ΛΟΓΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Τῆς ἑορτῆς μεσούσης, τῆς σῆς Χριστέ Ἀναστάσεως, καί θείας παρουσίας τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος, συνελθόντες τῶν θαυμάτων σου, ἀνυμνοῦμεν τά μυστήρια· ἐν ἧ κατάπεμψον ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί. 

Ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων καθιερώθηκε ἡ ἡμέρα Τετάρτη τῆς Δʹ ἑβδομάδος τοῦ Πάσχα νά ἑορτάζεται ἡ μεσότης πού συνδέει τίς 2 μεγάλες ἑορτές τοῦ Πάσχα καί τῆς Πεντηκοστῆς ὡς ἑορτή Δεσποτική, ἡ ἁγία Μεσοπεντηκοστή.

Μᾶς θυμίζει τήν ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ ὁποία στό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἡ προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐνισχύει τόν πνευματικό ἀγῶνα τῶν πιστῶν. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, ὄχι μόνον ὡς ἀποτρεπτικός κάθε πονηρᾶς ἐπιβουλῆς ἀλλά καί ὡς πρότυπον θυσίας, μαρτυρικῆς πορείας διδάσκει τό μαρτυρικό φρόνημα πού ὀφείλει νά ἔχει κάθε γνήσιος χριστιανός.

Στή σημερινή Δεσποτική Ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς «μνείαν ποιούμεθα τῶν λόγων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ περί τῆς προελεύσεως τῆς διδασκαλίας του καί περί τῆς θείας καταγωγῆς του». Κατά τόν Συναξαριστήν «τῇ διδασκαλίᾳ ταύτῃ ὁ Χριστός Μεσσίαν ἑαυτόν ἀπέδειξεν».

Εἶχε ἐρωτήσει ὁ Κύριος τούς μαθητάς του ὁλίγον πρό τοῦ Πάθους: «Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι;». Τότε ὁ Πέτρος φωτισθείς ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπάντησε: «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ».

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἀποδεικνύει τήν πραγματικότητα αὐτῆς τῆς ἀναγνωρίσεως. Ὁ Διδάσκαλος ὄντως  «πατήσας τόν θάνατον» ἀποδεικνύεται Υἱός τοῦ Θεοῦ. Στήν ἀφετηριακή ἑορτή λοιπόν τοῦ Ἁγίου Πάσχα δέν ἑορτάζεται ἁπλῶς ἡ Ἀνάστασις τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ καί ἡ χαρά δέν ἐκδιώκει τήν θλίψιν τῶν μαθητῶν μόνον, ἀλλά διατρανεῖ τήν νίκην τοῦ Θεοῦ πάνω στό θάνατο. Ἐλευθερώνεται τό πλάσμα ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου. Ὁ ἄνθρωπος ἀποδεσμεύεται ἀπό τήν αἰχμαλωσία τοῦ ἄδου.

Ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Καί μεῖς ὡς Μεσσία τόν πιστεύομεν καί ἀποτελεῖ γιά τήν ζωή μας πρότυπον καί ὁδός. Ἀποδεχόμεθα τό κήρυγμα τῆς μετανοίας μέ τό ὁποῖο ἐγκαινίασε τόν δημόσιον βίον Του καί τοῦτο σημαίνει, ὅτι στρατευόμεθα στήν νέαν οἰκογένεια τήν ὁποία δημιούργησε. Κινούμεθα μεταξύ τοῦ νέου χρόνου ἀπό τήν Ἀνάστασή Του ὡς τή Δευτέρα καί Ἔνδοξο Παρουσία Του. Ἐμεῖς δέν πρέπει νά μπαίνουμε στόν πειρασμό τῶν Ἰουδαίων πού τόν ἤθελαν ἐπίγειο Βασιλέα γιά νά ἀπαντήση στά προβλήματα τῆς ζωῆς καί μόνον ἀλλά εἶναι ὁ Πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος προηγεῖται ὅλων μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἐλκύει πρός Αὐτήν ὅλους πού Τόν πιστεύουν ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή. Μᾶς δίδει ἡ προσέγγιση αὐτή τή δυνατότητα νά ἐπανασυνδεθοῦμε τόν Θεόν Πατέρα ὡς κληρονόμοι Χριστοῦ. Ἡ ἐπερχομένη Βασιλεία Του νοηματίζει τή ζωή μας, ἐλέγχει τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς καί μέ τή συμπαράστασή Του μᾶς τό εἶπε, ὅτι θά εἶναι κοντά μας πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας, νικοῦμε τόν κόσμο καί βιώνουμε τήν ξενητειά τοῦ κόσμου τούτου. Κέντρο μας ἡ Ἀνάστασίς Του.

Ἀλλά γιά νά κατανοήσουμε τό Μυστήριον τῆς Ἀναστάσεωςκαί νά αἰσθανθοῦμε τήν ἀλλαγή καί τά εὐεργετικά ἀποτελέσματά της πρέπει νά λάβουμε τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο θά μᾶς ὁδηγήσει εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. Καί μία ἀπό τίς βασικές δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς Ἀληθείας, δηλαδή τῆς οὐσιαστικῆς γνωριμίας μας μέ τόν Χριστό.  

