Ξέρεις να λες το «Πάτερ Ημών»;

– Να μάθεις καλά το «Πάτερ ημών». Ακούς;

– Το «Πάτερ ημών» το ξέρω, δέσποτά μου, απ’ έξω από τότε που ήμουν παιδί.

– Απ’ έξω το ξέρεις, αλλά δεν το ξέρεις από μέσα.

– Τι εννοείτε;

– Δεν ξέρεις το νόημά του. Μηχανικά το απαγγέλλεις. Αν το ήξερες από μέσα, θα συγχωρούσες προθυμότατα τον πλησίον σου, διότι αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να συγχωρηθείς και εσύ από Τον Θεό για τις αμαρτίες σου.

Το «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» αυτό σημαίνει.

Λοιπόν να μάθεις το «Πάτερ ημών» από μέσα. Σύμφωνοι;


πηγή: www.vimaorthodoxias.gr

Θα είμαι δίπλα σου να σε σηκώνω μέχρι να μπορέσεις να σηκώνεσαι μόνος σου

Κάποτε ήταν ο γιος ενός πολύ πλούσιου ανθρώπου στο κολλέγιο και κόντευε να τελειώσει. Ο πατέρας του, του είχε υποσχεθεί πως όταν έφτανε στην αποφοίτηση θα του έπαιρνε σαν δώρο ό,τι εκείνος ήθελε.

Πράγματι, ο γιος, που δεν είχε στερηθεί ποτέ τίποτα, έφτασε στην αποφοίτηση και ζήτησε ένα ολοκαίνουριο και πανάκριβο αυτοκίνητο.

Το επόμενο πρωί ο πατέρας τον κάλεσε στο γραφείο του για να του δώσει το δώρο του. Προς μεγάλη έκπληξη του γιου, ο πατέρας του, του έδωσε ένα μικρό τυλιγμένο πακέτο. Ανοίγοντας το περιτύλιγμα, ο γιος αντίκρυσε ένα πανέμορφο δερματόδετο σημειωματάριο μαζί με μια υπέροχη χειροποίητη πένα. Δεν φάνηκε όμως να ενθουσιάζεται… εξοργίστηκε τόσο πολύ που πέταξε με δύναμη το δώρο του πατέρα του στο πάτωμα και έφυγε, χτυπώντας την πόρτα πίσω του και φωνάζοντας: «Κράτα το σημειωματάριο εσύ, θα πάρω το αυτοκίνητο μόνος μου, δεν σε έχω ανάγκη παλιοτσιγγούνη»!

Ο θυμός του γιου ήταν τόσο έντονος που έφυγε από το σπίτι και έκανε χρόνια να δει τον πατέρα του. Έπιασε μια καλή δουλειά μετά τις σπουδές του, βγάζοντας πολλά χρήματα και πήρε μόνος του το αμάξι που ήθελε. Μεγαλώνοντας όμως κάτι άλλαζε μέσα του και μετάνιωνε για την πράξη του. Σκεφτόταν, λοιπόν, να βρει ξανά τον πατέρα του και να του ζητήσει συγγνώμη. Δυστυχώς, όμως, πριν προλάβει να το κάνει, ο πατέρας του πέθανε.

Πρέπει να μάθουμε απ’την αρχή την ζωή

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Να μάθουμε να ζούμε -πραγματικά- μέσα στην Εκκλησία.

Με τον ήχο των καμπάνων, με λιβάνι και κερί, με γονυκλυσίες και αγρυπνίες, με νηστείες και εορτές, με χαρμολύπη και μετάνοια, με ωδές πνευματικές και σιωπηλές προσευχές.

Μέσα στην Εκκλησία συνυπάρχουμε πόρνοι και παρθένοι, μέθυσοι και εγκρατείς, πολυλογάδες και σιωπηλοί, γαστρίμαργοι και νηστευτές, φιλάργυροι και ελεήμονες, οικογενειάρχες, μοναχοί, πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι, αγράμματοι, διάσημοι και άσημοι· όλοι με πάθη και αρετές, με αδυναμίες και δυνάμεις, με πτώσεις και αναστάσεις, όλοι όμως ατελείς, όλοι ζητιάνοι της Χάριτος.

