Γιατί φοβόμαστε τον θάνατο;

Η ορθόδοξη πατερική διδασκαλία
Ο θάνατος είναι το μοναδικό βέβαιο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου.

Αν και πάρα πολλοί άνθρωποι έζησαν χωρίς να το σκέφτονται, σαν να ήταν αθάνατοι επάνω σε τούτη την γη, ωστόσο όλοι τους ήπιαν το πικρό ποτήρι του θανάτου.

Αυτή την πραγματικότητα απεικονίζει και ο λαός στην περίφημη μονομαχία του Διγενή Ακρίτα με τον Χάρο, τον οποίο ο ανίκητος ήρωας δεν κατάφερε να νικήσει, όπως και σε πολλές ακόμη παραδόσεις.

Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι:

Γιατί φοβόμαστε τον θάνατο;

Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση μάς δίνει ο μεγάλος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, που η Εκκλησία μας τίμησε χθες, Δ΄ Κυριακή των Νηστειών.

Σύμφωνα με αυτόν, υπάρχουν δύο είδη φόβου του θανάτου.

Ο ένας είναι ο φυσικός φόβος του θανάτου, που προέρχεται από την παρακοή του Αδάμ.

Αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «Δώστε στα παιδιά σας χριστιανική μόρφωση»

Όπως δεν θα μπορέσουμε να δικαιολογηθούμε για τα προσωπικά μας αμαρτήματα, το ίδιο και γι’ αυτά των παιδιών μας.

Και είναι λογικό. Γιατί αν η κακία ήταν έμφυτη, θα υπήρχε δικαιολογία. Είναι γνωστό, όμως, ότι με τη θέληση μας ακολουθούμε είτε το δρό­μο της αμαρτίας είτε το δρόμο της αρετής.

Πώς θα δι­καιολογηθεί επομένως ο γονιός, που άφησε το πιο αγαπημένο του πλάσμα, το παιδί του, να παραστρατίσει;

Αν τα παιδιά ανατραφούν με καλές συνήθειες, δύ­σκολα αλλάζουν συμπεριφορά όταν μεγαλώσουν. Για­τί η παιδική ψυχή είναι σαν το κάτασπρο, το ολοκά­θαρο πανί, που, αν το βάψουμε με κάποιο χρώμα, βά­φεται τόσο καλά, ώστε, όσες φορές κι αν θελήσουμε να το ξαναβάψουμε, πάντα φαίνεται η αρχική βαφή. Έτσι, λοιπόν, είναι και τα μικρά παιδιά. Όταν συ­νηθίσουν στο καλό, δύσκολα αλλάζουν.

Ο απόστολος Παύλος αναφέρει μια παροιμία, που την έχει δανειστεί από τον ποιητή Μένανδρο: «Φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Δηλαδή: Οι κακές συναναστροφές χαλάνε τον καλό χαρακτήρα (Α’ Κορ. 15:33). Ας μην απορούμε, πώς μερικοί γίνονται κλέ­φτες ή ακόλαστοι ή βλάσφημοι. Τα παιδιά από μικρά στερούνται τη χριστιανική αγωγή, συνηθίζουν στο κακό και με την πρώτη αφορμή ξεστρατίζουν. Γι’ αυτό ο απόστολος συμβουλεύει: «Παιδιά, να υπακούτε στους γονείς σας, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου· αυτό άλλωστε είναι το σωστό. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου (αυτή είναι η μόνη εντολή που πε­ριέχει υπόσχεση), για να ευτυχήσεις και να ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στη γη. Κι εσείς, πατέρες, μη φέρ­νεστε στα παιδιά σας έτσι που να τα εξοργίζετε, αλλά να τα ανατρέφετε δίνοντάς τους αγωγή και συμβουλές που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» (Εφ. 6:1-4). Και ο σοφός Σολομών λέει: «Το παιδί, που έχει παιδαγωγηθεί, θα είναι σοφό» (Παροιμ. 10:4α). Και «ο γονιός που δεν χρησιμοποιεί το ξύλο για να παιδαγωγήσει το γιο του, είναι σαν να τον μισεί· οποίος όμως τον αγαπάει, τον ανατρέφει με επιμέλεια (:μέ στοργή αλλά και αυστηρότητα)» (Παροιμ. 13:24).