«Τι φωνάζεις και τους βρίζεις
αφού πας και τους ψηφίζεις»
 |
| Ἐπανεκλέχθην γιά πολλοστή φορά! Μέ προτιμᾶτε! |
Τώρα που τέλειωσε το
πανηγύρι, το θέατρο σκιών, «η γιορτή της Δημοκρατίας» όπως λένε και οι συνήθεις
κολοκυθολογούντες – οι πολιτικοί νάνοι και αρλεκίνοι – μπορούμε, συνοψίζοντας,
να αναφερθούμε σ’ αυτό το ανθρωπολογικό είδος που «έλαμψε» όλη την προεκλογική
περίοδο: τον υποκριτή. Ελάχιστες φορές, δένοντας κόμπο την καρδιά μου, στάθηκα
ν’ ακούσω, τις ουρανομήκεις ανοησίες και αερολογίες των υποψηφίων.
Αν προσθέταμε τις υποσχέσεις
και τις ονειροφαντασίες τους, την επίδειξη ήθους και εντιμότητας, λαμβάνοντας
υπ’ όψιν και το γεγονός ότι οι μισοί περίπου Ελληνες κατέβηκαν στον «στίβο», θα
νόμιζε κανείς ότι ζούμε σε χώρα και κράτος πρότυπο της οικουμένης. Και
αναρωτιέσαι περίλυπος πώς καταντήσαμε περίγελώς της...
Αν όλοι αυτοί, και κυρίως
οι παχύτεροι, εννοώ... πολιτικώς, πίστευαν αυτά που λένε και έπρατταν το
ελάχιστο, θα ήμασταν κάτι σαν Ελβετία των Βαλκανίων. Ομως κάτω από την ευώδη
κρούστα των λόγων κρύβεται το δυσώδες τέρας της υποκρισίας. Αφιερώνουμε λοιπόν,
το παρόν άρθρο στον αληθινό νικητή των εκλογών: τον υποκριτή. (Μια παρατήρηση
για τα αποτελέσματα. Πρώτευσαν στις ευρωεκλογές οι τηλεοπτικές επωνυμίες.
«Αυτούς βλέπουν κάποιοι, αυτούς εμπιστεύονται». Ορθώς μας κανοναρχεί η λαϊκή
μούσα: «Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του/ και ότι του φταίει η
κούτρα του/ δεν του τα κάνει ο εχθρός του». Ολα τ’ άλλα είναι περιττές
ακαιρολογίες...
Ο υποκριτής, λοιπόν:
