Η αποκαλυπτική αλληλογραφία του π. Αναστ. Γκοτσοπούλου με τον π. Γεώργιο Τσέτση (Οικ. Πατριαρχείο) για τις συμπροσευχές με αιρετικούς.

Πενία οικουμενιστικών επιχειρημάτων

Η Συμπροσευχή με αιρετικούς

*Η επιστολιμαία διατριβή που ακολουθεί αποτελεί απάντηση του Αιδεσ. π. Αναστασίου Γκοτσοπούλου, εφημερίου στην Πάτρα, σε σχετική αλληλογραφία που είχε με τον Αιδεσ. π. Γεώργιο Τσέτση, Μ. Πρωτοπρ. του Οικουμενικού Θρόνου. Για την αρτιότερη πληροφόρηση και κατανόηση του κειμένου παραθέτουμε στο τέλος της σελίδος την επιστολή του π. Γεωργίου που προηγήθηκε.

π. ΑναστάσιοςΓκοτσόπουλος

Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

Πάτρα 11.9.2009

Αιδεσιμολογιώτατο

π. Γεώργιο Τσέτση

Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο

του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Γενεύη

Αιδεσιμολογιώτατε π. Γεώργιε,

έλαβα την από 27.8.09 ηλεκτρονική Σας επιστολή και Σας ευχαριστώ πολύ για την παρέμβαση στο ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ. Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση στην απάντησή μου, που οφείλεται σε πολυήμερη παραμονή μου στο Άγ. Όρος.

Στην πρώτη, από 10.7.09, επιστολή Σας μου είχατε αναφέρει την πεποίθησή Σας ότι «ο διάλογος πάντοτε ωφελεί» και ειλικρινά είχα χαρεί ελπίζοντας σε ουσιαστική κατάθεση απόψεων για το κρίσιμο θέμα των συμπροσευχών, που έθεσε το Οικουμενικό Πατριαρ­χείο μέσω του ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ.

Όμως, στη δεύτερη, από 27.8.09, επιστολή Σας διακρίνω ότι αποφεύγετε να συζητήσετε το θέμα των συμπροσευχών επί της ουσίας. Για να είμαι ειλικρινής από μία πλευρά χάρηκα συλλογιζόμενος ότι, αν η επιχειρηματολογία μου και τα συμπεράσματά μου στο θέμα των συμπροσευχών έπασχαν θεολογικώς, θα μου το υποδεικνύατε, αφού άλλωστε με τιμήσατε με την κριτική Σας μπαίνοντας στον κόπο να με διορθώσετε σε ήσσονος σημασίας θέματα της επιστολής μου. Βέβαια θα περίμενα κάποια απάντηση στα ερωτήματα που έθεσα. Αντιλαμβάνομαι όμως τη δυσχερή θέση στην οποία ευρίσκεστε και την πραγματική αδυναμία να δικαιολογηθούν θεολογικώς οι συμπροσευχές και Σας συμμερίζομαι.

Αφού Σας γνωρίσω ότι από 7.7.09 έχω αποστείλει στον Καθηγητή Φειδά το σχολιασμό μου στο άρθρο του, χωρίς να έχω τύχει κάποιας απαντήσεως εκ μέρους του, επιτρέψτε μου κάποιες παρατηρήσεις στην επιστολή Σας, επειδή θίγετε ορισμένα κρίσιμα θέματα.

 

1. «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΦΑΣΗ»; ΑΣΦΑΛΩΣ ΟΧΙ!

Επικαλείσθε π. Γεώργιε, με ιδιαίτερη έμφαση «Συνοδικές ή και ομόφωνες (το υπογραμμίζω) Πανορθόδοξες αποφάσεις» ως άλλοθι για την περιφρόνηση της πατερικής και κανονικής παραδόσεως στο θέμα των συμ­προσευχών. Και στην ίδια λογική ομίλησε πρόσφατα και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Όμως,

α. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» κα­τήργησε τους 16 Ιερούς Κανόνες (Αγ. Πατέρων, Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων) που απαγορεύουν τις συμπροσευχές;

β. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» απεφάνθη ότι επιτρέπονται στο εξής οι συμπροσευχές με αιρετικούς και δεν συνιστούν πλέον κανονικό παράπτωμα;

γ.  Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» ενέκρινε τη σύνταξη κανονισμού για την «ομολογιακή» ή «διομολογιακή» κοινή προσευχή στις συναντήσεις του ΠΣΕ;

δ.  Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να δώσει και να λάβει λειτουργικό ασπασμό με τον Πάπα κατά τη Θ. Ευχαριστία;

ε. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» αποφάσισε να υμνηθεί ο εμμένων εν τη αιρέσει Πάπας ως «σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού;

στ. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε να υμνηθεί από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως η αίρεση ως «Εκκλησία σεπτή, Καθέδρα του Πέτρου»;

ζ. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσφέρει Άγιο Ποτήριο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο Αθηνών; Τώρα ξεχάσαμε τις ομόφωνες Πανορθόδοξες Αποφάσεις που ρητά κατεδικάζουν την Ουνία;

Και τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν τέλος... αλλά ούτε και απαντήσεις...

Επιτέλους, π. Γεώργιε, ας πάψει η «καραμέλα» περί των πανορθοδόξων αποφάσεων! Ποτέ και καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν κατήργησε Ι. Κανόνες επικυρωμένους από τρεις Οικουμενικές Συνόδους και δεν έδωσε σε κανένα το δικαίωμα αθετήσεως της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως. Αν ποτέ συνέβαινε αυτό, τότε η οποιαδήποτε -ακόμα και «Πανορθόδοξη»- Σύνοδος θα αυτοαναιρείτο και θα μετατρέπετο σε «συνέδριο ανόμων» και «συναγωγή πονηρευομένων». Άλλωστε η «οικουμενικότης» ή η «ληστρικότης» μιας συνόδου δεν προσδιορίζεται από τον αριθμό και την εκπροσώπηση των συμμετεχόντων αλλά πρωτίστως από τις αποφάσεις της!

Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι υπάρχουν και πρόσφατα σημαντικές Πατριαρχικές και Διορθόδοξες αποφάσεις που καταδικάζουν ως εκκλησιολογικώς ανεπίτρεπτες και αντικανονικές τις συμπρο­σευχές (βλ. Πατριαρχική Εγκύκλιος 1952, Διορθόδοξη Συνάντηση Θεσσαλονίκης 1998, το από 3.7.1999 Πατριαρχικό Γράμμα προς την Ι. Κοινότητα Αγίου Όρους κ.ά.).

2. ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ: ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ!

Μου έκανε εντύπωση, όπως προανέφερα, ότι δεν αναφέρεστε επί της ουσίας του θέματος της συμπροσευχής. Η αναφορά Σας για τη συμπροσευχή περιορίζεται μόνο στο ότι «απλώς υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες όσον αφορά στο γράμμα και το πνεύμα των σχετικών Κανόνων. Αυτό αποδεικνύεται εξ άλλου και από την πραγματεία σας και από την μελέτη του κ. Φειδά και από γραπτά πολλών άλλων επώνυμων καθηγητών και θεολόγων». Με άλλα λόγια ισχυρίζεστε ότι και οι δύο απόψεις, του καθηγητού Φειδά και η δική μου, μπορεί να γίνουν αποδεκτές ως ορθές, παρότι είναι ριζικά αντίθετες! Η αντίληψη πάνω στην οποία εδράζεται η άποψή Σας αυτή μου θυμίζει το στιγμιότυπο από τη δράση του λαϊκού ήρωα του θεάτρου σκιών, ο οποίος έδινε δίκαιο και στους δύο που είχαν εντελώς αντικρουόμενες απόψεις. Όταν ένας τρίτος του επεσήμανε ότι δεν είναι λογικό αυτό, γιατί μόνο ο ένας μπορεί να βρίσκεται εν δικαίο, ο πολύς Καραγκιόζης του απάντησε αφοπλιστικά: «δίκαιο έχεις και εσύ!».

Όμως έχουμε έτσι υπεύθυνη θεολογική προσέγγιση στο σοβαρό αυτό θέμα; Και δυστυχώς εδώ, για να αφήσουμε τα όποια θέατρα, φοβούμαι πως αυτή η σχετικοποίηση της πατερικής διδασκαλίας είναι καταστροφική, διότι παραπέμπει σαφώς σε νεοεποχίτικη προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία «αλήθεια είναι ό,τι θεωρεί ο καθένας ως αλήθεια»! ή για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του καρδιναλίου Kasper : «ενότητα στη διαφορετικότητα» ακόμα και στα θέματα πίστεως! Ασφαλώς πράγματα καινοφανή και μακριά από την Ορθόδοξη παράδοσή μας.

3. «Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ» ή Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ;

Και συνεχίζετε στην αναφορά Σας στο θέμα της συμπροσευχής: «Θα μου πείτε: τελικά, επιτρέπεται ή όχι η συμπροσευχή; Η απάντησή μου (και απάντηση πολλών, απανταχού της γης, Ορθοδόξων) είναι σαφής: εφ' όσον δεν υπάρχει συλλειτουργία και συμμετοχή στα μυστήρια,... είναι κάτι το πολύ φυσικό, αν όχι επιβεβλημένο». Με συγχωρείτε, αλλά θα περίμενα άλλη εισαγωγή στην απάντησή Σας, διότι το ζητούμενο στα θέματα αυτά δεν είναι «Η απάντηση μου (και απάντηση πολλών, απανταχού της γης, Ορθοδόξων)», αλλά η απάντηση της μακραίωνης εκκλησιαστικής παραδόσεως! Είναι προφανές ότι τότε η απάντηση στο ερώτημα «Θα μου πείτε: τελικά, επιτρέπεται ή όχι η συμ­προσευχή;» Θα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που δώσατε! Διότι η απάντησή Σας γνωρίζετε ότι δεν είναι σύμφωνη με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας όπως έχει εκφραστεί μέσω των Συνόδων, των Αγίων και Διδασκάλων της!

4. ΠΕΝΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ (α').

Ομιλείτε στην επιστολή Σας περί «μπακάλη», «συνταξιδιώτου στο αεροπλάνο» κ.ο.κ. Είναι εύκολη η απλοποίηση, αλλά καθόλου πειστική. Θα έλεγα ότι υποδεικνύει πενία θεολογικής επιχειρηματολογίας στην προσπάθεια για αμνήστευση των συμπροσευχών. Ας είμαστε απολύτως ειλικρινείς, πάτερ: είναι δυνατόν να εξισώνονται οι συναλλαγές με το μπακάλη, ή το ταξίδι στο αεροπλάνο με τα όσα ανεπίτρεπτα συνέβησαν κατά τη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 2007; Μπορεί να βρεθεί προηγούμενο στη δισχιλιετή εκκλησιαστική ιστορία λειτουργικού ασπασμού εν τη Ευχαριστία με κατεγνωσμένο αιρετικό και επιμένοντα εν τη αιρέσει; Έχει συμβεί πάλι ο αρχηγός της αιρέσεως να απαγγέλλει εξ ονόματος του Ορθοδόξου λαού την Κυριακή Προσευχή εν τη Ευχαριστία; Είναι δυνατόν να υμνείται ο εμμένων εν τη αιρέσει ως «σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και η αίρεσή του ως «Εκκλησία σεπτή»; Ακόμα και Αρχιεπίσκοπος του Οικουμενικού Θρόνου με πολυετή διακονία στην Οικουμενική Κίνηση έχει εκδηλώσει δημοσίως την έντονη αγανάκτησή του! Ή υπάρχει προηγούμενο σύνταξης κανονισμού για την ομολογιακή και διομολογιακή κοινή προσευχή στην Πατερική Παράδοση, όπως έγινε στο ΠΣΕ; Έχουν καμία σχέση τα ανωτέρω με το επιχείρημά Σας περί του αν «ο μπακάλης τους, ή ο συγκάτοικός τους, ή ο διπλανός τους στο κάθισμα του αεροπλάνου είναι ορθόδοξος πιστός και όχι ετερόδοξος ή ετερόθρησκος»; Έλεος πια!

5. ΠΕΝΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ (β').

Με ερωτάτε αν «οι πιστοί της Ενορίας σας, στην διακονία των οποίων σας έταξε ο Κύριος, ανήκουν όλοι συνειδητά στη μάνδρα του Καλού Ποιμένος. Τηρούν όλοι τα Ευαγγελικά διδάγματα και τις Παραδόσεις της Εκκλησίας; Αγαπούν όλοι ο ένας τον άλλο; Στην καθημερινότητά τους, εφαρμόζουν όλοι κατά γράμμα άπαντας τους Ιερούς Κανόνας;» Η απάντησή μου είναι ασφαλώς ΟΧΙ! Θέλετε προφανώς να πείτε ότι, αφού δεν τηρούν οι πιστοί τους Ι. Κανόνες για άλλα θέματα, δεν είναι και κακό που δεν εφαρμόζονται και οι κανόνες για τη συμπροσευχή. Ας τους καταργήσουμε! Αλλά τί επιχείρημα είναι αυτό πάλι;! Τότε και η πορνεία και η μοιχεία δεν είναι αξιοκατάκριτη, διότι υπάρχουν πολλοί πιστοί που ψεύδονται! Αλλά και η βλασφημία δεν είναι απαράδεκτη, γιατί υπάρχουν πολλοί που κλέβουν! Διερωτώμαι: έχουν λογική τα ανωτέρω; Αν δικαίως τα βρίσκετε παράλογα, γιατί τα εφαρμόζετε μόνο στους Ι. Κανόνες για τη συμπροσευχή; «Γιατί λοιπόν αυτός ο Μανιχαϊσμός;»

π. Γεώργιε,

το θέμα δεν είναι αν οι ενορίτες μου και εγώ αμαρτάνουμε, αλλά αν προσπαθούμε να επιβάλουμε στην εκκλησιαστική συνείδηση την ανομία μας ως νόμο του Θεού. Τότε δεν έχουμε το ανθρωπίνως αμαρτάνειν, αλλά επικίνδυνη δαιμονική πλάνη που εγγίζει τα όρια της βλασφημίας του Αγ. Πνεύματος και τη βλασφημία αυτή ουδεμία «ομόφωνη πανορθόδοξη» απόφαση δεν μπορεί να μετατρέψει σε αξιομίμητη αρετή...

 

6. το μειζον και το ελασσον - ομφαλοσκοποι Ή πολυπράγμονες

Αποτρέποντάς με από την ενασχόληση με το θέμα της συμπροσευχής, σημειώνετε: «Όταν λύσουμε τα ουσιώδη ποιμαντικά προβλήματα της Εκκλησίας μας, (και είναι πάμπολλα αυτά), τότε ίσως βρούμε και κάποιο καιρό για να ασχοληθούμε με το τί συμβαίνει στον έξω κόσμο».

α. Έκπληξη προκαλεί ο ισχυρισμός αυτός προερχόμενος από κληρικό ο οποίος διακονεί με συνέπεια, επί δεκαετίες μάλιστα, στην οικουμενική κίνηση, συμμετέχει ενεργά και παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς «το τί συμβαίνει στον έξω κόσμο»! Εκτός εάν η σύστασή Σας αυτή αφορά μόνο όσους ασκούν κριτική στην οικουμενική κίνηση...

β. Εάν δεχθούμε ως ορθή τη συλλογιστική Σας θα πρέπει η ένστασή Σας να απευθυνθεί πρωτίστως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το οποίο, προφανώς, απηύ­θυνε το σχετικό ερώτημα στον καθηγητή και πάντως επέτρεψε στο επίσημο Δελτίο Του, το ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ, τη δημοσίευση τέτοιας εκτάσεως μελέτης ! Θα έπρεπε την ένστασή Σας να τη διατυπώσετε πριν από μένα στον Καθηγητή Βλ. Φειδά που μπήκε στον κόπο να συντάξει πολυσέλιδη εργασία για τη συμπροσευχή αντί να ασχοληθεί με «τα ουσιώδη ποιμαντικά προβλήματα της Εκκλησίας μας, (και είναι πάμπολλα αυτά)»!
Και όμως και ο Οικουμενικός Θρόνος και ο καθηγητής έκριναν -κατά τη γνώμη μου πολύ ορθά- ότι το θέμα των συμπροσευχών είναι από τα σοβαρά θέματα για τη σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα! Τελικά τί είναι μείζον και τί έλασσον στην εκκλησιαστική ζωή δεν δικαιούται ο καθένας μας ατομικά να το κρίνει. Πιστεύω όμως ότι θα συμφωνήσετε ότι μείζον είναι ο,τιδήποτε αλλοιώνει την πατερική διδασκαλία, ως πίστη και ως ήθος, είτε διαπράττεται από τον όποιο ακατήχητο πιστό, είτε, πολύ περισσότερο, από τον οιονδήποτε μεγαλοσχήμονα κληρικό και ως τέτοιο πρέπει με σοβαρότητα να αντιμετωπίζεται.

γ. Αν η συμμετοχή στην Οικουμενική Κίνηση είναι απόφαση της Εκκλησίας μας, τότε εμείς ως μέλη της (κληρικοί και λαϊκοί) δεν δικαιούμαστε, αλλά ΥΠΟΧΡΕΟΥΜΑΣΤΕ να προσευχόμαστε, να ενδιαφερόμαστε και να συμμετέχουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας στα εκεί συμβαίνοντα. Οι πανορθόδοξες αποφάσεις πουθενά δεν αναθέτουν το έργο αυτό αποκλειστικά σε κάποιους «επαγγελματίες» (Βλέτσης) και οι λοιποί πιστοί ακόμα και «κληρικοί, Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι» να μην επιτρέπεται να «αγγίζουν» αυτό το θέμα! Μια τέτοια προσέγγιση υποδηλώνει εκκλησιολογική παθογένεια και ως τέτοια υποχρεούμαστε όλοι να την καταδικάζουμε απερίφραστα!

δ. Τέλος, συχνά βρίσκομαι αντιμέτωπος με το εξής παράλογο: όσοι δεν ασχολούμαστε με τα της Οικουμενικής Κινήσεως και προτάσσουμε την ποιμαντική εργασία εντός του Ορθοδόξου λαού κατηγορούμαστε από οικουμενικούς κύκλους για εσωστρέφεια, ομφαλοσκόπηση και επαρχιωτισμό! Όταν όμως επιχειρήσουμε να ασχοληθούμε και να εκφράσουμε την άποψή μας για ορισμένες συμπεριφορές, τις οποίες κρίνουμε ως αντίθετες στην παράδοσή μας, τότε εγκαλούμαστε από τους ιδίους κύκλους για πολυπραγμοσύνη και έλλειψη ενδιαφέροντος για το ποίμνιο! Τελικά εμείς οι πιστοί (κληρικοί και λαϊκοί) δικαιούμαστε να μιλάμε για τον Οικουμενισμό, μόνο όταν άκριτα χειροκροτούμε τα συντελούμενα;

7. «κοσμικο πνεύμα»

Μεγάλο τμήμα της επιστολής Σας αναφέρεται στο «κοσμικό πνεύμα» που πράγματι αλλοιώνει την εκκλησιαστική μας ζωή. Συμφωνώ μαζί Σας απολύτως για τον κίνδυνο αυτό! Βεβαιωθείτε ότι πονάμε και αλγούμε για τον εκφυλισμό αυτό, και αντιμετωπίζεται ως πρώτη ποιμαντική μας υποχρέωση. Η επίκληση όμως της καταστάσεως αυτής στην παρούσα περίπτωση, φαίνεται ως μάλλον παρελκυστική για να μην ασχοληθείτε με τα των συμπροσευχών. Το «ταύτα έδει ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι» γιατί δεν πρέπει να ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση;

Αλλά, π. Γεώργιε, τί είναι «κοσμικό πνεύμα»; Δεν είναι πρωτίστως η περιφρόνηση της ευαγγελικής Αλήθειας και η εξίσωση με την άρνησή της; Δεν είναι «κοσμικό πνεύμα» η πρόταξη της προσωπικής μου άποψης, του «ιδίου θελήματός μου» έναντι της εκκλησιαστικής συνειδήσεως και παραδόσεως; Και όταν αυτό γίνεται από τον απλό, ακατήχητο πιστό "μικρή" η αμαρτία. Όταν όμως διαπράττεται από τους τα πρώτα φέροντες των Εκκλησιών μας τότε είναι έγκλημα! Όταν αυτή η νοοτροπία παγιώνεται στην εκκλησιαστική ζωή ως κανόνας, τότε δεν υπάρχει πλήρης αλλοτρίωση και συσχηματισμός με τον κόσμο; Όταν ένας Επίσκοπος επιλέγει, και αναλόγως με τη θέση του στην εκκλησιαστική Ιεραρχία επιβάλλει, τί από την κανονική Παράδοση είναι άξιο τηρήσεως και τα υπόλοιπα αναιδώς -ναι! αναιδώς- τα περιφρονεί, γιατί μας ενοχλεί όταν παρόμοια συμπεριφέρεται και ένας απλός πιστός; Ή μήπως το «κοσμικό πνεύμα» αφορά μόνο τους λαϊκούς και όχι εμάς τους κληρικούς;

Επί πλέον δε, ας μη ξεχνάμε ότι αυτό το «κοσμικό πνεύμα» έχει λάβει «εκκλησιαστική» μορφή στον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό. Και τί κατάντημα θα είναι όταν εμείς οι Ορθόδοξοι κληρικοί αλλοτριωθούμε φρονούντες προτεσταντικώς (προτάσσοντας το ίδιο θέλημα και την ίδια άποψη) και ενεργούντες παπικώς (επιβάλλοντάς την) - μάλιστα όταν λόγω της θέσεώς μας μας «περνά»...

 

8. ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ;

Με εγκαλείτε για επιλεκτική χρήση των Ι. Κανόνων. Νομίζω ότι με αδικείτε, διότι τέτοια συμπεριφορά θα συναντήσετε σε αυτούς οι οποίοι τους μεν κανόνες για τη συμπροσευχή συστηματικά περιφρονούν, τους δε περί την δικαιοδοσία τους έχουν αναγάγει σε ύψιστο δόγμα!

