωής μας είναι η απασχόλησί μας με τον πνευματικό νόμο. Αυτός είναι και ο λόγος πού αρνηθήκαμε τον κόσμο και εγκαταλείψαμε τον οικογενειακό βίο, ο οποίος δεν είναι αμαρτωλός. Τον εγκαταλείψαμε, επειδή θελήσαμε να εκφράσωμε με ένα ιδιαίτερο τρόπο την αγάπη μας προς τον Θεό, τηρούντες έτσι με ακρίβεια την πρώτη εντολή. Κληθέντες από τον Θεό, ακολουθήσαμε την φωνή Του για να εφαρμόσωμε αυτή την εντολή.
Και για να εύρωμε τον κατάλληλο χρόνο, τον απερίσπαστο μάλλον, εβγήκαμε έξω από την κοινωνία και αρνηθήκαμε τους οικογενείς μας, ασχολούμενοι λεπτομερώς με την εσωστρέφεια, ελέγχοντες τα νοήματα των πραγμάτων. Και αυτό τον τρόπο, να ημπορέσωμε να νικήσωμε όχι μόνο την πρακτική μορφή της αμαρτίας, αλλά να την αφανίσωμε από την γέννησί της.
Όχι μόνο να μην αμαρτάνωμε πρακτικά, αλλά ούτε κατά διάνοια να έχωμε συνεργασία με το κακό. Και με αυτό τον τρόπο φθάναμε στον μακαρισμό του Κυρίου: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Ο Ιησούς μάς ανέφερε ότι: «Τα έξωθεν εισερχόμενα ου κοινούσι τον άνθρωπο», δηλαδή δεν τον μολύνουν.
Εκείνα πού εξέρχονται από μέσα τον κάνουν ακάθαρτο. «Εκ γάρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι». (Ματθ. 15,18).
Αυτά είναι τα περισσεύματα της ακαθάρτου καρδίας τα οποία κινούμενα από μέσα προς το έξω, δημιουργούν το σώμα της περιεκτικής κακοηθείας.
Και τότε καταρακώνεται η ελευθερία της προσωπικότητας του ανθρώπου, και από ευγενής και «κατ εικόνα και ομοίωσιν» πλασμένος πού είναι, γίνεται πονηρός και διεφθαρμένος. Επειδή μετέχομε και εμείς αυτής της αρρωστημένης καταστάσεως, εξήλθαμε από τον κόσμο ακριβώς γι αυτό τον λόγο.
Κόσμο όταν λέμε δεν εννοούμε τους ανθρώπους.
Κόσμος είναι το σύστημα του παλαιού ανθρώπου, πού κατά τον Παύλο είναι τα πάθη και οι επιθυμίες. Και κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, η «επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου», η αφροσύνη και γενικά η ματαιοφροσύνη.
Ευρισκόμενοι τώρα εδώ, προσέχαμε ακριβώς στο να γίνωμε «καθαροί τη καρδία», γιατί μονό έτσι θα ίδωμε τον Θεό, όσο επιτρέπεται βέβαια στην ανθρώπινη φύσι να έχη εμπειρία της οράσεως του Θεού. Το θέμα της παλιγγενεσίας δεν είναι η μεταφορά των ανθρώπων εις ένα ευδαιμονισμό. Αυτά τα παραδέχονται οι ξένες ομολογίες: Ο άνθρωπος μετά την παρουσία του Θεού Λόγου, δεν μεταφέρεται εις ένα ευδαιμονισμό, ούτε επανέρχεται από μία εξορία σε μια καλύτερη ζωή. Αυτά δεν είναι της Εκκλησίας μας γεννήματα, αλλά πεπλανημένες ιδέες.
Η κένωσι του Θεού Λόγου, μετέφερε στην ανθρώπινη φύσι την θέωσι. Έτσι ο άνθρωπος μεταφέρεται διά της Χάριτος – εάν αρχίσει από εδώ να πειθαρχή στο Θείο θέλημα- υποστατικά στην ένωσί του με τον Θεό. Όπως μετέχει το θετό παιδί στην περιουσία, στο όνομα και στην προσωπικότητα του πατέρα του, ενώ δεν είναι φυσικό παιδί, έτσι και εμείς. Αν και δεν γεννηθήκαμε τρόπον τινά, από τον Θεό, με την υιοθεσία όμως απεκτήσαμε την ίδια θέσι, πού έχει ένα φυσικό παιδί. Αυτό για μάς λέγεται θεανθρωπισμός.
Αυτό μάς έφερε στη γή ο Θεός Λόγος. Όπως είπε ο ίδιος: «Εγώ πάτερ, εν αυτοίς και σύ εν εμοί» και «τήν δόξαν ην δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς», και άλλου «Θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν», και πάλι «υμείς φίλοι μου έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν ουκέτι υμάς λέγω δούλους».