Στην Εκκλησία βρισκόμαστε διότι διψούμε να ξεπεράσουμε τον συμβιβασμό με την αμαρτία. Δεν βρισκόμαστε εδώ γιατί τον ξεπεράσαμε. Είμαστε εδώ γιατί είμαστε ασθενείς και όχι υγιείς, είμαστε παράλυτοι και όχι αρτιμελείς.
Στην Εκκλησία μένουμε αναζητώντας την Αλήθεια, τον Χριστό.

Στον Παράδεισο δεν πάμε με γραβάτα

Έλεγε μοναχός: Στον Παράδεισο δεν πάμε με γραβάτα. Βλέπετε τούς αγίους; Ποιος πήγε με την ανθρώπινη εξυπνάδα του στον Παράδεισο;

Άλλος χωρίς κεφάλι, άλλος χωρίς χέρια, άλλος χωρίς πόδια, φτωχοί συκοφαντημένοι, άρρωστοι… Στενή είναι η στράτα, πού οδηγεί στην ευρυχωρία τού Παραδείσου .όπως το λέει ό προφήτης Δαυίδ: εν θλίψει επλατυνάς με.

Μέσα από τη στενότητα των θλίψεων θα πλατυνθούμε και θα ανθίσει ή καρδιά μας από αιώνια χαρά. Μην ζητάμε, λοιπόν, έναν έξυπνο, ατσαλάκωτο πτυχιούχο χριστιανισμό, θεωρώντας όλους εκείνους τούς απλούς και περιφρονημένους, «τα μωρά κόσμου», ως Βλάχους και χωριάτες, πού δεν μπορούν να σταθούν δίπλα στη δόξα τού Χριστού.

Γιατί αυτοί θέ νά δούν πρώτοι το πρόσωπο τού Θεού. Όράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών λέγω γάρ υμίν ότι οι άγγελοι αυτών εν ουρανοίς διά παντός βλέπουσι το πρόσωπον τού Πατρός μου του εν ουρανοίς. (Ματθ., ιη’,10)

Ο ανάξιος ετοιμοθάνατος

Ένας Ρώσος ιερέας καταθέτει την ακόλουθη προσωπική του μαρτυρία:

«Με κάλεσαν να εξομολογήσω και να κοινωνήσω έναν βαριά άρρωστο. Μπαίνοντας στο σπίτι, άκουσα άπ” το δωμάτιό του φωνές και κατάρες. Αναρωτήθηκα ποιός βρίζει με τέτοιο τρόπο και ταράζει τη γαλήνη, που πρέπει να επικρατεί στις κρίσιμες αυτές ώρες.

Έκπληκτος όμως διαπίστωσα πώς ήταν ο ίδιος ο ετοιμοθάνατος. Σκεφτόμουν με τι τρόπο να επικοινωνήσω μ” αυτόν τον άνθρωπο, που λίγο πριν πεθάνει βρίζει και καταριέται. Αφού προσευχήθηκα, μπήκα τέλος στο δωμάτιό του, αποφασισμένος να κάνω Το καθήκον μου. τον εξομολόγησα πρώτα, και ύστερα τον κοινώνησα.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί οἱ σαρκικές διαστροφές

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος συκοφαντεῖται ἀπό τούς μεταπατερικούς ὅτι ἄφηνε πλήρη ἐλευθερία μέσα στόν γάμο, ὅτι δέν ἀσχολιόταν μέ τά τῆς συζυγικῆς κλίνης καί  μιλοῦσε μόνο γιά ἀγάπη. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, εἶναι τό ἀκριβῶς ἀντίθετο: Ὁ Ὅσιος ἦταν ἀπόλυτος καί  δέν δεχόταν καμία μορφή ἀνωμαλίας εἴτε ἐντός εἴτε ἐκτός τοῦ Γάμου[1]. Ἐπίσης δέν δεχόταν τήν αὐτονόμηση τῆς ἡδονῆς, τήν ἀντισύλληψη[2] καί τήν τεχνητή γονιμοποίηση[3]. Γιά τά δύο τελευταῖα θά ἀναφερθοῦμε ἐκτενέστερα σέ ἑπόμενα κεφάλαια.