Πόσο ἐντύπωση μᾶς προκαλεῖ ἡ ἄγνοια τῶν μαθητῶν περί τοῦ τί ἀκριβῶς πρόκειται μέ τό διδάσκαλό τους. Εἴδαμε νά ζητοῦν πράγματα τοῦ καιροῦ τούτου κί ὅμως Τόν συνανεστράφησαν τόσα χρόνια. Εἶδαν τά ἐξαιρετικά καί θαυμάσια τά ὁποῖα ἔκανε ἀλλά οἱ ὀφθαλμοί τους ἤταν ἀκόμη βεβαρημένοι. Ὁ Κύριος ἐπορεύετο πρός τό Πάθος καί ἡ Μήτηρ τῶν μαθητῶν του ζητοῦσε θέσεις, ὅπως θά συνέβαινε μέ τήν ἀπονομή ἀπό ἕνα ἐπίγειο Βασιλέα. Δέν εἶχε ἀποσταλεῖ ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας γιά νά τούς φωτίσει καί νά τούς διανοίξει τά μάτια τῆς ἀναγεννημένης ψυχῆς τους καί νά δοῦν τή δόξα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ, πού δέν εἶχε σχέση μέ τά πράγματα τοῦ κόσμου.

Ὅταν ὅμως ἦλθε τό πλήρωμα τῶν ἡμερῶν, στό ὑπερῶον σάν πύρινες γλῶσσες ἐμφανίζεται τό Πανάγιον Πνεῦμα καί φωτίζονται πλέον οἱ μαθηταί καί λαμβάνουν Πνεῦμα Ἅγιον, τότε ἀποκτοῦν τήν δυνατότητα νά γνωρίσουν τόν Κύριόν τους. Τόν βλέπουν ὄχι σάν ἕνα ἀπλό δάσκαλο, ἀλλά ὡς Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί τούς δίδεται ἡ δυνατότητα τῆς μεθέξεως καί κοινωνίας μετά τοῦ Θεοῦ. Χωρίς τήν Πεντηκοστή θά ἦσαν θεαταί ἁπλοί, συζητοῦντες, ὅπως ἔκαναν πηγαίνοντας στούς Ἐμμαούς, ἀλλά Αὐτός πού ἔζησαν 3 χρόνια καί εἶδαν καί ἄκουσαν καί ψηλάφησαν θά παρέμενε κάτι διαφορετικό ἀπό τούς κοινούς ἀνθρώπους ἀλλά δέν θά μπορούσαν νά ἔχουν πλήρη σχέση. Φωτισθέντεςἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη, γεμάτοι ἀπό τή γεύση τῆς ἀληθείας διασκορπίσθησαν εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης καί ἔγιναν Ἀπόστολοι.

Ἡ μεσότης τῶν 2 ἑορτῶν πού τούς συνδέει μᾶς δίνει τό Μήνυμα, ὅτι ὀφείλουμε μέ βάση τήν Ἀνάτστασιν τοῦ Κυρίου νά ζοῦμε μέ τήν ἑτοιμασία καί τήν προσδοκία τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τότε θά συνειδητοποιήσουμε τό ἐντελῶς καινούριο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Τό πλήρωμα τῆς ζωῆς μας δωρίζεται ἀπό τόν Παράκλητον. Ἡ χαρά ἡ πεπληρωμένη, ἡ χαρά, ὄχι τοῦ κόσμου τούτου ἀλλά ὡς δωρεά τοῦ Θεοῦ ἔρχεται γιά νά γίνεται ἀντίβαρο σ᾿ ὅτι μᾶς πικραίνει, μᾶς λυπεῖ καί μᾶς περιορίζει στή ζωή μας.

Κί ὅμως πόσο εἴμεθα διατεθειμένοι νά δεχθοῦμε αὐτές τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, πόσο λαχταροῦμε νά ἔλθει τό Ἅγιον Πνεῦμα στή ζωή μας, ἴσως ψελλίζουμε κάποιες προσευχές, δέν γνωρίζω ἄν τίς νοιώθουμε.

Συναγμένοι στό χῶρο τῆς προσευχῆς μας σέ κάθε εὐχαριστηριακή μας σύναξη δέν κάνουμε τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά παρακαλοῦμε τόν ἐρχομό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά διανοίξει τούς ὀφθαλμούς μας καί νά λάμψῃ στίς καρδιές μας τό Φῶς τῆς θεογνωσίας. Κάθε συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἔτσι προσεύχεται· δέν ἐπιτρέπει στό νοῦ του νά κυριαρχοῦν τά ποικίλα αἰτήματα τῶν ὁποίων ἡ ἐκπλήρωση «προστεθήσεται ἡμῖν» ἀλλά ἔντονα παρακαλεῖ, παρακαλεῖ ἐκ βαθέων «ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν».

Τότε ἡ Πεντηκοστή γίνεται ἡ ἐλπίδα μας. Ἅς προσευχηθοῦμε ἀπό σήμερα τό ὑπόλοιπον τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου πού καλούμεθα νά διανύσουμε νά εἶναι χρόνος καρδιακῆς προσευχῆς διά νά καρποφορήσει τήν προσωπική μας Πεντηκοστή.