Ἕνα θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανᾶ

 

Μαρτυρία του Ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Με το νέο ημερολόγιο σήμερα, 2 Μαρτίου, τιμάται η μνήμη του αγίου Νικολάου Πλανά. Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι σε θαύματα που έχουν συμβεί στην προσωπική μου ζωή . Είναι πολλά και ποτέ δεν απέδωσα στην τύχη αυτά που έζησα.

Σήμερα όμως, προς τιμήν του εορτάζοντος αγίου, θα αναφερθώ σε ένα, το οποίο σχετίζεται άμεσα με το ότι μπορώ και σας μεταφέρω αυτήν την διήγηση.

Το 1928 με ΄30 είχε ενσκήψει επιδημία τυφοειδούς πυρετού στην Αθήνα. Θεραπεία τότε δεν υπήρχε και όποιος γνωρίζει τι σημαίνει τυφοειδής πυρετός, η εξέλιξη της νόσου είναι θανατηφόρα (άνευ θεραπείας) σε πολύ υψηλό ποσοστό. Πολλοί πέθαναν τότε. Μεταξύ των ασθενών ήταν και η τότε 10ετής μητέρα μου. Νοσηλευόταν στο σπίτι μας.

Ένα μεσημέρι και ενώ ψηνόταν στον πυρετό, άνοιξε η πόρτα του δωματίου της και είδε τον παπα-Νικόλα Πλανά να μπαίνει μέσα, πήγε κοντά της, την σταύρωσε και της είπε :

«ήρθα να σε κάνω καλά» και έφυγε.

Ἡ εὐχαριστιακὴ νηστεία καὶ ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων (ἱστορικοκανονικὴ προσέγγιση)

Γκοτσόπουλος Ἀναστάσιος

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἀναμφισβήτητα ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων διασώζει ἀρχαία λειτουργικὴ πρακτικὴ[1], ἀλλὰ κυρίως τὸ ἀσκητικὸ ἦθος καὶ τὴν πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως μέχρι τὶς ἡμέρες μας. Ἡ περίοδος τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν πένθιμη περίοδος τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ πένθος δηλοῦται μὲ τὴν ἀπαγόρευση τελέσεως ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων καὶ ἀκολουθιῶν[2], ἀλλὰ καὶ μὲ δύο πρακτικὲς ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὸ ὑπὸ ἐξέταση θέμα: μὲ τὴν καθιέρωση αὐστηρότατης νηστείας καὶ μὲ τὴν ἀπαγόρευση τελέσεως Θ. Λειτουργίας τὶς καθημερινὲς ἡμέρες τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.

1. Ἡ νηστεία τῶν καθημερινών καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, προβλέπει πλήρη ἀσιτία μέχρι τὴν... ἐνάτη ὥρα (3:00 μμ) κατὰ τὴν ὁποία ὁ Κύριος παρέδωσε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὸ Πνεῦμα Του[3]. Οἱ κανονικὲς διατάξεις ποὺ προβλέπουν τὴν νηστεία τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς εἶναι οἱ κανόνες Αποστ-69 και Λαοδ-50[4], οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπικυρωθεῖ ἀπὸ τον Στ-2.

2. Δὲν ἐπιτρέπεται ἡ προσφορὰ τῆς Ἀναιμάκτου Θυσίας με τὴν τέλεση πλήρους Θ. Λειτουργίας κατὰ τὶς καθημερινές τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς[5], διότι ὁ πανηγυρικὸς-ἀναστάσιμος χαρακτήρας τῆς Θ. Λειτουργίας δὲν συνάδει μὲ τὸ πένθος τῆς περιόδου αὐτῆς[6]. Ὡστόσο, ἡ ἀπαγόρευση τελέσεως Θ. Λειτουργίας κατὰ τὶς καθημερινές τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς προσέκρουε στὴν ἀρχαία συνήθεια σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ πιστοὶ κοινωνοῦσαν πολὺ τακτικά, τουλάχιστον τέσσερις φορὲς τὴν ἑβδομάδα[7].

