Αἴτησις πρός τήν Παναγίαν

 Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

Ἄνοιξον τούς ὀφθαλμούς μου, Δέσποινα, τούς ψυχικούς, ἵνα βλέψω καί κατίδω τούς ἐχθρούς τούς νοητούς.

Βάθος τῶν ἀνομιῶν μου καί πταισμάτων τάς σειράς, πράξεις δέ μου τάς ἀτόπους, πράξεις μου τάς ρυπαράς.

Γύμνωσιν, ἧνπερ ὐπέστην, γύμνωσιν τήν τῆς ψυχῆς, καί φροντίσω ἐνδυθῆναι μέσῳ θείας προσευχῆς.

Δός μοι μετανοίας τρίβον, ἄγουσαν εἰς οὐρανούς καί Φωτός τοῦ Θείου Λάμψιν, πού καθαίρεται ὁ νοῦς.

Ἔλεος αἰτῶ Παρθένε, ἔλεος τοῦ Σοῦ Υἱοῦ καί μεσίτην Σέ προβάλλω, ἵνω τύχω τοῦ σκοποῦ.

 

Ζέσιν θείας μετανοίας καί δακρύων τάς πηγάς δώρησαι καμοί, Παρθένε,  ἵνα πλύνω τάς πληγάς.

Ἥμαρτον ἐγώ ὁ τάλας  καί κατέστην μισητός, ἐβδελύχθη με ὁ κόσμος, μ’ ἐγκατέλιπε ὁ Θεός.

Θρῆνος τῶν Ἀγγέλων πέλω καί δαιμόνων ἡ χαρά, μέ προσμένουσι κολάσεις καί θανάτου τά δεινά. 

Θέλω νά μετανοήσω  καί ν’ ἀγωνισθῶ ξανά.

Ἵλαθι, Παρθένε Κόρη, μίαν χάριν Σοῦ ζητῶ, διά νά μέ δυναμώσης, μήπως πάλιν καί ψευστῶ.

Κόλασιν τήν αἰωνίαν τρέμω, τοῦ ασβέστου τοῦ πυρός καί τά βάσανα τοῦ ἅδου καί τήν στέρησιν Φωτός.

Λήθαργος τῆς ἀκηδίας μ’ ἔχει σφίξει ἀσφυχτικῶς, δέν μ’ ἀφήνει νά ξυπνήσω καί νά προχωρήσω ἐμπρός.

Μάνα καί προστάτις πέλεις πάντων τῶν χριστιανῶν και τό  στήριγμα παρθένων, μά προπάντων μοναχῶν.

Νίκην κατά τῶν εχθρῶν μου, τῶν ἐχθρῶν τῶν νοητῶν, ἐξαιτοῦμαι  Σέ  Παρθένε καί ἀγάπην στόν Θεόν.

Ξένος ἐγενόμην κόσμου, γιά τήν  μέλλουσαν χαράν καί φοβοῦμαι ἀντί ταύτης, μήπως πέσω στήν ἁράν.

Ὅλην μου ἡ ξενιτεία, ὕπουλη κι ἀπατηλή καί πρός δόξαν τῶν ἀνθρώπων  καί ἐμέ δέν ὠφελεῖ..

Παῦσον ὅλους τούς πολέμους καί προπάντων τούς αἰσχρούς, ἔνδυσον μέ τούς χιτῶνας τῆς ἀγνείας τούς λαμπρούς.

'Ρέπω πρός τήν ἁμαρτίαν, μά τήν ἀρετήν ποθῶ, θέλω νά’ βρῶ ἕναν τρόπον, νά μπορέσω νά σωθῶ.

Σύντριψον κάθε παγίδα, πού μοῦ στήνει ὁ ἐχθρός, δέν μπορῶ νά προχωρήσω, ἐμποδίζει με αὐτός.

Τήρησόν μου τήν καρδίαν καθαράν καί φωτεινήν, ἵνα ὄψωμαι τήν Δόξαν, Δόξαν λέγω Θεϊκήν.

Ὕμνον Σοί προσφέρω, Κόρη καί παράκλησιν ὁμοῦ, θέλω νά μέ ὁδηγήσεις είς τόν δρόμον τοῦ Θεοῦ.

Φλόγα ἔρωτος, Παρθένε, ἔρωτος τοῦ Σοῦ Υἱοῦ, δώρησαί μοι, γιά νά νοιώσω τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ.

Χάρισαί μοι πένθος, Κόρη, πένθος τό χαροποιόν, νά ἐκπλύνω μου τόν ρύπον, ρύπον τῶν ἀνομιῶν.

Ψάλλω καί βοῶ ἀπαύστως τ’ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, ἄμα τῶν Ἁγίων  πάντων καί ὀνόματος τοῦ Σοῦ.

Ὦ! Πανύμνητε Παρθένε, θέλω νά Σέ ἀγαπῶ,

ὡς τήν  ὥραν τοῦ θανάτου καί κοντά Σου νά σταθῶ!
Ἀμήν.

 ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