Και όταν του εζήτησαν να τους μάθη να προσεύχονται, κατ ευθείαν τους είπε: «Πάτερ, ημών ο εν τοίς ουρανοίς». Για να επιτευχθή όμως αυτό και να εισέλθωμε στους κόλπους της υιοθεσίας, πρέπει να προσέξωμε, όχι μόνο να μην αμαρτάνωμε, αλλά να κτυπήσωμε την ρίζα της αμαρτωλότητος, ώστε και μέσα στην διάνοιά μας να μην έχη θέσι.
Όταν καθαρίση η καρδιά από τις ενέργειες των παθών, πού είναι ο παλαιός άνθρωπος, έρχεται τότε το Άγιο Πνεύμα και κατοικεί. Προσέξετε πώς ο Ιησούς μας το αναφέρει. «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ Αυτώ ποιήσομεν».
Κοιτάξετε τί λέει, «μονήν»· δεν λέει ότι θα έλθωμε να σάς επισκεφθούμε, όπως κάνομε εμείς μια επίσκεψι, αλλά λέει ότι θα κάνωμε διαμονή. Αυτός είναι ο Θεανθρωπισμός.
Η απαλλαγή μας όμως από την αμαρτία δεν γίνεται αυτομάτως αλλά σταδιακά, όπως γίνεται η σωματική αύξησι. Με την εμμονή μας, σιγά-σιγά επιτελείται διά της Χάριτος μυστηριωδώς η κάθαρσι της καρδιάς. Καθαρίζη πρώτα ο νους και φωτίζεται, και έτσι συλλαμβάνει καλά τα νοήματα και δεν πλανάται. Μετά την σωστή χρήσι των νοημάτων και την τήρησι της ακριβείας των εντολών, καθαρίζεται και η καρδιά.
Τότε εισέρχεται η Θεία Χάρις μόνιμα και κάνει τον άνθρωπο αληθινά θεοφόρο. Και ο άνθρωπος αυτός ενώ είναι ζωντανός, μεταφέρθη «εκ του θανάτου εις την ζωή». Αυτό είναι ο αγιασμός. Τότε εις αυτόν δεν λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι. Κοινωνεί μόνιμα με την θεία Χάρι και εισέρχεται στο υπέρ φύσι, ούτως ώστε να έχη το διορατικό ή το προφητικό χάρισμα. Δεν φοβάται τις ασθένειες, τους κινδύνους, διότι μεταφερόμενος στη θέσι της υιοθεσίας τον σκεπάζει η θεία Χάρις· και όταν κάποτε θα φύγη από τον κόσμο αυτό, θα κερδίση τις άξιες των επαγγελιών, πού μάς υπεσχέθη ο Χριστός μας.
Και αυτές τις ημέρες, αν είστε λίγο προσεκτικοί, θα αισθανθήτε περισσότερο την επίδρασι της Χάριτος, διότι όπως έλεγε ο αείμνηστος Γέροντάς μας, ο Χριστός χαρίζει πλουσιότερα τα δώρα Του στις μεγάλες εορτές, σαν μία ιδιαίτερη ευλογία.
Αλλά υπάρχει λόγος στο να μην είμεθα και να μην γίνωμε προσεκτικοί; Αφού αυτό είναι το κέντρο του στόχου μας! Πώς να μην γίνωμε ευλαβείς, ζηλωταί, προσεκτικοί, πραγματικοί λάτρεις του Χριστού μας, ο οποίος πιστεύομε ότι μάς εκάλεσε αφού μάς προώρισε και μάς εδικαίωσε και απομένει μόνο η ελεημοσύνη Του να μάς δοξάση στην εσχάτη εκείνη ώρα, όταν θα φύγωμε από τον κόσμο αυτό;
Και να τώρα θα εισέλθωμε στα «ταμεία» μας, και αποκλείομε την θύρα μας και προσευχόμεθα και εξομολογούμεθα και προσπίπτομε στον Χριστό μας και με όλη την ψυχή και την καρδία και διάνοια και θέλησι και πρόθεσι και δράσι αποδίδαμε τάς ευχάς μας ενώπιόν Του, πού έχει υποσχεθεί στους αμαρτωλούς.
Με πραότητα, με ταπείνωσι και καλοσύνη να προσπίπτετε με τον τρόπο αυτό.
Είναι ο μυστικότερος τρόπος της μεταβολής του χαρακτήρος, πού προκαλεί τις πνευματικές εξάρσεις και αλλοιώσεις: «Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου». Αλλοίωσι πού μεταβάλλει τον πήλινο άνθρωπο, τον αμαρτωλό, τον περικείμενο τους δερμάτινους χιτώνας. Τον μεταβάλλει σε πνευματικό όν, πού το περιτριγυρίζουν και επιθυμούν οι Αγγελοι να παρακύψουν.
