Τό θεραπευτικό κατά τοῦ καρκίνου χάρισμα.

hristospanagia4

 

  Ο ΠΑΤΗΡ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

 

«Τῆς διάβασε τήν εὐχή, ἡ ὁποία διήρκεσε πολλή ὥρα, ἐνῶ συγχρόνως σταύρωνε τόν κακοήθη ὄγκο μέ δύναμη μεγάλη! Τόση μεγάλη, πού, ὅπου ἀκουμποῦσε ὁ Σταυρός, ἄφηνε ἔντονο τό ἀποτύπωμά του! Τόση πίστη εἶχε γι’αὐτό πού ἐδέετο, ὥστε δέν χωροῦσε καμμία ἀμφιβολία, ὅτι τό ἀποτέλεσμα θά ἦταν τό ἀναμενόμενο.

Ὅταν τελείωσε ἡ εὐχή, ὁ Παππούλης εἶχε λάβει τό μήνυμα. Γι’ αὐτό, τό ἅγιο πρόσωπό του, ἔλαμπε ἀπό χαρά! Τό ἅγιο αἴτημά του, εἶχε, ἤδη, ἱκανοποιηθεῖ! Ὁ Μεγάλος Θεός, πού τόσο πολύ πίστευε λάτρευε, προσκυνοῦσε καί μέ τόση ἀφοσίωση ὑπηρετοῦσε δεκαετίες ὁλόκληρες, εἰσάκουσε τήν θερμή προσευχή του καί ἔκανε τό μεγάλο θαῦμα. Ὁ καρκίνος νικήθηκε!

Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἡ καρκινοποθής εἶχε ἰαθεῖ! Ὁ παππούλης τήν κοίταξε στά μάτια καί διέγνωσε ἀμέσως τήν διαφορά: Τό κλάμα εἶχε ἀντικατασταθεῖ μέ τήν χαρά! Ἡ ἀπογοήτευση, μέ τήν ἐλπίδα. Ἡ σκυθωπότης, μέ το χαμόγελο! Ἡ ἀρρώστεια, μέ τήν ὑγεία! Καί, τέλος, ὁ θάνατος, μέ τήν ΖΩΗ.

Ἀλήθεια, πόσο ὑπέροχα εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς Πίστεως!!!

- Καί ὁ κακοήθης ὄγκος, πού εἶχε μέγεθος αὐγοῦ, τί ἔγινε Παππούλη; Τόλμησα καί τόν ἐρώτησα, μόλις σταμάτησε τήν διήγησή του.

- Ἐσύ τί λές;

- Ἐγώ σᾶς ἐρώτησα…

- Ἔ, καί ἐγώ ρωτάω ἐσένα.

- Μά…

- Τί ἤθελες νά γίνει; Μηδενίστηκε, ἐξαφανίστηκε, ἐξολοθρεύτηκε! Πῆγε ἀπό ἐκεῖ πού ἦρθε… Σέ λίγες ἡμέρες δέν μποροῦσες νά ἐντοπίσεις τό σημεῖο πού εὑρίσκετο»²².

Ἡ ἀγωνία, ἡ ἀνυπονομησία, οἱ ἀρνητικές σκέψεις γιά τόν συνάνθρωπο, ὅπως καί οἱ θετικές τόν ἐπηρρεάζουν.

«Ἐσύ κάθεσαι τόσες ὧρες κλεισμένος μέσα στό αὐτοκίνητο καί κλαῖς τήν… μοίρα σου καί μέ ἐνοχλεῖς συνέχεια καί δέν μέ ἀφήνεις νά κοιμηθῶ.

- Πότε σᾶς ἐνόχλησα ἐγώ Παππούλη; Ἐγώ τόσες ὧρες δέν ἄνοιξα τό στόμα μου! Οὔτε βγῆκα ἀπό τό αὐτοκίνητο. Τί εἶναι ὅλα αὐτά πού μοῦ λέτε σήμερα καί μέ στενοχωρεῖτε; Δέν μοῦ φθάνουν οἱ τόσες ἄλλες στενοχώριες;

-Δέν ξέρω τί λές ἐσύ. Ἐγώ ξέρω, ὅτι τόσες ὧρες μέ ἐνοχλοῦσες. Συνέχεια ἔλεγες: Πότε θά ξυπνήσει; Ἀκόμη θά κοιμηθεῖ; Γιά ποιόν ὕπνο μιλᾶς; Μέ ἄφησες ἐσύ νά κοιμηθῶ, ἔστω καί ἕνα λεπτό; Μέ ταλαιπώρησες, εὐλογημένε, πολύ! Καί μή λές ὅτι σέ στενοχώρησα. Ἐμένα, ἐκεῖ πού καθόμουν, μοῦ ἦλθε μία φώτιση ἀπό τόν Θεό νά ἔλθω νά σοῦ τό πῶ. Καί ἐπειδή ἦταν κλειδωμένη ἡ πόρτα, ἀναγκάστηκα νά πηδήσω ἀπό τό παράθυρο, γιά νά ἔλθω νά σοῦ τά ψάλλω. Δέν εἶχα τήν ὑπομονή, οὔτε νά περιμένω, νά ἔλθουν νά μοῦ ἀνοίξουν! Γιατί ἔπρεπε νά σοῦ τά πῶ τώρα! Ἔτσι, μοῦ ἦλθε ἡ φώτιση. Μέ στενοχώρησες πολύ! »²³.

22 Ἀναργύρου Καλλιάτσου, Ὁ πατήρ Πορφύριος, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι 2005, σελ. 126-127.

23 Ἀναργύρου Καλλιάτσου, Ὁ πατήρ Πορφύριος, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι 2005, σελ. 145.

ΠΗΓΗ: Ἀναργύρου Καλλιάτσου, Ὁ πατήρ Πορφύριος, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι 2005  

 

Τά μνημόσυνα καί ἡ ὡφέλειά τους.ζ’ μέρος

hristospanagia4

    

 Δείτε εδώ :στ’ μέρος

 

Ωφελούν τα μνημόσυνα; Κοινή είναι η μαρτυρία των Πατέρων τής Εκκλησιάς αλλά και της ιδίας της Εκκλησίας από την πείρα των λειτουργών της ότι μεγάλη είναι ή ωφελεία πού προκύπτει από αυτά.
Ας δούμε όμως τι λένε οι μεγάλοι Πατέρες για την ωφέλεια πού προέρχεται από τα μνημόσυνα.
Αναφέρει ο Ιερός Δαμασκηνός ότι ό Θεός θέλει πολύ να ευεργετούμεθα όλοι από όλους και ζώντες και μετά Θάνατον.
Τούς λόγους τού Κυρίου και την φιλάνθρωπη βουλή Του έχουν υπ’οψιν τους οι θειοι Πατέρες όταν ομιλούν για τα μνημόσυνα και την ωφέλεια που προέρχεται από αυτά.Και όπως δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να θέσουμε όρια στην αγάπη του Θεού, στην αγάπη αυτή του Θεού βασιζόμαστε και στην ωφέλεια πού προέρχεται από τα μνημόσυνα.
Μεγάλη σημασία δίνει ο ιερός Χρυσόστομος στην προσφορά της αναίμακτης Θυσίας που γίνεται υπέρ των κεκοιμημένων.
Αναφέρει σχετικά: «Δεν γίνονται άσκοπα οι προσφορές για τούς απελθόντες, ούτε οι ελεημοσύνες. Όλα αυτά έχει προστάζει το Άγιο Πνεύμα, διότι θέλει να ωφελούμαστε ό ένας από τον άλλον. Ωφελείται εκείνος από εσένα και εσύ από εκείνον… Να μην αμφιβάλλεις ότι ό νεκρός θα κερδίσει κάποια ωφέλεια…».
Στη συνέχεια παρουσιάζει μεγάλη τιμή τη μνημόνευση τού ονόματος κατά την Θεία Λειτουργία.
«Διότι όπως όταν εορτάζονται τα επινίκια των βασιλέων, τότε εγκωμιάζονται όσοι βοήθησαν στη νίκη, και όσοι βρίσκονται στις φυλακές απελευθερώνονται για την περίσταση αυτή. Όταν όμως περάσει ο καιρός αυτός, όποιος δεν πήρε χάρη, δεν την παίρνει πλέον. Έτσι και εδώ, κατά την προσφορά της Θυσίας αυτός είναι ο Καιρός για τα επινίκια».
«Δεν νομοθετήθηκαν από τούς αγίους Αποστόλους χωρίς λόγω οι ευχές για τούς απελθόντες κατά την διάρκεια τής προσφοράς του φρικτού μυστηρίου της Θείας Λειτουργίας. Γνώριζαν ότι προκύπτει μεγάλο κέρδος και πολύ ωφέλεια γι’ αυτούς. Όταν ένας ολόκληρος λαός υψώνει τα χέρια του σε προσευχή και μαζί με όλο το Ιερατείο προσφέρουν τη φρικτή θυσία, πως να μην πετύχουμε με τις ικεσίες μας την θεϊκή ευσπλαχνία;  Αλλά αυτό αφορά τούς απελθόντας πιστούς».
Ο Συμεών Θεσσαλονίκης ακολουθώντας την αποστολική παράδοση γράφει:
«Κανένα άλλον δεν είναι τόσον ωφελίμων εις τον κεκοιμημενον, μήτε τόσης ευφροσύνης αίτιον και φωτισμού και ενώσεως προς τον Θεόν, καθώς αυτό διότι αυτό το ίδιον Αίμα τού Κυρίου είναι εκείνο το οποίον χύνεται υπέρ ημών των αχρείων εις αυτήν την θυσίαν, και αυτό το ίδιον θείον Σώμα είναι εκείνο το οποίον θυσιάζεται επάνω εις το άγιον θυσιαστήριον».
Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης «επωφελές καί θεάρεστον» χαρακτηρίζει το να μνημονεύεται κάποιος την ώρα τής τελέσεως τής θείας Λειτουργίας.
Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων χαρακτηρίζει «μεγίστην την όνησιν», πάρα πολλή μεγάλη την ωφέλεια πού Προέρχεται από την προσευχή αυτή.
Και ο άγιος Αθανάσιος αναφωνεί: «Και αν ακόμη στον αέρα πεθανη ο ευσεβής, μη διστάσης να προσφέρης γι’ αυτόν λάδι και κερί. Διότι αυτή την Προσφορά την δέχεται ο Θεός και ανταποδίδει την ωφέλεια».
Και όπως όταν κάποιος πατέρας έχει άρρωστο παιδί και αυτό δεν μπορεί να προσφέρη για τον εαυτό του στο ναό λάδι και κερί και θυμίαμα, και αντί γι’ αυτό τα προσφέρει ό πατέρας του, και την προσφορά αυτή την δέχεται ό Θεός το ίδιο συμβαίνει και με την περίπτωση των νεκρών: Επειδή αυτοί δεν έχουν πλέον το σώμα για να μπορέσουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, τους βοηθούν με τις προσφορές που κάνουν για χάρη τους οι φίλοι και συγγενείς τους.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να παραλείπουμε τα ιερά μνημόσυνα. Ιδιαιτέρως όμως πρέπει να μνημονεύονται τα ονόματα κατά την χωράν της φρικωδέστατης θυσίας, διότι αυτή μας δόθηκε για τον σκοπό αυτό. 

συνεχίζεται…
 
ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΣ 

http://ithiporos.yakinthos.com

Σημείο αγιότητος του Αγίου Φιλουμένου

Αποσπάσματα από την ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Νεαπόλεως και Σαμαρείας κ. Αμβροσίου, που εκφωνήθηκε στο Συνοδικό της Ιεράς ημών Μονής του Οσίου Γρηγορίου την 24ην Οκτωβρίου 1986.

Περί της ανακομιδής των λειψάνων του ιερομάρτυρος Φιλουμένου

Τα Χριστούγεννα του 1984 εκοιμήθη εν Κυρίω ο μητροπολίτης Πέλλης Κλαύδιος και τον συνωδεύσαμε μέχρι το νεκροταφείο μας που είναι στο όρος Σιών. Τότε μας είπε ο Πατριάρχης να κάνουμε την ανακομιδή του π. Φιλουμένου.

Πράγματι, όταν ανοίξαμε τον τάφο, εβγάλαμε το σώμα του επάνω σ' ένα μάρμαρο διπλανού τάφου. Τα ρούχα του ήταν μισολειωμένα και έπαιρναν οι μοναχοί ως ευλογία να τα μοιράσουν και σε άλλους. Τα χέρια του ήταν ευλύγιστα. Το δεξιό του πόδι, από τον αστράγαλο και κάτω, είχε λειώσει, διότι ο φονιάς του το είχε κόψει με τον μπαλντά, καθώς και τα δάκτυλα του αριστερού του ποδός. Το υπόλοιπο σώμα του ήταν ακέραιο, παρ' ότι παρέμεινε στον τάφο τρία χρόνια. Το πρόσωπο, επειδή ήταν κτυπημένο με τον μπαλντά, είχε άνοιξη το κρανίο και του έλειπε και η μύτη. Είχε ακόμη τα γένεια του και τα μαλλιά του. Κάποιος εκεί καθάρισε το σώμα με κρασί και σφουγγάρι, το οποίον μάλιστα δεν είχε καμμιά δυσοσμία. Δεν ήταν σκωληκόβρωτο, δεν είχε καμμιά οπή, ούτε μία. Πιέζαμε το στήθος και την κοιλιά του και πάλι έρχονταν στην θέσι τους. Το τοποθέτησαν σ' ένα φέρετρο και το έθαψαν πάλι σ' ένα άλλο τάφο. Εκεί έμεινε μέχρι το Πάσχα του 1985, οπότε έγινε και η δεύτερη ανακομιδή του. Τότε είχαν απορροφηθή τα υγρά του. Το έβαλαν στην εκκλησία και είναι όπως τα σώματα των Αγίων Γερασίμου και Σπυρίδωνος.\

Θα μου ειπήτε: Είναι άγιος; Σίγουρα είναι μάρτυς, διότι εμπόδισε τον εβραίο να προσευχηθή σε χριστιανικό προσκύνημα. Όταν εκείνος εκτύπησε το κουδούνι του σπιτιού του, βγήκε έξω ο πατήρ Φιλούμενος με το επιτραχήλιο, διότι εκείνη την στιγμή εδιάβαζε τον Εσπερινό. Τον έπιασε ο εβραίος από τα γένεια, τον έρριξε κάτω και τον κτύπησε με τον μπαλντά. Εκείνος προσπαθούσε ο καϋμένος με τα χέρια να βγη έξω, να γλυτώση, διότι μετά είδαμε και είχαν γεμίσει οι σκάλες αίματα. Επομένως είναι μάρτυς.

Και τώρα θα σας ειπώ μία θαυματουργική επέμβασι του πατρός Φιλουμένου.

Στις 28 Οκτωβρίου 1985 είχε ορίσει το Πατριαρχείο τον μητροπολίτη Παλλάδιο να τελέση πανηγυρική Δοξολογία σε κάποια απομακρυσμένη εκκλησία. Καθυστέρησε όμως να ξεκινήση, οπότε άλλοι αδελφοί του τηλεφώνησαν επανειλημμένως. Κανείς όμως δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Επήγαν και στο δωμάτιό του και του κτύπησαν την πόρτα, μα δεν επήραν απάντησι. Ειδοποίησαν τον Γέροντά του, τον Καισαρείας Βασίλειο, και το πρωί τον ευρήκαν μέσα στο δωμάτιο του πεσμένον στο πάτωμα, σχεδόν νεκρό. Τι του είχε συμβή; Από το βράδυ του ήλθε λιποθυμία και έμεινε μέχρι το πρωί στις 10 αναίσθητος κάτω στο πάτωμα. Εφώναξαν το Πρώτων Βοηθειών.

Μαζί με τον Καισαρείας μπήκε και ο μοναχός Σωφρόνιος, ο οποίος είχε μαζί του ένα δακτυλάκι του πατρός Φιλουμένου. Όλοι έκλαιγαν. Σε μια στιγμή λέγει ο μοναχός Σωφρόνιος:
—    Σεβασμιώτατε, μου επιτρέπετε να τον σταυρώσω με αυτό το οστούν του πατρός Φιλουμένου;
—    Κάνε ό,τι μπορείς. Τι να σου ειπώ;

Έβγαλε το οστούν και τον εσταύρωσε στο μέτωπο λέγοντας και το τροπάριο: «Οι Μάρτυρες Σου, Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών...».
Μόλις τον εσταύρωσε, εκείνος ανέπνευσε βαθειά και είπε:
—    Πού είμαι; Πού είμαι;
Αυτό είναι αποδεικτικό της αγιότητος του πατρός Φιλουμένου.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΌΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΤΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΕΤΟΣ 1987 ΑΡΙΘΜ. 12

                                                                                                                                                                    πηγη Ι.Η.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΩΧΟΡΙΟΥ        

Νικόλαος Πλαστήρας

    

"Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε ...τηλέφωνο;(!)"
(Νικόλαος Πλαστήρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας με άνεργο αδερφό....)

Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο", είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει:
Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ' αυτός αρνήθηκε λέγοντας:«Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:
Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
- Μα θα προσβληθεί.
- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική.«Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

«Παραμερίστε, παραμερίστε… ν’ ἀκούσω τίς ψαλμωδίες»

hristospanagia4

Οι γιατροί μας το είπαν χαμηλόφωνα, αλλά καθαρά, ότι πλησιάζει η ώρα του. Είναι ζήτημα δύο το πολύ ημερών. Μαζί με όλες τις σκέψεις και συνομιλίες για τις αναγκαίες ετοιμασίες που κάναμε με βαριά καρδιά, άρχισε και κάποιος προβληματισμός που σε τέτοιες περιπτώσεις καταλαμβάνει την οικογένεια και όλους όσους συμπα­ραστέκονται στο κρεββάτι του αρρώστου τις τελευταίες στιγμές του: «Πρέπει να μεταλάβει». 

Πολύς λόγος, χωρίς λόγο, έγινε γι’ αυτό το θέμα. Κάναμε και μερι­κές κινήσεις που αποδείχτηκαν ότι ήταν όλες επιπόλαιες και αψυχολόγητες. Ευτυχώς που κάποιος άγιος Κληρικός τον οποίο επισκεφθήκαμε στο ερημητήριό του μας «καθησύχασε» λεγοντάς μας, ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι για το περιβάλλον του κι ότι ο π. Αντώνιος είναι έτοιμος ενώπιον του Κυρίου περισσότερο από κάθε άλλον.Μια μέρα πριν από το τέλος πήρα τηλέφωνο και τον πατέρα Ιω­άννη Φωτόπουλο να τον ενημερώσω σχετικά. Δεν πέρασε μισή ώρα και ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ του 5^ου ορόφου και εμφανίζεται ο π. Ιωάννης φορώντας το πετραχείλι του και με το άγιο δισκοπό­τηρο στο χέρι. Για λίγο μείναμε ακίνητοι, σαστισμένοι, άφωνοι. Με­τά κατευθυνθήκαμε σιωπηλά στο δωμάτιο 509. Λίγα άτομα, 4 ή 5 είμασταν μέσα. Κοντά του η πρεσβυτέρα.
-        Ποιός είναι, είπε με αρκετά καθαρή φωνή.
-        Ο πατήρ Ιωάννης του απάντησε η πρεσβυτέρα.
Δεν ξαναμίλησε αλλά παρακολουθούσε προσεκτικά.
Ο π. Ιωάννης άρχισε να ψάλει το «Χριστός Ανέστη» κι όλοι μαζί ακολουθούσαμε σιγανά. Μετά ο π. Ιωάννης άρχισε την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως τόσο κατανυκτικά που σου κοβότανε η αναπνοή.
« Άρτος ζωής αιωνιζούσης…».
Πολλές φορές έψαλλα η άκουσα να ψάλλεται η ωραία αυτή ακολουθία. Δεν θυμάμαι όμως κάποια ανάλογη στιγμή που να κατανυγεί η ψυχή μου τόσο βαθιά.
«Του δείπνου Σου του μυστικού…»
Η ακολουθία τελειώνει. Ο π. Ιωάννης πλησιάζει με τρεμάμενα χέ­ρια από την ιερή στιγμή στο κρεββάτι.
«Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού, Αντώνιος ιερέας εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».
Τι μεγαλειώδης και αγιωτάτη στιγμή. Ο πατήρ Ιωάννης ψάλλει αμέσως την Ευχαριστία μετά τη Θεία Μετάληψη. Και τέλος πάλι το «Χριστός Ανέστη».
Μετά δεν μιλάμε κανένας. Στεκόμαστε βουβοί και τον κοιτάζαμε με βλέμματα γεμάτα ερωτηματικά.
Σε λίγο τον ακούμε να λέγει στην πρεσβυτέρα που είναι κοντά του: «Παραμέρισε…». Η πρεσβυτέρα παραμερίζει. Μετά από λίγο, λέγει πάλι, στον πληθυντικό αυτή τη φορά. «Παραμερίστε, παραμερίστε… ν’ ακούσω τις ψαλμωδίες». Εκείνη τη στιγμή άκουγε ασφαλώς τους αγγέλους να ψάλλουν τον τρισάγιο ύμνο. Κοίταζε στον απέναντι τοίχο. Τι έβλεπαν τα ορθάνοιχτα μάτια του που κοίταζαν με τόση ευλάβεια και επιμονή προς το ανοιχτό παράθυρο; Θα έβλεπε ασφαλώς Αγίους, Αγγέλους και τον Κύριο που τόσο πολύ αγάπησε και που τόσο πολύ υπηρέτησε με όλη την δύναμη της ψυχής του σε κάθε λεπτό της ζωής του, να τον περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά Του, να τον αγκαλιάσει και να τον επιβραβεύσει με τον στέφα­νο της δικαιοσύνης και της αρετής.
Τι έβλεπαν τώρα αυτά τα μάτια που στην πραγματικότητα έβλεπαν τόσο λίγο, που μας έπεσε μερικές φορές στο δρόμο, σκοντάφτοντας σε εμπόδια και σκαλοπάτια; Κι όμως μ’ αυτό το λίγο φως διάβαζε δεκάδες κείμενα κάθε μέρα, έγραφε εκατοντάδες σελίδες, αναφορές, εκθέσεις, επιστολές, βιβλία. Αυτά τα μάτια που τόσο τον ταλαιπώ­ρησαν δεκαετίες ολόκληρες. Τον θυμόμαστε στις ημερίδες ή στα κα­λοκαιρινά σεμινάρια να βάζει βαμβάκια με χαμομήλι στα μάτια του, που έφερναν μαζί τους πάντοτε συνεργάτριες που ήξεραν το πρό­βλημά του.

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ π. ΑΝΤΩΝΙΟ

Αθανάσιος Νεοφώτιστος Πρόεδρος Π.Ε.Γ. 
Ομιλία κατά το τρίμηνο μνημόσυνο του π. Αντωνίου

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ π.ΑΝΤΩΝΙΟ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟ
 http://egolpio.wordpress.com

ΤΡΩΜΕ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΗΜΕΝΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ

Το τελευταίο διάστημα γίνεται μεγάλος ντόρος με τον codex alimentarius και κυκλοφορεί και μια φωτογραφία με πατάτες που απαγορεύεται η φύτευση τους γιατί είναι υβρίδιο σύμφωνο με τον codex alimentarius, ο οποίος απαγορεύει την επαναφύτευση των σπόρων.
Αυτοί οι σπόροι είναι γενετικά τροποποιημένοι ώστε να αποτρέπουν την παραγωγή καρπών για δεύτερη χρονιά και φυσικά ευθύνονται για καρκινογενέσεις σύμφωνα με έρευνες.
Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι πως ο codex alimentarius είναι εδώ, χρόνια τώρα, αλλά εμείς δε θέλαμε να το δούμε.
Έχω στην κουζίνα μου ένα ράφι γεμάτο με μπαχαρικά και προσπαθώ να βρίσκω όσο πιο αγνά προϊόντα μπορώ. Βέβαια ότι δεν έβρισκα αναγκαστικά το αγόραζα από καταστήματα και κάποια ελάχιστα από σουπερμάρκετ.
Ανακάλυψα κάτι σπόρους κόλιανδρου που είχα καιρό (χρησιμοποιούσα τριμμένο τον τελευταίο καιρό) κι έτσι πήρα ένα μύλο για να τους χρησιμοποιήσω.
Με έκπληξη συνειδητοποίησα διαβάζοντας την ετικέτα ότι πρόκειται για ακτινοβολημένο προϊόν!!!
Σύμφωνα με τον codex alimentarius τα θρεπτικά συστατικά ενός προϊόντος θα πρέπει να περιορίζονται στο 15% για να είναι ασφαλές για την υγεία μας!!! Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει είτε να προέρχεται από κατάλληλους σπόρους γενετικά τροποποιημένους, είτε να υποστεί ακτινοβολία!!!
Ας μη θεωρούμε τα πάντα γύρω μας αγνά, ακόμα κι αν πρόκειται για σπόρους κόλιανδρου. Θα πρέπει να είμαστε πλέον περισσότερο υποψιασμένοι για οτιδήποτε και να διαβάζουμε καλύτερα τα “ψιλά γράμματα” γιατί κρύβουν αλήθειες. Μπορεί να μη γράφει “σύμφωνο με τα πρότυπα του codex alimentarius” όπως άλλα προϊόντα αλλά το υπονοεί.
Αφού φωτογράφισα τη συσκευασία (οι παρατηρητικοί θα καταλάβουν και ποιας εταιρείας είναι), το πέταξα στα σκουπίδια, σκέφτηκα να το βάλω στο κομπόστ αλλά το μετάνιωσα γιατί είναι επικίνδυνο!
Με την πρώτη ευκαιρία θα πάω στο συγκεκριμένο σουπερμάρκετ για να συζητήσω με τον υπεύθυνο και να παραπονεθώ για τη σαβούρα που μας πλασάρουν με τον μανδύα των αγνών προϊόντων.
Δεν έχω αυταπάτες ότι κάτι θα συμβεί απλώς κάποιος πρέπει να “τα ακούσει”.

Πηγή: stopalimentarius.wordpress.com