Αγαπητέ π. Γεώργιε,

μάκρυνα το λόγο, ίσως υπερβαλλόντως. Πιθανόν να ήμουν κάπως οξύς σε κάποιες εξάρσεις του λόγου μου. Ζητώ συγγνώμη, αν Σας στενοχώρησα. Βεβαιωθείτε ότι δεν αφορούν σε κανένα πρόσωπο, αλλά σε νοοτροπίες και συμπεριφορές που πολύ μας πικραίνουν. Αγωνίζομαι να αποκτήσω τον «καλό λογισμό» του π. Παϊσίου και να βρίσκω δικαιολογίες για τους Ποιμένες μας, όμως δεν με «βοηθούν» με το λόγο και τη συμπεριφορά τους οι πρωτοστατούντες στην Οικουμενική Κίνηση.
Αδυνατώ να δικαιολογήσω τη στάση τους έναντι των ομοδόξων αδελφών και παιδιών τους: καμία προσπάθεια δεν καταβάλλουν για να ενημερωθούν και να πεισθούν οι Ορθόδοξοι αδελφοί με θεολογικό λόγο. Υπάρχει προκλητική αδιαφορία έως περιφρόνηση στην αγωνία των παιδιών. Όμως αλοίμονο στον πατέρα που περιφρονεί την κραυγή αγωνίας των παιδιών του. Ο ίδιος κλονίζει στη συνείδησή τους το πατρικό κύρος. Και μη μας διαφεύγει ότι η πατρική αυθεντία δεν επιβάλλεται με τη φίμωση της κριτικής, αλλά εμπνέεται ακόμα και στα "άτακτα" παιδιά. Αν αυτό ισχύει στη βιολογική πατρότητα, πολλώ μάλλον έχει εφαρμογή στην πνευματική!
Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε περιφρόνηση μόνο προς τους λαϊκούς πιστούς, αλλά ακόμα και Αρχιερείς, κληρικοί, Καθηγούμενοι με τις Αδελφότητές τους - εκ των πλέον σεβαστών κατά πάντα - αντιμετωπίζονται με ειρωνείες και έντονους λεκτικούς προπηλακισμούς χωρίς κανένα ουσιαστικό θεολογικό αντίλογο, αν τολμήσουν να εκφράσουν τις επιφυλάξεις τους! Αντιμετωπίζονται συλλήβδην όλοι όσοι διατυπώνουμε μια κάποια κριτική ως ακραίοι, ζηλωτές, παλαιοημερολογίτες, σχισματικοί, νεοενιστάμενοι, για να χρησιμοποιήσω μόνο τις κόσμιες και όχι τις χυδαίες εκφράσεις με τις οποίες μας «στολίζουν»... Με πικρία ενθυμούμαι τους χαρακτηρισμούς που εκστόμισε στη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 2006 Αρχιερέας της Εκκλησίας της Ελλάδος προσφωνώντας τον Οικουμενικό Πατριάρχη, παρουσία μάλιστα και αντιπροσωπειών των ετεροδόξων - φευ!: «Πείσμονες ψευδαδελφοί, συγκροτούντες ομάδας φανατικών υποστηρικτών των δήθεν "θεσμίων", δέσμιοι εν πολλοίς μιας θρησκευτικής απιστίας, ενός νεομανιχαϊστικού φονταμενταλισμού, μιας προβολικής μεταφυσικής ενοχής, ενός έργου ευκόλου δια να ζουν δίκην σεκτών οι μεταπράται της "καθαράς θρησκείας"». Και δυστυχώς ο Πατριάρχης μας «ηδέως αυτού ήκουε», αντί να τον επαναφέρει αμέσως στην τάξη!

Όμως ας γίνει σε όλους σαφές, ότι οι Αρχιερείς, οι Αγιορείτες και λοιποί Καθηγούμενοι και λοιποί κληρικοί και μοναχοί και λαϊκοί από πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες που ενώπιον του Θεού και της συνειδήσεώς μας εκφράζουμε τη θλίψη και διαφωνία μας στη συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως είμαστε και θα παραμείνουμε μέλη της Εκκλησίας μας ό,τι και αν συμβεί! Ακόμα και αν οι Πατέρες μας μας πικράνουν και μας αρνηθούν την πατρότητα με τη συμπεριφορά τους, θα παραμείνουμε μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας!

 

Με την εν Χριστώ αγάπη

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

 

---

* Ο Μ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ

 

Προς τον Αιδεσιμολογιώτατον  πατέρα Αναστάσιον Γκοτσόπουλον

Εις Πάτρας.

Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ  και συλλειτουργέ,

Ευχαριστώ για το από 25^ης λήγοντος μηνός ηλεκτρονικό σας γράμμα. Καθώς υποσχέθηκα στο προηγούμενο γράμμα μου, μίλησα στους αρμόδιους του εν Γενεύη Ορθοδόξου Κέντρου σχετικά με την δημοσίευση της πραγματείας σας στο Δελτίο «Επίσκεψις», αλλά και έστειλα αντίγραφό της στον καθ. κ. Φειδά. Η δημοσίευσις της επαφίεται στην διάκριση και απόφαση των εν Σαμπεζύ αρμοδίων. Κάποτε είχα ρόλο, λόγο και επιρροή στο Ορθόδοξο Κέντρο, πάει όμως καιρός που έπαυσα να έχω! Το καλλίτερο είναι δια τα περαιτέρω να έλθετε σε απ'ευθείας επαφή με τον Σεβασμιώτατο Προϊστάμενο του Ορθοδόξου Κέντρου, που είναι υπεύθυνος για την έκδοση του Δελτίου, η και με τον κ. Φειδά, μια και υπήρξε καθηγητής σας.

Επιτρέψατέ μου, όμως, να σχολιάσω συντόμως ένα-δυο σημεία του χθεσινού γράμματος σας.

Είστε κακώς πληροφορημένος, αδελφέ, ότι είμαι «ο μόνος» από την Εκκλησία ΚΠόλεως που σχολιάζει την εκκλησιαστική επικαιρότητα. Δεν ξεύρω σε ποια Περιοδικά και Δελτία έχετε πρόσβαση. Αλλά σάς βεβαιώ ότι υπάρχει πληθύς όλη στελεχών του Οικουμενικού Θρόνου που ασχολούνται με τον σχολιασμό των εκκλησιαστικών εξελίξεων.

Δεν υπάρχουν, καθώς λέτε, «ορισμένοι Ορθόδοξοι που διακονούν στην Οικουμενική Κίνηση». Υπάρχουν Ορθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι διακονούν τις Εκκλησίες των, που με Συνοδικές η και ομόφωνες (το υπογραμμίζω) Πανορθόδοξες αποφάσεις συμμετέχουν της Κινήσεως αυτής, και οι οποίοι εξ ονόματος των Εκκλησιών τους δίνουν, όχι χωρίς εμπόδια, μαρτυρία Χριστού και Ορθοδοξίας στα πλαίσια διαφόρων Διαχριστιανικών Οργανισμών.

Ως προς την «συστηματική περιφρόνηση» εκ μέρους των «οικουμενιστών» της περί συμπροσευχής κανονικής Παραδόσεως της Εκκλησίας, νομίζω ότι δεν υπάρχει περιφρόνηση, απλώς υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες όσον αφορά στο γράμμα και το πνεύμα των σχετικών Κανόνων. Αυτό αποδεικνύεται εξ άλλου και από την πραγματεία σας και από την μελέτη του κ. Φειδά και από γραπτά πολλών άλλων επώνυμων καθηγητών και θεολόγων (και όχι μόνο του  Ελλαδικού χώρου). Θα μου πείτε: τελικά, επιτρέπεται η όχι η συμπροσευχή; Η απάντηση μου (και απάντηση πολλών, απανταχού της γης, Ορθοδόξων) είναι σαφής: εφ'  όσον δεν υπάρχει συλλειτουργία και συμμετοχή στα μυστήρια, η  επίκληση της βοήθειας του Θεού κατά την έναρξη μιας Διαχριστιανικής συναντήσεως η κάποιας τελετής που στοχεύει στην αποκατάσταση, Θεού θέλοντος, της χριστιανικής ενότητος την οποία θέλει ο Κύριος, είναι κάτι το πολύ φυσικό, αν όχι επιβεβλημένο.