Α’ Κυριακή των Νηστειών Κυριακή της Ορθοδοξίας _ Ο θρίαμβος της Εκκλησίας

 

Στίχοι

Τας ου πρεπόντως εξορίστους Εικόνας,

Χαίρω, πρεπόντως προσκυνουμένας βλέπων.

 

Αγίου Νικολάου Αχρίδος*

Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε, ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης, που είναι αδύνατον να βουλιάξει.

Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.

Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους.

«Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα

τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α’ Ιω. 5, 5)

Ας είναι ευλογημένη τούτη η μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί μας υπενθυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της ορθόδοξης πίστης… Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας στρατηγοί. Οι Άγιοι ήταν εκείνοι που καθόρισαν τη σημερινή εορτή για να μας θυμίζει και να μην ξεχνούμε, για να μας ενθαρρύνει και να μην λυγίζουμε, για να μας θερμαίνει και να μην γινόμαστε ψυχροί, για να ανοίξει την πνευματική μας όραση και να μην τυφλωθούμε και μέσα στη τύφλωση εκείνη παραδοθούμε στον εχθρό.

Πραγματικά, η επίδραση τούτης της αγίας ημέρας σε όλες τις λογικές χριστιανικές ψυχές είναι τεράστια. Τούτη η μέρα μας φανερώνεται σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης, από πολλά πεδία μαχών, κομίζοντάς μας τη χαρούμενη είδηση της νίκης.

Στο άκουσμα της είδησης αυτής, σηκώνουμε την καρδιά μας στα ύψη μονολογώντας στον εαυτό μας: άνω σχώμεν τας καρδίας! Και με μία νέα δύναμη ξεσηκωνόμαστε ενάντια σε κάθε κακό, εσωτερικό και εξωτερικό, το οποίο περισφίγγει τη ψυχή μας και απειλεί να τη πνίξει…

πύλες, κλείθρα… με αφορμή το ατύχημα του τραίνου (1 Μαρ), που συντάραξε το πανελλήνιο

 

πύλες, κλείθρα… με αφορμή το ατύχημα του τραίνου (1 Μαρ), που συντάραξε το πανελλήνιο

‘’Σήμερα’’ σαν να άνοιξε άλλη μια φορά μια πύλη θανάτου, μια πύρινη κόλαση που καταβρόχθισε κόσμο…. ειδικά νέα παιδιά… 

Σήμερα σπάραξαν καρδιές από τον ανείπωτο πόνο, ράγισαν κι οι πέτρες (1). Θρηνούν όλες οι μάνες με πρώτη Την Μάνα παρηγορίτρια που κλαίει εδώ και καιρό για τον φυσικό χαμό (και ποιος ξέρει, ίσως και για τον αιώνιο πνευματικό). Είναι ανυπολόγιστοι σε πόνο κι οι δυο χαμοί, αλλά ποια η σύγκριση σώματος και ψυχής; Ο αγ.Εφραίμ κατουνακιώτης (+27 Φεβ) όταν έκλαιγε για την ξαδέλφη του, δεν έκλαιγε για τον βιολογικό θάνατο, αλλά για τον κολασμό της ψυχής της, που με κομποσχοίνι έμπονο την ανέσυρε Ο Κύριος, από την ζοφερή κατάσταση σε ιλαρή. Κι οι έχοντες παρρησία στον καλό Θεό, εύχονται για ανάπαυση των αποθανόντων και δύναμη στους παραμένοντες… Μνήσθητι Κύριε!! Και... ανάμεσα σε όλους τους θρηνούντες, που εισακούονται ή όχι (1), είναι ένας που χαίρεται...  

Λόγω των πολλών πολύνεκρων ατυχημάτων ‘’βαφτίστηκαν’’ τα Τέμπη, καταραμένο μέρος (λιτή προσέγγιση στα ενεργειακά, στο τέλος).