Νεοταξικές μαγαρισιές (στα σχολικά βιβλία) για τη γιορτή των Χριστουγέννων

 Του Δημητρίου Νατσιού

«Θα βγουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται»  
άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Έλεγε ο γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ο οσιακής μνήμης αθλητής του Χριστού: «Σου φτιάχνω μια εξαιρετική, πεντανόστιμη ομελέτα, αλλά ρίχνω και μια κουτσουλιά μέσα. Την τρως; Δεν την τρως, έχει μαγαριστεί ολόκληρη».

Η αγία μας Εκκλησία, διά στόματος των Αγιορειτών Πατέρων, όταν ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η’ ο Παλαιολόγος, επιζητούσε ένωση – υποταγή της Ορθοδοξίας στην παναίρεση του Παπισμού, «κανοναρχεί»:

«Ο της υγιούς πίστεως και το βραχύ ανατρέπων το παν λυμαίνεται».
Μια «μικρή» υποχώρηση, μια ελάχιστη κηλίδα, ανατρέπει όλη την πίστη.

Γιατί τα γράφω αυτά;

Χριστούγεννα έρχονται σε λίγες μέρες.

Στα σχολεία ετοιμαζόμαστε. Η γιορτή, τα κάλαντα, τα ποιήματα.

Προσμένουμε, δάσκαλοι και μαθητές, την συγκινητικότατη γιορτούλα μας.

Υπάρχει, όμως, η παραφωνία, ο σπίλος, η «κουτσουλιά»: Τα βιβλία της «γλώσσας», αυτά τα περιοδικά ποικίλης – ανόητης ύλης, που μας φόρτωσαν οι νεογραικύλοι.

Πέρυσι έγραψα για τις πομπές και τις παραλυσίες των βιβλίων της Ε’ Δημοτικού. Την κακόψυχη μάγισσα «Φρικαντέλα» που μισούσε τα κάλαντα και αποκαλεί «σκουπιδόπαιδα» τα παιδιά που πήγαν να της τα ψάλλουν, για τις συνταγές μαγειρικής, που προτείνει το άθλιο βιβλίο, αντί για την γιορτή και γενικά όλες τις νεοταξικές μαγαρισιές, που ένα μόνο πράγμα θέλουν να κρύψουν από τα Ελληνάκια: ότι τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε την γέννηση του Χριστού, «σήμερον» και εις τους αιώνας των αιώνων.

Φέτος ήθελα να γράψω για τα Χριστούγεννα, αναφερόμενος, κυρίως, σ’ αυτά τα χαζοχαρούμενα ιδεολογήματα περί γιορτής της ειρήνης ή της οικογένειας. Και ως γνωστόν, τα Χριστούγεννα καθιερώθηκαν σαν γιορτή της οικογένειας, μετά την διάλυσή της στην παραζαλισμένη Δύση, ενώ σαν γιορτή της ειρήνης ούτε ως κακόγουστο αστείο δεν στέκει. 

Δεν έχουν το Θεό τους οι μακελλάρηδες της οικουμένης…

Τις ημέρες αυτές μου φέρνει μια δασκάλα, συνάδελφος, το βιβλίο γλώσσας της Δ’ Δημοτικού. Διαβάζω την 8η ενότητα . Τίτλος: «Χριστός γεννάται».

Πρώτο κείμενο: «η νύχτα της γεννήσεως», ποίημα του Δροσίνη. Από κάτω η εικόνα της γέννησης, η οποία είναι «λεπτομέρεια επιτραχηλίου, δώρου του Γρηγορίου Βελλά εκ Μελενίκου, στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους, 2 Μαρτίου 1813». Εξαιρετικά όλα.

Δεύτερο κείμενο: «Χριστουγεννιάτικα κάλαντα Κύπρου». Κι εδώ άριστη η επιλογή.

Στην επόμενη σελίδα (50) το «επίπεδο πέφτει». Παραπομπή στην εφ. «ΤΟ ΒΗΜΑ», ένα κείμενο για τις χριστουγεννιάτικες κάρτες και την ιστορία τους στη Δύση. Τέλος πάντων, μπήκαν στη ζωή μας. Παροτρύνονται οι μαθητές να φτιάξουν κάρτες.

Στο επόμενο κείμενο, «πέφτει η κουτσουλιά», τα λύματα που λυμαίνονται την «υγιά πίστη». Τίτλος του κειμένου: «Η μπουγάδα του Αϊ-Βασίλη». Προσοχή στα κουτοπόνηρα ή πονηρά μηνύματα του αθλιουργήματος.

Διαβάζω: «Σήμερα ο Αϊ-Βασίλης ξυπνά απ’ τα χαράματα. Έξι μόνο μέρες μένουν ως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κι ένα σωρό δουλειές τον περιμένουν».
Μεταξύ των εργασιών που «τον περιμένουν» και η μπουγάδα».

Παρατήρηση πρώτη: Έξι μέρες πριν από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς είναι τα Χριστούγεννα. Τότε θα κάνει τις δουλειές του και θα βάλει μπουγάδα; Βάζει μπουγάδα.

Διαβάζω από το βιβλίο γλώσσας Δ’ Δημοτικού, τεύχος β’, σελίδα 52: «Μετά από λίγο βγαίνει στην αυλή, ν’ απλώσει την μπουγάδα του. Πρώτα κρεμάει τις κάλτσες του, ύστερα τη φανέλα του, το μακρύ του σώβρακο, το σκούφο του, το πουκάμισο και τελευταία το σακάκι και το παντελόνι του».
Έτσι ακριβώς: «κρεμάει ο Αϊ-Βασίλης το μακρύ του σώβρακο». (Τι γράφουμε! ο άγιος να μας συγχωρέσει).
Οι αφόρητες αυτές σαχλότητες προφανώς γράφονται για το περίεργο αυτό ξωτικό, το ευτραφές και γαστρίμαργο, που διαφημίζει το αμερικάνικο… ψυκτικό. Το κείμενο όμως αναφέρεται σε παιδιά βαπτισμένα, «τέκνα» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της οποίας σέμνωμα και καύχημα είναι ο ουρανοφάντωρ άγιος Βασίλειος και όχι σε Αμερικανάκια που περιμένουν την δωρογεμή κάλτσα του «εξέρυθρου οινόφλυγος» σαντακλάους.