Ὅπως καθαρά προκύπτει ἀπό μαρτυρίες Πνευματικῶν του παιδιῶν, ὁ Ἅγιος ὄχι μόνο δέν ἀνεχόταν ὁποιαδήποτε μορφή σαρκικῆς ἁμαρτίας, ἀλλά ἦταν τελείως ἀντίθετος μέ κάθε διαστροφή, εἴτε πρίν εἴτε μέσα στόν Γάμο. Ὁ κ. Γεώργιος Ἀρβανίτης, στενότατος συνεργάτης καί πνευματικό του τέκνο, σέ συνέντευξή του γιά τόν Ἅγιο Γέροντα καί τίς σχέσεις μέσα στήν συζυγία διακηρύσσει: «Δέν ἦταν ὁ Γέροντας οὐδέ κατά διάνοιαν ἀνεκτικός ἀπέναντι μιᾶς ἀνωμαλίας»[4]. Ἀντίθετα, δίδασκε, ὅπως ἀπεκάλυψε σέ πρόσφατη ραδιοφωνική ἐκπομπή ὁ Μητροπολίτης Mόρφου Nεόφυτος, ὅτι ἡ παρά φύσιν ζωή τῶν ἀνδρογύνων οὐσιαστικά καταργεῖ τήν ἔννοια τοῦ γάμου. Τό ἀνδρόγυνο αἰχμαλωτίζεται ἀπό τόν πονηρό καί τά παιδιά μολύνονται ἀπό τά δαιμονικά μικρόβια τῶν γονέων τους.

Αὐτά ἐκδηλώνονται στήν πορεία τῆς ζωῆς τους ὡς σεξουαλική ἀπόκλιση ἀπό τήν φυσική ὁδό, δηλαδή ὡς ὁμοφυλοφιλική λύσσα καί ὡς ποικίλες διαστροφικές ἰδιαιτερότητες. Ἀφηνιάζουν τά παιδιά καί φταῖνε οἱ γονεῖς…[5].

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑΡΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ: Τό θαῦμα τῆς Θεοτόκου

 «Γερμανέ, θα ήθελα να προσκυνήσω το άγιο και ζωοποιό μνήμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αλλά μόνη μου αυτήν τη φορά. Όλοι με ξέρουνε, γνωρίζουν την υψηλή θέση που έχεις στην αγία Πόλη, ο υπεύθυνος ιερέας δεν θα έχει αντίρρηση να μου ανοίξει το βράδυ και να με αφήσει. 

Άλλωστε ό,τι σου έχουν ζητήσει μέχρι τώρα οι εκκλησιαστικοί και περνούσε από το χέρι σου το έκανες. Λοιπόν, τι λες;»

Το αίτημα της Κοσμιανής στον πατρίκιο σύζυγό της δεν ήταν καθόλου παράδοξο. 

Ήξερε ο Γερμανός, ο πατρίκιος, ο ανώτατος άρχοντας, πόσο καλή και ευσεβής χριστιανή ήταν η γυναίκα του. Κι αυτός, όπως και η γυναίκα του, θεωρούσαν ότι η χριστιανική πίστη δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφριά καρδιά. Το αντίθετο: είναι η πίστη που για να δεις τη δύναμή της, πρέπει να τη θέσεις σε εφαρμογή. «Χωρίς των έργων η πίστις νεκρά εστι», συνήθιζαν να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους, γι’ αυτό και όπου υπήρχε συζήτηση στα της πίστεως, εκεί βρίσκονταν και αυτοί. Και μάλιστα τον τελευταίο καιρό είχαν προσκληθεί να μετάσχουν σε συζητήσεις και προβληματισμούς πάνω στα θέματα τα χριστολογικά, καθώς έλεγαν. «Τι είναι ο Χριστός; Είναι Θεός και άνθρωπος; Είναι μόνο Θεός; Είναι μόνο άνθρωπος; Ασφαλώς ανώτερος από όλους τους άλλους, ο πιο σφραγισμένος από το Πνεύμα του Θεού, μα κυρίως άνθρωπος; Και δεν φαίνεται πιο λογικό να είναι μόνο Θεός;»

