Διδάσκοντας αρχαία ελληνικά στο δημοτικό

«Η θητεία μου στην ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία, μεταξύ λέξεων και εννοιολογικού περιεχομένου»
Βέρνερ Χάισεμπεργκ, Γερμανός φιλόσοφος, για την αρχαία ελληνική γλώσσα

Δεν το κρύβω και δεν το γράφω προς καύχηση-εν οίδα ότι ουδέν ειμί- ότι εδώ και πολλά χρόνια, διδάσκω αρχαία ελληνικά. Όταν παίρνω Ε’ και Στ’ δημοτικού, αφιερώνω μία ώρα του εβδομαδιαίου προγράμματος στην διδασκαλία της, κατά τον Κικέρωνα, «γλώσσας των θεών».
Η ώρα, την οποία «κλέβω» από το πρόγραμμα είναι της «Ευέλικτης Ζώνης». Ας μην ρωτήσει κάποιος τι είναι αυτή η«Ευέλικτη Ζώνη», γιατί και ο ίδιος ακόμη δεν κατάλαβα. Αυτό που ξέρω είναι ότι στο πρόγραμμα που δίνω στους μαθητές μου, σβήνω την «Ευέλικτη Ζώνη» και γράφω αρχαία ελληνικά. Τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά, οι μικροί μαθητές με κατάνυξη, θα έλεγα, και με καμάρι «τριγυρίζουν όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο λουλούδι» (Βρεττάκος), την πάντερπνη γλώσσα μας και χαίρονται τους χυμούς και τα αρώματά της.
Τους εξηγείς ότι εργάστηκαν «μακριές σειρές προγόνων, που δούλεψαν την φωνή, την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, την σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κι έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα», κατά τον θαυμάσιο Νικ. Βρεττάκο, και ότι αυτοί έχουν το μοναδικό παγκοσμίως προνόμιο να μπορούν να την διαβάζουν στο πρωτότυπο και να την – κατά το δυνατόν – κατανοούν. Και καμαρώνουν και αισθάνονται «εθνικά υπερήφανοι», για να χρησιμοποιήσω μία φράση που απεχθάνεται ο νεοταξικός συρφετός.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΉ ΗΜΕΡΙΔΑ «ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

Υγιῆ πρότυπα προσφορᾶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν συνάνθρωπον
Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Ἱερὸς Μητροπολιτικὸς Ναὸς Ἀποστόλου Βαρνάβα στὴν Κοκκινοτριμιθιά

Α’ Μέρος
Πρόεδρος: Μιχαὴλ Τρίτος Δρ., καθηγητὴς Πανεπιστημίου.
5.00 μμ: Ἔναρξις καὶ χαιρετισμοὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς ᾽Επιστημονικῆς Ἡμερίδας.
5.10 μμ: «Οἱ Ὁσιώτατοι Διονύσιος Κολλυβᾶς καὶ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος καὶ ἡ προσφορά τους στὴν σύγχρονη Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία».
Ἀρχιμ. Νεκτάριος Πέττας Δρ., κληρικὸς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως.
5.30 μμ: «Πατὴρ Νικόλαος καὶ Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. Πραγματικὸ παράδειγμα ἀφοσιώσεως στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν οἰκογένεια».
Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Μόνικα, Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί
Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος.
6.00 μμ: Κέρασμα.

Έχω Facebook, άρα υπάρχω…

Έχω facebook, άρα υπάρχω. Με ένα κλικ, ανεβάζω σε μία οθόνη την ανασφάλειά μου, τη μοναξιά μου, την ανάγκη για αναγνώριση, την αδυναμία μου στο «σχετίζεσθαι», τις ιδεολογικές μου εμμονές, το θεολογικό μου παραλήρημα… Γι’ αυτό θα ποστάρω ότι «έχω νεύρα», ότι «το διάβασμα δεν βγαίνει», ότι «το φαΐ κάηκε», ότι «καλά έκαναν και τους απέλυσαν τους χαραμοφάηδες», ότι «όποιος δεν έχει τι να κάνει ας στείλει», ότι «οι παπάδες φταίνε», ότι «πίνω καφέ στο μαγαζί τάδε». Γι’ αυτό θα ανεβάσω τις φωτογραφίες που έβγαλα για το προφίλ. Γιατί με νοιάζει πάνω απ’ όλα το προφίλ. Άλλωστε μπορώ να μπαίνω και να βγαίνω, φανερά ή κρυφά, ρίχνοντας μια ματιά πρώτα «ποιος είναι μέσα». Γιατί στον τοίχο μου κάνω πολιτικές αναλύσεις, οικονομικές προβλέψεις, κοινωνικά μανιφέστα. Γιατί, μ’ ένα μόνο κλικ και το προφίλ μου μαρτυρά την ενεργό πολιτική μου συνείδηση, την πίστη και την θεολογική μου κατάρτιση και τις απόψεις μου για την κοινωνική επικαιρότητα. Φυσικά πάντα με τρόπο απόλυτο και αφοριστικό. Απλά και ανέξοδα. Εξάλλου, αν κάποιος θέλει κάτι παραπάνω, του ποστάρω κι ένα λινκ «να μη λέει»… Εξάλλου η εταιρία μού το λέει καθαρά κι εγώ το φχαριστιέμαι: είμαι χρήστης!

«Ἡ γνωριμία μας μέ ἕνα ταπεινό λευιτικό ζεῦγος ἐκ Πατρῶν»

                                                   

Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Νεκταρίου Μουλατσιώτη, Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος.

Ὁ κόσμος ἄς πορεύεται στόν δρόμο του, εἰς τήν εὐρύχωρον ὁδόν τήν ἀπάγουσαν εἰς τήν ἀπώλειαν (Ματθ. 7,13). Οἱ λίγοι, πού ξεστρατίζουν ἀπ΄ αὐτόν τόν δρόμο, ζοῦν μέν κρυφά ἀπό τόν κόσμο, περιφρονημένοι καί περιπαιγμένοι, μά αὐτοί ἔχουνε τή μακάρια ἐλπίδα, πού εἶναι ἀθανασία πλήρης. Οἱ ἄλλοι εἶναι, κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα.

Γιά τόν Χριστιανό δέν ὑπάρχει δραστικώτερο δίδαγμα ἀπό τό νά διαβάζει γιά τήν ζωή ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, πρό πάντων ἑνός λευιτικοῦ ζεύγους, πού ἔζησε στόν καιρό μας καί πού ἦταν εὐλαβές, χωρίς νά συντελέσει σ΄ αὐτό μήτε κανένας θόρυβος γι΄ αὐτούς, μήτε κανένα ἐγκώμιο ἀπό ἐπίσημο ἄνθρωπο. Μάλιστα ἐκεῖνοι, πού τούς εὐλαβοῦνται, λέγουν πώς ἀπό κάθε τί, πού ἔκαναν καί πού ἔλεγαν, ἦταν φανερό πώς δέν εἶχαν καμμιά ἰδέα γιά τήν ἁγιωσύνη τους, ἀλλά τά δάκρυα γιά τίς ἁμαρτίες τους δέν ἔλειπαν ἀπό τά μάτια τους, ἐνῶ προσπαθοῦσαν νά βιώνουν κρυμμένοι, ὡς στρουθία μονάζοντα ἐπί δώματος. Ἡ χαρά καί ἡ ζωή τους ἦταν νά λατρεύουν τόν Θεό ἡμέρα καί νύκτα, νά κάνουν Θεῖες Λειτουργίες, Ἀγρυπνίες, Ἐσπερινούς, Παρακλήσεις, Ἁγιασμούς, νοερά προσευχή.