Είναι δυνατόν να αναφέρονται με τέτοιες δυσφημιστικές και υβριστικές φράσεις τα σχολικά βιβλία, για τον ασκητικότατο και φιλανθρωπότατο άγιο της Εκκλησίας μας; Τον άγιο, που όπως μαρτυρεί ο επιστήθιος φίλος του, Γρηγόριος ο Θεολόγος, λόγω της κοσμοσυρροής των ευεργετηθέντων, κατά το «ξόδι» του, ποδοπατήθηκαν άνθρωποι; Τίποτε δεν σέβονται πια οι κηφήνες της κακοηθείας και της ακολασίας; Πώς τα παιδιά θα μάθουν να σέβονται όσια και ιερά, όταν χλευάζονται με τέτοιες χυδαίες ευτραπελίες οι άγιοι της Ορθοδοξίας;

Ο γέροντας της Καισαρείας, αυτό ακριβώς που γίνεται σήμερα στο σχολείο, συμβουλεύει να αποφεύγουμε: Την προβολή σ’ αυτήν την ηλικία, την «εύπλαστον», βλαβερών διηγήσεων και νοσηρών προτύπων. Γράφει ο ταπεινός Ιεράρχης: «Εύπλαστον ουν έτι ούσαν και απαλήν την ψυχήν και ως κηρός εύεικτον, ταις των επιβαλλομένων μορφαίς ραδίως εκτυπουμένη, προς πάσαν αγαθών άσκησιν ευθύς και εξ αρχής ενάγεσθαι χρη…». («Όροι κατά πλάτος», ΕΠΕ 8, 258).

Δηλαδή, «η ψυχή πρέπει να οδηγείται στην άσκηση κάθε αγαθού έργου από τα πρώτα βήματα της ζωής του ανθρώπου, οπότε είναι ακόμη εύπλαστη και απαλή σαν το κερί και εύκολα διαμορφώνεται σύμφωνα με τις μορφές και τα σχήματα, που παρουσιάζονται σ’ αυτή από τους πνευματικούς οδηγούς της».
Και τώρα αυτόν τον άγιο, που ανάλωσε τη ζωή του παιδαγωγώντας την νεότητα, τον βάζουμε εμείς τα απολειφάδια του Γένους, να πλένει χριστουγεννιάτικα το σώβρακό του. 

Δεν γέννησε αυτός ο τόπος Παπαδιαμάντη, Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Παπαντωνίου, οι οποίοι έγραψαν αριστουργήματα για την του Χριστού θείαν γέννησιν ή για τον Αη- Βασίλη (όπως το θεσπέσιο κείμενο του Κόντογλου «ο Γιάννης ο Βλογημένος» το οποίο εκπαραθυρώθηκε από τα βιβλία). Όχι. Αυτοί έχουν το «κουσούρι» να είναι Ορθόδοξοι Έλληνες, ιδιότητα επικίνδυνη, σκοταδιστική….

Κατά τα άλλα «υπουργείο Παιδείας και διά βίου μάθησης». (Αυτό το πομπώδες ευφυολόγημα «διά βίου» - κέλυφος έρημο εννοίας – η δεύτερη λέξη του, περιέχει «ιώτα εν» περιττό. Αν τιτλοφορούνταν «διά βου(ν)» μάθηση θα ήταν σαφεστέρα η διατύπωσις... ).

Λασπόνερα και ασέβειες στα σχολικά βιβλία, που θολώνουν τον νου. (Στο τέλος της ενότητας, για να επανέλθουμε στο βιβλίο της Δ’Δημοτικού, παρατίθεται - τι άλλο - συνταγή για την παρασκευή βασιλόπιτας. Η όποια παιδευτική αξία των δύο πρώτων καλών κειμένων εξουδετερώνεται από τα νεοεποχήτικα που έπονται).

Και όταν θολώνει ο νους και μας βρίσκει το κακό, παροτρύνει ο Ελύτης, να μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. 

Γράφει ο άγιος των γραμμάτων μας: «Να παύσει η συστηματική περιφρόνησις της θρησκείας εκ μέρους πολιτικών ανδρών, επιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων και άλλων. Η λεγομένη ανωτέρα τάξις να συμμορφωθεί με τα έθιμα της χώρας… Να γίνει προστάτις των πατρίων, και όχι διώκτρια. Να ασπασθεί και να εγκολπωθεί τας εθνικάς παραδόσεις. Να μην περιφρονεί αναφανδόν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν. Να καταπολεμηθεί ο ξενισμός, ο πιθηκισμός, ο φραγκισμός. Να μην νοθεύονται τα θρησκευτικά και τα οικογενειακά έθιμα… Να μην χάσκωμεν προς τα ξένα…». 

Πού να ‘βλεπε ο γέροντας του Γένους τα σημερινά μασκαριλίκια της Παιδείας μας. Δεν θα έγραφε για «συστηματική περιφρόνησιν της θρησκείας», αλλά για διωγμό και διαπόμπευση της πίστης.

Νατσιός Δημήτρης- δάσκαλος - Κιλκίς

(Πηγή ηλ. κειμένου: alopsis.gr)