Афон. Άγιον Όρος

Ὁ Ὅσιος Πορφύριος καί ἡ καταπολέμηση τῆς φιληδονίας

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἀντίθετα μέ ὅ,τι λένε οἱ μεταπατερικοί θολολόγοι, καθοδηγοῦσε τά πνευματικά του παιδιά στήν ἀγωνιστική ἐγκράτεια, στήν ἁγνότητα-καθαρότητα καί στήν χαλιναγώγηση τῆς κάθε σαρκικῆς ἡδονῆς-εὐχαρίστησης, τόσο μέ τήν διδασκαλία του, ὅσο καί μέ τό παράδειγμά του. Χαρακτηριστικό ἀγωνιστικό παράδειγμα τοῦ Ὁσίου, στό ὁποῖο φαίνεται ξεκάθαρα ἡ ἔντονη προσπάθειά του γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἡδονῆς πού προκαλεῖται μέ τό φαγητό, εἶναι τό ἀκόλουθο, ὅπως μοῦ τό ἀποκάλυψε πνευματικό του παιδί στό Ἅγιον Ὄρος: Γιά πολλές ἡμέρες ἔτρωγε τόσο αὐτός, ὅσο καί οἱ συνασκητές του, συνεχῶς τό ἴδιο φαγητό, ἔτσι ὥστε νά δαμάσουν τήν λαιμαργία-φιληδονία. Ἔτρωγαν μέχρι σημείου πού δέν μποροῦσαν πλέον νά φάγουν ἄλλο, λόγῳ τῆς φυσικῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος δίδασκε ὅτι μέ τόν ἔρωτα γιά τήν ἐγκράτεια, ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖται ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό, κατά τό τοῦ Ἁγ. Ἀπ. Παύλου: «ταλαιπωρῶ τό σῶμα μου καί τοῦ συμπεριφέρομαι ὡς δοῦλο, μήπως ἐνῶ κήρυξα σέ ἄλλους ὁ ἴδιος φανῶ ἀδόκιμος»[1], μεταστοιχειώνεται τό ὑλῶδες (γήϊνο, ὑλικό) τῆς σάρκας πρός τήν ἀκρώρεια (ἀκρότητα, κορυφή) τῆς ἀπάθειας. Δηλαδή, ἡ μεγάλη ἀγάπη γιά τήν ἐγκράτεια ὁδηγεῖ στήν κορυφή τῆς ἀπάθειας.

«Προχθές», διηγεῖται ὁ Ὅσιος Πορφύριος, «ἦλθε ἐδῶ ἕνας καί μοῦ λέει:

- Ἐσύ ὑποστηρίζεις τίς θεωρίες τοῦ τάδε (δέν συγκράτησα τό ὄνομά του) περί ἀπολαύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ἡδονῶν καί τοῦ ἔρωτος[2];

Τοῦ λέγω:

Διώξαμε τον Χριστό!

Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο με τα μυαλά μας, με τις θεολογικές μας αναλύσεις, με τις θεωρίες μας, χωρίς να έχουμε σχέση με τον Θεό. Τελικά θέλουμε να προβληθούμε, να αποδείξουμε ότι εμείς είμαστε του Θεού.

Δεν λογαριάζουμε τίποτα, δεν υπολογίζουμε κανέναν.
Προκαλούμε σχίσματα μέσα στην Εκκλησία αρκεί να έχουμε οπαδούς, αρκεί να έχουμε ανθρώπους που θα μας λένε «μπράβο».

Δεν μας νοιάζει να έχουμε Θεό. Οπαδούς θέλουμε.
Πασχίζουμε να έχουμε ανθρώπους που θα μας παινεύουν.
Οι μεγαλύτεροι πολέμιοι της Εκκλησίας είναι αυτοί που προκαλούν σχίσματα στο Σώμα του Χριστού, κι ας καμαρώνουν αυτοαποκαλούμενοι ως διασώστες της Πίστης.
Για ποια Ανάσταση να μιλήσουμε;
Για ποια Ορθοδοξία;
Για αυτήν που αναλώνεται στους ιστότοπους;
Καμία εμπειρία Θεού στην ζωή μας…δυστυχώς.
Και όλοι μας το παίζουμε υπερασπιστές Του.