Ἀγαπητά
μου παιδιά,
μὲ
ρωτᾶτε ξανὰ καὶ ξανὰ
γιὰ τὸ ἂν εἶναι ἁμαρτία ὅλες αὐτὲς
οἱ φιέστες ποὺ γίνονται, μὲ κέντρο τὸν καρνάβαλο, τὴν
περίοδο τοῦ Τριωδίου, καθὼς καὶ τὰ ἔκτροπα ποὺ
τὶς συνοδεύουν.
Δυστυχῶς,
ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἐπέτρεψαν, λόγω τῶν παθῶν
τους, νὰ κατοικοῦν μέσα τους οἱ δαίμονες, ὥστε ἐκεῖνοι
μὲ τὴ σειρά τους νὰ τοὺς σπρώχνουν στὴν αὐτοκαταστροφή.
Ὁ διάβολος δὲν ἔχει ἐξουσία νὰ σκοτώσει τὸν
ἄνθρωπο. Ἐν τούτοις, ἂν κάποιος τοῦ παραχωρήσει στὴν
καρδιά του δικαιώματα, ἐξαιτίας ἁμαρτιῶν, τότε μεθοδικά, ἀδίστακτα
καὶ μὲ πάσαν κακία ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸ
πονηρὸ πνεῦμα σὲ πνευματικὴ καὶ σωματικὴ αὐτοκτονία.
«...ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων
ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ·»
(Α΄Πέτρου, κεφ.ε΄,στ.8). Τότε καὶ μόνον τότε, τὰ πνεύματα αὐτὰ
τῆς κακίας διεκδικοῦν ψυχοσωματικά, μὲ θράσος ἐνώπιον
τοῦ Θεοῦ, τὸν κάθε ταλαίπωρο, θέλοντας νὰ τὸν ὁδηγήσουν
στὸν τόπο τῆς κολάσεως.