Και ένα ερώτημα σε σάς αδελφέ. Γιατί η επιλεκτική χρήση των Ιερών Κανόνων; Στην καθημερινή μας ζωή τηρούμε μήπως κατά γράμμα όλους τους Κανόνας; Εφ' όσον οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν δοσοληψίες, συνοδοιπορεία, συγκατοίκηση με αιρετικούς, οι πιστοί στους οποίους αναφέρεστε, (και οι οποίοι, όπως λέτε, έχουν προβλήματα συνειδήσεως με το θέμα της συμπροσευχής), βεβαιώνονται πρώτα ότι ο μπακάλης τους, η ο συγκάτοικός τους, η ο διπλανός τους στο κάθισμα του αεροπλάνου είναι ορθόδοξος πιστός και όχι ετερόδοξος η ετερόθρησκος;  Οι πιστοί της Ενορίας σας, στην διακονία των οποίων σάς έταξε ο Κύριος, ανήκουν όλοι συνειδητά στην μάνδρα του Καλού Ποιμένος; Τηρούν όλοι τα Ευαγγελικά διδάγματα και τις Παραδόσεις της Εκκλησίας; Αγαπούν όλοι ο ένας τον άλλο; Στην καθημερινότητά τους, εφαρμόζουν όλοι κατά γράμμα άπαντας τους Ιερούς Κανόνας; Γιατί λοιπόν αυτός ο μανιχαϊσμός; Γιατί η επιλεκτική αυτή χρήση των Κανόνων; Και επί τέλους, σήμερα στην Ορθοδοξία έπαυσε να ισχύει πλέον η «οικονομία», το σοφό αυτό μέτρο, που θέσπισαν από αμνημονεύτων χρόνων οι Πατέρες και Ηγούμενοι ημών εν τη πίστει;

Επιτρέψατέ μου, αδελφέ, να παρατηρήσω ότι εμείς οι κληρικοί, Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι, αντί να ασχολούμαστε με τα «παραπατήματα» των «ορθοδόξων οικουμενιστών» η με την πίστη των ετεροδόξων, θα ήταν καλλίτερο, για το καλό της Εκκλησίας, να ασχοληθούμε πρώτα με το τι πιστεύει σήμερα ο σύγχρονος νεοέλληνας, και αν και πως εφαρμόζει τους Ι. Κανόνας και τις Παραδόσεις της Εκκλησίας στην καθ' ημέραν ζωή του.

Μη με παρεξηγείτε. Δεν εννοώ τους λίγους που εκκλησιάζονται στους συνήθως μικρούς σε χωρητικότητα Ιερούς Ναούς, και που δίνουν την εντύπωση ότι οι Εκκλησίες μας είναι κατάμεστες! Εννοώ την μάζα εκείνη του λαού της Ορθόδοξης Ελλάδας, που εγκαυχόμεθα ότι αποτελούν την συντριπτική (95%) πλειοψηφία της χώρας. Εννοώ αυτούς που δηλώνουν μεν μέλη της Εκκλησίας, αλλ'έχουν μετατρέψει την Ορθοδοξία σε ιδεολογία και πολιτισμικό μόρφωμα. Αυτούς που μετέβαλαν τα Μυστήρια σε «φολκλόρ» και σε «κοσμικά γεγονότα», (είδα πριν χρόνια μια πρόσκληση σε Βάπτιση, στην οποία οι γονείς καλούσαν φίλους και γνωστούς να παρευρεθούν, άκουσον, άκουσον, στο «Στρίπ Τίζ» της κόρης τους!!), όπου οι «λειτουργοί» δεν είναι πλέον οι τελούντες το Μυστήριο Ιερείς, αλλά οι βιντεογράφοι! Εννοώ αυτούς που υποδέχονται μεν με τιμές «Αρχηγού Κράτους» το Άγιο Φως, αλλά μόλις ακούσουν το «Δεύτε λάβετε Φως...», και το «Χριστός Ανέστη..», «τήκονται ωσεί κηρός από προσώπου πυρός», αφήνοντας σύξυλους λειτουργούς και ψάλτες να τελέσουν την Πασχαλινή Λειτουργία, την απαρχή αυτή και πρότυπο της κάθε Ορθόδοξης Ευχαριστιακής Συνάξεως. Μ' αυτές τις όντως «αιρετικές» και ανορθόδοξες τάσεις και συμπεριφορές των πιστών μας πρέπει να ασχοληθούμε κατά κύριο λόγο, και όχι με το τι πιστεύουν οι αιρετικοί της Δύσης και πως πολιτεύονται οι «Ορθόδοξοι Οικουμενισταί». Όταν λύσουμε τα ουσιώδη ποιμαντικά προβλήματα της Εκκλησίας μας, (και είναι πάμπολλα αυτά), τότε ίσως βρούμε και κάποιο καιρό για να ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο.

Η φιλτάτη Ορθοδοξία μας δεν κινδυνεύει, αδελφέ, ούτε από τον Παπισμό, ούτε από τον Προτεσταντισμό, ούτε δε και από την λεγόμενη «παναίρεση του Οικουμενισμού». Κινδυνεύει από μας τους ίδιους. Από το κοσμικό πνεύμα που ριζώθηκε στις κοινωνίες μας, «ημών κοιμωμένων»! 

Με εγκάρδιο χαιρετισμό και πολλήν αδελφική αγάπη εν Χριστώ.

Γενεύη, 27 Αυγούστου 2009

 ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