Οἱ δύο ἀπελπισμένοι καί ὁ ἕνας πού σώζεται.

Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός

Ἡ λέξη ἀπελπισία εἶναι μία,

οἱ τρόποι πού ἐνεργεῖ ὅμως, εἶναι δύο

καί ἡ ἐπιλογή τοῦ τρόπου πού ἀπελπίζεται κανείς, εἶναι στήν προαίρεσή του.

Ὡς ἐκ τούτου,

ὑπάρχουν δύο ἀπελπισμένοι:

ὁ ἀπελπισμένος κατά Διάβολον

καί ὁ ἀπελπισμένος κατά Θεόν.

Ὁ πρῶτος ἀπελπίζεται ἀπό τό ναυάγιο τῶν θελημάτων του

καί πνίγεται στόν ἀνικανοποίητο ἐγωισμό του.

Ὁ δεύτερος ἀπελπίζεται ἀπό τό ναυάγιο τῶν ἁμαρτιῶν του

καί βουτᾶ ἀγαλλόμενος στά δροσιστικά ὕδατα τῆς μετανοίας.

Μια Ελβετίδα εξηγεί γιατί μισεί τους Έλληνες

Σε ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία εξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.

«Τα ζώα δεν συγχωρούν ποτέ στον άνθρωπο τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουν ότι αυτή η βελτίωση τα απομακρύνει από τη φύση τους. Και όποτε δίνεται η ευκαιρία, το μίσος εκρήγνυται».

Για να κατανοήσει ο αναγνώστης τη δήλωση, η Ελβετίδα κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό:

«Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει με εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες. Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες.» Και τεκμηριώνει την άποψή της λέγοντας ότι στα γυμνασιακά της χρόνια ένιωθε “ψυχικά καταπιεσμένη” γιατί «οι Σοφοί μας Δάσκαλοι δεν μας δίδαξαν τίποτα που να μην το είχαν ήδη Ανακαλύψει, Εξηγήσει, να μην το είχαν Τεκμηριώσει, να μην το είχαν Τελειοποιήσει οι Αρχαίοι Έλληνες. Κι αν κάποτε ανέφεραν κανέναν άλλο συγγενή της Γνώσης και της Σοφίας που δεν ήταν Έλληνας, στο τέλος πάντα κατέληγαν ότι η Γνώση του και η Σοφία του ήταν βασισμένες επάνω στη Σοφία κάποιου Έλληνα Φιλοσόφου.

Βρέφος επέζησε από έκτρωση στη Βρετανία!

Μεγάλη θέληση να ζήσει απέδειξε ότι έχει η μικρή Αμέλια Χαντ, η οποία γεννήθηκε παρότι η μητέρα της, Σάνον Σκίνερ, είχε κάνει έκτρωση!  Το μωρό παρέμεινε ζωντανό και ήρθε στον κόσμο με καισαρική στη Βρετανία, κάνοντας την 20χρονη μαμά της να νιώθει τύψεις πλέον που πήγε να σκοτώσει τη «μαχήτρια» κόρη της. Αν και αρχικά είχε αποφάσισε ότι δε θέλει να κάνει άλλα παιδιά –είχε ήδη ένα μικρό κοριτσάκι, τη Λέισι- καθότι η γέννα της ήταν μια τραυματική εμπειρία για κείνη, και ζήτησε να υποβληθεί σε στείρωση, μετά από συζήτηση με τον γιατρό της η Σάνον το ξανασκέφτηκε. Όταν όμως έμεινε για δεύτερη φορά έγκυος αποφάσισε να μην κρατήσει το παιδί. Η μικρούλα όμως είχε διαφορετική… γνώμη, όπως αναφέρει η «Daily Mail». Παρά το γεγονός ότι η μαμά της έκανε έκτρωση, εκείνη έκανε το θαύμα. Επέζησε και γεννήθηκε.

Τά 10 περίεργα

 

1. Δέν εἶναι περίεργο πῶς ἓνα ποσό τῶν 20 Εὐρώ σᾶς φαίνεται πολύ μεγάλο, ὃταν τό δίνετε στήν ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μικρό ὃταν πηγαίνετε γιά ψώνια;

2. Δέν εἶναι περίεργο πού 2 ὧρες σᾶς φαίνονται πολλές, ὃταν εἶστε στήν ἐκκλησία, ἐνῶ σᾶς φαίνονται λίγες, ὃταν παρακολουθεῖτε μιά καλή ταινία;

3. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι δέν βρίσκετε λόγια νά πεῖτε ὃταν προσεύχεστε, ἀλλά δέν ἒχετε κανένα πρόβλημα ὃταν σκέφτεστε γιά ποιό πράγμα θά μιλήσετε μέ ἓναν φίλο;

4. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο «δύσκολο» καί «βαρετό» εἶναι νά διαβαστεῖ ἓνα κεφάλαιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐνῶ πόσο εὒκολα διαβάζονται 100 σελίδες ἑνός δημοφιλοῦς μυθιστορήματος;

5. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι ὁ καθένας θέλει εἰσιτήρια γιά μπροστινές θέσεις σέ συναυλίες καί ἀγῶνες, ἀλλά προτιμᾶ νά κάθεται στά τελευταῖα καθίσματα τῆς ἐκκλησίας;

Η κουβέρτα του παππού.

Όταν τα γεράματα χτυπάνε την πόρτα. οι άνθρωποι γίνονται βάρος στους νεότερους, έτσι τουλάχιστον πιστεύουν. Και έτσι το βλέπουν κάποιοι. Ξεχνάνε, όμως, ότι τα γεράματα δεν είναι αρρώστια, κάποια στιγμή όλοι θα φτάσουν εκεί. Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις! Σοφή αυτή η παροιμία.

Κανένας δεν αναλογίζεται τα δύσκολα, αυτά που θα 'ρθουν.

Κανένας δεν καταλαβαίνει ότι ακόμα και τα πιο φυσιολογικά πράγματα για εμάς και οι φυσικές απλές δραστηριότητες στα γεράματα γίνονται με δυσκολία. Οι άνθρωποι όταν γερνάνε γίνονται σοφοί από την εμπειρία της ζωής. Η ψυχή τους γεμάτη και η καρδιά τους χτυπά πλέον από ανησυχία να δουν και να καμαρώσουν καλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τη συνέχεια τους.

Και, όμως, αυτοί οι άνθρωποι που καρδιοχτυπούν για τις ζωές των παιδιών τους, κάποιες φορές τους γίνονται ανεπιθύμητοι. Και αναρωτιέται κανείς, πόσοι αχάριστοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι; Δεν τους έχει πει κάποιος ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται; Ότι κάποτε και οι ίδιοι, αδύναμοι και γερασμένοι θα κρέμονται από τα δικά τους παιδιά;