Βλέπουν τις καλές αυτές διάνοιες, πού προσπαθούν να ξεπεράσουν τον νόμο της βαρύτητας και να μεταφερθούν στο υπερουράνιο θυσιαστήριο, εκεί όπου «πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Χριστός, εις τα Άγια αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος» (Εβρ. 9,12).
Όσα δεν αφορούν τον ουρανό, ξεχάστε τα. Εκεί είναι το πολίτευμά μας. Εκεί μάς αναμένει ο Ιησούς μας. «Εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν,ίνα οπού ειμί εγώ και υμείς ήτε».
Ποιά καρδιά, αισθανόμενη αυτά τα ρήματα, δεν θα ραγίση, ακόμη και αν είναι από γρανίτη κατασκευασμένη; Η ανερμήνευτος παναγάπη Του δεν ετελείωσε με την θεία Του κένωσι και την παραμονή Του μαζί μας στην γή αυτή, όπου ενεδύθη την ιδική μας ταπείνωσι και πτωχεία. Αλλά και στους πατρώους κόλπους αναπαυόμενος «εν πάση τη δόξη Αυτού», πάλι μάς ενθυμείται και «ουκ εάσει ημάς ορφανούς πώποτε, αλλά, μεθ ημών εστί πάσας τάς ημέρας».
Όλοι πρόθυμοι τώρα ξεκινείστε με άμιλλα πνευματική, να φιλοδοξήτε να πέραση ο ένας τον άλλο. Και αυτό ακριβώς είναι το αξιέπαινο. «Αύτη η γενεά ζητούντων τον Κύριον».
ΕΡΩΤΗΣΗ – ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ερ.: Γέροντα, πρέπει να προσευχώμαστε για όποιον μάς ζητά ή για τους αδελφούς της συνοδείας μας, πού λείπουν έξω στον κόσμο;
Απ.: Για τα μέλη της συνοδείας μας έχομε χρέος να προσευχόμαστε, διότι ανήκομε όλοι στο ίδιο σώμα. Όταν δε ευρίσκεται κανείς έξω από το περιβάλλο του, δεν ημπορεί να έχη την ίδια προσοχή και αίσθησι Χάριτος και κατάστασι πού έχει όταν είναι στην φωλιά του.
Εις αυτές τις περιστάσεις, πού ευρίσκεται κάποιος έξω από την μάνδρα, δεν ξέρομε τί ημπορεί ο διάβολος να επινόηση εις βάρος του, διότι είμεθα άνθρωποι και ποιός έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του;
Με μια στροφή του νου προς τον Χριστό μας, να επικαλήσθε την θεία βοήθεια, την θεία Χάρι για την επιτυχία του σκοπού για τον οποίο εξήλθε ο αδελφός· και με μία μικρή προσευχή, να γίνεται αφορμή να σκεπάζεται οποιοσδήποτε απουσιάζη από τη συνοδεία, διότι ευρίσκεται σε ανοικτό μέτωπο και δεν γνωρίζομε από πού θα δεχθή την κρούσι.
Για τους άλλους τώρα σύμφωνα με την Πατερική παράδοσι, οι νέοι, οι αρχάριοι, δεν ωφελούνται όταν εύχονται για άλλα πρόσωπα, διότι είναι και αυτή μια πρόφασι από τα δεξιά για να δημιουργή σκορπισμό.
Φυσικά όπως και άλλοτε σάς ερμήνευσα, δεν φιλοδοξούμε να ευχόμεθα για τον καθένα, όχι διότι μισούμε τον πλησίο μας, μή γένοιτο, αλλά γνωρίζοντες ότι είμεθα αδύνατοι και δεν έχομε παρρησία είμεθα λίγο συνεσταλμένοι και ο Θεός βλέποντας το ταπεινό φρόνημα, ότι δηλαδή απέχομε γι αυτό τον σκοπό, συμπληρώνει η αγαθότης Του την πρόθεσι της καρδίας και την πρόθεσι της αγάπης πού αισθανόμεθα απέναντι του καθενός.
Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Διδαχές από τον Άθωνα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 8, γ’ Έκδοσις, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονή του Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1999
pemptousia.gr

Ἡ Δέσποινα καί ὁ Ἄγγελος (ἀληθινή ἱστορία μαγείας)

Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ (ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ)

Μαγεία και Ιεραποστολή

Στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, ανάμεσα στ’ άλλα κορίτσια του οικοτροφείου προσετέθησαν προ μηνών και δύο άλλα. Είναι η Δέσποινα ηλικίας 11 ετών και κατ’ εξαίρεσι το αγόρι Άγγελος, ηλικίας 6 ετών. Τα παιδιά αυτά έχουν τη ιστορία τους.
Οι Αδελφές της Μονής τα βρήκαν παρατημένα στους δρόμους. Τα μετέφεραν στην Μονή και ειδοποίησαν την Αστυνομία να αναζητήσει τους γονείς τους. Τελικά, εμάθαμε ότι η μητέρα τους είναι μάγισσα. Σκότωσε τ’ άλλα αδελφάκια τους κι’ αυτά τα εμύησε στην μαγεία και τα εγκατέλειψε. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν στην ζωή τους να βγάζουν το «ψωμί»τους. Με την ευλογία το π. Μελετίου, Προϊστάμενου της ιεραποστολής, βαπτίσθηκαν. Και έκτοτε έχουν την δύναμι και την φώτισι από τον Θεό να διηγούνται στην Αδελφή Θέκλα τι μαγικά έκαναν πριν και πόσους ανθρώπους είχαν σκοτώσει. Της είπαν, ότι με τα μαγικά τους σκότωναν ανθρώπους, έπαιρναν το αίμα τους, το έβαζαν σε μια βελόνα ραψίματος , την κρεμούσαν επάνω τους και πετούσαν τις νύκτες χιλιόμετρα μακριά για να μαγέψουν ή σκοτώσουν άλλους ανθρώπους. Στο ερώτημα της Αδελφής αν τώρα τους ενοχλούν τα δαιμόνια της απήντησαν: «Έρχονται να μας πάρουν. Μας τραβούν να κόψουν από τον λαιμό μας τον σταυρό που φοράμε. Μόλις εμείς κάνουμε το σημείο του Σταυρού, αυτά εξαφανίζονται. Μια φορά, συνέχισαν τα παιδάκια, ήλθαν μάγοι και μας παρακαλούσαν να τους ακολουθήσουμε, αλλά δεν μπορούσαν να μας πάρουν κοντά τους». Το γιατί είναι ευκολονόητο διότι φοβούνται το Βάπτισμα, στον Σταυρό και τον Αγιασμό που πίνουν τα παιδιά κάθε πρωί.
Αυτά τα παιδιά, μου είπε η Αδελφή Θέκλα, έχουν σκληρό χαρακτήρα γι’ αυτό και τους βάζουν να τρώγουν φαγητό μία φορά την ημέρα. Κάθε πρωί πίνουν Αγιασμό και όταν έχει Θ. Λειτουργία, κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.
Εδώ στην Αφρική, μας λέγει η Αδελφή Θέκλα, η οποία έχει ζήσει στην Ελλάδα σε Ελληνικό Μοναστήρι 13 χρόνια, η μαγεία είναι το αποκορύφωμα της κακίας. Ο άνθρωπος που ασχολείται με τα μάγια είναι ο ίδιος δεύτερος διάβολος. Εδώ υπάρχει η μαύρη μαγεία. Είναι τρομερό δαιμονικό τέχνασμα με το οποίο οι μάγοι σκοτώνουν τους ανθρώπους. Τα έργα των μάγων γίνονται μόνο τις νύκτες στο σκοτάδι και ποτέ στο φως. Ο μάγος αρνείται πεισματικά να φανερώσει τα μυστικά του και μόνο, αν τον ανακαλύψουν, θα πει μερικά απ’ αυτά ανακατεύοντάς τα με ψέμματα. Τα μάγια των γυναικών είναι πιο τρομερά από τα των ανδρών. Τα κρατούν μυστικά μέχρι του θανάτου τους και προτιμούν να τις σκοτώσουν παρά να τα φανερώσουν.

Για εμάς τους λιγοστούς Ορθοδόξους της Αφρικής, το μόνο όπλο με το οποίο μπορούμε ν’ αντισταθούμε στα τεχνάσματα της μαγείας και των οργάνων της είναι να πιστεύουμε σωστά στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, να εξομολογούμεθα συχνά, να κοινωνούμε τα Άχραντα Μυστήρια, να πίνουμε Αγιασμό, να φορούμε τον Τίμιο Σταυρό στο λαιμό μας και να προσευχώμεθα με καθαρή συνείδησι.

Αληθινές Ιστορίες μαγείας

Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη

ΠΗΓΗ:

http://www.impantokratoros.gr